Δημοσκόπηση Interview για POLITIC: 7 στους 10 βλέπουν «λάθος πορεία της χώρας» – Πλειοψηφικό αίτημα για πρόωρες εκλογές

    Ακρίβεια και Υγεία οι τομείς κρίσης – Μεγάλο το ποσοστό αναποφάσιστων, κρίσιμη η μάχη για το κέντρο – Η αντιπολίτευση δεν έχει κυβερνητικό πρόγραμμα, λέει το 40%


Παρά την προσπάθεια για διορθωτικές κινήσεις (βλέπε ανασχηματισμό) η δημοσκόπηση της Interview για λογαριασμό της POLITIC δείχνει ξεκάθαρα ότι η φθορά της κυβέρνησης είναι υπαρκτή και βαθαίνει, καθώς η ΝΔ από το 24,5% το Φεβρουάριο πέφτει στο 22,2% τον τρέχοντα μήνα. Η τάση υπέρ πρόωρων εκλογών (53%) και η επικράτηση της άποψης πως «η χώρα πάει προς λάθος κατεύθυνση» (71%) δεν μπορούν να αγνοηθούν – ακόμη κι αν η Νέα Δημοκρατία διατηρεί αριθμητικό προβάδισμα στην πρόθεση ψήφου, στο ψυχολογικό όριο του 20%.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν φαίνεται να κεφαλαιοποιούν πλήρως τη δυσαρέσκεια. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου (12,7%) εδραιώνεται ως ο κύριος εκφραστής της αντικαθεστωτικής ψήφου, ξεπερνώντας το ΠΑΣΟΚ (11%) το οποίο δείχνει να μην έχει πείσει ότι μπορεί να ηγηθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στην έκτη θέση (5,6%) με τη φθορά του να μοιάζει πλέον δομική και όχι συγκυριακή. Η Ελληνική Λύση (9,9%) και το ΚΚΕ (8,6%) συνεχίζουν σε τροχιά σταθερότητας.

Η Φωνή Λογικής είναι στο 3,7%, το ΜέΡΑ 25 στο 3,5%, η ΝΙΚΗ στο 3% όπως και το Κίνημα Δημοκρατίας, ενώ η Νέα Αριστερά φτάνει στο 2%.

Το ποσοστό των αναποφάσιστων ψηφοφόρων ανεβαίνει στο 11,1%.

«Ναι» στις πρόωρες εκλογές λέει το 53%

Το 71% των ερωτηθέντων εκτιμά πως η χώρα κινείται «προς τη λάθος» κατεύθυνση. Μόλις το 27% εκτιμά ότι η κατεύθυνση είναι σωστή.

Παράλληλα, καταγράφεται πλειοψηφικό αίτημα για πρόωρες εκλογές. Το 53% των ερωτηθέντων επιθυμεί προσφυγή στις κάλπες πριν την ολοκλήρωση της κυβερνητικής θητείας. Το 44% δηλώνει ότι προτιμά την εξάντληση της τετραετίας, ενώ 3% δεν τοποθετείται.

«Λύστε ακρίβεια και υγεία – τώρα»

Το 25,1% των ερωτηθέντων τοποθετεί πρώτο το πρόβλημα της ακρίβειας. Παρά το γεγονός ότι το κόστος ζωής παραμένει σταθερά το κορυφαίο πρόβλημα για την κοινωνία – όπως καταγράφεται διαρκώς σε όλες τις δημοσκοπήσεις – η κυβερνητική ανταπόκριση εξακολουθεί να θεωρείται ανεπαρκής.

Στη δεύτερη και τρίτη θέση των προτεραιοτήτων, βρίσκονται η βελτίωση των υπηρεσιών υγείας (15,2%) και της καθημερινότητας (15,1%), τομείς που επίσης σχετίζονται άμεσα με το αίσθημα σταθερότητας και ευημερίας.

Ακολουθούν:

Αύξηση μισθών και συντάξεων (13%)
Βελτίωση της οικονομίας (11,2%)
Μείωση φόρων και εισφορών (10,6%)

Αξιοπιστία προγράμματος: Το ΠΑΣΟΚ προηγείται στην αντιπολίτευση

Ενδιαφέρον πολιτικό εύρημα εποτελεί το 40,6% σύμφωνα με το οποίο «κανένα κόμμα» της αντιπολίτευσης δεν έχει κυβερνητικό πρόγραμμα. Δηλαδή, τα κόμματα έχουν αφήγημα αντιπολίτευσης, αλλά όχι εναλλακτικής διακυβέρνησης.

Από τα κόμματα της αντιπολίτευσης που συγκεντρώνουν θετική αξιολόγηση, το ΠΑΣΟΚ προηγείται με 18,1%, και αναδεικνύεται ως ο βασικός φορέας προσδοκιών για εναλλακτική διακυβέρνηση. Ακολουθούν με σημαντική διαφορά η Ελληνική Λύση (9,7%), η Πλεύση Ελευθερίας (6,8%), το ΚΚΕ (6,2%) ο ΣΥΡΙΖΑ (6,1%) και το ΜέΡΑ 25 (3%).

Μάλιστα η εικόνα που μας δίνει η έρευνα για την εμπιστοσύνη προς τους αρχηγούς των κομμάτων ενισχύει περαιτέρω το παραπάνω αποτέλεσμα.

Αν και η κυβέρνηση της ΝΔ καταγράφει φθορά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξακολουθεί να προηγείται στην ερώτηση για τον πολιτικό αρχηγό που εμπνέει περισσότερη εμπιστοσύνη στη διακυβέρνηση της χώρας, συγκεντρώνοντας 30,5%. Στη δεύτερη θέση είναι ο «Κανένας» με 22,6%.

Από τους αρχηγούς της αντιπολίτευσης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου εμφανίζεται με τη μεγαλύτερη απήχηση (11,5%), αφήνοντας πίσω της τον Νίκο Ανδρουλάκη (7,6%), τον Σωκράτη Φάμελλο (6,7%) και τον Δημήτρη Κουτσούμπα (5,8%).


Η ταυτότητα της έρευνας:

πηγή: politic.gr

ΠΑΜΕ / Κοροϊδία το 1 ευρώ αύξηση την ημέρα - Όλοι στην απεργία στις 9 Απρίλη για ουσιαστικές αυξήσεις και υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων

Από την απεργία στις 28 Φλεβάρη 2025 στην Αθήνα, στο Σύνταγμα  

    Οι εργαζόμενοι έναν τρόπο έχουν για να πετάξουν στα μούτρα της κυβέρνησης την κοροϊδία της. Να το "κάνουν" όπως στις 28 Φλεβάρη. Με εκατομμύρια στους δρόμους ενάντια στην πολιτική που τους στερεί το οξυγόνο.


Κοροϊδία η πενιχρή αύξηση του 1 ευρώ την ημέρα στον κατώτερο μισθό των ιδιωτικών υπαλλήλων και τα 50 λεπτά του ευρώ την ημέρα στους εργαζόμενους στο δημόσιο, τονίζει το ΠΑΜΕ, σε ανακοίνωσή του, για τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού στο υπουργικό συμβούλιο για τον κατώτερο μισθό, σημειώνοντας ότι «την απάντησή τους στην κυβέρνηση, στα κόμματα – παρτενέρ στο αντιλαϊκό χορό και στην εργοδοσία θα τη δώσουν οι εργαζόμενοι μαζικά στην απεργία στις 9 Απρίλη».

Ακολουθεί η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ:

«Με το προσφιλές απύθμενο θράσος του για ακόμα μία φορά ο πρωθυπουργός, κοροϊδεύει τους εργαζόμενους, βαφτίζοντας την πενιχρή αύξηση του 1€ την ημέρα στον κατώτερο μισθό των ιδιωτικών υπαλλήλων και τα 50 λεπτά του ευρώ την ημέρα για τους εργαζόμενους στο δημόσιο ως "σταθερά βήματα για την ενίσχυση του εισοδήματος των πολιτών".

Πρόκειται για κυνική προσπάθεια εξαπάτησης της κοινής γνώμης από την κυβέρνηση που μάλιστα με οργανωμένο τρόπο και με τα γνωστά non paper του Μαξίμου προσπαθεί να χειραγωγήσει την οργή των εργαζομένων που φουντώνει.

Γιατί οι εργαζόμενοι ούτε μαζική αμνησία έπαθαν, ούτε προσγειώθηκαν στη χώρα το 2025. Ξέρουν πόσο δύσκολα τα βγάζουν πέρα, ότι ο μισθός τελειώνει στις 15 κάθε μήνα. Ότι ο πληθωρισμός και η ακρίβεια που καλπάζει, οι τεράστιες ανατιμήσεις στο κόστος ζωής, τα τρόφιμα, τη στέγη και σε άλλα είδη πρώτης ανάγκης θα καταβροχθίσουν την άνοδο του κατώτερου μισθού μέχρι να πεις "κύμινο".

Ξέρουν ότι μετά από μια 15ετία, 3 σκληρών μνημονίων και τεράστιων περικοπών στους μισθούς, που εφάρμοσαν διαδοχικά τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ όσο και αυτές του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, οι "αυξήσεις" κοροϊδία που ανακοινώθηκαν δεν αναπληρώνουν ούτε στο ελάχιστο τις απώλειες που είχαν οι εργαζόμενοι. Γιατί μπορεί η κυβέρνηση της ΝΔ στις ανοησίες του non paper να ξεκινά τους υπολογισμούς από το 2019, όμως συνειδητά αποκρύπτει τι έχει συμβεί τα τελευταία 15 χρόνια. Όταν σε μια νύχτα του 2012 η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μείωσαν τον κατώτερο μισθό στα 586 ευρώ, οδηγώντας σε μια τεράστια υποτίμηση των εργατικών μισθών που σε συνδυασμό με την αύξηση του πληθωρισμού συνεχίζεται ως σήμερα. Πολιτική που εφάρμοσε και ο ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζει και η ΝΔ σήμερα.

Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Τα τελευταία 15 χρόνια ο μέσος πραγματικός μισθός είναι 9% μικρότερος απ’ ότι ήταν το 2011. Αν στη μείωση των μισθών προσθέσουμε τον πληθωρισμό της ίδιας περιόδου που φτάνει το 18% τότε η πραγματική μείωση των μισθών φτάνει το 27%.

Αυτό που καταλαβαίνουν όλοι οι εργαζόμενοι γιατί αυτό ζουν, είναι ότι δυναμώνει η τάση ο μέσος μισθός να προσεγγίζει τον κατώτερο, με έναν στους δυο εργαζομένους (46,5%) να αμείβονται με μισθό έως 1.000 € μεικτά.

Οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης είναι πρόκληση για χιλιάδες εργαζόμενους που δουλεύουν με ωρομίσθιο, με ελαστικές εργασιακές σχέσεις, με όλες αυτές τις άθλιες συμβάσεις που όλες οι κυβερνήσεις έκαναν νόμο και καλούνται να τα βγάλουν πέρα με 350 και 400 ευρώ.

Η κυβέρνηση χυδαιολογεί προς τους εργαζόμενους όταν δε λέει κουβέντα για τη μεγάλη ληστεία τους από το "πάγωμα" των τριετιών που αναλογούσε σε 10% αύξηση για κάθε τρία χρόνια. Όταν ο μέσος μισθός εξακολουθεί να παραμένει "παγωμένος" ή και μειωμένος εξαιτίας της απουσίας Συλλογικών Συμβάσεων, την οποία επέβαλλαν η τωρινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Το 2011 ο μέσος μισθός των εργαζομένων στον κλάδο των τροφίμων ήταν 1.411,85 ευρώ και το 2024, 1.263,74, μειωμένος δηλαδή κατά 148,11 ευρώ ή 10,5%. Στον ιδιωτική υγεία, το 2011 ο μέσος μισθός των εργαζομένων ήταν 1.464,53 ενώ το 2024, 1.216,88, μειωμένος δηλαδή κατά 247,65 ευρώ ή 16,91%. Στις χερσαίες μεταφορές ο μέσος μισθός ήταν 1.831,39 το 2011 και το 2024 έφτασε 1.318,39 ευρώ, μειωμένος κατά 513,17 ευρώ ή 28,02%. Οι εμποροϋπάλληλοι είχαν μέσο μισθό 1.255,57 ευρώ το 2011 και μειώθηκε στα 1.153,92 ευρώ το 2024, μείωση δηλαδή 101,65 ευρώ ή 8,10%. Κι ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό…

Λέει συνειδητά ψέματα ο πρωθυπουργός όταν μιλάει για τομή σε σχέση με τη σύνδεση του κατώτερου μισθού με τον εισαγωγικό μισθό του δημοσίου. Ο πρωθυπουργός κάνει πως ξεχνάει ότι οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων είναι 12. Ότι έχουν προ πολλού κοπεί ο 13ος και 14ος μισθός. Ότι το εισαγωγικό ετήσιο εισόδημα ενός δημοσίου υπαλλήλου υποχρεωτικής εκπαίδευσης το 2011 κι ενώ είχαν πετσοκοπεί τα δώρα, ήταν 10.360 ευρώ ενώ τώρα διαμορφώνεται στα 10.560 ευρώ. 200 ευρώ ονομαστική αύξηση σε διάστημα 14 ετών! Ο εισαγωγικός μισθός στο δημόσιο, υπολογιζόμενος σε 14μηνη βάση διαμορφώνεται στα 754 ευρώ μεικτά. Δηλαδή οι δημόσιοι υπάλληλοι συνεχίζουν να έχουν απώλειες άνω του 30% από την περίοδο πριν την καπιταλιστική κρίση.

Και για να μην ξεχνιόμαστε, συλλογικές συμβάσεις σημαίνουν και μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, όμως αυτές δεν υπογράφονται από τους εργοδότες που συνεχίζουν να μην παίρνουν μέτρα ασφαλείας γιατί θεωρούνται κόστος. Έτσι μετράμε 300 νεκρούς συναδέλφους μας τα τελευταία 2 χρόνια, έτσι μετράμε 7 νεκρούς εργάτες τις τελευταίες δυο εβδομάδες. Αντί όμως να κοκκινίζουν από ντροπή και να ζητούν συγνώμη, θριαμβολογούν!

Ποιος έχασε βέβαια τη ντροπή για να την βρει η κυβέρνηση; Γιατί το ιερό "δισκοπότηρο" της πολιτικής της είναι τα κέρδη του κεφαλαίου. Οι ανάγκες των εργαζομένων είναι "εκτός" δημοσιονομικών αντοχών. Υπονομεύουν την ανταγωνιστικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας, την πορεία της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την εκπλήρωση των ΝΑΤΟικών υποχρεώσεων και την προσαρμογή στην πολεμική οικονομία. Λεφτά για μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές δεν υπάρχουν, υπάρχουν όμως για πολεμικά εφόδια και εξοπλισμούς για να μακελεύονται οι λαοί.

Ποιος όμως έχασε την ντροπή για να την βρουν τα κόμματα που κυβέρνησαν, τα κόμματα που προήλθαν από κυβερνητικά κόμματα και τώρα αποτελούν τη χρήσιμη αντιπολίτευση προς την κυβέρνηση; Όλοι έβαλαν το "χέρι" τους και την υπογραφή τους για να φτάσουν σε αυτά τα επίπεδα οι μισθοί, για να καταργηθούν οι διαπραγματεύσεις για τον κατώτερο μισθό, για να μην αναγνωρίζονται ως υποχρεωτικές οι κλαδικές συμβάσεις, για να χαθούν τριετίες που έχουν "δουλευτεί". Όλοι αγνόησαν τις διεκδικήσεις των συνδικάτων, με τελευταίο παράδειγμα το πλαίσιο πάλης που υπέγραψαν 645 συνδικάτα για τις Συλλογικές Συμβάσεις κι όταν αυτά ζητούσαν να κατατεθούν ως σχέδια νόμου, πλην ΚΚΕ όλα σφύριζαν αδιάφορα, τα αγνοούσαν, τα καταδίκαζαν. Είναι υποκριτικό όταν είσαι υπερασπιστής των δημοσιονομικών στόχων, της επίτευξης των "ματωμένων" πλεονασμάτων, της ανταγωνιστικότητας και των αντοχών της οικονομίας, της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, ταυτόχρονα να το "παίζεις" και υπερασπιστής των εργατικών δικαιωμάτων.

Φυσικά τη ντροπή δεν μπορούν να τη βρουν ούτε οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ που εδώ και μήνες αγνοούνται. Αγνοούνται στους χώρους δουλειάς και στις κινητοποιήσεις, γιατί μια χαρά στηρίζουν την πολιτική των επιχειρηματικών ομίλων, του κοινωνικού εταιρισμού και της ταξικής συνεργασίας.

Οι εργαζόμενοι έναν τρόπο έχουν για να πετάξουν στα μούτρα της κυβέρνησης την κοροϊδία της. Να το "κάνουν" όπως στις 28 Φλεβάρη. Με εκατομμύρια στους δρόμους ενάντια στην πολιτική που τους στερεί το οξυγόνο. Να το κάνουν όπως το έκαναν οι μεταλλεργάτες της Ζώνης, οι οικοδόμοι, οι διανομείς της efood και άλλοι εργαζόμενοι σε δεκάδες επιχειρήσεις όπου με την οργάνωση του αγώνα πέτυχαν υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων με αυξήσεις στους μισθούς, με επιβολή σταθερού ημερήσιου χρόνου δουλειάς, με επαναφορά των τριετιών.

Την απάντησή τους στην κυβέρνηση, στα κόμματα – παρτενέρ στο αντιλαϊκό χορό και στην εργοδοσία θα τη δώσουν οι εργαζόμενοι μαζικά στην απεργία στις 9 Απρίλη διεκδικώντας:

  • Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
  • Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων και των περιορισμών για τις ΣΣΕ και τους μισθούς.
  • Επαναφορά της συλλογικής διαπραγμάτευσης της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας ως αφετηρία για την αύξηση του κατώτερου μισθού.
  • Ρήτρα αναπροσαρμογής των μισθών με βάση τον πληθωρισμό.
  • Επαναφορά κατακτήσεων, όπως το ξεπάγωμα των τριετιών συμπεριλαμβανομένης της περιόδου 2012 – 2023, η αρχή της ευνοϊκότερης σύμβασης, η μετενέργεια, η Κυριακάτικη αργία, η πληρωμή υπερωριών.
  • Επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού των δημοσίων υπαλλήλων. Χορήγηση όλων των μισθολογικών κλιμακίων, κατάργηση του απαράδεκτου διαχωρισμού στη μισθολογική εξέλιξη ανάλογα με την κατηγορία εκπαίδευσης και του χαρατσιού – εισφοράς για την ανεργία.
  • Επαναφορά της 13ης και 14ης σύνταξης και κατάργηση της προσωπικής διαφοράς.
  • Επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους και χωρίς προϋποθέσεις στο 80% του κατώτερου μισθού.

Συνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια στην πολιτική που μας στερεί το Οξυγόνο, εναντία σε ένα σάπιο κράτος που δεν μπορεί να προστατέψει ούτε τα πιο στοιχειώδη δικαιώματά μας, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική που θυσιάζει μέχρι και τις ζωές μας στο βωμό του κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων. Οι μεγαλειώδεις αγώνες των τελευταίων εβδομάδων απέδειξαν ότι αυτό που τρέμουν η κυβέρνηση και τα κόμματα του κεφαλαίου, το κράτος και η μεγαλοεργοδοσία είναι ένα εργατικό- λαϊκό κίνημα που δε χειραγωγείται, διεκδικεί μέχρι το τέλος την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού, βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας.

Συνεχίζουμε με τη μαζική συμμετοχή στην πανελλαδική πανεργατική Απεργία στις 9 Απρίλη.

Συμμετέχουμε μαζικά στις απεργιακές συγκεντρώσεις των συνδικάτων σε όλες τις πόλεις, στην Αθήνα, στα Προπύλαια, στις 10.30 π.μ.»

 902.gr

Μοιραίοι και δουλοπρεπείς απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό

    Ενδεικτικά του αποπροσανατολισμού που επικρατεί στις εγχώριες ελίτ, ήταν τα όσα άκρως ενδιαφέροντα συζητήθηκαν στο έκτακτο συνέδριο που διοργάνωσε τις προηγούμενες μέρες ο «Κύκλος Ιδεών» του Ευ. Βενιζέλου...

Δημήτρης Γκάζης*

Ενδεικτικά του αποπροσανατολισμού που επικρατεί στις εγχώριες ελίτ, ήταν τα όσα άκρως ενδιαφέροντα συζητήθηκαν στο έκτακτο συνέδριο που διοργάνωσε τις προηγούμενες μέρες ο «Κύκλος Ιδεών» του Ευ. Βενιζέλου. Πολιτική ηγεσία, οικονομικοί παράγοντες και πανεπιστημιακοί, χωρίς πυξίδα, έκαναν φανερές τις αντιφάσεις που ενυπάρχουν εντός του συστημικού μπλοκ για μια σειρά ζητήματα: από την οικονομία και την κοινωνική συνοχή μέχρι την προσαρμογή στο νέο γεωπολιτικό τοπίο και τη στάση μας στα ελληνοτουρκικά. Ετερόφωτες ελίτ, που κοιτάζουν σαστισμένες την κρίση του ευρωατλαντισμού και την αντιπαράθεση της νέας διοίκησης Τραμπ με την ευρωκρατία, αναζητώντας σημείο ισορροπίας μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε., και βλέποντας ορατό τον κίνδυνο η χώρα μας να χαθεί στο γεωπολιτικό ρήγμα που ανοίγεται. Είναι παρελθόν οι πανηγυρισμοί για τα «ήρεμα νερά» και την ελληνοτουρκική προσέγγιση. Χάθηκαν μαζί με την πυγμή της «σωστής πλευράς της ιστορίας»…

Τώρα όλοι αναγνωρίζουν πως η Τουρκία έχει αναδειχθεί σε κερδισμένο της γεωπολιτικής αβεβαιότητας, παίζοντας ενεργό περιφερειακό ρόλο (ειδικά μετά την εγκαθίδρυση της τουρκόφιλης κυβέρνησης στη Συρία) και αξιοποιώντας στοιχεία σκληρής ισχύος (αμυντική βιομηχανία κ.ά.) στην προσπάθεια της να γίνει αποδεκτή στο γκρουπ των ισχυρών (χαρακτηριστικό το αίτημα Ερντογάν για προσθήκη μουσουλμανικής χώρας –ποιας άραγε;– ως μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ). Γίνεται έτσι εμφανής ο φόβος και η αίσθηση αδυναμίας που αναπαράγουν στις αναλύσεις τους οι εκπρόσωποι των ελίτ, οι οποίοι για χρόνια ήταν προσανατολισμένοι στην πολιτική κατευνασμού του θηρίου. Τώρα οι πιο «ρεαλιστές» προτείνουν (κατά το γνωστό μοτίβο ΕΛΙΑΜΕΠ) να αποδεχτούμε τη δορυφοροποίηση της χώρας μας από την Άγκυρα, και να αναζητήσουμε έναν νέο ενδιάμεσο ρόλο στον νέο ευρωτουρκικό χάρτη, ενώ οι πιο «σκληροί» εισηγούνται ως διέξοδο από την τουρκική πίεση τη μεγαλύτερη πρόσδεση στο άρμα των ΗΠΑ και του Ισραήλ, σε έναν ιδιότυπο διαγωνισμό με την Άγκυρα για το ποια πλευρά θα είναι πιο χρήσιμη στις πολεμικές σκοπιμότητές τους.

Η παγίδα της ευρωτουρκικής προσέγγισης

Και στις δύο στρατηγικές, κοινός παρονομαστής είναι η εμπέδωση της εξάρτησης ως μονόδρομου. Δεν μπορούν να φανταστούν την Ελλάδα έξω από τους καταναγκασμούς που θέτει η εξάρτηση. Γι’ αυτό αδυνατούν να χαράξουν βιώσιμη στρατηγική, σε μια εποχή που η ισχύς και οι διμερείς συμφωνίες είναι αυτές που ορίζουν τη γεωπολιτική πραγματικότητα. Το είδαμε και στην περίπτωση της διαφαινόμενης ευρωτουρκικής προσέγγισης όπου, στο όνομα της αμυντικής αυτονομίας της Ε.Ε., η Άγκυρα βρίσκει ορθάνοιχτο παράθυρο συνεργασίας στον αμυντικό και εξοπλιστικό τομέα – την ίδια στιγμή που εμφανίζεται ως απαραίτητος εταίρος στα σχέδια ενίσχυσης του Κιέβου από μια συμμαχία προθύμων, μετά το νέο τοπίο που δημιουργεί η προσέγγιση Πούτιν-Τραμπ. Η Ελλάδα αδυνατεί να θέσει τους όρους της στη διαδικασία αυτή: δεν μετέχει καν στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων (βλ. άτυπη σύνοδο του Λονδίνου), ενώ δεν μπορεί να εμφανίσει ουσιαστικά αντίβαρα προς τις χώρες εκείνες που προωθούν για ίδιον όφελος τις διμερείς συνεργασίες με την Άγκυρα.

Ποια Τουρκία;

Και μιλάμε για μια Τουρκία που δεν δείχνει διατεθειμένη να μετακινηθεί ούτε εκατοστό από τις θέσεις της. Το απέδειξε στη Συρία, όπου με εθνοκαθάρσεις και ανίερες συμμαχίες έφτασε μέχρι τη Δαμασκό. Το αποδεικνύει στο Αιγαίο όπου, παρά τα «ήρεμα νερά», έβγαλε τις φρεγάτες της για να μπλοκάρει την ηλεκτρική διασύνδεση Κρήτης-Κύπρου. Το αποδεικνύει στο Κυπριακό, όπου η επιμονή στην αναγνώριση του ψευδοκράτους κανονικοποιεί μέρα με τη μέρα την κατοχή και τον εποικισμό. Το αποδεικνύει και στο εσωτερικό μέτωπο, όπου η προσπάθεια περαιτέρω εδραίωσης του καθεστώτος Ερντογάν οδηγεί σε νέο κύκλο αυταρχισμού (αυτή τη φορά με θύμα τον ηγέτη των Κεμαλιστών, δήμαρχο Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου, που φαινόταν ο μόνος ικανός να αμφισβητήσει τον Ερντογάν στις επόμενες εκλογές).

Με αυτήν την Τουρκία πρέπει να γίνουμε εταίροι, απέναντι σε αυτήν την Τουρκία πρέπει να δείξουμε ρεαλισμό, με αυτήν την Τουρκία βλέπουμε… ευκαιρία για μπίζνες (στον τουρισμό, την ενέργεια και τις κατασκευές), που τη βαφτίζουμε «Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης». Και όμως, μια Τουρκία που επεκτείνεται και δυναμώνει, αποτελεί πρώτιστη υπαρξιακή απειλή για τον Ελληνισμό – σε Ελλάδα και Κύπρο. Ως τέτοια θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται, χωρίς καλλωπισμούς (όπως η αυτοκτονική «διακήρυξη των Αθηνών»), χωρίς προσπάθειες κατευνασμού που οδηγούν εγγυημένα στη δορυφοροποίηση, με μια στρατηγική οικοδόμησης ισχύος και βαθμών κυριαρχίας, ως όρο υπεράσπισης της ίδιας μας της βιωσιμότητας σε έναν όλο και πιο ταραγμένο κόσμο.

Χωρίς σχόλια!

Χρ. Ροζάκης: Η Τουρκία νομίζω από ένα σημείο και πέρα πιστεύει ότι πρέπει να ελέγχει οτιδήποτε γίνεται στο Αιγαίο, με την έννοια ότι πρέπει να περνάμε οτιδήποτε κάνουμε ακόμα και νόμιμα (δηλαδή σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο) μέσα από τη δική της βούληση και τη δική της αποδοχή. Παράδειγμα είναι το θέμα του καλωδίου, όπου παρά το γεγονός της νομιμότητας αυτής της ενέργειας από τη δική μας μεριά, υπάρχουν ενστάσεις από τη μεριά της Τουρκίας. Με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να ματαιώνεται, να αναβάλλεται οποιαδήποτε εξέλιξη… Σίγουρα υπάρχει μια σαφής ηρεμία αυτή τη στιγμή, η οποία μας συμφέρει. Αλλά το ζήτημα είναι ότι για κάθε ενέργεια που κάνουμε στο Αιγαίο πρέπει να παίρνουμε την άδεια της Τουρκίας, πράγμα που σημαίνει ότι η Τουρκία ελέγχει σήμερα πολύ περισσότερο και από τη δική της θάλασσα… Δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά [να μην ενημερώσουμε την Άγκυρα για τις έρευνες στην περιοχή] από τη στιγμή που κατέβαζε τα πολεμικά της πλοία στην περίπτωση της Κάσου και της Κρήτης. Έπρεπε να την ενημερώσουμε, αλλά βλέπετε ότι και η ενημέρωση δεν έφτασε. Σίγουρα απεμπολήσαμε [κάποιο δικαίωμα]. Οτιδήποτε προϋποθέτει την πόντιση [του καλωδίου] πρέπει να περάσει μέσα από τη δική της άδεια, μέσα από τη δική της συναίνεση. Πράγμα που σημαίνει ότι νόμιμες ενέργειες της Ελλάδας υπόκεινται στον έλεγχο της Τουρκίας, με οτιδήποτε αυτό συνεπάγεται.

Ντ. Μπακογιάννη: Εγώ πιστεύω ότι η Τουρκία θέλει να είναι μεγάλη περιφερειακή δύναμη· και θέλει, και μπορεί. Πρέπει να ξέρουμε ότι είναι 80 εκατομμύρια άνθρωποι, ότι είναι μία από τις πιο νέες χώρες οι οποίες υπάρχουν στον κόσμο, δηλαδή με πάρα πολλή νεολαία. Ακούστηκε ήδη ότι έχουν έναν ετοιμοπόλεμο στρατό και έχουν και τη δυνατότητα να φέρνουν πίσω φέρετρα χωρίς να συμβαίνει το παραμικρό στην Τουρκία ως αντίδραση. Είναι λοιπόν μια χώρα η οποία έχει αυτή τη στιγμή ενδυναμωθεί λόγω Συρίας, φαίνεται ότι κλείνει ένα από τα μεγαλύτερα της προβλήματα τα οποία είχε, το θέμα των Κούρδων… Από εκεί και πέρα θέλει να παίζει έναν ρόλο, τον οποίο όμως δεν θα της αναγνωρίσουν οι υπόλοιποι Άραβες, ο οποίος είναι ο ρόλος και η λογική της Οθωμανικής αυτοκρατορίας… Ο Ερντογάν ζητάει από τους Ευρωπαίους μια αναγνώριση που δεν θα πάρει από τους Άραβες. Θέλει να μπει σε αυτό που ονομάζουμε ευρωπαϊκή άμυνα… Θα θέλει λοιπόν με κάποιο τρόπο να πει ότι εγώ έχω κερδίσει κάτι από αυτήν την ιστορία. Μια αναγνώριση των Ευρωπαίων. Το οποίο ενδεχομένως πάλι μπορεί να είναι μια ευκαιρία για μας. Διότι εμείς εκ των πραγμάτων θα βάλουμε κάτω τις βασικές μας προϋποθέσεις, οι οποίες δεν θα βρούνε τους Ευρωπαίους αντίθετους… Εμείς πρέπει, όπως έλεγε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, να διαβάσουμε σωστά την πραγματικότητα, αλλά την πραγματικότητα, όχι αυτή που θα θέλαμε να είναι η πραγματικότητα. Σκληρά να αναγνώσουμε την πραγματικότητα και αναλόγως να κινηθούμε χωρίς παρωπίδες και φόβους. Και γιατί το λέω αυτό; Γιατί τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα.

«Σύμμαχοι» και «ομπρέλες προστασίας»

Αποτέλεσε σχεδόν αποκλειστική στρατηγική των τελευταίων ετών, η πρόσδεση σε συμμάχους-προστάτες ως αντίβαρο της τουρκικής απειλής: από το «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» μέχρι τη συμφωνία με τη Γαλλία (βλ. πώληση Belharra) και από τη μετατροπή μας σε στρατηγικό βάθος του Ισραήλ μέχρι τη «ΝΑΤΟϊκή ομπρέλα». Ως εκεί έφτασε η «ενεργητική εξωτερική πολιτική» βαθαίνοντας, στο όνομα του κινδύνου εξ ανατολών, την εξάρτηση και την υποτέλεια. Σε τελική ανάλυση, υπονομεύοντας την ίδια την αποτρεπτική ισχύ της χώρας, για να οδηγηθούμε τελικά σε διπλή υποχώρηση, τόσο στη Δυτική «σωστή πλευρά της ιστορίας» όσο και στα τουρκικά «ήρεμα νερά».

Τώρα που ο κόσμος μας γίνεται πιο χαοτικός, και η ισχύς των κοσμοκρατορικών δυνάμεων (αλλά και φιλόδοξων περιφερειακών παικτών) επιδιώκει να επανορίσει την πλανητική αρχιτεκτονική, αποδεικνύεται πως οι «ομπρέλες προστασίες» μπάζουν από παντού, αφήνοντας τις μικρές και ενδιάμεσες χώρες –όπως η Ελλάδα– γυμνές απέναντι σε πραγματικούς εχθρούς και απειλές. Η κυνική στροφή της Ευρώπης, με το προσκλητήριο (επ’ αφορμή του ουκρανικού μετώπου) για αμυντική συνεργασία με τον Ερντογάν (και μάλιστα σε μια στιγμή ακραίας επιθετικότητας της Άγκυρας εντός και εκτός των συνόρων της), αλλά και η αβεβαιότητα των θέσεων της νέας διοίκησης Τραμπ για την ευρύτερη περιοχή μας, σε συνδυασμό με τον αναβαθμισμένο ρόλο της Άγκυρας, που επιδιώκει να καταστεί γεωπολιτικός κυρίαρχος της περιοχής, επιβάλλουν με όρους κατεπείγοντος αλλαγή πλεύσης.

Όσο δύσκολο και αν φαντάζει, επείγει να σκεφτούμε μια Ελλάδα που θα βάζει σε προτεραιότητα τα εθνικά της συμφέροντα (σε αντίθεση με τις ανιστόρητες και τυχοδιωκτικές δηλώσεις πως «είμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία»). Μια Ελλάδα που θα συντονίζεται με τις άλλες μικρές και ενδιάμεσες χώρες της περιοχής μας, οι οποίες επίσης βλέπουν με ανησυχία την αναβίωση των οθωμανικών οραμάτων (σε αντίθεση με τη βλακώδη πολιτική στήριξης του καθεστώτος-μαριονέτα του Ερντογάν στη Συρία). Μια Ελλάδα που θα επενδύει στην οικοδόμηση ισχύος, με πρώτο βήμα την ενεργοποίηση και προετοιμασία της κοινωνίας (σε αντίθεση με τη διαπαιδαγώγηση στην υποταγή ή με την πατριδοκαπηλία που συνηθίζουν οι εγχώριες ελίτ).
(*) Ο Δημήτρης Γκάζης είναι αρθρογράφος στο "Δρόμο της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ".

Επιστρέφουν οι σφαίρες επιρροής στη διεθνή σκηνή;

    Κατά την άποψή του Ίαν Φέργκιουσον, ένας παγκόσμιος αγώνας των μεγάλων δυνάμεων για τη δημιουργία σφαιρών επιρροής θα αύξανε τις γεωπολιτικές εντάσεις και θα κινδύνευε να προκαλέσει συγκρούσεις.


Ενώ η έννοια έχασε κάποια από τη σημασία της με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, επανήλθε στο προσκήνιο με την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ και τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Οι σφαίρες επιρροής επιστρέφουν στη διεθνή σκηνή;

Η έννοια έχασε τη σημασία της στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, αλλά φαίνεται να ανακτά το ενδιαφέρον της με την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο και τον πόλεμο στην Ουκρανία.

«Η παρατεταμένη κρίση στην Ουκρανία επανέφερε πραγματικά την έννοια στις παγκόσμιες συζητήσεις για τη γεωπολιτική και την ασφάλεια. Και πιο πρόσφατα, η επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών έχει τονίσει αυτή την έννοια», λέει στο Euronews ο Ίαν Φέργκιουσον, επίκουρος καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Οικονομικών (HSE) στη Μόσχα.

Η σφαίρα επιρροής αναφέρεται σε μια γεωγραφική περιοχή την οποία μια δύναμη έχει κηρύξει μονομερώς ως αποκλειστικό της χώρο και επί της οποίας ασκεί πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό έλεγχο.




Η έννοια ορίστηκε στη Διάσκεψη του Βερολίνου το 1884-1885, κατά την οποία οι ευρωπαϊκές αποικιοκρατικές δυνάμεις μοίρασαν την Αφρική.

Ωστόσο, είχε ήδη διαμορφώσει τις διεθνείς σχέσεις πολύ νωρίτερα, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες υιοθέτησαν το Δόγμα Μονρόε το 1823, το οποίο καταδίκαζε κάθε ευρωπαϊκή αποικιακή επέμβαση στη Λατινική και τη Βόρεια Αμερική.

Καταλύτης των συγκρούσεων

Είναι προς το συμφέρον της Ευρώπης να αποτρέψει τον σχηματισμό αποκλειστικών σφαιρών επιρροής, λέει ο Σβεν Μπίσκοπ, διευθυντής του προγράμματος Europe in the World στο Ινστιτούτο Egmont.

«Η άμεση απειλή μιας σφαίρας επιρροής είναι ότι αποκόπτεις τους άλλους από τους πόρους και το εμπόριο. Για την Ευρώπη, αυτό αποτελεί πρόβλημα, διότι είμαστε μια εξαγωγική οικονομία και πρέπει να εισάγουμε τους περισσότερους πόρους μας» εξηγεί ο ερευνητής.

Κατά την άποψή του, ένας παγκόσμιος αγώνας των μεγάλων δυνάμεων για τη δημιουργία σφαιρών επιρροής θα αύξανε τις γεωπολιτικές εντάσεις και θα κινδύνευε να προκαλέσει συγκρούσεις.

Η Ρωσία, η Κίνα και οι Ηνωμένες Πολιτείες επιδιώκουν να κερδίσουν έδαφος. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ έχει απειλήσει να προσαρτήσει τη Γροιλανδία και τον Καναδά, αλλά αυτό αφορά εδαφική επέκταση, όχι σφαίρες επιρροής, λέει ο ερευνητής.

Από την πλευρά της, «η Ρωσία προσπαθεί να δημιουργήσει μια αποκλειστική σφαίρα επιρροής με στρατιωτικά μέσα και σε κοντινές της χώρες», προσθέτει.

«Η Κίνα κερδίζει έξυπνα μεγάλη επιρροή στον κόσμο, αλλά κυρίως μέσω μιας οικονομικής και πολιτικής στρατηγικής. Αλλά αυτό θα μπορούσε να γίνει μια αποκλειστική σφαίρα επιρροής μόνο εάν άλλοι παίκτες, συμπεριλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εγκαταλείψουν αυτές τις χώρες στην Κίνα. Αυτό όμως δεν συμβαίνει», συνεχίζει.

Σύμφωνα με τον ειδικό, η επανεμφάνιση των σφαιρών επιρροής δεν παρατηρείται επομένως σε παγκόσμια κλίμακα.

«Πολλές χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής προσπαθούν να διατηρήσουν καλές σχέσεις με διάφορες μεγάλες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας, των Ηνωμένων Πολιτειών και της ΕΕ. Έτσι, κατά κάποιον τρόπο, είναι ακριβώς το αντίθετο των αποκλειστικών σφαιρών επιρροής», εξηγεί.

Για την ΕΕ, η διεύρυνση είναι ένας τρόπος προώθησης των αξιών της. Αλλά, κατά την άποψή του, δεν αποτελεί σφαίρα επιρροής.

«Φυσικά, η διεύρυνση αυξάνει τη δύναμη και την επιρροή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά η διεύρυνση δεν δημιουργεί μια σφαίρα επιρροής. Εάν ένα άλλο κράτος ενταχθεί στην Ένωση, είναι μέρος μας. Θα πρέπει να υπάρχει μια σφαίρα γύρω μας. Δεν θα είναι μέρος μας», εξηγεί.

Οι σφαίρες επιρροής «επιστρέφουν στη γεωπολιτική συζήτηση του 21ου αιώνα. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να δούμε πώς αυτό μεταφράζεται σε συγκεκριμένη πολιτική πραγματικότητα επί τόπου», συνοψίζει ο Ίαν Φέργκιουσον.
euronews

Προφυλακίστηκε και απομακρύνθηκε από τα καθήκοντά ως δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης ο Ιμάμογλου και καλεί σε διαδηλώσεις

      Στη φυλακή Μαρμαρά, κοντά στην περιοχή Σιλιβρί της Κωνσταντινούπολης, βρίσκεται ήδη ο Εκρέμ Ιμάμογλου, ο οποίος προφυλακίστηκε εν αναμονή της δίκης με κατηγορίες περί διαφθοράς.


Οι κατηγορίες κατά Ιμάμογλου έχουν πυροδοτήσει μεγάλες αντικυβερνητικές συγκεντρώσεις.

Στη φυλακή Μαρμαρά, κοντά στην περιοχή Σιλιβρί της Κωνσταντινούπολης, βρίσκεται ήδη ο Εκρέμ Ιμάμογλου, ο οποίος προφυλακίστηκε εν αναμονή της δίκης με κατηγορίες περί διαφθοράς.

Νωρίτερα, σήμερα, τουρκικό δικαστήριο αποφάσισε την προφυλάκιση τού ανθρώπου που είναι ο κύριος πολιτικός αντίπαλος του προέδρου Ταγίπ Ερντογάν. Οι κατηγορίες κατά Ιμάμογλου έχουν προκαλέσει την οργή δεκάδων χιλιάδων πολιτών στην Τουρκία και έχουν πυροδοτήσει μεγάλες αντικυβερνητικές συγκεντρώσεις, με τους διαδηλωτές να διαμαρτύρονται κατά του «πραξικοπήματος» Έρντογάν.

Μετά τη σύλληψή του, ο Ιμάμογλου απομακρύνθηκε από τα καθήκοντά του ως δήμαρχος Κωνσταντινούπολης, όπως και άλλοι δύο δήμαρχοι της ίδιας πόλης. Το δημοτικό συμβούλιο της Κωνσταντινούπολης, στο οποίο το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP), έχει την πλειοψηφία, αναμένεται να εκλέξει πρόσωπο που θα ασκεί χρέη δημάρχου τις επόμενες ημέρες.

Κάλεσμα σε διαδηλώσεις

Ο ίδιος ο Ιμάμογλου, μετά την απόφαση για προφυλάκισή του, έστειλε το δικό του μήνυμα στα κοινωνικά δίκτυα και ταυτόχρονα κάλεσε σήμερα τους Τούρκους να συμμετάσχουν μαζικά σε διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα.

Σε ανάρτησή του στην πλατφόρμα X, ο Ιμάμογλου δήλωσε πως η νομική διαδικασία σχετικά με την προφυλάκισή του ήταν «μια πλήρης εξωδικαστική εκτέλεση» που ισοδυναμεί με «προδοσία κατά της Τουρκίας».


«Χέρι-χέρι θα ξεριζώσουμε αυτό το πλήγμα, αυτή τη μαύρη κηλίδα στη δημοκρατία μας… Ορθώνω το ανάστημά μου, δεν θα υποκύψω», ανέφερε επίσης ο Ιμάμογλου στο Χ.

Ο ηγέτης του CHP, Οζγκούρ Οζέλ, δήλωσε ότι το κόμμα θα εφεσιβάλει την απόφαση για την προφυλάκιση του Ιμάμογλου, υποστηρίζοντας πως η υπόθεση είναι σκευωρία και έχει πολιτικά κίνητρα.
efsyn.gr

Η υποχώρηση του Οτσαλάν, το "πικρό χάπι"

    Στις 27 Φεβρουαρίου, ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο φυλακισμένος ηγέτης του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) – το οποίο είχε συμμετάσχει σε αγώνα ανεξαρτησίας τεσσάρων δεκαετιών ενάντια στο τουρκικό κράτος – έκανε μια δραματική ανακοίνωση. Ζήτησε τη διάλυση της οργάνωσής του και τον αφοπλισμό όλων των ομάδων που αγωνίζονται για την κουρδική απελευθέρωση, εγκαταλείποντας προηγούμενα αιτήματα για ομοσπονδιακή λύση και αντ' αυτού υποστηρίζοντας τον εκδημοκρατισμό στις υπάρχουσες πολιτικές δομές της χώρας...

 

Alp Kayserilioglu*

Στις 27 Φεβρουαρίου, ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο φυλακισμένος ηγέτης του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) – το οποίο είχε συμμετάσχει σε αγώνα ανεξαρτησίας τεσσάρων δεκαετιών ενάντια στο τουρκικό κράτος – έκανε μια δραματική ανακοίνωση. Ζήτησε τη διάλυση της οργάνωσής του και τον αφοπλισμό όλων των ομάδων που αγωνίζονται για την κουρδική απελευθέρωση, εγκαταλείποντας προηγούμενα αιτήματα για ομοσπονδιακή λύση και αντ' αυτού υποστηρίζοντας τον εκδημοκρατισμό στις υπάρχουσες πολιτικές δομές της χώρας. Δύο ημέρες αργότερα, το PKK κήρυξε άμεση κατάπαυση του πυρός, εγκαταλείποντας τη φιλοδοξία του για αυτονομία. Οι κουρδικές δυνάμεις στη Ροζάβα καλωσόρισαν την παρέμβαση του Οτσαλάν, με το Κόμμα της Δημοκρατικής Ένωσης να προσφέρεται να καταθέσει τα όπλα όσο θα μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει ως πολιτική οργάνωση.

Αυτό ήταν το αποκορύφωμα μιας διαπραγματευτικής διαδικασίας μεταξύ κρατικών παραγόντων και Κούρδων πολιτικών που ξεκίνησε στα τέλη του 2024, με πρωτοβουλία του συμμάχου του Ερντογάν Devlet Bahçeli, προέδρου του ακροδεξιού Κόμματος Εθνικιστικού Κινήματος. Δεν είναι σαφές τι θα κερδίσουν οι Κούρδοι από τη συμφωνία, εκτός από την πιθανή μεταφορά του Οτσαλάν από τη φυλακή σε κατ' οίκον περιορισμό. Ενώ οι προηγούμενες διαπραγματεύσεις είχαν χαρακτηριστεί ως «ειρηνευτική διαδικασία», αυτή τη φορά προχώρησαν με το λάβαρο της «Τουρκίας χωρίς τρομοκρατία», παρακάμπτοντας το κοινοβούλιο καθώς και τρίτους μεσολαβητές. Ο Ερντογάν προφανώς αισθάνεται μικρή ανάγκη να προσφέρει παραχωρήσεις. Μη επαληθευμένες αναφορές υποδηλώνουν ότι μπορεί να τερματίσει τη διαδεδομένη πρακτική της αντικατάστασης εκλεγμένων Κούρδων δημάρχων με αξιωματούχους διορισμένους από το AKP, ενώ συγκρατεί την επιθετικότητα κατά της βόρειας Συρίας που κυριαρχείται από τους Κούρδους και ίσως απελευθερώνει ορισμένους κρατούμενους. Αλλά τίποτα από αυτά δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό, και μέχρι στιγμής η κυβέρνηση δεν είχε αναλάβει καμία σταθερή δέσμευση. Έχει πάρει πολλά και δεν έδωσε τίποτα.

Η δήλωση του Οτσαλάν έλαβε ομόφωνους επαίνους από τους κυρίαρχους διανοούμενους, τους φιλελεύθερους και τον φιλοκυβερνητικό Τύπο. Αριστερά όμως η αντίδραση ήταν πιο διφορούμενη. Είχε προδώσει τους Κούρδους; Θα μπορούσε η αυτοδιάλυση του PKK να νοηθεί ως οτιδήποτε άλλο εκτός από ολοκληρωτική συνθηκολόγηση; Ποιοι παράγοντες οδήγησαν την απόφαση; Για να καταλήξουμε σε μια απάντηση, πρέπει να εξετάσουμε τις σχέσεις ισχύος μεταξύ των βασικών παραγόντων και τους πιθανούς στρατηγικούς υπολογισμούς τους. Αν και το καθεστώς του Ερντογάν έχει βυθιστεί σε μια πολυετή ηγεμονική κρίση, που συγκλονίζεται από την οικονομική αστάθεια και την πολιτική κακοδιαχείριση, έχει επίσης υποστεί μια διαδικασία αυταρχικής εξυγίανσης. Το κράτος έχει αναδιαρθρωθεί σύμφωνα με τις υπερπροεδρικές γραμμές, επιτρέποντας τη μαζική δίωξη αντιφρονούντων, οι οποίοι έχουν φυλακιστεί κατά χιλιάδες. Έχει χρησιμοποιήσει πελατειακά εργαλεία για να εδραιώσει την υποστήριξή της μεταξύ των μικρομεσαίων επιχειρήσεων μαζί με τους εργαζομένους τους, αποφεύγοντας τις εκλογικές προκλήσεις από την αντιπολίτευση. Και έχει επαναβεβαιώσει τη νομιμότητά της διεκδικώντας τα εύσημα για την ανατροπή του Άσαντ, θεωρώντας τη νικηφόρα Hay'at Tahrir al-Sham ως τουρκικό πληρεξούσιο.

Την ίδια στιγμή, το PKK αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Οι σύμμαχοί της στη Συρία αντιμετωπίζουν ένα ζοφερό μέλλον υπό ένα εχθρικό καθεστώς, έντονα προσανατολισμένο προς την Τουρκία. Η αμερικανική υποστήριξη δεν είναι πλέον εγγυημένη με τον Τραμπ πίσω στον Λευκό Οίκο. Πράγματι, ο Ερντογάν απειλεί ήδη τη Ροζάβα με εισβολή πλήρους κλίμακας μόλις αποσυρθεί. Καθώς ο αλυτρωτικός του ορίζοντας έχει υποχωρήσει, ο κουρδικός πληθυσμός γίνεται όλο και πιο πρόθυμος να εξασφαλίσει την ειρήνη, ακόμα κι αν οι όροι είναι δυσμενείς. Ως εκ τούτου, ο Οτσαλάν μπορεί να υπολόγισε ότι εάν δεν ανταποκρινόταν θετικά στην πρόταση της κυβέρνησης για κατάπαυση του πυρός, όσο κυνική και ανέντιμη κι αν ήταν, διακινδύνευε να αποξενώσει εκατομμύρια Κούρδους ψηφοφόρους και να τους οδηγήσει ξανά στην αγκαλιά του AKP. Εξάλλου, το κόμμα του Ερντογάν είχε γίνει κυρίαρχο στις κουρδικές περιοχές της Τουρκίας στις αρχές της δεκαετίας του 2000 με τις υποσχέσεις του για εκδημοκρατισμό και ειρήνη – ένα σενάριο που οι Κούρδοι ηγέτες δεν θέλουν να επαναληφθεί.

Οι κουρδικές δυνάμεις, λοιπόν, φαίνεται να πιστεύουν ότι η κατάποση αυτού του πικρού χαπιού είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουν την κοινωνική τους βάση και να αποφύγουν το βίαιο τέλος της κουρδικής αυτονομίας στη Βόρεια Συρία. Με αυτόν τον τρόπο, ελπίζουν να τεθούν σε ισχυρότερη θέση στις μελλοντικές διαπραγματεύσεις, είτε με την κυβέρνηση είτε με το αντιπολιτευόμενο Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP). Ωστόσο, παραμένουν ερωτήματα σχετικά με το πώς θα εξελιχθεί η μελλοντική διάλυση του PKK. Ο Οτσαλάν επέμεινε ότι πρέπει να πραγματοποιηθεί μέσα σε ένα σωστό νομικό και δημοκρατικό πλαίσιο. Θα συμφωνήσει όμως το κράτος σε αυτό; Θα διαλυθεί επισήμως το PKK διατηρώντας ανεπίσημες σκιώδεις δομές στο Ιράκ και το Ιράν σε περίπτωση που διακοπούν οι επόμενες συνομιλίες; Το παράδειγμα των κολομβιανών FARC –το κράτος που δίνει εγγυήσεις σε μαχητές που τιμήθηκαν μόνο εν μέρει, και η ομάδα που συνεχίζει την ένοπλη εκστρατεία της– είναι ακόμα φρέσκο ​​στο μυαλό όλων.

Για τον Ερντογάν, ο τελικός στόχος είναι ξεκάθαρος: να διχάσει την αντιπολίτευση και να παρατείνει την προεδρία του. Διατηρώντας την προοπτική λιγότερης καταστολής τους επόμενους μήνες και χρόνια, ελπίζει να πείσει τους Κούρδους να υποστηρίξουν μια συνταγματική τροποποίηση που θα του επέτρεπε να διεκδικήσει ξανά το αξίωμα, υπό προϋποθέσεις που θα τον διευκολύνουν να κερδίσει στον πρώτο γύρο. Εάν τα καταφέρει, μπορεί να επιβεβαιώσει τις υποψίες πολλών ψηφοφόρων του CHP ότι οι Κούρδοι είναι πρόθυμοι να προδώσουν το δημοκρατικό μέλλον της Τουρκίας για να προωθήσουν τα δικά τους εθνικά συμφέροντα. Αυτό το είδος ρήξης θα δυσκόλευε σημαντικά οποιονδήποτε προεδρικό αμφισβητία - πιθανότατα τον σημερινό δήμαρχο CHP της Κωνσταντινούπολης, Ekrem Imamoğlu - να σφυρηλατήσει την ενότητα μεταξύ της τουρκικής και κουρδικής αντιπολίτευσης.

Ενώ οι Κούρδοι προσπαθούν να αξιοποιήσουν στο έπακρο μια βαθιά ασύμμετρη ισορροπία δυνάμεων, είναι σαφές ότι οι προοπτικές για βιώσιμη ειρήνη υπό τον Ερντογάν και τον Μπαχτσελί είναι μηδενικές. Μόνο μια ατζέντα εκδημοκρατισμού που δεν κάνει παραχωρήσεις στις δυνάμεις του εθνικισμού και της αντίδρασης, και η οποία είναι ενσωματωμένη σε κοινωνικούς αγώνες που ξεπερνούν τις εθνικές γραμμές, θα μπορούσε να αλλάξει την εξίσωση. Τα κόμματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχουν όρεξη για ένα τέτοιο κίνημα. Μέχρι να εμφανιστεί ένα, είναι πιθανό ότι ο Ερντογάν θα συνεχίσει να υπαγορεύει τους όρους ειρήνης.
_______________________________________________

(*) Ο Αλπ Καϊσεριλίογλου (Alp Kayserilioglu) Σπούδασε Φιλοσοφία και Σύγχρονη Ιστορία στα Πανεπιστήμια του Tübingen, της Βιέννης και της Φρανκφούρτης, τελειώνοντας το μεταπτυχιακό μου στη Φρανκφούρτη με μια διατριβή για την υποκειμενικότητα στο ύστερο έργο του Adorno. Επί του παρόντος, πρόκειται να ολοκληρώσει το διδακτορικό του για την ηγεμονία και την αντίσταση στην Τουρκία της εποχής του ΑΚΡ στις πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Tübingen υπό την επίβλεψη του καθηγητή Δρ. Hans-Jürgen Bieling και του καθ. Joachim Becker (Πανεπιστήμιο της Βιέννης).

Οι συριακές κυβερνητικές δυνάμεις δολοφόνησαν 72 Αλαουίτες σε νέο κύμα θρησκευτικών σφαγών


    Η δολοφονία των Αλαουϊτών από μέλη των δυνάμεων ασφαλείας της Συρίας υπό την ηγεσία της Hay'at Tahrir al-Sham (HTS) συνεχίζεται από τότε που πάνω από 1.500 σφαγιάστηκαν πριν από δύο εβδομάδες.


Το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (SOHR) ανέφερε στις 21 Μαρτίου ότι είχε τεκμηριώσει τη δολοφονία 72 ανθρώπων σε ολόκληρη τη Συρία τις τελευταίες 24 ώρες σε μια σειρά αιματηρών δολοφονιών με στόχο τόσο αμάχους όσο και στρατιωτικό προσωπικό.

Η SOHR ανέφερε ότι 58 σκοτώθηκαν στις επαρχιακές περιοχές Ταρτούς και Λατάκια, σημειώνοντας ότι οι δολοφονίες πραγματοποιήθηκαν από «ένοπλες ομάδες που συνδέονται με τη Γενική Ασφάλεια και τις συριακές στρατιωτικές φατρίες».

Η παρακολούθηση δικαιωμάτων πρόσθεσε ότι οι υπόλοιπες δολοφονίες έγιναν στις επαρχίες του Χαλεπίου, της Νταράα, της Ντέιρ Εζόρ, της Δαμασκού και της Χομς, χωρίς να δώσει περαιτέρω πληροφορίες για το ποιος ήταν υπεύθυνος.

Το SOHR αποκάλυψε προηγουμένως ότι είχε λάβει τέσσερις βιντεοκασέτες που τεκμηριώνουν τη συνοπτική εκτέλεση νεαρών, άοπλων Αλαουιτών ανδρών από τις δυνάμεις ασφαλείας της Συρίας στο χωριό Al-Shir στην ύπαιθρο της Λατάκια στις 7 Μαρτίου.

Το Παρατηρητήριο ανέφερε προηγουμένως ότι περισσότεροι από 1.500 Αλαουίτες άμαχοι σκοτώθηκαν στις σφαγές στη συριακή ακτή κατά τη διάρκεια αρκετών ημερών από τις 7 Μαρτίου.

Σουνίτες ένοπλοι που συνδέονται με τις δυνάμεις ασφαλείας της Συρίας πήγαιναν από πόρτα σε πόρτα σε πόλεις και χωριά, σκοτώνοντας Αλαουίτες άνδρες και, μερικές φορές, ακόμη και γυναίκες και παιδιά ενώ λεηλατούσαν και έκαιγαν σπίτια.

Στις δυνάμεις ασφαλείας της Συρίας κυριαρχούν μέλη της Hayat Tahrir al-Sham (HTS), του πρώην παρακλάτου της Αλ Κάιντα στη Συρία, καθώς και των υποστηριζόμενων από την Τουρκία μισθοφόρων του Συριακού Εθνικού Στρατού (SNA).

Η σαλαφική ιδεολογία του HTS και του SNA θεωρεί τους Αλαουίτες, τη θρησκευτική μειονότητα από την οποία προέρχεται ο πρώην πρόεδρος Μπασάρ αλ Άσαντ, ως αποστάτες που άξιζαν να σκοτωθούν για τη θρησκεία τους.
© all rights reserved
customized with από: antikry.gr