Γιάννης Ανδρουλιδάκης: Αδιέξοδες πολιτικές

Η κυβέρνηση εγκλωβισμένη σε πάτρωνες και προστάτες, δέσμια εσωκομματικών ισορροπιών οδηγείται σε έναν διάλογο που, πιθανώς, να καταλήξει σε επώδυνο συμβιβασμό για τα συμφέροντα της χώρας και σε ειρηνικό ακρωτηριασμό....

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Τις τελευταίες μέρες η κυβέρνηση βρέθηκε για μια ακόμη φορά σε πολύ δύσκολη θέση. Η στάση και οι αποφάσεις της προκάλεσαν τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης και δημιούργησαν σκεπτικισμό στους πολίτες. Ο ερχομός του κ. Πομπέο, οι ανακοινώσεις της υπουργού Παιδείας για τις μαθητικές καταλήψεις και τα αποτελέσματα της συνόδου κορυφής των ηγετών της Ε.Ε. άφησαν βαθύ και αρνητικό αποτύπωμα στην πολιτική της.

Η επίσκεψη του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ πέρα από αυτό που κάθε φορά σημαίνει, δηλαδή εξάρτηση και υποτέλεια, ανέδειξε κάτι άλλο πολύ σημαντικό: τις διαφορετικές και συγκρουόμενες απόψεις που υπάρχουν στη Ν.Δ. για ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής. Αναφέρομαι στην κοινή ανακοίνωση των υπουργείων Εξωτερικών Ελλάδας και ΗΠΑ στην οποία η συμφωνία με τη Β. Μακεδονία χαρακτηριζόταν ως ιστορική. Στη συνέχεια ο όρος απαλείφθηκε. Αυτή η πρωτοφανής ενέργεια φανερώνει ή ότι στο ΥΠΕΞ υπάρχει ανικανότητα επικίνδυνη για τα συμφέροντα της χώρας ή ότι ο κ. Μητσοτάκης είναι όμηρος της ακραίας πτέρυγας του κόμματος του, η οποία πέτυχε νωρίτερα να μην έρθουν για κύρωση στη Βουλή οι συμφωνίες με τη Β. Μακεδονία απειλώντας ότι θα τις καταψηφίσει. Με εκβιασμούς και εσωκομματικές ακροβασίες, όμως, δεν ασκείται εξωτερική πολιτική. Ο πρωθυπουργός πληρώνει τώρα τη λαϊκιστική στάση που κράτησε απέναντι στο θέμα αυτό, όταν ήταν αντιπολίτευση.

Σοβαρότητα πρόβλημα δημιουργεί και η πολιτική του υπουργείου Παιδείας. Η τελευταία απόφαση της κ. Κεραμέως σχετικά με την τηλεκπαίδευση και τις καταλήψεις οδήγησε ακόμη και τη ΔΑΚΕ σε ριζική διαφωνία. Ανεξάρτητα από την άποψη έχει καθένας για τις καταλήψεις το γεγονός ότι η υπουργός , νομικός ούσα, προσπαθεί να αποκλείσει από την εξ αποστάσεως εκπαίδευση τους μαθητές που συμμετέχουν στις καταλήψεις και να μετατρέψει τους εκπαιδευτικούς σε χαφιέδες με την καταχώριση των απουσιών δείχνει τον πανικό και τη νοοτροπία της. Ποτέ άλλοτε υπουργός δεν ξεστόμισε τέτοια απειλή και δεν επιχείρησε να κάνει τέτοιες διακρίσεις για ένα δικαίωμα συνταγματικά κατοχυρωμένο. Η κ. Κεραμέως από θέση ισχύος πουλά τσαμπουκά σε εφήβους, που έχουν δίκαια αιτήματα, και ο πρωθυπουργός την κρατάει ακόμη στη θέση της. Δεν έχει αντιληφθεί ούτε ποια είναι τα μεγάλα προβλήματα της εκπαίδευσης, ούτε πώς λύνονται. Αγνοεί ποια δυναμική μπορεί να προκύψει από τις αντιδράσεις των νέων. Ας ρίξει μια ματιά στις φωτογραφίες των προκατόχων της, οι οποίες υπάρχουν εκεί στο υπουργείο, και, ίσως, καταλάβει.

Κριτική σε υψηλούς τόνους έκαναν τα κόμματα της αντιπολίτευσης και για τις αποφάσεις της συνόδου κορυφής της Ε.Ε. Η κυβέρνηση, βεβαίως, πανηγυρίζει και ο πρωθυπουργός δηλώνει απολύτως ικανοποιημένος; Αλήθεια από πού προκύπτει αυτή η ευφορία; Από το γεγονός ότι δεν αναφέρεται η λέξη κυρώσεις για την Τουρκία στα συμπεράσματα της συνόδου την ίδια στιγμή που επιβάλλονται στη Λευκορωσία; Από την άρνηση της Γερμανίας και άλλων χωρών να υπάρξει ένας μόνιμος μηχανισμός αυτόματων κυρώσεων σε περίπτωση που συνεχίζονται οι τουρκικές απειλές; Τόσο γρήγορα ξέχασε ο πρωθυπουργός ότι το Oruc Reis για ένα μήνα έκανε έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και για μεγάλο διάστημα συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο σε θαλάσσια οικόπεδα της κυπριακής δημοκρατίας; 

Η Ε.Ε. αφήνει την Τουρκία να εισβάλλει στη Συρία, να επεμβαίνει στη Λιβύη, να εμπλέκεται στη διαμάχη Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν και να γράφει στα παλιά της τα παπούτσια διεθνές δίκαιο και συμφωνίες. Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη έμεινε ξανά στα λόγια. Η Ελλάδα έπεσε στη διπλωματική παγίδα που της έστησε η Τουρκία. Εκείνη ελάχιστα λαβώθηκε από τις αποφάσεις της συνόδου. Απέσυρε το Oruc Reis, ζήτησε διάλογο και έθεσε ανύπαρκτα ζητήματα. Στο μεταξύ απέφυγε τις κυρώσεις, που ήταν ο στόχος της, και ετοιμάζεται να ξαναβγάλει το ερευνητικό πλοίο, αν ο διάλογος αποτύχει. Θα συνεχίσει να προκαλεί μέχρι την επόμενη σύνοδο που θα ξαναβρεί τρόπο να ξεγλιστρήσει.

Η κυβέρνηση εγκλωβισμένη σε πάτρωνες και προστάτες, δέσμια εσωκομματικών ισορροπιών οδηγείται σε έναν διάλογο που, πιθανώς, να καταλήξει σε επώδυνο συμβιβασμό για τα συμφέροντα της χώρας και σε ειρηνικό ακρωτηριασμό. Αδυνατεί να αφουγκραστεί τις ανάγκες των νέων παιδιών και προσπαθεί να τα ταπεινώσει. Το πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο βαθαίνει. Και έκλεισαν, μόλις, 15 μήνες από τότε που ανέβηκε στην εξουσία.

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Οι επιλεκτικοί "αποκεφαλισμοί" του Κυριάκου Μητσοτάκη

Ο κ. Μητσοτάκης δε μας έχει συνηθίσει σε καρατομήσεις υπουργών. Για να διατηρήσει τις εσωκομματικές ισορροπίες, έχει κατά καιρούς αφήσει σε κυβερνητικές θέσεις στελέχη, τα οποία θα έπρεπε να είχαν αποπεμφθεί. Κι όμως, στην περίπτωση του κ. Λιβανού, αντέδρασε "δυναμικά", πριν ακόμη δοθεί στη δημοσιότητα το βίντεο από το δημαρχείο της Σπάρτης, προφανώς για να προλάβει τη σφοδρή κριτική της αντιπολίτευσης. Ήταν, άραγε, τόσο προκλητική η στάση του πρώην υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων που να δικαιολογεί τον «αποκεφαλισμό» του;

Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

Ο δήμαρχος της Σπάρτης είπε αυτό που όλοι στις περιοχές της Ηλείας, που καταστράφηκαν από τις φονικές πυρκαγιές του 2007, γνωρίζουν. Ότι δηλαδή δόθηκαν χρήματα με το τσουβάλι. Αναφερόμαστε βέβαια σε ένα νομό που θρήνησε 49 νεκρούς εκείνο το καλοκαίρι.

Πώς αντιμετώπισε η κυβέρνηση της ΝΔ αυτήν την τραγωδία;

Μα φυσικά με την έλευση στην περιοχή υπουργικών και άλλων στελεχών με τσάντες γεμάτες χρήματα, όπως λέει χαρακτηριστικά ο κ. Δούκας, τα οποία μοιράστηκαν σε όποιον μιλούσε ελληνικά.

Τι ενόχλησε τον κ. Μητσοτάκη στο επίμαχο βίντεο;

Όχι ότι συνέβη το γεγονός, αλλά ότι ένας υπουργός του, το παραδέχεται και αναφέρεται σε «εποποιία» χασκογελώντας με την ομήγυρη.

Δεν τον πείραξε διόλου η προκλητική μέθοδος διαχείρισης του δημόσιου χρήματος, η ρουσφετολογική παλαιοκομματική νοοτροπία που κλείνει στόματα και εξαγοράζει ψήφους, η υποτιμητική αντιμετώπιση των ανθρώπων που θρηνούσαν απώλειες, αλλά το ότι ο κ. Λιβανός δεν αντέδρασε σωστά.

Η αποπομπή του θα είχε την αξία της, αν αποτελούσε συνέχεια άλλων παραιτήσεων, που δεν έγιναν, αν και υπήρχαν σοβαρότεροι λόγοι.

Να θυμηθούμε, αρχικά, την πρόσφατη κακοκαιρία, που ανέδειξε την ανυπαρξία του κράτους και την κυβερνητική ανικανότητα να διαχειριστεί μια δύσκολη κατάσταση, για την οποία οι υπεύθυνοι ήταν απολύτως ενήμεροι ότι θα έρθει.

Δρόμοι έκλεισαν, άνθρωποι παγιδεύτηκαν, ζωές κινδύνευσαν, περιοχές έμειναν για μέρες αποκλεισμένες και χωρίς ρεύμα, σχολεία δε λειτούργησαν, με δυο λόγια επικράτησε χάος και όμως δεν υπήρξε ούτε μία αποπομπή αρμοδίου. Ούτε μία ανάληψη ευθύνης από ένα κυβερνητικό στέλεχος. Το μάρμαρο πλήρωσε μόνο ο αρχηγός της Πυροσβεστικής!

Ακολούθως, σε επόμενο επεισόδιο, που αγγίζει τον πυρήνα της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας, ο αντιπρόεδρος της Βουλής, ο κ. Αθανασίου, έκλεισε το μικρόφωνο στον βουλευτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Πολάκη, επειδή έκρινε ότι όσα έλεγε ήταν εκτός θέματος.

Την επόμενη μέρα, ωστόσο, ο Πρόεδρος της Βουλής του επέτρεψε να μιλήσει κανονικά, συνεχίζοντας από το σημείο που τον είχε φιμώσει ο αντιπρόεδρος της. Ούτε εδώ υπήρξε ευθιξία και παραίτηση και πολύ γρήγορα ξεχάστηκε ένα σοβαρότατο πολιτικό ολίσθημα.

Τέλος, η υπουργός που θα έπρεπε να έχει παραιτηθεί πρώτη και καλύτερη είναι αυτή της Παιδείας. Η Νίκη Κεραμέως.

• Καταγγέλθηκε από την Αρχή Προστασίας Δεδομένων ότι έδωσε στην εταιρεία Cisco τα προσωπικά στοιχεία χιλιάδων μαθητών και εκπαιδευτικών.


• Επιχείρησε να βάλει στα Γυμνάσια τις απαράδεκτες θεωρίες περί αγέννητου παιδιού, που θυμίζουν Μεσαίωνα, μέσα από βίντεο που δημιούργησε η «Ελληνική Εταιρεία Προγεννητικής Αγωγής», οι απόψεις της οποίας θεωρούνται ως αιρετικές από την Εκκλησία.


• Έγινε ο καλύτερος διαφημιστής της «Ελληνικής Αγωγής» του υπουργού Ανάπτυξης, του κ. Άδωνη Γεωργιάδη, αφού προγράμματα της επιχείρησής του εγκρίθηκαν και εισήλθαν στη δημόσια εκπαίδευση.

Αν υποθέσουμε ότι όλο αυτό είναι νόμιμο, είναι και ηθικό κατά τον κ. Πρωθυπουργό και γι’ αυτό παραμένει ακόμη στη θέση της;

Από τα παραπάνω συνάγεται ότι οι αποπομπές των υπουργών από τον κ. Μητσοτάκη γίνονται επιλεκτικά.

Κρατάει στα πόστα τους κραυγαλέες περιπτώσεις, για να μη συγκρουστεί με το καραμανλικό και σαμαρικό μπλοκ και εύκολα καρατομεί δικούς του, πολύ δε περισσότερο συμμαθητές του από το Κολέγιο Αθηνών, όπως τον κ. Λιβανό.

Έτσι, όμως, επιτυγχάνει το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα: δείχνει αδυναμία και όχι πυγμή.

Μέσα από αυτή τη βορβορώδη κατάσταση αποκαλύπτεται πόσο η ΝΔ στηρίχτηκε στα ρουσφέτια και στην υφαρπαγή της ψήφου για να κυβερνήσει.

Αποδεικνύεται πως, όσο και αν προσπαθεί ο πρωθυπουργός να "ξεπλύνει" και να διαχωρίσει τη δική του κυβέρνηση από το παρελθόν, είναι μάταιος κόπος, αφού πολλές από τις παθογένειες της μεταπολίτευσης είναι εγγεγραμμένες στο DNA του κυβερνητικού κόμματος και των στελεχών του.

πηγή: 2020mag.gr

_________________________________________________________

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτα, αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά ΜΜΕ

ΝΔ: Χωρίς αντίπαλο;

Για να ανακοπεί η συντηρητική επέλαση της ΝΔ και να ανοίξει μια χαραμάδα ελπίδας, χρειάζεται να γίνουν πολλά από πολίτες και συλλογικότητες. Γιατί σίγουρα δεν αξίζει σ΄ αυτόν τον τόπο, ούτε στους νέους ανθρώπους, η μοίρα που τους επιφυλάσσουν όσοι ταυτίζουν την έννοια της πατρίδας με το πορτοφόλι τους...

γράφει ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

Πολλές φορές οι κυβερνήσεις της ΝΔ επιχείρησαν να κάνουν βαθιές τομές συντηρητικού προσανατολισμού, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Σκόνταψαν στην αντίδραση των αντιπολιτευόμενων κομμάτων, κυρίως της αριστεράς, των ισχυρών, τότε, συνδικαλιστικών οργανώσεων και των εργαζομένων. Έτσι, τα μέτρα είτε δεν ψηφίστηκαν είτε δεν μπόρεσαν να εφαρμοστούν. Σήμερα τα πράγματα δε φαίνεται να είναι τα ίδια. Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, δυο χρόνια σχεδόν μετά την άνοδό της στην εξουσία, είναι έτοιμη να υλοποιήσει αυτές τις αλλαγές, που αποτελούν πολιτικό απωθημένο για τη ΝΔ και πρόκληση για την κοινωνία. Προς το παρόν, τίποτα δε μοιάζει ικανό να την σταματήσει.

Τα παραδείγματα είναι πολλά. Πρόσφατα έφερε στη Βουλή προς ψήφιση το νομοσχέδιο για τα εργασιακά. Στο όνομα του εκσυγχρονισμού, μέτρα, όπως οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, η κατοχύρωση του 8ωρου, η πληρωμή των υπερωριών και γενικώς η προστασία των εργαζομένων, καταργούνται, γιατί, τάχα, είναι ξεπερασμένα. Νωρίτερα ξηλώθηκε η απλή αναλογική, με την οποία έγιναν οι τελευταίες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Η αστυνομία μπαινοβγαίνει στα Πανεπιστήμια ανεμπόδιστα. Με το νέο σύστημα εισαγωγής, περιφερειακά τμήματα θα κλείσουν, ενώ, σύμφωνα με υπολογισμούς, περίπου 30.000 υποψήφιοι θα μείνουν έξω από τα δημόσια Α.Ε.Ι., παιδιά που στη μεγάλη τους πλειοψηφία προέρχονται από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Θα αποτελέσουν την πελατεία των κολεγίων και των ιδιωτικών Ι.Ε.Κ. και στη συνέχεια ένα φτηνό εργατικό δυναμικό, το οποίο, στην καλύτερη περίπτωση, θα απασχολείται 7-8 μήνες και τους υπόλοιπους θα φυτοζωεί από το ταμείο ανεργίας.

Η κυβέρνηση μεθοδικά και με σχέδιο ακολουθεί μια άκρως συντηρητική πολιτική, μείγμα λαϊκισμού και νεοφιλελευθερισμού. Ισχυρό χαρτί της ο ίδιος ο πρωθυπουργός και το επονομαζόμενο «επιτελικό κράτος», που αποδομούν κάθε δημοκρατικό και προοδευτικό βήμα που έγινε. Έχουν αποδεχτεί ότι η Ελλάδα θα βρίσκεται στην τελευταία κατηγορία των κρατών-μελών της Ε.Ε. και θα έχει το ρόλο ενός αποικιακού θερέτρου, μιας χώρας των ουρανοξυστών που θα φέρουν ανάπτυξη, της μαύρης εργασίας για μια χούφτα ευρώ, των ανασφάλιστων ντελιβεράδων, των σερβιτόρων και των υπηρετών της Δύσης.

Ποτέ άλλοτε στη μεταπολιτευτική Ελλάδα οι συνθήκες δεν ήταν τόσο ευνοϊκές για τη συντηρητική παράταξη. Σε καμιά περίπτωση ο συνδικαλισμός δεν ήταν τόσο απαξιωμένος. Ουδέποτε κυβέρνηση είχε τέτοιο λιβάνισμα από τα Μ.Μ.Ε. Ποτέ η αντιπολίτευση δεν ήταν τόσο βουβή, απρόσωπη, άνευρη, χωρίς ουσιαστική και πειστική πρόταση. Στο ΚΙΝ.ΑΛ. ασχολούνται με τη στέψη του επόμενου αυτοκράτορα. Ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. βρίσκεται σε εμφανή αδυναμία να διατυπώσει εναλλακτικό λόγο, γιατί και ο ίδιος πολιτεύτηκε πάνω σε νεοφιλελεύθερους άξονες. Τα κοινοβουλευτικά και μη κόμματα της αριστεράς, με μαξιμαλιστικούς στόχους και συχνά με λόγο που μυρίζει ναφθαλίνη, δεν μπορούν να αρθρώσουν μια ρεαλιστική πρόταση. Έτσι, όμως, δεν ανοίγεται μέχρι στιγμής μια άλλη προοπτική για τον καταθλιπτικό και απογοητευμένο Έλληνα, που βλέπει τα παιδιά του να οδηγούνται στην ανεργία, την υποαπασχόληση και την ξενιτιά.

Για να ανακοπεί η συντηρητική επέλαση της ΝΔ και να ανοίξει μια χαραμάδα ελπίδας, χρειάζεται να γίνουν πολλά από πολίτες και συλλογικότητες. Γιατί σίγουρα δεν αξίζει σ΄ αυτόν τον τόπο, ούτε στους νέους ανθρώπους, η μοίρα που τους επιφυλάσσουν όσοι ταυτίζουν την έννοια της πατρίδας με το πορτοφόλι τους. Όσοι χρόνια διαμορφώνουν τη λεγόμενη «κοινή γνώμη» και την ταΐζουν με τηλεοπτικά περιττώματα. Όσοι αναλαμβάνουν να διαιωνίσουν τον νεποτισμό, φιλοτεχνώντας από τώρα το προφίλ του γιου του πρωθυπουργού, ενός εκκολαπτόμενου πολιτικού διαδόχου, τη μια προβάλλοντας το αυτονόητο ως σημαντικό, ότι δηλαδή υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στον Έβρο, και την άλλη διαφημίζοντας την προσωπική του ζωή, λες και αποτελεί είδηση πρώτης γραμμής. Ο αντίπαλος, λοιπόν, της Ν.Δ και του συστήματος που ανέδειξε και στηρίζει τον κ. Μητσοτάκη έχει όνομα: είναι οι πολλοί που πλήττονται από την πολιτική του. Έχουν δε τόση δύναμη που τρέμουν οι κυβερνώντες. Αρκεί να το συνειδητοποιήσει η βουβή πλειοψηφία και να βγει στο προσκήνιο.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Μετάλλαξη ή συστηματική μετατόπιση;

Η ερμηνεία του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ είναι βέβαιο ότι θα απασχολήσει επί μακρόν τους ιστορικούς. Σε μια ψύχραιμη, κατά το δυνατόν, εκτίμηση, θεωρώ ότι ανησυχητικά σημάδια των προθέσεων της ηγετικής ομάδας είχαν φανεί καιρό πριν...

 

   γράφει ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης (*)

Η λέξη μετάλλαξη στην κυριολεκτική της σημασία σύμφωνα με τα λεξικά σημαίνει την αιφνίδια μεταβολή της ιδιότητας ενός οργανισμού. Στη μεταφορική της χρήση  δηλώνει και την απότομη αλλαγή των ιδεών , των απόψεων, της συμπεριφοράς ατόμων και συνόλων. Χρησιμοποιείται πάρα πολύ  στην εποχή μας, αφού   στο χώρο της κυβερνητικής πολιτικής ανθίζουν οι μετατοπίσεις από διακηρυγμένες δεσμεύσεις , η εγκατάλειψη αρχών, οι κωλοτούμπες και οι αντιφάσεις προγραμματικών  θέσεων  και εφαρμοζόμενης πολιτικής. Τέτοια φαινόμενα είχαμε και παλαιότερα. Όσα ζούμε, όμως,  τα δύο τελευταία χρόνια είναι πρωτόγνωρα σύμφωνα με πολλούς αναλυτές.

Αναφέρονται, βεβαίως,  στην απόλυτη εγκατάλειψη του προεκλογικού προγράμματος από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα στην υιοθέτηση μιας οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής,  η οποία είναι ριζικά αντίθετη  με όσα υποσχόταν. Δεν είναι μόνον ότι  είπε και συνεχίζει να λέει ψέματα, ότι εξαπάτησε το λαό με το δημοψήφισμα, ότι…, ότι…. ότι…, αλλά και γιατί  προχώρησε σε ολική αλλαγή και  έκανε σημαία της την πιο σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική και από το σκίσιμο των μνημονίων κατάντησε να τα θεωρεί μονόδρομο για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Η λέξη μετάλλαξη   δεν αρκεί και  μάλλον δεν είναι η καταλληλότερη για να αποδώσει πλήρως αυτήν την αλλαγή της κυβερνητικής πλεύσης.

Η ερμηνεία του φαινομένου   ΣΥΡΙΖΑ  είναι βέβαιο ότι θα απασχολήσει επί μακρόν τους ιστορικούς. Σε μια ψύχραιμη, κατά το δυνατόν,  εκτίμηση, θεωρώ ότι ανησυχητικά σημάδια των προθέσεων της ηγετικής ομάδας είχαν φανεί καιρό πριν. Ο ΣΥΡΙΖΑ , ένα κόμμα που βγήκε από τα σπλάχνα της αριστεράς, άρχισε, κατά την άποψη μου, να αλλάζει επί προεδρίας του κ. Αλέξη Τσίπρα καλυμμένα  στην αρχή, αργά και σταθερά, όσο καρπωνόταν ποσοστά,  και με βήμα ταχύ,  όταν κέρδισε τις εκλογές και ανέβηκε στην εξουσία. Οι μετατοπίσεις αυτές έγιναν μεθοδευμένα και μελετημένα. Ένας συνασπισμός  ρευμάτων, κινήσεων και ανένταχτων που, ενώ στο προγραμματικό επίπεδο στόχευε στο σοσιαλισμό, σε πρακτικό αποσκοπούσε κουβαλώντας ένα φιλολαϊκό προφίλ στον αστικό εκσυγχρονισμό,   τον οποίο  είχε ανάγκη το κατεστημένο και τον οποίο τα μέχρι τότε κυβερνητικά κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ,  είχαν αποτύχει να  επιβάλλουν. Δεν επεδίωκε ούτε τη ρήξη με το   σύστημα,  ούτε πολύ περισσότερο τον κοινωνικό μετασχηματισμό του. Αντιθέτως ήθελε τη βελτίωση του υπάρχοντος στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης  και τη δημιουργία ενός κράτους το οποίο θα συμβάδιζε με τα  ευρωπαϊκά. Προσπάθησε να τελειώσει με ένα κομμάτι της  διαπλοκής για να φέρει στο  προσκήνιο νέους παίκτες  μέρος των οποίων θα στήριζαν την πολιτική του. Η ιστορία με τις τηλεοπτικές άδειες το αποδεικνύει ξεκάθαρα, αρκεί να δει κανείς ποιοι έχαναν και ποιοι κέρδιζαν.

Στο ερώτημα τώρα αν στην αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ  χωρούσαν  καριερίστες η απάντηση είναι ναι. Μάλιστα πλήθαιναν   καθώς το τρένο πήγαινε προς τον τερματισμό.  Αν υπήρχαν προσωπικές στρατηγικές και φιλοδοξίες, επίσης.  Αν άνθρωποι που λάτρευαν την εξουσία, αυταπόδεικτο. Αν είχε θέση η πολιτική ανηθικότητα, φάνηκε περίτρανα , νομίζω.  Αρνητικό στοιχείο  για μένα αποτελεί ότι αριστερά τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ τα οποία  έχουν αποχωρήσει και συνυπήρξαν  με την τωρινή ηγετική του ομάδα υποτίμησαν τέτοια φαινόμενα, τα ανέχτηκαν  και άθελα τους συνέβαλαν σε ένα βαθμό στη διαμόρφωση της σημερινής φυσιογνωμίας του. 

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, με επίγνωση έστριβε το τιμόνι και έφτασε ως εδώ . Πλήθος κυβερνητικών στελεχών, ανώτερα, μεσαία, κατώτερα  βαδίζουν  στα ίδια  χνάρια, τα οποία οδηγούν στο κενό. Μέλη και φίλοι ακολουθούν. Τους ενώνει η αγάπη για την  εξουσία και η ελπίδα για την κατάληψη κάποιας θέσης. Όσοι βρέθηκαν στην προχθεσινή συνάντηση εκπαιδευτικών με τον υφυπουργό Παιδείας κ. Μπαξεβανάκη στην Καλαμάτα έκαναν για μια ακόμη φορά αυτές τις θλιβερές διαπιστώσεις.  Δεν πρόκειται απλώς για μετάλλαξη, αλλά για συστηματική , συνειδητή και μεθοδική μετατόπιση σε βάθος χρόνου  από αρχές και αξίες. Κανείς δεν πιστεύει πια ότι ο δρόμος των μνημονίων θα βγάλει τη χώρα από την κρίση. Το καράβι βουλιάζει και ο Αισχύλος στους « Επτά επί Θήβας» έρχεται να υπενθυμίσει σε καπετάνιους και πλήρωμα: « Και τι; μην τάχα ο ναύτης, αν από την πρύμνη τρέξει στην πλώρα, θα ’βρει τρόπο να γλυτώσει, όταν τα κύματα δαμάσουν το καράβι;». Γραμμένο βέβαια για άλλη περίσταση, αλλά  ταιριαστό, πιστεύω, στο παρόν, πέρα για πέρα.

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

 πηγή: iskra.gr

 

Κορονοϊός: Οι πολίτες έχουν φωνή;

Από το πρώτο κύμα της πανδημίας η κυβέρνηση βγήκε όχι μόνο αλώβητη, αλλά κέρδισε και πόντους για τον τρόπο που διαχειρίστηκε το πρόβλημα. Ο αιφνιδιασμός των πολιτών και ο φόβος τους μπροστά στο άγνωστο συνέβαλε σε αυτήν την επιτυχία. 

από Γιάννης Ανδρουλιδάκης (*)

Από το πρώτο κύμα της πανδημίας η κυβέρνηση βγήκε όχι μόνο αλώβητη, αλλά κέρδισε και πόντους για τον τρόπο που διαχειρίστηκε το πρόβλημα. Ο αιφνιδιασμός των πολιτών και ο φόβος τους μπροστά στο άγνωστο συνέβαλε σε αυτήν την επιτυχία. Επίσης, μια διαχρονική αδυναμία του ελληνικού κράτους, η έλλειψη ΜΕΘ, οδήγησε στη μόνη ρεαλιστική λύση που υπήρχε, δηλαδή στην καραντίνα. Έτσι, δεν καταγράφηκαν πολλά κρούσματα, ούτε και θάνατοι. Η οικονομία, βεβαίως , υπέστη βαρύ πλήγμα. Η κυβέρνηση, ωστόσο, κέρδισε τα εύσημα.

Στη δεύτερη φάση της , όμως, τα πράγματα εξελίσσονται τελείως διαφορετικά. Η κυβέρνηση άφησε ένα ολόκληρο καλοκαίρι να περάσει χωρίς να προετοιμαστεί και δίχως να σχεδιάσει. Ούτε τις απαραίτητες ΜΕΘ δημιούργησε, ούτε ρύθμισε τον τρόπο που θα κινηθούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ούτε υπήρξε πρόβλεψη για τις επιπτώσεις που θα έχει ένα μερικό ή ολικό κλείσιμο στην αγορά, ούτε έγινε προγραμματισμός για τον τρόπο λειτουργίας των σχολείων, τα οποία άνοιξε όπως-όπως ρισκάροντας με την υγεία των μαθητών , των εκπαιδευτικών και των οικογενειών τους. Να επισημάνουμε απλώς ότι τα ζητήματα αυτά άλλες ευρωπαϊκές και μη χώρες τα αντιμετώπισαν εγκαίρως. Όλο το καλοκαίρι, λοιπόν, μετέδωσε ένα κύμα χαλάρωσης και, όταν ξέσπασε το δεύτερο κύμα, δεν πήρε αμέσως δραστικά μέτρα. Άφησε να κυλήσει ο χρόνος και το πρόβλημα ξέφυγε. Τώρα πια φαίνεται αδύνατον να ελεγχθεί, παρά τις εκκλήσεις, τα διαγγέλματα και τις ανακοινώσεις του πρωθυπουργού για νέα μέτρα.

Δεν ισχυρίζομαι, ασφαλώς, ότι ευθύνεται μόνο η κυβέρνηση. Μεγάλο μερίδιο έχει και τμήμα της κοινωνίας. Δίπλα στην κυβερνητική αδυναμία υπάρχει η απουσία ατομικής συνείδησης. Κανένας δεν μπορεί να ξεχάσει τις εικόνες συνωστισμού που παρατηρήθηκαν σε μπαρ, παραλίες, πλατείες, πάρκα κλπ με πρωταγωνιστές νέους ανθρώπους. Και αν δικαιολογημένα επιρρίπτονται ευθύνες στη νέα γενιά, θα έπρεπε να επιμεριστούν και αλλού. Δεν επιτρέπεται σε αυτήν την κρίσιμη καμπή να υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά. Δεν μπορεί να μη γίνεται λόγος για ό,τι συμβαίνει στους ναούς, όπου σε πάρα πολλές περιπτώσεις δεν τηρούνται τα μέτρα προστασίας και επικρατεί συνωστισμός, όπως συνέβη πριν από λίγες μέρες έξω από τον Άγιο Δημήτριο στη Θεσσαλονίκη. Η Εκκλησία, όμως, φέρνει ψήφους και γι’ αυτό τα κυβερνητικά στελέχη και ένα μέρος του πολιτικού κόσμου σιωπούν.

Υπάρχει, εντούτοις, και μια άλλη πολύ σοβαρή πτυχή του φαινομένου κορονοϊός. Η κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε την πανδημία, το μούδιασμα και την αγωνία της κοινωνίας, την καχυποψία και την κατατρομοκράτηση που υπήρξε και νομοθέτησε μια σειρά από διατάξεις που καταργούν δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων στο όνομα του εκσυγχρονισμού, της μεταρρύθμισης και των έκτακτων συνθηκών. Φανέρωσε με αυτόν τον τρόπο το πραγματικό της πρόσωπο, αυτό που κρύβεται πίσω από τη μάσκα. Τα αποτελέσματα που θα έχουν οι νόμοι που επιτρέπουν κάμερες στις σχολικές αίθουσες, που επιβάλλουν ηλεκτρονική ψηφοφορία στις εκλογές σωματείων και ομοσπονδιών, που περιορίζουν τις διαδηλώσεις κ.α. θα είναι πολύ αρνητικά και ,φοβάμαι, ότι πολύ δύσκολα θα αντιμετωπιστούν.

Επιπλέον, εγκληματικό ήταν αυτό που συνέβη στη διάρκεια του πρώτου κύματος της πανδημίας με την περίφημη λίστα του κ Πέτσα. Οι πολίτες βρίσκονταν έγκλειστοι στα σπίτια τους και η κυβέρνηση μοίραζε εκατομμύρια ευρώ σε φιλικά ΜΜΕ και έκανε ρουσφέτια, αντί τα χρήματα αυτά να διατεθούν για τη δημιουργία ΜΕΘ και για τον εξοπλισμό των νοσοκομείων. Το ίδιο ετοιμάζεται να κάνει ξανά, αν δεν έχει ήδη αρχίσει. Μια ευθεία πρόκληση απέναντι στην κοινωνία που υποφέρει.

Φαίνεται ότι το τέλος της πανδημίας αργεί και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί την επόμενη μέρα. Οι πολίτες σήμερα μοιάζουν άναυδοι και άλαλοι. Η κυβέρνηση παίζει χωρίς αντίπαλο, αφού δεν υπάρχει ουσιαστική αντιπολίτευση, η οποία θα τη στριμώξει και θα διατυπώσει ένα ρεαλιστικό, πειστικό και ξεκάθαρο λόγο. Οι μάσκες κάποια στιγμή θα πέσουν από από τα πρόσωπα εκείνων που τώρα υποκρίνονται και θα βγουν από τους πολλούς που σιωπούν. Τότε μένει να αποδειχθεί ότι οι πολίτες δεν έχασαν τη φωνή τους.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Ν.Δ: Η εικόνα θολώνει

Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη θα βρεθεί το επόμενο διάστημα σε δυσχερέστερη θέση καθώς θα φανούν στην οικονομία και την κοινωνία οι συνέπειες της πανδημίας και θα πάρει μέτρα που θα χτυπήσουν ξανά τη μεσαία τάξη και τους πιο αδύναμους...

γράφει ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης (*)

Η επικοινωνιακή ομάδα του κ. Μητσοτάκη από τις πρώτες μέρες της ανόδου της Ν.Δ. στην εξουσία πασχίζει να δημιουργήσει το προφίλ του νέου ηγέτη υπό την καθοδήγηση του οποίου η χώρα γυρίζει σελίδα, ανακτά τη χαμένη της αξιοπρέπεια και αποκτά μια νέα εθνική αυτοπεποίθηση. Στο πλαίσιο αυτό ετοιμάζονταν φιέστες με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 200 ετών από την επανάσταση του 1821 για να προβάλλουν την υποτιθέμενη αναγέννησης της χώρας. Η εντύπωση της αίσιας έκβασης των προβλημάτων, πράγματι, πέρασε στην κοινή γνώμη με τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση στο πρώτο κύμα της πανδημίας και με τον τρόπο που αντιμετώπισε την καθοδηγούμενη από την Τουρκία απόπειρα μεταναστών, κυρίως, να εισέλθουν στη χώρα. Με τούτο και με το άλλο πέρασε ένας χρόνος χωρίς να υποστεί ιδιαίτερη φθορά.

Το πουλόβερ της επιτυχίας, ωστόσο, άρχισε να ξηλώνεται με την έξοδο του Oruc Reis στο Αιγαίο. Είχαν προηγηθεί δηλώσεις υπουργών και αξιωματούχων οι οποίοι τόνιζαν πως η Ελλάδα με κάθε μέσο θα υπερασπίσει τα δικαιώματα της, αν οι Τούρκοι παραβιάσουν τα όρια της χώρας. Έκπληκτος ο ελληνικός λαός διαπίστωσε για μια ακόμη φορά ότι οι κόκκινες γραμμές εύκολα μετατοπίζονται και τα λόγια μένουν στον αέρα, αφού το τούρκικο ερευνητικό για ένα μήνα, σχεδόν, ανενόχλητο όργωνε με ποντισμένα καλώδια την ελληνική υφαλοκρηπίδα. Σήμερα η κυβέρνηση σύρεται με τη μεσολάβηση των Ευρωπαίων σε ένα διάλογο, η ατζέντα του οποίου δε γνωρίζουμε ποια θέματα θα περιέχει. Επιπλέον, ανησυχία και σκεπτικισμό προκάλεσε η δήλωση του πρωθυπουργού ότι στη συνάντηση του Βερολίνου Ελλάδα και Τουρκία έφτασαν κοντά σε συμφωνία. Σε ποια θέματα δε μάθαμε.

Η εικόνα της ικανής κυβέρνησης θόλωσε ακόμη περισσότερο με το άνοιγμα των σχολείων. Όλοι οι μαθητές στο τμήμα χωρίς αποστάσεις, αλλά με μάσκες που με απόφαση του κ. Μητσοτάκη θα δίνονταν δωρεάν στους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς. Ένα αρνητικό μείζονος σημασίας για να ισοσκελίσει ένα θετικό ήσσονος αξίας. Η κυβερνητική προπαγάνδα για μέρες προέβαλε αυτό το θέμα. Τα σχολεία καθυστέρησαν να ανοίξουν, πιθανώς, για να φτιαχτούν οι πάνινες μάσκες. Το επιτελικό κράτος έκανε αγώνα δρόμου, όπως πληροφορούμασταν, για να είναι όλα έτοιμα στην ώρας τους. Δυο μέρες πριν κατά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ η κυβέρνηση έχτιζε την Ελλάδα της αυτοπεποίθησης. Αφού, λοιπόν, παρά την κινητοποίηση δε στάθηκε δυνατόν να προσφερθούν δύο μάσκες , δόθηκε μία η οποία ήταν τεράστια λες και είχαν πάρει μέτρα από κεφάλι αγελάδας και όχι ανθρώπου. Οι δικαιολογίες που ακολούθησαν και η μετάθεση ευθυνών δεν έπεισαν. Καταγράφτηκε το γεγονός ότι δεν υπήρξε καμιά παραίτηση γι’ αυτό το μεγάλο φιάσκο στην κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη η οποία θα έφερνε νέο ήθος και ύφος.

Το κακό τρίτωσε με τη δημοσίευση φωτογραφίας του αναπληρωτή υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου, ο οποίος γράφοντας στο κάτω μέρος των υποδημάτων του τις οδηγίες των ειδικών κοινώνησε σε εκκλησία ,όπου δεν τηρούνταν μέτρα προστασίας, σε μια επίδειξη ατομικής ανευθυνότητας. Όταν ζητείται από τους πολίτες σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας να τηρούν σχολαστικά τα μέτρα, όταν επιστήμονες προειδοποιούν ότι ο κορονοϊός μεταδίδεται και με τη θεία μετάληψη, όταν η Αττική βρίσκεται ένα βήμα πριν από το κλείσιμο των πάντων, όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο, τότε δε δικαιούσαι να συμπεριφέρεσαι με τόση ελαφρόνοια.

Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη θα βρεθεί το επόμενο διάστημα σε δυσχερέστερη θέση καθώς θα φανούν στην οικονομία και την κοινωνία οι συνέπειες της πανδημίας και θα πάρει μέτρα που θα χτυπήσουν ξανά τη μεσαία τάξη και τους πιο αδύναμους. Το ζήτημα είναι πως δεν υπάρχει πειστική αντιπολίτευση, η οποία θα καρπωθεί την κυβερνητική φθορά και θα προτείνει ένα ρεαλιστικό και άμεσα εφαρμόσιμο πρόγραμμα ανακούφισης των πολλών. Και αυτό αποτελεί άλλο ένα τεράστιο πρόβλημα για τον τόπο.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας.

Πρωθυπουργική προκλητικότητα ή ελαφρότητα ;

Ελαφρότητα, λοιπόν, ή προκλητικότητα; Στον κ. Μητσοτάκη φαίνεται να συνυπάρχουν και τα δύο. Προκλητικός και κομπολακύθης, κουφόνους και αστόχαστος. Αυτό και είναι το μεγάλο πρόβλημα... 

γράφει ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

Η αντιφατική συμπεριφορά του κ. Μητσοτάκη πολλές φορές έχει σχολιαστεί, όπως και η πολιτική που ακολουθεί. Μοιάζει να βρίσκεται σε προσωπική και πολιτική σύγχυση. Από τη μια τον βλέπουμε να παραβιάζει τα περιοριστικά μέτρα για τον κορονοϊό και από την άλλη να ζητά από τον κόσμο αυστηρή τήρησή τους, γιατί σε αντίθετη περίπτωση ακολουθούν πρόστιμα. Η ατομική ευθύνη είναι υπόθεση των πολιτών και όχι του πρωθυπουργού, φαίνεται. Η έλλειψη σχεδιασμού και προγραμματισμού για την αντιμετώπιση της πανδημίας τον οδηγεί στη λήψη αποσπασματικών και αναποτελεσματικών, πια, μέτρων. Η κυβέρνηση, το ομολογούν όλο και περισσότεροι, απέτυχε παταγωδώς στο θέμα της διαχείρισης του κορονοϊού και όχι μόνο.

Ο πρωθυπουργός στην προσπάθειά του να προβάλλει το χαρακτηριστικό του καταδεκτικού ανθρώπου, που συμμερίζεται τον πόνο, τις αγωνίες και τα προβλήματα της κοινωνίας, αποφασίζει, κατά διαστήματα, την κάθοδο στον λαό. Τον έχουμε δει να επισκέπτεται  μαγαζιά στο Παγκράτι την περίοδο της περυσινής πανδημίας, να βοηθά στην ετοιμασία πακέτων φαγητού για άπορους, σαν καλός φιλάνθρωπος, σε εστιατόριο στο Κερατσίνι παραμονές εορτών, να αστειεύεται με κρυάδες με ανθρώπους που περιμένουν να εμβολιαστούν, να φωτογραφίζεται με νεόνυμφους στο Τατόι και με ποδηλάτες χωρίς μάσκα στην Πάρνηθα, να συμμετέχει σε τραπεζώματα συνωστισμένων στην Ικαρία κ.λπ. Προφανώς απείθαρχος και ανέμελος, μάλλον ξεχνά τις οδηγίες των ειδικών του συμβούλων, οι οποίοι αγωνίζονται να τον κάνουν κάτι που δεν μπορεί να γίνει: φιλολαϊκό.

Με το στυλ ανθρώπου ο οποίος βιάζεται να τελειώνει, με την περπατησιά του άνετου ο οποίος είναι στο επίκεντρο, τον είδαμε προχθές να επισκέπτεται το «ΣΩΤΗΡΙΑ», το οποίο είχε κατακλυστεί από περιστατικά κορονοϊού, όπως άλλωστε και τα υπόλοιπα νοσοκομεία της Αττικής. Έδειχνε απολύτως ικανοποιημένος (γιατί άραγε;) χαιρετώντας το  προσωπικό, που είχε ξεπεράσει τα όρια αντοχής του. Απευθυνόμενος, λοιπόν, σε εξουθενωμένες νοσηλεύτριες, οι οποίες ήταν  σε θάλαμο περιστατικών covid, φώναξε με ξεγνοιασιά λες και βρισκόταν σε παιδική χαρά: «κορίτσια, γεια σας», κάνοντας το ανάλογο νεύμα. Είχε, άραγε, συναίσθηση του χώρου ή μήπως ζει σ’ ένα παράλληλο σύμπαν;

Η προσπάθεια του πρωθυπουργού να βγει μπροστά και να αναστρέψει μια αρνητική γι’ αυτόν κατάσταση δεν αποδίδει. Κούρασαν και τα διαγγέλματα και το ανοιγοκλείνω την κοινωνία και τα ήξεις – αφήξεις. Ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του πορεύονται χωρίς σχέδιο και πυξίδα. Ξέρουν ότι τα θαλάσσωσαν και κάνουν απεγνωσμένες κινήσεις. Στην προσπάθειά τους να μην πνιγούν, πιάνονται από τα μαλλιά τους. Δυσκολεύομαι να βρω μεταπολιτευτική κυβέρνηση, η οποία σε τόσο μικρό διάστημα οδηγεί τη χώρα στα βράχια. Τόσο αδιάλλακτο πρωθυπουργό, ο οποίος δε ζητάει ούτε μια συγγνώμη. Τέτοιους αυταρχικούς υπουργούς, οι οποίοι πάντα έχουν δίκιο και όλα τα κάνουν καλά. Μια κουστωδία χωρίς ίχνος αυτοκριτικής και με περισσή αλαζονεία.  Τέτοια υποκρισία και αναλγησία είναι σπάνιο να τη βρεις συγκεντρωμένη σε τόσα πολλά πρόσωπα.

Ο κ. Μητσοτάκης βγήκε να μας πει ότι η χώρα έσπασε το φράγμα του ενός εκατομμυρίου εμβολιασμών. Ξέχασε, εντούτοις, να αναφέρει πόσα από αυτά αφορούσαν τη δεύτερη δόση. Με τη βοήθεια των ουκ ολίγων φιλικών Μ.Μ.Ε συνεχίζει την κυβερνητική προπαγάνδα, τις υποσχέσεις, το εμπόριο ελπίδων, την κατασκευασμένη αισιοδοξία. Κανείς άλλος πρωθυπουργός μετά την πτώση της δικτατορίας, επίσης,  δεν είχε τέτοια στήριξη από τόσα μέσα, τα οποία κάθε λίγο και λιγάκι με ψεύτικα γκάλοπ τον εμφανίζουν ως λαοπρόβλητο ηγέτη και σίγουρο νικητή των εκλογών, όποτε κι αν γίνουν αυτές.

Ελαφρότητα, λοιπόν, ή προκλητικότητα; Στον κ. Μητσοτάκη φαίνεται να συνυπάρχουν και τα δύο. Προκλητικός και κομπολακύθης, κουφόνους και αστόχαστος. Αυτό και είναι το μεγάλο πρόβλημα. Πρωθυπουργό τον έκαναν οι συγκυρίες, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας. Μόνο που γι’ αυτό χρειάστηκαν πέντε χρόνια. Σήμερα μοιάζει να θέλει να ανταποδώσει γρήγορα αυτό το δώρο, το οποίο  του έγινε. Το στοίχημα είναι ο χρόνος.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Κυβέρνηση σε πανικό

Οι πολιτικές της επιλογές της κυβέρνησης και η απουσία σχεδίου για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας την οδήγησαν σε αδιέξοδο. Αυτό προκάλεσε πανικό στον πρωθυπουργό, στα στελέχη του και στο μιντιακό σύστημα που τον στηρίζει.

γράφει ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

Ο πανικός δεν είναι καλός σύμβουλος και το γνωρίζουν οι πάντες. Οδηγεί σε απέλπιδες και απεγνωσμένες κινήσεις. Γίνεται, μάλιστα, πολύ επικίνδυνος, όταν κυριεύει ανθρώπους που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες της χώρας. Το τελευταίο διάστημα φαίνεται πως η κυβέρνηση κινείται στη δίνη του. Οι πολιτικές της επιλογές και η απουσία σχεδίου για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας την οδήγησαν σε αδιέξοδο. Αυτό προκάλεσε πανικό στον πρωθυπουργό, στα στελέχη του και στο μιντιακό σύστημα που τον στηρίζει.

Αντιφατικές δηλώσεις, διαψεύσεις και πολυγλωσσία θα λέγαμε πως βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Κυνήγι μαγισσών από τον κ Γεωργιάδη που ανακάλυψε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει διαδηλώσεις για να διασπείρει τον κορονοϊό. Άλλο σκοπό βαράει το βιολί και διαφορετικό το λαούτο. Στις 11 Μαρτίου λ.χ. η κ. Κεραμέως έλεγε ότι η κυβέρνηση δίνει προτεραιότητα στο άνοιγμα των σχολείων στις περιοχές με βαθύ κόκκινο και αργότερα ακούσαμε ότι θα προηγηθεί το λιανεμπόριο. Την επόμενη μέρα, σε μια κίνηση πανικού, έκλεισαν αιφνιδιαστικά όλα τα σχολεία της χώρας. Θα ξαναπώ ότι προκύπτουν πολλά ερωτηματικά για τον ρόλο της επιτροπής λοιμωξιολόγων και τις σκοπιμότητες που μοιάζει, κάποιες φορές, να υπηρετεί. Δε θα μπορούσαν, δηλαδή, τα σχολεία να λειτουργούσαν εξ αρχής με τους μισούς μαθητές στην τάξη; Πρότειναν ποτέ αυτή τη λύση και δεν έγινε αποδεκτή; Πόσο μετράνε στις αποφάσεις τους οι επιπτώσεις που θα υπάρχουν στη μαθησιακή εξέλιξη των παιδιών, στην κοινωνικοποίηση και στην ψυχική τους υγεία από αυτό το πήγαινε – έλα;

Εκείνο, ωστόσο, το οποίο πανικόβαλε την κυβέρνηση ήταν η τροπή την οποία πήραν τα γεγονότα που συνέβησαν στη Νέα Σμύρνη με τον αναίτιο ξυλοδαρμό πολίτη και με όσα ακολούθησαν. Η κοινωνία προβληματίστηκε σοβαρά και αυτό φάνηκε από τις αντιδράσεις της. Αυτό ακριβώς ενόχλησε τον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος επιχείρησε στο διάγγελμά του (ανεπιτυχώς, αφού αποδείχτηκε ότι οι δράστες ήταν οπαδοί ομάδων) να φορτώσει τον απαράδεκτο και καταδικαστέο τραυματισμό του αστυνομικού στην Αριστερά. Συνειδητά, όμως, δεν έκανε καμιά αναφορά στην αστυνομική βία. ΄Ισως, γιατί ένιωσε περηφάνια βλέποντας τους άντρες της ομάδας ΔΙΑΣ να έχουν ανακτήσει το ηθικό τους, το οποίο, όπως είπε ο ίδιος, είχαν χάσει επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ. Στο κενό έπεσε και η προσπάθεια φιλικών του Μ.Μ.Ε, τα οποία καλοταϊσμένα από την κυβέρνηση, ως πολύτιμοι συνεργάτες της, μπήκαν στον χορό της προπαγάνδας, του ψεύδους και της στρεψοδικίας, κάνοντας μοντάζ σε βίντεο και αφαιρώντας ό,τι ενοχλούσε και τεκμηρίωνε την αστυνομική αυθαιρεσία. Απέτυχε, τέλος, η απόπειρα του πρωθυπουργού να διορθώσει την εικόνα της κυβέρνησής του στη Βουλή. Αντί να ξηλώσει όσους φταίνε και να ζητήσει παραιτήσεις, γιατί δεν μπορεί, κάποιοι είναι υπόλογοι, πέταξε το μπαλάκι στον Συνήγορο του Πολίτη για τη διερεύνηση περιστατικών αστυνομικής βίας. Θα γίνει, με μια λέξη, ό,τι ακριβώς και με την επιτροπή Αλιβιζάτου, δηλαδή τίποτα.

Ο πρωθυπουργός και οι συν αυτώ, αντιλαμβανόμενοι ότι, όταν ανοίξει η κοινωνία, θα υπάρχουν μεγάλες αντιδράσεις στα ήδη ψηφισμένα, αλλά και στα νέα σκληρά μέτρα τα οποία θα έρθουν, προσλαμβάνει ραβδούχους για να στηρίξει το οικονομικοπολιτικό σύστημα το οποίο τον ανέδειξε. Φοβάται τη λαϊκή οργή, γιατί ξέρει ότι αυτή θα τον στείλει στο σπίτι του. Ήταν δε τόσος και τέτοιος ο πανικός του προχθές στη Βουλή που έφτασε στο σημείο να αναλάβει την ευθύνη και να ζητήσει ένα υποκριτικό «συγγνώμη» για όλα τα περιστατικά αστυνομικής βίας, ακόμη και γι΄ αυτά που έγιναν επί ΣΥΡΙΖΑ!! Το είπε μάλιστα με τέτοιο στόμφο, λες και έκανε τη δήλωση του αιώνα. Ασφαλώς, κάτω από άλλες συνθήκες, τούτο θα προκαλούσε γενική θυμηδία. Επειδή, εντούτοις, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά, εμείς, οι πολίτες, δεν έχουμε παρά να ευχαριστήσουμε τον κ. Μητσοτάκη για τη μεγαλοψυχία του. Δε θα τσιμπήσουμε, όμως.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Το μπαλάκι των πολιτικών ευθυνών

Η προσπάθεια κουκουλώματος απέτυχε, βέβαια, παταγωδώς, αλλά δημιούργησε νέα σοβαρά ερωτήματα. Γιατί δεν ανέλαβε κάποιος την πολιτική ευθύνη; Η επιλογή Λιγνάδη ήταν απόφαση της κ. Μενδώνη ή επιβλήθηκε από το Μαξίμου; 

γράφει ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης*

Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη εδώ και πολύ καιρό βρίσκεται σε αναταραχή και σε εξαέρωση. Το ένα λάθος διαδέχεται το άλλο και εμφανίζει σοβαρότατα προβλήματα συντονισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι κανένας δεν αναλαμβάνει τις πολιτικές ευθύνες που προκύπτουν από τη διαχείριση των γεγονότων, οι οποίες γίνονται μπαλάκι που ο ένας υπουργός πετάει στον άλλο. Σ΄ αυτήν την κυβέρνηση φαίνεται να πιστεύουν πως όλες οι αστοχίες, σοβαρές και μη, δεν είναι ευθύνη όσων διοικούν, αλλά οφείλονται σε ανώτερες δυνάμεις που προέρχονται από τη θεϊκή βούληση.

Η φράση: «είμαι υπεύθυνος για ό,τι συνέβη και θα λογοδοτήσω δημόσια», είναι το ζητούμενο από την αρχή της θητείας αυτής της κυβέρνησης. Κανένας, λόγου χάρη, δε φταίει μέχρι τώρα για την προκλητική συμπεριφορά της αστυνομίας, η οποία παραβίασε το οικογενειακό άσυλο συμπολιτών μας, χτύπησε αναίτια διαδηλωτές, προχώρησε σε προπηλακισμούς φωτογράφων,  δημοσιογράφων και σε αυθαίρετες συλλήψεις πολιτών. Ουδείς απολογήθηκε για τη λίστα του κ. Πέτσα, για το φιάσκο με τις μάσκες που στάλθηκαν στα σχολεία και για την προκλητικά ειρωνική συμπεριφορά του κ. Γεωργιάδη απέναντι στους ανθρώπους της εστίασης. Αλλά, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός δε νιώθει την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη από τους πολίτες για τις ευθύνες, προσωπικές και κυβερνητικές (Πάρνηθα, Ικαρία, περίπτωση Λιγνάδη), πώς θα παραδειγματιστούν οι υπουργοί του;

Είναι χαρακτηριστική η ιστορία με τον κ. Λιγνάδη. Ούτε ένας δε βγήκε να αναλάβει το πολιτικό κόστος για την υπόθεση. Ο κ. Μητσοτάκης προκάλεσε συζήτηση γι΄ αυτό το θέμα στη Βουλή χωρίς, ωστόσο, να δώσει πειστικές απαντήσεις. Το ερώτημα ποιος προξένεψε τον κ. Λιγνάδη και ποιος τον επέλεξε για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή έμεινε μετέωρο.  Σε κάθε  περίπτωση η κυβέρνηση ναυάγησε. Στην προσπάθεια συγκάλυψης του προβλήματος ο ένας υπουργός άδειαζε τον άλλο και η αλήθεια συσκοτίστηκε. Ο άρτι αποχωρήσας από το κυβερνητικό σχήμα κ. Ταραντίλης είπε ότι ο κ. Λιγνάδης παραιτήθηκε για προσωπικούς λόγους. Η κ. Μενδώνη, η οποία ως αρμόδιος υπουργός ακύρωσε τον διαγωνισμό που είχε προκηρυχθεί για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή στο Εθνικό Θέατρο, για να προσλάβει τον κ. Λιγνάδη, δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου ότι ο τελευταίος εξαπάτησε την κυβέρνηση και ότι πρόκειται για επικίνδυνο άνθρωπο. Παρενέβη η κ. Πελώνη, επισημαίνοντας ότι αυτό θα το κρίνουν τα δικαστήρια και χαρακτηρίζοντας τη δήλωση της υπουργού Πολιτισμού ως άστοχη. Τέλος ο κ. Γεραπετρίτης αποκάλυψε ότι η κυβέρνηση ζήτησε από τον κ. Λιγνάδη να παραιτηθεί, τραβώντας το χαλί από τα πόδια του κ. Ταραντίλη, ο οποίος πιθανώς να έφυγε από το κυβερνητικό σχήμα γι΄ αυτόν τον λόγο.

Η προσπάθεια κουκουλώματος απέτυχε, βέβαια, παταγωδώς, αλλά δημιούργησε νέα σοβαρά ερωτήματα. Γιατί δεν ανέλαβε κάποιος την πολιτική ευθύνη; Η επιλογή Λιγνάδη ήταν απόφαση της κ. Μενδώνη ή επιβλήθηκε από το Μαξίμου; Αν ευθύνεται η υπουργός, γιατί την κρατάει στη θέση της ο πρωθυπουργός; Ο δημόσιος έπαινος του κ. Μητσοτάκη  στην  υπουργό του  και η απαίτηση από τους άλλους  να μην είναι αχάριστοι και να τη στηρίξουν, γιατί ούτε λίγο ούτε πολύ τους έχει εξυπηρετήσει λύνοντας θέματα συναρμοδιότητας των υπουργείων τους, λες και πρόκειται για προσωπικά ρουσφέτια και δεν αποτελεί αυτό ζήτημα καλύτερης λειτουργίας του κράτους, προβληματίζει.

Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης και η παραίτηση, όταν απαιτείται, είναι πράξη γενναιότητας και υγιούς λειτουργίας της δημοκρατίας. Είναι απόδειξη ειλικρίνειας και χαρακτηρίζει υπεύθυνους πολιτικούς. Ο πρωθυπουργός, σε τελική ανάλυση, είναι υπόλογος για τη λειτουργία της κυβέρνησής του και έχει την υποχρέωση, όταν υπάρχουν λάθη, να τα καταλογίζει. Φαίνεται, όμως, ότι κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε τη συγκάλυψη στην υπόθεση του κ. Λιγνάδη  και την ίδια στιγμή, λειτουργώντας εκδικητικά, αφήνει έναν απεργό πείνας να αργοπεθαίνει. Αν συμβεί το απευκταίο και χάσει τη ζωή του ο κ. Κουφοντίνας, δε θα αναλάβει και πάλι κανένας καμιά πολιτική ευθύνη. Πολύ δε περισσότερο ο πρωθυπουργός.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Ποιους θα κάψει η υπόθεση Novartis;

Όποια εξέλιξη και να πάρει η υπόθεση αποδεικνύεται πόσο σάπιο είναι το πολιτικό και οικονομικό σύστημα που διοικεί δεκαετίες αυτή τη χώρα και την οδήγησε στη χρεοκοπία σε όλα τα επίπεδα. Οι πολίτες μετά από 8 χρόνια κρίσης και αδιεξόδου, ελπίδων και διαψεύσεων, απογοητευμένοι παρακολουθούν από το περιθώριο την υπόθεση Novartis , η οποία, όπου και να καταλήξει σε σκάνδαλο ή σκευωρία, αποπνέει δυσοσμία και μπόχα....

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Η πολυαναμενόμενη υπόθεση της Novartis ήρθε στην επικαιρότητα και ο σχετικός φάκελος διαβιβάστηκε στη Βουλή για τα περαιτέρω. Σύμφωνα με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας εμπλέκονται, εκτός των άλλων, 2 πρώην πρωθυπουργοί και 8 υπουργοί από το χώρο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Στην ιστορία, επίσης, έχει αναμειχθεί το FBI δίνοντας έτσι μεγαλύτερες διαστάσεις στο γεγονός. Οι κυβερνητικές πηγές κάνουν λόγο για τεράστιο σκάνδαλο και η αντιπολίτευση για μια κακοστημένη απάτη, η οποία γρήγορα θα αποκαλυφθεί.

Το ελληνικό ζήτημα της πολυεθνικής φαρμακοβιομηχανίας δεν έσκασε, βεβαίως, σαν βόμβα στην πολιτική ζωή της χώρας. Πτυχές του είχαν ξεσκεπαστεί σε δημοσιεύματα του τύπου. Όμως, ο τρόπος που αναδείχτηκε το γεγονός και οι δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης του έδωσαν ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα. Δεν είναι δα και λίγο ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης και αρμόδιος για θέματα διαφθοράς να δηλώνει μπροστά στο Μέγαρο Μαξίμου μετά τη συνάντηση του με τον πρωθυπουργό ότι «πρόκειται για το μεγαλύτερο σκάνδαλο από τη σύσταση του ελληνικού κράτους». Ωστόσο, υπάρχει και ο αντίλογος. Κάποιοι κατηγορούν την κυβέρνηση ότι προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τον κόσμο και να μην ασχολείται με το σκοπιανό. Δε λείπουν εκείνοι που ισχυρίζονται ότι στις επόμενες εκλογές , οι οποίες, όπως εκτιμούν, θα γίνουν μέσα στο 2018, η κυβέρνηση θέλει να πάει με την αντιπολίτευση σε ομηρία και, αν οι εξελίξεις στο σκοπιανό και στο θέμα της εξόδου από τα μνημόνια είναι ευνοϊκές, να διεκδικήσει με αξιώσεις την πρωτιά. Γεγονός πάντως είναι ότι η ιστορία με βαλίτσες γεμάτες χρήμα, που ακούγεται ξανά, παραπέμπει στην υπόθεση Κοσκωτά. Αν δε στηριχθεί με αδιάψευστα τεκμήρια, θα καταλήξει να γίνει η μεγαλύτερη σκευωρία από συστάσεως του ελληνικού κράτους. Η κυβέρνηση, αν η υπόθεση αποδειχθεί φιάσκο , θα υποστεί στις επόμενες εκλογές όχι απλώς μεγάλη ήττα, αλλά πανωλεθρία.

Οι αντιδράσεις από την αντιπολίτευση και τους αναφερόμενους ως ύποπτους ήταν οργισμένες και ακραίες. Κανείς , βεβαίως, σε αυτή τη χώρα δεν περιμένει από τον ένοχο να βγει και να το παραδεχτεί. Όμως οι δηλώσεις για λιώσιμο αντιπάλων και σπάσιμο χεριών , τα ουρλιαχτά και οι ύβρεις μόνο ψύχραιμη αντιμετώπιση δε δείχνουν. Εξάλλου η αναφορά σε εμπλεκόμενους δε συνιστά ενοχή και καταδίκη για τα στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Η αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται σε δυσχερέστερη θέση λόγω της εμπλοκής των ονομάτων των κκ Σαμαρά και Γεωργιάδη. Για την ώρα ο αρχηγός της επέλεξε την ανοικτή στήριξη των στελεχών του και διαγράφει όποιον εκφράζει αντίθετη άποψη. Τι θα γίνει, εντούτοις, αν στην πορεία φανερωθεί η ενοχή τους; Πάντως η αναφορά σε στημένους προστατευόμενους μάρτυρες πέφτει στο κενό, αφού δε γνωρίζουμε ούτε ποιοι είναι, ούτε σε ποια στοιχεία στηρίζουν τις καταθέσεις τους.

Το χτύπημα, ωστόσο , είναι μεγάλο και για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει συνδεθεί με σειρά σκανδάλων στο παρελθόν. Οι όποιες προσπάθειες για λίφτινγκ του χώρου και του νεοσύστατου «Κινήματος Αλλαγής» θα αποτύχουν παταγωδώς , αν τεκμηριωθεί η ενοχή κορυφαίων στελεχών του, θα επιβεβαιωθεί ότι άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα αλλιώς και θα φανεί για μια ακόμη φορά ότι οι αρπαχτές και τα σκάνδαλα είναι πια στοιχείο του DNA του.

Όποια εξέλιξη και να πάρει η υπόθεση αποδεικνύεται πόσο σάπιο είναι το πολιτικό και οικονομικό σύστημα που διοικεί δεκαετίες αυτή τη χώρα και την οδήγησε στη χρεοκοπία σε όλα τα επίπεδα. Οι πολίτες μετά από 8 χρόνια κρίσης και αδιεξόδου, ελπίδων και διαψεύσεων, απογοητευμένοι παρακολουθούν από το περιθώριο την υπόθεση Novartis , η οποία, όπου και να καταλήξει σε σκάνδαλο ή σκευωρία, αποπνέει δυσοσμία και μπόχα. Η σαπρογόνος ελίτ που νέμεται τη χώρα βουλιάζει καθημερινά στη σαπρία και τη διαφθορά που η ίδια παράγει.

Το θέμα Novartis έχει ακόμη πολλά επεισόδια και πολύ παρασκήνιο. Κάθε καλοπροαίρετος πολίτης εύχεται να χυθεί άπλετο φως. Το επόμενο διάστημα θα φανεί πόσο δεμένη είναι η υπόθεση. Στη χώρα του κουκουλώματος των σκανδάλων με την έκταση που έχει πάρει, όμως, είναι δύσκολο να μην καούν κάποιοι από την αντιπολίτευση ή από την κυβέρνηση, αν αποδειχθεί η ενοχή ή η πλεκτάνη. Πολλοί μιλούν ήδη για αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Ίδωμεν.

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας.

πηγή: sxedio-b.gr

Μονίμως μασκαρεμένοι

Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης η μάσκα γνωρίζει μέρες δόξας όλα τα χρόνια. Πατριδοκάπηλοι και λαϊκιστές, δημαγωγοί και εκσυγχρονιστές, νεοφιλελεύθεροι και εθνικιστές, πρόθυμοι και αποστάτες , απατεώνες και «σοσιαλιστές», όλοι δηλαδή όσοι κυβέρνησαν φορούσαν τη μάσκα του φιλολαϊκού....

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Τούτες τις μέρες η μάσκα έχει την τιμητική της. Καρναβάλια δυτικότροπα και άλλα παραδοσιακά. Χοροί και τραγούδια. Φανοί, φωτιές, μουτζουρώματα και αλευρώματα. Η Ελλάδα ζει στο ρυθμό της Αποκριάς. Άρτος και θεάματα για κάποιους, εκτόνωση από τη ζοφερή πραγματικότητα για άλλους. Η μεταμφίεση και η υποκριτική στο ζενίθ. Άρματα και παρελάσεις. Σάτιρα και καυστικό χιούμορ. Τραμπ μετά της συζύγου, Σόιμπλε και Μέρκελ, Τσίπρας και Τσακαλώτος, Μητσοτάκης και Γεωργιάδης αναμένεται να πρωταγωνιστήσουν. Αυτή, θα λέγαμε, είναι η θετική πλευρά της μάσκας. Αλλά υπάρχει και η άλλη.

Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης η μάσκα γνωρίζει μέρες δόξας όλα τα χρόνια. Πατριδοκάπηλοι και λαϊκιστές, δημαγωγοί και εκσυγχρονιστές, νεοφιλελεύθεροι και εθνικιστές, πρόθυμοι και αποστάτες , απατεώνες και «σοσιαλιστές», όλοι δηλαδή όσοι κυβέρνησαν φορούσαν τη μάσκα του φιλολαϊκού. Όλα όσα έκαναν γίνονταν για την πρόοδο αυτής της χώρας. Τα πρόσωπα αλλάζουν μα τα προσωπεία μένουν ίδια. Είναι φθαρμένα και ταλαιπωρημένα, αλλά φαίνεται ότι έχουν πέραση ακόμη στον ελληνικό λαό. Ειδικά τα τελευταία 7 χρόνια των μνημονίων φορέθηκε πολύ η μάσκα, του σωτήρα της Ελλάδας. Έτσι από την ανάπτυξη του κ. Κώστα Καραμανλή φτάσαμε στην εκτόξευση του χρέους και στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης. Από το «λεφτά υπάρχουν» του κ. Γ. Παπανδρέου οδηγηθήκαμε στο διάγγελμα του Καστελόριζου και στο πρώτο μνημόνιο. Ο κ. Σαμαράς από αντιμνημονιακός μετατράπηκε σε φανατικό υποστηρικτή τους. Ο κ. Τσίπρας, ο οποίος θα τα έσκιζε, έβαλε φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του στο τρίτο. Τέλος ο κ. Μητσοτάκης βιάζεται να υπογράψει το 4ο και αγωνιά μην του πάρει τη μπουκιά από το στόμα ο τωρινός πρωθυπουργός.

Ο τελευταίος μαζί με την κυβερνητική του παρέα είναι μονίμως μασκαρεμένοι. Μεταμφιεσμένοι σε αριστερούς ακολουθούν έναν ολέθριο και αδιέξοδο νεοφιλελεύθερο δρόμο. Περισσεύει η ψευτιά και η υποκρισία, τα μεγάλα λόγια και η προπαγάνδα. Η ελπίδα δεν έφτασε ποτέ, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης διαγράφτηκε σε ένα βράδυ, τα παράλληλα προγράμματα χρησιμοποιήθηκαν για εσωτερική κατανάλωση και οι κόκκινες γραμμές άμυνας έγιναν σκόνη. Πιόνια - μασκαράδες στη σκακιέρα της μαστιγοφόρου Γερμανίας και του αδίστακτου ΔΝΤ. Μοιραίοι και άβουλοι συνάμα διασύρουν τη χώρα και τσαλακώνουν την ιστορική περηφάνια αυτού του ταπεινωμένου λαού. Γιατί τι άλλο σημαίνουν τα πανηγύρια για τον ερχομό της τρόικας, συγνώμη των θεσμών ήθελα να πω; Πού οδηγεί η αίσχιστη πλύση εγκεφάλου της ραδιοφωνικής και τηλεοπτικής ΕΡΤ; Πόσα δις μέτρα κρύβει το τεράστιο ψευδολόγημα ότι για κάθε ευρώ που μας παίρνουν θα μας δίνουν ως αντιστάθμισμα άλλο ένα; Τέτοια λατρεία για την εξουσία; Κανένας λόγος για την άτακτη υποχώρηση, ούτε μια παραίτηση, ίχνος τσίπας και φιλότιμου;

Διδακτικός όπως πάντα ο Όμηρος, επίκαιροι όσο ποτέ οι στίχοι 441-443 της ραψωδίας Ζ, της Ιλιάδας. «Αλλά φοβούμαι και των ανδρών το πρόσωπο και των σεμνών μητέρων, αν μ έβλεπαν ως άνανδρος να φεύγω από τη μάχη» ( ἀλλὰ μάλ᾽ αἰνῶς αἰδέομαι Τρῶας καὶ Τρῳάδας ἑλκεσιπέπλους,αἴ κε κακὸς ὣς νόσφιν ἀλυσκάζω πολέμοιο,), λέει ο Έκτορας στην Ανδρομάχη, όταν εκείνη τον εκλιπαρεί να μη μονομαχήσει με τον Αχιλλέα. Από την εποχή, λοιπόν, του Ομήρου υπήρχε το ρήμα αιδούμαι από το οποίο προέρχεται η λέξη αιδώς, με την οποία εκφράζεται το συναίσθημα της ντροπής για το τι θα πουν οι άλλοι, αλλά και ο σεβασμός στους πολλούς , στο λαό. Ο Έκτορας δε φοράει μάσκες και δεν εξαπατά. Είναι αρχηγός, αγαπά την πατρίδα του, τον ενδιαφέρει η τιμή και η υστεροφημία, η δημόσια εκτίμηση και αναγνώριση. Δεν είναι ρίψασπις και νιώθει ότι η ατίμωση είναι χειρότερη από το θάνατο. Αλλά αυτά, μάλλον, είναι ψιλά γράμματα για τον κ. Τσίπρα και την κυβερνητική του ομάδα.

Ενδιαφέρουν, ωστόσο, τον ελληνικό λαό, γιατί χωρίς αυτόν και τις συλλογικές του εκφράσεις, όπως έχει δείξει η ιστορία, δεν υπάρχει λύση για τους πολλούς. Αν κοιτάξει κατάματα τους μασκαρεμένους σωτήρες και δεν τους φοβηθεί, αν αποφασίσει να βγει στο προσκήνιο και να πρωταγωνιστήσει, τότε θα σκίσει τις μάσκες και θα κουρελιάσει τα προσωπεία τους, θα στείλει στα σπίτια τους τις κυβερνητικές καρικατούρες και τους εντολοδότες τους. Έτσι θα ανοίξει και ο νέος ιστορικός κύκλος για τη χώρα και τους πολίτες.

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

πηγή: σχέδιο Β

Σωτήρες στα αποκαΐδια της χώρας

Σε τούτο το μικρό αλωνάκι του κόσμου έχουμε δει τις πιο εντυπωσιακές πολιτικές κωλοτούμπες, τις οποίες θα ζήλευαν οι καλύτεροι ακροβάτες. Το εγκληματικό ΝΑΤΟ αθωώθηκε, η ΕΟΚ που ανήκε στο ίδιο συνδικάτο βαπτίστηκε Ευρώπη της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης. Ο Ομπάμα, ο οποίος έχει βάψει τα χέρια του με το αίμα των λαών της Μέσης Ανατολής, θεωρήθηκε ένας διαφορετικός Αμερικανός Πρόεδρος...

 του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Σε τούτον τον τόπο πολλά χρόνια παίζεται ένα μονότονο έργο. Οι ηθοποιοί, ταλαντούχοι κι ατάλαντοι, αλλάζουν. Η παράσταση μπροστά στον ίδιο θεατή, τον ελληνικό λαό. Το δικομματικό παιχνίδι καλά κρατεί. Οι μεσσίες, πριν από την κρίση και μετά, που θα οδηγούσαν την χώρα στην πρόοδο και την ευημερία και θα την έβγαζαν από το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται, πολλοί. Κάθε φορά που η εξουσία περνούσε σε άλλα χέρια, απαράλλακτη η επωδός για την «καμένη γη» που παρέλαβε η νέα κυβέρνηση από την προηγούμενη. Και το σήριαλ καλά κρατεί.

Τα αντίπαλα δίδυμα των σωτήρων πολλά. Κων. Καραμανλής- Α. Παπανδρέου, Κων. Μητσοτάκης- Α. Παπανδρέου, Κ. Σημίτης- Κ. Καραμανλής (ο νεότερος), Γ. Παπανδρέου- Κ. Καραμανλής, Α. Σαμαράς-Α. Τσίπρας. Το τελευταίο, το οποίο έχει να δώσει και άλλα επεισόδια, αποτελούν οι Α. Τσίπρας και Κυρ. Μητσοτάκης. Οι διαξιφισμοί ηχούν ακόμη στα αυτιά μου. Οι λεκτικές τους διατυπώσεις διαφορετικές, αλλά η πολιτική που εφάρμοσαν ελάχιστα διέφερε. Σταθερά στην ημερήσια διάταξη ο αυταρχισμός, ο λαϊκισμός και η δημαγωγία. Γυρνώντας πίσω το χρόνο επιβεβαιώνεται ότι διαχρονικό θύμα τους ήταν ο ελληνικός λαός. Μεθοδικά και σταδιακά χτυπήθηκαν οι κατακτήσεις του, τα δικαιώματά του, τα λίγα κοινωνικά αγαθά που είχε (ασφάλιση, υγεία, παιδεία). Τα βάρη για τη λύτρωση της χώρας στις ίδιες πλάτες. Το τούνελ ατελείωτο και χωρίς μια δέσμη φωτός, μια σταγόνα ελπίδας.

Οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και το παραμύθιασμα, κοινό τους χαρακτηριστικό. Οι στρατηγικές πολιτικές επιλογές δεν διαφοροποιήθηκαν με την εναλλαγή των κυβερνήσεων. Συμμαχία σήμαινε πρόσδεση στην πολιτική των ΗΠΑ, ένταξη και παραμονή στο ΝΑΤΟ, συμμετοχή στις επιχειρήσεις του σε στεριά και θάλασσα («νομίζοντας τον αυτόν εχθρόν και φίλον», μας θυμίζει ο Ξενοφώντας, όταν η Αθήνα υποδουλώθηκε στη Σπάρτη μετά την ήττα της στους Αιγός ποταμούς). Η επιλογή και η αποδοχή των σωτήρων ότι ανήκουμε μόνο στη Δύση μεταφράστηκε σταδιακά σε ένταξη στην ΕΕ και στην ευρωζώνη με τις γνωστές επιπτώσεις. Έτσι φτάσαμε στο σημείο να ξεπουληθεί η χώρα (φέτες–φέτες σαν πεπόνι), ο πλούτος της, οι υποδομές της , η δημόσια περιουσία της, δηλαδή να γκρεμιστούν τα Μακρά Τείχη της σύγχρονης Ελλάδας.

Σε τούτο το μικρό αλωνάκι του κόσμου έχουμε δει τις πιο εντυπωσιακές πολιτικές κωλοτούμπες, τις οποίες θα ζήλευαν οι καλύτεροι ακροβάτες. Το εγκληματικό ΝΑΤΟ αθωώθηκε, η ΕΟΚ που ανήκε στο ίδιο συνδικάτο βαπτίστηκε Ευρώπη της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης. Ο Ομπάμα, ο οποίος έχει βάψει τα χέρια του με το αίμα των λαών της Μέσης Ανατολής, θεωρήθηκε ένας διαφορετικός Αμερικανός Πρόεδρος από νυν υπουργούς που στο παρελθόν διαδήλωναν κατά της πολιτικής του. Ο νεοφιλελευθερισμός πήρε τα εύσημα από την κυβέρνηση, η οποία ως αντιπολίτευση τον πολεμούσε. «Η κοινωνία έμεινε όρθια», μας είπε ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος. Αρνητές – μνημονιοκλάστες έβαλαν ως πρωθυπουργοί φαρδιά πλατιά τις υπογραφές τους στο 2ο και 3ο μνημόνιο, ενώ μας ετοιμάζουν και το 4ο. Το κορυφαίο, όμως, κυβίστημα ανήκει στον κ. Αλέξη Τσίπρα. Η Δημοκρατία εκτελέστηκε εξ επαφής το βράδυ που το βροντερό ΟΧΙ του ελληνικού λαού μετατράπηκε σε ταπεινωτικό ΝΑΙ.

Η κρίση βαθαίνει παρά τις υποσχέσεις και, όπως διδάσκει η Ιστορία, σε τέτοιες περιόδους βρίσκουν έδαφος άκρως συντηρητικές προτάσεις και ενισχύονται φασιστικά και ναζιστικά κόμματα. Επιπλέον και άλλοι παράγοντες διαμορφώνουν την αρνητική κατάσταση, η οποία υπάρχει στη χώρα μας. Η συστηματική προπαγάνδα μεγάλων ΜΜΕ έχει περάσει τη λογική της ανάθεσης σε πολλά επίπεδα. Η εντός κοινοβουλίου αριστερά ακολουθεί το μοναχικό της δρόμο ανίκανη να συλλάβει τα μηνύματα των καιρών. Η εκτός τειχών, παρά τις σοβαρές προτάσεις για έξοδο από την κρίση που έχουν καταθέσει τμήματα της, πολυδιασπασμένη δυσκολεύεται να συνεννοηθεί. Όσο ο κατ' επανάληψιν εξαπατημένος λαϊκός παράγοντας, ο οποίος, ας σημειωθεί, έχει τεράστιες ευθύνες για τις πολιτικές του επιλογές, απέχει και δεν επιχειρεί να ανοίξει έναν άλλο δρόμο, τόσο το παιχνίδι θα επαναλαμβάνεται και ο ίδιος πληκτικός και καταστροφικός χορός θα συνεχίζεται από τους σωτήρες στ' αποκαΐδια της πυρπολημένης χώρας.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναο εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

Φοβούνται τα τραγούδια μας μην τους τσακίσουν

Όσα διαδραματίστηκαν το τελευταίο διάστημα στη γειτονική χώρα αποτελούν μια σύγκρουση για την εξουσία, με οικονομικά και πολιτικά χαρακτηριστικά, όχι, όμως, και ταξικά. Ένα παιγνίδι «νόμιμων κατόχων» και «σφετεριστών» από τα πολλά που έχει καταγράψει η παγκόσμια ιστορία με χαμένο πάντα στο τέλος το λαό....

 

 του Γιάννη Ανδρουλιδάκη *

Μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον που προκλήθηκε στη χώρα μας από τις δραματικές εξελίξεις στην Τουρκία, όπως ήταν φυσικό. Πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν και ακόμη περισσότερα συζητήθηκαν με αφορμή το αποτυχημένο πραξικόπημα. Διαφορετικές εκτιμήσεις και αρκετά ερωτήματα. Η μεγάλη απέχθεια για τον Τούρκο Πρόεδρο έκανε κάποιους να δουν με ουδετερότητα ή και με συμπάθεια τους κινηματίες μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Άλλοι θεώρησαν ως ασφαλέστερη τη λύση Ερντογάν. Υπάρχει, αλήθεια, τέτοιο δίλημμα;

Ο Τούρκος Πρόεδρος ξεκινώντας την καριέρα του ως δήμαρχος Κωνσταντινούπολης κατάφερε σταδιακά να κυριαρχήσει και να εδραιωθεί στην πολιτική ζωή της Τουρκίας, μετά δε το αποτυχημένο πραξικόπημα φαίνεται να ισχυροποιείται ακόμη περισσότερο. Είναι δύσκολο να βρεθεί αρνητικός πολιτικός χαρακτηρισμός που δεν του ταιριάζει αυταρχικός και αντιδημοκρατικός, εξουσιομανής και λαϊκιστής, μεγαλομανής, και ματαιόδοξος, δημαγωγός και καχύποπτος ακόμη και με τους πιο στενούς του συνεργάτες. Δημιουργός του κόμματος «της Δικαιοσύνης και της Ανάπτυξης», το οποίο είναι κράμα μουσουλμανισμού και εθνικισμού, αποκαλείται πλέον Σουλτάνος, όχι για το παλάτι που έφτιαξε, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται και διοικεί. Επιχειρεί να αναβαθμίσει το ρόλο της Τουρκίας και να την κάνει ισχυρή περιφερειακή δύναμη. Στο πλαίσιο αυτό δε διστάζει να πουλά για εσωτερική κατανάλωση και εκ του ασφαλούς πολιτικό «τσαμπουκά» προς κάθε κατεύθυνση. Συνέχισε, βέβαια, στο εσωτερικό την πολιτική των προκατόχων του: χτύπημα με κάθε μέσο των Κούρδων και της αριστεράς. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι θα ήθελε να μείνει στην ιστορία ως ο μουσουλμάνος Ατατούρκ.

Από την άλλη οι πραξικοπηματίες σταθερά εμφανίζονται ως συνεχιστές και θεματοφύλακες της κεμαλικής ιδεολογίας και του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους. Από το 1908, που ο στρατός κάνει δυναμική εμφάνιση με το κίνημα των Νεότουρκων, μέχρι σήμερα όλα τα πραξικοπήματα κατέληξαν σε σκληρές δικτατορίες, σε γιγαντιαίες επιχειρήσεις εξόντωσης των μειονοτήτων και στη φίμωση κάθε διαφορετικής φωνής. Τα στρατιωτικά κινήματα συνδέονται με εθνοκαθάρσεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια, δολοφονίες, αύξηση της έντασης στο Αιγαίο και πισωγύρισμα για την τούρκικη κοινωνία. Επομένως, στο ερώτημα Ερντογάν ή κινηματίες η απάντηση, νομίζω, προκύπτει αβασάνιστα: κανένας, γιατί και οι δύο καταπιέζουν τον τουρκικό λαό, είναι εχθροί της δημοκρατίας, των Κούρδων και των άλλων εθνοτήτων και δεν έχουν να προσφέρουν απολύτως τίποτα στην οικοδόμηση της ειρήνης στη περιοχή μας.

Όσα διαδραματίστηκαν το τελευταίο διάστημα στη γειτονική χώρα αποτελούν μια σύγκρουση για την εξουσία, με οικονομικά και πολιτικά χαρακτηριστικά, όχι, όμως, και ταξικά. Ένα παιγνίδι «νόμιμων κατόχων» και «σφετεριστών» από τα πολλά που έχει καταγράψει η παγκόσμια ιστορία με χαμένο πάντα στο τέλος το λαό. Έδωσε, ωστόσο, την ευκαιρία που φαίνεται να περίμενε καιρό ο κ. Ερντογάν, ο οποίος έχοντας έτοιμες λίστες εξαπέλυσε πογκρόμ κατά των πολιτικών του αντιπάλων. Στο όνομα της σύλληψης και της τιμωρίας των πραξικοπηματιών, επέβαλε όχι μόνο τρίμηνη κατάσταση έκτακτης ανάγκης με ό, τι αυτό συνεπάγετε, αλλά και απέλυσε πάνω από 50.000 εργαζόμενους στο στρατό, τη δικαιοσύνη, την αστυνομία, την παιδεία κλπ. Για χάρη της σταθερότητας και της δημοκρατίας βασίζονται τούτη την ώρα στα κολαστήρια των τουρκικών φυλακών χιλιάδες Τούρκοι ως αντικαθεστωτικοί σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία. Πρόκληση, επιπλέον, αποτελεί η μεθόδευση για την επαναφορά της θανατικής ποινής και ασέβεια, που ξεπερνά την ύβρη, οι επίσημες ανακοινώσεις ότι δε θα ταφούν σύμφωνα με το θρησκευτικό τυπικό οι νεκροί της αποτυχημένης απόπειρας. Δεν έχουν καθόλου άδικο όσοι θεωρούν ότι τώρα αρχίζει η πραγματική δικτατορία με τη σφραγίδα Ερντογάν. Σε όλα αυτά η Δύση αντιδρά από χλιαρά έως αδιάφορα

Έγινε ολοφάνερο με όσα συμβαίνουν ότι στη γειτονική χώρα δε διασφαλίζονται τα στοιχειώδη πολιτικά και ατομικά δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί στις δυτικού τύπου δημοκρατίες. Επιβεβαιώνεται, ακόμη, ότι παραμένει βαθιά διχασμένη με τεράστια εσωτερικά προβλήματα τα οποία δεν επιλύονται ούτε με καθεστώτα τύπου Ερντογάν, ούτε με δικτατορίες. Τούτες τις ώρες η σκέψη και η καρδιά κάθε προοδευτικού ανθρώπου, βρίσκεται στην Τουρκία, εκεί στα μπουντρούμια των φυλακών που τσαλαπατείται κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας, εκεί που τα παιδιά των Κούρδων μεγαλώνουν ζώντας τον πόλεμο, εκεί που βιάζεται συστηματικά η δημοκρατία και η ελευθερία. Γιατί τελικά όσοι τρέμουν το λαϊκό παράγοντα αντιδρούν διαχρονικά το ίδιο, επειδή «φοβούνται τα τραγούδια μας μην τους τσακίσουν», όπως είπε ο μεγάλος Τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ*.

**Ναζίμ Χικμέτ «Δεν μας αφήνουν να τραγουδάμε, 1949»

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

Ειρωνεία, αλαζονεία και ...ανεμελιά

Τα δείγματα γραφής από την κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη είναι απελπιστικά αρνητικά. Τις «ανέμελες» γκάφες του και τα φαινόμενα προκλητικότητας, αυταρχισμού, ειρωνείας και αλαζονείας που εκδηλώνουν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του τα πληρώνουν ακριβά οι πολίτες και ο τόπος.

 του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η κυβέρνηση δε μας αφήνει να πλήξουμε ούτε στον καιρό της πανδημίας. Τη μια οι δηλώσεις υπουργών και την άλλη η συμπεριφορά του πρωθυπουργού μάς κρατούν σε εγρήγορση. Δίνουν τροφή στους γελοιογράφους, αλλά και αφορμή στους πολίτες να ξεκαθαρίσουν ποιοι είναι, επιτέλους, αυτοί που μας διοικούν. Η κυβέρνηση βρίσκεται στριμωγμένη λόγω του κορονοϊού και της απουσίας σχεδιασμού για την αντιμετώπισή του. Καταλαβαίνει ότι τα πράγματα δυσκολεύουν και συμπεριφέρεται με την ανασφάλεια της εξουσίας που αργά ή γρήγορα θα απολέσει.

Την ώρα που οι καταστηματάρχες και οι εργαζόμενοι στον κλάδο της εστίασης χάνουν τις δουλειές τους και δίνουν ένα πραγματικό αγώνα επιβίωσης αντιμετωπίζονται από την επίσημη πολιτεία ως παρίες και ενισχύονται με ψίχουλα. Επιπλέον, δεν υπάρχει στοιχειώδης προγραμματισμός για τη λειτουργία των επιχειρήσεών τους. Αυτό φάνηκε από την απόφαση που τη μια στιγμή έκλεισε τα μαγαζιά που κάνουν διανομή κατ’ οίκον και την άλλη στιγμή τα άνοιξε. Και το κυριότερο; Ο αρμόδιος υπουργός Ανάπτυξης κ. Γεωργιάδης, λαλίστατος και χωρίς αίσθηση του μέτρου, προκάλεσε με την απαξιωτική συμπεριφορά του προς τους ανθρώπους αυτούς. Ενοχλημένος και με περισσή δόση ειρωνείας απάντησε σε ανακοίνωσή τους ότι θα στείλουν στον πρωθυπουργό τα κλειδιά των επιχειρήσεών τους: «όποιος θέλει να τα παραδώσει τα παίρνω εγώ»!!! Αυτό είναι ένα δείγμα του ύφους της εξουσίας που έφερε η κυβέρνηση της Ν.Δ.

Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το υπουργείο Παιδείας. Η κ. Κεραμέως νομοθετεί, χωρίς να λαμβάνει υπόψη ούτε τις προτάσεις της αντιπολίτευσης, ούτε των αρμόδιων φορέων της εκπαιδευτικής κοινότητας, ούτε καν της συνδικαλιστικής παράταξης του κόμματός της, της Δ.Α.Κ.Ε. Η αλαζονική της συμπεριφορά πολλαπλασιάστηκε μετά από την παραμονή της στο υπουργείο. Τα τελευταία της κατορθώματα είναι ότι ψήφισε νόμο για την αστυνομία των πανεπιστημίων, μείωσε αιφνιδιαστικά τον αριθμό εισακτέων στα Α.Ε.Ι και τώρα απαιτεί από τους εκπαιδευτικούς να προχωρήσουν σε αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων, εν μέσω, μάλιστα, πανδημίας. Με το τελευταίο φημολογείται ότι σχετίζεται η προχθεσινή απόφαση, περισσότερο πολιτική και λιγότερο επιστημονική, των λοιμοξιολόγων να παραμείνουν ανοικτά τα σχολεία. Αυτή, όπως διέρρευσε, οφείλεται και σε δικές της πιέσεις, τις οποίες άσκησαν μέλη της επιτροπής που, δυστυχώς, μοιάζει να έχουν μεταβληθεί σε κυβερνητικά φερέφωνα. Το επιχείρημα ότι, τάχα, η λειτουργία των σχολείων είναι σημαντική για την ψυχική υγεία των μαθητών ακούγεται ανόητο, όταν συνωστίζονται τα παιδιά στις αίθουσες διδασκαλίας και κινδυνεύουν άμεσα ανθρώπινες ζωές.

Η μεγαλύτερη, ωστόσο, πρόκληση των ημερών προήλθε από το ταξίδι του πρωθυπουργού σε ακριτικά νησιά του Αιγαίου. Δεν αναφέρομαι μόνο στο άνοιγμα του δημοτικού της Θύμαινας σαββατιάτικα, για να βγάλει φωτογραφίες ο κ. Μητσοτάκης με τους μαθητές μέσα στην τάξη, αλλά κυρίως για όσα συνέβησαν στον Εύδηλο, στο σπίτι του καθηγητή καρδιολογίας και βουλευτή της ΝΔ κ. Στεφανάδη. Η κυβέρνηση ζητά από τους πολίτες να τηρήσουν σκληρά μέτρα, που για την ίδια δεν ισχύουν. Ο πρωθυπουργός είναι απολύτως υπεύθυνος για τις εικόνες που όλοι είδαμε, αφού πήρε μέρος σε τραπέζωμα με συνωστισμό και χωρίς τα απαραίτητα μέτρα. Μετά την ανεμελιά της Πάρνηθας τώρα τι θα απαντήσει; Ότι δεν ήξερε και παρασύρθηκε; Κουνάει το δάχτυλο στην κοινωνία, κλείνει την Αττική και τις άλλες κόκκινες περιοχές, επιβάλλει πρόστιμα στους πολίτες, αλλά ο ίδιος και η κουστωδία του εξαιρούνται από τον νόμο; Είναι πραγματικά κρίμα ο πρωθυπουργός να συμπεριφέρεται με τέτοια ανευθυνότητα σ’ αυτό το κρίσιμο για τη χώρα διάστημα.

Τα δείγματα γραφής από την κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη είναι απελπιστικά αρνητικά. Τις «ανέμελες» γκάφες του και τα φαινόμενα προκλητικότητας, αυταρχισμού, ειρωνείας και αλαζονείας που εκδηλώνουν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του τα πληρώνουν ακριβά οι πολίτες και ο τόπος. Ο ελληνικός λαός έχει τιμωρήσει πολλές φορές τέτοιες συμπεριφορές. Δε θα αργήσει, λοιπόν, η ώρα που θα νιώσει πώς είναι να φεύγει κάποιος με την ουρά στα σκέλια.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Δημοκρατική Συμπαράταξη: Η συγκόλληση των αποτυχημένων

Η προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ, της λογικής και της νοοτροπίας που εκπροσωπεί να επανέλθει στο προσκήνιο και να επηρεάσει τις εξελίξεις είναι παλιά. Θυμόμαστε την τύχη που είχε η ΕΛΙΑ, η κίνηση των 58 και άλλες απόπειρες συνένωσης του κεντροαριστερού χώρου. Το σύνθημα του συνεδρίου «μπροστά για την Ελλάδα» θυμίζει παλαιότερα λαϊκίστικες κορώνες του κινήματος που δεν πείθουν πια..

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Ολοκληρώθηκε πριν από λίγες μέρες το προγραμματικό και πολιτικό συνέδριο της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης», με το οποίο ο λεγόμενος κεντροαριστερός χώρος θα έδινε το νέο του στίγμα , θα χάραζε τις κατευθυντήριες γραμμές για μια προοδευτική διακυβέρνηση και θα κατέθετε τις προτάσεις του για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Το συνέδριο αυτό, βεβαίως, όπως ήταν αναμενόμενο, προβλήθηκε υπέρ το δέον από γνωστά δημοσιογραφικά κέντρα τα οποία στήριξαν και συνεχίζουν να στηρίζουν το συγκεκριμένο χώρο. « Ε, ναι, λοιπόν, επιστρέψαμε» , πανηγύρισε η κα Γεννηματά στο κλείσιμο των εργασιών. Αξίζει, λοιπόν, να δούμε ποιοι επανέρχονται και με ποιο στόχο.

Αν κάποιος καθίσει και καταγράψει τους συμμετέχοντες στη σύναξη του ΣΕΦ, όσο καλοπροαίρετος και να είναι, μάλλον, θα κουνήσει με σκεπτικισμό το κεφάλι του. Ας ξεκινήσουμε με τους δύο πρώην πρωθυπουργούς, τους κ.κ. Σημίτη και Παπανδρέου. Η πρωθυπουργία του πρώτου συνδέεται με τη φούσκα του χρηματιστηρίου, με την καταστροφική πρόσδεση της χώρας στη ζώνη του ευρώ, με τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 (το νέο εθνικό όραμα που χρέωσε την Ελλάδα ακόμη περισσότερο) και βέβαια με μίζες και σκάνδαλα που όμοια τους δεν έχει ξαναγνωρίσει η μεταπολιτευτική περίοδος. Ο δεύτερος, αφού εξαπάτησε τον ελληνικό λαό με το «λεφτά υπάρχουν», άνοιξε συνειδητά τον ολέθριο δρόμο των μνημονίων και της εξάρτησης της χώρας από το ΔΝΤ. Προκλητικός και κυνικός δήλωνε ότι «απόψε χάσαμε μέρος της κυριαρχίας μας» και ότι «στο μέλλον θα είναι επιτυχία, αν υπάρχει ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια». Ακολουθεί ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός οικονομικών, ο κ. Βενιζέλος. Υπήρξε ο καλύτερος συνεργάτης του κ. Σαμαρά, ο θερμότερος υποστηρικτής των μνημονίων, ο άνθρωπος που υπηρέτησε τις πιο σκληρές νεοφιλευλεύθερες πολιτικές που οδήγησαν στην ισοπέδωση της κοινωνίας και στην υποδούλωση της χώρας, ο αμετανόητος πολιτικός που κουνούσε το δάχτυλο στην κοινωνία που δεν έχει βγει από τα χείλη του ούτε μια λέξη αυτοκριτικής. Αλλά και η τωρινή πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, η κ. Γεννηματά, η οποία, υποτίθεται, ότι εκπροσωπεί το ιστορικό ΠΑΣΟΚ, ούτε μία φορά δε διαφοροποιήθηκε από τις δεξιές πολιτικές, αλλά τις υπηρέτησε με συνέπεια από διάφορες κυβερνητικές θέσεις. Τέλος έπεται μια πλειάδα στελεχών, μεσαίων και ανώτερων, τα οποία κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής τους θητείας φέρθηκαν αλαζονικά, προκάλεσαν, εξαπάτησαν και περιφρόνησαν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, τον ελληνικό λαό.

Μόνο σαν ανέκδοτο, επομένως, ακούγεται ότι οι παραπάνω, που συνέβαλαν καθοριστικά στην κρίση που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα, εμφανίζονται σαν σωτήρες και εκπρόσωποι του νέου και του διαφορετικού. Αυτό που τους ενώνει είναι η δίψα για την εξουσία, την οποία έχασαν μετά από πολλά χρόνια και φαίνεται ότι δεν μπορούν μακριά της. Η πολιτική της κυβέρνησης τους νεκρανάστησε και η δημοσκοπική πτώση του ΣΥΡΙΖΑ τους έφερε κοντά. Η συγκόλληση είναι, όμως, προσωρινή, όχι μόνο γιατί υπάρχουν διαφορές σοβαρότερες από εκείνες του τρόπου και του χρόνου εκλογής του νέου αρχηγού, αλλά και γιατί οι προσωπικές και αρχηγικές φιλοδοξίες είναι πολλές και απουσιάζει η προσωπικότητα εκείνη που θα μπορούσε να συνενώσει τάσεις, ρεύματα, ομάδες και άτομα και να επιβληθεί. Επομένως αργά ή γρήγορα τα μπαλώματα θα ανοίξουν.

Η προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ, της λογικής και της νοοτροπίας που εκπροσωπεί να επανέλθει στο προσκήνιο και να επηρεάσει τις εξελίξεις είναι παλιά. Θυμόμαστε την τύχη που είχε η ΕΛΙΑ, η κίνηση των 58 και άλλες απόπειρες συνένωσης του κεντροαριστερού χώρου. Το σύνθημα του συνεδρίου «μπροστά για την Ελλάδα» θυμίζει παλαιότερα λαϊκίστικες κορώνες του κινήματος που δεν πείθουν πια. Θεωρώ, επίσης, ότι το νέο λογότυπο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης είναι χαρακτηριστικό της πολιτικής πρότασης του χώρου: ανθρωπάκια ομοιόμορφα, αγέλαστα, ακούνητα, άψυχα, δίχως χαρά, χωρίς προσωπικότητα. Ανθρωπάκια των μνημονίων. Ακόμη μια μεταμόρφωση του ΠΑΣΟΚ με τη μάσκα της ΔΗ.ΣΥ, μάλλον, θα έχει την κατάληξη των προηγούμενων και θα πέσει στο κενό. Εξάλλου η ιαχή «Παπανδρέου, Παπανδρέου» που ακούστηκε στο ΣΕΦ είναι χαρακτηριστική του νέου και του οράματος που έχει για τη χώρα.

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι Εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας
(πηγή: iskra.gr)