Απογοήτευση...

Πράγματι ο Κασσελάκης ψηφίστηκε από μέλη και οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, δίχως όμως να τον γνωρίζουν οι ψηφοφόροι και πολύ περισσότερο δεν γνώριζαν τις πολιτικές και ιδεολογικές του απόψεις, και τώρα ο πρόεδρος εισβάλλει αρχηγικά, αυταρχικά και μονοδιάστατα παρουσιάζοντας πολιτικές θέσεις που δεν έχουν σχέση με οποιαδήποτε έκφανση της Αριστεράς. Ούτε καν με τη δεξιά σοσιαλδημοκρατία…

Ο ισχυρισμός λέει ότι ο Κασσελάκης βγήκε πρόεδρος δημοκρατικά. Επομένως θα έπρεπε όλοι να αποδεχθούν την εκλογή του. Πράγματι ψηφίστηκε, δίχως όμως να τον γνωρίζουν οι ψηφοφόροι και πολύ περισσότερο δεν γνώριζαν τις πολιτικές και ιδεολογικές του απόψεις.

Ψηφίζουν δηλαδή σε ένα πολιτικό κόμμα πρόεδρο, όχι με βάση τις πολιτικές του απόψεις, όπως θα ήταν φυσικό, αλλά μάλλον από απόγνωση, απογοητευμένοι από τα στελέχη του κόμματος αυτού. Απογοητευμένοι από την προηγούμενη πολιτεία του κόμματός τους τόσο πολύ που «πιάνονται» από τον καινούργιο που ήρθε από το πουθενά, έστω και αν δεν ξέρουν τίποτα γι’ αυτόν!

Και τώρα ο πρόεδρος εισβάλλει αρχηγικά, αυταρχικά και μονοδιάστατα παρουσιάζοντας πολιτικές θέσεις που δεν έχουν σχέση με οποιαδήποτε έκφανση της Αριστεράς. Ούτε καν με τη δεξιά σοσιαλδημοκρατία. Και αρχίζουν οι αποχωρήσεις σε τέτοιο βαθμό που το κόμμα πάει περισσότερο προς διάλυση παρά προς διάσπαση. Η μάνα χάνει το παιδί και το παιδί τη μάνα. Τι κάνει ο «αρχηγός»;

Οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που θα συνέφερε το κόμμα του οποίου ηγείται. Πορεύεται σαν να μη συμβαίνει τίποτα το σοβαρό. Δείχνει να το απολαμβάνει στις δημόσιες εμφανίσεις του. Αδιάφορος για την αποσύνθεση του κόμματος. Τι θα έπρεπε να κάνει αν ενδιαφέρεται για την τύχη του ΣΥΡΙΖΑ; Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αποχωρήσει όσο γίνεται πιο γρήγορα μήπως και μπορεί να διασωθεί, ό,τι μπορεί να διασωθεί. Αν το κάνει θα είναι μια θετική έκπληξη. Δύσκολο το βλέπω γιατί, όπως δείχνουν οι εμφανίσεις του, περισσότερο ενδιαφέρεται για το άτομό του παρά για το κοινό καλό.

Η σιωπή του Τσίπρα δείχνει ενοχή;

 Ολύμπιος Δαφέρμος / efsyn

Ελληνοτουρκική προσέγγιση: Φρούδες ελπίδες

Η συνάντηση ανάμεσα στους κ.κ. Μητσοτάκη και Ερντογάν χαρακτηρίστηκε από τα περισσότερα ελληνικά ΜΜΕ ως μια σημαντική πρόοδος στις διμερείς σχέσεις των δύο χωρών. Έγινε προσπάθεια, και πάλι, η κοινή γνώμη να «ταϊστεί»  με μια ακόμη επιτυχία της χώρας και προσωπικά του πρωθυπουργού, με κύριο επιχείρημα ότι οι συνομιλίες κατέληξαν στην υπογραφή της διακήρυξης Φιλίας και καλής Γειτονίας των Αθηνών. Είναι, όμως, έτσι;

 

Γιάννης Ανδρουλιδάκης *

Το συγκεκριμένο κείμενο, διακήρυξης Φιλίας και καλής Γειτονίας των Αθηνών, είναι τόσο γενικόλογο που μπορεί να χαρακτηριστεί σαν μια έκθεση ιδεών. Πρόκειται στην ουσία για ένα ευχολόγιο που δεν έχει καμία νομική ισχύ, αφού ρητά ορίζει ότι: «αυτή η Διακήρυξη δεν αποτελεί διεθνή συμφωνία, δεσμευτική για τα Μέρη κατά το διεθνές δίκαιο. Καμία πρόνοια της Διακήρυξης αυτής δεν πρέπει να ερμηνεύεται ότι παράγει νομικά δικαιώματα ή υποχρεώσεις για τα Μέρη». Άρα, μια συμφωνία η οποία ακυρώνεται ανά πάσα στιγμή ακόμη και μονομερώς. Επομένως, πού βρίσκεται η επιτυχία;

Άραγε, για ποια θετική εξέλιξη θα μιλήσουμε, όταν υπάρχουν τουλάχιστον τρία ακανθώδη ζητήματα, τα οποία δε μάθαμε αν συζητήθηκαν, αλλά και για τα οποία δεν ακούσαμε ότι υπήρξε κάποια πρόοδος; 

 

Το πρώτο έχει να κάνει με τη μοναδική διαφορά που η Ελλάδα αναγνωρίζει δημόσια και σχετίζεται με τη διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ. Προφανώς, η Τουρκία δε δέχεται ότι αυτό είναι το μόνο ζήτημα που μπορεί να παραπεμφθεί στο δικαστήριο της Χάγης, αφού θέτει μια σειρά από διεκδικήσεις και ισχυρίζεται ότι τα νησιά μας έχουν μηδενική επήρεια στην οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ. Επιπλέον, δεν εγκατέλειψε το όραμά της για τη «γαλάζια πατρίδα», δεν απέσυρε το αίτημα για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών της μεθορίου, την απειλή του casus belli, ούτε και τις επαναλαμβανόμενες και προκλητικότατες δηλώσεις ότι θα έρθει μια νύχτα.

Το δεύτερο αφορά στο τουρκολιβυκό μνημόνιο, το οποίο όλο και περισσότερο παγιώνεται. Οι όποιες διπλωματικές προσπάθειες της χώρας μας να ακυρωθεί δεν έχουν φέρει κανένα αποτέλεσμα. Από τη μια, η κυβέρνηση του κ. Ερντογάν εξακολουθεί να ασκεί μεγάλη επιρροή στη Λιβύη, να παρέχει στρατιωτική και άλλου είδους στήριξη και να κινεί τα νήματα στην πολύπαθη αυτή χώρα. Από την άλλη, δημιουργείται τεράστια απορία γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν επεκτείνει τα χωρικά ύδατα νότια της Κρήτης στα 12 ναυτικά μίλια, όπως έκανε στο Ιόνιο. Τι φοβάται; Έχει αναλάβει κρυφές δεσμεύσεις και γι’ αυτό δεν ακυρώνει στην πράξη την απαράδεκτη αυτή συμφωνία Τουρκίας - Λιβύης;

Το τελευταίο θέμα είναι το Κυπριακό. Συμπληρώθηκαν σχεδόν πενήντα χρόνια από την εισβολή των Τούρκων στο νησί και από την κατοχή του 40% περίπου της Κύπρου, χωρίς να έχει αλλάξει κάτι. Η κατάσταση στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο μοιάζει αδύνατον να μεταβληθεί, έστω και ελάχιστα, και η Τουρκία προσπαθεί να δημιουργήσει νέα τετελεσμένα με τον εποικισμό της Αμμοχώστου. Φαίνεται ότι όχι μόνο έχει εγκαταλειφθεί προ πολλού το δόγμα «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαραστέκεται», αλλά και η θέση ότι η πρόοδος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις περνάει μέσα από τη επίλυση του Κυπριακού. Η ελληνική πλευρά δεν έχει σε πρώτη προτεραιότητα αυτό το ζήτημα, που μάλλον δεν επηρεάζει πια καταλυτικά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αλλιώς πώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι δεν ακούστηκε από τα επίσημα χείλη ούτε της ΠτΔ ούτε του πρωθυπουργού ότι το Κυπριακό εξακολουθεί να αποτελεί ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής και παράνομης κατοχής εδάφους ενός ανεξάρτητου κράτους;

Ανακεφαλαιώνοντας, είδαμε ότι η Τουρκία δε μετακινήθηκε ούτε χιλιοστό από τις πάγιες διεκδικήσεις της. Αντιθέτως, δε μάθαμε πώς ακριβώς χειρίστηκε η ελληνική πλευρά τις τουρκικές απαιτήσεις και ποιες υποσχέσεις πήρε ο κ. Ερντογάν. Ο διάλογος είναι χρήσιμος, αλλά απαιτείται να προσέρχεται κανείς σε αυτόν με ξεκάθαρη γραμμή, με όπλο το διεθνές δίκαιο και να προβάλλει με αποφασιστικότητα τις θέσεις της χώρας του. Όσοι ελπίζουν ότι η Τουρκία θα αλλάξει τακτική και καλλιεργούν τον εφησυχασμό στον ελληνικό λαό, προσφέρουν κάκιστες υπηρεσίες στον τόπο. Η γειτονική χώρα σύντομα θα δείξει και πάλι το πραγματικό της πρόσωπο και με λόγια και με έργα και θα αποδείξει, διαψεύδοντας τα φερέφωνα του Μαξίμου, πόσο υπολογίζει συμφωνίες, όπως αυτή της διακήρυξης Φιλίας και καλής Γειτονίας των Αθηνών. Δε θα ’ναι δα ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που η χώρα, με αυτή την κυβέρνηση, θα υποστεί άλλη μια διπλωματική ήττα.

________________________

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Χαράλαμπος Γεωργούλας: Οι συνθήκες ωριμάζουν γρηγορότερα, οι ανάγκες γίνονται πιο πιεστικές

Χαράλαμπος Γεωργούλας *

Όταν οι συνθήκες ωριμάζουν, τα γεγονότα τρέχουν με ταχύτητες που δεν τις προλαβαίνουν όχι μόνο οι προβλέψεις μας, αλλά ακόμα και οι μύχιες επιθυμίες μας. Η προαναγγελθείσα συγκρότηση κοινοβουλευτικής ομάδας από όσους βουλευτές/τριες έχουν μέχρι στιγμής εγκαταλείψει τον –αγνώριστο πια– ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, δρομολογεί εξελίξεις που μέχρι χτες φαινόταν ότι θα χρειαστούν αρκετό χρόνο.

Η αρχή έγινε

Η συγκρότηση κοινής κοινοβουλευτικής ομάδας απαιτεί ικανό βαθμό συνεννόησης και σύμπτωσης στα βασικά, ώστε να εξασφαλίσει τη λειτουργική οργάνωσή της, τη δόμησή της και την άρθρωση ενιαίου πολιτικού λόγου. Στην κοινή συνείδηση δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι θα καταγραφεί σαν ισχυρή προκαταβολή κόμματος. Και αυτό θα ικανοποιήσει μεγάλη μερίδα όσων λογικά προσβλέπουν σε μια τέτοια εξέλιξη ως αναγκαία και ικανή συνθήκη για την ανασυγκρότηση του πολιτικού χώρου της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, με όλη την ευρύτητα στη σύνθεση και την κοινωνική απεύθυνση που ιστορικά του αντιστοιχεί.

Άλλωστε, μια τέτοια εξέλιξη μόνο σαν αναμενόμενη θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί και από τους τρίτους, από τη στιγμή που τα συνθετικά μέρη μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες συνοικούσαν στο ίδιο κόμμα και αντιδρούσαν με ομόλογους τρόπους στη ραγδαία απομάκρυνσή του από τον ιδρυτικό χαρακτήρα του. Διαφορές μπορεί να υπάρχουν και ενδέχεται να αναδειχθούν νέες, αλλά η συσπείρωση γύρω από την υποψηφιότητα Αχτσιόγλου τη δεύτερη Κυριακή προδίκαζε ήδη τις δυνατότητες νέων συνθέσεων και οπωσδήποτε τη δυνατότητα συνύπαρξης σε ενιαίο κόμμα.

Η διατύπωση του Ευκλείδη Τσακαλώτου «κάτι περισσότερο από φόρουμ διαλόγου, κάτι λιγότερο από κόμμα» μοιάζει να γίνεται πραγματικότητα γρηγορότερα από το αναμενόμενο. Όχι μόνο ως προς το δεύτερο σκέλος της, αλλά και ως προς το πρώτο. Μια διαδικασία ανασυγκρότησης, καθώς προχωρεί, για να πείθει και να κινητοποιεί τις ευρύτερες δυνατές κοινωνικές δυνάμεις, ιδίως εκείνες που επιφυλάσσονται και απέχουν, χρειάζεται να είναι όσο το δυνατόν πιο ανοιχτή στον διάλογο και την κοινή δράση με στόχο τη μεγαλύτερη δυνατή ενίσχυση αυτού του πόλου συσπείρωσης που έχει αρχίσει ήδη να διαμορφώνεται.

Ευρωεκλογές: τόσο μακριά, αλλά και τόσο κοντά

Είναι ευτυχής συγκυρία ότι η επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα γίνει στις ευρωεκλογές. Με τον ειδικό χαρακτήρα που έτσι κι αλλιώς έχουν και, επίσης, εξ αιτίας της συγκυρίας στην οποία πραγματοποιούνται, δηλαδή αμέσως μετά και όχι ταυτόχρονα ή λίγο πριν από τις ελληνικές βουλευτικές. Για να δανειστούμε το σχήμα λόγου του Ευκλείδη, χρονικά τοποθετούνται τόσο μακριά, ώστε να μπορεί να υπάρξει ο αναγκαίος διάλογος που θα καταλήξει σε κοινή εκλογική δράση, αλλά πολύ κοντά για την ίδρυση ενός νέου κόμματος που θα συμμετάσχει σ’ αυτές. Δεν αποκλείεται, βέβαια, με την ταχύτητα που εξελίσσονται τα πολιτικά πράγματα, να πέσουμε έξω και σ’ αυτή την πρόβλεψη. Πάντως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην εκλογική αναμέτρηση αυτή θα δοθεί έτσι κι αλλιώς η δυνατότητα να επαληθευτεί η δημοσκοπική διαπίστωση της ύπαρξης ικανού χώρου για την ανάπτυξη και τη θετική υποδοχή της σύγχρονης ανανεωτικής και ριζοσπαστικής εναλλακτικής πολιτικής πρότασης της Αριστεράς στα αριστερά του Κέντρου και μέχρι το ΚΚΕ.

Η επαλήθευση αυτή μπορεί να γίνει με ευνοϊκούς πολιτικούς όρους για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί λόγω του ειδικού χαρακτήρα των εκλογών αυτών –δεν κρίνεται το ζήτημα της κυβέρνησης και μόλις έχει αναδειχθεί κυβέρνηση από πρόσφατες εκλογές– μπορεί να υπάρξει ευκολότερα συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων σε ένα ψηφοδέλτιο ριζοσπαστικό της Αριστεράς, της Οικολογίας, του Φεμινισμού. Δεύτερον, γιατί στα επίδικα της ευρωπαϊκής πολιτικής υπάρχουν πολύ περισσότερα πεδία συμπτώσεων, πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες συγκλίσεων. Και, ειδικά για τις δυνάμεις της Αριστεράς και της Οικολογίας, είναι δεδομένο το εύφορο έδαφος της μακρόχρονης συνεργασίας τους στο πλαίσιο της κοινής ευρωομάδας στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.

Το άλλο ήμισυ του παντός

Θα ήταν ίσως πολύ χρήσιμη αυτή τη στιγμή η συγκρότηση μεικτών ομάδων όχι μόνο για την επεξεργασία και την αντιμετώπιση των πολιτικών ζητημάτων που ανακύπτουν εντός ή εκτός Βουλής, αλλά και για τη διερεύνηση και προετοιμασία του εδάφους εν όψει των ευρωεκλογών. Αυτό δεν θα ικανοποιήσει μόνο τις ανάγκες που προκύπτουν στα συγκεκριμένα πεδία, αλλά και το κοινό αίσθημα του κόσμου της Αριστεράς, που στο σύνολό του σχεδόν δεν αντιμετωπίζει αυτή τη δύσκολη χωριστική διαδικασία με πνεύμα πεσιμιστικό. Αντίθετα, το κάνει με αγωνιστική διάθεση για τη διεκδίκηση του κοινωνικού ρόλου και του πολιτικού χώρου μιας σύγχρονης ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς στις νέες συνθήκες, που χωρίς τη θέλησή τους έχουν διαμορφωθεί.

Αν αληθεύει η γνωστή ρήση «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός», τότε το αποφασιστικό βήμα έχει γίνει. Αλλά η όποια σοφία κλείνει μέσα της η συγκεκριμένη διαπίστωση, έγκειται και στο ότι το κάθε φορά άλλο «ήμισυ» βρίσκεται εκεί και μας θυμίζει ότι περιμένει την επιθυμητή και αναγκαία ολοκλήρωσή του.

ΥΓ. Ο άνθρωπος που ήρθε για να τα αλλάξει όλα, άλλαξε μόνο τη ματιά με την οποία ένας, κατά οποιαδήποτε έννοια, προοδευτικός πολιτικός ηγέτης μπορεί να βλέπει τα πράγματα. Εξυμνώντας την παλιά καλή Ελλάδα των νοικοκυραίων έδειξε δύο πράγματα: ένα, ότι αγνοεί πως, τουλάχιστον για τους από κάτω, δεν υπήρξε ποτέ, ήταν ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης για όσους «δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό», και, δύο, ότι ο δήθεν προοδευτικός λαϊκισμός του είναι η άλλη όψη του κοινωνικού συντηρητισμού.

Χαράλαμπος Γεωργούλας / Η ΕΠΟΧΗ

Αννέτα Καββαδία: «Εσείς, πόσο ασφαλείς αισθάνεστε σήμερα;»

Ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Ασφάλεια παντού. Ασφάλεια με τη μορφή διαρκώς πολλαπλασιαζόμενων αστυνομικών σωμάτων με ευφάνταστες ονομασίες. Ασφάλεια με τη μορφή βίαιης καταστολής κάθε λογής «ταραξιών» και «μπαχαλάκηδων». Η Ελλάδα φρούριο, τα σύνορα απαραβίαστα. Δεν περνάει κανείς ξένος, αλλόφυλος, αλλόθρησκος....

Αννέτα Καββαδία *

Ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Ασφάλεια παντού. Ασφάλεια με τη μορφή διαρκώς πολλαπλασιαζόμενων αστυνομικών σωμάτων με ευφάνταστες ονομασίες. Ασφάλεια με τη μορφή βίαιης καταστολής κάθε λογής «ταραξιών» και «μπαχαλάκηδων». Η Ελλάδα φρούριο, τα σύνορα απαραβίαστα. Δεν περνάει κανείς ξένος, αλλόφυλος, αλλόθρησκος. Κι αν τυχόν περάσει –και δεν καεί με τραγικό τρόπο σε κάποια πυρκαγιά– ξέρουμε πώς να τον γυρίσουμε εκεί απ’ όπου ήρθε, χωρίς πολλά-πολλά, ακόμα κι αν αυτό δεν είναι, με την αυστηρή έννοια του όρου, απολύτως νόμιμο. Είμαστε η αδιαπέραστη ασπίδα της Ευρώπης. Κοιμηθείτε ήσυχοι, η πατρίδα φυλάσσεται, οι φύλακες έχουν γνώση και επαγρυπνούν.

Είναι γνωστό το παραμύθι που πουλάει η κυβέρνηση της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ακόμα, όμως, κι αν παραβλέψει κανείς ότι πρόκειται ακριβώς για αυτό, για ένα κακό παραμύθι, και ότι στην πραγματικότητα είμαστε όλ@ εξαιρετικά ευάλωτ@, αν όχι απροστάτευτ@, απέναντι στην υπαρκτή εγκληματικότητα (θέμα άλλου άρθρου αυτό), η ουσία παραμένει: ποτέ στην πρόσφατη ιστορία δεν νιώσαμε μεγαλύτερη ανασφάλεια απ’ όσο στις μέρες μας.

Ασφάλεια vs καταστολής

Πρόκειται, προφανώς, για μια διαπίστωση που δεν ισχύει μόνο στα καθ’ ημάς, αλλά συναντάται σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρωτοτυπεί όταν επιδιώκει να στρέψει την προσοχή της κοινωνίας στον «Άλλον» που δήθεν την απειλεί –και από τον οποίο ο ίδιος και η κυβέρνησή του, υποτίθεται, μας προστατεύουν. Το ίδιο κακόγουστο έργο παίζεται και αλλού. Μάλιστα, με τόσο μεγαλύτερη ένταση όσο μεγαλύτερη είναι η οικονομική επισφάλεια και όσο χαμηλότερο το βιοτικό επίπεδο. Και δεν είναι, ασφαλώς, η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο συμβαίνει στο ιστορικό συνεχές, μάλλον πρόκειται για τον κανόνα.

Έναν κανόνα που έρχεται να επιβεβαιώσει την ανάγκη η Αριστερά να επανανοηματοδοτήσει, πλέον, την έννοια της ασφάλειας, η οποία –στον αντίποδα της δεξιάς, νεοφιλελεύθερης θεώρησης που τη θέλει να αρχίζει και να τελειώνει στην καταστολή– οφείλει να αποτελέσει εκείνη τη συνθήκη, εκείνο το προστατευτικό πλέγμα που, μέσω της ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους, θα μεριμνήσει για την ευζωία των πολιτών. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλες τις μετρήσεις της κοινής γνώμης, το –χωρίς σειρά αξιολόγησης– τετράπτυχο: υγεία, παιδεία, εργασία, στέγη, συμπυκνώνει το τι θεωρείται σήμερα ασφάλεια. Και όχι τυχαία.

Υγεία: Υποτίθεται ότι είναι γερά εδραιωμένη στην ευρωπαϊκή έννομη τάξη και στον ευρωπαϊκό πολιτικό διάλογο η αρχή ότι ένα σύγχρονο κράτος οφείλει να εξασφαλίζει στους πολίτες του υψηλού επιπέδου υπηρεσίες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, από την πρόληψη ως τη θεραπεία, στο πλαίσιο ενός δημόσιου συστήματος υγείας που χρηματοδοτείται από τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές των πολιτών, και συνεπώς προσφέρεται δωρεάν. Η πανδημία του Covid επιβεβαίωσε με τον πλέον τραγικό τρόπο ότι αυτό, στην Ευρώπη του 21ου αιώνα, απλώς δεν ισχύει.

Παιδεία: Εδώ δεν εννοούμε μόνο την παραδοσιακή έννοια της παιδείας, δηλαδή τη δωρεάν υποχρεωτική εκπαίδευση και τα δημόσια πανεπιστήμια. Στην εποχή της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης και της αλματώδους προόδου στην επιστήμη και την τεχνολογία, η Ευρώπη –που υποτίθεται θέλει να ηγείται σε αυτούς τους τομείς παγκοσμίως– δεν επενδύει στη μόρφωση και την εκπαίδευση των ευρωπαίων. Ούτε στις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες, ούτε στις θετικές. Μας λένε ότι όλα αυτά θα γίνουν μέσω των επενδύσεων της ιδιωτικής αγοράς, αλλά αυτό είναι ψέμα. Οι ίδιες οι χώρες που πρωτοστατούν στην επιστήμη και την τεχνολογία, οι ΗΠΑ και η Κίνα, το κάνουν μέσω κολοσσιαίων δημόσιων επενδύσεων. Στην Ευρώπη, οι ήδη επιβαρυμένοι οικογενειακοί προϋπολογισμοί πασχίζουν για να μορφώσουν τις νεότερες γενιές.

Εργασία: Εδώ περιττεύουν τα πολλά λόγια, είναι η καθημερινή πραγματικότητα που βιώνουν εκατομμύρια εργαζόμενοι και εργαζόμενες, την ώρα που συνεχώς εφευρίσκονται νέες και εξαιρετικά ευφάνταστες μορφές «ευέλικτης» (δηλαδή εντελώς απορυθμισμένης) εργασίας. Συμβάσεις μηδενικών ωρών, μερική απασχόληση που στην πράξη είναι ολική, κατάργηση των υπερωριών και των πληρωμένων αδειών, μέχρι τους «freelance συνεργάτες» ψηφιακών πλατφορμών διανομής. Η εργασιακή ανασφάλεια στα ύψη, με τα εργατικά ατυχήματα, συχνά θανατηφόρα, να είναι πια καθημερινά.

Στέγη: Την εποχή του Airbnb και της βραχυχρόνιας μίσθωσης, την εποχή του gentrification –για χάρη του τουρισμού– άλλοτε οικιστικών περιοχών των ευρωπαϊκών πόλεων, την εποχή της μετεωρικής ανόδου των τιμών αγοράς και μίσθωσης κατοικίας, οι ευρωπαίοι, και κυρίως νέοι άνθρωποι, απλώς αδυνατούν να βρουν τη δική τους στέγη. Και μένουν, για όλο και περισσότερο, στο παιδικό τους δωμάτιο. Την ίδια ώρα, η Ευρώπη προβληματίζεται, υποτίθεται, για το δημογραφικό πρόβλημα και τη γήρανση του πληθυσμού και αναζητά εναγωνίως τρόπους να ενθαρρύνει την αύξηση των γεννήσεων. Με αναποτελεσματικά ημίμετρα.

Ταξική η ανάγκη

Υπήρξε εποχή που αυτά τα τέσσερα στοιχεία, που σήμερα συνιστούν επείγοντα ζητούμενα, θεωρούνταν δεδομένα και αυτονόητα. Συνιστούσαν τον πυρήνα του περίφημου και αλήστου μνήμης Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Μοντέλου, το καύχημα και το σύμβολο της μεταπολεμικής οικονομικής ευμάρειας της ευρωπαϊκής ηπείρου –ή, τουλάχιστον, του δυτικού της μέρους.

Το εν λόγω Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Μοντέλο συνδυάστηκε, και με τη σειρά του τροφοδότησε την αλματώδη οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη αυτών των κρατών. Και μπορεί, σε κάποιο βαθμό, να ήταν αποτέλεσμα της αγωνίας των κυβερνήσεων της Δυτικής Ευρώπης να μην μπουν στους πληθυσμούς τους «περίεργες» και «λίαν επικίνδυνες» ιδέες περί σοσιαλισμού, με δεδομένο το… φόβητρο της ΕΣΣΔ, κυρίως ωστόσο ήταν αποτέλεσμα της οργανωμένης διεκδίκησης από την πλευρά των ευρωπαίων εργαζομένων. Τη νέα πραγματικότητα των οποίων οφείλει να αφουγκραστεί η Αριστερά και να γίνει αυτή ο φορέας έκφρασης των αιτημάτων τους.

Σε αυτό το πλαίσιο, η ασφάλεια –επανανοηματοδοτημένη– οφείλει να απεμπλακεί από την ιδεολογική της κατάχρηση, να διαχωριστεί από την έννοια της καταστολής και να γίνει βασικό δημόσιο αγαθό και ευθύνη. Κάτι που μπορεί να ευδοκιμήσει μόνο σε συνθήκες ανασυγκρότησης και ανασύνθεσης της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

________________________________________  

Η Αννέτα Καββαδία είναι Ελληνίδα δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ, και πολιτικός, πρώην βουλευτής Β΄ Αθηνών εκλεγμένη με τον ΣΥΡΙΖΑ, πρόσφατα εντάχθηκε στην Κ.Ο. των «11».

Αννέτα Καββαδία / Η ΕΠΟΧΗ

Γιάννης Ανδρουλιδάκης: Το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον ξέραμε

Ο ΣΥΡΙΖΑ απονευρώνεται ιδεολογικά και οργανωτικά και χάνει τη ραχοκοκαλιά του. Είναι φανερό πλέον ότι ούτε είναι, ούτε και θα ξαναγίνει ίδιος, όπως ήταν στο παρελθόν.

 

 

 

Γιάννης Ανδρουλιδάκης *

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον ξέραμε, τελείωσε τόσο οργανωτικά όσο και ιδεολογικά. Μετά την τελευταία Κ.Ε. και όσα συνέβησαν εκεί, οι αποχωρήσεις έγιναν επαναλαμβανόμενο φαινόμενο. Έφυγε η «Ομπρέλα», οι 6+6, μεγάλος αριθμός στελεχών και απλών μελών, ευρωβουλευτές κ.α. Αυτή η μαζική φυγή δημιουργεί ένα νέο σκηνικό: ο ΣΥΡΙΖΑ απονευρώνεται και χάνει τη ραχοκοκαλιά του. Είναι φανερό πλέον ότι ούτε είναι, ούτε και θα ξαναγίνει ίδιος, όπως ήταν στο παρελθόν. 

Επιπλέον, μετά την εκλογή του κ. Κασσελάκη, μετατοπίζεται ιδεολογικά προς τον χώρο του Κέντρου, κάνοντας πράξη το σχέδιο του αρχηγού του για τη δημιουργία ενός πολιτικού σχηματισμού, ο οποίος θα είναι αντίστοιχος με το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ. Ακόμη, δημιουργείται ένα κόμμα αρχηγικό και λαϊκιστικό, στο οποίο ο επικεφαλής μπορεί να παρακάμπτει το καταστατικό και τις θεσμοθετημένες διαδικασίες, να εκφράζει αντιλήψεις και να υιοθετεί συμπεριφορές που βρίσκονται έξω από την κουλτούρα και την ιστορική πορεία της ανανεωτικής Αριστεράς. Ο κ. Κασσελάκης και η ομάδα του αλλάζουν τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ, διατυπώνουν τοξικό πολιτικό λόγο, κατασκευάζουν εσωτερικούς εχθρούς και αποστάτες, συμπεριφέρονται με πολιτικό τσαμπουκά και επιτρέπουν στους διψασμένους για εκδίκηση οπαδούς τους να σκυλέψουν διαδικτυακά όσους τολμούν να διατυπώνουν πολιτικές διαφωνίες. Όλα τα παραπάνω είναι που οδήγησαν στην έξοδο όσους αποχώρησαν και όχι η εκλογή του κ. Κασσελάκη στην αρχηγία, την οποία ουδείς αμφισβήτησε.

Το φαινόμενο Κασσελάκη ξεφούσκωσε γρήγορα, όταν το lifestyle έδωσε τη θέση του στην πραγματική πολιτική. Τότε φανερώθηκε η πολιτική γύμνια του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο δεν έφερε το νέο που υποσχέθηκε, αλλά ο ίδιος και η ηγετική ομάδα που τον στηρίζει οδηγούν το κόμμα τους στη μεγαλύτερη κρίση από την εποχή της ίδρυσής του και, πιθανώς, σε λίγο καιρό να του βάλουν και την ταφόπλακα. Οι δημοσκοπήσεις κατατάσσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην τρίτη θέση, την οποία, ίσως, απολέσει από το ΚΚΕ. Η φυγή έντεκα βουλευτών και η συγκρότηση μιας νέας κοινοβουλευτικής ομάδας τον βυθίζει ακόμη βαθύτερα. Η πολιτική κατρακύλα και η περαιτέρω συρρίκνωσή του μοιάζει αναπόφευκτη.

Από τον κατήφορο και τη φθορά δεν μπόρεσε να τον σώσει ούτε ο κ. Τσίπρας, ο οποίος αποφάσισε να παρέμβει με πολύ μεγάλη καθυστέρηση. Οι συναντήσεις του, ωστόσο, με στελέχη και βουλευτές που αποχώρησαν και η προσπάθειά του να κρατήσει ενωμένο τον κασσελακικό ΣΥΡΙΖΑ δεν απέδωσαν. Φαίνεται ότι το κύρος του έχει εξατμιστεί και η δυνατότητά του να επηρεάζει καταστάσεις και να κρατά εσωκομματικές ισορροπίες ανήκει στο παρελθόν. Όπως και να έχει, όμως, η ευθύνη του για ό,τι έχει συμβεί είναι τεράστια. Στήριξε, τουλάχιστον μέσω των συνεργατών του, τον κ. Κασσελάκη, και του επέτρεψε να χρησιμοποιήσει το όνομά του και να εμφανιστεί ως κληρονόμος και συνεχιστής του. Τον άφησε να ξεφορτωθεί την ενοχλητική «Ομπρέλα», δηλαδή τους παλιούς συνεργάτες και υπουργούς των κυβερνήσεών του, και μετά αποφάσισε να «δράσει», για να προστατεύσει και πάλι τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Εις μάτην, όμως. Ποιος τον ακούει πια;

Όσοι προβληματίζονται για τη σημερινή εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εξακολουθούν να παραμένουν στο κόμμα τους, γιατί πιστεύουν ότι στο συνέδριο του Φεβρουαρίου θα υπάρξουν ανατροπές, βρίσκονται σε πλάνη. Η ηγετική ομάδα του κ. Κασσελάκη και ο νέος μηχανισμός που χτίζει θα έχει εδραιωθεί και θα ελέγξει κάθε επικίνδυνη εξέλιξη. Όσοι πάλι ελπίζουν ότι μια βαριά ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές θα οδηγήσει σε αλλαγή ηγεσίας, λειτουργούν τυχοδιωκτικά. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο παραμένει αμφίβολο κατά πόσο θα παραιτηθεί ο κ. Κασσελάκης, μα, κι αν αυτό συμβεί, θα αντικατασταθεί από πρόσωπο του στενού πυρήνα των συνεργατών-καθοδηγητών του.

Η εκλογή του κ. Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία συνδυάστηκε με αλλαγή στη φυσιογνωμία του ιστορικού αυτού κόμματος, λειτούργησε καταλυτικά στην αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στον χώρο της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να ξεψυχά και κάτι άλλο να γεννιέται. Νέο και ελπιδοφόρο; Μένει να το δούμε.

________________________

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Η ιδιωτικοποίηση της Ανώτατης Παιδείας, «δούρειος ίππος» για την ιδιωτικοποίηση της Δημόσιας Υγείας

 

Νίκος Στραβελάκης*

Πηγή: https://www.paron.gr/2023/11/20/i-idiotikopoiisi-tis-anotatis-paideias-doyreios-ippos-gia-tin-idiotikopoiisi-tis-dimosias-ygeias-toy-n-stravelaki/

Η ιδιωτικοποίηση της Ανώτατης Παιδείας, «δούρειος ίππος» για την ιδιωτικοποίηση της Δημόσιας Υγείας – Του Ν. Στραβελάκη

Πηγή: https://www.paron.gr/2023/11/20/i-idiotikopoiisi-tis-anotatis-paideias-doyreios-ippos-gia-tin-idiotikopoiisi-tis-dimosias-ygeias-toy-n-stravelaki/

Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση και ο πολυπληθής φιλικός της Τύπος έχουν κάνει τη διάσπαση και την εσωκομματική αντιπαράθεση στον ΣΥΡΙΖΑ προπέτασμα καπνού απέναντι στην ακρίβεια, τη λιτότητα και τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που σχεδιάζουν στην Υγεία, στην Παιδεία και στην Εργασία.

Θα αντισταθώ, λοιπόν, στον πειρασμό της ενασχόλησης με τον «μαξιλαροπόλεμο» του κ. Κασσελάκη, της κ. Αχτσιόγλου και του αποχωρήσαντος κ. Τσακαλώτου και θα ασχοληθώ με τη διασύνδεση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων στην Παιδεία με την ιδιωτικοποίηση της Υγείας και, εντέλει, με την κοινωνική ανισότητα.

Συγκεκριμένα, πριν από λίγες ημέρες, μεγάλος ιδιωτικός όμιλος στον χώρο της Υγείας («Οικονομικός Ταχυδρόμος», 16/11/2023) ανακοίνωσε μεταξύ άλλων την πρόθεσή του να ιδρύσει ιδιωτική Ιατρική Σχολή. Είναι η τρίτη σχετική ανακοίνωση ιδιωτικού ομίλου που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι όλοι οι μεγάλοι ιδιωτικοί όμιλοι παροχής υπηρεσιών υγείας φιλοδοξούν να ιδρύσουν ιατρική σχολή.

Στο πεδίο αυτό τα έχουν βρει με την κυβέρνηση (αλίμονο αν δεν τα έβρισκαν), η οποία προσπαθεί να παρακάμψει τις απαγορεύσεις του άρθρου 16, νομοθετώντας τη λειτουργία παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων στην Ελλάδα

Το θέμα είναι πώς θα λειτουργήσουν αυτές οι σχολές στην Ελλάδα, δεδομένου, μάλιστα, ότι στις αγγλοσαξονικές χώρες η Ιατρική είναι μεταπτυχιακό δίπλωμα που ακολουθεί προπαρασκευαστικό δίπλωμα σε συναφές αντικείμενο όπως η Βιολογία. Με άλλα λόγια, κανένα ξένο πανεπιστήμιο που σέβεται τον εαυτό του δεν θα δώσει πτυχίο Ιατρικής χωρίς ο απόφοιτος να έχει φοιτήσει στη δική του ιατρική σχολή.

Γεννιέται, λοιπόν, το εύλογο ερώτημα: Γιατί ο διακαής πόθος των ιδιωτικών νοσοκομείων είναι να ιδρύσουν ιατρικές σχολές; Η απορία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη αν σκεφτεί κανείς ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα με υψηλότερη αναλογία γιατρών ανά κάτοικο από τις περισσότερες ευρωπαϊκές. Συγκεκριμένα, έχει αναλογία 6,1 γιατρούς ανά 1.000 κατοίκους, ενώ ο μέσος όρος στην ΕΕ είναι 3,8 γιατροί ανά 1.000 κατοίκους. Νομίζω ότι αυτό που θέλουν είναι η δυνατότητα να γίνουν πανεπιστημιακά νοσοκομεία και με αυτόν τον τρόπο να μπορούν να δώσουν ειδικότητα στους αποφοίτους των ιατρικών σχολών κρατικών πανεπιστημίων. Έτσι θα βρουν φθηνό εργατικό δυναμικό, πρόθυμο να στελεχώσει τις εφημερίες τους, αντί να περιμένει στις λίστες αναμονής των κρατικών νοσοκομείων.

Παράλληλα, όντας πανεπιστημιακά νοσοκομεία, θα μπορέσουν να ενταχθούν πιο εύκολα στο σύστημα υγείας, όπως αποβλέπει η κυβέρνηση. Στόχος της Νέας Δημοκρατίας είναι να περάσει τις λειτουργίες των κρατικών νοσοκομείων σε ιδιώτες. Είναι πολύ πιο εύκολο να το κάνει σε υποτιθέμενες πανεπιστημιακές κλινικές, παρά σε απλές κλινικές.

Τώρα, ο χαρακτηρισμός νοσοκομείων που ανήκουν σε funds ή σε εταιρείες εισηγμένες στο χρηματιστήριο ως πανεπιστημιακών είναι μια ακόμη ελληνική πρωτοτυπία. Τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, είναι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί, όχι παραρτήματα ανωνύμων εταιρειών.

Πάντως, το κέρδος για τους ιδιώτες θα είναι διπλό. Από τη μια θα έχουν έσοδα από την παροχή υπηρεσιών στο Δημόσιο και από την άλλη θα γλιτώσουν την καταβολή clawback από την υπέρβαση του πλαφόν της νοσοκομειακής δαπάνης που θέτει η ΕΕ. Ο λόγος είναι ότι η κυβέρνηση προτίθεται να νομοθετήσει ώστε οι επενδύσεις των ιδιωτών σε υποδομές και τεχνολογία στον κλάδο της Υγείας να εκπίπτουν από το clawback. Είναι εξοργιστικό από τη μια η ΕΕ να συνεχίζει να εφαρμόζει αυτό το μνημονιακό μέτρο και από την άλλη η κυβέρνηση να το εκμεταλλεύεται για να κατεδαφίσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Είναι σαφές ότι το νέο καθεστώς της Δημόσιας Υγείας θα βασίζεται σε καλυπτόμενες και μη καλυπτόμενες δαπάνες. Δηλαδή, θα μπαίνει ο άρρωστος στο νοσοκομείο, θα ακολουθούν το πρωτόκολλο και όποια επιπλέον εξέταση ή αγωγή θα πρέπει να την πληρώσει. Με άλλα λόγια, θα νοσηλεύεται, με βάση το βαλάντιό του, είτε στο ιδιωτικό νοσοκομείο είτε στο δημόσιο. Σε αυτό το καθεστώς μάλιστα τα ιδιωτικά νοσοκομεία θα έχουν μεγαλύτερη ευελιξία αφού θα μπορούν να συμψηφίζουν το clawback με τις επενδυτικές τους δαπάνες.

Όλα αυτά τα αναφέρω κυρίως για εκείνους που, ελαφρά τη καρδία, διερωτώνται «γιατί να μη γίνουν ιδιωτικά πανεπιστήμια;». Η ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση είναι στην ουσία «δούρειος ίππος» για την ιδιωτικοποίηση και των υπόλοιπων κοινωνικών παροχών όπως η Δημόσια Υγεία. Σύγχρονες έρευνες έχουν δείξει ότι η μορφωτική ανισότητα είναι η βάση και της έντονης εισοδηματικής ανισότητας, που με τη σειρά της αντανακλάται σε ανισότητα στη λήψη κοινωνικών παροχών, όπως η Υγεία. Η υπεράσπιση, λοιπόν, της δημόσιας δωρεάν παιδείας υπερβαίνει τον στόχο ενός συμπεριληπτικού εκπαιδευτικού συστήματος και αφορά το σύνολο των κοινωνικών παροχών.

* Ο Νίκος Στραβελάκης είναι Οικονομολόγος του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

paron.gr

Δημήτρης Καζάκης: «Ως πότε θα συνεχίζεται αυτό το παραμύθι με το «μαξιλαράκι» ρευστότητας;»

 

 

Δημήτρης Καζάκης *

Μέσα στα τόσα καλά που μας δώρισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τη δήθεν «έξοδο από τα μνημόνια», υποτίθεται ότι ήταν κι ένα «μαξιλαράκι ρευστότητας». Αυτά ισχυρίζονται ακόμη και σήμερα οι αυτουργοί του 3ου και χειρότερου μνημονίου. Υπό καθεστώς προστασίας της εξωνημένης δημοσιογραφίας, η οποία δεν επιτρέπει κανένα ουσιαστικό αντίλογο.

Βέβαια, όπως πάντα, η αλήθεια είναι παντελώς διαφορετική.

Το τρίτο πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής για την Ελλάδα ξεκίνησε στις 19 Αυγούστου 2015 και διήρκεσε επίσημα έως τις 20 Αυγούστου 2018. Εν συνόλω, η Ελλάδα έλαβε 61,9 δις ευρώ χρηματοδοτικής βοήθειας από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM), επί συνολικού κονδυλίου προγράμματος έως και 86 δις ευρώ.

Με άλλα λόγια, όταν παίχτηκε η φιέστα της δήθεν εξόδου από τα μνημόνια, παρέμεναν αδιάθετα δάνεια του 3ου μνημονίου ύψους 24 δις ευρώ. Ο ESM δέχτηκε να διατηρήσει το υπόλοιπο των δανείων του 3ου μνημονίου ως «μαξιλάρι» ρευστότητας που θα υποστηρίξει την επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές.

Η πρόταση του ESM ξεκαθάριζε επίσης ότι οι πόροι του «μαξιλαριού» ενδέχεται να αλλάξουν προορισμό, αν το διοικητικό του συμβούλιο θεωρήσει ότι αυτό είναι σκόπιμο. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για δυνατότητα έκτακτου δανεισμού προς την Ελλάδα, στην περίπτωση που δεν θα μπορέσει να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της με ίδιους πόρους.

Για το «μαξιλαράκι» αυτού του έκτακτου δανεισμού, η Ελλάδα ήταν υποχρεωμένη να πληρώνει τόκους, προκειμένου να είναι διαθέσιμος από τον ESM. Αυτά προκύπτουν από τη σύμβαση του ESM, που κατατέθηκε στο γερμανικό Κοινοβούλιο, μαζί με τα άλλα κείμενα της συμφωνίας υπογεγραμμένα από την ελληνική κυβέρνηση.

Να θυμίσουμε ότι η κυβέρνηση Τσίπρα δεν κατάθεσε ποτέ προς έγκριση τη συγκεκριμένη υπογεγραμμένη σύμβαση με τον ESM, αλλά και τα συνοδευτικά κείμενα. Κατέθεσε μόνο ένα πολυνομοσχέδιο, τον μετέπειτα Ν. 4549/2018 (ΦΕΚ, 105, 14 Ιουνίου 2018), όπου με βάση το άρθρο 109 προέβλεπε ¨΄Παροχή εξουσιοδοτήσεων και έγκριση σχεδίου τροποποιητικής σύμβασης κατ’ εφαρμογή του άρθρου 3 του ν. 4336/2015.»

Με άλλα λόγια εξουσιοδοτούσε τον τότε υπουργό οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτο, τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, τον Διευθύνοντα Σύμβουλο και τον Αναπληρωτή Διευθύνοντα Σύμβουλο του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, αλλά και τον Πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου και Διευθύνοντα Σύμβουλο της Ελληνικής Εταιρείας Συμμετοχών και Περιουσίας Α.Ε., να υπογράψουν εν κρυπτώ και παραβύστω τις συμβάσεις και τα συνοδευτικά κείμενα με τον ESM.

Η Βουλή έμεινε αποκλειστικά με την έγκριση σχεδίου τροποποιητικής σύμβασης του προηγούμενου επίσης σχεδίου δανειακής σύμβασης του 3ου μνημονίου. Η διαδικασία αυτή καθ’ όλα παράνομη με βάση το Σύνταγμα, ακολουθήτεθούν ποτέ υπό την κρίση της Βουλής, οι αληθινές δεσμεύσεις που αναλάμβαναν εν κρυπτώ οι κυβερνήσεις στο όνομα και εις βάρος του ελληνικού λαού.

Η διαδικασία αυτή ήταν τόσο κατάφωρα αντισυνταγματική, που ακόμη και η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής στην Έκθεση επί του συγκεκριμένου Νομοσχεδίου το 2018, αναφέρει σχετικά:

«Παρατηρείται ότι νομοθετική κύρωση σύμβασης, ώστε αυτή να αποκτήσει ισχύ νόμου ως προς τους όρους της που τυχόν αποκλίνουν από τις ισχύουσες διατάξεις ή που θέτουν απρόσωπους κανόνες που δεσμεύουν τρίτους, νοείται µόνο εφόσον η σύμβαση έχει νομίμως υπογραφεί από τα συμβαλλόμενα μέρη. Συνεπώς, κατά νομική ακριβολογία, δεν νοείται κύρωση σχεδίου σύμβασης, δηλαδή κειμένου το οποίο δεν έχει υπογραφεί από τα συμβαλλόμενα μέρη, παρά µόνο έγκριση της Βουλής, ώστε τα εξουσιοδοτούμενα πρόσωπα να υπογράψουν σύμβαση µε το παρατιθέμενο στην προτεινόμενη διάταξη περιεχόμενου.» (σελ. 28-29).

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Κάτι εξαιρετικά απλό και αυτονόητο. Δεν νοείται κύρωση σύμβασης με τη μορφή σχεδίου. Πρέπει πρώτα να υπογραφεί από τα συμβαλλόμενα μέρη και ύστερα να κυρωθεί από την Βουλή για να αποκτήσει ισχύ νόμου. Παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση Τσίπρα ποδοπατώντας. όπως και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, τη συνταγματική νομιμότητα έκρυψε από τον ελληνικό λαό και τη βουλή, τις αληθινές συμβάσεις με τον ESM. Αναμεσά τους και τις προβλέψεις για έκτακτη δανειακή συνδρομή, που τολμάνε ακόμη και σήμερα να την χαρακτηρίζουν «μαξιλαράκι ρευστότητας».

_____________________________________________

*Ο Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

Ελλάδα και Κύπρος στηρίζουν τη γενοκτονία - Ετοιμάζουν ελληνικό Βατερλώ

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Νίκος Χριστοδουλίδης επιβεβαίωσαν ρητά, κατά την πρόσφατη συνάντησή τους στην Αθήνα, το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα».

 

    Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος *

Παρά την προσπάθεια να δείξουν ότι ενδιαφέρονται κάπως και για το «ανθρωπιστικό θέμα», δηλαδή τη συνεχιζόμενη αδιάκριτη σφαγή ενός πληθυσμού εκατομμυρίων ανθρώπων, προκειμένου να τον αναγκάσουν να φύγει από τις πατρογονικές του εστίες, ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Κύπριος πρόεδρος Νίκος Χριστοδουλίδης επιβεβαίωσαν ρητά, κατά την πρόσφατη συνάντησή τους στην Αθήνα, το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα».

Σε συνδυασμό με την άρνηση των δύο κυβερνήσεων να στηρίξουν το ψήφισμα που καλούσε σε κατάπαυση του πυρός στον ΟΗΕ, ψήφισμα που υποστήριξε η τεράστια πλειοψηφία των χωρών του πλανήτη, περιλαμβανομένης της Γαλλίας, με τις πράξεις και τις δηλώσεις τους αυτές οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου υποστηρίζουν μια πολεμική επιχείρηση εθνοκάθαρσης, που εξελίσσεται ήδη, μπροστά στα μάτια μας, σε γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, έχοντας φτάσει τα εγκλήματα των χιτλερικών στην κατεχόμενη Ελλάδα και Ευρώπη στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Σήμερα, είναι τέτοια η παγκόσμια κατακραυγή κατά του Ισραήλ που ακόμα και οι τηλεοράσεις μας έχουν υποχρεωθεί να δείχνουν, μετά από ένα μήνα, μερικά τουλάχιστον από τα εγκλήματα αυτού του κράτους…

Το Ισραήλ έχει παραβιάσει και συνεχίζει να παραβιάζει όλες τις αποφάσεις του ΟΗΕ και έχει φτάσει στο σημείο να επιτίθεται θρασύτατα ακόμα και στον ίδιο τον Γενικό Γραμματέα. Να υποστηρίζεις σήμερα ότι αυτά που γίνονται στη Γάζα είναι δικαίωμα στην αυτοάμυνα και να μη ζητάς κατάπαυση πυρός σημαίνει να συμπράττεις σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Εκθέτει αυτό ανεπανόρθωτα την Ελλάδα και την Κύπρο και προκαλεί τεράστια μακροχρόνια βλάβη στα εθνικά τους συμφέροντα.

Επικαλούμενη το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» η εξτρεμιστική κυβέρνηση του Ισραήλ σκοτώνει αδιάκριτα αμάχους, έχει κόψει το νερό, τα φάρμακα και τις επικοινωνίας, θέτοντάς τους προ του διλήμματος «φυγή ή θάνατος». Έχει εκτοπίσει ήδη εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους από τη βόρειο Γάζα, έναν αριθμό της τάξης των Ελλήνων που εκτοπίσθηκαν με τη Μικρασιατική Καταστροφή και πολύ μεγαλύτερων από όσους εκτοπίσθηκαν από τη βόρειο Κύπρο το 1974. Η προφανής επιδίωξή της (όπως έχει άλλωστε αποκαλυφθεί από πάμπολλα δικά τους επίσημα έγγραφα) είναι να εκτοπίσει ει δυνατόν όλο τον πληθυσμό της Γάζας στην Αίγυπτο ή και σε άλλες μεσογειακές χώρες ή τον Καναδά, καθιστώντας απολύτως αδύνατη τη συνέχιση της ζωής στη Γάζα.

Η αντίσταση των Ελεύθερων Πολιορκημένων της Γάζας, του Στάλινγκραντ του αιώνα μας, διέψευσε μέχρι τώρα όλες τις προβλέψεις όλων, εμπλέκοντας το Ισραήλ σε μακρύ πόλεμο που η κοινωνία του δεν μπορεί να στηρίξει. Σε παρόμοιες συνθήκες η ηγεσία του θα μπει στον πειρασμό να κλιμακώσει τη γενοκτονική τρομοκρατία, ή να προχωρήσει και σε άλλες επικίνδυνες κλιμακώσεις (σύνδρομο του Σαμψών). Ακόμα και αν δεχθεί εκεχειρία, κάτι εντελώς αμφίβολο, θέλει να έχει ολοκληρώσει προηγουμένως τουλάχιστο την εθνοκάθαρση της Βόρειας Γάζας.

Πόσο μάλλον που οι ΗΠΑ έχουν επικεφαλής έναν πρόεδρο πολύ μειωμένων δυνατοτήτων και απολύτως ελεγχόμενο από το παντοδύναμο αμερικανικό φιλο-ισραηλινό λόμπι. Όπως είπε άλλωστε ο ίδιος ο Μπάιντεν επισκεπτόμενος το Ισραήλ εν μέσω πολέμου: «Δεν πιστεύω ότι πρέπει να είσαι Εβραίος για να είσαι Σιωνιστής και είμαι Σιωνιστής». Οπαδοί του Σιωνισμού είναι και οι ουκρανο-εβραϊκής καταγωγής Άντονι Μπλίνκεν και Βικτόρια Νούλαντ, οπότε έχει μείνει μόνο ο αρχηγός της CIA Ουίλιαμ Μπερνς και οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις ως φάρος λογικής, προς το παρόν τουλάχιστο, στην κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Πολύ φοβόμαστε ότι και η κυπριακή πρόταση, που υποστήριξε και η Ελλάδα, για δήθεν «θαλάσσιους ανθρωπιστικούς διαδρόμους» προς τη Γάζα δεν είναι παρά μια ισραηλινή προσπάθεια να ελέγξουν πλήρως και να αφαιρέσουν από τον έλεγχο της Αιγύπτου την επαφή της Λωρίδας με τον έξω κόσμο, προετοιμάζοντας ενδεχομένως και μία εκδίωξη δια θαλάσσης των Παλαιστινίων. Φαίνεται βέβαια παλαβό κάτι τέτοιο και πάρα πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί, αλλά η κυβέρνηση Νετανιάχου στο σημείο που έχει βρεθεί και με τις ιδεολογικές και ιστορικές καταβολές που έχει, μόνο επικίνδυνους παραλογισμούς μπορεί να παράγει. (Όποιος θέλει να ενημερωθεί για τις ρίζες του φαινομένου Νετανιάχου μπορεί να διαβάσει την εξόχως τεκμηριωμένη και τρομακτική κατά τα άλλα επισκόπηση του Αμερικανού δημοσιογράφου Chris Hedges εδώ). 

Παραρτήματα Ισραήλ και ΗΠΑ

Η πολιτική ουσιαστικής δικαιολόγησης της γενοκτονίας ως δήθεν άσκησης του «δικαιώματος στην αυτοδιάθεση» ντροπιάζει την Ελλάδα και την Κύπρο και καταστρέφει το οποιοδήποτε διεθνές πολιτικό μας κεφάλαιο, πέραν του ότι είναι μια πολιτική που ασκείται εναντίον της γνώμης και των αισθημάτων του ελληνικού λαού, αποδεικνύοντας ότι η δημοκρατία μας είναι μόνο τυπική, είναι και μια πολιτική τρομερά επικίνδυνη από άποψη realpolitik. Αθήνα και Λευκωσία πόνταραν στο λάθος άλογο και στην Ουκρανία και στο Παλαιστινιακό, όπως εύστοχα υπογραμμίζει ο Κύπριος καθηγητής Στέφανος Κωνσταντινίδης και αυτό κινδυνεύει, όπως έχουμε επανειλημμένως υποστηρίξει στην αρθρογραφία μας, να προκαλέσει τελικά το γεωπολιτικό Βατερλώ του ελληνισμού. Η πρόσφατη τραγωδία της Αρμενίας, που ακολούθησε μια πολιτική ανάλογη με αυτή που ακολουθούν σήμερα Ελλάδα και Κύπρος, αποξενώνοντας παραδοσιακούς φίλους και συμμάχους της, για να αφεθεί στην αγκαλιά της Δύσης, δεν έχει μάθει τίποτα στην Αθήνα και τη Λευκωσία.

Οι δύο χώρες συμπεριφέρονται ως παραρτήματα του Ισραήλ και των ΗΠΑ και δυστυχώς μάλλον είναι. Αυτή η πολιτική όμως οδηγεί σε καταστροφή τον ελληνικό λαό, στερώντας τον από οποιοδήποτε άλλο διεθνές έρεισμα και οποιαδήποτε συμπάθεια σε έναν κόσμο που δεν είναι πια το φέουδο αυτών των δύο δυνάμεων, κάτι που απεδείχθη περίτρανα και με την διαγραφόμενη ήδη ήττα του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Το παράδειγμα της Τουρκίας, δίπλα μας, που, ακολουθώντας το προηγούμενο του Ανδρέα Παπανδρέου και του Μακάριου, έχει εκτιναχθεί σε διπλωματική και διεθνοπολιτική υπερδύναμη, τα λέει όλα. Μάλιστα έχει τον σεβασμό και του ΝΑΤΟ (Όχι δεν μας δημιουργεί πρόβλημα η σχέση Άγκυρας και Χαμάς, είπε τις προάλλες ο Γενικός Γραμματέας της Συμμαχίας Στόλτενμπεργκ). Σήμερα η Τουρκία είναι εξαιρετικά δημοφιλής ακόμα και σε περιοχές που κάποτε δεν ήθελαν να τη δούνε και αγαπούσαν την Ελλάδα, όπως η Λατινική Αμερική.

Σε επόμενο άρθρο μας θα εξετάσουμε αναλυτικά αν όντως το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνηγήα και υπό ποίους όρους και προϋποθέσεις. Γιατί, εκτός των άλλων, οι πολιτικοί μας είναι και αδιάβαστοι.

___________________________________________________

* Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative. Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως ανταποκριτής για πολλά μέσα. Συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Ράπτη (Pablo) στην έκδοση της διεθνούς επιθεώρησης για την Αυτοδιαχείριση “Utopie Critique”. Έχει γράψει τα βιβλία: “Η Κύπρος στο στόχαστρο – Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες” (Ινφογνώμων 2017), “Η Κύπρος σε Παγίδα” (Λιβάνης, 2008), “Η Αρπαγή της Κύπρου” (Λιβάνης, 2004) και “Φάκελος Ελλάς – Τα αρχεία των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών” (Λιβάνης, 1993).

Μήπως ο ΜΑΚΑΡΘΙΣΜΟΣ είναι ΕΔΩ;

Βασίλης Λιόσης*

Ως μακαρθισμός καθιερώθηκε να χαρακτηρίζεται εκείνη η πολιτικήπρακτική που εφαρμόστηκε από την αμερικανική κυβέρνηση με εμπνευστήτον Αμερικανό γερουσιαστή Τζόζεφ Μακάρθυ. Ο Μακάρθυ την περίοδο1947-1957 ηγήθηκε εκστρατείας καταπολέμησης μιας υποτιθέμενης διείσδυσης κομμουνιστών στις ΗΠΑ οι οποίοι είχαν, κατά τον γερουσιαστή, σκοπό την υπονόμευση του καπιταλισμού. Οι διώξεις πήραν το χαρακτήρα υστερίας και χιλιάδες Αμερικανοί κατηγορήθηκαν ως κομμουνιστές ή συμπαθούντες προς αυτόν, πράγμα που σήμαινε ένα αδιάκοπο κυνήγι μαγισσών το οποίο ακολούθησαν δίκες, παρακολουθήσεις, ταλαιπωρία και φυλακίσεις για χιλιάδες ανθρώπους. Στη συνέχεια, βέβαια, ο όρος μακαρθισμόςχρησιμοποιήθηκε ως εκείνη η τακτική πουσυμπεριλαμβάνει ανυπόστατες ή και κατασκευασμένες κατηγορίες και στημένες πολιτικές διώξεις στο όνομα της υπονόμευσης του έθνους.

Φαίνεται πως τη «δόξα» του Μακάρθυ ζήλωσαν οι σημερινοί κυβερνώντες.

Έτσι, μετά την επίσκεψη Μητσοτάκη στο Ισραήλ και τις απαράδεκτες δηλώσεις του και μετά από την αδιανόητη στάση της Ελλάδας στον ΟΗΕ, τώρα η κυβέρνηση αποφάσισε να αντιμετωπίσει τον «εσωτερικό εχθρό» που δεν είναι άλλος από τον λαό που διαμαρτύρεται για τη σφαγή των Παλαιστινίων. Μέχρι στιγμής καταγράφουμε τη μακαρθική τακτική της κυβέρνησης μέσα από τουλάχιστον τέσσερα γεγονότα.

Σε πρώτη φάση συλλαμβάνουν τον Παλαιστίνιο που αναρτά στο Σύνταγμα την ελληνική και παλαιστινιακή σημαία μαζί.

Σε δεύτερη φάση ο υπουργός παιδείας Πιερρακάκης κατηγορεί την ΟΛΜΕ για αντισημιτισμό και τυφλό φανατισμό επειδή «τόλμησε» να βγάλει ανακοίνωση στην οποία καταγγέλλεται η σφαγή των Παλαιστινίων.

Σε τρίτη φάση συλλαμβάνουν τους ηθοποιούς Αντώνη και Αγγελική Ξένου επειδή κρέμασαν στο αυτοκίνητό τους την παλαιστινιακή σημαία.

Σε τέταρτη φάση συλλαμβάνουν 35 Παλαιστινίους κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής του μαραθώνιου επειδή κράταγαν παλαιστινιακές σημαίες.

Σήμερα, λοιπόν, που υπάρχουν 14.000 σφαγιασθέντες Παλαιστίνιοι με τα νεκρά παιδιά να είναι πάνω από 4000, με κατεστραμμένα πολλά από τα νοσοκομεία της Γάζας λόγω των ισραηλινών βομβαρδισμών, με τους γιατρούς να χειρουργούν μικρά παιδιά χωρίς αναισθητικό, αυτή τη στιγμή είναι που η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να φιμώσει τον ελληνικό λαό επειδή διαμαρτύρεται για μία ανελέητη γενοκτονία. Επιχειρεί να βάλει φίμωτρο στα συνδικάτα, επειδή, οι εκπαιδευτικοί υπερασπίζονται το δίκιο του θύματος, επειδή δεν εξισώνουν θύτη και θύμα, επειδή ορθώς αποφάσισαν να δώσουν ένα μάθημα ζωής στους μαθητές τους.

Μόνο ντροπή για αυτή τη θλιβερή κυβέρνηση που έχει αποφασίσει απαρέγκλιτα ναστέκεται στο πλευρό του θύτη. Να υποτάσσεται στις υποταγές του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Να χάνει κάθε ψήγμα ηθικής επειδή θεωρεί ότι τα στρατηγικά συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης βρίσκονται στην ισραηλινή πλευρά.

Η κυβέρνηση ας επιδοθεί στο «θεάρεστο» έργο της και ο λαός στο δικό του, στην υποστήριξη, δηλαδή, του δίκαιου αγώνα του παλαιστινιακού λαού. Ένα σύνθημα πρέπει να αντηχεί σε όλη την Ελλάδα: 
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!

______________________________________

* Ο Βασίλης Λιόσης είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας, μέλος του Συλλόγου διάδοσης μαρξιστικής σκέψης “Γιάννης Κορδάτος”.

Για τον όρο «Μεταπολιτική»

 

Βασίλης Λιόσης*

Στις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ και κατόπιν του ποσοστού που έλαβε ο Κασσελάκης, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δήλωσε: «Είμαι αναγκασμένος να πω ότι η μεταπολιτική —η έμφαση στο πρόσωπο και την εικόνα— έχουν διεισδύσει εκεί που δεν το περιμένει κανείς». Ας αντιπαρέλθουμε την έλλειψη αυτοκριτικής και το πλαίσιο λειτουργίας το οποίο είχαν όλοι αποδεχτεί και μέσα στο οποίο λειτούργησε και αναδείχθηκε ο Κασσελάκης και ας σταθούμε στον όρο μεταπολιτική ο οποίος μετά τη δήλωση του Τσακαλώτου χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στην αρθρογραφία.

Στο κείμενο που ακολουθεί θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε:

α) Τι περιεχόμενο έχει ο όρος μεταπολιτική από όσους τον χρησιμοποιούνε;

β) Τι αποτελέσματα έχει η χρήση του στην κοινωνία;

γ) Ποια είναι η φιλοσοφική βάση των νεοπαγών εννοιών που εμπεριέχουν το πρόθημα μετά-;

δ) Είναι ενιαία η στάση της αστικής τάξης απέναντι στη χρήση της λέξης μεταπολιτική;

ε) Πώς πρέπει να στέκεται η Αριστερά απέναντι στο ζήτημα της εικόνας;

Για την έννοια της Πολιτικής

Δεν είναι η πρώτη λέξη στην οποία χρησιμοποιείται το πρόθημα μετά-. Ακούμε συνέχεια για το μετανεωτερικό, τον μεταφορντισμό, τη μεταβιομηχανική κοινωνία, τη μεταδημοκρατία, τα μετακόμματα και τον μετακαπιταλισμό. Τι ακριβώς είναι αυτό που δηλώνει το μετά-;

Το μετά- υποδηλώνει προφανώς τη μετάβαση σε κάτι νέο. Την υπέρβαση του παλιού και το πέρασμα σε νέες καταστάσεις. Αλλά το ερώτημα είναι «ποιες νέες καταστάσεις»; Μορφολογικά ή ποιοτικά διαφορετικές; Και αν μιλάμε μόνο για τη μορφολογική διαφοροποίηση, τότε μήπως το «μεταπολιτική» δημιουργεί συγχύσεις στο πώς εκλαμβάνεται αυτός ο όρος από τους κάτω; Μήπως δημιουργεί μία (νέα) ιδεολογική θολούρα εντός της οποίας αδυνατούμε εν τέλει να κατανοήσουμε το νέο με ή χωρίς εισαγωγικά; Και μήπως μιλώντας για πέρασμα από την πολιτική στη μεταπολιτική συμβάλλουμε στον υπαρκτό ιδεολογικό χυλό;

Αλιεύοντας έναν ορισμό βρίσκουμε ότι μεταπολιτική «[…] είναι η φιλοσοφική μελέτη της πολιτειακής συνθέσεως των κοινωνιών και γενικότερα η θεωρητική πολιτική μελέτη, αλλά και μέθοδος που αναλύει τις πολιτικές ιδεολογίες στη δομική τους μορφή. Η έννοια αναφέρεται σε μορφές μη πολιτικών δραστηριοτήτων, οι οποίες λειτουργούν προς την κατεύθυνση της διαδόσεως ορισμένων ιδεών και αξιών, που συνθέτουν μία “κοσμοθεωρία”. Επηρεάζει την πολιτική και τους ανθρώπους όχι μέσα από την πολιτική δραστηριότητα, δηλαδή τα κόμματα, τις πολιτικές εκστρατείες και τις εκλογές, καθώς συνδέεται με την πνευματική και φιλοσοφική θεώρηση και δραστηριότητα που υποστηρίζει μία ιδεολογία ή κοσμοθεωρία. Περιλαμβάνει επιπλέον, τη διάδοση των ιδεών και των αξιών με μέσα, όπως η δημοσιογραφία, οι ομιλίες, τα τηλεοπτικά προγράμματα, τα προγράμματα εργασίας και διάφορες μορφές προπαγάνδας».1

Για να έχουμε όμως μια βάση συζήτησης θα πρέπει να δούμε πώς ορίζεται η ίδια η πολιτική. Θα ανατρέξουμε για αυτόν τον λόγο στις πηγές. Τον 19 αιώνα οι κλασικοί του μαρξισμού αντιμετώπισαν διάφορες αντιλήψεις για την πολιτική οι οποίες στέκονταν εμπόδιο στη μετατροπή του προλεταριάτου από «τάξη καθ’ εαυτήν» σε «τάξη για τον εαυτό της» και που μάλιστα θα δούμε ότι έχουν μεγάλη ομοιότητα με το σήμερα. Η πλειονότητα των εργατών αντιλαμβανόταν με τον όρο πολιτική, τις δολοπλοκίες, τους διαγκωνισμούς των αστών για την κατάκτηση εκείνης ή της άλλης υπουργικής καρέκλας, το μυστικό αλισβερίσι και τις βρόμικες συναλλαγές. Οι κλασικοί μελετώντας την ιστορική εξέλιξη των κοινωνιών και ειδικά του καπιταλισμού αποκωδικοποίησαν την ίδια τη διαδικασία της πολιτικής και κατέληξαν ότι πίσω από αυτήν δεν κρύβεται τίποτα άλλο παρά η σύγκρουση ταξικών συμφερόντων ανεξάρτητα από τη μορφή με την οποία εκδηλώνεται. Τα κόμματα ήταν (και είναι) συμπύκνωση της ταξικής πάλης και ιστορικά δημιουργήματα της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας εκφράζοντας συμφέροντα. Όσον αφορά τη σχέση πολιτικής και οικονομίας συμπέραναν ότι η πολιτική ακολουθεί σε γενικές γραμμές την οικονομική κίνηση και ότι όλες οι κυβερνήσεις είναι εκτελεστές των οικονομικών αναγκαιοτήτων. Ωστόσο, η πολιτική έχει και τη σχετική της αυτοτέλεια πράγμα που σημαίνει ότι η μορφή της μπορεί να καθορίζεται σε ένα βαθμό και από άλλα στοιχεία εκτός από την οικονομία π.χ. πολιτισμικά στοιχεία.2

Κασσελάκης και Μεταπολιτική

Η ελληνική κοινωνία των τελευταίων ετών βρίθει από εκφυλιστικά φαινόμενα στη σφαίρα της αστικής πολιτικής. Ως ένα βαθμό αποφεύγει να βάζει στο τραπέζι ως θέμα συζήτησης τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα και τα αντικαθιστά με μη ουσιώδη ζητήματα. Ειδικά στη σφαίρα της τοπικής αυτοδιοίκησης αυτό είναι πολύ έντονο. Ας θυμηθούμε τον Ψωμιάδη ντυμένο ως Ζορό αναβατώντας σε άλογο, τη λουμπενοποιημένη τηλεπερσόνα που ακούει στο όνομα Ηλίας Ψινάκης ως εκλεγμένο δήμαρχο της Νέας Μάκρης, τον Μπέο που με λεκτικούς και σωματικούς τραμπουκισμούς καταφέρνει να εκλέγεται δήμαρχος Βόλου κ.λπ.. Μέσω της προβολής επουσιωδών ζητημάτων βρίσκεται ο τρόπος να υλοποιηθούν ουσιώδεις πολιτικές αλλά το ερώτημα που πάντα τίθεται είναι «ουσιώδεις για ποιον»;

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε μόλις σε μία εβδομάδα από τα ΜΜΕ, συγκροτήθηκε το προφίλ του μέσα από ρεπορτάζ για την οικογένειά του, τον σύντροφό του, τον σκύλο του, το παρελθόν του, τη διαδρομή του στην Αμερική, την ενασχόλησή του με το γυμναστήριο κ.λπ.. Η επιχείρηση αυτή είχε πολλαπλές στοχεύσεις:

α) την άμβλυνση των κριτηρίων για το τι σημαίνει πολιτική·

β) την απευθείας τοποθέτηση ενός ανθρώπου στην ελληνική πολιτική σκηνή που ολοφάνερα είναι επιλογή των ΗΠΑ και όπως όλα δείχνουν των Δημοκρατικών·

γ) την εξυπηρέτηση ενός μελλοντικού στρατηγικού σχεδίου για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχηματισμού που θα προκύψει από τη συνένωση ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ·

δ) την εξαφάνιση των όποιων αριστερών ψηγμάτων σε επίπεδο ρητορικής στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι τελευταίες δηλώσεις του Κασσελάκη με την προτροπή του «να μην δαιμονοποιούμε το κεφάλαιο» είναι χαρακτηριστικές καθώς και η κεντρική ανακοίνωση υποστήριξης στο Ισραήλ.

Όμως όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι πίσω από την επιχείρηση φιλοτέχνησης ενός πορτραίτου που εκτυλίχθηκε από το ΜΜΕ δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας τρόπος για να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένες πολιτικές και οικονομικές στοχεύσεις. Οικονομικές με την έννοια ότι οι παραπάνω πολιτικοί σχεδιασμοί στο τέλος και στο βάθος κοιτάνε πάντα την οικονομία. Για παράδειγμα η επιδιωκόμενη σταθερότητα του συστήματος με την εναλλαγή δύο αστικών κομμάτων με τριτεύουσες διαφορές είναι ανάγκη για την απρόσκοπτη εξασφάλιση των κερδών και την αναπαραγωγή του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Η αυτοτέλεια της πολιτικής στο συγκεκριμένο παράδειγμα του Κασσελάκη έγκειται στο ότι επιλέχθηκε μια μορφή προώθησης πολιτικών στοχεύσεων και από τα ΜΜΕ και από τον ίδιο τον Κασσελάκη που έφερε πολιτισμικά στοιχεία της αμερικανικής πολιτικής και τις ιδιαιτερότητες ενός ανθρώπου που έχει μεγαλώσει στις ΗΠΑ.

Τα προβλήματα του Μετα-

Το πρόθημα μετά- χρησιμοποιείται για να περιγράψει «εργαλεία» με τα οποία αναλύουμε ένα αντικείμενο μελέτης. Για παράδειγμα, η μεταγλώσσα είναι «λέξεις, όροι, σύμβολα που χρησιμοποιούνται στη γλώσσα για να μιλήσουμε, να περιγράψουμε ή να αναφερθούμε στην ίδια τη γλώσσα» ή ακόμη είναι «η χρήση μιας γλώσσας (ορολογίας) ή διαφόρων συμβόλων για την περιγραφή μιας επιστήμης και του αντικειμένου της».3 Ωστόσο, το συγκεκριμένο πρόθημα —όπως ήδη έχουμε πει— έχει και άλλη μια χρήση δηλώνοντας τη μετάβαση σε μια νέα κατάσταση (ή υποτίθεται ότι κάνει κάτι τέτοιο). Κατά την ταπεινή μας άποψη η χρήση του στις κοινωνικές επιστήμες και στην πολιτική ορολογία δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από αυτά που λύνει (αν λύνει).

Η χρήση όρων με το πρόθημα μετά-, απορρυθμίζουν, επιβραδύνουν και σε κάθε περίπτωση δυσχεραίνουν την ταξική πάλη. Και αυτό γιατί η συζήτηση μεταφέρεται από το είναι στο φαίνεσθαι. Για παράδειγμα, ο όρος μεταβιομηχανική κοινωνία υπονοεί το τέλος της βιομηχανίας και την αντικατάσταση της βιομηχανικής κοινωνίας από «την κοινωνία της γνώσης και της πληροφορίας». Εντυπωσιάζει, μάλιστα, η ρηχότητα και η προχειρότητα μιας τέτοιας προσέγγισης. Προφανώς όχι μόνο η βιομηχανία δεν καταργείται αλλά εξακολουθεί και είναι ο πυρήνας της καπιταλιστικής οικονομικής κίνησης. Άλλωστε ό,τι «παράγει» πληροφορία, όπως οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, τα κινητά τηλέφωνα, οι τηλεοράσεις, δεν είναι άυλα αντικείμενα αλλά απολύτως υλικά που παράγονται σε εργοστασιακές μονάδες όπως και κάθε αντικείμενο που μας περιβάλλει. Τέτοιες απόψεις αποκρύβουν τον μηχανισμό της υπεραξίας είτε στην υλική σφαίρα είτε στην «άυλη» (πληροφορία). Μάλιστα, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι αυτές οι ιδέες καθόλου φρέσκες δεν είναι αφού διατυπώθηκαν μισό και πλέον αιώνα πριν. Ας δούμε μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις.

Ο Daniel Bell4 άνοιξε τον δρόμο υποστηρίζοντας ότι λιγοστεύουν οι χειρωνακτικές βιομηχανικές εργασίες και ότι αυξάνονται οι δουλειές του λευκού κολάρου που συνοδεύεται από την εμφάνιση μιας νέας ελίτ διαφοροποιημένης από την κλασική αστική τάξη. O Andre Gorz5 θεωρούσε ότι οι νέες τεχνολογίες μετασχηματίζουν τη δομή της απασχόλησης, κάτι που οδηγεί σε μία νέα κοινωνική διαίρεση. Από τη μία έχουμε μια εργατική αριστοκρατία που απολαμβάνει υψηλά εισοδήματα και από την άλλη μια διογκούμενη μάζα ανέργων. Ή κάποιοι σήμερα μιλάνε για μετακαπιταλισμό περιγράφοντας, όπως ο Πολ Μέισον, μια μελλοντική κοινωνία υπέρβασης του καπιταλισμού βασιζόμενοι στις νέες πραγματικότητες που μας περιβάλλουν.6

Παρά το γεγονός ότι μπορεί κάποιος να βρει ενδιαφέρουσες σκέψεις και συμπεράσματα σε σχετικές μελέτες αυτό δεν σημαίνει ότι η ίδια η ουσία του καπιταλισμού αναιρείται. Ούτε οι τάξεις εξαφανίζονται, ούτε η εκμετάλλευση μέσω του μηχανισμού της υπεραξίας, ούτε η ταξική πάλη με εκείνη ή την άλλη μορφή. Ο πυρήνας και τα δομικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού παραμένουν. Είτε η προσπάθεια περιγραφής μιας νέας πραγματικότητας εδράζεται σε ιδεολογικές αδυναμίες ή στρεβλώσεις, είτε είναι απόρροια μιας μικροαστικής επιθυμίας να ειπωθεί κάτι νέο, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η σύγχυση. Αν δεχτούμε πως «ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι ο τρόπος παραγωγής υλικών αγαθών που βασίζεται στην ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και στην εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας»,7 τότε παρά τις αλλαγές που υφίστανται στον καπιταλισμό π.χ. μερική άρση του φορντισμού και υιοθέτηση του τογιοτισμού, ειδική βαρύτητα της πληροφορίας στην παραγωγή, την κυκλοφορία και τη διανομή του κεφαλαίου κ.λπ., δεν μπορούμε στα σοβαρά να υποστηρίξουμε ότι αναιρείται αυτός ο τρόπος παραγωγής.

Ομοίως προβληματική είναι η χρήση της λέξης μεταδημοκρατία που θέλει να περιγράψει μια νέα πραγματικότητα. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε τη χρήση αυτής της λέξης αφού θα μπορούσαμε άνετα να αναφερθούμε πρώτον, σε δραματική συρρίκνωση της αστικής δημοκρατίας και δεύτερον, σε στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου, σε πολλές περιπτώσεις, της ακροδεξιάς ή ακόμη και του νεοναζισμού ως εναλλακτική.

Η χρήση του όρου μεταπολιτική, αν και σωστά υπογραμμίζει τη μετατόπιση του βάρους στην εικόνα, υπονοεί πως η πολιτική αλλάζει περιεχόμενο ή μπορεί έτσι να εκλαμβάνεται. Με τι έχουμε να κάνουμε στην πραγματικότητα; Με την τροποποίηση των τρόπων προπαγάνδας και των μεθόδων χειραγώγησης των συνειδήσεων. Το αποτέλεσμα είναι η άμβλυνση των κριτηρίων όσον αφορά την προσέγγιση της έννοιας πολιτική, η μετατόπιση της συζήτησης σε ακίνδυνα επίπεδα, η καταστολή των επιθυμιών για αντίσταση. Από αυτή την άποψη ο όρος μεταπολιτική δεν βοηθάει ούτε να ξεκαθαριστούν οι νέες καταστάσεις ούτε πολύ περισσότερο να δημιουργηθούν αντισυστημικές σκέψεις και δράσεις στους υποτελείς.

Η λεγόμενη μεταπολιτική είναι, όμως, και αυτή μια εκδοχή αστικής πολιτικής. Μπορεί να μετατοπίζει το κέντρο βάρους στην εικόνα και σε δευτερεύουσες ή ανούσιες πλευρές της κοινωνικής ζωής, ωστόσο εξακολουθεί να είναι πολιτική. Οι μέθοδοι κοινωνικής αποχαύνωσης είναι πολιτική. Για την ακρίβεια όσοι χρησιμοποιούν τον εν λόγω όρο, ηθελημένα ή όχι, αναφέρονται στον τρόπο πολιτικής επικοινωνίας που ασφαλώς είναι ένα τμήμα της πολιτικής αλλά δεν ταυτίζεται με αυτήν. Με λίγα λόγια η «μεταπολιτική» είναι βαθιά πολιτική πράξη όπως βαθιά πολιτική πράξη είναι και η απολιτίκ στάση ή η ουδετερότητα. Ο απολιτικός πολίτης μπορεί να μην συμμετέχει στα κοινά, να μην έχει κοινωνική δράση, να είναι αδιάφορος αλλά ακριβώς αυτή η αδιαφορία είναι που διευκολύνει τους εξουσιαστές και το κεφάλαιο να εφαρμόζει αδιαλείπτως την πολιτική του. Επομένως πρόκειται για μία πολιτική πράξη έστω και εξ αντανακλάσεως.

Τέλος, θα πρέπει να υπογραμμιστεί το αδιέξοδο της χρήσης του μετά- αφού δεν προσδιορίζει με ακρίβεια το πώς και το τι αλλά απλώς δηλώνει την εγκατάλειψη του παλιού. Όμως, όταν η ίδια η πραγματικότητα υπερβεί και αυτό το μετά-, τότε η νέα κατάσταση θα εμπεριέχει δύο προθήματα; Δηλαδή, θα μιλάμε για μεταμεταδημοκρταία, για μεταμεταμοντέρνο, για μεταμεταπολιτική και πάει λέγοντας;

Πως ο αντίπαλος μιλάει καθαρά

Μπορεί η εκδοχή της «ανάλαφρης» πολιτικής να αποτελεί ένα ρεύμα πολιτικής επικοινωνίας εισαγόμενο από το εξωτερικό (αν και ο Τραμπ έχει δώσει πλούσια δείγματα γραφής σε αυτόν τον τομέα παράλληλα εξέφραζε με καθαρότητα τις επιδιώξεις μερίδας των αμερικανικών μονοπωλίων), εντούτοις δεν είναι η μοναδική μορφή πολιτικής επικοινωνίας. Λαμβάνοντας υπόψη την εγχώρια ολιγαρχία μπορούμε να παραδειγματιστούμε από τον καθαρό ταξικό λόγο στελεχών της κυβέρνησης. Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης μιλώντας στην 82 ΔΕΘ είπε πως «η ανισότητα είναι στη φύση του ανθρώπου, ενώ η ισότητα είναι ενάντια στη δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα». Ο γνωστός ακροδεξιός Άδωνις Γεωργιάδης εμφανιζόμενος το Σεπτέμβριο του 2021 στο κανάλι της βουλής είπε ότι «ο καπιταλισμός είναι μακράν το πιο επιτυχημένο οικονομικό σύστημα στην ιστορία της ανθρωπότητας». Ο επίσης ακροδεξιός Μάκης Βορίδης έχει δηλώσει πώς «πρέπει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της αριστεράς για να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία σε οποιαδήποτε μορφή της».

Άλλωστε, ο Κασσελάκης, όπως αποδείχτηκε από την έρευνα του Δημήτρη Ψαρρά, πριν την είσοδό του στη «μεταπολιτική» έγραφε εν μέσω μνημονίων για την ανάγκη να εφαρμοστεί στην Ελλάδα το οικονομικό μοντέλο Ρέιγκαν, πως η μείωση των μισθών στην Ελλάδα είναι αναγκαία, πως απαιτούνται κι άλλες απολύσεις στο δημόσιο κ.ά..8

Όλα τα παραπάνω είναι απολύτως διαυγή και δεν γειτνιάζουν στο ελάχιστο με την έννοια της μεταπολιτικής όπως αυτή περιγράφεται από τους διάφορους αναλυτές.

Η λογική του μεταμορντένου

Η εφαρμογή των μεθόδων της «μεταπολιτικής» είναι ενταγμένη στη λογική του μεταμοντέρνου την οποία και ανατροφοδοτεί. Στο μεταμοντέρνο παύουν να ισχύουν, όπως λένε οι εκπρόσωποί του οι μεγάλες αφηγήσεις (βλέπε μαρξισμός), παύουν να υπάρχουν σταθερές, ζούμε εντός μιας ρευστότητας ιδεών και πράξεων· με λίγα λόγια δεν υπάρχει πουθενά αρχή, μέση και τέλος. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αναιρείται η αξία του διαχωρισμού αριστεράς-δεξιάς, οι άνθρωποι μετατρέπονται σε σεξουαλικές πολλαπλότητες και η σεξουαλική ταυτότητα γίνεται κυρίαρχο ζήτημα της κοινωνίας (φυσικά τα εργασιακά δικαιώματα πετιόνται στον κάλαθο των αχρήστων και ολοφάνερα οι ευαισθησίες είναι εντελώς επιλεκτικές). Οι ερμηνευτικές θεωρίες για την ιστορία, οι απόπειρες μιας ολικής σύλληψης της πραγματικότητας και εξαγωγής νόμων, στερούνται νοήματος κατά τους μεταμοντέρνους. Κατά τους ίδιους δεν υπάρχει πρόβλεψη, όλα είναι πιθανά και απεμπολούν από πάνω τους την ιδιότητα του «προφήτη». Αντίθετα μετατρέπονται σε μη προφήτες, δηλαδή δεν βρίσκουν νόημα στην πρόβλεψη αλλά στη μη πρόβλεψη.9 Έτσι, δεν υπάρχει αντικειμενικότητα της ιστορικής γνώσης. Επομένως, οι μεταμοντέρνοι προσφέρουν εύφορο έδαφος σε τερατώδεις αναθεωρήσεις της ιστορίας, όπως αυτή που έχουν επιχειρήσει οι αρνητές του Ολοκαυτώματος και προπαντός προσφέρουν ένα πλαίσιο σκέψης που για τον καθημερινό άνθρωπο όλα είναι δυνατά να έχουν συμβεί ή να μην έχουν συμβεί.10

Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονιστεί ότι προκαλούν εντύπωση δύο στοιχεία. Το ένα είναι η απολογητική και η φτώχεια της αστικής σκέψης και αστικής φιλοσοφίας. Το δεύτερο είναι ότι παρά τη μεγάλη ήττα των λαϊκών κινημάτων, το κοινωνικό πισωγύρισμα που σημειώνεται με τη βαθιά συντηρητικοποίηση μεγάλων στρωμάτων των πληθυσμών ανά τον κόσμο, τη μεγάλη κρίση του κομμουνιστικού κινήματος, υπάρχει μια διάχυτη αγωνία να τσιμενταριστούν ιδεολογικά οι λαοί. Αυτό δεν είναι μόνο προνοητικότητα από την πλευρά των κρατούντων αλλά και μια εκδήλωση άγχους και αβεβαιότητας.

Μεταπολιτική και ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η εφαρμογή νέων μεθόδων επικοινωνίας, η αξιοποίηση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η μελέτη των κοινωνικών συμπεριφορών κ.ά. χρησιμοποιούνται πλέον επιστημονικά από το κεφάλαιο. Η αποτελεσματικότητά τους εμπεριέχει ένα κίνδυνο, όχι για το κεφάλαιο αλλά για τις αντισυστημικές δυνάμεις. Και ο κίνδυνος αυτός είναι η μίμηση. Όχι ότι δεν πρέπει να βελτιωθούν οι τρόποι με τους οποίους κοινωνούνται οι αριστερές ιδέες. Είναι σαφές ότι η κομμουνιστική αριστερά έχει μείνει πολύ πίσω σε αυτό το πεδίο. Άλλο τόσο όμως σαφές είναι πως η μονομερής συζήτηση για αυτήν την αδυναμία μπορεί να οδηγήσει μια αριστερά να μάχεται και αυτή στο επίπεδο της εικόνας. Αν η αριστερά ξεχάσει τους κλασικούς τρόπους της ταξικής πάλης, το πώς δημιουργείται ένα σωματείο, το πώς πείθονται οι εργαζόμενοι να απεργήσουν ή εν γένει να κινητοποιηθούν, το πώς εντάσσεται ένας εργαζόμενος ή ένας νεολαίος σε μια οργανωμένη συλλογικότητα, τότε η ψυχή της θα έχει χαθεί και καμία επικοινωνιακή βελτίωση δεν πρόκειται να τη φέρει πίσω. Ακόμη χειρότερο είναι να υιοθετούνται μέθοδοι αστικής προπαγάνδας π.χ. το θέαμα με τον Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ να δίνει τούρτες σε εορτάζοντες ή η φωτογράφισή του με τη Στικούδη δεν μπορούν να μας χαροποιούν ή να τα θεωρούμε προχώρημα σε ένα άλλο επίπεδο της (κομμουνιστικής) προπαγάνδας. Καταληκτικά, θα λέγαμε πως απαιτείται ένας συνδυασμός των παλιών μεθόδων οικονομικής, πολιτικής και ιδεολογικής διαπάλης και ταυτόχρονα μια σοβαρή μελέτη στο πώς η διάδοση των ριζοσπαστικών ιδεών μπορεί να γίνει πιο αποτελεσματική.

* * * *

Ακόμη κι αν υπάρχουν ενστάσεις με τα γραφόμενα τούτου του κειμένου, οφείλουμε όλοι μας να είμαστε επιφυλακτικοί με κάθε τι καινούριο που με ευκολία εισάγεται στον δημόσιο λόγο. Μπορεί οι λέξεις να μην είναι σωστό να χαρακτηρίζονται ως αθώες ή ένοχες, η χρήση τους, εντούτοις, μπορεί να δείχνει είτε άγνοια είτε και πρόθεση.

___________________________________

* Ο Βασίλης Λιόσης είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας, μέλος του Συλλόγου διάδοσης μαρξιστικής σκέψης “Γιάννης Κορδάτος”.

1. https://el.metapedia.org/wiki/Μεταπολιτική
2. Για την προσέγγιση των Μαρξ και Ένγκελς σχετικά με την έννοια της πολιτικής βλέπε αναλυτικότερα Χουάρ Ούλριχ-Φέχνερ Γκούντρουν, Ο Μαρξ και ο Ένγκελς για την πολιτική, εκδ. σύγχρονη εποχή, 1988.
3. Μπαμπινιώτη Γ., Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, λήμμα μεταγλώσσα.
4. The Coming of Post-Industrial Society, Basic Books, 1973.
5. Αντίο Προλεταριάτο, εκδ. Νέα Σκέψη, 1986.
6. Βλέπε αναλυτικότερα Μέισον Πολ, Μετακαπιταλισμός. Ένα οδηγός για το μέλλον μας, εκδ. Καστανιώτη, 2016.
7. Συλλογικό, Λεξικό Πολιτικής Οικονομίας, σελ.253 , εκδ. Gutenberg, 1983.
8. ΕΦΣΥΝ, 21-22/10/23
9. Βλέπε αναλυτικότερα Baudrillard Jean, Ο καθρέφτης της παραγωγής ή η κριτική αυταπάτη του ιστορικού υλισμού, εκδ. Αλεξάνδρεια, 1990.
10. Βλέπε αναλυτικότερα Λιόσης Βασίλης, Ναζισμός. Τα αίτια γέννησης και γιγάντωσής του, εκδ. ΚΨΜ, 2020.

Οσα δεν έπραξαν Αχιλλέας Μπέος και Κώστας Αγοραστός για να σωθεί ο Βόλος

Σέβομαι όσους στο παρελθόν επέλεξαν το Μπέο για Δήμαρχο. Ήρθε, όμως, η ώρα της ευθύνης όλων μας απέναντι στην πόλη που αγαπάμε. Όσοι αγνοούν την ιστορία της πόλης είναι “καταδικασμένοι” να αρκούνται στα ελάχιστα και να γελούν βλέποντας το Δήμαρχο μ’ ένα κουβά στο χέρι να φωνάζει “μάνα ο Βόλος καίγεται” ή “μάνα ο Βόλος πνίγεται” και να οξύνει τον τοπικό διάλογο με ύβρεις προς κάθε κατεύθυνση. Ο Βόλος αξίζει καλύτερης τύχης...

 

του Ηλία Ξηρακιά 

Για μια ακόμη φορά, στο πολεοδομικό συγκρότημα (ΠΣ) Βόλου, προκλήθηκαν μεγάλες καταστροφές σε υποδομές και περιουσίες, από την έντονη βροχόπτωση που έπληξε την περιοχή. Ίσως δεν είναι η ώρα απόδοσης πολιτικών ευθυνών, όταν οι άνθρωποι που επλήγησαν και οι αρμόδιες υπηρεσίες προσπαθούν να αποκαταστήσουν τη λειτουργία της πόλης.

Δεν μπορεί, όμως, να αποδίδονται όλα στην κλιματική αλλαγή, που όλοι οι φορείς πρέπει να “λογαριάζουν”, όταν είναι ήδη ευρωπαϊκός και ελληνικός κανονισμός η εκπόνηση σχετικών Σχεδίων. Στην Περιφέρεια μας, βέβαια, μετά από δεκατρία(13) χρόνια Αγοραστού, το θέμα είναι σε “διαβούλευση”.

Αν, όμως, αναδείχθηκε κάτι σ’ αυτή τη θεομηνία είναι η εγκληματική ασυνέχεια στην αντιμετώπιση των χρόνιων προβλημάτων της πόλης, όπως η αντιπλημμυρική θωράκιση, από τις αιρετές Διοικήσεις στο Δήμο και την Περιφέρεια.

Είναι γνωστό ότι, λόγω θέσης και γενικότερου ανάγλυφου περιοχής, υπάρχει ανάγκη διαρκούς βελτίωσης της αντιπλημμυρικής θωράκισης του ΠΣ Βόλου κι όχι μόνο.

Η προηγούμενη μεγάλη καταιγίδα που έπληξε το Βόλο ήταν το 2006, με μεγάλες καταστροφές στις ίδιες “ευπαθείς” περιοχές ήτοι, το παραλιακό μέτωπο και τις συνοικίες, Παλιό Λιμεναρχείο, Νεάπολη, Άγιοι Ανάργυροι, Δέλτα κλπ, δηλαδή τις  χαμηλές ζώνες.

Στις καταστροφές του 2006 αποδείχθηκε ότι οι βασικές αιτίες του πλημμυρισμού των συνοικιών ήταν το ελλιπές δίκτυο ομβρίων, η “εκτροπή” του Ξηριά μέσα στη Νεάπολη, από τη διάβρωση των χωμάτινων πρανών, καθώς και η υπερχείλιση του Κραυσίνδωνα, στην περιοχή της γέφυρας του ΟΣΕ και της Παπαδιαμάντη.

Οι τότε αιρετοί Παπατόλιας & Βούλγαρης ανέλαβαν αμέσως πρωτοβουλίες μελέτης και κατασκευής αντιπλημμυρικών έργων στον τομέα ευθύνης τους ήτοι, στους χείμαρρους Ξηριά και Κραυσίνδωνα η Νομαρχία και τα υπόλοιπα ο Δήμος.

Από τις μελέτες που συντάχθηκαν προέκυψε η ανάγκη οριστικής διευθέτησης της κοίτης και των πρανών του Ξηριά, από τη “μπουρμπουλήθρα” μέχρι το Διμήνι (Α’ φάση), η ανύψωση των πρανών του Κραυσίνδωνα, στο τελευταίο τμήμα του από Αναπαύσεως μέχρι θάλασσα κι η κατασκευή ειδικού υδραυλικού έργου, στη γέφυρα του ΟΣΕ και της Παπαδιαμάντη, με ταπείνωση της κοίτης του ποταμού
(κάτω διάβαση), ώστε να διαμορφωθεί η αναγκαία υδραυλική διατομή (άνοιγμα γέφυρας).

Αντίστοιχα οι μελέτες του Δήμου προέκριναν, μεταξύ άλλων, αντλιοστάσιο στο Παλαιό Λιμεναρχείο, δύο μεγάλες δεξαμενές 1500 μ3 με τα αντίστοιχα αντλιοστάσια στη Νεάπολη και δύο μεγάλους οχετούς ομβρίων στη Ζάχου και την Καραμπατζάκη παράλληλα με το ποτάμι.

Ποια ήταν η συνέχεια;. Ο Περιφερειάρχης ολοκλήρωσε μεν τη συνεχιζόμενη εργολαβία Ξηριά και Κραυσίνδωνα, ποτέ όμως, μετά από τρεις (3) θητείες, δεν συνέχισε ούτε ένα (1) μέτρο την διευθέτηση της κοίτης του Ξηριά σε Διμήνι και Ν. Ιωνία και κυρίως δεν κατασκεύασε το καίριο υδραυλικό έργο κάτω από τη γέφυρα του ΟΣΕ στον Κραυσίνδωνα.

Έτσι, στις τωρινές πλημμύρες, όπως αναμενόταν, “ο μεν Ξηριάς, κάτω από το Διμήνι, λειτούργησε “άψογα” ο δε Κραυσίνδωνας, μπούκωσε” και πάλι στην επίμαχη γέφυρα και εξετράπη καταστρέφοντας περιουσίες και υποδομές στις γύρω συνοικίες.

Στο Δήμο Βόλου (ΔΕΥΑΜΒ) τα αντίστοιχα έργα είχαν μεν ολοκληρωθεί επί Βούλγαρη & Σκοτινιώτη, ποτέ όμως δεν δοκιμάσθηκαν και δεν λειτούργησαν, γιατί το 2014 η ιστορία της πόλης ξαφνικά, “σταμάτησε” και ξεκίνησε από το μηδέν με το νέο Δήμαρχο. Το παρελθόν και κάθε σχεδιασμός, που ήταν σε εξέλιξη στην πόλη, “διαγράφθηκε” κι οι προηγούμενοι αιρετοί όχι μόνο δεν κλήθηκαν να
συνεργαστούν για το κοινό καλό, αλλά καθημερινά και μέχρι σήμερα καθυβρίζονται ως πολιτικοί απατεώνες.

Τα μείζονα και χρόνια προβλήματα της πόλης, όμως, δεν αντιμετωπίζονται έτσι. Τα αποτελέσματα, σε κάθε πεδίο δράσης του Δήμου, είναι σήμερα φανερά στον καθένα. Στις τωρινές πλημμύρες, όπως φαίνεται, δεν λειτουργούσουν ούτε το αντλιοστάσιο του Παλιού Λιμεναρχείου ούτε οι δεξαμενές συλλογής και εκτόνωσης των όμβριων στη Νεάπολη και βέβαια το πολύτιμο έργο στη γέφυρα του ΟΣΕ δεν υπήρχε, αφού ο Δήμος ποτέ δεν το διεκδίκηση από τον Αγοραστό, πόσο μάλλον
τη συνέχιση των έργων στην κοίτη του Ξηριά.

Έτσι, όμως, δεν προοδεύει μια μεγάλη πόλη με τα πλεονεκτήματά και τις δυνατότητες του Βόλου. Σέβομαι όσους στο παρελθόν επέλεξαν το Μπέο για Δήμαρχο. Ήρθε, όμως, η ώρα της ευθύνης όλων μας απέναντι στην πόλη που αγαπάμε. Όσοι αγνοούν την ιστορία της πόλης είναι “καταδικασμένοι” να
αρκούνται στα ελάχιστα και να γελούν βλέποντας το Δήμαρχο μ’ ένα κουβά στο χέρι να φωνάζει “μάνα ο Βόλος καίγεται” ή “μάνα ο Βόλος πνίγεται” και να οξύνει τον τοπικό διάλογο με ύβρεις προς κάθε κατεύθυνση. Ο Βόλος αξίζει καλύτερης τύχης. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο αυτό το καταπληκτικό ψηφοδέλτιο υποψηφίων, που συσπειρώθηκε γύρω από το Νίκο Παπαπέτρο και το πρόγραμμα ανάταξης
πηγή: https://gegonota.news/

«Θεωρίες Συνωμοσίας και η υποψηφιότητα Κασσελάκη» (του Νίκου Βρυώνη)

«Η υποψηφιότητα Κασσελάκη είναι μια υποψηφιότητα, πολιτική συμπύκνωση της στροφής του ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 και μετά. Μια υποψηφιότητα φυσιολογικής εξέλιξης που εκφράζει (με βάση τα χαρακτηριστικά του και τις θέσεις του) την ικανότητα και διάθεση να παίξει ως αντίπαλο δέος στη δεξιά του Μητσοτάκη...», υποστηρίζει στο άρθρο του ο Νίκος Βρυώνης...

Θα αφήσουμε στην άκρη τις θεωρίες συνωμοσίας που διαβάζουμε και θα περιοριστούμε σε ένα σύντομο πολιτικό σχόλιο με βάση αυτά που έχουμε διαβάσει και ακούσει μέχρι και σήμερα.

Ο 5ος υποψήφιος για την Προεδρεία του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανος Κασσελάκης, με βάση τα λεγόμενα του και τις αρχές που έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας Φιλελεύθερος Δημοκράτης, υπέρμαχος των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Στην οικονομία φιλελεύθερα κεντρώος με τη λογική του αποτελεσματικού management, αλλά με δόσεις κοινωνικής πολιτικής και ευαισθησίας. Στα εθνικά, κινείται στη κλασσική γραμμή “ανήκουμε στη Δύση”. Στα εσωκομματικά “αμερικανίζει”. Τα αμεσοδημοκρατικά και θεσμικά αδιαμεσολάβητα που ακούγονται ωραία στα αυτιά του πολίτη η ενός κόμματος που έχει μετατραπεί σε απλό εκλογικό μηχανισμό απέχουν πολύ από τις πραγματικές δημοκρατικές λειτουργίες. Μάλλον (μένει να φανεί) οι θέσεις είναι επηρεασμένες από τον τρόπο λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων (παρατάξεων) των ΗΠΑ.

Είναι μια υποψηφιότητα, πολιτική συμπύκνωση της στροφής του ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 και μετά. Μια υποψηφιότητα φυσιολογικής εξέλιξης που εκφράζει (με βάση τα χαρακτηριστικά του και τις θέσεις του) την ικανότητα και διάθεση να παίξει ως αντίπαλο δέος στη δεξιά του Μητσοτάκη. Ως πρόσωπο που θα αναστηλώσει τον αναγκαίο δικομματισμό, χωρίς να ανατρέπει τους υφιστάμενους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς. Μπορεί υπό προϋποθέσεις να δημιουργήσει πρόβλημα στον ανεπαρκέστατο Ανδρουλάκη αλλά και μια πίεση στο χώρο του φιλελεύθερου κέντρου που εκφράστηκε εκλογικά με τον Μητσοτάκη.

Το πρόβλημα του θα είναι περισσότερο η εσωκομματική διαχείριση με έναν κόσμο στη βάση αλλά και στα “ανώτερα κλιμάκια”. Το πώς θα συνυπάρξουν στην οριστική και συμβολική μεταστροφή προς το Κέντρο και με στοιχεία λειτουργίας μακριά από τις παραδόσεις της Αριστεράς. (Όλα τα προηγούμενα ήταν ανεκτά στο πρόσωπο του Τσίπρα και τώρα αυτές οι λογικές και λειτουργίες δείχνουν τα όρια τους).

Οι 4 άλλοι υποψήφιοι δεν έχουν πει βέβαια και τίποτα πιο αριστερό και ριζοσπαστικό, που η νέα υποψηφιότητα να ανατρέπει ιδεολογικά και προγραμματικά τις κατευθύνσεις. Είναι όμως υποψηφιότητες με συγκεκριμένα όρια. Η νέα υποψηφιότητα, άγνωστη, δεν είναι «δοκιμασμένη», προκαλεί εντός και εκτός του στενού κομματικού ακροατηρίου , εκτός από ελπίδα και μια έντονη ανησυχία (για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά). Η αντίδραση του κομματικού μηχανισμού, των μελών αλλά και των ψηφοφόρων που θα συμμετάσχουν στις εσωκομματικές εκλογές , είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που αναμένουμε για να βγουν πιο ουσιαστικά συμπεράσματα.

Οι εξελίξεις ενδιαφέρουσες, το πολιτικό σκηνικό μπορεί να αλλάξει ( πιθανά ακόμα και μόνο η παρουσία του στο δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών).

Όμως , και μόνο η υποψηφιότητα ενός νέου, αγνώστου, ως υποψήφιου για την προεδρεία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με αυτά τα χαρακτηριστικά, που προκάλεσε ενδιαφέρον σε όλο το πολιτικό σύστημα, δείχνει περισσότερο τα εύθραυστα όρια του κομματικού συστήματος και όχι αν είναι ικανός, καλός, κακός, αριστερός η “βαλτός” ο συγκεκριμένος υποψήφιος.

Κλείνοντας το σύντομο και εκ των πραγμάτων ατελές σχόλιο μια επισήμανση για τις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας και σενάρια που διαβάζουμε.

Όλα είναι πιθανά. Ακόμα και για κάποιους που δεν μπορούμε να φανταστούμε η να περνάει ο νους μας μπορεί να είναι πιθανό να συμμετέχουν σε παρόμοια η άλλα σενάρια. Το πρόβλημα είναι ότι αν ξεκινάς με τα σενάρια και τις θεωρίες συνωμοσίας, ενώ φαίνεται να εξηγούνται όλα απλά και λογικά, παραμένεις σε αυτές, νομίζοντας ότι έκανες μια φοβερή ανάλυση και ανακάλυψη αλλά δεν απαντάς στην ουσία των ερωτημάτων και δείχνει μάλλον ανεπάρκεια πολιτικών θέσεων και αναλύσεων.

Δυστυχώς, οι θεωρίες συνωμοσίας και ο ανορθολογισμός διαπερνούν οριζόντια και κάθετα την πολιτική και κοινωνική δομή της κοινωνίας μας, αλλά αυτό είναι χρόνιο πρόβλημα που δυστυχώς οξύνεται.

*Ο Νίκος Βρυώνης είνια μέλος του Π.Σ. ΛΑΕ-ΑΑ

Υβριδικός Πόλεμος

Υβριδικός πόλεμος ή πόλεμος νέτα – σκέτα γίνεται. Γίνεται από την κυβέρνηση, τα συστημικά ολοκληρωτικά ΜΜΕ (που ξεπέρασαν τα μήντια της δικτατορίας, αν και με διαφορετικές μεθόδους), τον διαπλεκόμενο δημοσιογραφικό, πνευματικό, πανεπιστημιακό μας κόσμο και όλες τις εκδοχές μιας βλακοφρόνου άκρας δεξιάς την οποία απελευθέρωσε το απίστευτο χάλι της ελληνικής αριστεράς και κεντροαριστεράς όλων των αποχρώσεων...

 

 

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος *

Η χειρότερη κυβέρνηση όλων των εποχών και τα διάφορα λόμπυ των λαμογίων, παραφρόνων και ακροδεξιών που τη σιγοντάρουν έχουν κινητοποιηθεί τώρα για να αποδώσουν την ευθύνη μιας τεράστιας και σε μεγάλο βαθμό αποτρέψιμης εθνικής καταστροφής στους μετανάστες, σε Τούρκους και Ρώσους πράκτορες ή σε εξωγήινους.

Πριν ήταν η κλιματική κρίση. Προφανώς υπάρχει η κρίση, αυτός όμως είναι λόγος για να κάνουμε περισσότερα, όχι λιγότερα για να αντιμετωπίσουμε τα ακραία καιρικά φαινόμενα που προκαλεί!

Επειδή τώρα δεν φτάνει η κλιματική αλλαγή για να δικαιολογηθεί η άνευ ιστορικού προηγουμένου καταστροφή της Ελλάδας και οι ευθύνες της κυβέρνησης γι’ αυτή την καταστροφή, έχουμε βαρύγδουπες εκφράσεις ανεξιχνίαστου νοήματος που κινητοποιούνται όπως “υβριδικός πόλεμος” και “ασύμμετρες απειλές” για να εξηγήσουν το ελληνικό μπουρδέλο. ‘Οσο πιο βαρύγδουπη είναι μια έκφραση, τόσο πιο μεγάλη εντύπωση κάνει. ‘Οσο πιο ακατανόητη τόσο λιγότερο τη θέτει κανείς σε κριτική και έλεγχο.

Μέχρι και ο ‘Αρειος Πάγος κινητοποιήθηκε να βρει τις εγκληματικές συμμορίες που βάζουν τις φωτιές. Δεν χρειάζεται όμως να ψάξει στα δάση της Θράκης. Θα έφτανε μια έρευνα στου Μαξίμου και στα Υπουργεία για να μάθουμε ότι τίποτα δεν λειτουργεί ούτε στο κράτος ούτε στην κυβέρνηση κι ότι αυτό το κράτος και αυτή η κυβέρνηση δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ούτε τις φωτιές, ούτε και κανένα άλλο πρόβλημα της χώρας. ‘Ολοι οι νοήμονες ‘Ελληνες ξέρουν τι ενδιαφέρει αποκλειστικώς κυβέρνηση και κράτος. Υποθέτουμε ότι και οι αξιότιμοι ανώτεροι δικαστές το γνωρίζουν επίσης.

Από αυτό το κράτος και από αυτούς τους πολιτικούς περιμένουν να μας προστατεύσουν από τις πυρκαγιές, κάτι που δεν κατάφερναν ακόμα και σε πολύ καλύτερους καιρούς;

Κι αφού θέλουν να μάθουν τις εγκληματικές συμμορίες που δρουν στη Θράκη γιατί δεν ρωτάνε τον κ. Μητσοτάκη που παρακολουθεί τους πάντες; (ή εναλλακτικά τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες που έστησαν το κύκλωμα των παρακολουθήσεων;).

Δεν μπορούμε ασφαλώς να αποκλείσουμε ότι κάποιοι βάζουν φωτιές. ‘Οχι βέβαια οι μετανάστες, οι Ρώσοι και οι Τούρκοι πράκτορες, αλλά, πιθανότερο, τα γνωστά λαμόγια του ελληνικού Εργολαβιστάν (που έχουν άριστες σχέσεις συνήθως και με το ίδιο το γκουβέρνο).

Εν πάσει περιπτώσει, είτε έτσι, είτε αλλοιώς, γιατί δεν πιάνεται έστω ένας από όλους αυτούς;

Ο αρχηγός του ΓΕΕΘΑ (σε καλά χέρια και η άμυνα, όχι θα υστερούσε) πήγε στη Θράκη με τους κομμάντος του να κάνει περιπολίες, με το κράτος να διασπείρει πάλι φήμες περί αγνώστων κυκλωμάτων εμπρηστών. (Συνωμοσιολογία για να σκεπαστεί η ανικανότητα στις φωτιές! Αν ισχύει ότι «μας έκαψαν» θα πέσουν σήμερα κεφάλια; – Militaire.gr)

Υβριδικός πόλεμος ή πόλεμος νέτα – σκέτα γίνεται. Γίνεται από την κυβέρνηση, τα συστημικά ολοκληρωτικά ΜΜΕ (που ξεπέρασαν τα μήντια της δικτατορίας, αν και με διαφορετικές μεθόδους), τον διαπλεκόμενο δημοσιογραφικό, πνευματικό, πανεπιστημιακό μας κόσμο και όλες τις εκδοχές μιας βλακοφρόνου άκρας δεξιάς την οποία απελευθέρωσε το απίστευτο χάλι της ελληνικής αριστεράς και κεντροαριστεράς όλων των αποχρώσεων. Είναι ο πόλεμος που γίνεται από την απερίγραπτη “ελίτ” και την κυβέρνηση αυτής της χώρας εναντίον του μυαλού, της ευθυκρισίας, της μνήμης και της αξιοπρέπειας των Ελλήνων πολιτών.

Μάλιστα, μετανάστες, Τούρκοι και Ρώσοι έβαλαν τις φωτιές. Μήπως οι ίδιοι έσπρωξαν τα τρένα να τρακάρουν μετωπικά στα Τέμπη; Αυτοί εμπόδισαν τα ασθενοφόρα να φτάσουν εγκαίρως στους ασθενείς που πέθαναν περιμένοντάς τα; Αυτοί γκρέμισαν τη γέφυρα στην Πάτρα σκοτώνοντας τους ανθρώπους από κάτω; Αυτοί έχουν διαλύσει τα σχολεία και τα νοσοκομεία μας; Αυτοί έχουν αφήσει χωρίς πιστοποίηση αεροδρόμια και τις αεροπορικές μας εταιρείες; Αυτοί άφησαν χωρίς συντήρηση τα Κανανταίρ που οδήγησαν στο θάνατο τους αεροπόρους που τα οδηγούσαν; Αυτοί άφησαν ανυπεράσπιστες απέναντι σε ενδεχόμενη φωτιά τις στρατιωτικές βάσεις; Ή μήπως μετανάστες, Τούρκοι και Ρώσοι ανάγκασαν τους πολιτικούς μας να τα πιάνουν από τη Ζήμενς, τη Νοβάρτις και χίλιες δυό άλλες μεριές;

Στην κατάσταση που είναι σήμερα το ελληνικό κράτος, αν πραγματικά το ήθελαν Τούρκοι και Ρώσοι πράκτορες, θα το είχαν κυριολεκτικά ανατινάξει.

Σκάνδαλα και κρίσεις γίνονται και σε άλλες χώρες. Μόνο που σε κάπως κανονικές χώρες, χώρες δηλαδή που διατηρούν κάποιες προοπτικές και δυνατότητες επιβίωσης, προκαλούν επανορθωτικές κινήσεις. Στην Ελλάδα προκαλούν ακόμα μεγαλύτερες απομακρύνσεις από τον κανονικό τρόπο κρατικής λειτουργίας.

Η χώρα μοιάζει με ασθενή στο τελευταίο στάδιο, με πολυοργανική ανεπάρκεια…

- ΥΓ1. ‘Ενα μείζον πολύ σημαντικό θέμα που δεν ήταν όμως το θέμα μας στο άρθρο είναι ο επί δεκατρία χρόνια κανιβαλλισμός του ελληνικού κράτους σε εφαρμογή των αποικιακών καταστροφικών Μνημονίων και Δανειακών – που εξακολουθούν να ισχύουν άλλωστε παρά τα ψέμματα των ελληνικών πολιτικών κομμάτων έως το 2060, αν υποθέσουμε ότι θα υπάρχει η Ελλάδα μέχρι τότε.

Σε μια περίοδο που η κλιματική κρίση θα επέβαλε τη δημιουργία πολύ ισχυρότερων υποδομών, οι ελληνικές υποδομές έχουν αφεθεί στην τύχη τους, ενώ και το κρατικό προσωπικό και οι κρατικές δαπάνες επί σχεδόν 15 χρόνια μειώνονται δραματικά.

Οι καταστροφές αυτές, που “προγραμματίστηκαν” από τα Μνημόνια και τις περικοπές τους δεν έχουν έλθει ακόμα στο μεγαλύτερο μέρος τους, θα φανούν όμως τα επόμενα χρόνια.

Στην υλική, πρέπει εξάλλου να προστεθεί η καθόλου ασήμαντη ηθική και πνευματική αποσύνθεση της χώρας.

- ΥΓ 2. Θυμίζουμε ότι και οι πυροσβέστες και η πολιτική προστασία ζήτησαν, όπως και ο πρώην Υπουργός Αλέκος Παπαδόπουλος από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ζητήσει βοήθεια από τη Ρωσία. Φαίνεται όμως ότι την κυβέρνηση την ενδιαφέρει περισσότερο να διατηρήσει καλές σχέσεις με την Αμερική παρά να σώσει τα ελληνικά δάση.

* Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative.