Αστυνομία παντού

Μέρα με τη μέρα γίνεται ολοφάνερο ότι η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη επιχειρεί να στήσει ένα εκσυγχρονισμένο αστυνομικό κράτος...

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Η παράταξη, κυρίως, της Ν.Δ, αυτό που σχηματικά ονομάζεται Δεξιά, είναι συνδεδεμένη με την ισχυρή παρουσία και δράση της αστυνομίας παντού. Είναι η δημιουργός αυτού που αποκαλείται αστυνομικό κράτος. Έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει προδικτατορική και μεταπολιτευτική γενιά Ελλήνων που να μην δοκίμασε τις περιποιήσεις και να μη δέχτηκε τη φροντίδα της χωροφυλακής, της αστυνομίας πόλεων ή της ΕΛ.ΑΣ, όπως ονομάζεται στις μέρες μας.

Η αστυνομία διαχρονικά αποτελεί έναν βασικό κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους. Πρωτίστως γι’ αυτό υπάρχει, για να πνίγει τις φωνές διαμαρτυρίας και όχι τόσο για να προστατεύει τους πολίτες, για να διώκει το έγκλημα και την παραβατικότητα. Αποτελεί τον μεγάλο βραχίονα των κυβερνήσεων στην προσπάθειά τους να επιβάλλουν πολιτικές που πλήττουν τα εισοδήματα των μη εχόντων, που αφαιρούν κοινωνικές κατακτήσεις, που καταπατούν ατομικά και πολιτικά δικαιώματα. Είναι το ακλόνητο στήριγμα των πρωθυπουργών που αισθάνονται ανασφάλεια, γιατί γνωρίζουν πως οι αποφάσεις τους θα προκαλέσουν τις αντιδράσεις μιας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας.

Οι περιπτώσεις δε που έδειξε υπερβάλλοντα ζήλο είναι πάμπολλες. Αστυνομικοί έχουν δολοφονήσει διαδηλωτές και έμειναν ατιμώρητοι, έχουν επιφέρει βαρείς τραυματισμούς, έχουν βασανίσει, έχουν προκαλέσει με τη συμπεριφορά τους, έχουν προστατεύσει υποτιθέμενους αναρχικούς που πετούν μολότοφ, έχουν ρίξει αναίτια χημικά και δακρυγόνα. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η σκηνή που αστυνομικοί ψεκάζουν τον μακαρίτη τον Γλέζο, ο οποίος ήταν ήδη περίπου 90 ετών, μπροστά στη Βουλή. Επιπλέον, προσέφεραν βοήθεια και στήριξη στους ναζιστές της Χρυσής Αυγής. Ακόμη και σήμερα αρκετοί είναι οι αστυνομικοί που θα ξαναψήφιζαν αυτούς τους εγκληματίες. Όλο και περισσότερος κόσμος αναρωτιέται αυτόν τον καιρό αν πίσω από τον φυγόδικο Παππά, ο οποίος δεν έχει ακόμη συλληφθεί, βρίσκεται αστυνομική κάλυψη.

Μέρα με τη μέρα γίνεται ολοφάνερο ότι η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη επιχειρεί να στήσει ένα εκσυγχρονισμένο αστυνομικό κράτος. Δεν είναι μόνο οι απαγορεύσεις των συγκεντρώσεων που ανακοινώνει ο αρχηγός της αστυνομίας, ο κ. Καραμαλάκης, όταν πρόκειται να γίνουν αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Έχει παρατηρηθεί ότι κάθε φορά που δημιουργείται ένα πρόβλημα, η λύση είναι η σύσταση ενός νέου αστυνομικού σώματος. Έτσι ως απάντηση στο προσφυγικό ήρθε η πρόσληψη συνοριοφυλάκων. Για τη χωροθέτηση των διαδηλώσεων συστήθηκε η αστυνομική ομάδα Ο.Δ.Ο.Σ. Για τη φύλαξη των πανεπιστημίων θα προσληφθούν 1.000 ειδικοί φρουροί. Τέλος, εξετάζεται και η δημιουργία ενός ακόμη αστυνομικού σώματος, με αρμοδιότητα το σύνολο του συγκοινωνιακού δικτύου.

Για την επάνδρωση βέβαια αυτών των σωμάτων έγιναν ή θα γίνουν χιλιάδες προσλήψεις, για να βολευτούν και τα δικά τους παιδιά. Άραγε, άλλα υπουργεία δεν έχουν ελλείψεις; Δεν έπρεπε να ενισχυθεί η υγεία και τα νοσοκομεία, για να αντιμετωπίσουν την πανδημία; Υπάρχουν πολλές ανάγκες σε νευραλγικούς τομείς, νοσηλευτών και γιατρών, τα οποία δεν έχουν καλυφθεί. Αλλά στην κυβέρνηση ξέρουν να μιλάνε μόνο για ήρωες και να δίνουν επιδόματα – ψίχουλα στους ανθρώπους που κράτησαν όρθιο το Ε.Σ.Υ. Δεν υπάρχουν χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών γενικής αγωγής στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, στις οποίες έχουν να γίνουν διορισμοί πάνω από 10 χρόνια; Αλλά είπαμε: προσλήψεις με το σταγονόμετρο σε υπηρεσίες του κοινωνικού κράτους, αθρόοι διορισμοί για το στήσιμο του αστυνομικού.

Ο κ. Μητσοτάκης ονειρεύεται να γίνει ο Όρμπαν της Ελλάδας. Η περίοδος της πανδημίας τον ευνόησε να περνά με μεγάλη ευκολία μέτρα, να αποφασίζει απαγορεύσεις, να σχεδιάζει και να εφαρμόζει πολιτικές, στο όνομα μάλιστα της δημοκρατίας. Όμως, οι επιλογές του δείχνουν τις προτεραιότητές του και τον βαθμό της δημοκρατικής ευαισθησίας του. Αστυνομία παντού, λοιπόν, και έλεγχος των πάντων. Νόμος και τάξη. Φιλοδοξεί, άραγε, ο ίδιος και ο κ. Χρυσοχοΐδης να μείνουν στην ιστορία ως οι πολιτικοί που μετά τη μεταπολίτευση στέλνουν σταδιακά και μεθοδικά τη δημοκρατία στο απόσπασμα;

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας