Μαθήματα από την ουκρανική κρίση για την Ελλάδα, την Κύπρο και η real politik

Η ουκρανική κρίση επιβεβαιώνει ξανά ότι οι μεγάλες δυνάμεις δεν μπορούν να αγνοήσουν στρατηγικούς κινδύνους στα σύνορά τους. Οι μικρές χώρες δεν δικαιούνται να καταφεύγουν στον κατευνασμό και σε υποχωρήσεις για να εξημερώσουν έναν επιτιθέμενο εχθρό, αλλά να εξοπλίζονται και να προετοιμάζονται, αν θέλουν να είναι ελεύθερες.

 Σάββας Ιακωβίδης*

ΚΑΠΟΙΑ στιγμή, η κρίση για την Ουκρανία και η νέα ψυχροπολεμική αντιπαράθεση των Δυτικών και Ρώσων ελεφάντων θα εκτονωθεί, μάλλον με διάλογο και διαπραγματεύσεις. Ούτε η Δύση – ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ – ούτε η Ρωσία θα οδηγήσουν τα πράγματα σε πόλεμο. Δεν συμφέρει σε κανέναν, επειδή και οι δύο πλευρές συνειδητοποιούν ότι ένας πόλεμος για την Ουκρανία:

Θα αλλάξει τον χάρτη της Ευρώπης. Θα αναδιατάξει δραματικά σφαίρες επιρροής και ισοζύγια ισχύος. Θα επηρεάσει το ενεργειακό της Γηραιάς Ηπείρου. Θα διαταράξει διακρατικές και διεθνείς σχέσεις. Θα έχει τρομερές επιπτώσεις σε ανθρώπινες ζωές με οικονομικές καταστροφές.

Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν μπορούν να είναι αδιάφορες μπροστά στη νέα σύγκρουση Δύσης-Ρωσίας. Η κρίση στην Ουκρανία παραπέμπει στις εφιαλτικές 13 ημέρες της κρίσης των πυραύλων της Κούβας. Άλλη εποχή τότε, τελείως διαφορετική η κρίση σήμερα με την Ουκρανία. Όμως, ο ίδιος παρονομαστής:

Η άσκηση real politik από τις υπερδυνάμεις. Το 1962, ενώπιον του πυρηνικού βαράθρου, Κένεντι και Χρουστσόφ έδωσαν τον λόγο στη διαπραγμάτευση με αμοιβαίες υποχωρήσεις, οι οποίες διέσωσαν την εκατέρωθεν αξιοπρέπεια.

Σήμερα, ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν βρίσκεται ενώπιον μιας διαιρεμένης Δύσης: Ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπάιντεν αντιμετωπίζει κρίσιμα εσωτερικά προβλήματα. Η εξευτελιστική αποχώρησή του από τον πιο μακρύ πόλεμο των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, αποδυνάμωσε την εικόνα του.

Το διευρυμένο ΝΑΤΟ μπορεί να μην είναι ακόμα «κλινικά νεκρό», όπως υποστήριξε ο Πρόεδρος Macron, αλλά τα εθνικά συμφέροντα των κρατών-μελών δεν επιτρέπουν μιαν ομόφωνη αντίδραση.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, υπό την προεδρία της Γαλλίας, επιδιώκει μια «στρατηγική αυτονομία», ώστε να καταστεί δύναμη ειρήνης και σταθερότητας, ειδικά στον διάλογο με τη Ρωσία. Και, αυτονόητα, να απεξαρτηθεί από την ομπρέλα προστασίας – και εξάρτησης – των ΗΠΑ.

Δηλαδή, να δημιουργηθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης όπως σχεδιάζει ο Γαλλογερμανικός άξονας, ώστε να αποφευχθεί η Γερμανική Ευρώπη. Απέναντι σε αυτήν την εικόνα της Δύσης, ο Ρώσος Πρόεδρος είναι άτεγκτος.

Ο Πούτιν θεωρεί ότι η απόφαση του ΝΑΤΟ να επεκταθεί μέχρι την εξώπορτα της Ρωσίας ήταν μια αφόρητη πρόκληση, ιδιαίτερα μετά από προφορικές διαβεβαιώσεις του τότε Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζέιμς Μπέικερ, τον Φεβρουάριο του 1992, προς τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ότι:

Αν η Μόσχα συναινούσε σε ενοποίηση της Γερμανίας, το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτεινόταν προς Ανατολάς, θέση που αργότερα αμφισβητήθηκε. Πολλοί υπέδειξαν ότι το ΝΑΤΟ δεν έπρεπε να επεκταθεί, ώστε η Ρωσία να μην αισθανθεί ότι περικυκλώνεται.

Μεταξύ αυτών, ο εμπνευστής της «ανάσχεσης» της Ρωσίας (containment), μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, Αμερικανός διπλωμάτης, Τζορτζ Κέναν και ο τότε Υπουργός Άμυνας, Πέρι.

Η επιμονή της Δύσης να επεκτείνει το ΝΑΤΟ στα σύνορα με τη Ρωσία συνιστά ακόμα ένα μνημειώδες γεωπολιτικό και στρατηγικό λάθος της, το οποίο ανέλυσαν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι διπλωμάτες και αναλυτές. Η Ελλάδα και η Κύπρος καλούνται να αντλήσουν μερικά μαθήματα από την ουκρανική κρίση:

• Πρώτον, κάθε σοβαρό κράτος οφείλει να μεριμνά για την ασφάλειά του και να υπερασπίζεται τα εθνικά συμφέροντά του. Επειδή δεν υπάρχει ένας παγκόσμιος ηγεμόνας, ο οποίος να αποτρέπει συγκρούσεις, ο πόλεμος συχνά είναι αναπόφευκτος. Άρα, κάθε κράτος οφείλει να προετοιμάζεται στρατιωτικά και άλλως πως για ένα τέτοιο απευκταίο ενδεχόμενο, αν θέλει την ειρήνη


• Δεύτερον, κανένας δεν θα πολεμήσει για την Ελλάδα ή την Κύπρο, αν υποστούν επίθεση από την Τουρκία. Κανένα δυτικό κράτος δεν θα πολεμήσει για την Ουκρανία, προπάντων όχι οι ΗΠΑ, αν υποστεί επίθεση από τη Ρωσία.


• Τρίτον, η κρατική κυριαρχία είναι ελευθερία. Η Ρωσία αμφισβητεί την κυριαρχία της Ουκρανίας, την οποία επιδιώκει να φινλανδοποιήσει ή και να κατακτήσει, όπως ακριβώς πράττει η Τουρκία στην περίπτωση της Ελλάδος και της Κύπρου.


• Τέταρτον, ακόμα ισχύει η Συνθήκη της Βεστφαλίας και λειτουργούν τα έθνη-κράτη. Σε ένα άναρχο διεθνές σύστημα με την εμφάνιση και άλλων δυνάμεων, Ελλάδα και Κύπρος καλούνται να αναλύουν τις εξελίξεις ρεαλιστικά και όχι μόνο με νεοφιλελεύθερη οπτική, η οποία θεωρεί πως τα κράτη ενεργούν με βάση τις σχέσεις μεταξύ τους και όχι στη βάση των συμφερόντων τους.


• Πέμπτον, σε έναν κόσμο όπου κάθε κράτος είναι μοναχό του, οποιαδήποτε ένδειξη που αφήνει ότι μπορεί να εκβιαστεί από γειτονικό, επιθετικό κράτος, μπορεί να αποθρασύνει τον εκβιαστή για να προβεί σε νέους εκβιασμούς. Όπως ακριβώς συμβαίνει με την Τουρκία.

Ο εκβιαστής δεν καλοπιάνεται με υποχωρήσεις και κατευνασμό, αλλά ανακόπτεται με μια διεκδικητική, αξιόπιστη διπλωματία στηριγμένη στη στρατιωτική, οικονομική ισχύ, σε αμυντικές συνεργασίες με φίλες χώρες και με αποφασιστικότητα αντίστασης δι’ όλων των μέσων.

Ελλάδα και Κύπρος θα μπορούσαν να αποφύγουν εθνικές τραγωδίες και εδαφικούς ακρωτηριασμούς αν είχαν ηγέτες με ανάστημα, διορατικότητα, αγάπη πατρίδας, με συνεπή, αταλάντευτη και αδιαπραγμάτευτη εξωτερική πολιτική, με ενότητα λαού και ηγεσίας.

Η ουκρανική κρίση επιβεβαιώνει ξανά ότι οι μεγάλες δυνάμεις δεν μπορούν να αγνοήσουν στρατηγικούς κινδύνους στα σύνορά τους. Οι μικρές χώρες δεν δικαιούνται να καταφεύγουν στον κατευνασμό και σε υποχωρήσεις για να εξημερώσουν έναν επιτιθέμενο εχθρό, αλλά να εξοπλίζονται και να προετοιμάζονται αν θέλουν να είναι ελεύθερες.

_________________________________________________

* Ο Σάββας Ιακωβίδης είναι πρώην Αρχισυντάκτης-Διευθυντής, Αρθρογράφος-αναλυτής στην κυπριακή εφημερίδα "Η Σημερινή". ΜΑ στις Διεθνείς Σχέσεις και Ευρωπαϊκές Σπουδές του Πανεπιστημίου Λευκωσίας- Πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Δημοσιογραφίας της Lille - Universite Catholique de Lille – France.

Ο «ειρηνοποιός» γκρίζος λύκος Ερντογάν, και γιατί τον συνάντησε ο Κ. Μητσοτάκης;

Η επίσκεψη Μητσοτάκη στα ερντογανικά Σούσα ενίσχυσε την εικόνα του Ερντογάν ως «ειρηνοποιού» και έδωσε άλλοθι σε έναν ηγέτη μιας κατοχικής χώρας, που ουδέποτε απέκρυψε τα σχέδιά του για φινλανδοποίηση της Ελλάδος και κατάκτηση της Κύπρου.

Σάββας Ιακωβίδης*

Η τουρκική εξωτερική πολιτική, ειδικά μετά την άνοδο του Ερντογάν στην εξουσία, πέρασε από τρεις φάσεις. Η πρώτη χαρακτηριζόταν ως εξάρτηση της Τουρκίας από τις επιταγές της Δύσης, κυρίως των Ην. Πολιτειών.

Η δεύτερη φάση αναφέρεται στο Δόγμα Νταβούτογλου περί «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες» και διήρκεσε από το 2003 μέχρι το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016. Κατά την τρίτη φάση από τον Ερντογάν έγινε σαφής στροφή «στρατηγικής αυτονομίας» και προσανατολισμού της εξωτερικής πολιτικής προς την Ευρασία και την Αφρική.

Ο Ερντογάν πιστεύει ότι η Δύση έχει χρεοκοπήσει και ότι η Τουρκία μπορεί να διαδραματίσει ρόλο περιφερειακής ή και παγκόσμιας δύναμης. Για να υλοποιήσει αυτόν τον μεγαλεπήβολο στόχο, ο Τούρκος Πρόεδρος έχει στρατιωτικοποιήσει την εξωτερική πολιτική του, με πρώτους στόχους το Αιγαίο, τη Δυτική Θράκη και την Κύπρο.

Την περ. Κυριακή, ο Έλληνας Πρωθυπουργός συναντήθηκε με τον Ερντογάν. Σε δηλώσεις του, ο Κ. Μητσοτάκης είπε:

«Συμφωνήσαμε ότι αντιμετωπίζουμε τόσες προκλήσεις ως ανθρωπότητα, αλλά και ως δύο χώρες σύμμαχοι αυτήν την εποχή στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, που είναι πιο σημαντικό να εστιάζουμε σε αυτά που μας ενώνουν και λιγότερο σε αυτά που μας χωρίζουν. Βάλαμε τα θεμέλια, είμαι προσεκτικός στις διατυπώσεις μου, γιατί όπως ξέρετε έχουμε μεγάλες διαφορές, που δεν γεφυρώνονται από τη μία στιγμή στην άλλη».

Ο Τούρκος Πρόεδρος εξέφρασε την πεποίθηση ότι «θα σημειωθεί πρόοδος σε ζητήματα όπως τα προβλήματα του Αιγαίου, οι μειονότητες, η καταπολέμηση της τρομοκρατίας και η λαθρομετανάστευση». Αίφνης, μέσα στη βολική φαντασίωσή της, η Αθήνα ανακάλυψε ένα κλίμα με λιγότερη ένταση εκ μέρους της Τουρκίας, η οποία, όμως, δεν σταμάτησε τις παραβιάσεις στο Αιγαίο ακόμα και διαρκούσης της επίσκεψης Μητσοτάκη στην Κων/πολη!

Η χώρα του Αττίλα αντιμετωπίζει κρίσιμα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα. Ο γνωστός Τούρκος δημοσιογράφος Burak Bekdil γράφει (12/3/2022, στη δεξαμενή σκέψης Gatestone): «Ο επίσημος ετήσιος πληθωρισμός κυμαίνεται στο 48% (ανεξάρτητοι ερευνητές τον υπολογίζουν στο 114%). Υπάρχουν ελλείψεις σε βασικά αγαθά. Το κόστος της βενζίνης, του φυσικού αερίου και της ηλεκτρικής ενέργειας διπλασιάστηκε μέσα σε ένα χρόνο. Το εθνικό νόμισμα έχει χάσει το ήμισυ της αξίας του έναντι των ισχυρών νομισμάτων της Δύσης. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση τα τελευταία επτά χρόνια. Ο κατώτατος μισθός είναι μόλις 375 δολάρια τον μήνα».

Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, η Τουρκία προκαλεί όλους τους γείτονές της και την ΕΕ, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Ως επιτήδειος ουδέτερος, κατήγγειλε τη ρωσική εισβολή ως «απαράδεκτη», αλλά απέφυγε να υιοθετήσει τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Η Δύση, αντί να την καταγγείλει, την επαινεί για τη μεσολάβησή της μεταξύ Μόσχας και Κιέβου!

Σε διάστημα λίγων ημερών, ο Γερμανός Καγκελάριος, ο Ισραηλινός Πρόεδρος, ο Πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν, ο Έλληνας Πρωθυπουργός παρήλασαν ενώπιον του σουλτάνου. Ο Αμερικανός Πρόεδρος και ο Επικεφαλής της Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ είχαν τηλεφωνικές επικοινωνίες με τον Ερντογάν για να ευχαριστήσουν τον «ειρηνοποιό»!

Γιατί, λοιπόν, μαλάκωσε ο Ερντογάν; Διότι η Τουρκία αντιμετωπίζει δυσεπίλυτα προβλήματα. Γι’ αυτό και αναμένει να προσποριστεί οφέλη και από τους Δυτικούς και από την Ρωσία. Κάποιοι Δυτικοί αναλυτές κρίνουν ότι ο Τούρκος Πρόεδρος σύντομα πρέπει να επιλέξει: Με τη Δύση ή με τη Ρωσία και την Ευρασία;

Ο Ερντογάν δεν έχει τέτοιο δίλημμα. Δεν πρόκειται να φύγει από το δυτικό μαντρί, ούτε και θα διαρρήξει τις επωφελείς σχέσεις του με τη Μόσχα. Θα συνεχίσει μια αυτόνομη, επιτήδεια εξωτερική πολιτική και θα εκμεταλλεύεται όλους, αξιοποιώντας τα τουρκόφωνα και μουσουλμανικά κράτη με αιχμή το Ισλάμ.

Οι Δυτικοί και ειδικά η Αθήνα και η Λευκωσία δεν εννοούν να αντιληφθούν ότι η Τουρκία είναι μια αναθεωρητική, ισλαμιστική, επεκτατική δύναμη, με στρατεύματα σε εννιά χώρες, η οποία απαιτεί να έχει ρόλο στα περιφερειακά και διεθνή ζητήματα. Ο Ερντογάν παραμένει ένας αδίστακτος γκρίζος λύκος, ντυμένος με προβιά προβάτου.

Καθ’ ομολογίαν του επικεφαλής της Διεύθυνσης Αμυντικής Βιομηχανίας, Ισμαήλ Ντεμίρ, η Τουρκία εργάζεται για να αποκτήσει μιαν ισχυρότερη και πιο αποτρεπτική ναυτική δύναμη στη «γαλάζια πατρίδα». Με έμφαση σε προγράμματα που στοχεύουν αποκλειστικά την Ελλάδα και την Κύπρο.

Η επίσκεψη Μητσοτάκη στα ερντογανικά Σούσα ενίσχυσε την εικόνα του Ερντογάν ως «ειρηνοποιού» και έδωσε άλλοθι σε έναν ηγέτη μιας κατοχικής χώρας, που ουδέποτε απέκρυψε τα σχέδιά του για φινλανδοποίηση της Ελλάδος και κατάκτηση της Κύπρου.

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός ερωτάται:

Η Τουρκία διέλυσε την στρατιά του Αιγαίου; Ακύρωσε το casus belli; Υπέγραψε τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας; Τερμάτισε τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο και στη Δυτική Θράκη; Απέσυρε τον κατοχικό στρατό και τους εποίκους από την Κύπρο; Σταμάτησε τις προκλήσεις στην κυπριακή και ελληνική ΑΟΖ; Γιατί θεωρεί την Ανατολική Μεσόγειο ως Lebensraum, δηλ. ζωτικό χώρο της; Ο εισβολέας στην Κύπρο είναι σύμμαχος της Ελλάδος;

Η επίσκεψη Μητσοτάκη στην Κων/πολη ήταν λάθος, επειδή συνέβαλε στην ωραιοποίηση ενός εισβολέα-«ειρηνοποιού», όπως λάθος ήταν η αποστολή ρωσικών «καλάσνικοφ» στους Ουκρανούς για να σκοτώσουν Ρώσους!

Αφού η Ελλάδα είναι στη «σωστή (δυτική) πλευρά της ιστορίας», γιατί η Τουρκία εισπράττει εύσημα από όλους για την επιτήδεια πλην επωφελέστατη ουδετερότητά της;

________________________________________________

* Ο Σάββας Ιακωβίδης είναι πρώην Αρχισυντάκτης-Διευθυντής, Αρθρογράφος-αναλυτής στην κυπριακή εφημερίδα "Η Σημερινή". ΜΑ στις Διεθνείς Σχέσεις και Ευρωπαϊκές Σπουδές του Πανεπιστημίου Λευκωσίας- Πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Δημοσιογραφίας της Lille - Universite Catholique de Lille – France.

Τούρκοι-Γκουτιέρες δείχνουν άλλη λύση αλλά οι ανόητοι επιμένουν να κοιτάζουν το δάκτυλο!

Οι... παραλείψεις του ΓΓ του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, αφορούν στη μορφή λύσης του Κυπριακού, στο μέγα θέμα των Βαρωσίων και στην επανέναρξη των συνομιλιών...

Σάββας Ιακωβίδης*

Πρόκειται, πλέον, για παρανοϊκό και καταστροφικό κόλλημα! Δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση. Ο ΓΓ του ΟΗΕ, Γκουτιέρες, κυκλοφόρησε δύο εκθέσεις προς το Συμβούλιο Ασφαλείας. 

Αυτές αφορούν στις καλές υπηρεσίες του στο Κυπριακό και στην ειρηνευτική δύναμη. Μόλις έγινε γνωστό το προσχέδιο των δύο εκθέσεων, στο προεδρικό και στο Υπουργείο Εξωτερικών άρχισαν οι ολοφυρμοί. Τα σαΐνια της κυπριακής Κυβέρνησης επισήμαναν τρεις παραλείψεις του ΓΓ του ΟΗΕ. 

Αυτές αφορούν στη μορφή λύσης του Κυπριακού, στο μέγα θέμα των Βαρωσίων και στην επανέναρξη των συνομιλιών. 

• Ποιο είναι το έγκλημα του Γκουτιέρες; Δεν αναφέρεται, ο αθεόφοβος, στην αγγλοτουρκοδιζωνική τερατουργία! Σύμφωνα με πληροφορίες στον κυπριακό Τύπο, η Λευκωσία κινητοποιήθηκε διπλωματικά ώστε να συμπληρωθούν τα τρία κενά.

Ας τα αναλύσουμε. 

> Η μορφή λύσης του Κυπριακού: Στα κοινά ανακοινωθέντα Μακαρίου-Ντενκτάς (12/2/1977) και Κυπριανού-Ντενκτάς (19/5/1979), γίνεται αναφορά σε λύση «δικοινοτικής ομοσπονδίας». 

Όμως, επί προεδρίας Γ. Βασιλείου και στο ψήφισμα 649 (12/3/1990) του Συμβουλίου Ασφαλείας, για πρώτη φορά γίνεται ξεκάθαρη αναφορά στην «εγκαθίδρυση ομοσπονδίας, η οποία θα είναι δικοινοτική όσον αφορά στις συνταγματικές πτυχές και διζωνική όσον αφορά στις εδαφικές πτυχές».

• Οι Τούρκοι και διαδοχικές κυπριακές κυβερνήσεις έκαναν την τουρκικής έμπνευσης, αγγλικής επίνευσης και ελληνικής κατάποσης, διζωνική, παντιέρα της πολιτικής τους αλλά για διαφορετικούς λόγους. 

Οι μεν Τούρκοι, επειδή δι’ αυτής διευκολυνόταν η στοχοθεσία τους για έλεγχο όλης της Κύπρου. Η δε ελληνική πλευρά επειδή δεν τόλμησε να αλλάξει πολιτική και στρατηγική και να εστιάσει τον αγώνα της, πρώτον, με επιμονή στην αναζήτηση λύσης ευρωπαϊκών προδιαγραφών. 

Δεύτερον, στην απελευθέρωση της Κύπρου με ανένδοτη απόρριψη κάθε αντιδημοκρατικής, αντιευρωπαϊκής λύσης που θα οδηγούσε στην τουρκοποίηση της νήσου. 

> Η επανέναρξη των συνομιλιών, κατά την μονότονη απόφανση Αναστασιάδη, «από εκεί που έμειναν στο Crans Montana». Αλλ’ ήδη οι Τούρκοι ανέτρεψαν ξανά και άλλαξαν άρδην τους όρους του παιγνιδιού: 

Απαιτούν, πλέον, λύση δύο κρατών επειδή, ισχυρίζονται, οι συνομιλίες δεν καταλήγουν πουθενά διότι η ελληνική πλευρά δεν υποτάσσεται και δεν παραδίδεται στις αξιώσεις τους. Παρατηρείται, λοιπόν, το εξής πρωτοφανές και εξωφρενικό φαινόμενο: 

• Οι Τούρκοι επιμένουν σε λύση δύο κρατών αλλά η ελληνική πλευρά εκλιπαρεί οι όποιες πιθανές, μελλοντικές συνομιλίες να συνεχίσουν εστιαζόμενες στην αγγλοτουρκοδιζωνική τερατουργία, η οποία καταλήγει πάλι σε λύση δύο κρατών. 

Γιατί η ελληνική πλευρά επιμένει σε αυτήν τη μορφή λύσης, η οποία θα ρίψει τον κυπριακό Ελληνισμό στα σαγόνια του τουρκικού θηρίου; 

Πρώτον, διότι αρνείται να παραδεχτεί ότι 47 χρόνια συνομιλιών απέτυχαν, όχι μόνο εξαιτίας της τουρκικής αδιστακτότητας αλλά και της ανεπάρκειας και της απροθυμίας της πολιτικής ηγεσίας της Κύπρου να προτάξει το Κυπριακό ως διεθνές έγκλημα τουρκικής εισβολής, κατοχής, εποικισμού, εθνοκάθαρσης. 

• Αντ’ αυτού, ανέχτηκε να καταντήσει δικοινοτική διαφορά, όπου η κατοχική Τουρκία εμφανίζεται ως... ενδιαφερόμενος τρίτος, που σπεύδει να συνδράμει και να βοηθήσει!

Δεύτερον, είναι τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, τα οποία η ελληνική πλευρά θεωρεί ιερές και απαραβίαστες αγελάδες. Επιμένει ότι αυτά καθορίζουν τη συμφωνηθείσα μορφή λύσης (με ελληνικές οδυνηρές υποχωρήσεις και τουρκικές ενθυλακώσεις). 

Τρίτον, πώς θα αντιδράσει η «διεθνής κοινότητα»; Εννοούν όσες δυνάμεις εμπλέκονται στο Κυπριακό. Οι ηγέτες της Κύπρου, ανιστόρητοι, αμαθείς και αδαείς, προφανώς δεν έχουν υπόψη τους την περίπτωση Μαντέλα-Ν. Αφρικής ούτε εκείνην, πλέον τραγική και ολέθρια, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. 

Τέταρτον, η Λευκωσία πανικοβάλλεται και μόνο στην ιδέα η Τουρκία να εκμεταλλευτεί τυχόν... υπαναχώρησή της στην τουρκοδιζωνική.

> Το θέμα των Βαρωσίων: Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι κράτος-μέλος της ΕΕ. Δεν αξιοποίησε αυτόν τον παράγοντα για επιβολή κυρώσεων κατά της Τουρκίας. Απλώς καταφεύγει ολοφυρόμενη στην αγκαλιά μιας ανεπρόκοπης ΕΕ, που ξεχνά την αλληλεγγύη της προς την Κύπρο και χαϊδεύει την κατοχική δύναμη, επειδή τα συμφέροντα υπερτερούν του Κοινοτικού και Διεθνούς Δικαίου. 

• Η Λευκωσία έχει όπλα στην φαρέτρα της αλλά... Τρέμει κυριολεκτικά και να σκεφτεί καν να τα χρησιμοποιήσει εναντίον μιας Τουρκίας, που δεν σέβεται τίποτε. Καίγεται και εκλιπαρεί γελοιωδώς για συνομιλίες που, και αν επαναρχίσουν, θα είναι σε βάρος της.

Τι μπορεί να γίνει; Ο μέγιστος και πρώτιστος στόχος είναι η διάσωση και σωτηρία της Κύπρου από μια νέα τουρκοκρατία. 

• Η τουρκοδιζωνική, προϊόν της εισβολής της Τουρκίας, είναι παράνομη, ρατσιστική, αντιδημοκρατική, δυσλειτουργική και αντιευρωπαϊκή και δεν εφαρμόστηκε ποτέ και πουθενά! 

Οι συνομιλίες απέτυχαν. Οδήγησαν την ελληνική πλευρά σε ολέθριο αδιέξοδο. Εμμονή, πλέον, στην τουρκοδιζωνική δεν είναι λάθος. Είναι τεκμηριωμένο εθνικό έγκλημα.

Οι Τούρκοι και ο ακαταλόγιστος ΓΓ του ΟΗΕ προσφέρουν ακόμα μία ευκαιρία στην ελληνική πλευρά. Ισχύει μια Κινεζική ρήση: «Το δάκτυλο δείχνει το φεγγάρι και οι ανόητοι κοιτάζουν το δάκτυλο». 

• Άρα, επειγόντως απαιτείται χάραξη και απόφαση για μία νέα στρατηγική απαλλαγής από τον Τούρκο και απελευθέρωσης, με τη συμπαράσταση της Ελλάδος, για επιδίωξη λύσης, η οποία να στηρίζεται πραγματικά στο διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο, στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αρχών και αξιών της ΕΕ και όχι στο «δίκαιο» της κατοχικής Τουρκίας. 

Αναζητείται εναγωνίως πατριωτική, μη κομματική, διεκδικητική ηγεσία, να σώσει την Κύπρο. 

_________________________________________________

* Ο Σάββας Ιακωβίδης είναι πρώην Αρχισυντάκτης-Διευθυντής, Αρθρογράφος-αναλυτής στην κυπριακή εφημερίδα "Η Σημερινή". ΜΑ στις Διεθνείς Σχέσεις και Ευρωπαϊκές Σπουδές του Πανεπιστημίου Λευκωσίας- Πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Δημοσιογραφίας της Lille - Universite Catholique de Lille – France

«Τα γαλάζια μάτια της Ουκρανίας» και ο θρασύς Τούρκος επιτήδειος ουδέτερος

Ο Ερντογάν διαμηνύει ξεκάθαρα προς τους Δυτικούς και τους Ρώσους ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να πολεμήσει «για τα γαλάζια μάτια της Ουκρανίας». Ως θρασύς και πανούργος επιτήδειος ουδέτερος γκρίζος λύκος, αναμένει να ενθυλακώσει κέρδη επί των αιμάτων και των ερειπίων της Ουκρανίας.

Σάββας Ιακωβίδης *

Μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, στον Ελληνισμό κυριαρχεί ένα ερώτημα: Γιατί η Δύση – ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ – ανέχονται και συγχαίρουν την Τουρκία ως μεσολαβητή, αφού: Τροφοδοτεί με τουρκικά drones τους Ουκρανούς για να σκοτώνουν Ρώσους και ταυτόχρονα διατηρεί άριστες σχέσεις με τον εισβολέα Πούτιν;

Όσοι μελετούν την τουρκική διπλωματία και πολιτική, δεν έχουν απορίες επειδή γνωρίζουν ότι αυτή είναι κληρονόμος των πανούργων παραδόσεων της Υψηλής Πύλης και των πονηρών Οθωμανών Βεζίρηδων.

Το 1983 κυκλοφόρησε (από τις εκδόσεις Θετίλη, Αθήνα) ένα σημαντικό βιβλίο με τίτλο: «Ο επιτήδειος ουδέτερος». Συγγραφέας, ο Frank G. Weber, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Τεμπλ των ΗΠΑ. Το βιβλίο εστιάζεται στην τουρκική εξωτερική πολιτική κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο 1939-1945.

Και τότε και σήμερα, οι Τούρκοι, πρώτον, επιβεβαιώνουν ότι «δεν είναι δεδομένοι». Δεύτερον, εκμεταλλεύονται αποτελεσματικά τη στρατηγική θέση τους και αξιοποιούν ευκαιρίες που παρουσιάζονται. Τρίτον, υπηρετούν ανάλογα και τις δύο πλευρές, ώστε μετά τον πόλεμο να απαιτήσουν ικανοποίηση της υπηρεσίας τους.

Τον Οκτώβριο του 1939, η Τουρκία υπέγραψε με την Αγγλία και τη Γαλλία «Συνθήκη φιλίας και αμοιβαίας βοήθειας». Οι Τούρκοι, όχι μόνο δεν σεβάστηκαν τη Συνθήκη, αλλά απαίτησαν όπως και η Μόσχα συνδεθεί. Παράλληλα αξίωσαν μεγάλες ποσότητες όπλων και πυρομαχικών.

Οι Αγγλογάλλοι γρήγορα αντιλήφθηκαν ότι οι τουρκικές προθέσεις δεν ξεκινούσαν από πίστη στις δημοκρατικές αρχές και σε ειλικρινή συμμαχία με την Αγγλία και την Γαλλία ή ακόμα από ενδιαφέρον για τα θύματα της ναζιστικής-φασιστικής θηριωδίας.

Ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών, Σουκρού Σαράτζογλου, είχε δηλώσει ωμά ότι η Τουρκία δεν επρόκειτο να πολεμήσει «για τα γαλάζια μάτια της Πολωνίας» (έγγραφο Foreign Office, 26/4/1939).

Οι Τούρκοι προέβαλαν απαιτήσεις για τη συριακή Αλεξανδρέττα, το Χαλέπι, την ιρακινή Μοσούλη, την Αίγυπτο, τα Δωδεκάνησα, την Κύπρο, εντολή στην Αλβανία, εδαφικές ρυθμίσεις σε βάρος της Βουλγαρίας, έλεγχο του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, εδάφη στο Ιράκ και στη Σοβ. Ένωση. Και με τη Συνθήκη του Μοντρέ (1936) απέκτησαν τον πλήρη έλεγχο των Στενών. Ο Weber καταλήγει ως εξής στο βιβλίο του:

«Καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, η τουρκική διπλωματία υπήρξε ένα λαμπρό επίτευγμα, με όλα τα μέτρα εκτός εκείνων της εντιμότητας και της ηθικής ακεραιότητας. Μόνο τριάντα χρόνια αργότερα (1974), όταν εισέβαλαν στην Κύπρο, οι Τούρκοι αποκάλυψαν ότι δεν έμειναν ικανοποιημένοι από τα κέρδη που τους είχε αποφέρει η διπλωματία τους».

Ας κάνουμε ένα ιστορικό άλμα στο σήμερα. Μετά την άνοδο του Ερντογάν στην εξουσία, η τουρκική εξωτερική πολιτική αποκτά «στρατηγική αυτονομία» έναντι της Δύσης, με ξεκάθαρο προσανατολισμό προς την Ευρασία, την Αφρική και την Άπω Ανατολή.

Τον Οκτώβριο του 2012, ο ισλαμιστής ακαδημαϊκός, Ιμπραχήμ Καλίν, εκ των στενών συνεργατών και εκφραστών της πολιτικής Ερντογάν, σε διάλεξή του στο Φόρουμ της Κωνσταντινούπολης, απέρριψε το ευρωπαϊκό μοντέλο κοσμικής, πλουραλιστικής δημοκρατίας, η οποία, είπε, έχει ελάχιστη απήχηση στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο. Η εξωτερική πολιτική αρχών της Τουρκίας, πρόσθεσε, στηρίζεται στην υπεράσπιση και διεκδίκηση των εθνικών συμφερόντων.

Εξάλλου, η Ayse Sözen Usluer, επικεφαλής των διεθνών σχέσεων του Ερντογάν, το 2018 είπε:

«Για τα τελευταία 10-15 χρόνια, η Τουρκία δεν ένιωσε την ανάγκη να επιλέξει μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής ή μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Η Τουρκία δεν ασκεί πλέον την εξωτερική πολιτική της στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου ή Ανατολή εναντίον δυτικών συμμαχιών» (Robert Ellis: Has Turkey Chosen a Side in the Russia-Ukraine Conflict? – 20/3/2022 – RIEAS).

Μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση όπως και πολλά άλλα κράτη επέβαλαν κυρώσεις στη Ρωσία. Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ και διεκδικεί ένταξη στην ΕΕ. Αρνείται να συμμορφωθεί!

Ο εισβολέας και κατακτητής της Κύπρου εξήγγειλε διαμεσολάβηση μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, με τις οποίες διατηρεί στενές οικονομικές, διπλωματικές και πολιτικές σχέσεις. Δυτικοί ηγέτες, μεταξύ αυτών και ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος, μετέβησαν στην αυλή του σουλτάνου ή επικοινώνησαν τηλεφωνικά για να εξάρουν τη συμβολή του για ειρήνευση.

Ο Ερντογάν, με θράσος αβυθομέτρητο, απόρησε (11/3/2022): «Αυτοί που σιώπησαν στην (ρωσική) εισβολή στην Κριμαία, τώρα μιλάνε. Η διεθνής κοινότητα δεν έδειξε την απαραίτητη ευαισθησία. Η Ουκρανία έμεινε μόνη στον δίκαιο αγώνα της».

Η αποθέωση, όμως, της τουρκικής επιτηδειότητας εκδηλώθηκε με δηλώσεις του Τούρκου ΥπΕξ, Μεβλούτ Τσαβούσογλου (10/3/2022), ο οποίος είπε πως η Ουκρανία θέλει την Τουρκία ως μία των εγγυητριών δυνάμεων της ασφάλειάς της.

Ο Alan Makovsky, Αμερικανός πρώην διπλωμάτης, είπε πως η προβολή ισχύος «αποβλέπει στην αποκόμιση από την Τουρκία οικονομικών, διπλωματικών και εδαφικών κερδών. Τα περισσότερα από τα γειτονικά και δυτικά κράτη είναι δυστυχή με την Τουρκία, αλλά η πολιτική της μέχρι σήμερα αποδίδει».

Παραφράζοντας τη δήλωση Σαράτζογλου, ο Ερντογάν διαμηνύει ξεκάθαρα προς τους Δυτικούς και τους Ρώσους ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να πολεμήσει «για τα γαλάζια μάτια της Ουκρανίας». Ως θρασύς και πανούργος επιτήδειος ουδέτερος γκρίζος λύκος, αναμένει να ενθυλακώσει κέρδη επί των αιμάτων και των ερειπίων της Ουκρανίας.

Η σύγκριση της ευέλικτης, επιτήδειας και αδίστακτης τουρκικής εξωτερικής πολιτικής με εκείνην του Ελληνισμού, μόνον άφατη θλίψη, αιτιολογημένη οργή και απέραντη μελαγχολία προκαλεί…

_______________________________________________

* Ο Σάββας Ιακωβίδης είναι πρώην Αρχισυντάκτης-Διευθυντής, Αρθρογράφος-αναλυτής στην κυπριακή εφημερίδα "Η Σημερινή". ΜΑ στις Διεθνείς Σχέσεις και Ευρωπαϊκές Σπουδές του Πανεπιστημίου Λευκωσίας- Πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Δημοσιογραφίας της Lille - Universite Catholique de Lille – France.

Η «στρατηγική πυξίδα» και αυτονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ελλάδα και η Κύπρος

Στόχος της στρατηγικής πυξίδας είναι να καταστεί η ΕΕ ισχυρότερος και ικανότερος πάροχος ασφάλειας, ώστε να είναι σε θέση να προστατεύει τους πολίτες της και να συμβάλλει στη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια... 

Σάββας Ιακωβίδης *

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και οι εντεύθεν τεκτονικές προεκτάσεις της φαίνεται να έχουν σωρεύσει σε ερείπια όλες τις ψευδαισθήσεις και αυταπάτες της Ευρώπης. Για εβδομήντα χρόνια, οι ευρωπαϊκές χώρες κοιμούνταν τον νήδυμο.

Ούτε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974, ο πρώτος πόλεμος στη Γηραιά Ήπειρο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ούτε η καταστροφή και διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, το 1999, μετά από 78 ημέρες ισοπεδωτικών ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών σερβικών πόλεων, ξύπνησαν τους Ευρωπαίους. Η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, η οικονομική ευμάρεια και η κοινωνική πρόοδος άφησαν σε δεύτερη μοίρα το μέγα θέμα της ασφάλειας.

Αυτή στηρίζεται και εξαρτιέται από την αμερικανική-ΝΑΤΟϊκή ομπρέλα. Από τη δεκαετία του ’60 ο στρατηγός De Gaulle είχε υποβάλει την ανάγκη η Ευρώπη να έχει δικές της αμυντικές δυνατότητες, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Δεν εισακούστηκε.

Όταν ο Emmanuel Macron ανήλθε στην προεδρία της Γαλλίας, τον Μάιο του 2017, μια από τις πρώτες εισηγήσεις του ήταν η απόκτηση από την ΕΕ, στρατηγικής αυτονομίας. Αυτή, φυσικά, προϋποθέτει κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα, δεδομένα που δεν υπάρχουν ακόμα.

Κατά την διάρκεια ομιλίας-ορόσημο, στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (26/9/2017, και συνέντευξη στον Economist, 7/11/2019), ο Πρόεδρος Macron επέμεινε στην επιβεβαίωση μιας «ευρωπαϊκής στρατιωτικής και τεχνολογικής κυριαρχίας», η οποία να εκδηλωθεί στην ασφάλεια, στον έλεγχο των ευρωπαϊκών μας συνόρων, στην εξωτερική πολιτική και στην ανάδειξη της Ευρώπης ως οικονομικής, βιομηχανικής και χρηματιστηριακής δύναμης. Πώς θα επιτευχθούν αυτά;

Σε συνέντευξή του στον ραδιοφωνικό σταθμό Europe1 (6/11/2018), ο Γάλλος Πρόεδρος είπε:

«Δεν θα προστατεύσουμε τους Ευρωπαίους, εάν δεν αποφασίσουμε να έχουμε έναν πραγματικό ευρωπαϊκό στρατό. Απέναντι στη Ρωσία, που βρίσκεται στα σύνορά μας και η οποία έχει δείξει ότι μπορεί να γίνει απειλητική... οφείλουμε να έχουμε μία Ευρώπη που αμύνεται περισσότερο μόνη, χωρίς να εξαρτάται αποκλειστικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες, και κατά κυρίαρχο τρόπο». Ζήτησε επίσης «να προστατευθούμε απέναντι στην Κίνα, τη Ρωσία, ακόμη και απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες».

Μετά την ουκρανική κρίση, τι παρατηρείται;

• Πρώτον, επανεξοπλισμός των ευρωπαϊκών κρατών με πρώτη τη Γερμανία, η οποία εξήγγειλε τη διάθεση 100 δισεκ. ευρώ για τις Ένοπλες Δυνάμεις της.


• Δεύτερον, μια πρωτοφανής συσπείρωση και ενότητα των Ευρωπαίων και του ΝΑΤΟ απέναντι στη ρωσική απειλή.


• Τρίτον, πλέον γίνεται ξεκάθαρο ότι η ΕΕ οφείλει να ενεργεί, σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, ομοσπονδιακά και όχι εθνοκρατικά.


• Τέταρτον, εγκρίθηκε η στρατηγική πυξίδα, η οποία είναι ένα φιλόδοξο σχέδιο δράσης για ισχυρότερη πολιτική ασφάλειας και άμυνας της ΕΕ έως το 2030.

Στόχος της στρατηγικής πυξίδας είναι να καταστεί η ΕΕ ισχυρότερος και ικανότερος πάροχος ασφάλειας, ώστε να είναι σε θέση να προστατεύει τους πολίτες της και να συμβάλλει στη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια. Θα ενισχύσει τη στρατηγική αυτονομία της και θα λειτουργεί συμπληρωματικά προς το ΝΑΤΟ. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τα κράτη-μέλη έχουν δεσμευτεί να ενισχύσουν σημαντικά τις αμυντικές τους δαπάνες.

Με απλά λόγια, και με καθυστέρηση ετών, οι Ευρωπαίοι υιοθετούν εν πολλοίς τις εισηγήσεις Μακρόν. Όμως δεν αφίστανται των εθνικών συμφερόντων τους. Εξαιτίας των σκληρών κυρώσεων κατά της Ρωσίας, οι πολίτες της ΕΕ ήδη επηρεάζονται σοβαρά.

Στην τελευταία σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου υπήρξαν σκληρές αντιπαραθέσεις μεταξύ εταίρων του Βορρά και του Νότου, ειδικά στο θέμα της ενέργειας. Η Ελλάδα και η Κύπρος αξίωσαν μέτρα για απάμβλυνση των επιπτώσεων στους πολίτες τους. Πέραν αυτών, η Αθήνα και κυρίως η Λευκωσία αντιμετωπίζουν και άλλες επιπτώσεις εξαιτίας της ουκρανικής κρίσης.

Η Τουρκία, εισβολέας και κατακτητής της Κύπρου, αυτο-ανακηρύχθηκε σε «ειρηνοποιό», αξιοποιώντας τη διαχρονικά επιτήδεια ουδετερότητά της. Επίσης προβλήθηκε ως πιθανή εγγυήτρια της ασφάλειας της Ουκρανίας.

Το Κυπριακό πέρασε σε αμελητέα μοίρα, επειδή οι εταίροι μας, οι ΗΠΑ και οι Εγγλέζοι, σε μιαν απίστευτη επίδειξη ανεκδιήγητου φαρισαϊσμού, αίφνης ανακάλυψαν το Διεθνές Δίκαιο και την εθνική κυριαρχία, τα οποία, όμως, ξεχνούν στην περίπτωση της Κύπρου.

Ελλάδα και Κύπρος είναι υποχρεωμένες πλέον να συνεργαστούν πιο στενά και να επανασχεδιάσουν τη στρατηγική και την εξωτερική πολιτική τους,

• Πρώτον, για αντιμετώπιση των συνεπειών της ουκρανικής κρίσης - πολιτικών, στρατιωτικών, οικονομικών, ενεργειακών.


• Δεύτερον, να κατανοήσουν, επιτέλους, ότι η Τουρκία είναι εχθρική, αναθεωρητική, επεκτατική δύναμη και όχι… «σύμμαχος».


• Τρίτον, να εντείνουν δραστικά τα εξοπλιστικά προγράμματά τους στο πλαίσιο ενισχυμένου, ανανεωμένου Δόγματος Ενιαίου Αμυντικού Χώρου.


• Τέταρτον, Ελλάδα και Κύπρος έχουν αξιοποιήσιμα κοιτάσματα φυσικού αερίου, τα οποία μπορούν να αποτελέσουν, με τα ισραηλινά και αιγυπτιακά, εναλλακτική λύση στην απεξάρτηση της Ευρώπης από τη ρωσική μέγγενη.

Έτσι, επαναφέρεται στο προσκήνιο ο αγωγός EastMed, τον οποίο οι Αμερικανοί ακύρωσαν για να εμφανιστούν τώρα ως… σωτήρες της Ευρώπης, διά της προμήθειας του δικού τους φυσικού αερίου.

Η Ευρώπη και ο κόσμος βρίσκονται ενώπιον σεισμικών αλλαγών, γεωπολιτικών, στρατηγικών, οικονομικών, ενεργειακών, κατανομής ισχύος, σφαιρών επιρροής.

Η στρατηγική αυτονομία της ΕΕ και η στρατιωτική ισχυροποίησή της, η απεξάρτηση από τον ρωσικό εκβιασμό και ο απογαλακτισμός της από τις επικυρίαρχες ΗΠΑ, είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Διαφορετικά, όπως προφητικά προειδοποίησε ο Macron, η Ευρώπη γεωπολιτικά θα εξαφανιστεί ή, το λιγότερο, θα είναι υποχείρια άλλων δυνάμεων. Δηλ. σήμερα ξανά των Αμερικανών.

_________________________________________________

* Ο Σάββας Ιακωβίδης είναι πρώην Αρχισυντάκτης-Διευθυντής, Αρθρογράφος-αναλυτής στην κυπριακή εφημερίδα "Η Σημερινή". ΜΑ στις Διεθνείς Σχέσεις και Ευρωπαϊκές Σπουδές του Πανεπιστημίου Λευκωσίας- Πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Δημοσιογραφίας της Lille - Universite Catholique de Lille – France.

Γιατί η εξωτερική πολιτική της Κύπρου δεν έχει ξεκάθαρο, αξιόπιστο αφήγημα;

Τα κυπριακά, πώς διεκδικήθηκαν; Πώς τα υπερασπίστηκαν; Το βέτο των μικρών κρατών είναι το μόνο όπλο των αδύνατων. Πού το λεηλάτησαν; Στον κατευνασμό και στην εξημέρωση του τουρκικού θηρίου! Εκείνη η μαστιγωτική υπενθύμιση ότι εδώ υπάρχει τουρκική κατοχή και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, γιατί ξεχάστηκε;

 

Σάββας Ιακωβίδης*

 Ηρωσική εισβολή έχει ξεγυμνώσει και γελοιοποιήσει κυριολεκτικά την εξωτερική πολιτική της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ορθά συναίνεσε σε κυρώσεις (έστω και με μισή καρδιά, κατά τον Κασουλίδη). Όμως, απέτυχε,

>Πρώτον, να αναλύσει έγκαιρα τις επερχόμενες από το περ. φθινόπωρο εξελίξεις στο Ουκρανικό.

>Δεύτερον, αδιαφόρησε να σχεδιάσει προληπτικά ενέργειες για να ελαχιστοποιήσει επιπτώσεις.

>Τρίτον, στην πιο κρίσιμη συνεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ο Πρόεδρος επέμενε να βρίσκεται σε αραβική χώρα.

>Τέταρτον, η εξωτερική πολιτική της Λευκωσίας συνετρίβη κυριολεκτικά και εξευτελίστηκε στο θέμα των κυρώσεων σε συνάρτηση προς την Τουρκία.

Η ρωσική εισβολή ήδη αναδιατάσσει δραματικά το γεωπολιτικό, στρατηγικό, ενεργειακό, οικονομικό, επιχειρηματικό και, κυρίως, το αμυντικό πεδίο. Επαναφέρει ξανά το μέγα, ανεπίλυτο ζήτημα του ευρωπαϊκού συστήματος ασφάλειας.

Εφιάλτης: Η Γερμανία επανεξοπλίζεται. Τα κράτη-μέλη της ΕΕ καλούνται να αυξήσουν τους αμυντικούς προϋπολογισμούς των πέραν του 2% του ΑΕΠ. Η Τουρκία, εισβολέας και κατακτητής, δεν εφαρμόζει κυρώσεις αλλά πάλι αναβαθμίζεται και επιτήδεια επωφελείται από τον πόλεμο. Κάποιοι διερωτώνται τι συμβαίνει;

Πρώτον, η Τουρκία ασκεί σουλτανική πολιτική Υψηλής Πύλης. Από τη δεκαετία του ’30 (Ατατούρκ) έχει σχεδιάσει και υλοποιεί (από το 1956) ένα ξεκάθαρο στρατηγικό και πολιτικό αφήγημα όσον αφορά την Κύπρο – και την Ελλάδα: Απαιτεί να καταπιεί και να τουρκέψει την Κύπρο για λόγους εξόφθαλμα γεωπολιτικούς και, σήμερα, έκδηλα ενεργειακούς και να αρπάξει το μισό Αιγαίο.

Δεύτερον, ποιο είναι το διαχρονικό, αξιόπιστο στρατηγικό και πολιτικό αφήγημα της εξωτερικής πολιτικής της Κύπρου, ώστε όλοι οι κρατικοί, πολιτειακοί, κομματικοί δρώντες να το εκφράζουν και να το υλοποιούν ομόφωνα, σταθερά και αδιατάρακτα; Ουδείς γνωρίζει!

Από το 1963-4, ο τότε Πρόεδρος Μακάριος και η πολιτική ηγεσία όφειλαν να είχαν σχεδιάσει μία νέα πολιτική και στρατηγική στο Κυπριακό.

Δηλαδή, να αναλύσουν τα δεδομένα μετά το τ/κ πραξικόπημα κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας, την τουρκική πολιτική, την ένταση του ψυχρού πολέμου, ειδικά μετά την κρίση των πυραύλων της Κούβας, τους περιφερειακούς και διεθνείς δρώντες, την ανάδυση του Ισραήλ και να επιλέξουν από τότε μιαν ευέλικτη, έξυπνη, αξιόπιστη, ωφέλιμη για την Κύπρο, «σωστή πλευρά της Ιστορίας».

Κοντόφθαλμοι, αγγλόδουλοι, προτίμησαν το… «κράτος του Θεού», την Μακαριολατρεία και την καθύβριση-εξόντωση της Ένωσης.

Στις διακρατικές και διεθνείς σχέσεις, η ανάλυση στοχεύει, μεταξύ άλλων, στη βαθύτερη ερμηνεία αποφάσεων και ενεργειών διαφόρων κρατικών δρώντων και γιατί διαφοροποιούν συχνά την πολιτική τους έναντι άλλων.

Η διακρατική και διεθνής πολιτική σταθερά καλείται να επαναπροσδιορίζει τρία θεμελιώδη ζητήματα: Ποιος ενεργεί; Για ποιον; Με ποιο αποτέλεσμα; (Hill, 2003 και Frankel, 1966). Εξάλλου, ο Θουκυδίδης επισήμανε πως, σε ένα άναρχο διεθνές σύστημα, ο πόλεμος, τον οποίο χαρακτηρίζει ως «δάσκαλο της βίας», είναι πάντοτε πιθανός. Έτσι τα κράτη αναγκάζονται συνεχώς να προετοιμάζονται για ένα τέτοιο ενδεχόμενο (Πλατιάς, 1999).

Από τον Μάιο του 2019, μετά την τουρκική εισβολή στην Κυπριακή ΑΟΖ, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης είχε διακηρύξει, με τη συμπαράσταση της ΕΕ,  πως αν η Τουρκία δεν συμμορφωνόταν προς κοινοτικές υποδείξεις, η Λευκωσία θα εμπόδιζε την ένταξή της στην Ένωση. Ζήτησε, επέμενε σε κυρώσεις. Λένε τώρα σαν ολοφυρόμενες Ιερεμιάδες ότι, εταίροι μας αντιδρούσαν για δικά τους εθνικά συμφέροντα.

Τα κυπριακά, πώς διεκδικήθηκαν; Πώς τα υπερασπίστηκαν; Το βέτο των μικρών κρατών είναι το μόνο όπλο των αδύνατων. Πού το λεηλάτησαν; Στον κατευνασμό και στην εξημέρωση του τουρκικού θηρίου! Εκείνη η μαστιγωτική υπενθύμιση ότι εδώ υπάρχει τουρκική κατοχή και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, γιατί ξεχάστηκε;

Πολίτες, Κυβέρνηση, κόμματα εξανίστανται για την άθλια πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών από τις ΗΠΑ-Βρετανία και ΕΕ-ΝΑΤΟ. Φτηνές δικαιολογίες διαχρονικής, εγκληματικής πολιτικής ανεπάρκειας από το 1964.

Ο καθηγητής, Δρ Βασίλης Κάππης, σε εμβριθή ανάλυσή του («Υψηλή Στρατηγική και Μικρά Κράτη: Έννοιες Ασύμβατες;» – Αρματολός 2021), εξηγεί γιατί η Κύπρος όφειλε πριν από δεκαετίες να έχει μίαν τέτοια στρατηγική, «λαμβάνοντας υπόψη τις διπλωματικές, οικονομικές και στρατιωτικές μεταβλητές της Αν. Μεσογείου». Εισηγείται επίσης η Κύπρος,  κατά το πρότυπο της Σιγκαπούρης, «να μετατραπεί σε δηλητηριώδη γαρίδα» για την Τουρκία.

Εξάλλου, ο γνωστός, διακεκριμένος ακαδημαϊκός, Δρ Ανδρέας Θεοφάνους, σε δεκάδες αναλύσεις του υπογράμμισε την ύψιστη αναγκαιότητα αξιόπιστου, σταθερού, πειστικού αφηγήματος για το Κυπριακό.

Ο στρατηγός ε.α., Φοίβος Κλόκκαρης, σε άπειρες αναλύσεις του εξήγησε την κατεπείγουσα οπλική, τεχνολογική και αμυντική αναβάθμιση των πεπαλαιωμένων συστημάτων της Ε.Φ., απόρριψη της τουρκοδιζωνικής, αμυντικές συμφωνίες με γειτονικές χώρες και λειτουργία Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας. Γιατί δεν έχει ακόμα λειτουργήσει;

Γιατί δεν αξιοποιείται ικανότατο διπλωματικό, επιστημονικό, ακαδημαϊκό προσωπικό, δεξαμενές σκέψης, εμπειρογνώμονες, διεθνολόγοι, λαμπρά μυαλά του τόπου; Το πλέον ολέθριο: Ενώ όλη η υφήλιος επιβάλλει κυρώσεις στον Ρώσο εισβολέα και η Τουρκία αρνείται να συμμορφωθεί, η ακαταλόγιστη Λευκωσία τής προσφέρει ξανά, ως βολικό άλλοθι, τα δηλητηριώδη ΜΟΕ, ακυρώνοντας τις κυρώσεις που ορθά απαιτούσε. Πολιτικά καραγκιοζιλίκια! Ποιος να μας πάρει, πλέον, στα σοβαρά;

Ο κόσμος αλλάζει δραματικά. Ένας νέος αναγεννιέται με βία, κνούτο και αίμα. Με έναν ευάλωτο Πρόεδρο, που εξευτέλισε ακόμα και ο Ουκρανός θεατρίνος. Με έναν ΥπΕξ που λέγει ότι κάνει… πολλά αλλά δεν εξηγεί τι και ποια, και με μιαν ανεπαρκέστατη κομματική ηγεσία, δεν έχουμε εξωτερική πολιτική.

Η εικόνα ενός κράτους κτίζεται για χρόνια αν έχουμε ηγεσία με όραμα, ανάστημα, σχεδιασμό, αξιοπιστία, σοβαρότητα, στόχους. Εδώ έχουμε διορισμένα κομματόσκυλα, που μηρυκάζουν τη ρηχότητα των πατρώνων τους. Και η Κύπρος; Τουρκοποιείται! Με σπιθαμιαίους πολιτικάντηδες δεν φτιάχνεις, δεν έχεις και, τελικά, χάνεις το κράτος σου.
____________________________________________________________________________

* Ο Σάββας Ιακωβίδης είναι πρώην Αρχισυντάκτης-Διευθυντής, Αρθρογράφος-αναλυτής στην κυπριακή εφημερίδα “Η Σημερινή”. ΜΑ στις Διεθνείς Σχέσεις και Ευρωπαϊκές Σπουδές του Πανεπιστημίου Λευκωσίας- Πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Δημοσιογραφίας της Lille – Universite Catholique de Lille – France.

Γιατί δεν πρέπει να παραχωρήσουμε όπλα στην Ουκρανία – εκτός με ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ!

Νατοϊκά τανκς φορτωμένα σε εμπορικό αεροσκάφος με προορισμό την Ουκρανία

Ο κυπριακός λαός καταδικάζει σκληρά τη ρωσική εισβολή. Όμως, με απερίγραπτη οργή αντιδρά στην αφόρητη υποκρισία, στον φαρισαϊσμό και στην αισχρή πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών εκ μέρους των ΗΠΑ και εταίρων μας...   

Σάββας Ιακωβίδης*

Τις τελευταίες ημέρες στην Κύπρο προκλήθηκε αχρείαστος σάλος, ενδεικτικός επιπολαιότητας, ανευθυνότητας και κωμικής τραγικότητας. Μετά από απαίτηση των ΗΠΑ η μικρή, κατεχόμενη, κάκιστα εξοπλισμένη και απειλούμενη από την κατοχική Τουρκία, νήσος, εκαλείτο να παραχωρήσει ρωσικό οπλισμό στους Ουκρανούς.

Ευτυχώς, ακόμα κάποιοι σοβαροί άνθρωποι στα Υπουργεία Άμυνας και Εξωτερικών επισήμαναν μερικά θεμελιώδη δεδομένα προς τα αμερικανάκια του ΔΗΣΥ και ειδικά προς τον γνωστόν Χάρη Γεωργιάδη.

Οι αγορές όπλων γίνονται με διακρατικές συμφωνίες, ειδικές ρήτρες και δεσμευτικές υπογραφές όσον αφορά αγορά, συντήρηση, ανταλλακτικά, συνεργασία.

Όπως επισημαίνει σε σημείωμά του ο γνωστός διπλωμάτης, Αλέξανδρος Ζήνων (5/4/2022), τέτοιες συμβάσεις αγοράς οπλικών συστημάτων «περιέχουν τη ρήτρα ECU (End User’s Certificate), η οποία, στην ουσία, απαγορεύει την παραχώρηση οπλισμού σε τρίτη χώρα χωρίς την έγκριση του αρχικού προμηθευτή. Το είδαμε παλαιότερα με τους Ιταλούς και τους Γάλλους και πιο πρόσφατα με τους Σέρβους».

Γιατί η Ρωσία δεν πρόκειται να επιτρέψει στην Κύπρο να παραχωρήσει ρωσικό οπλισμό στους ουκρανούς;

• Πρώτον, διότι ήδη, με τους υπόλοιπους 26 εταίρους, μας θεωρεί εχθρικό κράτος. Ήδη το επισήμανε δύο φορές σε συνεντεύξεις του και ο Ρώσος πρέσβης, Οσάτσι.
• Δεύτερον, εξαιτίας ακριβώς της πολιτικής απόφασης, δεν θα έχουμε ανταλλακτικά ή και να προβούμε σε πιθανέ νέες αγορές.
• Τρίτον, αμφιβάλλει κανείς ότι η Μόσχα δεν πρόκειται να μας πωλήσει ξανά οπλισμό; 

Όμως:

Η Ρωσία πώλησε οπλισμό στην Κύπρο όταν οι υποκριτικά ωρυόμενες, τώρα, ΗΠΑ, κατά της ρωσικής εισβολής, αρνούνταν να μας προμηθεύσουν με στοιχειώδη οπλισμό, ενώ με αμερικανικά άρματα, πλοία και αεροπλάνα η Τουρκία εισέβαλε και κατέχει ακόμα το 37% της Κύπρου.

Επίσης, η Ρωσία, παρά τις κατά καιρούς μεταλλάξεις της -συμφέροντα, γαρ…- στήριξε κατ’ επανάληψιν την Κύπρο και στήθηκε εμπόδιο στην επιβολή του σχεδίου Ανάν. Βέβαια, δεν ξεχνάμε ότι κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής επέχαιρε επειδή δύο κράτη-μέλη, Τουρκία και Ελλάδα, βρέθηκαν στα πρόθυρα πολέμου.

Ούτε ξεχνάμε ότι πώλησε στην Τουρκία τους S-400, κατασκευάζει το επικίνδυνο για την Κύπρο, πυρηνικό εργοστάσιο στο Άκιουγιου και διατηρεί άριστες σχέσεις με τον σφαγέα, κατακτητή και βιαστή της Κύπρου.

Ούτε ξεχνάμε τη σφαγή, στο δάσος Κατύν (Μάιος 1940), τουλάχιστον 22.000 Πολωνών αξιωματικών, αστυνομικών, διανοουμένων, πολιτικών κρατουμένων και αιχμαλώτων πολέμου.

Τούτων λεχθέντων, η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είναι μία βάρβαρη, αποτρόπαια, αποκρουστέα και καταδικαστέα πράξη, όπως ακριβώς η τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

Ο κυπριακός λαός καταδικάζει σκληρά τη ρωσική εισβολή. Όμως, με απερίγραπτη οργή αντιδρά στην αφόρητη υποκρισία, στον φαρισαϊσμό και στην αισχρή πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών εκ μέρους των ΗΠΑ και εταίρων μας. Τώρα ανακάλυψαν το Διεθνές Δίκαιο, τους βιασμούς, τις σφαγές, τις εκτελέσεις αμάχων, τους βομβαρδισμούς νοσοκομείων.

Αλλά να βγαίνουν ξεδιάντροπα Κύπριοι – Κασουλίδης, Δημητρίου, Σταυρίδης, ως γελοιώδεις χάσκακες και βροντώδεις ανιστόρητοι – με τους Μητσοτάκη-Σακελαροπούλου και να ισχυρίζονται ότι είναι ο πρώτος ευρωπαϊκός πόλεμος, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδού ένδειξη εκπτώματος τραγικά εθνικού.

Αλλ’ είναι να απορεί κανείς: Οι τεράστιες βιομηχανίες όπλων των ΗΠΑ και ΝΑΤΟϊκών χωρών δεν έχουν αποθέματα να προμηθεύσουν τους Ουκρανούς και εκπαιδευτές, και ζητούν οπλισμό από την ασήμαντη Κύπρο;

Σε ανάλυσή του, ο γνωστός στρατηγικός αναλυτής, Δρ Άριστος Αριστοτέλους (για το ισοζύγιο δυνάμεων Κύπρου-Τουρκίας για το 2021), επισημαίνει:

Το σύνολο του στρατιωτικού ανθρώπινου δυναμικού της Κ.Δ. ανέρχεται γύρω στις 58.500 (9.500 Ε.Φ., 48.000 έφεδροι και 950 η ΕΛΔΥΚ). Στα κατεχόμενα είναι περίπου 63.000 (34.000 οι τουρκικές κατοχικές δυνάμεις, 3.000 Τουρκοκύπριοι ένοπλοι και 26.000 έφεδροι).

Άρματα μάχης: Η Ε.Φ. διαθέτει 134 άρματα μάχης, οι Τούρκοι 342. Για κάθε άρμα μάχης της Ε.Φ. αναλογούν 2,5 τουρκικά. Με τα 61 Μ-48 της ΕΛΔΥΚ η αναλογία διαμορφώνεται ως εξής: για κάθε άρμα της Ε.Φ./ΕΛΔΥΚ αναλογούν 1,7 τουρκικά.

Τεθωρακισμένα Οχήματα Μεταφοράς Προσωπικού (ΤΟΜΠ)/ Μάχης: Η Ε.Φ. έχει 365 ΤΟΜΠ. Τα 70 είναι Τεθωρακισμένα Οχήματα Μάχης (ΤΟΜΑ). Οι τουρκικές κατοχικές δυνάμεις διαθέτουν 639, εκ των οποίων τα 147 είναι ΤΟΜΑ. Οι αντιαεροπορικές δυνατότητες της Κ.Δ., είναι TorM-1 και Buk Μ1-2, ενισχυμένες με Mistral.

Οι Τούρκοι διαθέτουν αεροπορική, ναυτική, κατά ξηρά υπεροπλία και βάση drones. Ο συσχετισμός στρατιωτικής ισχύος, επισημαίνει ο Δρ Αριστοτέλους, παραμένει δυσμενής για την Κυπριακή Δημοκρατία και οι ενδείξεις είναι ότι τείνει να διευρυνθεί.

Τα οπλικά συστήματα της Ε.Φ. είναι πέραν των 20-25 χρόνων. Πεπαλαιωμένα. Ας υποθέσουμε ότι η Ρωσία δέχεται να παραχωρήσουμε ρωσικό οπλισμό στους Ουκρανούς.

Ευθεία πρόκληση προς τις ΗΠΑ: Θα μας παραχωρήσουν ΔΩΡΕΑΝ 200 άρματα Abraham, 50 τουλάχιστον F-16, 10.000 αντιαεροπορικούς πυραύλους και άλλους τόσους αντιαρματικούς, πυροβόλα, εκτοξευτές, πυραυλακάτους;

Αυτά, όμως, προϋποθέτουν ότι η Κύπρος θα επιλέξει μόνο τη «σωστή (;) πλευρά της (αμερικανικής) ιστορίας», θα ενταχθεί στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη (που… ξέχασε ο Αναστασιάδης) και, φυσικά, στο ΝΑΤΟ με ταυτόχρονη πλήρη διάρρηξη των σχέσεων μας με τη Ρωσία.

Αυτά δεν πρόκειται να συμβούν, πρώτον, επειδή η Κύπρος είναι πολύ μικρή για να διαπράξει τέτοιου είδους πολιτικές ατιμίες. Δεύτερον, δεν διαθέτει πολιτικούς με ανάστημα, όραμα, σχεδιασμό, αξιοπιστία, πατριωτισμό, σοβαρότητα αλλά κλεφτοκράτες χρυσοδιαβατηριούχους. Τρίτον, αυτοί που σκίζονται τώρα να παραχωρήσουμε οπλισμό στην Ουκρανία, είναι οι εξ επαγγέλματος ορκισμένοι, αισχροί δολιοφθορείς της άμυνας και ασφάλειας του τόπου.

_________________________________________________

* Ο Σάββας Ιακωβίδης είναι πρώην Αρχισυντάκτης-Διευθυντής, Αρθρογράφος-αναλυτής στην κυπριακή εφημερίδα "Η Σημερινή". ΜΑ στις Διεθνείς Σχέσεις και Ευρωπαϊκές Σπουδές του Πανεπιστημίου Λευκωσίας- Πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Δημοσιογραφίας της Lille - Universite Catholique de Lille – France.

Οι Ευρωπαίοι να υιοθετήσουν την εισήγηση Μακρόν για «νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας»

Φιλόδοξες εξαγγελίες για το μέλλον της Ευρώπης κατά την ομιλία Μακρόν στη Σορβόννη το 2017

Ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν, εδώ και χρόνια, επιμένει στην οικοδόμηση μιας Ευρώπης κυρίαρχης, ενωμένης και δημοκρατικής (ομιλία στην Σορβόννη, 26/9/2017), στηριγμένης στις δικές της αμυντικές δυνατότητες, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ αλλ’ όχι επ’ αόριστο υπό την αμερικανική ομπρέλα... 

Σε ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (19/1/2022), μετά την ανάληψη της προεδρίας του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου από τη Γαλλία, ο Εμανουέλ Μακρόν επέμεινε έντονα όπως «η Ευρώπη, επιτέλους, κτίσει μια συλλογική τάξη ασφάλειας στην ήπειρό μας. Η ασφάλεια της ηπείρου μας απαιτεί έναν στρατηγικό επανεξοπλισμό της Ευρώπης ως δύναμης ειρήνης και σταθερότητας, ιδιαίτερα στον διάλογό της με τη Ρωσία».

Σάββας Ιακωβίδης*

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έχει κατακρημνίσει και τις τελευταίες ευρωπαϊκές αυταπάτες και εφησυχασμούς. Τώρα είναι η ύστατη ώρα των αποφάσεων για ευρωπαϊκή άμυνα, νέο σύστημα ασφάλειας με τη Ρωσία, αναθεώρηση της διεύρυνσης της Ένωσης και, επιτέλους, ανάδειξή της ως ισχυρού και αξιόπιστου παράγοντα ειρήνης και σταθερότητας. Δηλαδή οι «27» να υιοθετήσουν και να υλοποιήσουν αυτό που ο Πρόεδρος Macron εισηγείται εδώ και πέντε χρόνια.

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία επιβεβαιώνει ξανά την πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών των μεγάλων δυνάμεων. Ταυτόχρονα ξεσκεπάζει την αφόρητη υποκρισία τους έναντι αρχών που καλούνται να σέβονται στις διακρατικές και στις διεθνείς σχέσεις. Αίφνης, ανακάλυψαν την αξία και τη σημασία της εθνικής κυριαρχίας, της εδαφικής ακεραιότητας, του Διεθνούς Δικαίου, του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, της ισχύος Συνθηκών, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της καταδίκης γενοκτονίας.

Ο Ρώσος Πρόεδρος, Πούτιν, αναγνώρισε δύο «λαϊκές δημοκρατίες» φιλορώσων αυτονομιστών, που αποσχίστηκαν από την Ουκρανία, την κυριαρχία και ύπαρξη της οποίας η Μόσχα αμφισβητεί και τώρα απαιτεί να ελέγξει και να φινλανδοποιήσει. Η Δύση και ειδικά οι ΗΠΑ και η Βρετανία, όπως και η ΕΕ, ανέσυραν από τα χρονοντούλαπα της περιστασιακής πολιτικής τους ευαισθησίας, τον σεβασμό στην εθνική κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας. Επέβαλαν στη Ρωσία εξουθενωτικές κυρώσεις. Όμως, κανείς από αυτούς δεν θα θυσιάσει έστω και έναν στρατιώτη για να υπερασπίσει την Ουκρανία.

Αυτή ήδη θυσιάστηκε στον βωμό της νέας Ψυχροπολεμικής αναμέτρησης Δύσης-Ρωσίας, στο πλαίσιο των μηδέποτε αχρηστευθεισών σφαιρών επιρροής. Οι Ρώσοι ισχυρίζονται ότι εξαπατήθηκαν από τους Αμερικανούς μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού. Ότι, δηλ., μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτεινόταν προς ανατολάς. Η Δύση και το ΝΑΤΟ αντικρούουν αυτούς τους ισχυρισμούς. Σταδιακά η Ατλαντική Συμμαχία έφτασε στην εξώπορτα της Ρωσίας.

Η Μόσχα θεωρεί ότι απειλείται αφού έχει περικυκλωθεί από εχθρικές, όπως τις χαρακτηρίζει, δυνάμεις. Η εισβολή της στην Ουκρανία, όπως το 2008 στη Γεωργία, ισχυρίζεται ότι εντάσσεται στο πλαίσιο της αντίδρασής της εναντίον της Δύσης. Αμερικανοί πολιτικοί και διπλωμάτες εκτιμούν ότι η Δύση διέπραξε μνημειώδες λάθος να μη συνεργαστεί με τη Ρωσία για ένα νέο σύστημα ασφαλείας στην Ευρώπη.

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, καταδικαστέα και απορριπτέα, παραπέμπει στην ευρωπαϊκή ασφάλεια, η οποία άρχισε να προσλαμβάνεται μετά τη Συνθήκη της Βεστφαλίας (1648), με τη δημιουργία των εθνών-κρατών και να μορφοποιείται μετά το πέρας των Ναπολεόντειων Πολέμων. Δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι και ένας Ψυχρός Πόλεμος, που παρά λίγο να οδηγήσει σε πυρηνικό ολοκαύτωμα εξαιτίας της κρίσης των πυραύλων της Κούβας, δεν κατάφεραν να οικοδομήσουν την ευρωπαϊκή ασφάλεια και σταθερότητα με τη συμμετοχή και της Ρωσίας.

Ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν, εδώ και χρόνια, επιμένει στην οικοδόμηση μιας Ευρώπης κυρίαρχης, ενωμένης και δημοκρατικής (ομιλία στην Σορβόννη, 26/9/2017), στηριγμένης στις δικές της αμυντικές δυνατότητες, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ αλλ’ όχι επ’ αόριστον υπό την αμερικανική ομπρέλα. Σε ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (19/1/2022), μετά την ανάληψη της προεδρίας του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου από τη Γαλλία, ο Macron επέμεινε έντονα όπως «η Ευρώπη, επιτέλους, κτίσει μια συλλογική τάξη ασφάλειας στην ήπειρό μας. Η ασφάλεια της ηπείρου μας απαιτεί έναν στρατηγικό επανεξοπλισμό της Ευρώπης ως δύναμης ειρήνης και σταθερότητας, ιδιαίτερα στον διάλογό της με τη Ρωσία».

Η οικοδόμηση ενός ευρωπαϊκού συστήματος ασφάλειας, με τη συμμετοχή της Ρωσίας, αποτελεί διαχρονική πολιτική της Γαλλίας, από την εποχή του Φρανσουά Μιτεράν (1992), μέχρι τον Φρανσουά Ολάντ (2016). Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία προκαλεί ήδη τεκτονικές αλλαγές σε όλον τον κόσμο και ειδικά στην Ευρώπη. Οι «27» επιδεικνύουν μια πρωτόγνωρη ενότητα και ομοψυχία στην επιβολή κυρώσεων που, όμως, θα έχουν καταλυτικές επιπτώσεις και στις ευρωπαϊκές χώρες.

Σε άρθρο του (3/3/2022) ο επικεφαλής της Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ, Ζοζέπ Μπορέλ, επισημαίνει πως ο πόλεμος του Ρώσου Προέδρου, Πούτιν, κατά της Ουκρανίας έχει συμβάλει στη «γέννηση της γεωπολιτικής Ευρώπης». Οι Ευρωπαίοι ας μη διαπράξουν το ίδιο ολέθριο λάθος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, τη δεκαετία του ’90. Ο Μπορέλ επισημαίνει πως «σε έναν κόσμο όπου επιβάλλεται η ισχύς, έχουμε ανάγκη να πάρουμε μέτρα και να υπερασπίσουμε τους εαυτούς μας. Ναι, αυτό περιλαμβάνει στρατιωτικά μέτρα και χρειάζεται να τα αναπτύξουμε».

Αν τώρα γεννήθηκε η «γεωπολιτική Ευρώπη», πού είναι η στρατηγική της, σε συνάρτηση προς σταθερούς και μεταβλητούς γεωγραφικούς παράγοντες, οι οποίοι επηρεάζουν τις διεθνείς σχέσεις; Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ήδη έχει διαταράξει τη γεωπολιτική της Ευρώπης με προεκτάσεις στην ανακατανομή ισχύος στη Γηραιά Ήπειρο και διεθνώς. Δεν είναι τυχαίος ο -εφιαλτικός- επανεξοπλισμός της Γερμανίας, με επενδύσεις 100 δισεκ. για την άμυνα.

Η γεωπολιτική υπονοεί την ύπαρξη διεθνών ανταγωνισμών και υποστηρίζει τη στρατηγική σχεδίαση σε διάφορους τομείς, όπως της στρατιωτικής ισχύος (γεωστρατηγική). Ποια είναι η στρατηγική σχεδίαση της ΕΕ, ιδιαίτερα μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία; Δεν υπάρχει επειδή για μία 30ετία και πλέον, μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, η Ευρώπη απλώς παρακολουθούσε τις κρίσεις στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στη Συρία, στο Αφγανιστάν, στη Γεωργία.

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έχει κατακρημνίσει και τις τελευταίες ευρωπαϊκές αυταπάτες και εφησυχασμούς. Τώρα είναι η ύστατη ώρα των αποφάσεων για ευρωπαϊκή άμυνα, νέο σύστημα ασφάλειας με τη Ρωσία, αναθεώρηση της διεύρυνσης της Ένωσης και, επιτέλους, ανάδειξή της ως ισχυρού και αξιόπιστου.

________________________________________________

* Ο Σάββας Ιακωβίδης είναι πρώην Αρχισυντάκτης-Διευθυντής, Αρθρογράφος-αναλυτής στην κυπριακή εφημερίδα "Η Σημερινή". ΜΑ στις Διεθνείς Σχέσεις και Ευρωπαϊκές Σπουδές του Πανεπιστημίου Λευκωσίας- Πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Δημοσιογραφίας της Lille - Universite Catholique de Lille – France

Τα ΜΟΕ ως Δούρειος Ίππος για κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας

Τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), που το Αναν-ικό δίδυμο, Αναστασιάδη-Κασουλίδη, προτείνει για δήθεν διάσωση της Αμμοχώστου με αντάλλαγμα το άνοιγμα του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, επιβεβαιώνουν τον πανικό και την ασύλληπτη τουρκοφοβία τους.

Σάββας Ιακωβίδης*

Τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), τα οποία ο πρόεδρος Αναστασιάδης περιφέρει ξαναζεσταμένα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στις ΗΠΑ και προτείνει στους Τούρκους, είναι η πιο θλιβερή τεκμηρίωση ανυπαρξίας σοβαρής και αξιόπιστης πολιτικής και στρατηγικής αντιμετώπισης του εφιάλτη τουρκοποίησης της Κύπρου. Ταυτόχρονα είναι η πιο εκκωφαντική απόδειξη αδυναμίας και απροθυμίας να διεκδικηθούν τα αυτονόητα: Εφαρμογή των ψηφισμάτων του ΟΗΕ και υλοποίηση των αρχών και αξιών της ΕΕ, στην οποία η Κυπριακή Δημοκρατία είναι κράτος-μέλος, του Διεθνούς και Κοινοτικού Δικαίου.

Τα ΜΟΕ, που το Αναν-ικό δίδυμο, Αναστασιάδη-Κασουλίδη, προτείνει για δήθεν διάσωση της Αμμοχώστου με αντάλλαγμα το άνοιγμα του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, επιβεβαιώνουν τον πανικό και την ασύλληπτη τουρκοφοβία τους. Ο Γ. Κασουλίδης, σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» της Κύπρου (13.2.2022) παραδέχεται ότι ο στόχος πλέον είναι να σωθεί η Αμμόχωστος έστω και με ακριβό αντίτιμο. Και ποιο είναι αυτό; Όπως ο Γιάννος Χαραλαμπίδης αποκαλύπτει σε ρεπορτάζ του («Σημερινή» Κύπρου, 13.2.2022):

Σε σημείωμά του προς τις κυπριακές πρεσβείες, ο Γ. Κασουλίδης καθορίζει τις κατευθυντήριες γραμμές: «Από την εφαρμογή των ΜΟΕ, στην προσμέτρηση κόστους – οφέλους, το όφελος ‘θα είναι παρασάγγας’ μεγαλύτερο με την επιστροφή της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου συγκριτικά με τις ‘πρακτικές, τεχνικές και νομικές επιπλοκές ή κινδύνους’ από το άνοιγμα του αεροδρομίου της Τύμπου. Τα θέματα αυτά θα συζητηθούν, εάν η τουρκική πλευρά αποδεχθεί να συζητήσει επί των ΜΟΕ».

Είναι εμφανές ότι η όποια στρατηγική κυρώσεων και πρόκλησης κόστους στην Τουρκία, που μέχρι σήμερα φαινόταν να ακολουθείται από τον πρόεδρο Αναστασιάδη, τώρα παραμερίστηκε, ακυρώθηκε και στη θέση της υλοποιείται, ως ενισχυμένη πολιτική κατευνασμού, η προώθηση ΜΟΕ.

Ο πρόεδρος Αναστασιάδης, σε δηλώσεις του την ίδια μέρα και ερωτηθείς αν η Λευκωσία αλλάζει πολιτική, είπε ότι «οι κυρώσεις παραμένουν στην τεχνική επιτροπή της ΕΕ» (δηλ. παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες, ξανά!) και, σε ένδειξη καλής θέλησης και δημιουργίας θετικού κλίματος, η ελληνική πλευρά προτείνει τα ΜΟΕ.

Πραγματικά, δεν ξέρει κανείς πώς να σχολιάσει τη νέα εκδήλωση ολέθριου πολιτικού ερασιτεχνισμού του προέδρου Αναστασιάδη, που στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα στην Τουρκία ότι, μπορεί να συνεχίσει να εκβιάζει, να απειλεί και να ασυδοτεί. Εμείς θυμόμαστε: Σε παρέμβασή του στη Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (17.7.2020) στις Βρυξέλλες, ο Κύπριος Πρόεδρος ήταν ξεκάθαρος:

«Η προσέγγιση του κατευνασμού έναντι της Τουρκίας δοκιμάστηκε και απέτυχε. Πρέπει να μετουσιώσουμε τις δηλώσεις αλληλεγγύης σε πράξεις. Ενόσω η τουρκική προκλητικότητα συνεχίζεται δεν μπορούμε να συναινέσουμε σε πρωτοβουλίες που αντιτίθενται ή διαβρώνουν τις ομόφωνες αποφάσεις που έχει λάβει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο».

Σύμφωνα με τον τότε Κυβερνητικό Εκπρόσωπο, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, «ζήτησε επέκταση των κυρώσεων της ΕΕ έναντι φυσικών και νομικών προσώπων που εμπλέκονται στο παράνομο γεωτρητικό πρόγραμμα της Τουρκίας στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας».

Σε δηλώσεις του, μετά τον εκκλησιασμό του στο μοναστήρι της Τρικουκκιάς, (15/8/2020), και ερωτηθείς για το θέμα της Αμμοχώστου, ο πρόεδρος Αναστασιάδης υπογράμμισε: «Η Τουρκία θα πρέπει να υπολογίσει πρώτα το κόστος, αφού η απόφασή της αυτή (για άνοιγμα της περίκλειστης πόλης) θα είναι αιτία όχι μόνο προσφυγής στο Συμβούλιο Ασφαλείας ή στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, αλλά και αιτία να διακοπεί η όλη ευρωπαϊκή πορεία της».

Στις 24/9/2020, ο Κύπριος Πρόεδρος, σε συνέντευξή του στη γαλλική εφημερίδα, «Le Figaro», υπογράμμισε όσα κατ’ επανάληψιν είχε διακηρύξει ευθύς μετά την τουρκική εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ (4/5/2019):

«Θέλουμε να της στείλουμε ένα σαφές μήνυμα: Η συμπεριφορά της δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη και χωρίς συνέπειες. Θα απαντήσουμε με έργα, όχι μόνο με λόγια. Η Τουρκία έχει γίνει ένας ταραχοποιός στην περιοχή, θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια και την ειρήνη, καθώς και την ΕΕ σε κίνδυνο».

Ξεχάστε όλα τα πιο πάνω! Λόγια του αέρα! Φούμαρα! Βάναυσος εμπαιγμός της νοημοσύνης των Ελλήνων της Κύπρου. Και, ταυτόχρονα, επιβεβαίωση μιας ασυνάρτητης, αλλοπρόσαλλης και δουλόφρονος πολιτικής κατευνασμού, εξημέρωσης και υποταγής στις αξιώσεις του τουρκικού θηρίου. Με την απέλπιδα προσδοκία ότι οι Τούρκοι θα… συναινέσουν και θα παραδώσουν την Αμμόχωστο στους νόμιμους ιδιοκτήτες της ενώ απαιτούν λύση δύο κρατών.

Είναι τραγικό και ολέθριο: Οι χειριζόμενοι τις τύχες της Κύπρου δεν γνωρίζουν την τουρκική πολιτική και στοχοθεσία, η οποία είναι ξεκάθαρη από το 1956! Αναστασιάδης-Κασουλίδης επιμένουν προκλητικά να αγνοούν μερικά θεμελιώδη δεδομένα, ως μη όφειλαν:

• Πρώτον, η Αμμόχωστος δεν ήταν και δεν μπορεί να είναι ΜΟΕ. Τα ψηφίσματα 550 (11/5/1984) και 789 (25/11/1992), καθώς και η κοινή δήλωση Κυπριανού-Ντενκτάς (19/3/1979), συν η πρόταση Τάσσου (2004) αναφέρονται στην επιστροφή της Αμμοχώστου ανεξάρτητα από τη λύση του Κυπριακού.


• Δεύτερον, το Κυπριακό δεν είναι δικοινοτική διαφορά Ε/κ-Τ/κ, αλλά διεθνές ζήτημα τουρκικής εισβολής και κατοχής, εθνοκάθαρσης και εποικισμού, σύλησης της πολιτιστικής κληρονομιάς και παραβίασης όλων των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών.


• Τρίτον, τα ΜΟΕ εξυπηρετούν πρώτιστα την Τουρκία, την οποία εμφανίζουν ως αμέτοχο της εισβολής και κατοχής επειδή εστιάζονται στην δήθεν επαναπροσέγγιση και στην οικοδόμηση εμπιστοσύνης, τάχα, μεταξύ δύο κοινοτήτων. Αλλ’ η Τουρκία εισέβαλε και συνεχίζει να κατέχει το 37% του ευρωπαϊκού εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας.


• Τέταρτον, τα ΜΟΕ διευκολύνουν αφάνταστα την ΕΕ, τις ΗΠΑ και ειδικά την Βρετανία και την Γερμανία. Διότι ακριβώς δεν επιθυμούν επιβολή κυρώσεων κατά της Τουρκίας εξαιτίας δικών τους τεράστιων οικονομικών, εμπορικών και γεωπολιτικών συμφερόντων. Με ανακούφιση και μη αποκρυπτόμενη χαρά υποστηρίζουν τα ΜΟΕ Αναστασιάδη-Κασουλίδη. Οι Τούρκοι τα απέρριψαν επειδή αναμένουν και άλλες ελληνικές υποχωρήσεις και παραχωρήσεις.


• Πέμπτον, ακόμα και αν η Τουρκία αποδεχθεί την πρόταση Αναστασιάδη-Κασουλίδη, δεν υπάρχει κανένα εχέγγυο ότι θα επιστρέψει την Αμμόχωστο. Είναι πέρα από σίγουρο, γνωστής ούσης της τουρκικής στρεψοδικίας, ότι οι Τούρκοι θα ενθυλακώσουν την αναβάθμιση-αναγνώριση διά του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου, η Κυπριακή Δημοκρατία θα αποδομηθεί και η Αμμόχωστος δεν θα επιστραφεί.

Αναστασιάδης-Κασουλίδης αρνούνται να παραδεχτούν ότι τα ΜΟΕ όπως και η αγγλοτουρκοδιζωνική τερατουργία υπηρετούν τον τουρκικό στόχο για έλεγχο όλης της Κύπρου. Αρνούνται να αποδεχτούν ότι οι συνομιλίες απέτυχαν εξαιτίας της τουρκικής ανακολουθίας. Αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι ο κατευνασμός της Τουρκίας απέτυχε. Αρνούνται να ομολογήσουν ότι δεν κατάφεραν να απαιτήσουν έμπρακτη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Αρνούνται να δηλώσουν ότι η τουρκοδιζωνική οδηγεί κατευθείαν στον εκτουρκισμό της Κύπρου.

Αρνούνται να αδράξουν την νέα ευκαιρία που τους παρέχουν οι Τούρκοι και να χαράξουν με την Ελλάδα μια πανεθνική στρατηγική αντίστασης και απελευθέρωσης της Κύπρου από τον τουρκικό ζυγό. Τρέμουν να καταγγείλουν, έστω, την Τουρκία για να μη θυμώσει.

Επιμένουν στην εξημέρωσή της όταν αυτή βροντοφωνάζει ότι απαιτεί την υποδούλωση και τουρκοποίηση του Ελληνισμού της Κύπρου. Αυτός ο εφιάλτης φαίνεται να μη ανησυχεί τους Αναστασιάδη-Κασουλίδη, οι οποίοι εξελίσσονται στους πλέον επικίνδυνους πολιτικούς για την Κύπρο.

________________________________________

*Ο Σάββας Ιακωβίδης είναι πρώην Αρχισυντάκτης-Διευθυντής, Αρθρογράφος-αναλυτής στην κυπριακή εφημερίδα "Η Σημερινή". ΜΑ στις Διεθνείς Σχέσεις και Ευρωπαϊκές Σπουδές του Πανεπιστημίου Λευκωσίας-Πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Δημοσιογραφίας της Lille -Universite Catholique de Lille - France.

«Τα Ελληνόπουλα δεν ξέρουν μόνο πώς πρέπει να ζουν. Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν…»

Είναι προφανές ότι η πολιτική, κρατική, κομματική, πολιτειακή και επιχειρηματική ηγεσία, όλοι σχεδόν αγγλολάγνοι, αγγλότροποι και αγγλόμυαλοι, ενδέχεται να παραστούν για να τιμήσουν μια βασίλισσα ΔΟΛΟΦΟΝΟ του Ευαγόρα Παλληκαρίδη και άλλων αγωνιστών της θρυλικής ΕΟΚΑ. Θα τολμήσουν;

του Σάββα Ιακωβίδη*

Ο κυπριακός Ελληνισμός προκαλείται ξανά και εξευτελίζεται βάναυσα  για πολλοστή φορά. Οι δήθεν «κυρίαρχες βρετανικές Βάσεις», στις 2 Ιουνίου 2022 διοργανώνουν στο αρχαίο θέατρο του Κουρίου «φιλανθρωπική εκδήλωση» για να «εορτάσουν τα 70χρονα της Βασίλισσας Ελισάβετ Β’ στον θρόνο, γνωστό ως Πλατινένιο Ιωβηλαίο», για την «υπηρεσία της στο έθνος μας, για πάνω από 70 χρόνια, και τη στενή στήριξή της στις Ένοπλες Δυνάμεις».

«Με τη συναυλία θα εορταστεί επίσης η φιλία και η συνεργασία μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και της Κυπριακής Δημοκρατίας, μέλους της Κοινοπολιτείας». Στη συναυλία θα συμμετέχουν η χορωδία και η χορευτική ομάδα του Πολιτιστικού Ομίλου «Διάσταση» και οι Κύπριες σοπράνο, Αλίκη Χρυσοχού και Μαρία Παπαϊωάννου, ενώ στρατιωτικό άρωμα θα δώσει η μπάντα των «Royal Signals» και η χορωδία «Military Wives».

Η ανακοίνωση των Βάσεων πέρασε σχεδόν απαρατήρητη, αφού ακόμα και τα μέλη της χορωδίας της διεθνώς αναγνωρισμένης, καταξιωμένης και τιμημένης Διάστασης ως εξέχοντος μουσικού συνόλου, το έμαθαν κατόπιν εορτής και χωρίς καν να ερωτηθούν.

Η συμμετοχή της Διάστασης και κυρίως η παμπόνηρη εγγλέζικη «φιλανθρωπική» επικάλυψη της συναυλίας προκάλεσαν την οργή των Ελλήνων της Κύπρου. Σε ποια «στενή φιλία» αναφέρεται ο ανιστόρητος και ανίδεος Εγγλέζος διοικητής των Βάσεων;

Είναι προφανές ότι η πολιτική, κρατική, κομματική, πολιτειακή και επιχειρηματική ηγεσία, όλοι σχεδόν αγγλολάγνοι, αγγλότροποι και αγγλόμυαλοι, ενδέχεται να παραστούν για να τιμήσουν μια βασίλισσα ΔΟΛΟΦΟΝΟ του Ευαγόρα Παλληκαρίδη και άλλων αγωνιστών της θρυλικής ΕΟΚΑ. Θα τολμήσουν;

Σήμερα στους ιερούς ναούς της Κύπρου, και ιδιαίτερα στο Παλαιχώρι και τον Άγιο Μάμα, θα τελεσθούν τα μνημόσυνα των πρώτων απαγχονισθέντων από τους Εγγλέζους δυνάστες, Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου (10/5/1956). Παρά τις εκκλήσεις του τότε Πρωθυπουργού της Ελλάδος, Κ. Καραμανλή, και ξένων προσωπικοτήτων,  οι Εγγλέζοι απαγχόνισαν τους δύο νέους.

Στην Αθήνα ξέσπασαν οργίλες διαδηλώσεις και τέσσερεις πολίτες σκοτώθηκαν. Ο Ανδρέας Δημητρίου, πριν οδηγηθεί στην αγχόνη, είπε: «Λυπάμαι που δεν θα δω την Κύπρο μας ελεύθερη. Όμως δεν με φοβίζει ο θάνατος, επειδή η ζωή είναι περιττή στη  σκλαβιά». Ο Μιχαλάκης Καραολής είπε: «Τα Ελληνόπουλα δεν ξέρουν μόνο πώς πρέπει να ζουν. Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν…».

Ο απαγχονισμός των δύο αγωνιστών προκάλεσε παγκόσμιο σάλο. Ο Νομπελίστας Γάλλος φιλόσοφος, λογοτέχνης, δημοσιογράφος και συγγραφέας, Albert Camus, με αφορμή την καταδίκη των Καραολή και Δημητρίου, σε άρθρο του, με τίτλο «Το Ελληνόπουλο», έγραψε μεταξύ άλλων:

«Εδώ και μερικές βδομάδες η ξεσηκωμένη Κύπρος έχει πρόσωπο, αυτό του Κύπριου φοιτητή Μιχαήλ Καραολή, καταδικασμένου εις θάνατον δι’ απαγχονισμού από τα βρετανικά δικαστήρια. Πεθαίνουν και στην Κύπρο, και μάλιστα φρικτά, στο μακάριο νησί όπου γεννήθηκε η Αφροδίτη.

»Ακόμα μια φορά, η ταπεινή διεκδίκηση εντός λαού για χρόνια βουβή, φιμωμένη κατόπιν, μόλις προσπάθησε να εκφραστεί, ξέσπασε σε τρομοκρατία. Ακόμα μια φορά, η τυφλή καταπίεση προηγήθηκε της εξέγερσης. Αυτό το παλιό δράμα γίνεται πιο οδυνηρό καθώς πρόκειται για δυο λαούς συμμάχους μεταξύ τους και φίλους προς τον δικό μας.

»Το συμφέρον όπως και η καρδιά απαιτούν από αυτούς τους δυο λαούς να ξαναβρούν την παλιά τους φιλία. Αντί γι’ αυτό, η κυβέρνηση του ενός, του πλέον ισχυρού είναι αλήθεια, αλλά και του πλέον εκτιμώμενου για τη  φιλελεύθερη παράδοσή του, άγεται στον πειρασμό να κρεμάει τα παιδιά του άλλου. Ωστόσο η Αγγλία ούτε καν αρνείται τη νομιμότητα τής κυπριακής διεκδίκησης, ούτε και το γεγονός πως 80% των κατοίκων του νησιού είναι Έλληνες. Ούτε και ότι τυχόν ελεύθερες εκλογές θα έδιναν μιαν ευρύτατη πλειοψηφία υπέρ της ένωσης.

»Το μόνο της επιχείρημα, που υποστηρίχθηκε εξ άλλου και από Γάλλο συγγραφέα, είναι στρατηγικής φύσεως: η Κύπρος αποτελεί το προωθημένο αεροπλανοφόρο της βρετανικής και δυτικής ισχύος. Αλλά τι αξία έχει αυτό το επιχείρημα από τη στιγμή που το νησί βρίσκεται σε κατάσταση εξέγερσης;

»Από το να καταπνιγεί το κίνημα στο αίμα, και τότε η Ελλάδα σύσσωμη θα ήταν απειλή για τα μετόπισθεν του αεροπλανοφόρου, είναι προτιμότερο να γίνει δεκτή η λογική πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης που προσφέρεται να εγγυηθεί τις βάσεις, αν υπερψηφιστεί η ένωση. Στο κάτω-κάτω υπάρχουν υποσχέσεις εξ ίσου γερές με το μπετόν και το ατσάλι.

»Δεν θα κρύψω, όσο με αφορά, τον θαυμασμό μου και την τρυφερότητά μου γι’ αυτόν τον ελληνικό λαό, για τον οποίο μπόρεσα να διαπιστώσω πως μαζί με τον ισπανικό είναι ένας από αυτούς που η βάρβαρη Ευρώπη θα χρειαστεί ως αρωγούς ώστε να επιστρέψει στον πολιτισμό. Όμως δεν είναι μόνο το συναίσθημα που με κάνει να σκέπτομαι πως η Αγγλία και η Δύση μόνο κερδισμένοι θα βγουν αν η υπόθεση της Κύπρου οδεύσει προς την κατεύθυνση της ένωσης.

»Αλλά θα χάσουν πολλά περισσότερα από το γόητρο, αν η διατήρηση, αναγκαστικά πρόσκαιρη, της υπάρχουσας κατάστασης πρέπει να πληρωθεί με τη δολοφονία ενός παιδιού. Ο καιρός των αυτοκρατοριών έχει παρέλθει, των ελεύθερων κοινοτήτων αρχίζει, τουλάχιστον στη Δύση. Ας το αναγνωρίσουμε και ας ευνοήσουμε αυτό το λαμπρό μέλλον αντί να του τσακίζουμε τον αυχένα.

»Αφού υπάρχουν συνομιλίες, η βρετανική κυβέρνηση μπορεί, εν πάση περιπτώσει, να τoυς δώσει μια γόνιμη ευκαιρία φειδόμενη της ζωής του νεαρού καταδικασθέντος. Οι κοινοί φίλοι της Αγγλίας και του ελληνικού λαού ζητούν από αυτήν να σώσει κατ’ αρχήν τον Μιχαήλ Καραολή και να του αποδώσει στη συνέχεια μια πατρίδα 3000 χρόνων». (Μετάφραση: Παντ. Ξύδας). - Η Εγγλέζα δολοφόνος των αγωνιστών της ΕΟΚΑ εκτέλεσε την Ιστορία 3000 χρόνων.

_________________________________________________

* Ο Σάββας Ιακωβίδης είναι πρώην Αρχισυντάκτης-Διευθυντής, Αρθρογράφος-αναλυτής στην κυπριακή εφημερίδα “Η Σημερινή”. ΜΑ στις Διεθνείς Σχέσεις και Ευρωπαϊκές Σπουδές του Πανεπιστημίου Λευκωσίας- Πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Δημοσιογραφίας της Lille – Universite Catholique de Lille – France.