Εμφάνιση αναρτήσεων ταξινομημένων κατά συνάφεια για το ερώτημα Γιάννη Ανδρουλιδάκη. Ταξινόμηση κατά ημερομηνία Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων ταξινομημένων κατά συνάφεια για το ερώτημα Γιάννη Ανδρουλιδάκη. Ταξινόμηση κατά ημερομηνία Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ζητείται επιτυχία



του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Είναι γενική η παραδοχή ότι η κυβέρνηση απέτυχε στην αντιμετώπιση του δεύτερου κύματος του κορονοϊού. Αυτό καταγράφεται και στα ευρήματα των δημοσκοπήσεων που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, με την όποια εγκυρότητα μπορεί να έχουν αυτά. Μπροστά στη δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, μέσα στη μουντάδα των ημερών είναι φανερό το άγχος του πρωθυπουργού και των κυβερνητικών στελεχών να παρουσιάσουν κάτι καλό, να ανοίξουν μια χαραμάδα ελπίδας. Μεταφέρουν έτσι ψεύτικες προσδοκίες στους πολίτες, οι οποίοι βρίσκονται σε αβεβαιότητα και δεν ξέρουν, στην κυριολεξία, τι τους ξημερώνει αύριο.

Ήδη από τη δεύτερη εβδομάδα της απαγόρευσης τα φιλικά Μ.Μ.Ε. σε καθημερινή βάση έγραφαν για τον οδικό χάρτη εξόδου της χώρας από την καραντίνα και απαριθμούσαν τα βήματα με τα οποία θα επανέλθουμε στην κανονικότητα. Εν συνεχεία, ο υπουργός Υγείας προσπάθησε να δημιουργήσει κλίμα ετοιμότητας και ασφάλειας, ενώ ο ιός θέριζε, μιλώντας για τον εμβολιασμό, ο οποίος θα γίνει σε 1018 σημεία σε όλη τη χώρα και για τον σχεδιασμό που έχει κάνει το υπουργείο του. Ο χορός των δηλώσεων συνεχίστηκε με τον κ. Γεωργιάδη που πανηγύριζε γιατί δε γίναμε Βέλγιο, την ώρα που στη χώρα μας καταγράφονται καθημερινά περίπου 100 νεκροί και πάνω από 600 διασωληνωμένοι. Ο κορυφαίος, ασφαλώς, κυνισμός ήρθε από τον κ. Γεραπετρίτη, που είπε πως, αν είχαμε 5000 ΜΕΘ, θα υπήρχαν περισσότεροι νεκροί!! Τον κύκλο έκλεισε ο πρωθυπουργός, ο οποίος, για να ρετουσάρει τη στραπατσαρισμένη εικόνα της κυβέρνησής του, ανακοίνωσε ότι θα προσλάβει όλους τους συμβασιούχους που εργάζονται στο Ε.Σ.Υ.

Η κυβέρνηση, λοιπόν, αφού άφησε να περάσουν μήνες χωρίς να προγραμματίσει το παραμικρό και αφού επιχείρησε να μεταφέρει δικές της ευθύνες στους πολίτες, έρχεται τώρα να δείξει ανακλαστικά και να δημιουργήσει πλασματικές εικόνες. Όμως, οι καταγγελίες που γίνονται από γιατρούς και νοσηλευτές για ελλείψεις δεν προέρχονται από αντιπολιτευτική διάθεση, αλλά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Γιατί δεν οργάνωσε εγκαίρως τα νοσοκομεία και δε δημιούργησε από το καλοκαίρι νέες Μ.Ε.Θ., όταν όλα τα δεδομένα οδηγούσαν στο ξέσπασμα της δεύτερης πανδημίας; Ποιος ευθύνεται που δεν προσελήφθη το απαραίτητο εξειδικευμένο προσωπικό και δεν έγιναν οι απαραίτητοι έλεγχοι για τον κορονοϊό σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού; Γιατί καθυστέρησε η επίταξη κλινικών και η ανακοίνωση των μέτρων για τη Θεσσαλονίκη και τις άλλες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας;

Ενώ η κυβέρνηση αναζητά αγωνιωδώς την επιτυχία που της έχει λείψει και τα φιλικά Μέσα εξηγούν στους ιθαγενείς τι είναι και πώς θα γίνεται το click away, δηλαδή η παραγγελία για το σπίτι, και διοχετεύουν αντιφατικές πληροφορίες για το ποιος θα ανοίξει πρώτος και ποιος δεύτερος, δημιουργώντας μεγαλύτερη σύγχυση, έρχονται οι λοιμωξιολόγοι και βάζουν τα πράγματα στη θέση τους, τονίζοντας ότι η μείωση των κρουσμάτων δεν ήταν η αναμενόμενη και ότι χρειάζεται να περιμένουμε ακόμη. Κάπως έτσι πήρε παράταση η απομόνωση μας για μια τουλάχιστον εβδομάδα. Ο κ. Μητσοτάκης και οι υπουργοί του φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται ότι έσπασε το ψυχολογικό φράγμα της αντοχής του κόσμου. Σκηνές με νοσοκομεία εκστρατείας που στήνονται σε πάρκινγκ, με ασθενείς σε βαριά κατάσταση που περιφέρονται από πόλη σε πόλη για να βρουν κρεβάτι ή μεταφέρονται διασωληνωμένοι με C 130 σε νοσοκομεία της Αθήνας δύσκολα θα ξεχαστούν. Αν ο πρωθυπουργός υιοθετούσε εγκαίρως, στο ελάχιστο, τις προτάσεις των ανθρώπων της Υγείας, η κατάσταση θα ήταν τελείως διαφορετική.

Όμως, απ’ ό,τι φαίνεται έχει άλλες προτεραιότητες και γι’ αυτό εκμεταλλεύτηκε την πανδημία, για να προωθήσει μέτρα συντηρητικού προσανατολισμού. Ούτε η ενίσχυση του Ε.Σ.Υ., που απαιτεί κονδύλια, ούτε η αποφασιστική αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας, η οποία έφτασε 6,8 μίλια έξω από τη Στρογγύλη, είναι στις άμεσες επιλογές του. Το ζοφερό μέλλον που περιμένει τους πολίτες και τους νέους μετά την απομόνωση ακούει στο όνομα «προτάσεις Πισσαρίδη». Γι’ αυτό οι πολίτες, όταν θα βγάλουν τις μάσκες, χρειάζεται να του στείλουν (στα αγγλικά, αφού τα προτιμά η πρωθυπουργική παρέα) ένα βροντερό μήνυμα: go away, πριν είναι αργά για τον τόπο.

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
*εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Κίνηση 1-1-4 : Υπάρχει ακόμη χρόνος; | του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Πέρασαν σχεδόν έξι μήνες, από τον Ιούνη του 2018, και την εξαγγελία της Ενωτικής Κίνησης των 1-1-4, που χτύπησε ευαίσθητες χορδές στις πλατειές μάζες της αριστεράς και όχι μόνο, αφού έβαζε τα θεμέλια για Συνεργασία, Κοινή Δράση και Ενότητα της πολυδιασπασμένης Αριστεράς....


του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Έχουν περάσει σχεδόν έξι μήνες από τη μέρα που η Kίνηση των 1-1-4 έδωσε στη δημοσιότητα ένα κείμενο δέκα σημείων για τη Συνεργασία, την Κοινή Δράση και την Ενότητα. Μια διακήρυξη η οποία για κάθε καλοπροαίρετο αριστερό και για κάθε πολίτη που αγωνιά για το μέλλον της χώρας άνοιγε έναν εναλλακτικό δρόμο εξόδου από την κρίση. Και ενώ θα περίμενε κανείς η πρωτοβουλία αυτή να προχωρήσει και να οργανώσει, όπως αναφέρεται στο δέκατο σημείο, ευρείες συναντήσεις σε όλη τη χώρα, εξαφανίστηκε και σιώπησε. Είναι προφανές ότι κάτι σοβαρό προέκυψε.

Οι ψηφοφόροι, οι απογοητευμένοι από το πολιτικό σύστημα και τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν στη χώρα τα τελευταία χρόνια πολίτες, εκείνοι που αναζητούν ένα άλλο δρόμο και είδαν θετικά το εγχείρημα έχουν άγνοια για τα αίτια αυτής της απουσίας και αναρωτιούνται τι ακριβώς να συμβαίνει. Δικαιολογημένα αγωνιούν, πολύ περισσότερο δε αφού δεν υπάρχει πληροφόρηση παρά μόνο φημολογία. Διαπιστώνουν με σκεπτικισμό ότι καμιά εκδήλωση της κίνησης των 1-1-4 δεν προγραμματίστηκε, αν και βρισκόμαστε σε άτυπη προεκλογική περίοδο. Εκφράζονται , λοιπόν, ανησυχίες και πολλά ερωτήματα. Ποιες διαφωνίες εμποδίζουν, άραγε, την εξέλιξη αυτής της πρωτοβουλίας; Ποιοι, από όσους είχαν προσυπογράψει το αρχικό κείμενο, διαφωνούν σήμερα; Ποιοι την οδηγούν σε καχεξία . Γιατί δε βγαίνουν δημοσίως να εξηγήσουν τις ενστάσεις που έχουν;

Είναι, νομίζω, ξεκάθαρο ότι χρειάζεται να δοθούν γρήγορα απαντήσεις. Να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Να γίνει σοβαρός και καλοπροαίρετος διάλογος να ξεπεραστούν τα εμπόδια για να μην εξατμιστεί και αυτή η απόπειρα. Για να μην πέσει θύμα των μηχανισμών, των ισορροπιών και της ιδεολογικής καθαρότητας που πολλές φορές υπερισχύουν στα κόμματα και τις κινήσεις της αριστερά. Αν πάλι κάποιοι δεν επιθυμούν να ακολουθήσουν, ας προχωρήσει η κίνηση με τους υπόλοιπους που συμφωνούν. Η στασιμότητα πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους προσθέτει βαρίδια και δεν επιλύει προβλήματα..

Το μέτωπο αυτό έτσι κι αλλιώς πρέπει να στηριχθεί σε στέρεες βάσεις. Νομίζω ότι το κείμενο των δέκα σημείων αποτελεί μια καλή αφετηρία. Χωράει πλατιά στρώματα της ελληνικής κοινωνία και ξεφεύγει από τον ξύλινο, τον ξεπερασμένο και απωθητικό, κυρίως, για τη νεολαία λόγο που εκφωνείται τα τελευταία χρόνια από πολιτικούς και κόμματα. Θίγει τα βασικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα και θέτει τις βάσεις για τη συσπείρωση αριστερών, πατριωτικών και άλλων δυνάμεων . Ένα κείμενο που μπορεί να ενώσει και να εμπνεύσει. Για όλους αυτούς και για πολλούς άλλους λόγους χρειάζεται εξ αρχής να ξεκαθαριστεί ότι το μέτωπο δεν έχει ευκαιριακό χαρακτήρα, ούτε διακατέχεται από το άγχος μια πρώτης ενδεχόμενης εκλογικής αποτυχίας. Χτίζεται για να πάει μακριά και δημιουργείται για να μείνει. Αν ο στόχος του είναι καθαρά εκλογικός , τότε και η πολιτική του ζωή θα είναι βραχύβια , θα αποτύχει και θα απογοητεύσει γι΄ αυτό σε μια τέτοια περίπτωση καλύτερα να μη δημιουργηθεί.

Σε καιρούς κινηματικά δίσεκτους, που η χώρα κατασπαράσσεται από τους δανειστές, που βρίσκεται σε πολυεπίπεδη και βαθιά κρίση(οικονομική, πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική), που η δημοκρατία έχει δεχτεί αλλεπάλληλα και καίρια χτυπήματα, με το λαό ταπεινωμένο και την κοινωνία να παραμιλά και να αναζητά διέξοδο είναι τουλάχιστον απογοητευτικό οι δυνάμεις εκείνες, μικρές ή μεγάλες, οι οποίες προτείνουν παραπλήσιους εναλλακτικούς δρόμους για την έξοδο από την κρίση να μη μπορούν να συνεννοηθούν σε βασικά ζητήματα. Η εικόνα που εμφανίζουν οδηγεί τους ψηφοφόρους στο να επιλέξουν παλαιές και δοκιμασμένες πολιτικές και τους στέλνει στην αγκαλιά της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ και δυστυχώς ακόμη χειρότερα της ακροδεξιάς. Οι στιγμές είναι κρίσιμες και καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του. Ούτε οι πολίτες, ούτε η ιστορία θα δικαιολογήσουν τρικλοποδιές και τακτικισμούς, κοντόφθαλμες πολιτικές και μικρόψυχους ανθρώπους.

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 5ο ΓΕΛ Καλαμάτας 
πηγή: sxedio-b.gr

Ποδόσφαιρο και κρίση, του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα αναπαράγει και εκτονώνει την κρίση. Είναι προκλητικό να ξοδεύονται εκατομμύρια ευρώ για την αγορά ποδοσφαιριστών για να απολαμβάνει, υποτίθεται, θέαμα ο φτωχός , την ώρα που ένα μεγάλο ποσοστό του ελληνικού λαού μαθηματικά οδηγείται από τη σχετική στην απόλυτη φτώχεια...

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Το ποδόσφαιρο, λαοφιλές άθλημα , όπιο του λαού κατά άλλους, εξακολουθεί να συγκινεί εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη. Συνδέθηκε με δικτατορίες και με ολοκληρωτικά καθεστώτα, με σκάνδαλα και μίζες και έγινε όχημα εξυπηρέτησης πολιτικών συμφερόντων και διακίνησης αδήλωτου χρήματος. Ειδικά στις υποανάπτυκτες και τις αναπτυσσόμενες χώρες αυτό το φαινόμενο είναι έντονο. Στις χώρες της Δύσης έχουν μπει κάποιοι κανόνες, χωρίς, όμως, να λείπουν περιπτώσεις χρηματισμού και δωροδοκιών.

Η χώρα μας απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί μια δυτική ποδοσφαιρικά χώρα. Είναι γνωστές οι ιστορίες με τις παράγκες, τα στημένα παιχνίδια και τα πρωταθλήματα που δίνονται με δικαστικές αποφάσεις. Επιπλέον, είναι φανερό ότι πολλές ομάδες σε όλες τις κατηγορίες διοικούνται από ανθρώπους με σκοτεινό παρελθόν, οι οποίοι έχουν κατηγορηθεί για εμπόριο ναρκωτικών, λαθρεμπόριο, ξέπλυμα μαύρου χρήματος κα. Είναι επίσης, ξεκάθαρο ότι οι ίδιοι είναι ιδιοκτήτες ραδιοτηλεοπτικών μέσων και εφημερίδων και μέσω των οπαδών, τους οποίους σε ένα μεγάλο ποσοστό κατευθύνουν, επηρεάζουν τις πολιτικές εξελίξεις ή χτίζουν το πολιτικό τους μέλλον ακολουθώντας το παράδειγμα του πρώην Ιταλού πρωθυπουργού κ. Μπερλουσκόνι. Η διαπλοκή και η διαφθορά είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση στα ποδοσφαιρικά πράγματα του τόπου.

Από την άλλη είναι λυπηρό το γεγονός ότι ένα τμήμα του ελληνικού λαού και της νεολαίας, καθόλου αμελητέο, φανατίζεται και είναι έτοιμο να διαδηλώσει, να τα σπάσει , να βρίσει και να κάψει, γιατί η ομάδα του αδικήθηκε. Είναι θλιβερό ο φτωχός, ο άνεργος , ο μεροκαματιάρης να ξοδεύει τα ελάχιστα χρήματα του για ένα εισιτήριο , να διαμαρτύρεται για την τιμωρία της ομάδας του, να πετά ατελείωτες ώρες σε αντιπαραθέσεις και αντεγκλήσεις και να μην έχει υψώσει τη φωνή του να διαμαρτυρηθεί μια φορά για τα μνημόνια που οδηγούν την κοινωνία σε δρόμους χωρίς μέλλον και τη χώρα σε μια ιδιόμορφη υποδούλωση. Είναι απογοητευτικό να τους απασχολεί περισσότερο πόσο σοβαρά τραυματίστηκε ο κ. Γκαρθία, αν σωστά δόθηκε πέναλτι στον Παναθηναϊκό , αν έπρεπε να αφαιρεθούν βαθμοί από τον ΠΑΟΚ και όχι η υπόθεση Novartis, το σκοπιανό, τα Ίμια, η οικονομική πολιτική και τόσα άλλα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα.

Βεβαίως η εύκολη και χιλιοειπωμένη απάντηση σε όλα αυτά είναι ότι φταίνε οι κυβερνήσεις οι οποίες θέλουν να στρέψουν το λαό μακριά από τα σοβαρά και πραγματικά προβλήματα του κλπ. Όμως, δεν αρκεί μια τέτοια ρηχή , κατά την άποψη μου, προσέγγιση. Οι συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών αυτοί έχει απαξιώσει το σύνολο του πολιτικού συστήματος . Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι βρίζουν πολιτικούς , συνδικαλιστές , κόμματα χωρίς διακρίσεις και επιτίθενται σε αθώους και φταίχτες. Γι αυτό το λόγο εύκολα επωάζουν σε τέτοιους χώρους ρατσιστικές και νεοναζιστικές απόψεις οι οποίες μετατρέπονται σε ψήφους στα αντίστοιχα κόμματα. Μια νεολαία η οποία ζει την κρίση και το αδιέξοδο και δεν βλέπει αχτίδα φωτός, ούτε από τις δυνάμεις εκείνες που αντιμάχονται τα μνημόνια, εκτονώνει τη φτώχεια, την οργή και την καταπίεση στις εξέδρες της Τούμπας, του Καραϊσκάκης και αλλού. Αυτό πρέπει να προβληματίσει σοβαρά την αριστερά.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και πολιτισμού, αξιών και ιδεών. Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα αναπαράγει και εκτονώνει την κρίση. Είναι προκλητικό να ξοδεύονται εκατομμύρια ευρώ για την αγορά ποδοσφαιριστών για να απολαμβάνει, υποτίθεται, θέαμα ο φτωχός , την ώρα που ένα μεγάλο ποσοστό του ελληνικού λαού μαθηματικά οδηγείται από τη σχετική στην απόλυτη φτώχεια. Είναι εξωφρενικό να μη λειτουργεί ή να μη γίνεται πιο αυστηρό το θεσμικό πλαίσιο, για να μη δυσαρεστηθούν οπαδοί και πρόεδροι ομάδων για λόγους ψηφοθηρικούς. Είναι έξω από κάθε λογική να κερδίζονται τίτλοι στα δικαστήρια και στα κυβερνητικά γραφεία. Στη χώρα μας οι κυβερνήσεις που δημιούργησαν την κρίση , αλλά και όσοι με τόση ευκολία νομοθετούν και οδηγούν την κοινωνία στην απόγνωση δεν έχουν την πολιτική βούληση να εφαρμόσουν τα αυτονόητα στο χώρο του ποδοσφαίρου και να σπάσουν το απόστημα που χρόνια κακοφορμίζει και όζει. Πάνω από όλα οι ψήφοι των ελεγχόμενων οπαδών και η υποστήριξη των μεγιστάνων προέδρων.

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας.
πηγή:  sxedio-b.gr

Με αφορμή μια πυρκαγιά, του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Γράφτηκαν πολλά και θα συνεχίσουν να λέγονται ακόμη περισσότερα. Μπορεί η πυρκαγιά να προκλήθηκε από καλώδιο της ΔΕΗ ή να αποτελούσε οργανωμένο σχέδιο, δολιοφθορά ή δάχτυλο ξένων μυστικών υπηρεσιών... Δεν είμαι εκείνος που θα απέκλειε θεωρητικά οτιδήποτε.... 


του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Χωρίς αμφιβολία η τραγωδία που προκάλεσε η τελευταία πυρκαγιά στην Αττική είναι από τις μεγαλύτερες της μεταπολίτευσης. Δεν είναι μόνον οι τεράστιες υλικές ζημιές και η ανυπολόγιστη περιβαλλοντική καταστροφή. Όλα αυτά μοιάζουν ασήμαντα, αν σκεφτεί κανείς τον αριθμό των θυμάτων ο οποίος ενδεχομένως να ξεπεράσει τα εκατό. Η περίπτωση, βεβαίως, δεν προσφέρεται για λαϊκισμό και άγρα ψήφων. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Όποιος το κάνει θα το βρει μπροστά του. Ούτε είναι η ώρα για εμπόριο του ανθρώπινου πόνου και για αύξηση της τηλεθέασης. Ούτε για προβολή μόνο της συναισθηματικής - συγκινησιακής πλευράς , η οποία δε φωτίζει την ουσία της υπόθεσης , αλλά, μάλλον, τη συσκοτίζει και την αγγίζει επιδερμικά. Αυτό που απαιτείται είναι μια ψύχραιμη και νηφάλια προσέγγιση με στόχο την εύρεση της αλήθειας , όσο και αν αυτό ακούγεται δύσκολο σε τέτοιες συνθήκες. Γιατί το τριήμερο πένθος, το σιωπητήριο που επέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ στα στελέχη του και οι έρευνες για αναζήτηση υπόπτων με το αμερικανικό UAV, περισσότερο σαν εκτονωτικές κινήσεις μπορεί να θεωρηθούν και όχι σαν προσπάθεια αναζήτησης ευθυνών .

Γράφτηκαν πολλά και θα συνεχίσουν να λέγονται ακόμη περισσότερα. Μπορεί η πυρκαγιά (η οποία, ας σημειωθεί, σύμφωνα με εκτιμήσεις των επιστημόνων ήταν εκατό φορές μικρότερη από εκείνη της Ηλείας) να προκλήθηκε από καλώδιο της ΔΕΗ ή να αποτελούσε οργανωμένο σχέδιο, δολιοφθορά ή δάχτυλο ξένων μυστικών υπηρεσιών. Δεν είμαι εκείνος που θα απέκλειε θεωρητικά οτιδήποτε. Ασφαλώς και η ένταση των ανέμων έπαιξε το ρόλο της. Σίγουρα ένα μεγάλο τμήμα της περιοχής στο Μάτι ήταν καταπατημένο από οικοπεδοφάγους , οι οποίοι ανενόχλητοι και με πολιτική κάλυψη από τη δεκαετία του 60 πουλούσαν τεμάχια γης με φως , νερό και τηλέφωνο. Σημαντικό ρόλο στην καταστροφή έπαιξε το γεγονός ότι ήταν γεμάτο αυθαίρετα με στενούς δρόμους . Προφανώς το έγκλημα ήταν διαχρονικό. Όμως , ποιες προετοιμασίες είχαν γίνει για το ενδεχόμενο μιας τέτοιας πυρκαγιάς; Πού βρισκόταν ο κρατικός μηχανισμός στην κρίσιμη στιγμή;

Απ ό, τι φάνηκε βρέθηκε απροετοίμαστος. Χωρίς σχέδια δράσης, χωρίς πλάνα διαφυγής των κατοίκων, χωρίς αντιπυρικές ζώνες, χωρίς οργάνωση με δυο λόγια. Ευθύνες έχει η ηγεσία της πυροσβεστικής, οι Δήμοι, οι Περιφέρειες, αλλά κυρίως τα αρμόδια υπουργεία και κατ επέκταση η κυβέρνηση. Ούτε τα μποφόρ αποτελούν δικαιολογία , ούτε και η άναρχη δόμηση. Δεν είναι δυνατόν να πεθαίνουν τόσοι άνθρωποι στη καρδιά της Ελλάδας. Κάτι τέτοιο πιθανώς να δικαιολογούνταν, αν συνέβαινε στο Ροδάκινο, το χωριό μου, στη νότια Κρήτη, όχι, όμως, σε μια περιοχή υψηλού κινδύνου με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

Οι προηγούμενες μέρες μόνο κατάμαυρες κυριολεκτικά και μεταφορικά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν για τη χώρα. Είδαμε εικόνες τριτοκοσμικές. Ακούσαμε έναν δειλό πρωθυπουργό να αναλαμβάνει, λέει , την πολιτική ευθύνη, αλλά ως εκεί. Παρακολουθούμε υπουργούς γαντζωμένους στην εξουσία να αρνούνται τις ευθύνες τους για την ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού και των υπηρεσιών που εποπτεύουν. Για μια ακόμη φορά έπεσαν οι μάσκες και φάνηκε η πραγματική εικόνας της μνημονιακής Ελλάδας , που ταπεινωμένη και ξεπουλημένη δεν μπορεί πια να προσφέρει τα στοιχειώδη και τα αυτονόητα.. Αποδείχτηκε πόσο μεγάλη ζημιά έχει γίνει τα τελευταία 8 χρόνια των περικοπών και της ανελέητης λιτότητας.

Επιτέλους ας αναρωτηθεί ο ελληνικός λαός αν όσοι κυβερνούν τα τελευταία χρόνια υπηρετούν τα συμφέροντα της χώρας. Αν αξίζει να έχει τέτοιους κυβερνήτες. Αν τιμούν τη χώρα οι εικόνες των ανθρώπων που απελπισμένοι έπεφταν στη θάλασσα για να σωθούν. Ας σκεφτεί αν θα επιτρέψει να τον κοροϊδεύουν και να τον υποτιμούν με φιέστες τύπου Ζαππείου για να πανηγυρίσουν την έξοδο, τάχα, από τα μνημόνια. Ας προβληματιστεί, τέλος , γιατί πέντε μέρες μετά το τραγικό συμβάν δεν υπάρχει έστω μία παραίτηση.

Η χώρα είναι προφανές ότι χρειάζεται ριζική αλλαγή πορείας. Αυτήν δεν μπορούν να την εγγυηθούν οι δυνάμεις που μας έφεραν σ αυτό το χάλι , οι πολιτικές που οδήγησαν σε Μάνδρες και συνοικισμούς , όπως το Μάτι. Ούτε η ΝΔ , ούτε το ΚΙΝΑΛ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να δώσουν διεξόδους στον ελληνικό λαό. Απλώς ανακύκλωση της ίδιας πολιτικής και τίποτε άλλο. Χρειάζεται ένα αριστερό, ρεαλιστικό, φιλολαϊκό και ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Για την αναγέννηση της χώρας. Για την περηφάνια αυτού του ιστορικού λαού. Για την αξιοπρέπεια της πατρίδας.

*ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 5ο ΓΕΛ Καλαμάτας
πηγή: sxedio-b.gr 

Πού οδηγούν οι εξαγγελίες για την εκπαίδευση; - του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Οι σχεδιασμοί του κ. Γαβρόγλου και εκείνοι του κ. Μητσοτάκη για το δημόσιο σχολείο χωρίς βεβαίως να ταυτίζονται, βρίσκονται μακριά από τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, των γονιών, των μαθητών και των εκπαιδευτικών. Υπηρετούν ένα σχολείο της αγοράς από το οποίο οι λίγοι και εκλεκτοί θα εισάγονται σε σχολές φιλέτο και οι πολλοί θα καταλήγουν σε τμήματα β’ διαλογής και στα υποβαθμισμένα ΕΠΑΛ της μαθητείας και της εκμετάλλευσης...


το Γιάννη Ανδρουλιδάκη *

Το τελευταίο διάστημα η εκπαίδευση βρέθηκε ξανά στο προσκήνιο όχι τόσο λόγω της νέας σχολικής χρονιάς που ξεκίνησε, αλλά γιατί, κυρίως, ο υπουργός Παιδείας, Κώστας Γαβρόγλου, ανακοίνωσε μεταρρυθμίσεις για το Λύκειο και ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυρ. Μητσοτάκης, ξεδίπλωσε μέρος του σχεδίου που έχει για το δημόσιο σχολείο. Ο πρώτος ακολουθώντας την πεπατημένη και αποτυχημένη συνταγή σχεδόν όλων των προηγούμενων υπουργών της μεταπολίτευσης και ο δεύτερος μια σκληρή νεοφιλελεύθερη λογική, την οποία θεωρεί πανάκεια για κάθε νόσο.

Σε μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση(το γνωρίζει άλλωστε ο κ. Γαβρόγλου) σημασία έχουν ο σκοπός και οι στόχοι. Υποτίθεται ότι οι αλλαγές που θα γίνονταν στο Λύκειο σύμφωνα με δηλώσεις όλων των υπουργών Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγούσαν στην αναβάθμιση του, θα έδιναν ένα αποφασιστικό χτύπημα στην παραπαιδεία και θα άλλαζαν ριζικά την εικόνα στη βαθμίδα αυτή της εκπαίδευσης και το Λύκειο θα έπαυε να λειτουργεί ως μηχανισμός προετοιμασίας των Πανελλαδικών εξετάσεων. Η «μεταρρύθμιση» που εξαγγέλθηκε βρίσκεται, άραγε, σε αυτήν την λογική;

Το αντίθετο μάλιστα. Μια απλή ανάγνωση των ανακοινώσεων αρκεί για να καταλάβει κάποιος ότι εντατικοποιεί τις σπουδές, ενισχύει την παπαγαλία και μετατρέπει τη Γ΄ Λυκείου σε μιας κακής ποιότητας δημόσιο φροντιστήριο. Την αποψιλώνει από τα μαθήματα της γενικής παιδείας και των ανθρωπιστικών σπουδών, όπως πχ η Ιστορία σε μια περίοδο που κατά γενική παραδοχή οι νέες γενιές είναι παντελώς ανιστόρητες. Βεβαίως, αυτό που αποκρύπτει το υπουργείο είναι πως από αυτές τις αλλαγές χάνονται 10000 περίπου διδακτικές ώρες, οι οποίες μεταφράζονται σε 500 οργανικές θέσεις. Επιπλέον, το γεγονός ότι ο βαθμός του απολυτηρίου θα υπολογίζεται για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια και οι εξετάσεις θα γίνονται σε επίπεδο Δήμου ή Νομού, εκτός από την ενίσχυση των φροντιστηρίων και των ιδιαίτερων μαθημάτων, δημιουργεί ζήτημα αξιοπιστίας της όλης διαδικασίας, αφού για παράδειγμα όλοι εκείνοι οι ιδιαιτεράδες, οι οποίοι παραδίδουν μαθήματα στους μαθητές τους (δυστυχώς συμβαίνει και αυτό), δε θα βαθμολογήσουν αντικειμενικά στα τετράμηνα. Αυτή η ιδιότυπη και ανομολόγητη δωροδοκία θα ενισχυθεί. Τέλος, η κατηγοριοποίηση των ανώτερων και ανώτατων σχολών και η υποβολή μηχανογραφικών δύο ταχυτήτων οδηγεί με κρατική βούλα σε ταξικό διαχωρισμό των μαθητών από μια κυβέρνηση που είχε κάνει σημαία της την ισότητα ευκαιριών.

Από την άλλη ο κ. Μητσοτάκης αλλεργικός με κάθε τι δημόσιο, προκλητικός και κυνικός δεν άφησε κανένα περιθώριο για οποιαδήποτε παρερμηνεία. Απολύτως σαφής ξεδίπλωσε το εφιαλτικό του όραμα χωρίς ακόμη να το εξειδικεύσει. Φαντάζεται κανείς τι άλλο θα ακολουθήσει, όταν συμβεί αυτό. Το κάθε σχολείο θα πρέπει να βγει στη ζητιανιά και να ψάξει χορηγούς, οι οποίοι θα χρηματοδοτούν τις δραστηριότητες του και θα το ενισχύουν οικονομικά. Η επιλογή του προσωπικού θα γίνεται από το διευθυντή της σχολικής μονάδας και άλλους μηχανισμούς παντελώς αναξιόπιστους για να ανθίσει το πελατειακό δίκτυο σε ένα χώρο που δεν είχε αλωθεί από το ρουσφέτι και να μετατρέψει τους εκπαιδευτικούς σε πειθήνια όργανα της κάθε εξουσίας. Θα γίνει αξιολόγηση του προσωπικού με ένα και μοναδικό στόχο: να φορτωθούν οι εκπαιδευτικοί τη σημερινή κακή εικόνα και αποτυχία του δημόσιου σχολείου. Αν μάλιστα σκεφτούμε ότι ο κ. Μητσοτάκης απέλυσε 2500 εκπαιδευτικούς και ότι το προηγούμενο νομοσχέδιο για την αξιολόγηση το οποίο είχε καταθέσει ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης προέβλεπε ότι θα αξιολογηθεί υποχρεωτικά αρνητικά το 15% κάθε οργανισμού, μπορεί κανείς να θεωρηθεί υπερβολικός αν εκφράσει φόβο για νέες απολύσεις;

Οι σχεδιασμοί του κ. Γαβρόγλου και εκείνοι του κ. Μητσοτάκη για το δημόσιο σχολείο χωρίς βεβαίως να ταυτίζονται, βρίσκονται μακριά από τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, των γονιών, των μαθητών και των εκπαιδευτικών. Υπηρετούν ένα σχολείο της αγοράς από το οποίο οι λίγοι και εκλεκτοί θα εισάγονται σε σχολές φιλέτο και οι πολλοί θα καταλήγουν σε τμήματα β’ διαλογής και στα υποβαθμισμένα ΕΠΑΛ της μαθητείας και της εκμετάλλευσης. Το «όραμά» τους αποτελεί κακή αντιγραφή ευρωπαϊκών μεταρρυθμίσεων χωρίς να λαμβάνει υπόψη την ελληνική πραγματικότητα, τα ιδιαίτερα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά της χώρας. Το βέβαιο είναι ότι, αν τους επιτρέψει η εκπαιδευτική κοινότητα να εφαρμόσουν όσα προγραμματίζουν, θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη κατρακύλα, διάλυση και τελικά σε αργό θάνατο το δημόσιο σχολείο.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 5ο ΓΕΛ Καλαμάτας.

Συρία:Το μεγάλο θύμα των γεωστρατηγικών συμφερόντων, του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Το έγκλημα στην Συρία είναι συνεχές και έχει υπεύθυνους. Πολλοί θεωρούν ότι πίσω από τον εμφύλιο κρύβεται ένας κρυφός πόλεμος ανάμεσα στις δύο σύγχρονες υπερδυνάμεις, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, οι οποίες έχουν συγκρουόμενα γεωπολιτικά συμφέροντα στην περιοχή...


του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία διαρκεί ήδη 8 χρόνια. Οι συνέπειες τρομακτικές. Υλικές καταστροφές, κτήρια και υποδομές εξαφανισμένα, αρχαιολογικοί χώροι κατεστραμμένοι, πόλεις ισοπεδωμένες . Μεγαλύτερο, επίσης, είναι το ανθρωπιστικό πρόβλημα με τους χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες και τα εκατομμύρια των προσφύγων. Το έγκλημα στην αραβική αυτή χώρα είναι συνεχές και έχει υπεύθυνους. Πολλοί θεωρούν ότι πίσω από τον εμφύλιο κρύβεται ένας κρυφός πόλεμος ανάμεσα στις δύο σύγχρονες υπερδυνάμεις, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, οι οποίες έχουν συγκρουόμενα γεωπολιτικά συμφέροντα στην περιοχή.

Ασφαλώς για την κατάσταση επικρατεί την κύρια ευθύνη έχει η Αμερική, η οποία αφού «αποκατέστησε» τη δημοκρατία στο Ιράκ, τη Λιβύη και την Αίγυπτο θέλησε να κάνει το ίδιο και στη Συρία. Έτσι ενίσχυσε τους αντικαθεστωτικούς και δημιούργησε το πολιτικό έκτρωμα του ISIS. Προσπαθεί να επιβάλλει τη δική της πολιτική στον αραβικό κόσμο και βρίσκεται σε στενή συνεργασία με το Ισραήλ . Στρέφεται κατά της ρώσικης παρουσίας στην περιοχή και εναντίον του Άσαντ, του Ιράν και της Χεζμπολάχ του Λιβάνου. Το τελευταίο διάστημα θέλησε παίζοντας με τη φωτιά να κάνει δυναμική παρέμβαση στις εξελίξεις . Προχώρησε σε βομβαρδισμούς με τη συνεργασία χωρών της Ε.Ε., οι οποίοι, ας σημειωθεί, δεν περιελάμβαναν ρώσικους στόχους. Όλα αυτά έγιναν , για μια ακόμη φορά, στο όνομα της προστασίας των αμάχων από τα χημικά. Η συγκυρία, όμως, προκάλεσε πολλούς προβληματισμούς, αφού την επόμενη μέρα απεσταλμένοι του ΟΗΕ θα έκαναν έλεγχο για την ύπαρξη χημικών στη Συρία. Τι , άραγε , δεν έπρεπε να δουν οι εκπρόσωποι του διεθνούς οργανισμού; Από αρκετούς αναλυτές, επιπλέον, η ενέργεια αυτή χαρακτηρίστηκε σαν κίνηση εντυπωσιασμού του Αμερικανού προέδρου, ο οποίος στριμωγμένος από το γενικό εισαγγελέα θέλησε να ενισχύσει το κύρος του στο εσωτερικό της Αμερικής και να προβάλλει την εικόνα του ηγέτη που δε φοβάται τη Ρωσία.

Η τελευταία σταθερή σύμμαχος της Συρίας και του Άσαντ ( πατέρα και γιου) βρίσκεται σε συνεργασία με το Ιράν και τη Χεζμπολάχ για να εξυπηρετήσει τα δικά της γεωπολιτικά συμφέροντα. Εξάλλου εκεί διατηρεί τις σημαντικές στρατιωτικές βάσεις της Ταρτούς και της Λαττάκειας. Η παρουσία των Ρώσων λειτουργεί για την ώρα αποτρεπτικά και οι ΗΠΑ δεν έχουν εισβάλει , ούτε έχουν επιχειρήσει το διαμελισμό της Συρίας. Το βέβαιο είναι ότι η Ρωσία θα συνεχίσει να υποστηρίζει το καθεστώς και να κλείνει τα μάτια στις βίαιες και αντιδημοκρατικές πρακτικές του . Αν χάσει τη Συρία θα αποδυναμωθεί σημαντικά ο ρόλος της στην περιοχή.

Το δικό της παιχνίδι, όμως, παίζει και η Τουρκία, η οποία εισέβαλε στο Αφρίν σε μια προσπάθεια να εμποδίσει τη δημιουργία κουρδικού κράτους . Βεβαίως η πολιτισμένη Δύση και η Αμερική διόλου δε συγκινήθηκαν από τα εγκλήματα πολέμου, τα οποία διέπραξε ο τουρκικός στρατός εναντίον του άμαχου πληθυσμού. Αλλάζει εύκολα συμμαχίες εκμεταλλευόμενη τη γεωγραφική της θέση. Έτσι ενώ, υποτίθεται, ότι τα είχε βρει με τον πρόεδρο Πούτιν , τάχθηκε υπέρ των αμερικανικών βομβαρδισμών στην περιοχή. Σύμμαχος, επίσης, από τα παλιά το Ιράν ( από το 1979 που ο πατέρας Άσαντ αναγνώρισε το ισλαμικό καθεστώς του Αγιατολάχ Χομεϊνί) έχει τα δικά της συμφέροντα στην περιοχή. Σημαντικό για το Ιράν να συνεχίζει να εξοπλίζει τη σιίτικη στρατιωτική και πολιτική οργάνωση Χεζμπολάχ του Λιβάνου διαμέσου της Συρίας.

Ποιες θα είναι οι εξελίξεις στην πολύπαθη αυτή χώρα δεν μπορεί να προβλέψει κανείς. Θα τριχοτομηθεί τελικά; Θα μοιράσουν τα συμφέροντα τους οι υπερδυνάμεις; Θα δημιουργηθεί κουρδικό κράτος ελεγχόμενο από την Αμερική; Το μόνο σίγουρο είναι ότι το μπερδεμένο κουβάρι Συρία αποτελεί μια βραδυφλεγή βόμβα η οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να σκάσει και να ανατρέψει την ισορροπία τρόμου που υπάρχει ανάμεσα στις δύο πυρηνικές υπερδυνάμεις. Εξέλιξη με απρόβλεπτες συνέπειες όχι μόνο για την περιοχή, αλλά για ολόκληρο τον κόσμο.

Σήμερα η ριζοσπαστική αριστερά πρέπει να έχει ξεκάθαρες θέσεις για το συριακό. Πρωτίστως να καταγγείλει την Αμερική, αλλά και όλες τις δυνάμεις που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμπλέκονται στο πρόβλημα ανεξαρτήτως αν η ανάμειξη αυτή προβλέπεται ή όχι από διακρατικές συμφωνίες. Ο πόλεμος πρέπει να σταματήσει άμεσα και να δημιουργηθούν οι συνθήκες για ασφαλή επιστροφή των προσφύγων στις εστίες τους. Τα οποία προβλήματα να διευθετηθούν με ειρηνικό τρόπο με την παρέμβαση του ΟΗΕ. Όσο και αν ακούεται ουτοπικό στις παρούσες συνθήκες , αυτό το πλαίσιο πρέπει να προβάλλει. Για να τελειώσει το δράμα του συριακού λαού. Για να μπουν τέλος στα παιγνίδια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή.

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

Ποιους θα κάψει η υπόθεση Novartis;

Όποια εξέλιξη και να πάρει η υπόθεση αποδεικνύεται πόσο σάπιο είναι το πολιτικό και οικονομικό σύστημα που διοικεί δεκαετίες αυτή τη χώρα και την οδήγησε στη χρεοκοπία σε όλα τα επίπεδα. Οι πολίτες μετά από 8 χρόνια κρίσης και αδιεξόδου, ελπίδων και διαψεύσεων, απογοητευμένοι παρακολουθούν από το περιθώριο την υπόθεση Novartis , η οποία, όπου και να καταλήξει σε σκάνδαλο ή σκευωρία, αποπνέει δυσοσμία και μπόχα....


του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Η πολυαναμενόμενη υπόθεση της Novartis ήρθε στην επικαιρότητα και ο σχετικός φάκελος διαβιβάστηκε στη Βουλή για τα περαιτέρω. Σύμφωνα με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας εμπλέκονται, εκτός των άλλων, 2 πρώην πρωθυπουργοί και 8 υπουργοί από το χώρο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Στην ιστορία, επίσης, έχει αναμειχθεί το FBI δίνοντας έτσι μεγαλύτερες διαστάσεις στο γεγονός. Οι κυβερνητικές πηγές κάνουν λόγο για τεράστιο σκάνδαλο και η αντιπολίτευση για μια κακοστημένη απάτη, η οποία γρήγορα θα αποκαλυφθεί.

Το ελληνικό ζήτημα της πολυεθνικής φαρμακοβιομηχανίας δεν έσκασε, βεβαίως, σαν βόμβα στην πολιτική ζωή της χώρας. Πτυχές του είχαν ξεσκεπαστεί σε δημοσιεύματα του τύπου. Όμως, ο τρόπος που αναδείχτηκε το γεγονός και οι δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης του έδωσαν ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα. Δεν είναι δα και λίγο ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης και αρμόδιος για θέματα διαφθοράς να δηλώνει μπροστά στο Μέγαρο Μαξίμου μετά τη συνάντηση του με τον πρωθυπουργό ότι «πρόκειται για το μεγαλύτερο σκάνδαλο από τη σύσταση του ελληνικού κράτους». Ωστόσο, υπάρχει και ο αντίλογος. Κάποιοι κατηγορούν την κυβέρνηση ότι προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τον κόσμο και να μην ασχολείται με το σκοπιανό. Δε λείπουν εκείνοι που ισχυρίζονται ότι στις επόμενες εκλογές , οι οποίες, όπως εκτιμούν, θα γίνουν μέσα στο 2018, η κυβέρνηση θέλει να πάει με την αντιπολίτευση σε ομηρία και, αν οι εξελίξεις στο σκοπιανό και στο θέμα της εξόδου από τα μνημόνια είναι ευνοϊκές, να διεκδικήσει με αξιώσεις την πρωτιά. Γεγονός πάντως είναι ότι η ιστορία με βαλίτσες γεμάτες χρήμα, που ακούγεται ξανά, παραπέμπει στην υπόθεση Κοσκωτά. Αν δε στηριχθεί με αδιάψευστα τεκμήρια, θα καταλήξει να γίνει η μεγαλύτερη σκευωρία από συστάσεως του ελληνικού κράτους. Η κυβέρνηση, αν η υπόθεση αποδειχθεί φιάσκο , θα υποστεί στις επόμενες εκλογές όχι απλώς μεγάλη ήττα, αλλά πανωλεθρία.

Οι αντιδράσεις από την αντιπολίτευση και τους αναφερόμενους ως ύποπτους ήταν οργισμένες και ακραίες. Κανείς , βεβαίως, σε αυτή τη χώρα δεν περιμένει από τον ένοχο να βγει και να το παραδεχτεί. Όμως οι δηλώσεις για λιώσιμο αντιπάλων και σπάσιμο χεριών , τα ουρλιαχτά και οι ύβρεις μόνο ψύχραιμη αντιμετώπιση δε δείχνουν. Εξάλλου η αναφορά σε εμπλεκόμενους δε συνιστά ενοχή και καταδίκη για τα στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Η αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται σε δυσχερέστερη θέση λόγω της εμπλοκής των ονομάτων των κκ Σαμαρά και Γεωργιάδη. Για την ώρα ο αρχηγός της επέλεξε την ανοικτή στήριξη των στελεχών του και διαγράφει όποιον εκφράζει αντίθετη άποψη. Τι θα γίνει, εντούτοις, αν στην πορεία φανερωθεί η ενοχή τους; Πάντως η αναφορά σε στημένους προστατευόμενους μάρτυρες πέφτει στο κενό, αφού δε γνωρίζουμε ούτε ποιοι είναι, ούτε σε ποια στοιχεία στηρίζουν τις καταθέσεις τους.

Το χτύπημα, ωστόσο , είναι μεγάλο και για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει συνδεθεί με σειρά σκανδάλων στο παρελθόν. Οι όποιες προσπάθειες για λίφτινγκ του χώρου και του νεοσύστατου «Κινήματος Αλλαγής» θα αποτύχουν παταγωδώς , αν τεκμηριωθεί η ενοχή κορυφαίων στελεχών του, θα επιβεβαιωθεί ότι άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα αλλιώς και θα φανεί για μια ακόμη φορά ότι οι αρπαχτές και τα σκάνδαλα είναι πια στοιχείο του DNA του.

Όποια εξέλιξη και να πάρει η υπόθεση αποδεικνύεται πόσο σάπιο είναι το πολιτικό και οικονομικό σύστημα που διοικεί δεκαετίες αυτή τη χώρα και την οδήγησε στη χρεοκοπία σε όλα τα επίπεδα. Οι πολίτες μετά από 8 χρόνια κρίσης και αδιεξόδου, ελπίδων και διαψεύσεων, απογοητευμένοι παρακολουθούν από το περιθώριο την υπόθεση Novartis , η οποία, όπου και να καταλήξει σε σκάνδαλο ή σκευωρία, αποπνέει δυσοσμία και μπόχα. Η σαπρογόνος ελίτ που νέμεται τη χώρα βουλιάζει καθημερινά στη σαπρία και τη διαφθορά που η ίδια παράγει.

Το θέμα Novartis έχει ακόμη πολλά επεισόδια και πολύ παρασκήνιο. Κάθε καλοπροαίρετος πολίτης εύχεται να χυθεί άπλετο φως. Το επόμενο διάστημα θα φανεί πόσο δεμένη είναι η υπόθεση. Στη χώρα του κουκουλώματος των σκανδάλων με την έκταση που έχει πάρει, όμως, είναι δύσκολο να μην καούν κάποιοι από την αντιπολίτευση ή από την κυβέρνηση, αν αποδειχθεί η ενοχή ή η πλεκτάνη. Πολλοί μιλούν ήδη για αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Ίδωμεν.
(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας.
πηγή: sxedio-b.gr

Μονίμως μασκαρεμένοι

Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης η μάσκα γνωρίζει μέρες δόξας όλα τα χρόνια. Πατριδοκάπηλοι και λαϊκιστές, δημαγωγοί και εκσυγχρονιστές, νεοφιλελεύθεροι και εθνικιστές, πρόθυμοι και αποστάτες , απατεώνες και «σοσιαλιστές», όλοι δηλαδή όσοι κυβέρνησαν φορούσαν τη μάσκα του φιλολαϊκού....

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Τούτες τις μέρες η μάσκα έχει την τιμητική της. Καρναβάλια δυτικότροπα και άλλα παραδοσιακά. Χοροί και τραγούδια. Φανοί, φωτιές, μουτζουρώματα και αλευρώματα. Η Ελλάδα ζει στο ρυθμό της Αποκριάς. Άρτος και θεάματα για κάποιους, εκτόνωση από τη ζοφερή πραγματικότητα για άλλους. Η μεταμφίεση και η υποκριτική στο ζενίθ. Άρματα και παρελάσεις. Σάτιρα και καυστικό χιούμορ. Τραμπ μετά της συζύγου, Σόιμπλε και Μέρκελ, Τσίπρας και Τσακαλώτος, Μητσοτάκης και Γεωργιάδης αναμένεται να πρωταγωνιστήσουν. Αυτή, θα λέγαμε, είναι η θετική πλευρά της μάσκας. Αλλά υπάρχει και η άλλη.

Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης η μάσκα γνωρίζει μέρες δόξας όλα τα χρόνια. Πατριδοκάπηλοι και λαϊκιστές, δημαγωγοί και εκσυγχρονιστές, νεοφιλελεύθεροι και εθνικιστές, πρόθυμοι και αποστάτες , απατεώνες και «σοσιαλιστές», όλοι δηλαδή όσοι κυβέρνησαν φορούσαν τη μάσκα του φιλολαϊκού. Όλα όσα έκαναν γίνονταν για την πρόοδο αυτής της χώρας. Τα πρόσωπα αλλάζουν μα τα προσωπεία μένουν ίδια. Είναι φθαρμένα και ταλαιπωρημένα, αλλά φαίνεται ότι έχουν πέραση ακόμη στον ελληνικό λαό. Ειδικά τα τελευταία 7 χρόνια των μνημονίων φορέθηκε πολύ η μάσκα, του σωτήρα της Ελλάδας. Έτσι από την ανάπτυξη του κ. Κώστα Καραμανλή φτάσαμε στην εκτόξευση του χρέους και στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης. Από το «λεφτά υπάρχουν» του κ. Γ. Παπανδρέου οδηγηθήκαμε στο διάγγελμα του Καστελόριζου και στο πρώτο μνημόνιο. Ο κ. Σαμαράς από αντιμνημονιακός μετατράπηκε σε φανατικό υποστηρικτή τους. Ο κ. Τσίπρας, ο οποίος θα τα έσκιζε, έβαλε φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του στο τρίτο. Τέλος ο κ. Μητσοτάκης βιάζεται να υπογράψει το 4ο και αγωνιά μην του πάρει τη μπουκιά από το στόμα ο τωρινός πρωθυπουργός.

Ο τελευταίος μαζί με την κυβερνητική του παρέα είναι μονίμως μασκαρεμένοι. Μεταμφιεσμένοι σε αριστερούς ακολουθούν έναν ολέθριο και αδιέξοδο νεοφιλελεύθερο δρόμο. Περισσεύει η ψευτιά και η υποκρισία, τα μεγάλα λόγια και η προπαγάνδα. Η ελπίδα δεν έφτασε ποτέ, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης διαγράφτηκε σε ένα βράδυ, τα παράλληλα προγράμματα χρησιμοποιήθηκαν για εσωτερική κατανάλωση και οι κόκκινες γραμμές άμυνας έγιναν σκόνη. Πιόνια - μασκαράδες στη σκακιέρα της μαστιγοφόρου Γερμανίας και του αδίστακτου ΔΝΤ. Μοιραίοι και άβουλοι συνάμα διασύρουν τη χώρα και τσαλακώνουν την ιστορική περηφάνια αυτού του ταπεινωμένου λαού. Γιατί τι άλλο σημαίνουν τα πανηγύρια για τον ερχομό της τρόικας, συγνώμη των θεσμών ήθελα να πω; Πού οδηγεί η αίσχιστη πλύση εγκεφάλου της ραδιοφωνικής και τηλεοπτικής ΕΡΤ; Πόσα δις μέτρα κρύβει το τεράστιο ψευδολόγημα ότι για κάθε ευρώ που μας παίρνουν θα μας δίνουν ως αντιστάθμισμα άλλο ένα; Τέτοια λατρεία για την εξουσία; Κανένας λόγος για την άτακτη υποχώρηση, ούτε μια παραίτηση, ίχνος τσίπας και φιλότιμου;

Διδακτικός όπως πάντα ο Όμηρος, επίκαιροι όσο ποτέ οι στίχοι 441-443 της ραψωδίας Ζ, της Ιλιάδας. «Αλλά φοβούμαι και των ανδρών το πρόσωπο και των σεμνών μητέρων, αν μ έβλεπαν ως άνανδρος να φεύγω από τη μάχη» ( ἀλλὰ μάλ᾽ αἰνῶς αἰδέομαι Τρῶας καὶ Τρῳάδας ἑλκεσιπέπλους,αἴ κε κακὸς ὣς νόσφιν ἀλυσκάζω πολέμοιο,), λέει ο Έκτορας στην Ανδρομάχη, όταν εκείνη τον εκλιπαρεί να μη μονομαχήσει με τον Αχιλλέα. Από την εποχή, λοιπόν, του Ομήρου υπήρχε το ρήμα αιδούμαι από το οποίο προέρχεται η λέξη αιδώς, με την οποία εκφράζεται το συναίσθημα της ντροπής για το τι θα πουν οι άλλοι, αλλά και ο σεβασμός στους πολλούς , στο λαό. Ο Έκτορας δε φοράει μάσκες και δεν εξαπατά. Είναι αρχηγός, αγαπά την πατρίδα του, τον ενδιαφέρει η τιμή και η υστεροφημία, η δημόσια εκτίμηση και αναγνώριση. Δεν είναι ρίψασπις και νιώθει ότι η ατίμωση είναι χειρότερη από το θάνατο. Αλλά αυτά, μάλλον, είναι ψιλά γράμματα για τον κ. Τσίπρα και την κυβερνητική του ομάδα.

Ενδιαφέρουν, ωστόσο, τον ελληνικό λαό, γιατί χωρίς αυτόν και τις συλλογικές του εκφράσεις, όπως έχει δείξει η ιστορία, δεν υπάρχει λύση για τους πολλούς. Αν κοιτάξει κατάματα τους μασκαρεμένους σωτήρες και δεν τους φοβηθεί, αν αποφασίσει να βγει στο προσκήνιο και να πρωταγωνιστήσει, τότε θα σκίσει τις μάσκες και θα κουρελιάσει τα προσωπεία τους, θα στείλει στα σπίτια τους τις κυβερνητικές καρικατούρες και τους εντολοδότες τους. Έτσι θα ανοίξει και ο νέος ιστορικός κύκλος για τη χώρα και τους πολίτες.

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας
πηγή: σχέδιο Β

Σωτήρες στα αποκαΐδια της χώρας

Σε τούτο το μικρό αλωνάκι του κόσμου έχουμε δει τις πιο εντυπωσιακές πολιτικές κωλοτούμπες, τις οποίες θα ζήλευαν οι καλύτεροι ακροβάτες. Το εγκληματικό ΝΑΤΟ αθωώθηκε, η ΕΟΚ που ανήκε στο ίδιο συνδικάτο βαπτίστηκε Ευρώπη της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης. Ο Ομπάμα, ο οποίος έχει βάψει τα χέρια του με το αίμα των λαών της Μέσης Ανατολής, θεωρήθηκε ένας διαφορετικός Αμερικανός Πρόεδρος...



 του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Σε τούτον τον τόπο πολλά χρόνια παίζεται ένα μονότονο έργο. Οι ηθοποιοί, ταλαντούχοι κι ατάλαντοι, αλλάζουν. Η παράσταση μπροστά στον ίδιο θεατή, τον ελληνικό λαό. Το δικομματικό παιχνίδι καλά κρατεί. Οι μεσσίες, πριν από την κρίση και μετά, που θα οδηγούσαν την χώρα στην πρόοδο και την ευημερία και θα την έβγαζαν από το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται, πολλοί. Κάθε φορά που η εξουσία περνούσε σε άλλα χέρια, απαράλλακτη η επωδός για την «καμένη γη» που παρέλαβε η νέα κυβέρνηση από την προηγούμενη. Και το σήριαλ καλά κρατεί.

Τα αντίπαλα δίδυμα των σωτήρων πολλά. Κων. Καραμανλής- Α. Παπανδρέου, Κων. Μητσοτάκης- Α. Παπανδρέου, Κ. Σημίτης- Κ. Καραμανλής (ο νεότερος), Γ. Παπανδρέου- Κ. Καραμανλής, Α. Σαμαράς-Α. Τσίπρας. Το τελευταίο, το οποίο έχει να δώσει και άλλα επεισόδια, αποτελούν οι Α. Τσίπρας και Κυρ. Μητσοτάκης. Οι διαξιφισμοί ηχούν ακόμη στα αυτιά μου. Οι λεκτικές τους διατυπώσεις διαφορετικές, αλλά η πολιτική που εφάρμοσαν ελάχιστα διέφερε. Σταθερά στην ημερήσια διάταξη ο αυταρχισμός, ο λαϊκισμός και η δημαγωγία. Γυρνώντας πίσω το χρόνο επιβεβαιώνεται ότι διαχρονικό θύμα τους ήταν ο ελληνικός λαός. Μεθοδικά και σταδιακά χτυπήθηκαν οι κατακτήσεις του, τα δικαιώματά του, τα λίγα κοινωνικά αγαθά που είχε (ασφάλιση, υγεία, παιδεία). Τα βάρη για τη λύτρωση της χώρας στις ίδιες πλάτες. Το τούνελ ατελείωτο και χωρίς μια δέσμη φωτός, μια σταγόνα ελπίδας.

Οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και το παραμύθιασμα, κοινό τους χαρακτηριστικό. Οι στρατηγικές πολιτικές επιλογές δεν διαφοροποιήθηκαν με την εναλλαγή των κυβερνήσεων. Συμμαχία σήμαινε πρόσδεση στην πολιτική των ΗΠΑ, ένταξη και παραμονή στο ΝΑΤΟ, συμμετοχή στις επιχειρήσεις του σε στεριά και θάλασσα («νομίζοντας τον αυτόν εχθρόν και φίλον», μας θυμίζει ο Ξενοφώντας, όταν η Αθήνα υποδουλώθηκε στη Σπάρτη μετά την ήττα της στους Αιγός ποταμούς). Η επιλογή και η αποδοχή των σωτήρων ότι ανήκουμε μόνο στη Δύση μεταφράστηκε σταδιακά σε ένταξη στην ΕΕ και στην ευρωζώνη με τις γνωστές επιπτώσεις. Έτσι φτάσαμε στο σημείο να ξεπουληθεί η χώρα (φέτες–φέτες σαν πεπόνι), ο πλούτος της, οι υποδομές της , η δημόσια περιουσία της, δηλαδή να γκρεμιστούν τα Μακρά Τείχη της σύγχρονης Ελλάδας.

Σε τούτο το μικρό αλωνάκι του κόσμου έχουμε δει τις πιο εντυπωσιακές πολιτικές κωλοτούμπες, τις οποίες θα ζήλευαν οι καλύτεροι ακροβάτες. Το εγκληματικό ΝΑΤΟ αθωώθηκε, η ΕΟΚ που ανήκε στο ίδιο συνδικάτο βαπτίστηκε Ευρώπη της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης. Ο Ομπάμα, ο οποίος έχει βάψει τα χέρια του με το αίμα των λαών της Μέσης Ανατολής, θεωρήθηκε ένας διαφορετικός Αμερικανός Πρόεδρος από νυν υπουργούς που στο παρελθόν διαδήλωναν κατά της πολιτικής του. Ο νεοφιλελευθερισμός πήρε τα εύσημα από την κυβέρνηση, η οποία ως αντιπολίτευση τον πολεμούσε. «Η κοινωνία έμεινε όρθια», μας είπε ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος. Αρνητές – μνημονιοκλάστες έβαλαν ως πρωθυπουργοί φαρδιά πλατιά τις υπογραφές τους στο 2ο και 3ο μνημόνιο, ενώ μας ετοιμάζουν και το 4ο. Το κορυφαίο, όμως, κυβίστημα ανήκει στον κ. Αλέξη Τσίπρα. Η Δημοκρατία εκτελέστηκε εξ επαφής το βράδυ που το βροντερό ΟΧΙ του ελληνικού λαού μετατράπηκε σε ταπεινωτικό ΝΑΙ.

Η κρίση βαθαίνει παρά τις υποσχέσεις και, όπως διδάσκει η Ιστορία, σε τέτοιες περιόδους βρίσκουν έδαφος άκρως συντηρητικές προτάσεις και ενισχύονται φασιστικά και ναζιστικά κόμματα. Επιπλέον και άλλοι παράγοντες διαμορφώνουν την αρνητική κατάσταση, η οποία υπάρχει στη χώρα μας. Η συστηματική προπαγάνδα μεγάλων ΜΜΕ έχει περάσει τη λογική της ανάθεσης σε πολλά επίπεδα. Η εντός κοινοβουλίου αριστερά ακολουθεί το μοναχικό της δρόμο ανίκανη να συλλάβει τα μηνύματα των καιρών. Η εκτός τειχών, παρά τις σοβαρές προτάσεις για έξοδο από την κρίση που έχουν καταθέσει τμήματα της, πολυδιασπασμένη δυσκολεύεται να συνεννοηθεί. Όσο ο κατ' επανάληψιν εξαπατημένος λαϊκός παράγοντας, ο οποίος, ας σημειωθεί, έχει τεράστιες ευθύνες για τις πολιτικές του επιλογές, απέχει και δεν επιχειρεί να ανοίξει έναν άλλο δρόμο, τόσο το παιχνίδι θα επαναλαμβάνεται και ο ίδιος πληκτικός και καταστροφικός χορός θα συνεχίζεται από τους σωτήρες στ' αποκαΐδια της πυρπολημένης χώρας.
Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναο εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

Φοβούνται τα τραγούδια μας μην τους τσακίσουν

Όσα διαδραματίστηκαν το τελευταίο διάστημα στη γειτονική χώρα αποτελούν μια σύγκρουση για την εξουσία, με οικονομικά και πολιτικά χαρακτηριστικά, όχι, όμως, και ταξικά. Ένα παιγνίδι «νόμιμων κατόχων» και «σφετεριστών» από τα πολλά που έχει καταγράψει η παγκόσμια ιστορία με χαμένο πάντα στο τέλος το λαό....


 


 του Γιάννη Ανδρουλιδάκη *

Μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον που προκλήθηκε στη χώρα μας από τις δραματικές εξελίξεις στην Τουρκία, όπως ήταν φυσικό. Πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν και ακόμη περισσότερα συζητήθηκαν με αφορμή το αποτυχημένο πραξικόπημα. Διαφορετικές εκτιμήσεις και αρκετά ερωτήματα. Η μεγάλη απέχθεια για τον Τούρκο Πρόεδρο έκανε κάποιους να δουν με ουδετερότητα ή και με συμπάθεια τους κινηματίες μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Άλλοι θεώρησαν ως ασφαλέστερη τη λύση Ερντογάν. Υπάρχει, αλήθεια, τέτοιο δίλημμα;

Ο Τούρκος Πρόεδρος ξεκινώντας την καριέρα του ως δήμαρχος Κωνσταντινούπολης κατάφερε σταδιακά να κυριαρχήσει και να εδραιωθεί στην πολιτική ζωή της Τουρκίας, μετά δε το αποτυχημένο πραξικόπημα φαίνεται να ισχυροποιείται ακόμη περισσότερο. Είναι δύσκολο να βρεθεί αρνητικός πολιτικός χαρακτηρισμός που δεν του ταιριάζει αυταρχικός και αντιδημοκρατικός, εξουσιομανής και λαϊκιστής, μεγαλομανής, και ματαιόδοξος, δημαγωγός και καχύποπτος ακόμη και με τους πιο στενούς του συνεργάτες. Δημιουργός του κόμματος «της Δικαιοσύνης και της Ανάπτυξης», το οποίο είναι κράμα μουσουλμανισμού και εθνικισμού, αποκαλείται πλέον Σουλτάνος, όχι για το παλάτι που έφτιαξε, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται και διοικεί. Επιχειρεί να αναβαθμίσει το ρόλο της Τουρκίας και να την κάνει ισχυρή περιφερειακή δύναμη. Στο πλαίσιο αυτό δε διστάζει να πουλά για εσωτερική κατανάλωση και εκ του ασφαλούς πολιτικό «τσαμπουκά» προς κάθε κατεύθυνση. Συνέχισε, βέβαια, στο εσωτερικό την πολιτική των προκατόχων του: χτύπημα με κάθε μέσο των Κούρδων και της αριστεράς. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι θα ήθελε να μείνει στην ιστορία ως ο μουσουλμάνος Ατατούρκ.

Από την άλλη οι πραξικοπηματίες σταθερά εμφανίζονται ως συνεχιστές και θεματοφύλακες της κεμαλικής ιδεολογίας και του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους. Από το 1908, που ο στρατός κάνει δυναμική εμφάνιση με το κίνημα των Νεότουρκων, μέχρι σήμερα όλα τα πραξικοπήματα κατέληξαν σε σκληρές δικτατορίες, σε γιγαντιαίες επιχειρήσεις εξόντωσης των μειονοτήτων και στη φίμωση κάθε διαφορετικής φωνής. Τα στρατιωτικά κινήματα συνδέονται με εθνοκαθάρσεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια, δολοφονίες, αύξηση της έντασης στο Αιγαίο και πισωγύρισμα για την τούρκικη κοινωνία. Επομένως, στο ερώτημα Ερντογάν ή κινηματίες η απάντηση, νομίζω, προκύπτει αβασάνιστα: κανένας, γιατί και οι δύο καταπιέζουν τον τουρκικό λαό, είναι εχθροί της δημοκρατίας, των Κούρδων και των άλλων εθνοτήτων και δεν έχουν να προσφέρουν απολύτως τίποτα στην οικοδόμηση της ειρήνης στη περιοχή μας.

Όσα διαδραματίστηκαν το τελευταίο διάστημα στη γειτονική χώρα αποτελούν μια σύγκρουση για την εξουσία, με οικονομικά και πολιτικά χαρακτηριστικά, όχι, όμως, και ταξικά. Ένα παιγνίδι «νόμιμων κατόχων» και «σφετεριστών» από τα πολλά που έχει καταγράψει η παγκόσμια ιστορία με χαμένο πάντα στο τέλος το λαό. Έδωσε, ωστόσο, την ευκαιρία που φαίνεται να περίμενε καιρό ο κ. Ερντογάν, ο οποίος έχοντας έτοιμες λίστες εξαπέλυσε πογκρόμ κατά των πολιτικών του αντιπάλων. Στο όνομα της σύλληψης και της τιμωρίας των πραξικοπηματιών, επέβαλε όχι μόνο τρίμηνη κατάσταση έκτακτης ανάγκης με ό, τι αυτό συνεπάγετε, αλλά και απέλυσε πάνω από 50.000 εργαζόμενους στο στρατό, τη δικαιοσύνη, την αστυνομία, την παιδεία κλπ. Για χάρη της σταθερότητας και της δημοκρατίας βασίζονται τούτη την ώρα στα κολαστήρια των τουρκικών φυλακών χιλιάδες Τούρκοι ως αντικαθεστωτικοί σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία. Πρόκληση, επιπλέον, αποτελεί η μεθόδευση για την επαναφορά της θανατικής ποινής και ασέβεια, που ξεπερνά την ύβρη, οι επίσημες ανακοινώσεις ότι δε θα ταφούν σύμφωνα με το θρησκευτικό τυπικό οι νεκροί της αποτυχημένης απόπειρας. Δεν έχουν καθόλου άδικο όσοι θεωρούν ότι τώρα αρχίζει η πραγματική δικτατορία με τη σφραγίδα Ερντογάν. Σε όλα αυτά η Δύση αντιδρά από χλιαρά έως αδιάφορα

Έγινε ολοφάνερο με όσα συμβαίνουν ότι στη γειτονική χώρα δε διασφαλίζονται τα στοιχειώδη πολιτικά και ατομικά δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί στις δυτικού τύπου δημοκρατίες. Επιβεβαιώνεται, ακόμη, ότι παραμένει βαθιά διχασμένη με τεράστια εσωτερικά προβλήματα τα οποία δεν επιλύονται ούτε με καθεστώτα τύπου Ερντογάν, ούτε με δικτατορίες. Τούτες τις ώρες η σκέψη και η καρδιά κάθε προοδευτικού ανθρώπου, βρίσκεται στην Τουρκία, εκεί στα μπουντρούμια των φυλακών που τσαλαπατείται κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας, εκεί που τα παιδιά των Κούρδων μεγαλώνουν ζώντας τον πόλεμο, εκεί που βιάζεται συστηματικά η δημοκρατία και η ελευθερία. Γιατί τελικά όσοι τρέμουν το λαϊκό παράγοντα αντιδρούν διαχρονικά το ίδιο, επειδή «φοβούνται τα τραγούδια μας μην τους τσακίσουν», όπως είπε ο μεγάλος Τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ*.

**Ναζίμ Χικμέτ «Δεν μας αφήνουν να τραγουδάμε, 1949»

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

Ειρωνεία, αλαζονεία και ...ανεμελιά


Τα δείγματα γραφής από την κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη είναι απελπιστικά αρνητικά. Τις «ανέμελες» γκάφες του και τα φαινόμενα προκλητικότητας, αυταρχισμού, ειρωνείας και αλαζονείας που εκδηλώνουν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του τα πληρώνουν ακριβά οι πολίτες και ο τόπος.


Η αλήθεια είναι ότι αυτή η κυβέρνηση δε μας αφήνει να πλήξουμε ούτε στον καιρό της πανδημίας. Τη μια οι δηλώσεις υπουργών και την άλλη η συμπεριφορά του πρωθυπουργού μάς κρατούν σε εγρήγορση. Δίνουν τροφή στους γελοιογράφους, αλλά και αφορμή στους πολίτες να ξεκαθαρίσουν ποιοι είναι, επιτέλους, αυτοί που μας διοικούν. Η κυβέρνηση βρίσκεται στριμωγμένη λόγω του κορονοϊού και της απουσίας σχεδιασμού για την αντιμετώπισή του. Καταλαβαίνει ότι τα πράγματα δυσκολεύουν και συμπεριφέρεται με την ανασφάλεια της εξουσίας που αργά ή γρήγορα θα απολέσει.

Την ώρα που οι καταστηματάρχες και οι εργαζόμενοι στον κλάδο της εστίασης χάνουν τις δουλειές τους και δίνουν ένα πραγματικό αγώνα επιβίωσης αντιμετωπίζονται από την επίσημη πολιτεία ως παρίες και ενισχύονται με ψίχουλα. Επιπλέον, δεν υπάρχει στοιχειώδης προγραμματισμός για τη λειτουργία των επιχειρήσεών τους. Αυτό φάνηκε από την απόφαση που τη μια στιγμή έκλεισε τα μαγαζιά που κάνουν διανομή κατ’ οίκον και την άλλη στιγμή τα άνοιξε. Και το κυριότερο; Ο αρμόδιος υπουργός Ανάπτυξης κ. Γεωργιάδης, λαλίστατος και χωρίς αίσθηση του μέτρου, προκάλεσε με την απαξιωτική συμπεριφορά του προς τους ανθρώπους αυτούς. Ενοχλημένος και με περισσή δόση ειρωνείας απάντησε σε ανακοίνωσή τους ότι θα στείλουν στον πρωθυπουργό τα κλειδιά των επιχειρήσεών τους: «όποιος θέλει να τα παραδώσει τα παίρνω εγώ»!!! Αυτό είναι ένα δείγμα του ύφους της εξουσίας που έφερε η κυβέρνηση της Ν.Δ.

Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το υπουργείο Παιδείας. Η κ. Κεραμέως νομοθετεί, χωρίς να λαμβάνει υπόψη ούτε τις προτάσεις της αντιπολίτευσης, ούτε των αρμόδιων φορέων της εκπαιδευτικής κοινότητας, ούτε καν της συνδικαλιστικής παράταξης του κόμματός της, της Δ.Α.Κ.Ε. Η αλαζονική της συμπεριφορά πολλαπλασιάστηκε μετά από την παραμονή της στο υπουργείο. Τα τελευταία της κατορθώματα είναι ότι ψήφισε νόμο για την αστυνομία των πανεπιστημίων, μείωσε αιφνιδιαστικά τον αριθμό εισακτέων στα Α.Ε.Ι και τώρα απαιτεί από τους εκπαιδευτικούς να προχωρήσουν σε αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων, εν μέσω, μάλιστα, πανδημίας. Με το τελευταίο φημολογείται ότι σχετίζεται η προχθεσινή απόφαση, περισσότερο πολιτική και λιγότερο επιστημονική, των λοιμοξιολόγων να παραμείνουν ανοικτά τα σχολεία. Αυτή, όπως διέρρευσε, οφείλεται και σε δικές της πιέσεις, τις οποίες άσκησαν μέλη της επιτροπής που, δυστυχώς, μοιάζει να έχουν μεταβληθεί σε κυβερνητικά φερέφωνα. Το επιχείρημα ότι, τάχα, η λειτουργία των σχολείων είναι σημαντική για την ψυχική υγεία των μαθητών ακούγεται ανόητο, όταν συνωστίζονται τα παιδιά στις αίθουσες διδασκαλίας και κινδυνεύουν άμεσα ανθρώπινες ζωές.

Η μεγαλύτερη, ωστόσο, πρόκληση των ημερών προήλθε από το ταξίδι του πρωθυπουργού σε ακριτικά νησιά του Αιγαίου. Δεν αναφέρομαι μόνο στο άνοιγμα του δημοτικού της Θύμαινας σαββατιάτικα, για να βγάλει φωτογραφίες ο κ. Μητσοτάκης με τους μαθητές μέσα στην τάξη, αλλά κυρίως για όσα συνέβησαν στον Εύδηλο, στο σπίτι του καθηγητή καρδιολογίας και βουλευτή της ΝΔ κ. Στεφανάδη. Η κυβέρνηση ζητά από τους πολίτες να τηρήσουν σκληρά μέτρα, που για την ίδια δεν ισχύουν. Ο πρωθυπουργός είναι απολύτως υπεύθυνος για τις εικόνες που όλοι είδαμε, αφού πήρε μέρος σε τραπέζωμα με συνωστισμό και χωρίς τα απαραίτητα μέτρα. Μετά την ανεμελιά της Πάρνηθας τώρα τι θα απαντήσει; Ότι δεν ήξερε και παρασύρθηκε; Κουνάει το δάχτυλο στην κοινωνία, κλείνει την Αττική και τις άλλες κόκκινες περιοχές, επιβάλλει πρόστιμα στους πολίτες, αλλά ο ίδιος και η κουστωδία του εξαιρούνται από τον νόμο; Είναι πραγματικά κρίμα ο πρωθυπουργός να συμπεριφέρεται με τέτοια ανευθυνότητα σ’ αυτό το κρίσιμο για τη χώρα διάστημα.

Τα δείγματα γραφής από την κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη είναι απελπιστικά αρνητικά. Τις «ανέμελες» γκάφες του και τα φαινόμενα προκλητικότητας, αυταρχισμού, ειρωνείας και αλαζονείας που εκδηλώνουν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του τα πληρώνουν ακριβά οι πολίτες και ο τόπος. Ο ελληνικός λαός έχει τιμωρήσει πολλές φορές τέτοιες συμπεριφορές. Δε θα αργήσει, λοιπόν, η ώρα που θα νιώσει πώς είναι να φεύγει κάποιος με την ουρά στα σκέλια.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Δημοκρατική Συμπαράταξη: Η συγκόλληση των αποτυχημένων

Η προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ, της λογικής και της νοοτροπίας που εκπροσωπεί να επανέλθει στο προσκήνιο και να επηρεάσει τις εξελίξεις είναι παλιά. Θυμόμαστε την τύχη που είχε η ΕΛΙΑ, η κίνηση των 58 και άλλες απόπειρες συνένωσης του κεντροαριστερού χώρου. Το σύνθημα του συνεδρίου «μπροστά για την Ελλάδα» θυμίζει παλαιότερα λαϊκίστικες κορώνες του κινήματος που δεν πείθουν πια..


του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Ολοκληρώθηκε πριν από λίγες μέρες το προγραμματικό και πολιτικό συνέδριο της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης», με το οποίο ο λεγόμενος κεντροαριστερός χώρος θα έδινε το νέο του στίγμα , θα χάραζε τις κατευθυντήριες γραμμές για μια προοδευτική διακυβέρνηση και θα κατέθετε τις προτάσεις του για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Το συνέδριο αυτό, βεβαίως, όπως ήταν αναμενόμενο, προβλήθηκε υπέρ το δέον από γνωστά δημοσιογραφικά κέντρα τα οποία στήριξαν και συνεχίζουν να στηρίζουν το συγκεκριμένο χώρο. « Ε, ναι, λοιπόν, επιστρέψαμε» , πανηγύρισε η κα Γεννηματά στο κλείσιμο των εργασιών. Αξίζει, λοιπόν, να δούμε ποιοι επανέρχονται και με ποιο στόχο.

Αν κάποιος καθίσει και καταγράψει τους συμμετέχοντες στη σύναξη του ΣΕΦ, όσο καλοπροαίρετος και να είναι, μάλλον, θα κουνήσει με σκεπτικισμό το κεφάλι του. Ας ξεκινήσουμε με τους δύο πρώην πρωθυπουργούς, τους κ.κ. Σημίτη και Παπανδρέου. Η πρωθυπουργία του πρώτου συνδέεται με τη φούσκα του χρηματιστηρίου, με την καταστροφική πρόσδεση της χώρας στη ζώνη του ευρώ, με τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 (το νέο εθνικό όραμα που χρέωσε την Ελλάδα ακόμη περισσότερο) και βέβαια με μίζες και σκάνδαλα που όμοια τους δεν έχει ξαναγνωρίσει η μεταπολιτευτική περίοδος. Ο δεύτερος, αφού εξαπάτησε τον ελληνικό λαό με το «λεφτά υπάρχουν», άνοιξε συνειδητά τον ολέθριο δρόμο των μνημονίων και της εξάρτησης της χώρας από το ΔΝΤ. Προκλητικός και κυνικός δήλωνε ότι «απόψε χάσαμε μέρος της κυριαρχίας μας» και ότι «στο μέλλον θα είναι επιτυχία, αν υπάρχει ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια». Ακολουθεί ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός οικονομικών, ο κ. Βενιζέλος. Υπήρξε ο καλύτερος συνεργάτης του κ. Σαμαρά, ο θερμότερος υποστηρικτής των μνημονίων, ο άνθρωπος που υπηρέτησε τις πιο σκληρές νεοφιλευλεύθερες πολιτικές που οδήγησαν στην ισοπέδωση της κοινωνίας και στην υποδούλωση της χώρας, ο αμετανόητος πολιτικός που κουνούσε το δάχτυλο στην κοινωνία που δεν έχει βγει από τα χείλη του ούτε μια λέξη αυτοκριτικής. Αλλά και η τωρινή πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, η κ. Γεννηματά, η οποία, υποτίθεται, ότι εκπροσωπεί το ιστορικό ΠΑΣΟΚ, ούτε μία φορά δε διαφοροποιήθηκε από τις δεξιές πολιτικές, αλλά τις υπηρέτησε με συνέπεια από διάφορες κυβερνητικές θέσεις. Τέλος έπεται μια πλειάδα στελεχών, μεσαίων και ανώτερων, τα οποία κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής τους θητείας φέρθηκαν αλαζονικά, προκάλεσαν, εξαπάτησαν και περιφρόνησαν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, τον ελληνικό λαό.

Μόνο σαν ανέκδοτο, επομένως, ακούγεται ότι οι παραπάνω, που συνέβαλαν καθοριστικά στην κρίση που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα, εμφανίζονται σαν σωτήρες και εκπρόσωποι του νέου και του διαφορετικού. Αυτό που τους ενώνει είναι η δίψα για την εξουσία, την οποία έχασαν μετά από πολλά χρόνια και φαίνεται ότι δεν μπορούν μακριά της. Η πολιτική της κυβέρνησης τους νεκρανάστησε και η δημοσκοπική πτώση του ΣΥΡΙΖΑ τους έφερε κοντά. Η συγκόλληση είναι, όμως, προσωρινή, όχι μόνο γιατί υπάρχουν διαφορές σοβαρότερες από εκείνες του τρόπου και του χρόνου εκλογής του νέου αρχηγού, αλλά και γιατί οι προσωπικές και αρχηγικές φιλοδοξίες είναι πολλές και απουσιάζει η προσωπικότητα εκείνη που θα μπορούσε να συνενώσει τάσεις, ρεύματα, ομάδες και άτομα και να επιβληθεί. Επομένως αργά ή γρήγορα τα μπαλώματα θα ανοίξουν.

Η προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ, της λογικής και της νοοτροπίας που εκπροσωπεί να επανέλθει στο προσκήνιο και να επηρεάσει τις εξελίξεις είναι παλιά. Θυμόμαστε την τύχη που είχε η ΕΛΙΑ, η κίνηση των 58 και άλλες απόπειρες συνένωσης του κεντροαριστερού χώρου. Το σύνθημα του συνεδρίου «μπροστά για την Ελλάδα» θυμίζει παλαιότερα λαϊκίστικες κορώνες του κινήματος που δεν πείθουν πια. Θεωρώ, επίσης, ότι το νέο λογότυπο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης είναι χαρακτηριστικό της πολιτικής πρότασης του χώρου: ανθρωπάκια ομοιόμορφα, αγέλαστα, ακούνητα, άψυχα, δίχως χαρά, χωρίς προσωπικότητα. Ανθρωπάκια των μνημονίων. Ακόμη μια μεταμόρφωση του ΠΑΣΟΚ με τη μάσκα της ΔΗ.ΣΥ, μάλλον, θα έχει την κατάληξη των προηγούμενων και θα πέσει στο κενό. Εξάλλου η ιαχή «Παπανδρέου, Παπανδρέου» που ακούστηκε στο ΣΕΦ είναι χαρακτηριστική του νέου και του οράματος που έχει για τη χώρα.

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι Εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας
(πηγή: iskra.gr)

Αναπληρωτές: Οι χαμάληδες της εκπαίδευσης

Χρόνο με το χρόνο ο αριθμός των αναπληρωτών αυξάνεται. Μπορεί στην αρχή να κάλυπταν έκτακτες περιπτώσεις (εγκυμοσύνες, θανάτους ασθένειες κ.λ.π.) , όμως, με τον καιρό το πρόβλημα μεγάλωσε και στην εποχή της κρίσης και των μνημονίων γιγαντώθηκε. Σήμερα στη συντριπτική τους πλειοψηφία καλύπτουν κενές οργανικές θέσεις...


του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Άλλη μια σχολική χρονιά ξεκινά σε λίγες μέρες. Παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης να δημιουργήσει κλίμα αισιοδοξίας, στο χώρο της εκπαίδευσης επικρατεί έντονος προβληματισμός, ανασφάλεια και αγωνία. Το σχολικό έτος θα αρχίσει και πάλι με δεκάδες άλυτα προβλήματα και με χιλιάδες χαμένες διδακτικές ώρες. Η αδιοριστία που επέβαλαν τα μνημόνια τα τελευταία 8 έτη συνεχίζεται και έχει δημιουργήσει τεράστια θέματα. Ανάμεσα τους και το μεγάλο ζήτημα των αναπληρωτών, οι οποίοι αποτελούν μια ξεχωριστή κατηγορία με τα δικά της χαρακτηριστικά.

Χρειάζεται να γίνει γνωστό εξ αρχής, για όσους δε γνωρίζουν, ότι χωρίς αναπληρωτές τα σχολεία δεν λειτουργούν. Αρκεί να σκεφτούμε ότι σε πολλούς συλλόγους διδασκόντων, κυρίως σε δυσπρόσιτες περιοχές, αποτελούν την πλειοψηφία. Το κράτος διαχρονικά και με τρόπο προκλητικό αδιαφορεί για τα προβλήματα τους. Υπήρξα ο ίδιος αναπληρωτής για μια 10ετία σε διαφορετικά σχολεία και γνωρίζω καλά ποια είναι η ψυχολογία αυτών των ανθρώπων τούτες τις μέρες που υποβάλουν δήλωση προτίμησης και τις επόμενες που θα περιμένουν να δουν ποια τρύπα του εκπαιδευτικού συστήματος θα κληθούν να βουλώσουν. Θα δούμε πάλι εικόνες ντροπής σαν τις περσινές στη Μύκονο , τα Χανιά, τη Σαντορίνη κ.α , όπου δεν μπορούσαν να βρουν σπίτι. Μακριά από τις οικογένειες και τον περίγυρο τους είναι υποχρεωμένοι να αποκτήσουν αυτοματισμούς και να προσαρμοστούν γρήγορα στις νέες κοινωνικές και εκπαιδευτικές συνθήκες για να επιβιώσουν. Θυσιάζουν την προσωπική τους ζωή για λίγους μήνες προϋπηρεσίας αναγκασμένοι να τα βγάλουν πέρα με μισθούς πείνας και όσοι είναι « τυχεροί» σιτίζονται σε διάφορες λέσχες. Ιδιαίτερα εκείνοι που διορίζονται μέσω ΕΣΠΑ δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν χωρίς την οικονομική στήριξη της οικογένειας. Οι περισσότεροι γύρω στα 40 αδυνατούν να προγραμματίσουν μακροπρόθεσμα τη ζωή τους.

Τα προβλήματα τους , ωστόσο , δεν τελειώνουν εδώ. Στα σχολεία που πηγαίνουν να διδάξουν ζουν μέσα στις δομές της απομόνωσης που το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει δημιουργήσει. Χωρίς στοιχειώδη επιμόρφωση και συχνά χωρίς την ουσιαστική βοήθεια των παλαιότερων εκπαιδευτικών πέφτουν κατευθείαν στα βαθιά. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που καλούνται να διδάξουν αντικείμενα που οι μόνιμοι δε θέλουν, είτε γιατί τα θεωρούν δύσκολα , είτε γιατί δε συνδέονται με ιδιαίτερα μαθήματα. Ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει στους αναπληρωτές της ειδικής αγωγής, οι οποίοι εκτός από τις ιδιαίτερες περιπτώσεις των μαθητών με μαθησιακά προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν, γίνονται λάστιχο, αφού τρέχουν πανικόβλητοι να συμπληρώσουν ωράριο σε 3 ή 4 σχολεία.

Χρόνο με το χρόνο ο αριθμός των αναπληρωτών αυξάνεται. Μπορεί στην αρχή να κάλυπταν έκτακτες περιπτώσεις (εγκυμοσύνες, θανάτους ασθένειες κ.λ.π.) , όμως, με τον καιρό το πρόβλημα μεγάλωσε και στην εποχή της κρίσης και των μνημονίων γιγαντώθηκε. Σήμερα στη συντριπτική τους πλειοψηφία καλύπτουν κενές οργανικές θέσεις. Γι αυτό η εκπαιδευτική κοινότητα χρειάζεται να διεκδικήσει ένα ώριμο αίτημα, που, νομίζω, έχει την υποστήριξη όλων, όσοι εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία. Ήρθε η ώρα να μπει ένα τέλος στην ομηρία των αναπληρωτών και να γίνουν άμεσα και όχι στο βάθος τριετίας, όπως υπόσχεται η κυβέρνηση, μαζικοί διορισμοί από τους πίνακες τους, τόσο στη γενική παιδεία, όσο και στην ειδική αγωγή. Οι αφανείς αυτοί ήρωες, οι οποίοι κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο, δικαιούνται σταθερή και μόνιμη εργασία. Είναι τουλάχιστον απαράδεκτο και απάνθρωπο το ανάλγητο ελληνικό κράτος να τους εκμεταλλεύεται τόσα χρόνια και στη συνέχεια να τους αποβάλλει την ώρα μάλιστα που χρειάζεται και τη φρεσκάδα τους και τη διάθεση τους να προσφέρουν και τις γνώσεις τους. Επειδή, εντούτοις, η εμπειρία του 1997 , όταν σε ένα βράδυ καταργήθηκε η επετηρίδα και χιλιάδες αναπληρωτές βρέθηκαν στο δρόμο, δείχνει ότι χωρίς πίεση οι υποσχέσεις είναι έπεα πτερόεντα , πρέπει το αίτημα του μόνιμου διορισμού τους να αποτελέσει μια από τις βασικές διεκδικήσεις της νέας σχολικής χρονιάς. Για να σταματήσουν, επιτέλους, οι αναπληρωτές να είναι οι χαμάληδες της εκπαίδευσης.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 5ο ΓΕΛ Καλαμάτας

Ο πιο αδύναμος κρίκος


Μέρα με τη μέρα, ο κ. Μητσοτάκης αποδεικνύεται ο πιο αδύναμος κρίκος της κυβέρνησης και του κόμματός του. Μέχρι εδώ δικό τους το πρόβλημα και ας το λύσουν. Διολισθαίνει, όμως, σε δρόμους επικίνδυνους για τη Δημοκρατία και τη χώρα. Και είναι πια ευθύνη των πολιτών να τον σταματήσουν.

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη *

Πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι υπολόγιζε κανείς ξεκίνησε η φθορά για την κυβέρνηση της Ν.Δ. Πολλοί εκτιμούν ότι, αν υπήρχε μια πειστική αντιπολίτευση, τα πράγματα θα ήταν πολύ σκούρα για τον κ. Μητσοτάκη. Διαφωνίες, προσωπικές στρατηγικές και αλληλοκαρφώματα δημιουργούν μια κατάσταση που μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτη. Στο πλαίσιο αυτό ο πρωθυπουργός επιβάλλει σιωπητήριο, για να φιμώσει ισχυρούς και αδύναμους κρίκους, υπουργούς και στελέχη, σε κυβέρνηση και κόμμα. Αγνοεί, άραγε, ότι τα προβλήματα και οι διαφωνίες δε λύνονται με απαγορεύσεις ή αυτό είναι δείγμα αδύναμου ηγέτη;

Είναι γνωστό ότι την αρχή των διαφοροποιήσεων έκανε ο κ. Σαμαράς, ο οποίος εμπόδισε την επικύρωση της συμφωνίας με τη Βόρεια Μακεδονία από τη Βουλή και στη συνέχεια έδειξε την κάθετη διαφωνία του με την επανέναρξη των διερευνητικών με την Τουρκία. Ακούγεται ότι εκδηλώθηκε δυσαρέσκεια για τον κ. Κικίλια, γιατί πήρε την πρωτοβουλία, χωρίς να ενημερώσει προηγουμένως τον πρωθυπουργό, να προτείνει «κλείσιμο» της Αττικής. Φημολογείται ότι υπήρξε απειλή παραίτησης από την κ. Κεραμέως, αν έκλειναν τα σχολεία δύο εβδομάδες μόνο, αφότου είχαν ανοίξει. Μεγάλη είναι, γράφεται, και η ενόχληση για τον κ. Γεωργιάδη, ο οποίος μίλησε απαξιωτικά για τον πληττόμενο κλάδο της εστίασης. Φαίνεται ότι κάθε υπουργός προσπαθεί να προστατεύσει το μαγαζάκι του και να χρεωθεί όσο γίνεται λιγότερο την επερχόμενη κοινωνική και οικονομική κρίση. Η κυβερνητική παρέα μοιάζει να παίζει το παιχνίδι «γύρω-γύρω όλοι», μόνο που στη μέση βρίσκονται οι λοιμωξιολόγοι.

Τα πήγαινε-έλα και οι αντιφατικές δηλώσεις τους έχουν μπερδέψει πολλές φορές τους πολίτες. Δεν κολλάνε τη μια, μεταδίδουν τον ιό οι μαθητές την άλλη. Άνοιξαν τα σχολεία στην Αττική και σε άλλες κόκκινες περιοχές και ξαναέκλεισαν σε οκτώ ημέρες. Δεν αποφάσισαν γι’ αυτό την Παρασκευή, όταν τα κρούσματα άρχισαν να εκτοξεύονται, αλλά την Τρίτη, όταν βγήκε μπροστά ο κ. Κικίλιας. Αλήθεια, η επιτροπή δέχεται πολιτικές πιέσεις και από ποιους; Πιστεύω ότι χρειάζεται, προκειμένου να διαφυλάξει το επιστημονικό της κύρος, να ενημερώσει υπεύθυνα τον ελληνικό λαό. Δεν έχει κανένα δικαίωμα, όταν χάνονται ανθρώπινες ζωές, να αφήνει να αιωρούνται υποψίες και σκιές για τις αποφάσεις της και να εκτίθεται έτσι.

Το ισχυρότερο πλήγμα δέχτηκε, εντούτοις, η εικόνα του πρωθυπουργού με όσα έγιναν στην Ικαρία και με όσα ακολούθησαν. Ο ίδιος και το επιτελείο του αποφάσισαν ότι πρέπει να μιλήσει. Έτσι απηύθυνε διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό και έδωσε συνέντευξη στον ΣΚΑΙ. Αποδείχτηκε, για μια ακόμη φορά, λίγος. Προχώρησε σε μια επιδερμική αναφορά για τα γεγονότα στον Εύδηλο λέγοντας ότι ήταν φάουλ. Με την χαρακτηριστική αλαζονεία της εξουσίας δε ζήτησε συγγνώμη για τη συμπεριφορά του, ούτε κι όταν του έκανε πάσα ο κ. Παπαχελάς, και δεν ένιωσε την ανάγκη να αποδοκιμάσει τη λογοκρισία της Ε.Ρ.Τ. Αντιθέτως, καλλιέργησε και πάλι ψεύτικες ελπίδες για τον εμβολιασμό και υποσχέθηκε καλή τουριστική περίοδο. Προσπάθησε να μας πείσει ότι η χώρα βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά από τον ιό. Γενικόλογα και αοριστολογίες. Είναι, μάλλον, χαρακτηριστικό της πολιτικής του αντίληψης και της προσωπικότητάς του ότι χρησιμοποιεί πρώτο ενικό, όταν αναφέρεται στα θετικά, τα οποία οικειοποιείται, ενώ πληθυντικό, κάθε φορά κάνει νύξη στα αρνητικά, για να εξισώσει τα δικά του τραγικά λάθη με εκείνα των πολιτών. Ένα απλό φάουλ, λοιπόν, κ. Μητσοτάκη; Ποιο και πόσο σοβαρό θα είναι το επόμενο και ποιος θα το πληρώσει;

Συνεχίζοντας τις προκλήσεις, ο πρωθυπουργός μιλώντας στο Κοινοβούλιο παρομοίωσε, χωρίς ίχνος αιδούς, την διαρκή παρουσία της αστυνομίας στα Πανεπιστήμια με δροσερή πνοή Δημοκρατίας. Αυτό κι αν ήταν εκούσιο φάουλ. Τελικά, μέρα με τη μέρα, ο κ. Μητσοτάκης αποδεικνύεται ο πιο αδύναμος κρίκος της κυβέρνησης και του κόμματός του. Μέχρι εδώ δικό τους το πρόβλημα και ας το λύσουν. Διολισθαίνει, όμως, σε δρόμους επικίνδυνους για τη Δημοκρατία και τη χώρα. Και είναι πια ευθύνη των πολιτών να τον σταματήσουν.

    Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας