Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τζέλα Αλιπράντη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τζέλα Αλιπράντη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πάει και το ΕΣΥ!


«Το νομοσχέδιο εισήγαγε διάφορες προβληματικές διατάξεις, επικεντρώνουμε, όμως, την κριτική μας κυρίως στα άρθρα 7 και 10, που αλλάζουν τον τρόπο απασχόλησης των ιατρών στο ΕΣΥ, καθώς μέσω αυτών αλλοιώνεται πλήρως ο χαρακτήρας του δημόσιου συστήματος υγείας», τονίζει στην «Εποχή» ο Γιάννης Γαλανόπουλος, μέλος της εκτελεστικής γραμματείας της ΟΕΝΓΕ.


Πρόκειται για την κατάργηση της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης των γιατρών στο ΕΣΥ, πρώτον μέσω της δυνατότητας να απασχολούνται και στον ιδιωτικό τομέα, εφόσον εκπληρώνουν κάποιες υποχρεώσεις στην πρωινή και απογευματινή λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων, και δεύτερον μέσω της δημιουργίας θέσεων μερικής απασχόλησης, όπου οι γιατροί θα εργάζονται τρεις φορές την εβδομάδα στο δημόσιο νοσοκομείο και δύο μέρες θα ασκούν το επάγγελμά τους ιδιωτικά.


από την Τζέλα Αλιπράντη

Εν μέσω σφοδρών αντιδράσεων –τόσο από την αντιπολίτευση όσο και από τους ίδιους τους υγειονομικούς– και μεγάλων ελλείψεων προσωπικού στα νοσοκομεία, με αποτέλεσμα πολύμηνες λίστες αναμονής στα χειρουργεία, ουρές στα επείγοντα και μεταφορές ασθενών μέχρι και από το προσωπικό καθαρισμού, η κυβέρνηση ολοκληρώνει το ξήλωμα του δημόσιου τομέα και των κοινωνικών κεκτημένων, ψηφίζοντας την Παρασκευή τον νόμο-ταφόπλακα για το ΕΣΥ.

Τι και αν το σύνολο των ενώσεων των υγειονομικών έχει εκφράσει όλο αυτό το διάστημα τη διαφωνία του στις διατάξεις του νόμου, προχωρώντας μάλιστα σε δυναμικές κινητοποιήσεις, με συμβολική κατάληψη του υπουργείου Υγείας, 24ωρες παναττικές απεργίες τη Δευτέρα και την Τρίτη και πανελλαδική απεργία και συγκέντρωση διαμαρτυρίας την Πέμπτη; Η κυβέρνηση, ως συνήθως, δεν έλαβε καμία ένσταση υπόψιν της, προκειμένου να χαρίσει και τον τομέα της υγείας στο ιδιωτικό συμφέρον, παρά και το δραματικό μάθημα που θα έπρεπε να είχε πάρει από τα χρόνια της πανδημίας.

Η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος (ΟΕΝΓΕ), η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων Δημόσιων Νοσοκομείων (ΠΟΕΔΗΝ), η Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αττικής – Πειραιά (ΕΙΝΑΠ), ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος (ΠΙΣ) και άλλοι υγειονομικοί φορείς είχαν ζητήσει την απόσυρση του νομοσχεδίου κατά την εξέτασή του στις επιτροπές της Βουλής, αλλά ο υπουργός Υγείας, Θάνος Πλεύρης, μίλησε για ισχνές μειοψηφίες, λέγοντας μάλιστα πως «τα νοσοκομεία ανήκουν στον λαό και όχι στους συνδικαλιστές». Στην πραγματικότητα, βέβαια, από δω και πέρα η πρόσβαση στην υγεία θα ανήκει μόνο σε όσους έχουν να διαθέσουν τα ανάλογα χρήματα.

Προς εκμετάλλευση η αγωνία και ο πόνος των ασθενών

«Το νομοσχέδιο εισήγαγε διάφορες προβληματικές διατάξεις, επικεντρώνουμε, όμως, την κριτική μας κυρίως στα άρθρα 7 και 10, που αλλάζουν τον τρόπο απασχόλησης των ιατρών στο ΕΣΥ, καθώς μέσω αυτών αλλοιώνεται πλήρως ο χαρακτήρας του δημόσιου συστήματος υγείας», τονίζει στην «Εποχή» ο Γιάννης Γαλανόπουλος, μέλος της εκτελεστικής γραμματείας της ΟΕΝΓΕ.

Πρόκειται για την κατάργηση της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης των γιατρών στο ΕΣΥ, πρώτον μέσω της δυνατότητας να απασχολούνται και στον ιδιωτικό τομέα, εφόσον εκπληρώνουν κάποιες υποχρεώσεις στην πρωινή και απογευματινή λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων, και δεύτερον μέσω της δημιουργίας θέσεων μερικής απασχόλησης, όπου οι γιατροί θα εργάζονται τρεις φορές την εβδομάδα στο δημόσιο νοσοκομείο και δύο μέρες θα ασκούν το επάγγελμά τους ιδιωτικά.

Η απασχόληση και στον ιδιωτικό τομέα των νοσοκομειακών ιατρών, πέραν της εξουθένωσής τους προκειμένου να αυξήσουν το εισόδημά τους, θα σημαίνει και τη μετατροπή των ασθενών των δημόσιων νοσοκομείων σε πελατεία για το ιδιωτικό κέρδος.

«Ειδικά οι χειρουργικές ειδικότητες αντιμετωπίζουμε πολλές δυσκολίες στο να επιτελέσουμε τη δουλειά μας για τα τακτικά περιστατικά, τους ασθενείς δηλαδή που μπαίνουν σε λίστα αναμονής και δεν είναι έκτακτα περιστατικά, λόγω των τεράστιων ελλείψεων που υπάρχουν στο προσωπικό των νοσοκομείων, ιδίως σε αναισθησιολόγους, νοσηλευτές και τραυματιοφορείς. Μέχρι τώρα οι γιατροί προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να βοηθήσουμε τους ασθενείς και να επισπεύσουμε τις διαδικασίες, βάζοντας πχ χειρουργεία πέραν του ωραρίου μας. Μετά από αυτόν τον νόμο, όμως, όπως καταλαβαίνετε, όσοι γιατροί επιλέξουν να απασχοληθούν και ιδιωτικά, γνωρίζοντας ότι από τους ασθενείς που περιμένουν επί μήνες για να γίνει το χειρουργείο τους, θα μπορούν να βγάλουν 2.000 ευρώ και πάνω, θα τους προτείνουν τη λύση του ιδιωτικού τους ιατρείου. Και, προφανώς, αυτή η κατάσταση θα γίνει η κυρίαρχη, αφού ταυτόχρονα η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα για την ενίσχυση του προσωπικού στα δημόσια νοσοκομεία, ώστε να σταματήσουν οι αναμονές. Το κράτος, λοιπόν, με αυτόν τον νόμο λέει ουσιαστικά στους πολίτες ότι αν έχεις λεφτά μπορείς να χειρουργηθείς, αλλιώς καλή τύχη», περιγράφει ο Γιάννης Γαλανόπουλος.

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση θεσμοθετεί, δήθεν για την ενίσχυση του δημόσιου τομέα υγείας, τη δυνατότητα μερικής απασχόλησης των ιατρών στα νοσοκομεία, σαν η ανάγκη περίθαλψης των ασθενών να περιορίζεται σε συγκεκριμένες ώρες και μέρες.

«Το υπουργείο αντί να κάνει κανονικές προσλήψεις για τις περιοχές και τα νοσοκομεία που δεν υπάρχουν γιατροί, θεσμοθετεί τη μερική απασχόληση των ιατρών εκεί, ρίχνοντας το τυράκι της παράλληλης ιδιωτικής εργασίας. Τα τμήματα, βέβαια, των κλινικών δεν μπορούν να στελεχώνονται με γιατρούς αλά καρτ, ούτε η παρακολούθηση και η ιατρική φροντίδα μπορεί να γίνεται κατά τα 3/5 μόνο και να περιμένουν οι ασθενείς πότε θα ξανάρθει ο γιατρός στο νοσοκομείο να τους δει. Ιατρική με τέτοιους όρους δεν μπορεί να γίνει», επισημαίνει το μέλος της ΟΕΝΓΕ, συμπληρώνοντας πως: «Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υπερασπιζόμαστε τον τρόπο που λειτουργεί σήμερα το σύστημα, καθώς έχει πάρα πολλά προβλήματα και πτυχές ιδιωτικο-οικονομικής λειτουργίας, όπως είναι τα απογευματινά ιατρεία, στα οποία πληρώνουν οι ασθενείς, εδώ και 20 χρόνια από την εποχή του ΠΑΣΟΚ. Το σύστημα έχει μεγάλες ελλείψεις και υποστελέχωση, αλλά σίγουρα αυτά τα προβλήματα δεν μπορούν να λυθούν με αυτό τον νόμο».

Μπαλώματα και ιδιωτικοποίηση

Η κυβέρνηση, επιθυμώντας να δείξει ότι θεσμοθετεί για την επούλωση των προβλημάτων της δημόσιας υγείας, ορίζει και άλλες διατάξεις, οι οποίες όμως τελικά αποτελούν επικίνδυνα μπαλώματα και ανοίγουν τις πόρτες στον ιδιωτικό τομέα.

Μεταξύ άλλων, ο νόμος εισάγει την προκαταρτική κλινική άσκηση των πτυχιούχων ιατρών σε δημόσιες κλινικές και τμήματα επειγόντων για 6 μήνες (που στη μοριοδότηση, όμως, θα προσμετρούνται για 3), προσβλέποντας να καλύψει τα κενά που υπάρχουν στα νοσοκομεία, χωρίς να προσλάβει ειδικευμένους γιατρούς. Με αυτόν τον τρόπο μετατρέπει σε καθεστώς μια ήδη επικίνδυνη πρακτική που εφαρμόζεται στα νοσοκομεία της περιφέρειας, η λειτουργία τους, δηλαδή, χάρη στις εφημερίες των αγροτικών ιατρών ουσιαστικά, χωρίς ειδικευμένο και ειδικευόμενο προσωπικό, όπως εξηγεί ο Γ. Γαλανόπουλος.

Αντίστοιχα μπαλώματα προσπαθεί να κάνει η κυβέρνηση και για την ανάγκη τμημάτων επείγοντων περιστατικών, κυρίως στην επαρχία, όπου ο νόμος μιλά για σύσταση τέτοιων υπηρεσιών και σε πιο μικρά νοσοκομεία, αφήνοντας βέβαια αναπάντητο το πώς θα στελεχωθούν αυτές.

Για τις τεράστιες ελλείψεις δε στον τομέα των διακομιδών των ασθενών, η κυβέρνηση προκρίνει την παραχώρησή τους στο ιδιωτικό κεφάλαιο. «Ενώ η κυβέρνηση έχει ξεδοντιάσει το ΕΚΑΒ, που το έχει αφήσει χωρίς επαρκές προσωπικό, και ο στόλος των οχημάτων του είναι παμπάλαιος και ανεπαρκής, εισάγει τη δυνατότητα οι δευτερογενείς διακομιδές, δηλαδή η μεταφορά από το νοσοκομείο στο σπίτι, να γίνεται μέσω ΣΔΙΤ των νοσοκομείων με ιδιωτικές εταιρείες ασθενοφόρων, που ούτως ή άλλως κάνουν μεγάλο πάρτι στα δημόσια νοσοκομεία τόσο καιρό, αφού οι ασθενείς αναγκάζονται να επιλέξουν αυτή τη λύση, λόγω ότι το ΕΚΑΒ μετά την αφαίμαξή του ανταποκρίνεται μετά από πολύ ώρα. Αντί να λύσει, λοιπόν αυτό το πρόβλημα και να ενισχύσει το ΕΚΑΒ, το υπουργείο αποφάσισε να θεσμοθετήσει το ιδιωτικό πάρτι και επίσημα, με πελάτη πλέον το ίδιο το κράτος», σημειώνει το μέλος της ΟΕΝΓΕ.

Δικαστικές αποφάσεις στις καλένδες

Στη μεθοδική απαξίωση του δημόσιου τομέα της υγείας από την κυβέρνηση, προστίθεται και η μη συμμόρφωση με τις τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις του Συμβούλιου της Επικρατείας και του Άρειου Πάγου, που ορίζουν την επαναπροσαρμογή των μισθών των ιατρών στα επίπεδα προ των περικοπών του 2012. Η κυβέρνηση ακόμα δεν έχει εφαρμόσει τις αποφάσεις, ούτε προβλέπει κάτι τέτοιο μέσα στον νέο νόμο στα άρθρα που ορίζουν τα μισθολογικά κλιμάκια των ιατρών. «Αντί να εφαρμόσει τις αποφάσεις, η κυβέρνηση ρίχνει σαν δέλεαρ στους γιατρούς να κάνουν πλιάτσικο στις τσέπες των ασθενών, για να αυξήσουν το εισόδημά τους. Είναι τουλάχιστον ανήθικο και ύψιστη μορφή αλητείας το να ζητά από τους γιατρούς να εκμεταλλευτούν τον πόνο των ασθενών, για να επιβιώσουν οι ίδιοι», υπογραμμίζει ο Γιάννης Γαλανόπουλος.

Τι θα έπρεπε να γίνει

Αντίθετα, όπως συμπληρώνει, αυτά που θα έπρεπε να νομοθετηθούν για το ΕΣΥ, είναι προσλήψεις υγειονομικού και βοηθητικού προσωπικού, με τους μισθούς που ορίζουν οι δικαστικές αποφάσεις, αλλά και με ανθρώπινα ωράρια εργασίας, αντί εξάντλησής των ιατρών με συνεχόμενες εφημερίες, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο και τις ζωές των ασθενών. «Η ιατρική, άλλωστε, δεν είναι αυθεντία ενός ατόμου, αλλά ζήτημα συνεργασίας. Κανείς δεν θα πάει σε θέση ειδικότητας σε ένα νοσοκομείο, που θα είναι μόνος του υπεύθυνος για έναν ολόκληρο τομέα, χωρίς κανένα ιατρό συνεργάτη. Πώς θα ασκήσει έτσι με ασφάλεια το έργο του;».

Παράλληλα, θα πρέπει να υπάρξει και στήριξη των υποδομών του δημοσίου, με αγορά τομογράφων και άλλων διαγνωστικών εργαλείων, ώστε να μη δημιουργούνται μεγάλες λίστες αναμονής ή να σπρώχνονται οι ασθενείς στον ιδιωτικό τομέα.

«Το δημόσιο σύστημα υγείας είναι ζωτικός τομέας για μία χώρα, ώστε όλοι οι ασθενείς να έχουν πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και όχι μόνο αυτοί που διαθέτουν την οικονομική άνεση. Χρειαζόμαστε ένα πραγματικά δημόσιο σύστημα υγείας και όχι μόνο κατ’ όνομα, που από τη μία θα έχει τις μισές του λειτουργίες ιδιωτικοποιημένες και από την άλλη θα λειτουργεί σαν διάδρομος για την ώθηση των ασθενών στις ιδιωτικές κλινικές», καταλήγει ο Γιάννης Γαλανόπουλος.

Στην "Εποχή" του Σαββατοκύριακου 3- 4 Δεκεμβρίου, 2022, αρ. φ. 1613


Στην «Εποχή» που κυκλοφορεί το Σαββατοκύριακο, 3-4/12/2022


ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: "Χωρίς ΕΣΥ στου πόνου τον παράλληλο"


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ-
Δανάη Κολτσίδα: «Η προεκλογική περίοδος θα παίξει καθοριστικό ρόλο»
Θεανώ Φωτίου: «Να σταματήσουμε τη ροή των παιδιών προς τα ιδρύματα»

 

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

  • «Η ψήφος θέλει χώρο» της Ιωάννας Δρόσου
  • «Μυρωδιές και αποσμητικά» του Χ. Γεωργούλα
  • «Στον αστερισμό του lifestyle» της Αννέτας Καββαδία
  • «Εμπορικός πόλεμος και “κρίση προσανατολισμού”» του Κωστή Γιούργου
  • Συνεδρίαση ΠΓ ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ: «Αναζήτηση αποτελεσματικότερης πολιτικής βάσει των νέων δεδομένων» του Άρη Καραντινού
  • «Winter is coming» του Χρήστου Καραγιαννίδη
  • «Η δημογραφική πτώση ζητάει αλλαγή σε αναπτυξιακούς στόχους και μεθόδους» του Πέτρου Λινάρδου Ρυλμόν
  • «Οι κρίσεις είναι πάντα περισσότερες από μία» του Χριστόφορου Παπαδόπουλου
  • «Υποκλοπές: Αντί φωτός, πηχτό σκοτάδι» του Νίκου Γιαννόπουλου
  • «Η Δεξιά επωφελείται από την κρίση του μέλλοντος» του Δημήτρη Παπανικολόπουλου

  

ΔΙΕΘΝΗ

  • Γερμανία: «Αέριο από το Κατάρ, φτωχοποίηση και ύφεση» του Α.Π.
  • Γαλλία: «Κοινωνικός αναβρασμός, αριστερές ταλαντώσεις» της Όλγας Αθανίτη
  • Κολομβία: «Αποφασιστικά βήματα προς την ολική ειρήνη – κοινωνική δικαιοσύνη – οικολογική ενέργεια» της Γεωργίας Ντούσια
  • Κίνα: «Δεν φταίει μόνο ο Covid» της Τόνιας Τσίτσοβιτς
  • Κοιλάδα της Σιλικόνης: «Απολύσεις στις πλατφόρμες των ολιχαρχών και τσιπάκια στους ανθρώπους» του Αργύρη Παναγόπουλου
  • Ηνωμένο Βασίλειο: «Απεργία υγειονομικών μετά από 106 χρόνια» της Τόνιας Τσίτσοβιτς
  • Ισπανία: «Μπαράζ απεργιακών κινητοποιήσεων στην πρωτοβάθμια Υγεία» του Α.Π.

 

 ΤΟ ΘΕΜΑ

  • «Πάει και το ΕΣΥ» της Τζέλας Αλιπράντη
  • «Να τους ταράξουμε στη νομιμότητα!» του Τάκη Γεωργακόπουλου

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

  • «Η διπλή εργαλειοποίηση των προσφύγων» του Δημήτρη Κόρου
  • «Συνδικαλιστική νίκη των ξενοδοχοϋπαλλήλων» του Στρατή Ηλιάκη
  • «Χιλιάδες πρόσφυγες χωρίς αξιοπρεπή στέγαση» του Μανώλη Καλογερόπουλου
  • «Καυταντζόγλειο, η λογική της αγοράς» του Απόστολου Μητιντζή
  • «Η ένταξη των μεταναστών και η πολιτική ορατότητα» της Ρεγκίνας Μπλούσι
  • ΑΣΕΠ: «Φοβού τους Δαναούς και διαγωνισμούς φέροντας» του Γρηγόρη Θεοδωράκη

  

ΘΕΜΑΤΑ

  • «Όσα δεν μας δείχνουν οι ταινίες» της Όλγας Στέφου
  • «Μια επιγραφή, είκοσι χρόνια μετά» του Θωμά Τσαλαπάτη
  • Ιστορίες από τα γήπεδα: «Το μπαράζ της χούντας» του Μ. Διόγου
  • Socio-Ecological Forum Skopje 2022: «Συνάντηση νέων στην Βόρεια Μακεδονία» του Κωνσταντίνου Παναγιωτόπουλου

  

ENΘΕΤΟ 16ΣΕΛΙΔΟ "Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ"

  • «Αποσιωπάται μια ιστορία που έπρεπε να τιμάται», συνέντευξη του ιστορικού Πολυμέρη Βόγλη στον Αντώνη Ν. Φράγκο, με αφορμή το βιβλίο του «Δυναμική Αντίσταση – Υποκειμενικότητα, πολιτική βία και αντιδικτατορικός αγώνας 1967 – 1974»
  • Γράφουν για βιβλία: Κώστας Αθανασίου, Γιάννης Αλμπάνης, Γιώργος Βαϊλάκης, Θεόδωρος Γρηγοριάδης, Σοφία Διονυσοπούλου, Κώστας Καναβούρης, Κώστας Καραβίδας, Κωνσταντίνα Κορρυβάντη, Βαγγέλης Μπουμπάκης, Ελένη Πασχαλούδη, Μανώλης Πιμπλής, Άρης Στυλιανού, Νίκη Τρουλλινού, Χρύσα Φάντη, Βαγγέλης Χατζηβασιλείου

  

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

  • Ο Δημήτρης Τρίκας γράφει για την ατομική έκθεση του Μάριου Φούρναρη «Ευτυχώς κάποτε η π- οίηση τελειώνει»
  • Ο Στράτος Κερσανίδης γράφει για τις Νέες Ταινίες της εβδομάδας
  • Η Λιάνα Μαλανδρενιώτη μιλά με την τραγουδίστρια Πένυ Ξενάκη και παρουσιάζει τον νέο δίσκο της «Τα δύσκολα στη μέση» στις Ακροάσεις της Εποχής

   

ΙΔΕΕΣ

  • «Ζώνες θυσίας, γιατί οι χιλιανοί ανθρακωρύχοι καταψήφισαν το νέο σύνταγμα» της Άντζελα Βεργκάρα

  

Στην ΕΠΟΧΗ του Σαββατοκύριακου διαβάζετε και τις στήλες:

  • «Στα δίκτυα του κόσμου» από τον Δημήτρη Γκιβίση
  • Δαιμονικά από τον δικηγόρο του διαβόλου.

 πηγή: epohi.gr

Δημήτρης Χριστόπουλος: «Η κυβέρνηση επικαλείται την υγειονομική ανάγκη για αλλότριους στόχους»


Συνέντευξη του Δημήτρη Χριστόπουλου, καθηγητή Πολιτειολογίας στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου, στην εφημερίδα "Εποχή" και την Τζέλα Αλιπράντη.

Ακολουθεί η συνέντευξη

Στη λογική της επετείου του Πολυτεχνείου και του Γρηγορόπουλου, αποφασίστηκε και πάλι απαγόρευση των συναθροίσεων, αυτή τη φορά άνω των 100 ατόμων, με την κυβέρνηση να επικαλείται υγειονομικούς λόγους. Κατά πόσο, όμως, και για πόσο, μπορεί να χρησιμοποιείται το επιχείρημα της πανδημίας για τέτοιου είδους μέτρα;

- Η κυνική απάντηση είναι: όσο αντέξουμε εμείς. Η θεσμική απάντηση είναι ότι εδώ γίνεται μια κατ’ επίφαση επίκληση της υγειονομικής ανάγκης για την εκπλήρωση αλλότριων στόχων. Η απόφαση αφορά τις διαδηλώσεις κατά του νομοσχεδίου για την παιδεία και την πανεπιστημιακή αστυνομία. Η κυβέρνηση, δηλαδή, θέλει και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο: να περνάει μέτρα που δεν σχετίζονται με την πανδημία, αλλά να την επικαλείται για να μην υπάρχουν αντιδράσεις. Αυτό όμως είναι συνταγματικό unfair. Δεν γίνεται επί τη ευκαιρία της πανδημίας να νομοθετούμε εφ’ όλης της ύλης, αξιώνοντας ότι ο κόσμος θα απεμπολήσει το δικαίωμα στη διαμαρτυρία ή ακόμη χειρότερα, θα του το απαγορέψουμε.

Στην πανεπιστημιακή αστυνομία αντιτίθεται η συντριπτική πλειοψηφία της πανεπιστημιακής κοινότητας. Παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση επιμένει εμμονικά. Γιατί αυτό; Δεν φοβάται την ανάπτυξη ισχυρών κοινωνικών αντιδράσεων, γνωρίζοντας και τη δυναμική που έχουν τα φοιτητικά κινήματα στην Ελλάδα;

- Η κυβέρνηση έχει τη δική της ανάγνωση των κοινωνικών συσχετισμών, σύμφωνα με την οποία υπάρχει απόλυτη ηγεμονία της αντίληψής της μέσα στην ελληνική κοινή γνώμη, εξαιτίας της ανοχής που έδειξαν τα πανεπιστήμια σε φαινόμενα βίας που προέρχονταν από τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Το ότι η κυβέρνηση φέρνει την αστυνομία στα πανεπιστήμια, τη στιγμή που είναι κλειστά και χωρίς πόρους, είναι εξοργιστικό. Είναι φουλ δεξιά επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Δεν μπορεί να μπει σώμα στο πανεπιστήμιο που να μην υπάγεται στον πρύτανη. Έτσι λέει το Σύνταγμά μας. Αυτοδιοίκητο με ΕΛ.ΑΣ. δεν γίνεται. Ακούω την κυβέρνηση να λέει «μα τι φοβάστε; χούντα έχουμε;». Η ακαδημαϊκή ελευθερία και το αυτοδιοίκητο, ωστόσο, δεν θεσμοθετήθηκαν ως ανάθεμα στην εφταετία, όσο κι αν οι μνήμες της 17ης Νοέμβρη 1973 μας στοιχειώνουν ακόμη. Δεν υπάρχει εδραιωμένη δημοκρατία στον κόσμο, που να μην υφίσταται το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων. Μόνο στην Τουρκία ισχύει αυτό που επιχειρεί να νομοθετηθεί σήμερα στην Ελλάδα. Ακόμα και η ομοσπονδία των αστυνομικών διαφωνεί. Ξέρουν οι άνθρωποι ότι άλλη είναι η δουλειά τους. Λέγοντας αυτά όμως, θα είμαι και κριτικός στα καθ’ ημάς. Δεν έχω ακούσει επαρκώς να κάνουμε την αυτοκριτική μας για το γεγονός ότι με την ανοχή μας αφήσαμε τα πράγματα να γίνουν βούτυρο στο ψωμί της νεοσυντηρητικής παλινόρθωσης. Υπάρχουν πανεπιστήμια στην Ελλάδα, στα οποία δεν μπορεί να μιλήσει ένας δεξιός διανοούμενος υπό το φόβο επεισοδίων. Κι αυτό είναι παραβίαση της ακαδημαϊκής ελευθερίας. Ο μόνος τρόπος για να αντιπαρατεθούμε βιώσιμα και αποτελεσματικά στον κυβερνητικό αυταρχισμό, είναι να προτείνουμε ένα βιώσιμο σχέδιο πανεπιστημιακής φύλαξης, με σεβασμό στο πανεπιστημιακό αυτοδιοίκητο. Ο αντίπαλος κάνει τη δουλειά του. Εμείς κάναμε τη δικιά μας όμως, όπως και όταν έπρεπε;

Συν αυτού, η πανεπιστημιακή κοινότητα τι μπορεί να κάνει για να αντισταθεί στο μέτρο; Όταν μάλιστα τα πανεπιστήμια είναι κλειστά και ακόμα και οι δράσεις στον ψηφιακό χώρο δέχονται λογοκρισίας, όπως έγινε με το κείμενο συλλογής υπογραφών των πανεπιστημιακών στο facebook; Η λογοκρισία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης αποτελεί και ένα ευρύτερο θέμα, βέβαια…

- Τι θα γίνει όταν ανοίξουν τα πανεπιστήμια, θα το δούμε. Όλα είναι πιθανά. Ωστόσο αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι πώς θα λειτουργήσουν οι πρυτανικές αρχές, όπως και το επικείμενο νομοσχέδιο, με το οποίο η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να εισαγάγει νέα πρυτανικά συμβούλια, με στόχο να αλλάξει ή να ελέγξει τους πρυτάνεις που αντιδρούν. Αυτό είναι το μέτωπο που έπεται. Όσον αφορά τις διαδικτυακές συζητήσεις, εγείρονται πολλά θέματα ελευθερίας του λόγου. Μπορεί να ακουστεί παράδοξο, αλλά χρωστάμε πολλά -σαρκαστικά μιλάω- στον τρόπο που επιχείρησαν οι φασίστες Αμερικάνοι να μπουν στο Καπιτώλιο και στον ίδιο τον Τραμπ, ο οποίος δια της αποκαθήλωσής του από τα κοινωνικά δίκτυα ανέδειξε ακριβώς το μείζον θέμα ελευθερίας και ελέγχου που υπάρχει στο διαδίκτυο. Δεν γίνεται ο πάροχος να επεμβαίνει αυτόκλητα, ορίζοντας τι κατά αυτόν είναι το προβληματικό, προκειμένου να το κατεβάσει. Διότι ακόμα και αν υποθέσουμε ότι ο Τραμπ είναι μια ακραία περίπτωση που κατέβασε το twitter, τι είναι οι 1.050 πανεπιστημιακοί, μεταξύ των οποίων κι εγώ, που αναρτήσαμε το κείμενό μας εναντίον της πανεπιστημιακής αστυνομίας; Τι είναι τα πολλαπλά κρούσματα λογοκρισίας που έχουμε στο facebook, εξαιτίας αδιαφανών αλγόριθμων ή δεν ξέρω γω τι άλλο, που ρυθμίζουν τι πρέπει να λέγεται και τι όχι; Η δραστικότερη λογοκρισία δεν είναι πλέον το ψαλίδι της χούντας, είναι η αφανής λογοκρισία ιδιωτικών κολοσσών, που νέμονται μονοπωλιακά τη δημόσια σφαίρα.

Κρίνετε ότι επικρατεί ένα γενικότερο κλίμα ασφαλειοποίησης με πρόσχημα την πανδημία; Και κατά πόσο υπάρχει κίνδυνος να συντηρηθεί και μετά;

- Δεν υπάρχει κυβέρνηση χειραφετημένη από τον πειρασμό της αυθαιρεσίας και της κατάχρησης. Ακόμη και η των καλύτερων προθέσεων. Πολλώ δε μάλλον η δική μας, σαν κοιτώ τα πρόσωπα μερικών υπουργών. Γι’ αυτό λέμε ότι στις σύγχρονες δημοκρατίες χρειάζονται αντίβαρα. Τα αντίβαρα ασθενούν σήμερα βαριά. Από τις ανεξάρτητες αρχές που αδρανούν, ως τον Τύπο που αυτουπονομεύει έστω και τον κατ’ επίφαση πλουραλισμό του, έχουμε πρόβλημα στην Ελλάδα. Αυτό δημιουργεί ένα σύμπλεγμα σκαντζόχοιρου στην εκτελεστική εξουσία: όσοι εναντιώνονται είναι απειλές, επομένως θωρακιζόμαστε. Στη συνταγματική μας παράδοση, όμως, όπως και στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, όταν ορίζουμε την υγεία, δεν εννοούμε τη σωματική επιβίωση δια της απουσίας νόσου, αλλά και την κοινωνικότητά μας, τη δυνατότητα να συνυπάρχουμε μέσα σε μια εύρυθμη κοινότητα και φυσικά την υπόλοιπη ψυχοσωματική μας ευημερία. Αυτά έχουν ξεχαστεί σήμερα και το κόστος θα είναι ανυπολόγιστο στο μέλλον. Αυτό είναι ακριβώς η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, η υγεία του γυμνού, μόνου ανθρώπου, που θα πενθήσει μόνος χωρίς διαμαρτυρία. Το πένθος, σου λέει, εξ’ ορισμού διώχνει τη συλλογικότητα και την κοινωνική κινητοποίηση. Θα φωνάζω διαρκώς πως πρέπει να επαναπατρίσουμε την έννοια της ασφάλειας: ασφάλεια δεν είναι μόνο το πηλήκιο του αστυνομικού! Είναι οι δρόμοι, τα σχολεία, οι παιδικοί σταθμοί, τα νοσοκομεία. Η κοινωνική πρόσληψη της ασφάλειας έχει εξοριστεί από το δημόσιο λόγο. Έχουμε χρέος να την επαναφέρουμε.

Η αριστερά, και ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεκριμένα, μπροστά σε όλο αυτό το κλίμα που διαμορφώνεται, τι θα πρέπει να κάνει ως αντιπολίτευση, ώστε όταν τελειώσει η πανδημία και τα λοκντάουν, να μην ζούμε σε ένα δυστοπικό κόσμο;

- Τρία πράγματα θα πω. Πρώτον, μας αρέσει ή όχι, η διαχείριση μιας έκτακτης ανάγκης είναι μονόπρακτο της εκτελεστικής εξουσίας. Το μονόπρακτο όμως θα κριθεί, βέβαια, στο χειροκρότημα, όπως μου είπε η Καλλιόπη Βέττα σε μια εκδήλωση, κι έχει δίκιο. Στην Αριστερά σήμερα θέλουμε επιμονή, υπομονή και τεκμηρίωση. Υπομονή γιατί το μέλλον διαρκεί. Δεν βοηθάει η εικόνα του θυμωμένου που στερήθηκε την εξουσία και βιάζεται να επανακάμψει. Η πολιτική δεν υπακούει σε αυτοματισμούς κι αυτό το βλέπουμε κατεξοχήν σήμερα που η κυβέρνηση χάνει, χωρίς να κερδίζει η αντιπολίτευση. Το δεύτερο είναι ότι παρατηρώ μια σύγχυση μεταξύ ευπρέπειας και πολιτικής αυστηρότητας. Μπορείς και πρέπει να είσαι ευπρεπής, ενώ την ίδια στιγμή να τσακίζεις τον αντίπαλο. Ευπρέπεια δεν σημαίνει πλαδαρότητα στον πολιτικό αγώνα. Σημαίνει ανάκτηση της φερεγγυότητας μέσα από τεκμηριωμένες προτάσεις κοινωνικά δίκαιων και βιώσιμων μεταρρυθμίσεων. Τρίτον, το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιβιώνει, κρατώντας ένα συμπαγές τμήμα του εκλογικού σώματος, δεν σημαίνει ότι επειδή βιώνουμε μια νέα κρίση, θα ξαναβρεθεί αυτοδικαίως μετά στη διακυβέρνηση. Αυτό είναι αφελής βολονταρισμός. Αν κάποιοι νομίζουν ότι βρισκόμαστε σε ένα νέο 2010-2012, το οποίο θα επιφέρει ζωτικούς κραδασμούς στα κυβερνητικά κόμματα, μάλλον ξεχνάνε ότι κυβερνητικό κόμμα είναι κι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πώς εκτιμάτε τις κινήσεις της κυβέρνησης στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και των διερευνητικών επαφών;

- Οι διακρατικές διαφορές πιστεύω ότι λύνονται δια του συμβιβασμού και για το λόγο αυτό ήμουν κι από αυτούς που εκφράστηκαν πανηγυρικά υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών, που θεωρώ ότι είναι το πιο σημαντικό έργο του ΣΥΡΙΖΑ. Συμβιβασμός μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας θα γίνει είτε μετά από ένα θερμό επεισόδιο, είτε πριν. Ας διαλέξουμε τι από τα δύο προτιμάμε. Εγώ, όπως καταλαβαίνετε, προφανώς προτιμώ πριν. Το πρόβλημα των προβλημάτων εδώ είναι ότι τα δύο κράτη διαφωνούν ως προς το ποια είναι η διαφορά. Αν συμφωνήσουν για ποιο πράγμα πρέπει να αποφασίσουν, θα επέλθει λύση, αργά ή γρήγορα. Το πρόβλημα, δηλαδή, με την Τουρκία δεν είναι το πώς θα λύσουμε το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας, αλλά ότι εμείς λέμε ότι είναι το μόνο ζήτημα, ενώ η Τουρκία βάζει και τα θέματα της αποστρατικοποίησης, τον εναέριο χώρο, τα θαλάσσια ύδατα, γκρίζες ζώνες κτλ. Εμείς απαντάμε ότι δεν τα συζητάμε και τέλος. Το ερώτημα λοιπόν “ποια είναι η ελληνοτουρκική διαφορά” μάς στοιχειώνει. Έχουμε το σθένος, ως Ελλάδα, να δεχθούμε και να πούμε στην ελληνική κοινή γνώμη, που ταΐζουμε εθνικιστικό κουτόχορτο, ότι η διαφορά δεν είναι μόνο τι λέμε εμείς, αλλά τι λένε και κείνοι; Ιδού η Ρόδος: ευκαιρία για υπεύθυνη κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Μια αντιπολίτευση που θα δικαιώνει τις Πρέσπες, δεν θα τις ακυρώνει.

Η ΝΔ φαίνεται να αντιμετωπίζει πρόβλημα στο εσωτερικό της με την ακροδεξιά πτέρυγα του Α. Σαμαρά όσον αφορά στις διερευνητικές με την Τουρκία…

- Από τη μεταπολίτευση και μετά, η ΝΔ κρατάει με μαεστρία στο εσωτερικό της την ακροδεξιά πτέρυγα και ισορροπεί πάντα μεταξύ ενός κεντροδεξιού, ευρωπαϊκού λόγου και ενός ακραίου, εθνολαϊκιστικού. Αυτός ο πόλος, με συνέπεια τα τελευταία χρόνια, εκφράζεται από τον Α. Σαμαρά. Αν η ΝΔ δεν καταφέρει να το τιθασεύσει, για πρώτη φορά, αυτό δεν θα οφείλεται τόσο στη δυναμική που έχει ο ακροδεξιός λόγος στο εσωτερικό της, που είναι χρόνια και δεδομένη. Το καλύτερο τσιμέντο που κρατάει όρθιο το οικοδόμημα είναι η εξουσία. Και σε αυτό η Νέα Δημοκρατία, η δεξιά, είναι μάστορας. Θα κριθεί από την ευρύτερη δυναμική που θα αποκτήσει η Άκρα Δεξιά στην Ευρώπη. Κι αυτό θα έχει επίπτωση και στα ελληνοτουρκικά.

* Ο Δημήτρης Χριστόπουλος είναι καθηγητής Πολιτειολογίας στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου.
πηγή: Η Εποχή

Μαρία Καραμεσίνη: Έμφαση στη στήριξη του νέου εργατικού δυναμικού

Συνέντευξη της Διοικήτριας του ΟΑΕΔ, Μαρίας Καραμεσίνη, στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ.


τη συνέντευξη πήρε η Τζέλα Αλιπράντη

Ο ΟΑΕΔ έχει ανακοινώσει νέα προγράμματα απασχόλησης για τον Οκτώβριο. Σε ποιες ομάδες θα εστιάζουν και γιατί; Υπάρχει διαφορά στη φιλοσοφία των προγραμμάτων από παλαιότερα;

- Τα τρία νέα προγράμματα που έχουμε προαναγγείλει, έχουν το καθένα διαφορετική στόχευση. Το πρώτο δίνει σε 5,5 χιλιάδες άνεργους πτυχιούχους τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ηλικίας 22-29 ετών, δουλειά στο δημόσιο τομέα για δώδεκα μήνες, καλύπτοντας μεγάλο εύρος πτυχίων και ειδικοτήτων. Το δεύτερο παρέχει για πρώτη φορά δεύτερη επιχειρηματική ευκαιρία σε ανέργους πρώην εργοδότες ή αυτοαπασχολούμενους, που έκλεισαν την επιχείρησή τους από το 2012 και ύστερα, να ξεκινήσουν μόνοι ή μαζί με άλλους νέα επιχείρηση, ενώ το τελευταίο ενισχύει τη ρευστότητα μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων που τον τελευταίο χρόνο δημιούργησαν νέες θέσεις εργασίας και αύξησαν το προσωπικό τους για να το διατηρήσουν. Το πρώτο πρόγραμμα είναι σημαντικό και εντάσσεται σε ένα συνολικό σχεδιασμό δράσεων για άνεργους νέους. Το 2018 ο ΟΑΕΔ έκανε μεγάλη στροφή στους νέους, στο πλαίσιο των πολιτικών προτεραιοτήτων του υπ. Εργασίας. Ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ ανέφερε σειρά κρατικών παρεμβάσεων για τους νέους συνολικά, ιδίως για αυτούς με υψηλή ειδίκευση, συμπεριλαμβανόμενων των προγραμμάτων απασχόλησης που έχουν σχεδιάσει το υπ. Εργασίας και ο ΟΑΕΔ και τα οποία ήδη είναι έτοιμα προς υλοποίηση τους επόμενους μήνες. Το πρόγραμμα για τους 5,5 χιλιάδες νέους επιστήμονες, στο οποίο αναφέρθηκε ρητά ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ, είναι το τρίτο πρόγραμμα για άνεργους νέους που δημοσιεύουμε από την αρχή της χρονιάς. Ξεκινήσαμε τον Ιανουάριο με το πρόγραμμα «πρώτης πρόσληψης», που επιχορηγεί επιχειρήσεις νέων αυτοαπασχολούμενων έως 35 ετών να κάνουν τις πρώτες προσλήψεις τους και τους δίνει υψηλότερα κίνητρα όταν προσλάβουν άνεργους νέους. Πρόκειται για ένα μονίμως ανοιχτό πρόγραμμα. Συνεχίσαμε το καλοκαίρι με το πρόγραμμα για 10.000 άνεργους 18-29 ετών, με έμφαση στους πτυχιούχους τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που επιχορηγεί την πρόσληψή τους από επιχειρήσεις και φορείς του ιδιωτικού και κοινωνικού τομέα. Το πρόγραμμα αυτό είναι ακόμα ανοιχτό για υποβολή αιτήσεων και βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και με κανονική ροή προσλήψεων. Το νέο πρόγραμμα για νέους επιστήμονες θα δώσει ευκαιρία σε 5,5 χιλιάδες άνεργους πτυχιούχους 22-29 ετών να δουλέψουν επί ένα χρόνο σε υπουργεία και εποπτευόμενους φορείς για την υλοποίηση έργων, για τα οποία δεν επαρκεί το μόνιμο προσωπικό. Αμέσως μετά, έχουμε προγραμματίσει να βγουν άλλα δύο προγράμματα για άνεργους νέους, ένα για πτυχιούχους πάλι στον ιδιωτικό τομέα και ένα για την ενίσχυση της νεανικής επιχειρηματικότητας, που θα παρέχει πολλαπλή στήριξη και όχι μόνο οικονομική σε όσους θέλουν να ξεκινήσουν τη δική τους επιχείρηση, ανεξαρτήτως του είδος αυτής. Να σημειωθεί ότι στο ειδικό πρόγραμμα για το δημόσιο τομέα, αντίστοιχο με αυτό που υλοποιήσαμε στον τομέα της Υγείας το 2017-8 για την κάλυψη αναγκών προσωπικού, οι αμοιβές είναι ανάλογες των προσόντων των πτυχιούχων, κοντά στους εισαγωγικούς μισθούς του δημοσίου τομέα, και κλιμακώνονται ανάλογα με το αν οι άνεργοι έχουν πτυχίο, μεταπτυχιακό ή διδακτορικό τίτλο.

Ανάσχεση του brain drain


Στοχεύει, δηλαδή, ως μέτρο και σε ανάσχεση του brain drain;

- Ναι, η λογική είναι ότι οι άνεργοι και οι νέοι θα πρέπει με κάποιο τρόπο να βλέπουν στους μισθούς στην αγορά εργασίας μία αντιστοίχιση με τις προσπάθειες που έχουν κάνει στην εκπαίδευση. Το brain drain δεν οφείλεται μόνο στην έλλειψη θέσεων εργασίας για πτυχιούχους, αλλά και στις συνθήκες εργασίας που επικρατούν στον ιδιωτικό τομέα. Οι χαμηλοί μισθοί και η επισφάλεια της απασχόλησης αποτελούν εξίσου σημαντικούς παράγοντες του brain drain με την ανεπάρκεια θέσεων εργασίας για πτυχιούχους. Συνεπώς, η ανάσχεση του τελευταίου είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την ανάκτηση των δικαιωμάτων της εργασίας κατά τη μεταμνημονιακή εποχή. Το πρόγραμμα συμβάλλει ταυτόχρονα στη μείωση της ανεργίας, εφόσον δεν υποκαθιστά εργαζόμενους με νεο-προσλαμβανόμενους, ενώ οι θέσεις εργασίας αντιστοιχούν σε πραγματικές ανάγκες του δημόσιου τομέα, που αλλιώς θα έμεναν ακάλυπτες, με επιπτώσεις στην αποτελεσματικότητά του και την παροχή υπηρεσιών προς τους πολίτες. Θεωρούμε, λοιπόν, πως αυτό το πρόγραμμα θα δώσει τη δυνατότητα σε πολλούς πτυχιούχους να αποκτήσουν εργασιακή εμπειρία, θα καλύψει βασικά κενά του δημοσίου τομέα που τον εμποδίζουν να παράγει έργο για τους πολίτες, και παράλληλα θα δώσει ένα σήμα στους νέους ότι ανοίγουν θέσεις με καλύτερους όρους εργασίας, σήμα απαραίτητο για να συγκρατηθεί το νέο επιστημονικό δυναμικό στη χώρα και να σταματήσει η αιμορραγία. Ευελπιστώ, επίσης, ότι οι θέσεις αυτές και οι συνθήκες τους θα ασκήσουν θετική επίδραση ευρύτερα στην αγορά εργασίας των πτυχιούχων. Είναι πολλαπλών στοχεύσεων το συγκεκριμένο πρόγραμμα.

Πέραν των νέων, μία επίσης ευάλωτη ομάδα ανέργων είναι αυτή των άνω των 50 ετών, πώς αποδίδουν τα προγράμματα για αυτούς;Ο ΟΑΕΔ διαθέτει μονίμως ανοιχτά προγράμματα για πρόσληψη ανέργων 50 ετών άνω από ιδιωτικές και δημόσιες επιχειρήσεις εδώ και πάρα πολλά χρόνια, τα οποία μάλιστα ανασχεδιάσαμε εκ βάθρων το 2016, ενώ επίκειται νέος ανασχεδιασμός που θα κατεβάσει το ηλικιακό όριο από τα 50 στα 45 έτη, ώστε να προλάβουμε την ανεργία στις μεγαλύτερες ηλικίες. Να μην ξεχνάμε επίσης ότι και τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας ευνοούν τους μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους, αφού υπάρχει σχετική μοριοδότηση.

Πολυπαραγοντική η μείωση της ανεργίας


Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια σταθερή μείωση της ανεργίας, τα στοιχεία της Εργάνη μάλιστα την περασμένη εβδομάδα δείχνουν ότι το 2018 υπήρξε ρεκόρ νέων θέσεων εργασίας από το 2001. Σε ποιους παράγοντες οφείλεται αυτή η μείωση;

- Υπάρχουν δύο είδη παραγόντων. Πρώτον, αυτοί που συνδέονται με τη δυναμική μεγάλων τομέων της οικονομίας, όπως είναι ο τουρισμός, το εμπόριο και η μεταποίηση που αύξησαν τις θέσεις εργασίας τα τελευταία χρόνια παρά τη στασιμότητα ή τους χαμηλούς ανάπτυξης της οικονομίας. Δεύτερον, υπάρχει και ο δημόσιος τομέας, που μέσα και από τις προσλήψεις συμβασιούχων και τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας που προκηρύσσονται σε επαναλαμβανόμενους κύκλους, δημιούργησε θέσεις εργασίας που ουσιαστικά κάλυψαν τις ανάγκες κυρίως των δήμων, αλλά και ανέργων που αποτελούν το σκληρό πυρήνα της ανεργίας (μεγαλύτερες ηλικίες και μακροχρόνιοι). Η μείωση της ανεργίας είναι, λοιπόν, ένα πολυπαραγοντικό ζήτημα, που σχετίζεται και με την πορεία της οικονομίας και με την κρατική παρέμβαση μέσα από τα προγράμματά μας.

Ασκείται, όμως, κριτική ότι οι περισσότερες θέσεις εργασίας είναι ημιαπασχόλησης και εκ περιτροπής, όπως φαίνεται από τα στοιχεία της Εργάνη. Τι μπορεί να γίνει, ώστε να ενισχυθεί η πλήρης απασχόληση;

- Τα στοιχεία της Εργάνη είναι κατά δήλωση των εργοδοτών και πολλοί εργοδότες ασφαλίζουν τους εργαζόμενους για πολύ λιγότερες ώρες απ’ ό,τι τους απασχολούν. Επειδή, λοιπόν, οι δηλώσεις των εργοδοτών υποκρύπτουν το εκτεταμένο φαινόμενο της υποδηλωμένης εργασίας, αμφισβητώ την αξιοπιστία των στοιχείων της Εργάνη για τη μερική απασχόληση. Δίνω μεγαλύτερη βάση στα στοιχεία της Έρευνας Εργατικού Δυναμικού της ΕΛΣΤΑΤ, που προέρχονται από τις δηλώσεις των νοικοκυριών και δείχνουν ότι και το 2014 και το 2018 η μερική απασχόληση ανέρχονταν στο 9,4% του συνόλου των απασχολούμενων.

Ρεαλιστική η πτώση της ανεργίας στο 10%


Το ζήτημα της εργασίας ήταν κεντρικό στις ομιλίες στη ΔΕΘ. Ο πρωθυπουργός μίλησε για δυνατότητα πτώσης του ποσοστού ανεργίας στο 10% σε πέντε χρόνια. Είναι εφικτό και με ποιο τρόπο;

- Από το 2015 μέχρι σήμερα, είχαμε μια μείωση του ποσοστού ανεργίας από το 26,5% στο 19%. Αυτό που αναμένεται τα επόμενα χρόνια, είναι ότι το πέρασμα της οικονομίας σε υψηλότερους ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης, θα οδηγήσει σε υψηλότερο ρυθμό δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας και ταχύτερη αποκλιμάκωση της ανεργίας. Αυτό είναι που δημιουργεί την αισιοδοξία ότι αν στην τετραετία της στασιμότητας και της αναιμικής ανάπτυξης είχαμε 7,5 ποσοστιαίες μονάδες μείωσης της ανεργίας, τότε αυτή θα μπορούσε να πέσει κατά 9,5 ποσοστιαίες μονάδες στα επόμενα πέντε χρόνια και να φθάσει στο 10%, ή και ακόμα χαμηλότερα. Άρα ο στόχος που έθεσε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ είναι ρεαλιστικός.

Από την πλευρά του ο κ. Μητσοτάκης μίλησε για 700.000 νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα τα επόμενα 5 χρόνια και για δείκτη ανάπτυξης 4%. Αυτές τις δηλώσεις πώς τις σχολιάζετε;

- Ο κ. Μητσοτάκης μίλησε για 4% ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας κατά μέσο όρο την επόμενη πενταετία, τάζοντας ότι η αναπτυξιακή πρόταση της ΝΔ θα φέρει κοσμογονία στον τομέα των επενδύσεων. Επειδή και η κυβέρνηση έθεσε την αύξηση των επενδύσεων σε πρώτη προτεραιότητα, προφανώς η αντιπαράθεση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης βρίσκεται στις διαφορές αναπτυξιακής στρατηγικής που θα καθορίσουν και την εκλογική αναμέτρηση. Ο κ. Μητσοτάκης θεωρεί ότι θα προσελκύσει ιδιωτικές επενδύσεις με τη διατήρηση του σκληρού πυρήνα των μνημονιακών ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις και τη δραστική μείωση της φορολογίας, ταυτόχρονα με την περαιτέρω συρρίκνωση και διάλυση του δημόσιου τομέα και την εκχώρηση των ήδη συρρικνωμένων δραστηριοτήτων του στον ιδιωτικό τομέα. Αντίθετα, η κυβέρνηση θεωρεί ότι ο δρόμος για την ανάπτυξη προκύπτει από την αξιοποίηση των παραγωγικών ικανοτήτων του ανθρώπινου δυναμικού, ιδιαίτερα του νεανικού, δίνοντάς του προοπτική μέσα από την ανάκτηση εργασιακών δικαιωμάτων, τη βελτίωση των εργασιακών σχέσεων, την ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους, την αξιοπρεπή αμοιβή για αξιοπρεπή διαβίωση, την αύξηση του εισοδήματος των μισθωτών και τη δίκαια συμμετοχή τους στον παραγόμενο πλούτο. Μέσω αυτών θεωρεί ότι συγκρατείται το brain drain, δίνονται κίνητρα επιχειρηματικότητας και δημιουργούνται θέσεις εργασίας, εφόσον η άνοδος των μισθών και η μείωση των ανισοτήτων αυξάνει τη ζήτηση στην οικονομία και προκαλεί έναν ενάρετο κύκλο ανάπτυξης, επενδύσεων και αύξηση της παραγωγικότητας. Υπάρχουν λοιπόν δύο σχέδια για την ανάπτυξη της χώρας, το ένα είναι η δίκαιη ανάπτυξη, ενώ το άλλο είναι η ανάπτυξη μέσω διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, του κοινωνικού κράτους και του δημοσίου τομέα και παροχής φορολογικής ασυλίας στο κεφάλαιο και τα υψηλά εισοδήματα. Η δεύτερη οπτική είναι κοινωνικά απαράδεκτη, προκαλώντας με την ωμότητά της την κοινωνική πλειοψηφία, που υπέστη τα πάνδεινα κατά τη διάρκεια της κρίσης.
πηγή: Η Εποχή