Κυκλοφόρησε "Η εποχή" 8-9 Απριλίου 2023, αρ. φ. 1631 - Περιεχόμενα

 Στην «Εποχή» που κυκλοφορεί το Σαββατοκύριακο:

ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: Αλλιώς κυβερνούν, άλλα υπόσχονται

 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Αλέξανδρος Κιουπκιολής: «Βλέπουμε ένα υπόρρητο αίτημα για κοινά –και όχι κρατικά– δημόσια αγαθά»

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

• «Δύο κόσμοι που αντιπαρατίθενται» της Ιωάννας Δρόσου
• «Εδώ το καλό… πελατειακό κράτος» της Ι. Δ.
• «Αλαζονεία και χυδαιότητα» της Αννέτας Καββαδία
• «Επείγουσες προκλήσεις» του Κωστή Γιούργου
• «Εκλογές και υπνωτικές αφηγηματολογίες» του Απόστολου Αποστόλου
• «Λεηλατική Δεξιά, κοινωνική ασφυξία, πολιτική αλλαγή» του Δημήτρη Παπανικολόπουλου
• «Ολοκληρώνεται η εκλογική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ» του Άρη Καραντινού
• «Από το κράτος της δεξιάς στο κράτος της μητσοτακικής νεοδεξιάς;» του Παντελή Κυπριανού
• «ΚΚΕ 2023 ή πώς ξηλώνεται το πουλόβερ της εσωκομματικής δημοκρατίας» της Αιμιλίας Βήλου
• Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά: «Κοινές στοχεύσεις, αλλά από διαφορετικές θέσεις» του Μαρίνου Μουζακίτη
• ΚΚΕ(μ-λ): «για να ζήσουμε πρέπει να αγωνιστούμε!»
• Φράχτης Έβρου: «Το τελευταίο καταφύγιο της ΝΔ για την ακροδεξιά ψήφο» του Νίκου Γιαννόπουλου

ΤΟ ΘΕΜΑ

• ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ: «Το πρόγραμμα για την προστασία της πρώτης κατοικίας, της επαγγελματικής στέγης και της αγροτικής γης»

ΔΙΕΘΝΗ

• Μίκο Πελέντ: «Ο Νετανιάχου δεν χρειάζεται πρόσχημα για να επιτεθεί στη Γάζα»
• «Άσχημα τα εκλογικά αποτελέσματα στη Φινλανδία» του Γιούκα Πιετιλάινεν
• «Η Ισπανία βαδίζει προς τις εκλογές» του Στίβεν Φόρτι
• Γαλλία: «Έκπληξη! Γενική γραμματέας της CGT η Sophie Binet» του Μπάμπη Κοβάνη
• Βουλγαρία: «5η εκλογική αναμέτρηση μέσα σε δυο χρόνια ή… μια τρύπα στο νερό» του Γιώργου Βερβέρη
• «Καύσιμα αυτοκίνητων: οι παγίδες της “τεχνολογικής ουδετερότητας”» του Ιωσήφ Σινιγάλια
• Κεντρική Αμερική – Νικαράγουα: «Από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στον βάναυσο αυταρχισμό» της Γεωργίας Ντούσια

GUE/NGL

• «Στις Βρυξέλλες δεν θα κλάψουν, αν ο «Μωυσής» πνιγεί στην Ερυθρά Θάλασσα» του Στέλιου Κούλογλου
• «Ο Κ. Μητσοτάκης παριστάνει τον φιλελεύθερο ευρωπαϊστή, αλλά κυβερνά σαν Όρμπαν της Μεσογείου» του Κώστα Αρβανίτη
• «Ο σιδηρόδρομος πρέπει να αποκτήσει κεντρικό ρόλο στο μεταφορικό δίκτυο της χώρας μας» της Έλενας Κουντουρά
• «Προκειμένου να αναστήσει το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, η κυβέρνηση διαφημίζει τη σύμπλευσή της με την ακροδεξιά» του Δημήτρη Παπαδημούλη
• «Τι μας δίδαξε η πανδημία» του Αλέξη Γεωργούλη
• «Για την ατμοσφαιρική ρύπανση» του Πέτρου Κόκκαλη

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

• Πάρη Ζαγούρα, Γιάννης Πράνταλος: «Η ανήλικη παραβατικότητα είναι πρόβλημα της κοινωνίας, όχι του εισαγγελέα»
• «Πράσινες προτάσεις για την αυτοδιοίκηση: διαχείριση αστικών δέντρων» των Αναστασίας Νικολάου, Παναγιώτη Σκοτειδάκη
• «Οι εργαζόμενοι διανομείς διεκδικούν τα αυτονόητα» του Στρατή Ηλιάκη
• Θεσσαλονίκη: «Ιστορική συναυλία με σύνθημα “Yπερασπίσου το νερό”» του Θ. Λ.
• Χανιά: «Μια ημέρα υπαίθριου σχολείου» της Νάγιας Πιέρρου
• «Οι ιδιωτικοποιήσεις και το λιμάνι του Ηρακλείου» των Αντώνη Βασιλείου, Αγγέλας Σμυρνάκη, Απόλλωνα Φιλιππή
• Τουρνουά ποδοσφαίρου Μαρούσι: «Αλληλεγγύη και γονεϊκό κίνημα» της Λουΐζας Πάπαρου
• Ημερίδα ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ: «Τα ΕΛΠΕ ως πυλώνας δίκαιης ενεργειακής μετάβασης»
• «Γιατί και τι έγινε στην εσπερίδα “Δικαιοσύνη Παντού – Δικαιοσύνη για Όλα”»

ΘΕΜΑΤΑ

• «Ένας ναζί, ένας αυτοφωράκιας κι ένα βαθύ κράτος» του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
• «Η γνώση που χάνεται στην πληροφορία» του Θωμά Τσαλαπάτη
• Ιστορίες από τα γήπεδα: «Ο Μάρκες με μια μπάλα!» του Μ. Διόγου

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

• Μίνα Ανανιάδου: «Ο αγώνας των καλλιτεχνών για ζωή διαρκεί», συνέντευξη της προέδρου του Σωματείου Εργαζομένων στον Χώρο του Χορού στη Ζωή Γεωργούλα
• Η επόμενη μέρα για την πόλη και τα σινεμά μας: ρεπορτάζ της Σ.Ξ. και άρθρο του Κυριάκου Αγγελάκου
• Ο Φίλιππος Φιλίππου γράφει για την έκδοση: Νίκος Καζαντζάκης «Ο ανήφορος»
• Η Λιάνα Μαλανδρενιώτη μας κάνει Μουσικές Προτάσεις
• Ο Στράτος Κερσανίδης γράφει για τις Νέες Ταινίες της εβδομάδας

ΙΔΕΕΣ

• (Α’ μέρος): «Οι Γερμανοί στο μέτωπο» του Βόλφγκανγκ Στρέεκ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ

• Φεμινιστική Διεθνής: «Ο φεμινισμός δεν είναι κύμα, είναι παλίρροια» της Ειρήνης Αγαθοπούλου

Στην ΕΠΟΧΗ του Σαββατοκύριακου διαβάζετε και τις στήλες:

• «Στα δίκτυα του κόσμου» από τον Δημήτρη Γκιβίση
• Δαιμονικά από τον δικηγόρο του διαβόλου.

Δήμητρα Καλδή, Ιδιοκτήτρια σπιτιού στα Πατήσια: «Θέλουν να μάς πετάξουν έξω για χρέος 881 ευρώ στα κοινόχρηστα»! (Ηχητικό)

«Σε ποια χώρα ζούμε;; Είναι αυτό κράτος δικαίου; Είναι κλοπή, αυτό που μας κάνουν» τόνισε χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων η κα Δήμητρα Κλαδή....

«Για 881 ευρώ χρέος πλειστηριάστηκε εν κρυπτώ το σπίτι μου, δεν υπάρχει καμία προστασία» είπε μιλώντας Στο Κόκκινο για τη βάρβαρη επιχείρηση έξωσης

Η  κα Δήμητρα Καλδή, ζει με τα δύο παιδιά της από το 2004 σε ένα μικρό διαμέρισμα στα Πατήσια, πληρώνοντας με συνέπεια το δάνειό της στην Εργατική Εστία. 18 χρόνια μετά, χάνει το σπίτι που εξακολουθεί να πληρώνει, για χρέος 881 ευρώ από κοινόχρηστα, όπως είπε η ίδια Στο Κόκκινο και στους Γιάννη Ανδρουλιδάκη και Τζούλυ Τσίγκα.

«Στην πολυκατοικία υπάρχουν 40 διαμερίσματα, αλλά την διαχείριση έχει αναλάβει μια πενταμελής επιτροπή ιδιοκτητών. Στα κοινόχρηστα μαζεύτηκε χρέος 881 ευρώ καθώς εγώ για να πληρώσω ζητούσα παραστατικά και αποδείξεις για τις εργασίες που έγιναν στο κτίριο, τα οποία όμως δεν μου δόθηκαν ποτέ. Δικηγόρος συγγενής μέλους της διαχειριστικής επιτροπής έφτασε στην έκδοση εντολής πληρωμής, χωρίς απόφαση συνέλευσης της πολυκατοικίας». Καταγγέλλει «κλοπή» του σπιτιού της, που εκπλειστηριάστηκε τον Μάιο και η ίδια – λόγω θανάτου του δικηγόρου της – ενημερώθηκε σχετικά τον Ιούνιο. «Ζήτησα μια παράταση της διαδικασίας ως τον Μάρτιο αλλά μάταια…» εξηγεί.

«Σήμερα ήρθαν με τρυπάνια να ανοίξουν το σπίτι και να μας πετάξουν έξω. Τέτοιες σκληρές εποχές, για 800 ευρώ πετούν ανθρώπους στον δρόμο» είπε, και πρόσθεσε πως την έχουν πλησιάσει κι άλλοι ιδιοκτήτες που της λένε πως τους απειλούν να τους πάρουν το σπίτι για οφειλή στα κοινόχρηστα.

«Είναι κλοπή, αυτό που μας κάνουν» τονίζει.

105,5 Sto Kokkino · Δήμητρα Καλδή - 105,5 Στο Κόκκινο - 13 Ιανουαρίου 2023

105,5 "Στο Κόκκινο"

Πανελλαδικές εξετάσεις: Ήρθε η ώρα να καταργηθούν;

Η εκπαιδευτική διαδικασία και το υπάρχον σύστημα εισαγωγής αναπαράγουν τις κοινωνικές ανισότητες. Ακόμη ευνοούν τους ιδιοκτήτες κολεγίων και την παραπαιδεία για την οποία δε μιλάει κανείς και ας δίνονται χιλιάδες ευρώ, μαύρα χρήματα, στους «ψαράδες» των ιδιαίτερων μαθημάτων από τις οικογένειες που ελπίζουν ότι τα παιδιά τους θα έχουν καλύτερη ζωή από τη δική τους.

 

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των Πανελλαδικών εξετάσεων προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στην ελληνική κοινωνία. Το υπουργείο Παιδείας βρέθηκε δικαιολογημένα και πάλι στο στόχαστρο της κριτικής. Η ελάχιστη βάση εισαγωγής που θέσπισε, αύξησε τον αριθμό των μαθητών που έμειναν εκτός πανεπιστημιακών σχολών. Γράφτηκαν εκατοντάδες κείμενα κατά, κυρίως, αλλά και υπέρ της αλλαγής αυτής που ίσχυσε για πρώτη φορά εφέτος.

Η αλήθεια είναι, βεβαίως, ότι δεν ευθύνεται μόνο η ελάχιστη βάση εισαγωγής για τον αποκλεισμό 40.000 περίπου υποψηφίων, αλλά και οι επιδόσεις τους.

Κάθε χρόνο, όμως, αυτό συνέβαινε. Ένας αριθμός μαθητών έμενε εκτός. Δυστυχώς αυτή τη φορά η Ε.Β.Ε αύξησε σημαντικά το νούμερο αυτό με αποτέλεσμα πολύ καλά πανεπιστημιακά τμήματα να έχουν μηδενικό ή ελάχιστο ποσοστό πρωτοετών φοιτητών.

Από την άλλη είναι τραβηγμένο να εισάγονται με μέσο όρο κάτω του πέντε για παράδειγμα. Δε νομίζω ότι κανείς μπορεί να στηρίξει σοβαρά και με επιχειρήματα μια τέτοια άποψη. Επιπλέον, είναι σίγουρο ότι ένα ποσοστό όσων απέτυχαν, που διαθέτει τα ανάλογα χρήματα, θα κατευθυνθεί στα ιδιωτικά κολέγια, όπου θα γίνει δεκτό χωρίς Ε.Β.Ε και θα επιλέξει τμήματα και ειδικότητες των οποίων το πτυχίο έχει εξισωθεί επαγγελματικά με το αντίστοιχο των δημόσιων Πανεπιστημίων. Έτσι, για μια ακόμη φορά θα βρεθούν οι προερχόμενοι από φτωχά κοινωνικά στρώματα στα ΙΕΚ που συνήθως δε δίνουν επαγγελματική προοπτική ή στην ανεργία.

Από τα παραπάνω συνάγεται ότι η εκπαιδευτική διαδικασία και το υπάρχον σύστημα εισαγωγής αναπαράγουν τις κοινωνικές ανισότητες. Ακόμη ευνοούν τους ιδιοκτήτες κολεγίων και την παραπαιδεία για την οποία δε μιλάει κανείς και ας δίνονται χιλιάδες ευρώ, μαύρα χρήματα, στους «ψαράδες» των ιδιαίτερων μαθημάτων από τις οικογένειες που ελπίζουν ότι τα παιδιά τους θα έχουν καλύτερη ζωή από τη δική τους. Γι’ αυτό το τεράστιο καρκίνωμα δε λέει λέξη ούτε το υπουργείο, ούτε η ΟΛΜΕ, ούτε άλλοι φορείς που εμπλέκονται. Ο λόγος είναι γνωστός. Είναι πολλά τα λεφτά και τεράστιο το πολιτικό και συνδικαλιστικό κόστος για όποιον αντιδράσει σε ένα ακόμη παράλογο ελληνικό φαινόμενο.

Γεγονός, ωστόσο, παραμένει ότι όλες αυτές οι παθογένειες και οι αντιφάσεις γεννιούνται από το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το παιδί από τότε που εγγράφεται στο Γυμνάσιο προετοιμάζεται σταδιακά για τη μητέρα των μαχών, όπως χαρακτηρίζονται οι Πανελλαδικές. Η ισχύουσα νομοθεσία και τα αναλυτικά προγράμματα οδηγούν σε μια διαρκή "προπόνηση" μέσα από τεστ, διαγωνίσματα, τράπεζα θεμάτων και εξετάσεις τόσο στις αίθουσες διδασκαλίας, όσο και στο χώρο της παραπαιδείας.

Οι μαθητές δεν αποκτούν τις σφαιρικές γνώσεις που τους είναι απαραίτητες για να διαμορφωθούν ως προσωπικότητες και ως πολίτες και στην ουσία μένουν αγράμματοι, αγνοώντας βασικά ιστορικά γεγονότα ή ποιος είναι, για παράδειγμα, ο Μίκης Θεοδωράκης.

Το ελληνικό σχολείο δε δίνει χαρά στα παιδιά. Στις χώρους του κυκλοφορούν στην πλειοψηφία αγχωμένα και δυστυχισμένα άτομα τα οποία μετά το πέρας του σχολικού προγράμματος συνεχίζουν μέχρι αργά στα φροντιστήρια. Όλα στο όνομα της "επιτυχίας", ελάχιστα για την ευτυχία των μαθητών.

Εν κατακλείδι ισχυρίζομαι ότι το υπάρχον εξεταστικό σύστημα έκλεισε τον κύκλο του.

Μια κυβέρνηση που θα ενδιαφερόταν πραγματικά για την πρόοδο και τη μόρφωση των παιδιών αυτής της χώρας θα έπρεπε να προχωρήσει σε βελτιώσεις των αναλυτικών προγραμμάτων και σε αλλαγές που θα καταργήσουν την εντατικοποίηση και τη μετατροπή του Λυκείου σε εξεταστικό μηχανισμό.

Σε μια ρηξικέλευθη μεταρρύθμιση που θα έχει ως δύο από τους βασικούς άξονες της, την παροχή ουσιαστικής γενικής παιδείας στους μαθητές και την κατάργηση των Πανελλαδικών εξετάσεων.

Ήρθε, θεωρώ, η ώρα να συζητηθεί ένα σύστημα εισαγωγής στα Πανεπιστήμια που θα δίνει το δικαίωμα στους μαθητές, ασφαλώς με δικλείδες ασφαλείας και με κλειστό αριθμό σε σχολές υψηλής ζήτησης, να εγγράφονται χωρίς εξετάσεις και από εκεί και πέρα το ξεκαθάρισμα να γίνεται από τα ΑΕΙ στο πρώτο έτος σπουδών.

Η πρόταση αυτή ασφαλώς και έχει αδυναμίες, αλλά πιστεύω ότι θα λύσει πολύ περισσότερα προβλήματα από αυτά που θα δημιουργήσει.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας.

πηγή: 20/20 Magazine

Τα προβλήματα του δημόσιου σχολείου και η αξιολόγηση

Η αξιολόγηση στην εκπαίδευση είναι απαραίτητη, αλλά όχι αυτή που η κυβέρνηση επιχειρεί να επιβάλλει..

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα νοσεί βαθύτατα και αυτό είναι αποδεκτό από τη συντριπτική πλειοψηφία όσων εμπλέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με το δημόσιο σχολείο. Ελλιπής χρηματοδότηση, αίθουσες χωρίς υποδομές, απαρχαιωμένα βιβλία και αναλυτικά προγράμματα, απουσία επιμόρφωσης, γερασμένος πληθυσμός, δεκαετής αδιοριστία κ.λπ. αποτελούν τα ουσιαστικά προβλήματα και τις χρόνιες παθογένειες. Η ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης υποβαθμίζεται ολοένα και περισσότερο παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της πλειονότητας των διδασκόντων. Οι όποιες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις έγιναν τα τελευταία χρόνια απέτυχαν, γιατί από τη μια ήταν αποσπασματικές και από την άλλη κακή αντιγραφή εκπαιδευτικών συστημάτων άλλων χωρών, τα οποία βρίσκονται έξω από την ελληνική πραγματικότητα.

Το μεγάλο καρκίνωμα του εκπαιδευτικού μας συστήματος, ωστόσο, είναι η παραπαιδεία και κυρίως τα ιδιαίτερα μαθήματα. Κανείς δεν ενδιαφέρεται, γιατί οι γονείς ξοδεύουν ένα τσουβάλι λίρες, για να περάσει το παιδί τους στα Α.Ε.Ι., και ουδείς αναρωτιέται, γιατί οι εκπαιδευτικοί, μετά την πρωινή τους εργασία συνεχίζουν μέχρι αργά το βράδυ με ιδιαίτερα, τα οποία είναι, να το πούμε καθαρά και ξάστερα, μαύρο και αδήλωτο χρήμα. Οι ενώσεις των εκπαιδευτικών δε θίγουν το πρόβλημα και η Πολιτεία στρουθοκαμηλίζει και δεν αντιμετωπίζει το απαράδεκτο αυτό φαινόμενο. Παρόλα αυτά, βρήκε τη θεραπεία των δεινών και είναι η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.

Χρόνια το ζήτημα αυτό αποτελεί το μεγάλο στοίχημα των υπουργών Παιδείας. Μέχρι σήμερα καμιά κυβέρνηση δεν κατάφερε να την εφαρμόσει. Η κ. Κεραμέως επιστράτευσε τον ίδιο τον πρωθυπουργό, μετά την καθολική ήττα της στο θέμα της αυτοαξιολόγησης των σχολικών μονάδων, για να διαφημίσει το «νέο σχολείο» της κυβέρνησης και για να προωθήσει την αξιολόγηση. Μάλιστα ο κ. Μητσοτάκης απορούσε επειδή έξω από το σχολικό συγκρότημα που έγινε η εκδήλωση εκπαιδευτικοί διαδήλωναν. Γιατί διαφωνούν, λοιπόν, οι καθηγητές με την αξιολόγηση; Τι φοβούνται; Είναι βολεμένοι και τεμπέληδες; Γιατί να αποτελούν εξαίρεση από όλη τη δημόσια διοίκηση;

Μιλώντας γενικά για την αξιολόγηση στην εκπαίδευση (αυτοαξιολόγηση και αξιολόγηση εκπαιδευτικών) είναι ανάγκη να ξεκαθαριστούν τρία βασικά ζητήματα: ποιος είναι ο σκοπός της αξιολόγησης, ποια τα κριτήρια της και ποιοι θα την κάνουν. Επιπλέον, δεν πρέπει να συγχέεται η αξιολόγηση με τον πειθαρχικό έλεγχο των εκπαιδευτικών, για τον οποίο υπάρχει σαφέστατο νομοθετικό πλαίσιο.

Μετά από 28 χρόνια στις σχολικές αίθουσες θεωρώ ότι πρέπει να αξιολογούνται τα πάντα, γιατί μόνο έτσι θα φανούν οι αδυναμίες και τα προβλήματα ενός συστήματος. Το πρόβλημα είναι η κατεύθυνση. Αν η αξιολόγηση στοχεύει στην ουσιαστική βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος, στην αναβάθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσης, στην εξάλειψη των μεγάλων προβλημάτων του δημόσιου σχολείου, οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν κανένα απολύτως λόγο να τη φοβούνται. Αν, όμως, πίσω από τα μεγάλα λόγια, όπως αυτά που συνόδευσαν τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες, κρύβεται το κουκούλωμα των παθογενειών της εκπαίδευσης, επιχειρείται να «πιάσουμε» δείκτες που μας υπαγορεύουν οργανισμοί, όπως η PISA και ο Ο.Ο.Σ.Α., και η εκπαίδευση να αποκτήσει ένα καθαρά τεχνοκρατικό περιεχόμενο και, το κυριότερο, αν γίνεται προσπάθεια να φορτωθούν οι αδυναμίες και τα προβλήματα δεκαετιών στους εκπαιδευτικούς, νομίζω ότι αυτοί είναι επαρκείς λόγοι για να αντιδρούν οι εκπαιδευτικοί. Το ερώτημα, επομένως, του κ. Μητσοτάκη για εκείνους που διαμαρτύρονταν ήταν υποκριτικό.

Το ξέρει, άλλωστε, πολύ καλά και ο ίδιος και ας μην κάνει πως δε θυμάται ότι σε ένα βράδυ, με μια υπογραφή, απέλυσε 2.500 εκπαιδευτικούς τεχνικών ειδικοτήτων, όταν ήταν υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Αυτό και μόνο τον καθιστά αναξιόπιστο.

Εν κατακλείδι, τα προβλήματα του ελληνικού σχολείου είναι γνωστά και στον πρωθυπουργό και στην υπουργό του. Η αξιολόγηση στην εκπαίδευση είναι απαραίτητη, αλλά όχι αυτή που η κυβέρνηση επιχειρεί να επιβάλλει. Θεωρώ ότι η Ο.Λ.Μ.Ε. και η Δ.Ο.Ε. είναι απαραίτητο να βγουν επιθετικά και, πέρα από τη διαφωνία τους, να καταθέσουν τις δικές τους προτάσεις στο μεγάλο αυτό θέμα. Ο ευαίσθητος χώρος της εκπαίδευσης χρειάζεται συγκλίσεις και, επειδή η κυβέρνηση δεν τις επιδιώκει, ας το κάνουν οι εκπαιδευτικοί, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά και με αυτόν τον τρόπο ότι στην πλειοψηφία τους είναι εκείνοι που πονούν, αγωνιούν και στηρίζουν το δημόσιο σχολείο.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Αυτοαξιολόγηση: Το Βατερλώ της κ. Κεραμέως;

Ο χώρος της παιδείας, ένας χώρος διαλόγου, δημοκρατίας και σύνθεσης έχει γίνει στις μέρες της πεδίο μιας και μόνης αλήθειας, η οποία εκπορεύεται από το υπουργικό γραφείο της κας Κεραμέως...

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Η κ. Κεραμέως, προστατευόμενη του κ. Σαμαρά, απολαμβάνει γενικώς ασυλία. Την ασυλία της Εκκλησίας, καθότι άνθρωπός της, των Μ.Μ.Ε, λόγω των ισχυρών διασυνδέσεων που ακούγεται ότι έχει, και του ίδιου του πρωθυπουργού, καθώς φημολογείται ότι ανήκουν στην ίδια λέσχη. Θεωρήθηκε ως ανερχόμενο αστέρι της Ν.Δ χωρίς, όμως, ως τώρα να το επιβεβαιώσει. Αντιθέτως, οι αντίπαλοί της, εσωκομματικοί και μη, της χρεώνουν σοβαρές παραλείψεις και μεγάλα λάθη. Παρόλα αυτά, μέχρι στιγμής, αν και προκάλεσε επανειλημμένως την εκπαιδευτική κοινότητα και την κοινωνία συνολικά, έχει καταφέρει να επιβιώσει. Μέχρι πότε όμως;

Τα έργα και τα κατορθώματά της είναι πολλά. Ανέλαβε να υλοποιήσει το άκρως συντηρητικό πρόγραμμα της Ν.Δ με ένα τρόπο απόλυτο. Δε συζητά επί της ουσίας με κανέναν, δεν αποδέχεται σοβαρές βελτιωτικές προτάσεις που γίνονται από άλλα κόμματα, φορείς και συνδικαλιστικές ενώσεις, και θεωρεί, νομικός ούσα, ότι γνωρίζει την εκπαιδευτική πραγματικότητα, τις λεπτές αποχρώσεις που τη χαρακτηρίζουν και τις σχέσεις αλληλεπίδρασης και ισορροπιών που υπάρχουν στους χώρους μάθησης. Ωστόσο, κάθε μέρα αποδεικνύεται πόσο άσχετη είναι με τον ευαίσθητο χώρο του οποίου ηγείται και πόσο ούτε είχε, ούτε απέκτησε στην πορεία ψυχικούς δεσμούς με την εκπαιδευτική κοινότητα. Ο χώρος της παιδείας, ένας χώρος διαλόγου, δημοκρατίας και σύνθεσης έχει γίνει στις μέρες της πεδίο μιας και μόνης αλήθειας, η οποία εκπορεύεται από το υπουργικό της γραφείο. Μερικές από τις «επιτυχίες» για τις οποίες θα μείνει στην Ιστορία, κατά πάσα πιθανότητα, ως η χειρότερη υπουργός των μέχρι σήμερα μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων είναι οι ακόλουθες.

Λίγο μετά την ανάληψη των καθηκόντων της κατάργησε το πανεπιστημιακό άσυλο και πριν από λίγο καιρό δημιούργησε ειδικό σώμα, το οποίο υπάγεται στην ΕΛ.ΑΣ, για τη φύλαξη των Α.Ε.Ι, παρά τις διαφωνίες της πλειοψηφίας των πανεπιστημιακών. Προχώρησε σε τηλεψηφοφορία για την ανάδειξη των αιρετών στα υπηρεσιακά συμβούλια των εκπαιδευτικών. Η αποχή των τελευταίων ανήλθε σε ποσοστό που υπερβαίνει το 90%. Ωστόσο, παρά την ήττα και την καθολική αποδοκιμασία, συγκρότησε ΠΥΣΔΕ ΚΑΙ ΠΥΣΠΕ, ενώ στο υπόλοιπο δημόσιο έχει δοθεί παράταση στα υπάρχοντα συμβούλια μέχρι το τέλος Μαΐου. Εξίσωσε τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων των κολεγίων με εκείνα των πανεπιστημίων, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων και στην ίδια την παράταξή της. Καθιέρωσε βάση εισαγωγής για τα Α.Ε.Ι και μείωσε αιφνιδιαστικά τον αριθμό των εισαγομένων, ευνοώντας με τρόπο πρωτοφανή τους ιδιοκτήτες των κολεγίων. Τέλος, προχωρά στην αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων παρά τις έντονες αντιδράσεις των εκπαιδευτικών.

Για το τελευταίο έχουν γραφτεί εκατοντάδες άρθρα και αναλύσεις. Αξίζει, εντούτοις, να επισημάνουμε ότι με τον νόμο αυτό οι διαχρονικές ευθύνες των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων για την κατάντια τις εκπαίδευσης θα φορτωθούν στις πλάτες των δασκάλων και των καθηγητών. Καμιά αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου δεν πρόκειται να προκύψει μέσα από αυτή τη διαδικασία και ουδεμία επαγγελματική ανάπτυξη του εκπαιδευτικού. Αντιθέτως, τα σχολεία θα χαρακτηριστούν και επισήμως «καλά» και «κακά», χωρίς να έχουν ληφθεί υπόψη κρίσιμοι παράγοντες, όπως η κοινωνική διαστρωμάτωση, το μορφωτικό επίπεδο των γονιών, η οικονομική κατάσταση, η ανεργία σε μια περιοχή κ.α., με αποτέλεσμα το κλείσιμο σχολικών μονάδων. Επιπλέον, το κράτος, για να ξεφορτωθεί το κόστος λειτουργίας των σχολείων, σχεδιάζει να τα μεταβιβάσει την ευθύνη τους στους δήμους, οι οποίοι βρίσκονται ήδη σε κατάσταση φτώχειας. Έτσι, οι εκπαιδευτικοί θα μετατραπούν σε επαίτες αναζητώντας χορηγούς προκειμένου αυτά να λειτουργήσουν στοιχειωδώς. Τέλος, είναι χαρακτηριστικό ότι στον νόμο δεν υπάρχει ούτε ένας δείκτης μέσω του οποίου να αποδίδονται ευθύνες στο ΥΠΕΠΘ για παραλείψεις, λάθη και καθυστερήσεις, λες και όλα τα έχει καλώς καμωμένα.

Γίνεται φανερό ότι οι εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζονται ως αντίπαλοι από το ΥΠΕΠΘ και την ηγεσία του, η οποία εν μέσω πανδημίας, με τα περισσότερα σχολεία κλειστά, προχωρά στην αυτοαξιολόγηση, γιατί αυτό προβλέπει το πλάνο. Η ύβρις της κ. Κεραμέως, διαρκής και ατιμώρητη μέχρι σήμερα, θα προκαλέσει, αργά ή γρήγορα, την τίση της. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί σε όλη τη χώρα απέχουν μαζικά από τις διαδικασίες της αυτοαξιολόγησης. Θα αποτελέσει άραγε αυτό το Βατερλώ της;

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης  είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Ο πιο αδύναμος κρίκος

Μέρα με τη μέρα, ο κ. Μητσοτάκης αποδεικνύεται ο πιο αδύναμος κρίκος της κυβέρνησης και του κόμματός του. Μέχρι εδώ δικό τους το πρόβλημα και ας το λύσουν. Διολισθαίνει, όμως, σε δρόμους επικίνδυνους για τη Δημοκρατία και τη χώρα. Και είναι πια ευθύνη των πολιτών να τον σταματήσουν.

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη *

Πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι υπολόγιζε κανείς ξεκίνησε η φθορά για την κυβέρνηση της Ν.Δ. Πολλοί εκτιμούν ότι, αν υπήρχε μια πειστική αντιπολίτευση, τα πράγματα θα ήταν πολύ σκούρα για τον κ. Μητσοτάκη. Διαφωνίες, προσωπικές στρατηγικές και αλληλοκαρφώματα δημιουργούν μια κατάσταση που μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτη. Στο πλαίσιο αυτό ο πρωθυπουργός επιβάλλει σιωπητήριο, για να φιμώσει ισχυρούς και αδύναμους κρίκους, υπουργούς και στελέχη, σε κυβέρνηση και κόμμα. Αγνοεί, άραγε, ότι τα προβλήματα και οι διαφωνίες δε λύνονται με απαγορεύσεις ή αυτό είναι δείγμα αδύναμου ηγέτη;

Είναι γνωστό ότι την αρχή των διαφοροποιήσεων έκανε ο κ. Σαμαράς, ο οποίος εμπόδισε την επικύρωση της συμφωνίας με τη Βόρεια Μακεδονία από τη Βουλή και στη συνέχεια έδειξε την κάθετη διαφωνία του με την επανέναρξη των διερευνητικών με την Τουρκία. Ακούγεται ότι εκδηλώθηκε δυσαρέσκεια για τον κ. Κικίλια, γιατί πήρε την πρωτοβουλία, χωρίς να ενημερώσει προηγουμένως τον πρωθυπουργό, να προτείνει «κλείσιμο» της Αττικής. Φημολογείται ότι υπήρξε απειλή παραίτησης από την κ. Κεραμέως, αν έκλειναν τα σχολεία δύο εβδομάδες μόνο, αφότου είχαν ανοίξει. Μεγάλη είναι, γράφεται, και η ενόχληση για τον κ. Γεωργιάδη, ο οποίος μίλησε απαξιωτικά για τον πληττόμενο κλάδο της εστίασης. Φαίνεται ότι κάθε υπουργός προσπαθεί να προστατεύσει το μαγαζάκι του και να χρεωθεί όσο γίνεται λιγότερο την επερχόμενη κοινωνική και οικονομική κρίση. Η κυβερνητική παρέα μοιάζει να παίζει το παιχνίδι «γύρω-γύρω όλοι», μόνο που στη μέση βρίσκονται οι λοιμωξιολόγοι.

Τα πήγαινε-έλα και οι αντιφατικές δηλώσεις τους έχουν μπερδέψει πολλές φορές τους πολίτες. Δεν κολλάνε τη μια, μεταδίδουν τον ιό οι μαθητές την άλλη. Άνοιξαν τα σχολεία στην Αττική και σε άλλες κόκκινες περιοχές και ξαναέκλεισαν σε οκτώ ημέρες. Δεν αποφάσισαν γι’ αυτό την Παρασκευή, όταν τα κρούσματα άρχισαν να εκτοξεύονται, αλλά την Τρίτη, όταν βγήκε μπροστά ο κ. Κικίλιας. Αλήθεια, η επιτροπή δέχεται πολιτικές πιέσεις και από ποιους; Πιστεύω ότι χρειάζεται, προκειμένου να διαφυλάξει το επιστημονικό της κύρος, να ενημερώσει υπεύθυνα τον ελληνικό λαό. Δεν έχει κανένα δικαίωμα, όταν χάνονται ανθρώπινες ζωές, να αφήνει να αιωρούνται υποψίες και σκιές για τις αποφάσεις της και να εκτίθεται έτσι.

Το ισχυρότερο πλήγμα δέχτηκε, εντούτοις, η εικόνα του πρωθυπουργού με όσα έγιναν στην Ικαρία και με όσα ακολούθησαν. Ο ίδιος και το επιτελείο του αποφάσισαν ότι πρέπει να μιλήσει. Έτσι απηύθυνε διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό και έδωσε συνέντευξη στον ΣΚΑΙ. Αποδείχτηκε, για μια ακόμη φορά, λίγος. Προχώρησε σε μια επιδερμική αναφορά για τα γεγονότα στον Εύδηλο λέγοντας ότι ήταν φάουλ. Με την χαρακτηριστική αλαζονεία της εξουσίας δε ζήτησε συγγνώμη για τη συμπεριφορά του, ούτε κι όταν του έκανε πάσα ο κ. Παπαχελάς, και δεν ένιωσε την ανάγκη να αποδοκιμάσει τη λογοκρισία της Ε.Ρ.Τ. Αντιθέτως, καλλιέργησε και πάλι ψεύτικες ελπίδες για τον εμβολιασμό και υποσχέθηκε καλή τουριστική περίοδο. Προσπάθησε να μας πείσει ότι η χώρα βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά από τον ιό. Γενικόλογα και αοριστολογίες. Είναι, μάλλον, χαρακτηριστικό της πολιτικής του αντίληψης και της προσωπικότητάς του ότι χρησιμοποιεί πρώτο ενικό, όταν αναφέρεται στα θετικά, τα οποία οικειοποιείται, ενώ πληθυντικό, κάθε φορά κάνει νύξη στα αρνητικά, για να εξισώσει τα δικά του τραγικά λάθη με εκείνα των πολιτών. Ένα απλό φάουλ, λοιπόν, κ. Μητσοτάκη; Ποιο και πόσο σοβαρό θα είναι το επόμενο και ποιος θα το πληρώσει;

Συνεχίζοντας τις προκλήσεις, ο πρωθυπουργός μιλώντας στο Κοινοβούλιο παρομοίωσε, χωρίς ίχνος αιδούς, την διαρκή παρουσία της αστυνομίας στα Πανεπιστήμια με δροσερή πνοή Δημοκρατίας. Αυτό κι αν ήταν εκούσιο φάουλ. Τελικά, μέρα με τη μέρα, ο κ. Μητσοτάκης αποδεικνύεται ο πιο αδύναμος κρίκος της κυβέρνησης και του κόμματός του. Μέχρι εδώ δικό τους το πρόβλημα και ας το λύσουν. Διολισθαίνει, όμως, σε δρόμους επικίνδυνους για τη Δημοκρατία και τη χώρα. Και είναι πια ευθύνη των πολιτών να τον σταματήσουν.

   *Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Ειρωνεία, αλαζονεία και ...ανεμελιά

Τα δείγματα γραφής από την κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη είναι απελπιστικά αρνητικά. Τις «ανέμελες» γκάφες του και τα φαινόμενα προκλητικότητας, αυταρχισμού, ειρωνείας και αλαζονείας που εκδηλώνουν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του τα πληρώνουν ακριβά οι πολίτες και ο τόπος.

 του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η κυβέρνηση δε μας αφήνει να πλήξουμε ούτε στον καιρό της πανδημίας. Τη μια οι δηλώσεις υπουργών και την άλλη η συμπεριφορά του πρωθυπουργού μάς κρατούν σε εγρήγορση. Δίνουν τροφή στους γελοιογράφους, αλλά και αφορμή στους πολίτες να ξεκαθαρίσουν ποιοι είναι, επιτέλους, αυτοί που μας διοικούν. Η κυβέρνηση βρίσκεται στριμωγμένη λόγω του κορονοϊού και της απουσίας σχεδιασμού για την αντιμετώπισή του. Καταλαβαίνει ότι τα πράγματα δυσκολεύουν και συμπεριφέρεται με την ανασφάλεια της εξουσίας που αργά ή γρήγορα θα απολέσει.

Την ώρα που οι καταστηματάρχες και οι εργαζόμενοι στον κλάδο της εστίασης χάνουν τις δουλειές τους και δίνουν ένα πραγματικό αγώνα επιβίωσης αντιμετωπίζονται από την επίσημη πολιτεία ως παρίες και ενισχύονται με ψίχουλα. Επιπλέον, δεν υπάρχει στοιχειώδης προγραμματισμός για τη λειτουργία των επιχειρήσεών τους. Αυτό φάνηκε από την απόφαση που τη μια στιγμή έκλεισε τα μαγαζιά που κάνουν διανομή κατ’ οίκον και την άλλη στιγμή τα άνοιξε. Και το κυριότερο; Ο αρμόδιος υπουργός Ανάπτυξης κ. Γεωργιάδης, λαλίστατος και χωρίς αίσθηση του μέτρου, προκάλεσε με την απαξιωτική συμπεριφορά του προς τους ανθρώπους αυτούς. Ενοχλημένος και με περισσή δόση ειρωνείας απάντησε σε ανακοίνωσή τους ότι θα στείλουν στον πρωθυπουργό τα κλειδιά των επιχειρήσεών τους: «όποιος θέλει να τα παραδώσει τα παίρνω εγώ»!!! Αυτό είναι ένα δείγμα του ύφους της εξουσίας που έφερε η κυβέρνηση της Ν.Δ.

Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το υπουργείο Παιδείας. Η κ. Κεραμέως νομοθετεί, χωρίς να λαμβάνει υπόψη ούτε τις προτάσεις της αντιπολίτευσης, ούτε των αρμόδιων φορέων της εκπαιδευτικής κοινότητας, ούτε καν της συνδικαλιστικής παράταξης του κόμματός της, της Δ.Α.Κ.Ε. Η αλαζονική της συμπεριφορά πολλαπλασιάστηκε μετά από την παραμονή της στο υπουργείο. Τα τελευταία της κατορθώματα είναι ότι ψήφισε νόμο για την αστυνομία των πανεπιστημίων, μείωσε αιφνιδιαστικά τον αριθμό εισακτέων στα Α.Ε.Ι και τώρα απαιτεί από τους εκπαιδευτικούς να προχωρήσουν σε αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων, εν μέσω, μάλιστα, πανδημίας. Με το τελευταίο φημολογείται ότι σχετίζεται η προχθεσινή απόφαση, περισσότερο πολιτική και λιγότερο επιστημονική, των λοιμοξιολόγων να παραμείνουν ανοικτά τα σχολεία. Αυτή, όπως διέρρευσε, οφείλεται και σε δικές της πιέσεις, τις οποίες άσκησαν μέλη της επιτροπής που, δυστυχώς, μοιάζει να έχουν μεταβληθεί σε κυβερνητικά φερέφωνα. Το επιχείρημα ότι, τάχα, η λειτουργία των σχολείων είναι σημαντική για την ψυχική υγεία των μαθητών ακούγεται ανόητο, όταν συνωστίζονται τα παιδιά στις αίθουσες διδασκαλίας και κινδυνεύουν άμεσα ανθρώπινες ζωές.

Η μεγαλύτερη, ωστόσο, πρόκληση των ημερών προήλθε από το ταξίδι του πρωθυπουργού σε ακριτικά νησιά του Αιγαίου. Δεν αναφέρομαι μόνο στο άνοιγμα του δημοτικού της Θύμαινας σαββατιάτικα, για να βγάλει φωτογραφίες ο κ. Μητσοτάκης με τους μαθητές μέσα στην τάξη, αλλά κυρίως για όσα συνέβησαν στον Εύδηλο, στο σπίτι του καθηγητή καρδιολογίας και βουλευτή της ΝΔ κ. Στεφανάδη. Η κυβέρνηση ζητά από τους πολίτες να τηρήσουν σκληρά μέτρα, που για την ίδια δεν ισχύουν. Ο πρωθυπουργός είναι απολύτως υπεύθυνος για τις εικόνες που όλοι είδαμε, αφού πήρε μέρος σε τραπέζωμα με συνωστισμό και χωρίς τα απαραίτητα μέτρα. Μετά την ανεμελιά της Πάρνηθας τώρα τι θα απαντήσει; Ότι δεν ήξερε και παρασύρθηκε; Κουνάει το δάχτυλο στην κοινωνία, κλείνει την Αττική και τις άλλες κόκκινες περιοχές, επιβάλλει πρόστιμα στους πολίτες, αλλά ο ίδιος και η κουστωδία του εξαιρούνται από τον νόμο; Είναι πραγματικά κρίμα ο πρωθυπουργός να συμπεριφέρεται με τέτοια ανευθυνότητα σ’ αυτό το κρίσιμο για τη χώρα διάστημα.

Τα δείγματα γραφής από την κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη είναι απελπιστικά αρνητικά. Τις «ανέμελες» γκάφες του και τα φαινόμενα προκλητικότητας, αυταρχισμού, ειρωνείας και αλαζονείας που εκδηλώνουν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του τα πληρώνουν ακριβά οι πολίτες και ο τόπος. Ο ελληνικός λαός έχει τιμωρήσει πολλές φορές τέτοιες συμπεριφορές. Δε θα αργήσει, λοιπόν, η ώρα που θα νιώσει πώς είναι να φεύγει κάποιος με την ουρά στα σκέλια.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Αστυνομία παντού

Μέρα με τη μέρα γίνεται ολοφάνερο ότι η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη επιχειρεί να στήσει ένα εκσυγχρονισμένο αστυνομικό κράτος...

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Η παράταξη, κυρίως, της Ν.Δ, αυτό που σχηματικά ονομάζεται Δεξιά, είναι συνδεδεμένη με την ισχυρή παρουσία και δράση της αστυνομίας παντού. Είναι η δημιουργός αυτού που αποκαλείται αστυνομικό κράτος. Έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει προδικτατορική και μεταπολιτευτική γενιά Ελλήνων που να μην δοκίμασε τις περιποιήσεις και να μη δέχτηκε τη φροντίδα της χωροφυλακής, της αστυνομίας πόλεων ή της ΕΛ.ΑΣ, όπως ονομάζεται στις μέρες μας.

Η αστυνομία διαχρονικά αποτελεί έναν βασικό κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους. Πρωτίστως γι’ αυτό υπάρχει, για να πνίγει τις φωνές διαμαρτυρίας και όχι τόσο για να προστατεύει τους πολίτες, για να διώκει το έγκλημα και την παραβατικότητα. Αποτελεί τον μεγάλο βραχίονα των κυβερνήσεων στην προσπάθειά τους να επιβάλλουν πολιτικές που πλήττουν τα εισοδήματα των μη εχόντων, που αφαιρούν κοινωνικές κατακτήσεις, που καταπατούν ατομικά και πολιτικά δικαιώματα. Είναι το ακλόνητο στήριγμα των πρωθυπουργών που αισθάνονται ανασφάλεια, γιατί γνωρίζουν πως οι αποφάσεις τους θα προκαλέσουν τις αντιδράσεις μιας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας.

Οι περιπτώσεις δε που έδειξε υπερβάλλοντα ζήλο είναι πάμπολλες. Αστυνομικοί έχουν δολοφονήσει διαδηλωτές και έμειναν ατιμώρητοι, έχουν επιφέρει βαρείς τραυματισμούς, έχουν βασανίσει, έχουν προκαλέσει με τη συμπεριφορά τους, έχουν προστατεύσει υποτιθέμενους αναρχικούς που πετούν μολότοφ, έχουν ρίξει αναίτια χημικά και δακρυγόνα. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η σκηνή που αστυνομικοί ψεκάζουν τον μακαρίτη τον Γλέζο, ο οποίος ήταν ήδη περίπου 90 ετών, μπροστά στη Βουλή. Επιπλέον, προσέφεραν βοήθεια και στήριξη στους ναζιστές της Χρυσής Αυγής. Ακόμη και σήμερα αρκετοί είναι οι αστυνομικοί που θα ξαναψήφιζαν αυτούς τους εγκληματίες. Όλο και περισσότερος κόσμος αναρωτιέται αυτόν τον καιρό αν πίσω από τον φυγόδικο Παππά, ο οποίος δεν έχει ακόμη συλληφθεί, βρίσκεται αστυνομική κάλυψη.

Μέρα με τη μέρα γίνεται ολοφάνερο ότι η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη επιχειρεί να στήσει ένα εκσυγχρονισμένο αστυνομικό κράτος. Δεν είναι μόνο οι απαγορεύσεις των συγκεντρώσεων που ανακοινώνει ο αρχηγός της αστυνομίας, ο κ. Καραμαλάκης, όταν πρόκειται να γίνουν αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Έχει παρατηρηθεί ότι κάθε φορά που δημιουργείται ένα πρόβλημα, η λύση είναι η σύσταση ενός νέου αστυνομικού σώματος. Έτσι ως απάντηση στο προσφυγικό ήρθε η πρόσληψη συνοριοφυλάκων. Για τη χωροθέτηση των διαδηλώσεων συστήθηκε η αστυνομική ομάδα Ο.Δ.Ο.Σ. Για τη φύλαξη των πανεπιστημίων θα προσληφθούν 1.000 ειδικοί φρουροί. Τέλος, εξετάζεται και η δημιουργία ενός ακόμη αστυνομικού σώματος, με αρμοδιότητα το σύνολο του συγκοινωνιακού δικτύου.

Για την επάνδρωση βέβαια αυτών των σωμάτων έγιναν ή θα γίνουν χιλιάδες προσλήψεις, για να βολευτούν και τα δικά τους παιδιά. Άραγε, άλλα υπουργεία δεν έχουν ελλείψεις; Δεν έπρεπε να ενισχυθεί η υγεία και τα νοσοκομεία, για να αντιμετωπίσουν την πανδημία; Υπάρχουν πολλές ανάγκες σε νευραλγικούς τομείς, νοσηλευτών και γιατρών, τα οποία δεν έχουν καλυφθεί. Αλλά στην κυβέρνηση ξέρουν να μιλάνε μόνο για ήρωες και να δίνουν επιδόματα – ψίχουλα στους ανθρώπους που κράτησαν όρθιο το Ε.Σ.Υ. Δεν υπάρχουν χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών γενικής αγωγής στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, στις οποίες έχουν να γίνουν διορισμοί πάνω από 10 χρόνια; Αλλά είπαμε: προσλήψεις με το σταγονόμετρο σε υπηρεσίες του κοινωνικού κράτους, αθρόοι διορισμοί για το στήσιμο του αστυνομικού.

Ο κ. Μητσοτάκης ονειρεύεται να γίνει ο Όρμπαν της Ελλάδας. Η περίοδος της πανδημίας τον ευνόησε να περνά με μεγάλη ευκολία μέτρα, να αποφασίζει απαγορεύσεις, να σχεδιάζει και να εφαρμόζει πολιτικές, στο όνομα μάλιστα της δημοκρατίας. Όμως, οι επιλογές του δείχνουν τις προτεραιότητές του και τον βαθμό της δημοκρατικής ευαισθησίας του. Αστυνομία παντού, λοιπόν, και έλεγχος των πάντων. Νόμος και τάξη. Φιλοδοξεί, άραγε, ο ίδιος και ο κ. Χρυσοχοΐδης να μείνουν στην ιστορία ως οι πολιτικοί που μετά τη μεταπολίτευση στέλνουν σταδιακά και μεθοδικά τη δημοκρατία στο απόσπασμα;

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Η φιλανθρωπία της εξουσίας

 του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Η απόφαση της Π.τ.Δ και του πρωθυπουργού να βοηθήσουν στη διανομή φαγητού σε άπορους ανθρώπους σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως. Άλλοι το χαρακτήρισαν ως μια συμβολική κίνηση που ήθελε να τονίσει την αξία της φιλανθρωπίας, άλλοι ως θεσμικό παράδοξο, ως συμπόνοια προς όσους υποφέρουν κ.λπ. Πράγματι μια ενέργεια ασυνήθιστη, η οποία προβλήθηκε πολύ από τα φιλικά προς την κυβέρνηση Μ.Μ.Ε.

Η κίνηση αυτή έχει δύο σημαντικές παραδοχές από την πλευρά της πολιτειακής και της πολιτικής ηγεσίας της χώρας. Η πρώτη είναι ότι υπάρχει ακραία φτώχεια, η οποία δεν είναι θεόσταλτη, αλλά αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων που πήραν οι κυβερνήσεις τα τελευταία 10, τουλάχιστον, χρόνια, οι οποίες οδήγησαν σε εξαθλίωση ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Κάτι θα ξέρει, ασφαλώς, και η Π.τ.Δ και ο πρωθυπουργός από τις θέσεις που κατείχαν εκείνη την περίοδο. Η δεύτερη ότι απουσιάζει το κοινωνικό κράτος, το οποίο θα υποστήριζε τους πιο αδύναμους. Ξηλώθηκε κι αυτό μαζί με άλλα δικαιώματα των πολιτών. Στα σχέδια μάλιστα του κ Μητσοτάκη είναι η ισοπέδωση των ελάχιστων κοινωνικών αγαθών που έχουν απομείνει, αφού θα υιοθετήσει το σχέδιο Πισσαρίδη, το οποίο θα οδηγήσει σε διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.

Η παρουσία τους εκεί ήταν υποκριτική και αποτελεί μια προσπάθεια και των δύο να προβάλλουν ένα φιλολαϊκό προφίλ. Να δείξουν ότι είναι κοντά στη δοκιμαζόμενη κοινωνία. Πήραν μέρος σε εορταστική επίδειξη πονοψυχιάς (ούτε συνεννοημένοι να ήταν!!), τράβηξαν φωτογραφίες και φρόντισαν να δημοσιοποιήσουν το γεγονός. Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Ειδικά ο πρωθυπουργός το έχει μεγάλη ανάγκη. Κάνει απέλπιδες προσπάθειες να διορθώσει την εικόνα του, η οποία τσαλακώθηκε από τη διαχείριση του δεύτερου κύματος της πανδημίας. Δεν του βγαίνει ούτε η υπόθεση του εμβολιασμού πάνω στην οποία στήριζε πολλά για να αντιστρέψει το πολιτικό κλίμα. Οι ελπίδες που καλλιέργησε ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού θα εμβολιαστεί μέχρι τον Μάρτιο και ότι στις αρχές Ιουνίου θα υπάρχει ένα ασφαλές ποσοστό με ανοσία δε φαίνεται να επαληθεύεται. Έτσι η ελεημοσύνη αποτελεί μια διέξοδο, για να περάσει στον κόσμο η εικόνα καταδεκτικών και απλών ανθρώπων, οι οποίοι νοιάζονται για τα προβλήματά του.

Και δεν είναι οι μόνοι. Και άλλοι επώνυμοι, βιομήχανοι, εκδότες, διαπλεκόμενοι, κάνουν αγαθοεργίες τέτοιες μέρες, τις οποίες μάλιστα παρουσιάζουν καταλλήλως για να δείξουν ότι πράττουν σύμφωνα με το χριστιανικό πνεύμα. Την άλλη μέρα, βέβαια, αφήνουν στην άκρη τον ανθρωπισμό και την ευσπλαχνία και συνεχίζουν να ξεζουμίζουν τους φτωχούς και να μην υπολογίζουν ούτε τη φύση, ούτε την ανθρώπινη ζωή μπροστά στο κέρδος. Η απουσία κοινωνικού κράτους, ωστόσο, και η εξάλειψη της ανέχειας και των ανισοτήτων δε λύνονται με τη φιλανθρωπία της εξουσίας, η οποία μπαλώνει πρόσκαιρα προβλήματα, αλλά δεν θεραπεύει τις αιτίες που τα γεννούν. Η ελεητική διάθεση δεν ενοχλεί, γιατί δε θίγει την κοινωνική πυραμίδα και τις ανώτερες τάξεις στο ελάχιστο, επειδή η πορεία της είναι κάθετη: ο πλούσιος προσφέρει ψίχουλα στον κατώτερο κοινωνικά και οικονομικά, δηλαδή στον φτωχό. Αυτό που τρέμει η πολιτική και οικονομική ελίτ είναι η εκδήλωση αλληλεγγύης, η οποία έχει οριζόντια λειτουργία, αφού στοχεύει στην κοινωνική ισότητα και την ανακατανομή του πλούτου και προσπαθεί να χτυπήσει τη ρίζα των προβλημάτων και να δημιουργήσει μια κοινωνία περισσότερο δίκαιη. Αυτή η λέξη δεν ακούγεται, όμως, από το στόμα των εχόντων και κατεχόντων.

Ίσως οι επικοινωνιολόγοι της Π.τ.Δ και του πρωθυπουργού, ως ειδικοί, ξέρουν που απευθύνονται και σε ποιους θα περάσουν τα μηνύματα που θέλουν. Γνωρίζουν ότι σ’ ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας αρέσουν τέτοιες εικόνες και μπορεί να τους προκαλούν και θαυμασμό. Έτσι είδαμε την κ. Σακελλαροπούλου καθήμενη σε ένα σωρό πέτρες να φωτογραφίζεται σαν γυναίκα του λαού μαζί με τη κ. Ειρήνη της Κινάρου. Να περιμένουμε, άραγε, ότι εν όψει της Πρωτοχρονιάς ο κ. Μητσοτάκης ντυμένος Άι-Βασίλης θα μοιράσει δώρα στη λασπουριά του Καρά Τεπέ στη Λέσβο; Ή μήπως η φιλανθρωπία του δε φτάνει ως εκεί;

*Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Ζητείται επιτυχία

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Είναι γενική η παραδοχή ότι η κυβέρνηση απέτυχε στην αντιμετώπιση του δεύτερου κύματος του κορονοϊού. Αυτό καταγράφεται και στα ευρήματα των δημοσκοπήσεων που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, με την όποια εγκυρότητα μπορεί να έχουν αυτά. Μπροστά στη δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, μέσα στη μουντάδα των ημερών είναι φανερό το άγχος του πρωθυπουργού και των κυβερνητικών στελεχών να παρουσιάσουν κάτι καλό, να ανοίξουν μια χαραμάδα ελπίδας. Μεταφέρουν έτσι ψεύτικες προσδοκίες στους πολίτες, οι οποίοι βρίσκονται σε αβεβαιότητα και δεν ξέρουν, στην κυριολεξία, τι τους ξημερώνει αύριο.

Ήδη από τη δεύτερη εβδομάδα της απαγόρευσης τα φιλικά Μ.Μ.Ε. σε καθημερινή βάση έγραφαν για τον οδικό χάρτη εξόδου της χώρας από την καραντίνα και απαριθμούσαν τα βήματα με τα οποία θα επανέλθουμε στην κανονικότητα. Εν συνεχεία, ο υπουργός Υγείας προσπάθησε να δημιουργήσει κλίμα ετοιμότητας και ασφάλειας, ενώ ο ιός θέριζε, μιλώντας για τον εμβολιασμό, ο οποίος θα γίνει σε 1018 σημεία σε όλη τη χώρα και για τον σχεδιασμό που έχει κάνει το υπουργείο του. Ο χορός των δηλώσεων συνεχίστηκε με τον κ. Γεωργιάδη που πανηγύριζε γιατί δε γίναμε Βέλγιο, την ώρα που στη χώρα μας καταγράφονται καθημερινά περίπου 100 νεκροί και πάνω από 600 διασωληνωμένοι. Ο κορυφαίος, ασφαλώς, κυνισμός ήρθε από τον κ. Γεραπετρίτη, που είπε πως, αν είχαμε 5000 ΜΕΘ, θα υπήρχαν περισσότεροι νεκροί!! Τον κύκλο έκλεισε ο πρωθυπουργός, ο οποίος, για να ρετουσάρει τη στραπατσαρισμένη εικόνα της κυβέρνησής του, ανακοίνωσε ότι θα προσλάβει όλους τους συμβασιούχους που εργάζονται στο Ε.Σ.Υ.

Η κυβέρνηση, λοιπόν, αφού άφησε να περάσουν μήνες χωρίς να προγραμματίσει το παραμικρό και αφού επιχείρησε να μεταφέρει δικές της ευθύνες στους πολίτες, έρχεται τώρα να δείξει ανακλαστικά και να δημιουργήσει πλασματικές εικόνες. Όμως, οι καταγγελίες που γίνονται από γιατρούς και νοσηλευτές για ελλείψεις δεν προέρχονται από αντιπολιτευτική διάθεση, αλλά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Γιατί δεν οργάνωσε εγκαίρως τα νοσοκομεία και δε δημιούργησε από το καλοκαίρι νέες Μ.Ε.Θ., όταν όλα τα δεδομένα οδηγούσαν στο ξέσπασμα της δεύτερης πανδημίας; Ποιος ευθύνεται που δεν προσελήφθη το απαραίτητο εξειδικευμένο προσωπικό και δεν έγιναν οι απαραίτητοι έλεγχοι για τον κορονοϊό σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού; Γιατί καθυστέρησε η επίταξη κλινικών και η ανακοίνωση των μέτρων για τη Θεσσαλονίκη και τις άλλες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας;

Ενώ η κυβέρνηση αναζητά αγωνιωδώς την επιτυχία που της έχει λείψει και τα φιλικά Μέσα εξηγούν στους ιθαγενείς τι είναι και πώς θα γίνεται το click away, δηλαδή η παραγγελία για το σπίτι, και διοχετεύουν αντιφατικές πληροφορίες για το ποιος θα ανοίξει πρώτος και ποιος δεύτερος, δημιουργώντας μεγαλύτερη σύγχυση, έρχονται οι λοιμωξιολόγοι και βάζουν τα πράγματα στη θέση τους, τονίζοντας ότι η μείωση των κρουσμάτων δεν ήταν η αναμενόμενη και ότι χρειάζεται να περιμένουμε ακόμη. Κάπως έτσι πήρε παράταση η απομόνωση μας για μια τουλάχιστον εβδομάδα. Ο κ. Μητσοτάκης και οι υπουργοί του φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται ότι έσπασε το ψυχολογικό φράγμα της αντοχής του κόσμου. Σκηνές με νοσοκομεία εκστρατείας που στήνονται σε πάρκινγκ, με ασθενείς σε βαριά κατάσταση που περιφέρονται από πόλη σε πόλη για να βρουν κρεβάτι ή μεταφέρονται διασωληνωμένοι με C 130 σε νοσοκομεία της Αθήνας δύσκολα θα ξεχαστούν. Αν ο πρωθυπουργός υιοθετούσε εγκαίρως, στο ελάχιστο, τις προτάσεις των ανθρώπων της Υγείας, η κατάσταση θα ήταν τελείως διαφορετική.

Όμως, απ’ ό,τι φαίνεται έχει άλλες προτεραιότητες και γι’ αυτό εκμεταλλεύτηκε την πανδημία, για να προωθήσει μέτρα συντηρητικού προσανατολισμού. Ούτε η ενίσχυση του Ε.Σ.Υ., που απαιτεί κονδύλια, ούτε η αποφασιστική αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας, η οποία έφτασε 6,8 μίλια έξω από τη Στρογγύλη, είναι στις άμεσες επιλογές του. Το ζοφερό μέλλον που περιμένει τους πολίτες και τους νέους μετά την απομόνωση ακούει στο όνομα «προτάσεις Πισσαρίδη». Γι’ αυτό οι πολίτες, όταν θα βγάλουν τις μάσκες, χρειάζεται να του στείλουν (στα αγγλικά, αφού τα προτιμά η πρωθυπουργική παρέα) ένα βροντερό μήνυμα: go away, πριν είναι αργά για τον τόπο.

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
*εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Ποιος φοράει προσωπείο, κ. Πρωθυπουργέ;

Ο πρωθυπουργός, στην τηλεδιάσκεψη που είχε με τους πρυτάνεις, μίλησε για φασισμό και παρακράτος που δεν προέρχεται από το χώρο της Χρυσής Αυγής, αλλά από την αριστερά. Νωρίτερα, ο Άδωνις Γεωργιάδης σε ρόλο λαγού μας προετοίμασε μιλώντας για κόκκινη Χρυσή Αυγή!

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη *

Η πανδημία και οι συνέπειες της μονοπώλησαν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ το διάστημα που πέρασε με αποτέλεσμα άλλες ειδήσεις να μπουν στο περιθώριο. Μια από αυτές , πολύ σοβαρή κατά τη γνώμη μου, ήταν η εισαγωγική τοποθέτηση του πρωθυπουργού στην τηλεδιάσκεψη που είχε με τους πρυτάνεις. Τόσο η δήλωση όσο και οι αντιδράσεις που αυτή προκάλεσε πολύ λίγο προβλήθηκαν. Αξίζει όμως να θυμηθούμε τι ειπώθηκε.

Ο κ. Μητσοτάκης μιλώντας στους πρυτάνεις με αφορμή την απαράδεκτη και πέρα για πέρα καταδικαστέα συμπεριφορά ομάδας κουκουλοφόρων, οι οποίοι επιτέθηκαν και διαπόμπευσαν τον πρύτανη της ΑΣΟΕΕ είπε πολλά. Τόνισε ότι μετά την τιμωρία της Χρυσής Αυγής έχει έρθει η ώρα να αντιμετωπίσει την άλλη όψη του παρακράτους, αυτού που αυτή τη φορά έχει αριστερό προσωπείο. Μίλησε για φασισμό τον οποίο θα τελειώσει, ο οποίος αν και αλλάζει χρώματα και φορά άλλον ιδεολογικό μανδύα, έχει την ίδια ουσία . Τέλος, επισήμανε ότι δε θα φοβηθεί αυτούς τους εκφραστές του παρακράτους, ότι θα αναμετρηθεί μαζί τους και τελικά θα τους νικήσει. Ο πρωθυπουργός, δηλαδή, μίλησε για φασισμό και παρακράτος που δεν προέρχεται από το χώρο της Χρυσής Αυγής , αλλά από την αριστερά. Νωρίτερα μάλιστα ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης σε ρόλο λαγού μας προετοίμασε μιλώντας για κόκκινη Χρυσή Αυγή!!

Η δήλωση του κ. Μητσοτάκη, προάγγελος διχαστικού κλίματος, έρχεται να ικανοποιήσει την ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματος του που, πιθανώς, να δυσαρεστήθηκε από τις εξελίξεις στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής. Πέρα, όμως, από αυτό χαρακτηρίζεται ως επικίνδυνη, γιατί είναι απολύτως ανιστόρητη και προσπαθεί να επαναφέρει με τον πιο προκλητικό τρόπο τη θεωρία των δύο άκρων ταυτίζοντας τους ναζιστές με την αριστερά. Είναι η στιγμή να θυμίσουμε στον πρωθυπουργό και σε όσους υιοθετούν τέτοιες απόψεις ότι η κουκούλα και το παρακράτος σχετίζονται με τον δικό τους χώρο και όχι με την αριστερά, η οποία παρά τα λάθη της δε χρειάζεται προσωπεία, γιατί, όπως αποδεικνύεται από την ιστορική της διαδρομή, ό,τι έχει να πει, το δηλώνει πάντοτε φωναχτά και με παρρησία, χωρίς καλυμμένα πρόσωπα, στο φως του ήλιου.

Δεν ανήκαν στην αριστερά οι καταδότες των Γερμανών, οι οποίοι με κουκούλες υποδείκνυαν στην Γκεστάπο τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης για να τους εκτελέσουν. Ούτε είχε σχέση με το παρακράτος των κομματικών και ιδεολογικών προγόνων της ΝΔ (Ελληνικός Συναγερμός, ΕΡΕ κλπ), το οποίο σκότωσε τον στρατηγό Σαράφη, σκηνοθέτησε τον πνιγμό του Μανδηλαρά , τραυμάτισε θανάσιμα τον Λαμπράκη, έριξε νεκρό τον Πέτρουλα κ.α. Ούτε με το περίεργο “δυστύχημα” του Αλέκου Παναγούλη, το οποίο συνέβη επί της δικής της διακυβέρνησης το 1977, λίγες μέρες πριν να αποκαλύψει τις σχέσεις που είχαν πολιτικοί του συντηρητικού χώρου με τη χούντα, ούτε με τη δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα το 1991, που έγινε από μέλη της ΟΝΝΕΔ.

Επιπλέον, το αστυνομικό μεταπολιτευτικό κράτος ήταν εκείνο που σκότωσε εν ψυχρώ τον Κουμή και την Κανελλοπούλου, τον Καλτεζά και τον Γρηγορόπουλο. Αυτό που ονειρεύεται να δυναμώσει και να επιβάλλει ακόμη περισσότερο ο κ. Μητσοτάκης. Το ίδιο κράτος που συνεργάζεται άριστα με το παρακράτος των σύγχρονων κουκουλοφόρων για να διαλύει πορείες και συγκεντρώσεις και να χτυπά όποιον τολμά να σηκώσει κεφάλι. Υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν κουκουλοφόρους να κατεβαίνουν από τις κλούβες των ΜΑΤ ή να πετούν μολότοφ μπροστά στα μάτια της αστυνομίας και να μη συλλαμβάνεται ούτε ένας, κ. πρωθυπουργέ.

Όποιος μιλάει , λοιπόν, για εκφραστές του παρακράτους και κουκούλες στον χώρο της αριστεράς θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικός. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι αυτό ήταν ένα λεκτικό ατόπημα του κ. Μητσοτάκη, ωστόσο, ο σχεδιασμός που έχει κάνει και η τακτική που θέλει να ακολουθήσει οδηγούν στο συμπέρασμα πως ό,τι δήλωσε ήταν συνειδητή επιλογή και αυτό ακριβώς είναι , επαναλαμβάνω, επικίνδυνο. Θέλει να συκοφαντήσει και στη συνέχεια να χτυπήσει την αριστερά, τη μόνη δύναμη που θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στις πολιτικές του επιλογές. Γι’ αυτό θα δούμε και άλλα επεισόδια προσεχώς.

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας.

Τα κατορθώματα της κας Κεραμέως

Η τοποθέτηση της κας Κεραμέως στο υπουργείο Παιδείας συνοδεύτηκε από διθυραμβικά σχόλια για τις ικανότητες και τα προσόντα της από τα ΜΜΕ που πρόσκεινται στη ΝΔ. Ένας νέος άνθρωπος με περγαμηνές, προβεβλημένο στέλεχος, αναλάμβανε τον δύσκολο ρόλο να κάνει πράξη τις προεκλογικές δεσμεύσεις του κόμματος της...

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Η τοποθέτηση της κας Κεραμέως στο υπουργείο Παιδείας συνοδεύτηκε από διθυραμβικά σχόλια για τις ικανότητες και τα προσόντα της από τα ΜΜΕ που πρόσκεινται στη ΝΔ. Ένας νέος άνθρωπος με περγαμηνές, προβεβλημένο στέλεχος, αναλάμβανε τον δύσκολο ρόλο να κάνει πράξη τις προεκλογικές δεσμεύσεις του κόμματος της. Οι μήνες πέρασαν και όχι μόνο δε δικαίωσε τη φήμη της, αλλά κατάφερε να προκαλέσει αντιδράσεις τόσο σε αντιπάλους όσο και σε φίλιες δυνάμεις. Ασφαλώς το πρόγραμμα της ΝΔ θα γεννούσε έτσι κι αλλιώς συγκρούσεις, οι οποίες, όμως, φούντωσαν και από τις επιλογές της υπουργού, οι οποίες κινήθηκαν στη λογική του δεν ακούω και δεν υπολογίζω κανέναν. Έτσι είναι περισσότερο από σίγουρο πως, όταν θα φύγει, τα αρνητικά πεπραγμένα της θητείας της θα είναι πολλαπλάσια από τα θετικά.

Ας θυμηθούμε, λοιπόν, μερικά από τα κατορθώματα της κας Κεραμέως τα οποία δείχνουν τις αντιλήψεις και την πολιτική της νοοτροπία. Κατάργησε το άσυλο παίρνοντας αφορμή από την ανομία που πράγματι είχε πάρει έκταση σε κάποιους πανεπιστημιακούς χώρους λες και δεν υπήρχε άλλος τρόπος αντιμετώπισης των παραβατών. Η κατάσταση , ωστόσο, ελάχιστα βελτιώθηκε. Εξίσωσε τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων των κολεγίων με εκείνα των πτυχιούχων των πανεπιστημιακών σχολών. Και ενώ έγινε μεγάλη συζήτηση για τη βάση εισαγωγής στα ΑΕΙ δεν ειπώθηκε το ελάχιστο για τους βαθμούς με τους οποίους εγγράφονται οι σπουδαστές στα κολέγια. Προσπάθησε να μετατρέψει τη σχολική αίθουσα σε εκπομπή καθημερινότητας χωρίς να υπολογίζει την προστασία των προσωπικών δεδομένων μαθητών και εκπαιδευτικών. Ακύρωσε τα προγράμματα σπουδών της Ιστορίας, τα οποία ήταν όσο ποτέ αναγκαίο να αναθεωρηθούν , με το επιχείρημα ότι δεν καλλιεργούσαν την εθνική συνείδηση. Το τελευταίο της επίτευγμα το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη σχετίζεται με τις εκλογές για τα υπηρεσιακά συμβούλια.

Η κα Κεραμέως έχοντας προφανώς την έγκριση του Μαξίμου ανακοίνωσε ότι οι εκλογές για τα υπηρεσιακά συμβούλια θα γίνουν μόνο με ηλεκτρονική ψηφοφορία, το Σάββατο 7 Νοεμβρίου. Η απόφαση αυτή προκάλεσε σφοδρότατες αντιδράσεις , αφού σύμφωνα με καταγγελίες πανεπιστημιακών το σύστημα αυτό, το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί στις πρυτανικές εκλογές, είναι διαβλητό και δεν εξασφαλίζει τη μυστικότητα της ψήφου. Οι ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών τοποθετήθηκαν με υπευθυνότητα και ζήτησαν αναβολή των εκλογών και παράταση της θητείας των υπηρεσιακών συμβουλίων για όσο διαρκεί η πανδημία. Η υπουργός, όμως, κώφευσε ξανά και επέλεξε τον δρόμο της αδιαλλαξίας. Η ΟΛΜΕ και Η ΔΟΕ δεν είχαν άλλη επιλογή από το να αποσύρουν τα ψηφοδέλτια από την εκλογική διαδικασία με ομόφωνη απόφαση προκειμένου να προστατεύσουν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, του συνέρχεσθαι και του εξομιλείν. Παρόλα αυτά φημολογείται ότι το υπουργείο σε μια έκρηξη αντιδημοκρατικότητας δε θα δεχτεί την απόσυρση των ψηφοδελτίων, γιατί τάχα υπάρχει νομικό κενό και δεν προβλέπεται διαδικασία παραιτήσεων. Έτσι για πρώτη φορά μετά την πτώση της δικτατορίας υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: ή τα υπηρεσιακά συμβούλια θα αποτελούνται μόνο από διορισμένους ή θα υπάρχουν υποψήφιοι με το ζόρι. Αυτό κι αν είναι τεράστια επιτυχία για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό προσωπικά!!!

Αναμφίβολα οι επιλογές στο χώρο της εκπαίδευσης είναι πολιτικές, ωστόσο αφήνουν το αποτύπωμα τους και οι άνθρωποι. Δυστυχώς, καμιά από τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης δεν έσκυψε πάνω από τα σοβαρά και χρονίζοντα προβλήματα, όπως ,η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, τα απαρχαιωμένα αναλυτικά προγράμματα, η χαμηλή χρηματοδότηση κα. Ειδικά τα τελευταία χρόνια της κρίσης όσοι κυβέρνησαν δε θεράπευσαν τις μεγάλες πληγές που άνοιξαν τα μνημόνια με κυριότερες την απουσία μόνιμων διορισμών και τις χιλιάδες χαμένες διδακτικές ώρες. Επιπλέον στο υπουργείο εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις τοποθετήθηκαν άνθρωποι άσχετοι με το αντικείμενο, οι οποίοι κάνοντας αλλαγές επί αλλαγών προσπάθησαν να αφήσουν το στίγμα τους. Σε έναν χώρο ευαίσθητο, όπως είναι αυτός της εκπαίδευσης, που διαμορφώνει τους αυριανούς πολίτες, θα έπρεπε να κυριαρχεί ο διάλογος, το δημοκρατικό πνεύμα, η συναίνεση και η συνεργασία. Περισσεύει όμως η αλαζονεία και ο αυταρχισμός. Από το πλαίσιο αυτό δεν ξέφυγε ούτε η κ. Κεραμέως. Μόνο που στην περίπτωση της η αντιδημοκρατικότητα και η αδιαλλαξία ξεχείλισαν.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Γιάννης Ανδρουλιδάκης: «Πού είναι η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη;»

Άλλη μια σύνοδος κορυφής τελείωσε χωρίς η Ελλάδα και η Κύπρος να πάρουν ουσιαστικές δεσμεύσεις από τους εταίρους για κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός παρουσίασε σαν επιτυχία το γεγονός ότι κατάφερε να θέσει το ζήτημα της τουρκικής προκλητικότητας, ενώ δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη!!!

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Άλλη μια σύνοδος κορυφής τελείωσε χωρίς η Ελλάδα και η Κύπρος να πάρουν ουσιαστικές δεσμεύσεις από τους εταίρους για κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός, ωστόσο, παρουσίασε σαν επιτυχία το γεγονός ότι κατάφερε να θέσει το ζήτημα της τουρκικής προκλητικότητας, ενώ δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη. Την ίδια στιγμή το Oruc Reis συνέχιζε ανεμπόδιστο τις έρευνες του στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και οι Τουρκοκύπριοι μπαινόβγαιναν χαρωποί στα Βαρώσια ανεμίζοντας τις σημαίες του ψευδοκράτους. Ο κ. Ερντογάν έδειχνε στην πράξη πώς εννοεί τον διάλογο και οι Ευρωπαίοι απλώς εξέφραζαν τη λύπη τους. Επιβεβαιώθηκε ξανά αυτό που ιστορικά είναι γνωστό, ότι δηλαδή στην παγκόσμια σκακιέρα δεν ισχύουν οι κανόνες του διεθνούς δικαίου, αλλά των συμφερόντων.

Οι όποιες αποφάσεις μετατέθηκαν για τον Δεκέμβριο με τη σύμφωνη γνώμη της Ελλάδας. Ο πρωθυπουργός γύρισε με άδεια χέρια και οι απλοί πολίτες αναρωτιούνται τι πρέπει επιτέλους να γίνει για να επέμβει η Ευρώπη και τερματίσει τον τουρκικό τσαμπουκά. Να επιχειρήσουν οι Τούρκοι εναντίον του Καστελόριζου; Αλλά και τότε είναι αμφίβολο αν θα συμβεί. Η ελληνική διπλωματία εγκλωβίστηκε στο ρόλο του καλού και υπάκουου παιδιού που δε φέρνει αντιρρήσεις με αποτέλεσμα να εισπράττει τη μια μετά την άλλη καρπαζιά από την Τουρκία, η οποία γνωρίζει πως η όποια καταδίκη της θα μείνει στα λόγια. Η Ε.Ε. δε φαίνεται πιθανόν να αποφασίσει ούτε εμπάργκο όπλων, γιατί τα λεφτά είναι πολλά, ούτε σοβαρές κυρώσεις οι οποίες θα αποσταθεροποιήσουν την τουρκική οικονομία, γιατί τα συμφέροντα είναι μεγάλα. Η Ελλάδα, λοιπόν, τι θα κάνει, αφού οι Ευρωπαίοι ανέχονται τις πρακτικές του κ. Ερντογάν; Πώς θα αντιδράσει σε έναν ενδεχόμενο νέο ελιγμό της Τουρκίας για να αποφύγει τις κυρώσεις τον Δεκέμβριο;

Η χώρα θα πρέπει να επανασχεδιάσει την τακτική της. Ο δρόμος της διπλωματίας ελάχιστα απέδωσε, αλλά χρειάζεται να μείνει ανοικτός. Παράλληλα, όμως, απαιτούνται και άλλα βήματα για να ανακτήσει το πλεονέκτημα και τη χαμένη της αξιοπρέπεια. Επιτέλους, οφείλει να δείξει αποφασιστικότητα και να υπερασπίσει τις κόκκινες γραμμές που διαχρονικά ισχύουν. Πρώτα-πρώτα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια, όχι μόνο στα νότια της Κρήτης και της Καρπάθου, αλλά και στο Αιγαίο χωρίς καμιά εξαίρεση. Δεν υπάρχει καταλληλότερη ώρα. Δεύτερον να καταστήσει από τώρα σαφές ότι θα χρησιμοποιήσει βέτο στη σύνοδο του Δεκεμβρίου σε συνεννόηση με την Κύπρο, αν δεν υπάρξουν μέτρα που να ικανοποιούν τα δύο κράτη, εναντίον της Τουρκίας. Τέλος είναι ανάγκη περισσότερο από ποτέ να εμποδιστεί με κάθε τρόπο το Oruc Reis, ειδικά αν επιχειρήσει έρευνες, όπως προγραμματίζει, στα 6,5 ναυτικά μίλια έξω από το Καστελόριζο.

Σήμερα φαίνεται πόσο ήταν λάθος η εξαίρεση του ακριτικού αυτού νησιού από την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Η απόφαση αυτή άνοιξε την όρεξη της Τουρκίας η οποία βρίσκεται κοντά σε ένα ακόμη στόχο της, να γκριζάρει δηλαδή μετά τα Ίμια και αυτήν τη θαλάσσια περιοχή. Η ελληνική κυβέρνηση στην πρώτη φάση της κρίσης μετέθεσε τις κόκκινες γραμμές παρά τις μεγαλοστομίες και τους εθνικιστικούς βερμπαλισμούς στελεχών της. Κάτι τέτοιο, αν ξανασυμβεί, θα είναι ολέθριο και απολύτως ταπεινωτικό για τη χώρα.

Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, λοιπόν, είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η Ευρώπη καθόλου δε μοιάζει, όπως είπε ο κ. Μητσοτάκης σε μια άστοχη παρομοίωση που έκανε προκειμένου να δικαιολογήσει την αποτυχία του, με ένα υπερωκεάνιο που στρίβει αργά – αργά και στη συνέχεια ακολουθεί σταθερή πορεία. Όταν έχει συμφέροντα, όπως έπραξε στην περίπτωση των κυρώσεων κατά της Λευκορωσίας, λαμβάνει αποφάσεις πολύ γρήγορα. Το πρόβλημα είναι ότι ο πρωθυπουργός δε φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι το δικό μας σκάφος πλέει σε λάθος κατεύθυνση. Μακάρι αυτό να μην οδηγήσει σε νέες περιπέτειες. Νομίζω ότι όλοι το απεύχονται.

*Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Ελληνοτουρκικός διάλογος και τρίτος Αττίλας

Η κυβέρνηση θέλει να προβάλλει την εικόνα μιας Ελλάδας που έχει τη στήριξη των συμμάχων της. Η πραγματικότητα, ωστόσο, τη διαψεύδει. Ούτε οι Ευρωπαίοι, ούτε οι Αμερικανοί ενδιαφέρονται για το δίκαιο παρά μόνο για τα συμφέροντα τους...

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Οι τουρκικές προκλήσεις δεν έχουν σταματημό. Μετά το τουρκολιβυκό μνημόνιο, τις έρευνες στην ελληνική και κυπριακή υφαλοκρηπίδα, τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, τα σχέδια για τη γαλάζια πατρίδα και την αποστρατικοποίηση των νησιών της μεθορίου, ήρθε η ώρα της Αμμοχώστου. Με ένα κακόγουστο σόου, συνηθισμένο από την τουρκική και τουρκοκυπριακή πλευρά , άνοιξε το παραθαλάσσιο μέτωπο των Βαρωσίων και σε πρώτη ευκαιρία θα ακολουθήσει ο εποικισμός της ευρύτερης περιοχής. Η Τουρκία για πολλοστή φορά καταπατά το διεθνές δίκαιο και κουρελιάζει τα ψηφίσματα του ΟΗΕ.

Η ελληνική και η κυπριακή διπλωματία υπέστησαν μια ακόμη ήττα. Οι αντιδράσεις των συμμάχων σχεδόν ανύπαρκτες. Η ελληνική καταδίκη αναιμική. Η Κύπρος μοιάζει ανυπεράσπιστη. Χωρίς ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις, δίχως ουσιαστική βοήθεια από την Ελλάδα σε αυτές τις κρίσιμες ώρες . Το ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδας – Κύπρου είναι ανενεργό πολύ καιρό. Μάλλον, η ελληνική πλευρά προσανατολίζεται σε διαχωρισμό των τουρκικών προκλήσεων. Φαίνεται πως η κοινή στάση και αντιμετώπιση της τουρκικής ιταμότητας έχει εγκαταλειφθεί. Η κυβέρνηση θεωρεί ότι μπορεί να λύσει το ελληνοτουρκικό πρόβλημα έξω από το κυπριακό , το οποίο είναι βεβαίως διεθνές ζήτημα , αλλά επηρεάζει καθοριστικά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αυτή η διαφαινόμενη αλλαγή στην εξωτερική πολιτική φοβάμαι ότι θα οδηγήσει σε εξελίξεις άκρως αρνητικές για τα κυπριακά και ελληνικά συμφέροντα. Η Κύπρος αφήνεται μόνη , την ώρα που η Τουρκία δηλώνει ότι στόχος της είναι η δημιουργία δύο κρατών και δημιουργεί τετελεσμένα στα Βαρώσια για να ενσωματώσει μελλοντικά την περιοχή στο ψευδοκράτος

Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα από την άρνηση της Ελλάδας να στηρίξει το βέτο που έθεσε η Κύπρος στη σύνοδο των ΥΠΕΞ της Ε.Ε., όταν μπλόκαρε τις κυρώσεις κατά της Λευκορωσίας από τη στιγμή που δεν επιβλήθηκαν και στην Τουρκία. Επιπλέον, η ελληνική πλευρά διαπραγματεύτηκε με τη μεσολάβηση της Γερμανίας την αποχώρηση του Oruc Reis από την ελληνική υφαλοκρηπίδα χωρίς να ζητηθεί κάτι ανάλογο και για τις κυπριακές θάλασσες, όπου τα τουρκικά γεωτρύπανα συνεχίζουν τις έρευνες τους. Τέλος την ημέρα που άνοιξε η περιοχή των Βαρωσίων ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας συναντούσε τον Τούρκο ομόλογό του στην Μπρατισλάβα για να συζητήσουν την ημερομηνία έναρξης των διερευνητικών επαφών.

Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν επιτρέπεται να προετοιμάζεται διάλογος ανάμεσα στις δύο χώρες, όταν βρίσκεται σε εξέλιξη ο τρίτος Αττίλας. Η λογική του να γίνει πάση θυσία για να δείξει η χώρα καλό πρόσωπο στις ευρωπαϊκές αυλές θυσιάζοντας την έμπρακτη στήριξη και την αλληλεγγύη της στην Κύπρο θα οδηγήσει σε νέα και μεγαλύτερα αδιέξοδα. Συμφώνησε να μην υπάρξουν κυρώσεις κατά της Τουρκίας στην πρόσφατη σύνοδο των ηγετών της Ε.Ε. για να μην τορπιλιστεί ο διάλογος. Με χλιαρό τρόπο αντιδρά σε όσα συμβαίνουν στην πολύπαθη Κύπρο για να μην κακοκαρδίσει τον κ. Ερντογάν και τα τινάξει όλα στον αέρα. Αυτός ο δρόμος πού θα καταλήξει όμως;

Η ηττοπάθεια, όπως έχει φανεί, ανοίγει περισσότερο την όρεξη της Τουρκίας. Με πρόσχημα τον διάλογο και τη βοήθεια της Γερμανίας απέφυγε τις κυρώσεις. Για τον ίδιο λόγο θα καθυστερήσει την έναρξη των διερευνητικών επαφών, όσο γίνεται, με στόχο αυτές να ξεκινήσουν μετά τη σύνοδο των ηγετών της Ε.Ε. τον Δεκέμβριο. Η ελληνική διπλωματία βρίσκεται παγιδευμένη στη συμφωνία της για διάλογο. Ελπίζει ότι ίσως να υπάρξει πρόοδος στις σχέσεις των δύο χωρών παραγνωρίζοντας ότι, αν δε βρεθεί λύση στο κυπριακό, ελάχιστα ζητήματα μπορεί να βελτιωθούν. Η υποχωρητικότητα και οι δεσμεύσεις που ανέλαβε απέναντι στη Γερμανία και τις ΗΠΑ θα οδηγήσουν σε νέες ήττες.

Η κυβέρνηση θέλει να προβάλλει την εικόνα μιας Ελλάδας που έχει τη στήριξη των συμμάχων της. Η πραγματικότητα, ωστόσο, τη διαψεύδει. Ούτε οι Ευρωπαίοι, ούτε οι Αμερικανοί ενδιαφέρονται για το δίκαιο παρά μόνο για τα συμφέροντα τους. Και αυτά βρίσκονται, κυρίως, στην Τουρκία. Οι Τούρκοι, επίσης, το γνωρίζουν καλά. Συνηθισμένοι σε λεκτικές καταδίκες συνεχίζουν να δημιουργούν τετελεσμένα σε Κύπρο, Αιγαίο και Μεσόγειο χωρίς να ιδρώνει καθόλου το αυτί του κ. Ερντογάν.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης, είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Γιάννης Ανδρουλιδάκης: Αδιέξοδες πολιτικές

Η κυβέρνηση εγκλωβισμένη σε πάτρωνες και προστάτες, δέσμια εσωκομματικών ισορροπιών οδηγείται σε έναν διάλογο που, πιθανώς, να καταλήξει σε επώδυνο συμβιβασμό για τα συμφέροντα της χώρας και σε ειρηνικό ακρωτηριασμό....

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Τις τελευταίες μέρες η κυβέρνηση βρέθηκε για μια ακόμη φορά σε πολύ δύσκολη θέση. Η στάση και οι αποφάσεις της προκάλεσαν τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης και δημιούργησαν σκεπτικισμό στους πολίτες. Ο ερχομός του κ. Πομπέο, οι ανακοινώσεις της υπουργού Παιδείας για τις μαθητικές καταλήψεις και τα αποτελέσματα της συνόδου κορυφής των ηγετών της Ε.Ε. άφησαν βαθύ και αρνητικό αποτύπωμα στην πολιτική της.

Η επίσκεψη του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ πέρα από αυτό που κάθε φορά σημαίνει, δηλαδή εξάρτηση και υποτέλεια, ανέδειξε κάτι άλλο πολύ σημαντικό: τις διαφορετικές και συγκρουόμενες απόψεις που υπάρχουν στη Ν.Δ. για ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής. Αναφέρομαι στην κοινή ανακοίνωση των υπουργείων Εξωτερικών Ελλάδας και ΗΠΑ στην οποία η συμφωνία με τη Β. Μακεδονία χαρακτηριζόταν ως ιστορική. Στη συνέχεια ο όρος απαλείφθηκε. Αυτή η πρωτοφανής ενέργεια φανερώνει ή ότι στο ΥΠΕΞ υπάρχει ανικανότητα επικίνδυνη για τα συμφέροντα της χώρας ή ότι ο κ. Μητσοτάκης είναι όμηρος της ακραίας πτέρυγας του κόμματος του, η οποία πέτυχε νωρίτερα να μην έρθουν για κύρωση στη Βουλή οι συμφωνίες με τη Β. Μακεδονία απειλώντας ότι θα τις καταψηφίσει. Με εκβιασμούς και εσωκομματικές ακροβασίες, όμως, δεν ασκείται εξωτερική πολιτική. Ο πρωθυπουργός πληρώνει τώρα τη λαϊκιστική στάση που κράτησε απέναντι στο θέμα αυτό, όταν ήταν αντιπολίτευση.

Σοβαρότητα πρόβλημα δημιουργεί και η πολιτική του υπουργείου Παιδείας. Η τελευταία απόφαση της κ. Κεραμέως σχετικά με την τηλεκπαίδευση και τις καταλήψεις οδήγησε ακόμη και τη ΔΑΚΕ σε ριζική διαφωνία. Ανεξάρτητα από την άποψη έχει καθένας για τις καταλήψεις το γεγονός ότι η υπουργός , νομικός ούσα, προσπαθεί να αποκλείσει από την εξ αποστάσεως εκπαίδευση τους μαθητές που συμμετέχουν στις καταλήψεις και να μετατρέψει τους εκπαιδευτικούς σε χαφιέδες με την καταχώριση των απουσιών δείχνει τον πανικό και τη νοοτροπία της. Ποτέ άλλοτε υπουργός δεν ξεστόμισε τέτοια απειλή και δεν επιχείρησε να κάνει τέτοιες διακρίσεις για ένα δικαίωμα συνταγματικά κατοχυρωμένο. Η κ. Κεραμέως από θέση ισχύος πουλά τσαμπουκά σε εφήβους, που έχουν δίκαια αιτήματα, και ο πρωθυπουργός την κρατάει ακόμη στη θέση της. Δεν έχει αντιληφθεί ούτε ποια είναι τα μεγάλα προβλήματα της εκπαίδευσης, ούτε πώς λύνονται. Αγνοεί ποια δυναμική μπορεί να προκύψει από τις αντιδράσεις των νέων. Ας ρίξει μια ματιά στις φωτογραφίες των προκατόχων της, οι οποίες υπάρχουν εκεί στο υπουργείο, και, ίσως, καταλάβει.

Κριτική σε υψηλούς τόνους έκαναν τα κόμματα της αντιπολίτευσης και για τις αποφάσεις της συνόδου κορυφής της Ε.Ε. Η κυβέρνηση, βεβαίως, πανηγυρίζει και ο πρωθυπουργός δηλώνει απολύτως ικανοποιημένος; Αλήθεια από πού προκύπτει αυτή η ευφορία; Από το γεγονός ότι δεν αναφέρεται η λέξη κυρώσεις για την Τουρκία στα συμπεράσματα της συνόδου την ίδια στιγμή που επιβάλλονται στη Λευκορωσία; Από την άρνηση της Γερμανίας και άλλων χωρών να υπάρξει ένας μόνιμος μηχανισμός αυτόματων κυρώσεων σε περίπτωση που συνεχίζονται οι τουρκικές απειλές; Τόσο γρήγορα ξέχασε ο πρωθυπουργός ότι το Oruc Reis για ένα μήνα έκανε έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και για μεγάλο διάστημα συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο σε θαλάσσια οικόπεδα της κυπριακής δημοκρατίας; 

Η Ε.Ε. αφήνει την Τουρκία να εισβάλλει στη Συρία, να επεμβαίνει στη Λιβύη, να εμπλέκεται στη διαμάχη Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν και να γράφει στα παλιά της τα παπούτσια διεθνές δίκαιο και συμφωνίες. Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη έμεινε ξανά στα λόγια. Η Ελλάδα έπεσε στη διπλωματική παγίδα που της έστησε η Τουρκία. Εκείνη ελάχιστα λαβώθηκε από τις αποφάσεις της συνόδου. Απέσυρε το Oruc Reis, ζήτησε διάλογο και έθεσε ανύπαρκτα ζητήματα. Στο μεταξύ απέφυγε τις κυρώσεις, που ήταν ο στόχος της, και ετοιμάζεται να ξαναβγάλει το ερευνητικό πλοίο, αν ο διάλογος αποτύχει. Θα συνεχίσει να προκαλεί μέχρι την επόμενη σύνοδο που θα ξαναβρεί τρόπο να ξεγλιστρήσει.

Η κυβέρνηση εγκλωβισμένη σε πάτρωνες και προστάτες, δέσμια εσωκομματικών ισορροπιών οδηγείται σε έναν διάλογο που, πιθανώς, να καταλήξει σε επώδυνο συμβιβασμό για τα συμφέροντα της χώρας και σε ειρηνικό ακρωτηριασμό. Αδυνατεί να αφουγκραστεί τις ανάγκες των νέων παιδιών και προσπαθεί να τα ταπεινώσει. Το πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο βαθαίνει. Και έκλεισαν, μόλις, 15 μήνες από τότε που ανέβηκε στην εξουσία.

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Το προσφυγικό ήρθε για να μείνει

Όσα έγιναν στη Μόρια, σ’ αυτήν την ντροπή της χώρας, ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενα. Μικρή σημασία έχει πια αν τη φωτιά την έβαλαν οι μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας, οι πρόσφυγες ή οι ντόπιοι ακροδεξιοί. Το ευτύχημα είναι ότι, μάλλον, δεν υπήρξαν θύματα, ενώ θα μπορούσε να είναι εκατοντάδες, από τη στιγμή που 13.000 ψυχές, κατατρεγμένες και κυνηγημένες, θύματα πολέμου οι περισσότερες ζούσαν σε απαράδεκτες συνθήκες.

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Η Ν.Δ., όταν ήταν στην αντιπολίτευση, κρατούσε σκληρή αντιπροσφυγική στάση και κατηγορούσε την τότε κυβέρνηση για έλλειψη σχεδίου. Φαίνεται ότι δεν είχε εκτιμήσει σωστά το πρόβλημα και δεν είχε αντιληφθεί ότι το προσφυγικό ήρθε για να μείνει. Συνέχισε να το αντιμετωπίζει με λεκτικούς εντυπωσιασμούς , μεγάλα λόγια και λαϊκισμό. Μόλις, όμως, πήρε την εξουσία βρέθηκε μπροστά στην πραγματικότητα. Επειδή δε ούτε κι εκείνη είχε ολοκληρωμένη πρόταση άρχισε τις αποσπασματικές κινήσεις(κατάργηση και επανίδρυση του υπουργείου μεταναστευτικής πολιτικής, επεισόδια στη Λέσβο κ.α.) Σήμερα εξακολουθεί να εναρμονίζεται με τις ακραίες πολιτικές των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών λες και η Ελλάδα βρίσκεται στην ίδια θέση με αυτές. Παραγνωρίζει ότι το προσφυγικό πρόβλημα είναι εδώ και όχι στην Ευρώπη, που έκλεισε τα σύνορα της και ύψωσε τείχη και φράκτες. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ , των προσφύγων που λιάζονται, αποδέχτηκε να γίνει η χώρα ένα hot spot. Η τωρινή δεν έχει πλάνο να το διαχειριστεί και μοιάζει αδύναμη να δώσει ουσιαστικές λύσεις.

Όσα έγιναν στη Μόρια, σ’ αυτήν την ντροπή της χώρας, ήταν λίγο -πολύ αναμενόμενα. Μικρή σημασία έχει πια αν τη φωτιά την έβαλαν οι μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας, οι πρόσφυγες ή οι ντόπιοι ακροδεξιοί. Το ευτύχημα είναι ότι, μάλλον, δεν υπήρξαν θύματα, ενώ θα μπορούσε να είναι εκατοντάδες, από τη στιγμή που 13.000 ψυχές, κατατρεγμένες και κυνηγημένες, θύματα πολέμου οι περισσότερες ζούσαν σε απαράδεκτες συνθήκες. Οι εικόνες που είδαμε στη συνέχεια με ανθρώπους να κοιμούνται σε δρόμους και νεκροταφεία, μικρά παιδιά να βρίσκουν καταφύγιο σε κάδους σκουπιδιών και χαρτόκουτα ταιριάζουν σε χώρα βαρβαρική κι όχι πολιτισμένη, η οποία έχει στοιχειώδη ανθρωπισμό και σέβεται εμπράκτως τα δικαιώματα των προσφύγων.

Όσο το προσφυγικό θα συνεχίσει να θεωρείται απειλή, τόσο θα βλέπουμε ανάλογες σκηνές. Κανείς, βεβαίως, δεν πρέπει να παραβλέπει ότι η Τουρκία το χρησιμοποιεί σαν όπλο για να πετύχει βραχυπρόθεσμους και μελλοντικούς στόχους και ότι θα επιχειρήσει να το αξιοποιήσει, όταν κρίνει πως η στιγμή είναι κατάλληλη, ωστόσο, τίποτα δε δικαιολογεί αυτήν την αθλιότητα που υπάρχει στα περισσότερα ΚΥΤ. Το πρόβλημα δεν επιλύεται με την παρουσία ΜΑΤ και άλλων ειδικών δυνάμεων, τη χρήση χημικών , τη βία , ούτε με τη δράση ακραίων ντόπιων, των πολιτοφυλάκων, οι οποίοι λειτουργούν με κανόνες παρακράτους. Ούτε αντιμετωπίζεται με τη δημιουργία νέου προσφυγικού καταυλισμού στο Καρά Τεπέ και με τη μετατροπή των ΚΥΤ σε κάστρα και φυλακές και κλειστά κέντρα κράτησης. Οι τακτικές αυτές θα δημιουργήσουν νέες Μόριες και θα οξύνουν την κατάσταση.

Είναι φανερό ότι η προσφυγική πολιτική πρέπει να αναθεωρηθεί και να τεθεί σε νέο πλαίσιο. Με δεδομένο ότι δεν μπορεί η χώρα να συνεχίσει να ζητιανεύει από τη «φιλάνθρωπη» Ευρώπη να δεχτεί πρόσφυγες και να παζαρεύει αριθμούς, υπάρχει λύση, εφικτή και ρεαλιστική, η οποία έχει υποδειχτεί από πολλές και διαφορετικές κατευθύνσεις. Οι πρόσφυγες και όσοι δικαιούνται άσυλο για πολλούς λόγους χρειάζεται να απομακρυνθούν από τη Λέσβο και τα άλλα νησιά της παραμεθορίου, να μετακινηθούν και να απλωθούν στην ενδοχώρα σε ανοιχτές δομές. Έτσι και τα νησιά θα αποσυμφορηθούν και θα ανασάνουν και οι άνθρωποι αυτοί θα έρθουν σε επαφή με τους ντόπιους και θα ενταχθούν ομαλότερα στην ελληνική κοινωνία. Αν η ελληνική κυβέρνηση συνεχίσει να μην αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος μιας τέτοιας απόφασης και να φοβάται τις αντιδράσεις που θα προκληθούν από ορισμένα στελέχη της και κάποιες τοπικές κοινωνίες και αν το προσφυγικό εξακολουθήσει να είναι θέμα φτηνής αντιπαράθεσης των δύο μεγάλων κομμάτων, τότε είναι ορατός ο κίνδυνος ένα πρόβλημα διεθνές και ευρωπαϊκό να μετατραπεί σε ελληνοτουρκικό και να προστεθεί στα ήδη υπάρχοντα. Και αυτό, θεωρώ, ότι καμιά υπεύθυνη πολιτική δύναμη δε θα το ήθελε.

                                                        ________________

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

**Το κείμενο εκφράζει τις προσωπικές απόψεις του αρθρογράφου

Στην Ελλάδα του 2020

Στην Ελλάδα του 2020 η Παιδεία και ο πολιτισμός θα έπρεπε να αποτελούν προτεραιότητα για τη χώρα. Αυτά, ωστόσο, μοιάζει να είναι ψιλά γράμματα για τις πολιτικές εκείνες που βάζουν το κέρδος πάνω από τους ανθρώπους και δίνουν στον πολιτισμό τον ρόλο επαίτη, για τους κάθε είδους κλακαδόρους και για τα μέσα που πλουσιοπάροχα επιδοτήθηκαν στην περίοδο της πανδημίας για να διατηρήσουν πάση θυσία ένα φτιαχτό φιλολαϊκό προφίλ του κ. Μητσοτάκη. Όσο για την Παιδεία και τον πολιτισμό άλλα λόγια ν΄ αγαπιόμαστε...

(*)του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Οι ανέφελες μέρες της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη φαίνεται να τελειώνουν. Αντιμέτωπη με μια σειρά προβλημάτων οδηγείται σε αντιφάσεις και αδιέξοδα. Κι αν αυτό δεν καταγράφεται καθαρά στις δημοσκοπήσεις οφείλεται στο γεγονός ότι η αντιπολίτευση δεν κατόρθωσε να αρθρώσει ένα λόγο πειστικό και ειδικά η αξιωματική ταλανίζεται, επιπλέον, από εσωτερικά προβλήματα και ξεκαθαρίσματα λογαριασμών. Την ελληνική κοινωνία το τελευταίο διάστημα εκτός από την τουρκική προκλητικότητα την απασχόλησαν θέματα των υπουργείων Πολιτισμού και Παιδείας.

Αν δεν υπήρχαν τα προβλήματα με την Τουρκία, η κ. Κεραμέως θα είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον. Τα σχολεία ετοιμάζονται να ανοίξουν και η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών βλέπει ότι αυτό γίνεται χωρίς ουσιαστική προετοιμασία. Διαβάζουν για τα μέτρα που πήρε για παράδειγμα η Ιταλία και για μια ακόμη φορά κουνούν μελαγχολικά το κεφάλι. Στη χώρα μας οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί μετατρέπονται σε πειραματόζωα και υποχρεώνονται να κάνουν μάθημα σε τάξεις, όπου θα επικρατήσει συνωστισμός. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει γιατί τον Μάιο με λιγότερα κρούσματα στις τάξεις υπήρχαν 15 μαθητές και τώρα με πολλαπλάσια θα υπάρχουν πάνω από 24-25 στις πόλεις και στις κωμοπόλεις της χώρας. Η προσπάθεια της κ. Κεραμέως να παραπλανήσει την κοινωνία λέγοντας ότι ο αριθμός θα είναι 17 προκάλεσε τη γενική θυμηδία και έπεσε στο κενό. Ας είναι καλά ο κ. Γαβρόγλου που της πέταξε σανίδα σωτηρίας. Για τον ίδιο λόγο εκτέθηκε και ο κ. Μαγιορκίνης ο οποίος δήλωσε πως αν υπάρξουν διορισμοί περισσότερων εκπαιδευτικών για να διδάξουν σε τμήματα των 15 μαθητών θα υπάρξει μεγαλύτερη διασπορά του ιού !!! Τέτοιου είδους τοποθετήσεις δίνουν βάσιμα επιχειρήματα στον καθένα να σκεφτεί ότι η επιστήμη τίθεται στην υπηρεσία της προπαγάνδας.

Το υπουργείο Παιδείας προβάλλει ως μέσα προστασίας δίπλα στο συχνό πλύσιμο των χεριών τη μάσκα και το παγούρια. Η κ. Κεραμέως ήταν εκείνη που λίγες μέρες πριν έλεγε ότι η μάσκα αποτελεί προσωπικό αντικείμενο και ότι είναι ευθύνη του καθενός να προμηθεύσει το παιδί του. Μετά το μεγαλοπρεπές άδειασμα που έφαγε από την απόφαση του πρωθυπουργού να χορηγηθούν δωρεάν μάσκες σε μαθητές και εκπαιδευτικούς, γιατί υπήρχαν σφοδρές αντιδράσεις που , πιθανώς, να μετατρέπονταν σε χαμένες ψήφους, ασχολείται με τα παγούρια των μαθητών. Στήνει σόου και φωτογραφίζεται μπροστά στα πολύχρωμα παγουράκια με ύφος πλασιέ αδικώντας τη θεσμική θέση που έχει , αλλά και την προσφορά του ιδρύματος Λασκαρίδη. Κωφεύει, εντούτοις, όταν ερωτάται γιατί δε γίνονται έλεγχοι για κορονοϊό σε μαθητές και εκπαιδευτικούς και ποιος θα φέρει την ευθύνη αν υπάρξει μεγάλη διασπορά του ιού στα σχολεία, αφού δε θα υπάρχει η απόσταση του 1,5 μέτρου.

Την επικαιρότητα, ακόμη, απασχόλησε αρνητικά και η υπουργός Πολιτισμού κ. Μενδώνη απαντώντας στο αίτημα χιλιάδων κατοίκων της Καλαμάτας, επώνυμων και ανώνυμων, φορέων , συλλόγων κα, οι οποίοι στήριξαν την πρωτοβουλία που πήρε ο δημοσιογράφος κ. Ηλίας Μπιτσάνης για την ανάδειξη των αρχαίων που βρίσκονται στην περιοχή του ναού της Υπαπαντής με την ευκαιρία της ανάπλασης της ομώνυμης πλατείας. Αίτημα τους να βγει στο φως η ιστορία της πόλης που είναι θαμμένη. Η κατάχωση τα προστατεύει καλύτερα από την ανάδειξη τους, τόνισε κυνικά και στη συνέχεια πέταξε το μπαλάκι στο Δήμο και έδειξε μια λύση γραφειοκρατική με αμφίβολο τελικό αποτέλεσμα . Τέτοιες απαράδεκτες τοποθετήσεις προκαλούν οργή και αγανάκτηση και αποτελούν προσβολή για την πόλη και τους πολίτες. Το αυτό ισχύει και για τις Μυκήνες που κάηκαν. Ασφαλώς και δεν ευθύνεται η κ. Μενδώνη για ό, τι συνέβη. Δεν έχει δικαίωμα , όμως, να ωραιοποιεί την πραγματικότητα και να αναγγέλλει δημόσια ότι οι τουρίστες θα βλέπουν λίγο καμένο έδαφος, ούτε να ισχυρίζεται με τόση βεβαιότητα ότι δεν προκλήθηκε ζημιά στα μνημεία. Οι φωτογραφίες άλλα δείχνουν. Το τι έχει συμβεί ακριβώς θα φανεί τον χειμώνα με τις βροχές. Λίγη σύνεση δε θα έβλαπτε.

Στην Ελλάδα του 2020 η Παιδεία και ο πολιτισμός θα έπρεπε να αποτελούν προτεραιότητα για τη χώρα. Αυτά , ωστόσο, μοιάζει να είναι ψιλά γράμματα για τις πολιτικές εκείνες που βάζουν το κέρδος πάνω από τους ανθρώπους και δίνουν στον πολιτισμό τον ρόλο επαίτη, για τους κάθε είδους κλακαδόρους και για τα μέσα που πλουσιοπάροχα επιδοτήθηκαν στην περίοδο της πανδημίας για να διατηρήσουν πάση θυσία ένα φτιαχτό φιλολαϊκό προφίλ του κ. Μητσοτάκη. Όσο για την Παιδεία και τον πολιτισμό άλλα λόγια ν΄ αγαπιόμαστε.

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας.

πηγή: iskra.gr