Η Ελλάδα της Μάνδρας

Η τραγωδία της Μάνδρας από όσα μαθαίνουμε εκ των υστέρων ήταν αναμενόμενη. Η περιοχή έχει χτιστεί ανάμεσα σε δύο μεγάλα ρέματα τα οποία μπαζώθηκαν. Τι κι αν οι καθηγητές του Πολυτεχνείου προειδοποιούσαν, κανείς δεν άκουγε. Στα λασπόνερα της Μάνδρας ναυάγησε το παλιό, το διεφθαρμένο και το ασύδοτο νεοελληνικό κράτος. Μακάρι και να θαφτεί οριστικά με αφορμή το οδυνηρό αυτό γεγονός. 

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Πέρυσι ήταν η Καλαμάτα. Φέτος η Μάνδρα. Αύριο ποια περιοχή έχει σειρά; Το νεοελληνικό κράτος των παράνομων εξυπηρετήσεων χρόνο με το χρόνο βουλιάζει στα σαθρά θεμέλια που στήθηκε, καίγεται από την ανοργανωσιά του και καταρρέει από την ανυποληψία και το λαϊκισμό. Οι πολιτικές επιλογές όσων κυβέρνησαν τη χώρα έχοντας σαν πυξίδα το ρουσφέτι, την αρπαχτή, τη διαφθορά και τα παραθυράκια στους νόμους έφτιαξαν ένα κράτος, όπου όλα σχεδόν επιτρέπονται. Έτσι σε πολλές περιοχές της χώρας με την ανοχή , πιθανώς και την παρότρυνση όσων διοικούσαν σε κεντρικό, περιφερειακό (νομαρχιακό παλαιότερα) και τοπικό επίπεδο χτίστηκαν πολλές Μάνδρες πάνω σε μπαζωμένα ρέματα, καμένα δάση, καταπατημένους αιγιαλούς. Οι πλούσιοι με τις βίλες σε περιοχές φιλέτα, οι μικροαστοί με τα εξοχικά τους για παραθερισμό και ο φτωχός λαός με το κεραμίδι για να μη βρέχεται το κεφάλι του.

Τα πελατειακά δίκτυα, βεβαίως, δεν εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια. Προϋπήρχαν και λειτουργούσαν ήδη από την περίοδο της οθωμανικής σκλαβιάς , αλλά διογκώθηκαν με την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Ονομαστός στο είδος ο Ιωάννης Κωλέττης. Σιγά –σιγά και σταθερά το ρουσφέτι και η παρανομία γιγαντώθηκαν στη χώρα. Η εξαγορά των συνειδήσεων φούντωσε. Ήταν αυτονόητο ότι ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων επέλεγε με μοναδικό κριτήριο το βόλεμα και τις υποσχέσεις που του έδιναν. Με γρήγορο ρυθμό περάσαμε από τα φτωχόσπιτα και τις παράγκες που έστησαν οι πρόσφυγες της μικρασιατικής καταστροφής δίπλα στα ρέματα στη Νέα Ιωνία , την Κοκκινιά και αλλού στη συστηματική καταπάτηση εκτάσεων και στην άναρχη δόμηση τους. Ακόμη ηχούν στα αυτιά μου, όταν ήμουν μαθητής, ραδιοφωνικές διαφημίσεις όπου μπορούσε να αγοράσει κανείς σε καταπατημένες δασικές περιοχές «αγροτεμάχια με φως νερό και τηλέφωνο».

Κάπως έτσι φτάσαμε να πλημμυρίζει παλαιότερα ο Ποδονίφτης, η Καλαμάτα και κατ επανάληψη τα τελευταία χρόνια η Δυτική Αττική και η ευρύτερη περιοχή της Μάνδρας. Πόσα από τα εκατοντάδες ρέματα της Αττικής είναι σήμερα ανοιχτά και καθαρισμένα; Πόσοι ξεροπόταμοι στη υπόλοιπη Ελλάδα έχουν μπαζωθεί και χτιστεί; Πόσες υποσχέσεις έχουν δοθεί για αντιπλημμυρικά έργα σε περιοχές που αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα χωρίς να έχει γίνει τίποτα; Πόσοι τοπικοί άρχοντες δικάστηκαν για παρανομίες που έκαναν στην οριοθέτηση των χειμάρρων; Πόσες αυθαίρετες κατασκευές σε καταπατημένα ρέματα γκρεμίστηκαν;

Ας απαντήσει πρώτα η πολιτεία σε αυτά τα ερωτήματα και ας αφήσει την πονοψυχιά και τα πυροτεχνήματα τύπου «εθνικό πένθος», τα οποία ούτε ακουμπάνε, ούτε λύνουν το πρόβλημα. Ας σκουπίσουν ο κ  Μητσοτάκης και η κα Γεννηματά τα υποκριτικά τους δάκρυα για τον πόνο των πληγέντων. Τα κόμματα τους, τα οποία κυβέρνησαν τη χώρα για 40 χρόνια, έχουν τεράστιες ευθύνες για τις πολλές Μάνδρες που δημιουργήθηκαν . Αυτά εξέθρεψαν τη λογική της αδιαφορίας για το περιβάλλον και της πάρτης μου. Οι ευθύνες τους δεν ξεπλένονται ούτε με τα νερά του Νιαγάρα. Ας σταματήσει η περιφερειάρχης , η κα Δούρου, τις ένοχες κραυγές και τις μηνύσεις και ας μας εξηγήσει γιατί δεν υλοποίησε τα αντιπλημμυρικά έργα που υποσχόταν προεκλογικά. Επιπλέον, ας μπει πια ένα τέρμα στην αθώωση του λαού. Έχει και εκείνος τις ευθύνες που του αναλογούν, όταν καταπατεί και χτίζει, όπου τον βολεύει. Τέλος, ας μας απαντήσει ο αρμόδιος για το ΕΣΠΑ υπουργός αν θα συνεχίσει να στηρίζει χρηματοδοτικά την κατασκευή ανοιχτού θεάτρου στην Καλαμάτα, στην όχθη του Νέδοντα, ο οποίος, αν φουσκώσει, θα πνίξει την πόλη , όπως οι πολλοί προειδοποιούν. Θα επικρατήσει η κοινή λογική ή ο πολιτικαντισμός θα κυριαρχήσει για μια ακόμη φορά;

Η τραγωδία της Μάνδρας από όσα μαθαίνουμε εκ των υστέρων ήταν αναμενόμενη. Η περιοχή έχει χτιστεί ανάμεσα σε δύο μεγάλα ρέματα τα οποία μπαζώθηκαν. Τι κι αν οι καθηγητές του Πολυτεχνείου προειδοποιούσαν, κανείς δεν άκουγε. Στα λασπόνερα της Μάνδρας ναυάγησε το παλιό, το διεφθαρμένο και το ασύδοτο νεοελληνικό κράτος. Μακάρι και να θαφτεί οριστικά με αφορμή το οδυνηρό αυτό γεγονός.

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

πηγή: iskra.gr

Κορδέλες, ψίχουλα…και εκλογές

Είναι φανερό ότι οι κεντρικές πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο και ότι αναζητά φυγή προς τα εμπρός. Η αποτυχία της πολιτικής της είναι εμφανής σε όλους τους τομείς, αλλά ειδικά σε εκείνον της οικονομίας...

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Το τελευταίο διάστημα στη χώρα παρουσιάζεται έντονη κινητικότητα η οποία ερμηνεύεται πολλαπλώς. Η αρχή έγινε με την ανακοίνωση της κυβέρνησης ότι θα διανείμει 617 εκατομμύρια ως εφάπαξ βοήθημα σε όσους παίρνουν σύνταξη κάτω από 850 ευρώ. Κάποιοι στην κίνηση αυτή αναζήτησαν το κοινωνικό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ άλλοι το χαρακτήρισαν ως λαϊκίστικη εξαγγελία. Τι κρύβεται, αλήθεια, πίσω από τη μεταμόρφωση του κ. Τσίπρα σε Αϊ –Βασίλη, ο οποίος μοίρασε ψυχία παραμονές Χριστουγέννων, τα οποία στην πραγματικότητα προέρχονταν από την αφαίμαξη του ελληνικού λαού;

Η ενέργεια αυτή, όπως η περιοδεία στην Κρήτη και τα εγκαίνια του αυτοκινητόδρομου στην Καλαμάτα, νομίζω ότι δεν είναι ξεκομμένα, αλλά δηλωτικά των σχεδίων που επεξεργάζεται το επιτελείο του Μαξίμου. Η κυβέρνηση το αρνείται, αλλά φαίνεται πως η χώρα έχει μπει σε προεκλογική τροχιά. Η ρητορική του πρωθυπουργού είναι χαρακτηριστική. «Ενεργοποιείται ο δότης», είπε σε μια έξαρση δημαγωγίας κατά τη συζήτηση που έγινε στη Βουλή για τον προϋπολογισμό. Το γεγονός ότι η ανακοίνωση για το βοήθημα έγινε με διάγγελμα και προβλήθηκε ως υλοποίηση μιας προεκλογικής δέσμευσης του ΣΥΡΙΖΑ (επαναφορά 13ης σύνταξης) λέει πολλά. Η εκτίμηση ότι οι κάλπες αργά η γρήγορα και πάντως μέχρι το καλοκαίρι, μάλλον, θα στηθούν στηρίζεται σε σοβαρές ενδείξεις.

Είναι φανερό ότι οι κεντρικές πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο και ότι αναζητά φυγή προς τα εμπρός. Η αποτυχία της πολιτικής της είναι εμφανής σε όλους τους τομείς, αλλά ειδικά σε εκείνον της οικονομίας. Όχι μόνον δεν πήρε το ελάχιστο στο ζήτημα του χρέους, στο οποίο είχε πολλά επενδύσει, αλλά ο ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερότητας πάγωσε τα βραχυπρόθεσμα μέτρα που είχαν ανακοινωθεί πριν από μέρες. Επίσης οι δανειστές ζήτησαν γραπτή(!) δέσμευση ότι το επίδομα καταβλήθηκε εφάπαξ θυμίζοντας το δάσκαλο που βάζει το μαθητή να γράψει πως δε θα το ξανακάνει. Αν ο κ. Τσίπρας αποδεχτεί κάτι τέτοιο θα οδηγήσει τη χώρα από την ταπείνωση, που βρίσκεται σήμερα, στον απόλυτο εξευτελισμό.

Επιπλέον εκείνο που σιγά-σιγά ψιθυριζόταν ακούγεται όλο πιο καθαρά. Βρισκόμαστε μπροστά στο 4ο μνημόνιο. Το ομολογούν και προετοιμάζουν την κοινωνία. Οι εκτιμήσεις των δανειστών κάνουν λόγο για κενό 4,6 δις τη διετία 2019-2020. Το ερώτημα, πια, είναι όχι αν θα έρθει το επόμενο μνημόνιο, αλλά ποιος θα το υπογράψει. Ο κ. Τσίπρας ή ο κ. Μητσοτάκης; Έτσι τινάζεται στον αέρα η πρόβλεψη της κυβέρνησης για ανάκαμψη μέσα στο 2017 και για έξοδο από τα μνημόνια το 2018.

Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση και με δεδομένα την ένταση με την Τουρκία και το τεράστιο πρόβλημα του προσφυγικού ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ αναζητά σωσίβιο. Ξεκίνησε περιοδείες για να καταγράψει κλίμα μετά τη διανομή του πλεονάσματος και να μελετήσει τα επόμενα βήματα . Εκμεταλλεύεται τη ρευστή κατάσταση που υπάρχει στην Ευρώπη, λόγω των εκλογών στη Γαλλία , στη Γερμανία και ίσως στην Ιταλία. Μοιράζει ψίχουλα και βλέπει στο βάθος κάλπες. Θέλει να δείξει ότι κυβερνά ο ίδιος τη χώρα και όχι η τρόικα και ότι παρά την κρίση μπορεί να κάνει κοινωνική πολιτική.

Ετούτα συμβαίνουν παραμονές γιορτών σε μια χώρα που ζει την πιο καταστροφική της περίοδο μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η κοινωνία σε βαθιά μελαγχολία ισορροπεί στο όριο του γκρι και του μαύρου. Χιλιάδες οικογένειες δεν μπορούν να αγοράσουν τα απαραίτητα και άλλα τόσα νοικοκυριά ήδη ξεπαγιάζουν. Ο πρωθυπουργός τζογάρει και ετοιμάζεται να παίξει το χαρτί των εκλογών με ατού το επίδομα, την καλύτερη εφαρμογή του μνημονίου, αλλά και με έναν άσο που δεν είναι άλλος από τον αρχηγό της ΝΔ., τον αδίστακτο υπουργό των απολύσεων. Όλα αυτά θα πέσουν στο τραπέζι, όταν έρθει η ώρα και θα ξαναζήσουμε δικομματικά μεγαλεία του παρελθόντος. Στο μεταξύ σε ένα μίγμα εθνικολαϊκισμού ταξιδεύει στην Αβάνα και θυμάται τις αριστερές καταβολές του, υψώνει, τάχα, το ανάστημα του στον κ. Σόιμπλε, επιτρέπει σε υπουργούς και βουλευτές του να πουλούν τσαμπουκά παρέα με χρυσαυγίτες από το Καστελόριζο στον κ. Ερντογάν και με όχημα το νεοφιλελευθερισμό κρατάει σταθερά τη χώρα στο ευρώ. Και η Ελλάδα 7 χρόνια στη δίνη μιας καταστροφικής πορείας. Ως πότε άραγε; 

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

Πολυτεχνείο - 43 χρόνια μετά : Τα οράματα δεν ξεπουλιούνται

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι κάποιοι πρωταγωνιστές της λεγόμενης γενιάς του Πολυτεχνείου έπαιξαν και παίζουν αρνητικό ρόλο στην πολιτική σκηνή κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, υπάρχουν βεβαίως και πολλοί άλλοι οι οποίοι δεν εξαργύρωσαν τον αγώνα τους για μια θέση και αγωνίζονται ακόμα για την εκπλήρωση των ονείρων που είχαν για την κοινωνία και τον τόπο…

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Σε λίγα 24ώρα συμπληρώνονται 43 χρόνια από την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο , η οποία διέλυσε το φόβο και την απογοήτευση που είχε κυριαρχήσει και σκόρπισε την καταχνιά συμβάλλοντας καταλυτικά στην πτώση της 7χρονης δικτατορίας. Μισό περίπου αιώνα μετά οι εξελίξεις σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο είναι άκρως αρνητικές και βρίσκονται σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που οραματίστηκαν οι φοιτητές . Τα ιδανικά τους , ωστόσο , παραμένουν, νομίζω, επίκαιρα και ο αγώνας τους ζητά επιτακτικά δικαίωση, παρά την αρνητική συγκυρία και παρά την κακοποίηση που δέχτηκαν.

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι κάποιοι πρωταγωνιστές της λεγόμενης γενιάς του Πολυτεχνείου συνέβαλαν σε αυτό. Έπαιξαν αρνητικό ρόλο στην πολιτική σκηνή κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, διοίκησαν, ανέβηκαν σε αξιώματα, αγάπησαν την εξουσία και τη δημοσιότητα, πήραν σημαντικές για τον τόπο αποφάσεις, ψήφισαν μνημόνια και ξεπούλησαν τη χώρα. Υπάρχουν βεβαίως και πολλοί άλλοι οι οποίοι δεν εξαργύρωσαν τον αγώνα τους για μια θέση και αγωνίζονται ακόμα για την εκπλήρωση των ονείρων που είχαν για την κοινωνία και τον τόπο. 43 χρόνια μετά οι μουσάτοι φοιτητές έγιναν ψαρομάλληδες και πέρασαν τα 60. Είναι άδικο να ταυτίσουμε την ιδιοτελή συμπεριφορά συγκεκριμένων προσώπων με μια γενιά και τα ιδεώδη της. Πρέπει να γίνει σαφές ότι οι άνθρωποι ξεπουλιούνται, τα οράματα, όμως, όχι.

Σήμερα η χώρα μας έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους και βρίσκεται αλυσοδεμένη από το ευρώ και τα μνημόνια. Το χάσμα πλουσίων-φτωχών έχει διευρυνθεί, εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας είναι κάτω από το όριο όχι της φτώχειας, αλλά της εξαθλίωσης, η ανεργία καλπάζει , κοινωνικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν από την εποχή της γαλλικής επανάστασης χάθηκαν και τα δημόσια αγαθά της υγείας και της παιδείας είναι τα πρώτα θύματα μιας σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Οι αποφάσεις του λαού, ακόμη και όταν λαμβάνονται με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας, δε γίνονται σεβαστές, απειλούνται τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών, το κοινοβούλιο έχει μετατραπεί σε υπηρέτη και φερέφωνο των δανειστών και κάποιοι πανηγυρίζουν στις στάχτες μιας καμένης πατρίδας. Σε τέτοιες συνθήκες το σύνθημα για «ψωμί- παιδεία- ελευθερία» όχι μόνο είναι επίκαιρο, αλλά πρέπει να ξαναγίνει κυρίαρχο αίτημα της κοινωνίας.

Ζούμε σε ένα διεθνές περιβάλλον το οποίοι χαρακτηρίζεται από συντηρητική στροφή και παρατηρείται άνοδος των ποσοστών των ναζιστικών , φασιστικών και εθνικιστικών κομμάτων. Η εκλογή του ακροδεξιού Τραμπ στις ΗΠΑ εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο. Η Ευρώπη έχει μετατραπεί σε τσιράκι της Γερμανίας και ταυτόχρονα ταμπουρώνεται στα εθνικά κράτη υψώνοντας τείχη και φράχτες για να μην μολυνθεί από τον «προσφυγικό ιό». Δείχνει το απάνθρωπο και ξενοφοβικό της πρόσωπο την ίδια στιγμή που παιδιά σαν τον Αϊλάν πνίγονται στα νερά της Μεσογείου. Η δημοκρατία στη Γηραιά Ήπειρο στραπατσάρεται και οι εκβιασμοί και οι απειλές είναι στην ημερήσια διάταξη. Οι αγορές και η παγκοσμιοποίηση επιβάλλουν τη θέληση τους , η εκμετάλλευση των ανίσχυρων κρατών από τα ισχυρά είναι νόμος και οι πόλεμοι, η προσφυγιά και οι επεμβάσεις αυξάνονται. Σε έναν τέτοιο κόσμο τα αιτήματα των φοιτητών του Νοέμβρη για ήττα του ιμπεριαλισμού, για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη , για αυτοδιάθεση των λαών , για προκοπή και εθνική ανεξαρτησία δεν είναι απλά διαχρονικά, αλλά βρίσκονται σε πρώτη προτεραιότητα.

Τα οράματα της γενιάς του Πολυτεχνείου μπορεί κάποια στιγμή να υποχώρησαν και να βρέθηκαν στο περιθώριο. Κάποιοι προσπάθησαν να τα οικειοποιηθούν και άλλοι να μας πείσουν ότι δικαιώθηκαν. Η αλήθεια , εντούτοις, είναι ότι παραμένουν ανεκπλήρωτα. Σήμερα στη μουγκή και θλιμμένη εποχή μας μοιάζουν έτοιμα να εμπνεύσουν ξανά πλατιά στρώματα , τους εργαζόμενους , τους άνεργους, τους απελπισμένους, τους πολίτες που πονάνε ετούτον τον τόπο, την κοινωνία και τις συλλογικές της εκφράσεις και να οδηγήσουν σε νίκη και σε αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των πολλών.

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ: Η επικύρωση της μνημονιακής μετάλλαξης

Εκείνο που χαρακτήρισε το συνέδριο ήταν τα μεγάλα λόγια, τα οποία ακούστηκαν για μια ακόμη φορά από τον ίδιο εκφωνητή. Αυτό που φάνηκε έντονα ήταν η αγωνιώδης προσπάθεια του κ. Αλέξη Τσίπρα να τονώσει το κουρασμένο ακροατήριο του, να ανεβάσει τη χαμηλή αυτοπεποίθηση των συνέδρων και να δημιουργήσει προσδοκίες...

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη* 

Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ τα είχε όλα ή σχεδόν όλα. Από τις γραφικότητες του άτυπου εκπροσώπου της Εκκλησίας της Ελλάδας, κ. Καμμένου με την προσφώνηση «σύντροφοι και συντρόφισσες», η οποία έγινε δεκτή με ενθουσιασμό , μέχρι την παρουσία (άραγε και την ένταξη;) πρώην κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ, τα οποία έχουν συμβάλει στη μεταπολιτευτική σαπίλα του πολιτικοοικονομικού συστήματος της χώρας. Από την εμφάνιση αστυνομικών με πολιτικά μέσα στο συνεδριακό χώρο ( έτσι καταντούν όσοι πρωθυπουργοί χάνουν τη λαϊκή υποστήριξη να φοβούνται και τη σκιά τους) μέχρι τη διατύπωση «διαφωνιών» από σημαίνοντα μέλη του κόμματος και της κυβέρνησης. Διάλογος ουσιαστικός, όμως, φαίνεται να μην έγινε. Το βέβαιο είναι ότι οι αποφάσεις κινήθηκαν αυστηρά μέσα στο μνημονιακό πλαίσιο. Εξάλλου ο πρωθυπουργός φρόντισε εγκαίρως να υπενθυμίσει στα Λατινικά ότι οι συμφωνίες τηρούνται.

Εκείνο που χαρακτήρισε πάντως το συνέδριο ήταν τα μεγάλα λόγια, τα οποία ακούστηκαν για μια ακόμη φορά από τον ίδιο εκφωνητή. Αυτό που φάνηκε έντονα ήταν η αγωνιώδης προσπάθεια του κ. Τσίπρα να τονώσει το κουρασμένο ακροατήριο του, να ανεβάσει τη χαμηλή αυτοπεποίθηση των συνέδρων και να δημιουργήσει προσδοκίες. Έτσι δανείστηκε σλόγκαν του ΠΑΣΟΚ ( να ξανασηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα) και λόγια του Ηλιού, χρησιμοποίησε φράσεις γεμάτες βερμπαλισμό και ποιητικές εκφράσεις και έδωσε ξανά υποσχέσεις για διευθέτηση του χρέους σύντομα. Μάλιστα υπογράμμισε ότι δε θα δεχτεί άλλες αναβολές. Λίγο αργότερα το αφεντικό του, ο κ. Σόιμπλε, του τράβηξε το αυτί και τον επανέφερε στην τάξη δηλώνοντας ότι η όποια συζήτηση για το χρέος θα γίνει μετά το 2018. Μίλησε , επιπλέον, για σταθερές συμμαχίες, που μόνον εκείνος βλέπει να οικοδομούνται στην Ευρώπη, καυχήθηκε ότι η κυβέρνηση του είναι για τα δύσκολα και ξαναθυμήθηκε το όραμα του , δηλαδή το σοσιαλισμό του 21ου αι. Λόγια της καραβάνας.

Επιπλέον ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ξεκαθάρισε με έμφαση ότι η έξοδος από το ευρώ δεν αποτελεί προοδευτικό σχέδιο. Άρα τέτοιο είναι ο δικός του μονόδρομος, δηλαδή η παραμονή στην ευρωζώνη και η εφαρμογή της πιο σκληρής λιτότητας που εκτόξευσε την ανεργία, πολλαπλασίασε τη φτώχεια, οδήγησε σε μαρασμό την ελληνική οικονομία και βύθισε σε απόγνωση την ελληνική κοινωνία; «Η έξοδος θα οδηγούσε σε μια ιστορικού χαρακτήρα στρατηγική ήττα», είπε. Δεν μας πάει, λοιπόν, εκεί και μάλιστα με μαθηματική ακρίβεια ο επτάχρονος μνημονιακός τυφώνας, η λεηλασία του πλούτου, το ξεπούλημα των δημόσιων υποδομών και η υποταγή της χώρας στους τοκογλύφους; Στον εικονικό κόσμο του πρωθυπουργού την απάντηση έδωσε η ίδια η πραγματικότητα. Την ώρα που μιλούσε εκατοντάδες πολίτες στήθηκαν σε μια ακόμη τεράστια ουρά για να πάρουν μια σακούλα με τρόφιμα που προσέφερε μια ΜΚΟ στην Αχαρνών. «Η αλήθεια τυφλώνει όπως το φως», είπε ο A. Camus

Ακούστηκαν, ωστόσο, και άλλα ωραία κυρίως από στελέχη της τάσης των 53 με κορυφαία τη φράση του κ. Λάμπρου ότι «το μνημόνιο δεν είναι δικό μας(!!!)». Εδώ η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά. Αλήθεια ποιοι υπέγραψαν και εφαρμόζουν το μνημόνιο; Δεν είναι ο υπουργός Οικονομικών και επικεφαλής της τάσης των 53 που διαπραγματεύτηκε τη συμφωνία και την ακολουθεί πιστά; Δεν κυβερνά τη χώρα ο ΣΥΡΙΖΑ; Σε ηλίθιους απευθύνονται; Τόσο πολύ υποτιμούν τη νοημοσύνη μας;

Μάλλον, γιατί δε σταμάτησαν εδώ. «Σε λίγο θα χαράξει» τόνισε στη δευτερολογία του ο πρωθυπουργός κλείνοντας τις εργασίες του Συνεδρίου. Αυτό αποτελεί δημόσια αποδοχή ότι η ακολουθούμενη πολιτική του πιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού θα μας βγάλει από το αδιέξοδο και επικυρώνει με απόλυτο τρόπο τη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Κυνικοί, αναξιόπιστοι, λαϊκιστές και προκλητικοί ο κ. Τσίπρας και μια πλειάδα στελεχών μεταμορφώθηκαν σε πολιτικούς απατεώνες. Αυτή η συμπεριφορά αποτελεί πραγματικά ιστορική ήττα όχι για την αριστερά με την οποία δεν έχουν καμία σχέση, αλλά για την κοινωνία που τους εμπιστεύτηκε. Κανένα ψέμα δεν αντέχει στο χρόνο (αλλ’ ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας χρόνου) μας υπενθυμίζει ο Σοφοκλής στους Ιχνευτές. Αιώνια αλήθεια ειδικά για εκείνους που είναι συστηματικοί ψεύτες, κ. πρωθυπουργέ.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

Ποιοι και τι διαπραγματεύονται;

Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση διαφωνεί και δε νομοθετεί άλλα μέτρα, ότι τάχα αντιστέκεται, οι δανειστές επιμένουν και σφίγγουν τη θηλιά λειτουργώντας όχι απλώς σαν τοκογλύφοι, αλλά σαν μια οικονομική μαφιόζικη συμμορία και στο τέλος η ελληνική πλευρά αποδέχεται όλα όσα της φέρνουν... 

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

 

Όταν πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ρωτούσαν τον κ. Αλέξη Τσίπρα και τα στελέχη εκείνα που υπερασπίζονταν με πάθος το ευρώ πώς θα καταργήσουν τα μνημόνια και παράλληλα θα παραμείνουν στην ευρωζώνη η απάντηση ήταν ξερή και στερεότυπη : «θα διαπραγματευτούμε», έλεγαν. Από τότε η ίδια καραμέλα δύο χρόνια. Τα αποτελέσματα γνωστά.

Χαρακτηριστικές ήταν οι διαβουλεύσεις του πρώην υπουργού Οικονομικών κ. Βαρουφάκη με τους εκπροσώπους των θεσμών( όπως ήθελε την τρόικα η νέα ορολογία του ΣΥΡΙΖΑ), οι οποίες οδήγησαν στην περίφημη δημιουργική ασάφεια, η οποία μόνο τέτοια δεν αποδείχτηκε. Η κυβέρνηση αναγνώρισε το χρέος και πήρε πίσω όσα είχε υποσχεθεί και όσα προέβλεπε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης( κατάργηση ΕΝΦΙΑ, κατώτατο μισθό 751 ευρώ, 13 σύνταξη κλπ).

Από εκεί και πέρα το σκηνικό σε όσες συζητήσεις ακολούθησαν το ίδιο. Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση διαφωνεί και δε νομοθετεί άλλα μέτρα, ότι τάχα αντιστέκεται, οι δανειστές επιμένουν και σφίγγουν τη θηλιά λειτουργώντας όχι απλώς σαν τοκογλύφοι, αλλά σαν μια οικονομική μαφιόζικη συμμορία και στο τέλος η ελληνική πλευρά αποδέχεται όλα όσα της φέρνουν στο τραπέζι και βάζει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή της.

Κάπως έτσι βρέθηκε εκείνος που θα έσκιζε τα μνημόνια να υπογράφει το τρίτο, να μετατρέπει το περήφανο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε ταπεινωτικό ΝΑΙ, να υιοθετεί την πιο σκληρή λιτότητα ως το δρόμο εξόδου από την κρίση και να παίρνει μέτρα, τα οποία πλήττουν την κοινωνία και την οδηγούν στην εξαθλίωση, στην κατάθλιψη και την απελπισία. Για να έρθουμε , λοιπόν, στο σήμερα η κυβέρνηση τόνιζε ότι η διαπραγμάτευση θα τελειώσει πριν από τις γιορτές και τώρα πάει τουλάχιστον για τις 20 Φεβρουαρίου. Οι δανειστές, οι οποίοι , ας σημειωθεί ότι, στο προηγούμενο eurogroup εμφανίστηκαν ενωμένοι σαν μια γροθιά, ζητούν συνεχώς και άλλα μέτρα ύψους 4,5 δις και διαμηνύουν σε όλους τους τόνους ότι η δεύτερη αξιολόγηση δεν κλείνει διαφορετικά. Τα τεχνικά κλιμάκια θα επιστρέψουν, μόνο αν η Αθήνα αποδεχτεί όσα της ζητούν. Ανάμεσα τους είναι η μείωση του αφορολόγητου, η κατάργηση της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις, η περιστολή των δαπανών του δημοσίου και πρωτοφανή πρωτογενή πλεονάσματα για τα επόμενα χρόνια. Απαιτούν μάλιστα για κάποια από αυτά εκ των προτέρων νομοθέτηση. Δηλαδή με δυο λόγια το 4ο μνημόνιο είναι έτοιμο και θα έρθει σύντομα είτε το υπογράψει ο κ. Τσίπρας, είτε ο πρόθυμος από καιρό κ. Μητσοτάκης, ο οποίος δε χάνει την ευκαιρία να δηλώνει την ετοιμότητα του.

Το επόμενο διάστημα, λοιπόν, θα έχουμε εξελίξεις, είτε πάμε σε βίαιο Grexit, όπως ορισμένοι εκτιμούν, είτε σε εκλογές , είτε σε μια ακόμη οπισθοχώρηση της κυβέρνησης. Ό, τι κι αν γίνει, όμως, θα είναι σε βάρος της κοινωνίας και της χώρας. Ο ελληνικός λαός δεν έχει να περιμένει κάτι καλό. Εφτά χρόνια, εξάλλου, το αποδεικνύουν με τον πιο απόλυτο τρόπο. Ο δρόμος των μνημονίων είναι καταστροφικός για τους πολίτες και εξευτελιστικός για την ιστορική διαδρομή αυτής της χώρας. Κάθε μέρα παραμονής στο ευρώ και την ευρωζώνη ισοδυναμεί με βάθεμα της σκλαβιάς, αύξηση της φτώχειας και ισοπέδωση των ελάχιστων κοινωνικών δικαιωμάτων. Δεν υπάρχει πια κανένα άλλοθι. Όποιος μεσσίας από εδώ και πέρα ισχυρίζεται ότι μέσα από το θεοσκότεινο τούνελ των μνημονίων θα βγάλει τη χώρα στο φως δεν είναι ουτοπιστής, ούτε υπέρμετρα αισιόδοξος, αλλά πολιτικός απατεώνας.

Στο ερώτημα, επομένως, του τίτλου ποιοι και τι διαπραγματεύονται η απάντηση είναι προφανής. Δεν υπάρχει διαπραγμάτευση εδώ και 7 χρόνια. Οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι δανειστές πέτυχαν με τη βοήθεια των ΜΜΕ έναν από τους βασικούς τους στόχους: να τρομοκρατήσουν και να βάλουν στο περιθώριο τη μοναδική φωνή που θα μπορούσε να υψωθεί, τη σίγουρη δύναμη που θα μπορούσε να αντισταθεί και να επιβάλλει εξελίξεις: το λαϊκό παράγοντα. Μετά τη συνθηκολόγηση τους εισπράττουν μόνον καρπαζιές και τελεσίγραφα και ζητιανεύουν για λίγη επιείκεια. Έτσι συνειδητά πια αποδέχονται ό, τι τους σερβίρουν. Ξεπουλούν τη χώρα , οδηγούν σε αργό θάνατο την κοινωνία και αλυσοδένουν τον ελληνικό λαό. Όλα τα υπόλοιπα είναι για εσωτερική κατανάλωση, για τα κομματικά τους ακροατήρια και για το θεαθήναι.

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

πηγή: sxedio-b.gr

Από τη δολοφονία του Ν. Τεμπονέρα στα μνημόνια

Είκοσι έξι χρόνια μετά ο αγώνας του τότε εκπαιδευτικού κινήματος είναι επίκαιρος. Η θυσία του Ν. Τεμπονέρα δε δικαιώθηκε, δεν πήγε, όμως, χαμένη. Η ανελέητη επίθεση στα δικαιώματα και στις ζωές μας θα τελειώσει μόνο με την ανατροπή των πολιτικών της κυβέρνησης, της ΕΕ. και του ΔΝΤ... 

 

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Το βράδυ της 8ης Ιανουαρίου 1991 ο  Νίκος Τεμπονέρας έπεφτε νεκρός από πλήγμα με σιδερολοστό  σε σχολικό  συγκρότημα της Πάτρας. Ήταν η εποχή των μεγάλων και μαζικών καταλήψεων. Οι μαθητές αλλά και όλος ο εκπαιδευτικός κόσμος αντιδρούσε στο πολυνομοσχέδιο  για την Παιδεία, το οποίο ανακοίνωσε η κυβέρνηση  του κ. Κ. Μητσοτάκη και ο τότε υπουργός Παιδείας κ. Β. Κοντογιαννόπουλος. Ο Ν. Τεμπονέρας ήταν μόλις 38 ετών. Δολοφόνος του ο Ι. Καλαμπόκας, πρόεδρος της τοπικής ΟΝΝΕΔ, επικεφαλής ομάδας νεοδημοκρατών, οι οποίοι  χαρακτηρίστηκαν από την κυβέρνηση  «αγανακτισμένοι πολίτες» και οι οποίοι επιχειρούσαν να ανακαταλάβουν το σχολείο. Το παρακράτος  είχε κάνει για μια ακόμη φορά τη δουλειά του σε τούτον τον τόπο.

Από τότε μέχρι σήμερα η επίθεση στην εκπαίδευση  γίνεται μεθοδικά και οργανωμένα. Εντάσσεται μέσα σε ένα γενικό  σχέδιο,   το οποίο  χτυπά κάθε τι που έχει μέσα τον προσδιορισμό δημόσιο. Στο πλαίσιο της νέας μνημονιακής –καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης   εξανεμίστηκαν  όλα τα δημόσια κοινωνικά αγαθά( νερό, φως, ασφάλιση, υγεία, ξεπούλημα κρατικών υποδομών κα). Ο δολοφονημένος εκπαιδευτικός, οι μαθητές και οι γονείς αντιδρούσαν στη συντηρητική και νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση στην οποία  η κυβέρνηση προσπαθούσε να οδηγήσει την Παιδεία. Όλα αυτά τα  χρόνια  οι ίδιες βάρβαρες πολιτικές  έρχονται κύματα-κύματα με πρωταγωνιστές υπουργούς «μεταρρυθμιστές», οι οποίοι καταθέτουν  νομοσχέδια, τάχα,  για το καλό των μαθητών και των γονιών τους. Αξίζει να θυμηθούμε ορισμένα ονόματα τα οποία  συνέβαλαν καθοριστικά στο ξεθεμελίωμα του δημόσιου σχολείου( Κοντογιαννόπουλος,  Αρσένης, Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλος, Λοβέρδος κ.λ.π.). Καταγράφω μερικά χαρακτηριστικά κατορθώματα τους: ομοιόμορφη ενδυμασία μαθητών, πανελλαδικές εξετάσεις σε 14 μαθήματα, ξεκίνημα σχολικής χρονιάς χωρίς βιβλία, αλλά με CDs, κατάργηση ειδικοτήτων, πρόσκληση σε αδιόριστους εκπαιδευτικούς να διδάξουν εθελοντικά με αντάλλαγμα μόρια και άλλα «σπουδαία». Και το ξήλωμα συνεχίζεται με τις μνημονιακές πολιτικές.

Τα τελευταία 7 χρόνια  με πυξίδα τις απαιτήσεις των δανειστών  και τις βέλτιστες πρακτικές του ΟΟΣΑ  η κατάσταση έχει χειροτερεύσει δραματικά.  Η γνώση υποβαθμίστηκε, η δημοκρατία εξοστρακίστηκε, απαξιώθηκε ο παιδαγωγικός ρόλος του εκπαιδευτικού και μετατράπηκε  σε εκείνον του γραφειοκράτη- διεκπεραιωτή  των εντολών του υπουργείου. Οι μισθοί μετατράπηκαν σε πείνας,  ενώ καταργήθηκε ο 13ος και ο 14ος .  Δεν έγινε ούτε ένας διορισμός και ούτε μία επιμόρφωση.  Μειώθηκε το προσωπικό και αυξήθηκε το ωράριο. Υπολογίζεται ότι οι εκπαιδευτικοί της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης το 2008-2009 ήταν 103.000 περίπου, ενώ σήμερα είναι λιγότεροι από 67.000 Ακολούθησαν απολύσεις καθηγητών της Τεχνικής Εκπαίδευσης, συγχωνεύσεις, καταργήσεις σχολικών μονάδων, αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα,  αλλαγή στις αναθέσεις των μαθημάτων κλπ.  Και τα   «καλύτερα»» έπονται.

Το 3ο μνημόνιο, το οποίο φαρδιά –πλατιά υπέγραψε η κυβέρνηση  των ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ και το οποίο θα εφαρμόσει κατά γράμμα ο κ.  Γαβρόγλου,  και οι προτάσεις ΟΟΣΑ  προβλέπουν  την ευθυγράμμιση του αριθμού των διδακτικών ωρών ανά μέλος του προσωπικού, αναλογία μαθητών ανά τάξη και ανά εκπαιδευτικό, αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και της σχολικής μονάδας, κατάργηση της συμπλήρωσης του ωραρίου  με πολιτιστικά προγράμματα, μηδενικούς διορισμούς και γα το 2017,  μαθητεία, υποχρηματοδότηση, ελάχιστο αριθμό μαθητών ανά σχολική μονάδα, κινητικότητα εκπαιδευτικών, αποδεικτικά στοιχεία  επαγγελματικής εξέλιξης  με συμμετοχή σε σεμινάρια  κ.α. Το  Νέο Λύκειο,  που βρίσκεται προ των πυλών, εντατικοποιεί τη σχολική ζωή, ενισχύει σημαντικά τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα του σχολείου, την παραπαιδεία   και τους ταξικούς φραγμούς.  Θα φέρει νέες συγχωνεύσεις, κατάργηση ειδικοτήτων, αξιολόγηση που θα προκύπτει από τις επιτυχίες των μαθητών κ.λ.π. Το μοντέλο που προτείνεται  δίνει έμφαση στις δεξιότητες  και όχι στην ουσιαστική γνώση, οδηγεί σε ελαστικές σχέσεις εργασίας και σε κακής ποιότητας τεχνική εκπαίδευση. Ο τελικός στόχος είναι  ένα  σχολείο   που θα λειτουργεί με τους κανόνες της αγοράς,  το οποίο θα  παράγει φτηνά εργατικά χέρια,  ανθρώπους που θα αρκούνται σε μισθούς πείνας  και βασικά δε θα αντιδρούν.

Είκοσι έξι χρόνια μετά  ο αγώνας του τότε εκπαιδευτικού κινήματος είναι επίκαιρος. Η θυσία του Ν.  Τεμπονέρα  δε δικαιώθηκε, δεν πήγε, όμως,  χαμένη. Η ανελέητη  επίθεση στα δικαιώματα  και στις ζωές μας θα τελειώσει μόνο με την ανατροπή των πολιτικών  της  κυβέρνησης, της ΕΕ. και του ΔΝΤ. Με ένα ριζοσπαστικό πλαίσιο διεκδίκησης, με  ένα πλατύ εκπαιδευτικό  κίνημα και ένα μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα σταματήσει τον κατήφορο  και την κατάντια αυτής  της χώρας. Ο Τεμπονέρας είναι εδώ , είναι μαζί μας και μας δείχνει το δρόμο.

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

πηγή: iskra.gr

Μετά τα Ίμια το Καστελόριζο;

Το σκηνικό της έντασης που έχει στηθεί από την Τουρκία νότια του Καστελόριζου τα τελευταία εικοσιτετράωρα ξυπνά μνήμες της βραδιάς των Ιμίων. Τότε που η χώρα χωρίς κόκκινες γραμμές και με άτολμη και ενδοτική πολιτική ηγεσία οδηγήθηκε σε διπλωματική και στρατιωτική ήττα...

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Το σκηνικό της έντασης που έχει στηθεί από την Τουρκία νότια του Καστελόριζου τα τελευταία εικοσιτετράωρα ξυπνά μνήμες της βραδιάς των Ιμίων. Τότε που η  χώρα χωρίς κόκκινες γραμμές και με άτολμη και ενδοτική πολιτική ηγεσία οδηγήθηκε σε διπλωματική και στρατιωτική ήττα.  Τότε που  σκοτώθηκαν  τρεις νέοι άνθρωποι που υπηρετούσαν στις ένοπλες δυνάμεις και  η Τουρκία πέτυχε  να γκριζάρει την περιοχή η οποία από τότε παραμένει έτσι. 

Το ευχαριστώ στους Αμερικανούς που ακούστηκε από τα χείλη του Έλληνα πρωθυπουργού κ Σημίτη εκείνο το βράδυ ολοκλήρωσε την ταπείνωση που ένιωσε ο ελληνικός λαός.

Ο προκλητικός τρόπος που κινείται  το Oruc Reis στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και η χλιαρή αντιμετώπισης του, δημιουργεί μόνο αρνητικές σκέψεις.  Το τουρκικό ερευνητικό σκάφος μπαινοβγαίνει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα με ποντισμένα καλώδια ανενόχλητο. Οι δικαιολογίες ότι βρίσκεται στο άκρο της είναι αστείες. Όπως και   αντίδραση του ελληνικού ναυτικού που το καλεί κάθε λίγο και λιγάκι  να αποχωρήσει. Επιπλέον, γελοίο  ακούγεται  το επιχείρημα ότι ο θόρυβος που κάνουν τα πολεμικά πλοία εμποδίζει τις έρευνες του.   Προκύπτει πραγματικά ένα μεγάλο ερώτημα: υπάρχουν κόκκινες γραμμές; Αν ναι ποιες είναι αυτές;  Από επίσημα χείλη τονίζονταν πως αν τολμήσει να εισέλθει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα θα αντιμετωπιστεί με αποφασιστικό τρόπο. Φαίνεται ότι μάλλον οι κόκκινες γραμμές έπεσαν και συνεχώς μετατοπίζονται. Αυτή ,όμως, η υποχωρητικότητα δεν πρόκειται να οδηγήσει παρά σε μια ακόμη ήττα.

Μια ήττα που θα έχει θύμα αυτή τη φορά το Καστελόριζο. Δεν είναι τυχαίο ότι στη συμφωνία  που έγινε με την Αίγυπτο δε συμπεριλαμβάνεται. Ούτε είναι σύμπτωση πως εδώ και καιρό διάφοροι παίζοντας τον ρόλο του πολιτικού λαγού  μιλούν για απομακρυσμένο νησί, σαν να μην είναι το Καστελόριζο Ελλάδα, για μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις της χώρας μας , για πιθανότητα να χάσουμε την ΑΟΖ του νησιού αυτού , αν καταφύγουμε στη Χάγη κ.α. Με δυο λόγια χρησιμοποιούν το Καστελόριζο σαν διαπραγματευτικό χαρτί για μια πιθανή υποχώρηση της Τουρκίας  στο  τουρκολιβυκό μνημόνιο και μας προετοιμάζουν για την πιθανότητα ενός ακόμη  διπλωματικού  χαστουκιού.

Αυτό φάνηκε καθαρά και από τις άνευρες και  ανεμικές αντιδράσεις  της  Ευρώπης και της  Αμερικής. Αμφισβητούμενη περιοχή χαρακτηρίστηκε  η ΑΟΖ νότια του νησιού από τις ΗΠΑ  και σε συνετό  διάλογο προτρέπει η Γερμανία και νίπτει τάς χείρας. Οι διπλωματικές παρεμβάσεις έχουν ένα στόχο: να σύρουν την Ελλάδα σε έναν διάλογο με ανοιχτή ατζέντα πάνω , αν όχι σε όλα, στα περισσότερα και σοβαρότερα θέματα που θέτει η Τουρκία. Η ελληνική κυβέρνηση θα υποχωρήσει ή θα επιμείνει στην γραμμή ότι το μόνο πρόβλημα για το οποίο μπορεί να συζητήσουμε είναι το θέμα της υφαλοκρηπίδας; Θα  ακολουθήσει τη  γραμμή ότι τα νησιά έχουν δική τους ΑΟΖ ή θα δεχτεί τη μειωμένη επήρεια  νησιών, όπως το Καστελόριζο; Η χώρα θα δείξει αποφασιστικότητα τόσο σε διπλωματικό όσο και σε στρατιωτικό πεδίο , αν χρειαστεί, ή έχει αναλάβει άλλες δεσμεύσεις μετά τη μεσολάβηση και τις παραινέσεις της Γερμανίας , της Αμερικής και άλλων χωρών, οι οποίες έχουν συμφέροντα από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων που βρίσκονται στη νοτιοανατολική Μεσόγειο; Θα ισχύσει επιτέλους το διεθνές δίκαιο ή για μια ακόμη φορά θα θυσιαστεί στο βωμό των οικονομικών και πολιτικών σκοπιμοτήτων;

Η Τουρκία βγάζοντας το ερευνητικό της σκάφος στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και ποντίζοντας καλώδια έκανε για μια ακόμη φορά επίδειξη δύναμης και αμφισβήτησε εμπράκτως τα δικαιώματα μας στην περιοχή. Η κυβερνητική ρητορική  για την  αποφασιστικότητα της ελληνικής πλευράς δίνει και παίρνει,  στην ουσία, όμως, δε γίνεται τίποτα. Οι Τούρκοι έχουν προαναγγείλει έρευνες και νότια της Καρπάθου σε λίγο καιρό αμφισβητώντας ευθέως και το ελληνοαιγυπτιακό σύμφωνο για τις ΑΟΖ. Αν συμβεί αυτό, η  κυβέρνηση έχει, ίσως, μια τελευταία ευκαιρία, γιατί μέχρι τώρα δεν το έχει κάνει,  να αποδείξει πώς εννοεί στην πράξη  την αποφασιστικότητα. Διαφορετικά η ήττα στο Καστελόριζο και αλλού θα είναι ασήκωτη για τον ελληνικό λαό ,ο οποίος νιώθει ήδη την περηφάνια του βαρύτατα τραυματισμένη.   

                                                           ________________

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Συνδικαλιστικό κίνημα ταξικό, ριζοσπαστικό, ακηδεμόνευτο

Στις παρούσες συνθήκες της κρίσης, της ανεργίας, της σκληρής εκμετάλλευσης, των ελαστικών μορφών εργασίας, της φτωχοποίησης και του κοινωνικού αδιεξόδου χρειάζονται νέα εργαλεία προσέγγισης των προβλημάτων, διαφορετικές αναλύσεις και, κυρίως, επαναθεμελίωση του συνδικαλιστικού κινήματος, του ρόλου του, των αξιών του, της ηθικής του...

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Γενική είναι η παραδοχή ότι το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Πολλοί εκτιμούν (και μάλλον δεν κάνουν λάθος) ότι επηρεάστηκε από τις παθογένειες της μεταπολίτευσης με αποτέλεσμα να ακολουθήσει τη φθίνουσα πορεία που είχε και η χώρα. Ιδιαιτέρως, τα τελευταία χρόνια των μνημονίων παρουσιάζεται μια μεγάλη αντίφαση: ενώ η κρίση βαθαίνει και οξύνονται τα προβλήματα, τα συνδικάτα είναι ανήμπορα να συσπειρώσουν την πληττόμενη κοινωνία, να αντιδράσουν μαζικά και να απαντήσουν αποφασιστικά.

Η σημερινή κακή εικόνα του συνδικαλιστικού χώρου διαμορφώθηκε σταδιακά, κυρίως, μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Τότε επικράτησε για πρώτη φορά η λογική της ανάθεσης. Όμως, δεν έφταιξε μόνον αυτό. Υπάρχουν πολλές και σοβαρές αιτίες. Ενδεικτικά θα μπορούσε κανείς να αναφέρει τη σχέση του κόμματος του Α. Παπανδρέου με τις μεγάλες ομοσπονδίες και τις τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις(ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΤΟΕ, ΕΛΜΕ, ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ κλπ) στις οποίες είχε τον απόλυτο έλεγχο . Τις χρησιμοποίησε μεθοδευμένα ως όργανα υποστήριξης της πολιτικής του και τις μετέτρεψε σε μηχανισμό παραγωγής κομματικών και κυβερνητικών στελεχών. Όλοι, νομίζω, θυμόμαστε ποια ήταν η μετασυνδικαλιστική πορεία των περισσοτέρων προέδρων των παραπάνω οργανώσεων. Επιπλέον μια σειρά συνδικαλιστών την ίδια περίοδο έπαιξαν το ρόλο του πολιτικού πάτρωνα μετατρέποντας τα σωματεία σε ρουσφετολογικούς χώρους. Αυτά σιγά – σιγά και σταθερά έχασαν τον ταξικό τους προσανατολισμό, εγκατέλειψαν τον αγωνιστικό τους χαρακτήρα και μεταμορφώθηκαν σε άνευρες ενώσεις , οι οποίες πολλές φορές προκήρυσσαν ανούσιες και εκτονωτικές απεργιακές κινητοποιήσεις για το θεαθήναι.

Βεβαίως, ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση έχει και ένα τμήμα της αριστεράς το οποίο ακολουθεί τη λογική του απόλυτου κομματικού ελέγχου των συνδικάτων, των ξεχωριστών συγκεντρώσεων και πορειών. Η τακτική αυτή δε συμβάλλει στην ενότητα των εργαζομένων , συντηρεί την πολυδιάσπαση και ευνοεί τις μνημονιακές δυνάμεις και κανέναν άλλο.

Τα προαναφερόμενα λειτούργησαν καταλυτικά, απογοήτευσαν τους εργαζόμενους και οδήγησαν σε αποστράτευση. Τα τελευταία, μάλιστα, χρόνια η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε νεομνημονιακό κόμμα ενίσχυσε την προϋπάρχουσα απογοήτευση και ένα μέρος των πολιτών υιοθέτησε τη λογική ότι «τίποτα δεν αλλάζει και όλοι το ίδιο είναι». Γι αυτό και σήμερα καταγράφονται αποκαρδιωτικά ποσοστά συμμετοχής σε απεργιακές κινητοποιήσεις, γι αυτό και εκατοντάδες συνδικαλιστικοί χώροι μεταβλήθηκαν σε σωματεία-φαντάσματα, σε σωματεία – σφραγίδες.

Στις παρούσες συνθήκες της κρίσης, της ανεργίας, της σκληρής εκμετάλλευσης, των ελαστικών μορφών εργασίας, της φτωχοποίησης και του κοινωνικού αδιεξόδου χρειάζονται νέα εργαλεία προσέγγισης των προβλημάτων, διαφορετικές αναλύσεις και, κυρίως, επαναθεμελίωση του συνδικαλιστικού κινήματος, του ρόλου του, των αξιών του, της ηθικής του. Σε μια περίοδο που ωμά διαπιστώνεται ως αριθμός αυτό που εμείς καθημερινά βιώνουμε ότι δηλαδή η φτώχεια στην Ελλάδα από το 2008 έως σήμερα αυξήθηκε κατά 40%(οικονομικό ινστιτούτο της Κολωνίας), σε μια στιγμή που μεθοδεύεται αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου και του τρόπου με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις για τις απεργιακές κινητοποιήσεις (καθόλου τυχαίες οι πρόσφατες προκλητικές δηλώσεις του κ. Μητσοτάκη) απαιτείται ένα συνδικαλιστικό κίνημα ταξικό, το οποίο θα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των αγώνων και θα συνδέσει τις διεκδικήσεις των εργαζομένων με τα μεγάλα λαϊκά αιτήματα για αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των πολλών. Ένα συνδικαλιστικό κίνημα με ριζοσπαστικό προσανατολισμό, με ξεκάθαρες θέσεις, που θα ξεπερνά τα στενά συντεχνιακά όρια και θα παλεύει για το παρόν έχοντας, όμως, στραμμένα τα μάτια στο μέλλον. Ένα συνδικαλιστικό κίνημα ακηδεμόνευτο μακριά από προνομιακές σχέσεις με τους κυβερνώντες, τον παραγοντισμό και τις κομματικές εξαρτήσεις, το οποίο θα αποφασίζει έχοντας ως αποκλειστικό γνώμονα την υπεράσπιση των δίκαιων αιτημάτων των εργαζομένων.

Αυτούς τους στόχους, θεωρώ, ότι έρχεται να υπηρετήσει η 2η πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΜΕΤΑ. Το τελευταίο δικαιώνεται απολύτως για την επιλογή του να διαχωρίσει τις δυνάμεις του από εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ. Η λάσπη και η συκοφάντηση των στελεχών που πήραν την πρωτοβουλία αυτή δε βρήκε το στόχο της. Η προσπάθεια των «γεφυροποιών», δηλαδή εκείνων που έχουν τη λογική των κοινών ψηφοδελτίων με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ έπεσε στο κενό. Το ΜΕΤΑ μέρα με τη μέρα καταγράφεται ως μια τίμια και ειλικρινής φωνή στο συνδικαλιστικό χώρο με αταλάντευτη στάση, που δημιουργήθηκε από τους εργαζόμενους για να υπηρετεί τα συμφέροντα τους και μόνον. Τώρα είναι η στιγμή για να δοθεί η εξαιρετικά δύσκολη μάχη με στόχο να γίνει η απελπισία μαζική δύναμη και οι διαδοχικές ήττες μια μεγάλη νίκη του εργατικού και λαϊκού κινήματος στη χώρα μας.

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας.

Χειμώνας για την εκπαίδευση

Αυτό που θα συμβεί είναι πως θα χαθούν χιλιάδες διδακτικές ώρες σε εκατοντάδες σχολεία της χώρας και ότι το δημόσιο σχολείο, το μεγάλο θύμα των μνημονίων, για μια ακόμη χρονιά θα υποβαθμιστεί και θα απαξιωθεί...

 του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Άλλη μια σχολική χρονιά ξεκίνησε μέσα σε ένα τοπίο γκρίζο και θολό. Απογοήτευση, κατήφεια, προβληματισμός και αβεβαιότητα είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τo χώρο της εκπαίδευσης. Η κυβέρνηση προχωρά από τη μία εξαγγελία στην άλλη και ακολουθώντας την πεπατημένη των προηγούμενων προτείνει «μεταρρυθμίσεις» σε όλες τις βαθμίδες. Στην πραγματικότητα δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να εφαρμόζει απαρέγκλιτα το 4ο μνημόνιο και να ακολουθεί πιστά ό, τι αυτό υπαγορεύει.

Έτσι για 8η χρονιά δεν έγινε κανένας μόνιμος διορισμός , αν και τα κενά ξεπερνούν σύμφωνα με κυβερνητικές εκτιμήσεις τις 24.000. Για μια ακόμη φορά θα κληθούν αναπληρωτές με ελαστικό ωράριο και μισθούς πείνας να μπαλώσουν τρύπες χωρίς, εντούτοις, να λύνεται το πρόβλημα. Μέσα στα 95 προαπαιτούμενα, τα οποία πρέπει να υλοποιηθούν ως το τέλος του χρόνου, συναντάμε την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και την αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων. Μάλιστα οι επιτυχίες ή οι αποτυχίες των μαθητών στις πανελλαδικές εξετάσεις θα αποτελούν στοιχείο που θα λαμβάνεται υπόψη σε αυτή τη διαδικασία αποτίμησης του σχολικού και εκπαιδευτικού έργου. Προβλέπεται, ακόμη, αλλαγή των ωρών διδασκαλίας ανά εκπαιδευτικό και της αναλογίας μαθητών ανά αίθουσα και μαθητών ανά δάσκαλο με βάση τις βέλτιστες πολιτικές του ΟΟΣΑ. Στην πράξη αυτό θα μεταφραστεί σε κατάργηση τμημάτων στα ΕΠΑΛ, αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα και αύξηση του ωραρίου των καθηγητών.

Ήδη έμμεση αύξηση αποτελεί η επίβλεψη των δημιουργικών εργασιών, τις οποίες θα εκπονήσουν οι μαθητές και στις τρεις τάξεις του Λυκείου το τρέχον σχολικό έτος. Οι εργασίες αυτές , οι οποίες θα ακολουθούν τη δομή, την πειθαρχία και το τυπικό μιας διπλωματικής, θα αυξήσουν τη γραφειοκρατία , θα οδηγήσουν στα φροντιστήρια και θα επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο το φορτωμένο με εξωδιδακτικές εργασίες πρόγραμμα των εκπαιδευτικών. Οι καθηγητές των Λυκείων καλούνται χωρίς εφόδια να αυτοσχεδιάσουν και πάλι. Γιατί μια τετράωρη υποχρεωτική ενημέρωση για τις δημιουργικές εργασίες , η οποία πραγματοποιήθηκε ανά νομό πριν από λίγες μέρες και η οποία βαφτίστηκε επιμόρφωση , δεν τους προσέφερε κάτι ουσιαστικό . Η εικόνα που υπάρχει όχι μόνο από τη Μεσσηνία αλλά και από άλλες περιοχές δείχνει ότι η πολυδιαφημισμένη «επιμόρφωση» του υπουργείου Παιδείας δεν ήταν τίποτε άλλο από ανιαρή παρουσίαση θεωρητικών ζητημάτων από ανεπαρκείς επιμορφωτές, οι οποίοι πάσχιζαν να πείσουν τους βαριεστημένους καθηγητές για την αναγκαιότητα, τη χρησιμότητα και το ρηξικέλευθο του πράγματος. Οι δημιουργικές εργασίες είναι σίγουρο ότι θα συνδεθούν με την αξιολόγηση μαθητών και εκπαιδευτικών και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του νέου μνημονιακού Λυκείου.

Ένα Λύκειο το οποίο εξαγγέλθηκε με κάθε επισημότητα και το οποίο φέρνει ό, τι δεν μπόρεσε να εφαρμόσει ο κ. Αρσένης, η κα Διαμαντοπούλου και άλλοι «μεταρρυθμιστές» υπουργοί. Έτσι εκεί που θα καταργούνταν οι Πανελλαδικές προτείνονται διπλές εξετάσεις , Ιανουάριο και Ιούνιο , για να αποφορτιστούν οι μαθητές (!). Ενώ η ηγεσία του υπουργείου διακήρυττε ότι στοχεύει σε ένα Λύκειο αυτόνομο, το οποίο θα αποσυνδεθεί από την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια , ενισχύει το στοιχείο που έχει ως εξεταστικός μηχανισμός και το μετατρέπει σε κακό φροντιστήριο. Αναμένεται με μαθηματική ακρίβεια ότι θα χαθούν χιλιάδες οργανικές θέσεις, θα αυξηθεί η παραπαιδεία και η μαθητική διαρροή και χιλιάδες παιδιά κυρίως από τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα θα κατευθυνθούν στα ΕΠΑΛ της μαθητείας, της εκμετάλλευσης και της ανεργίας.

Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση θα ξαναστήσει το περυσινό σόου για να πείσει την κοινωνία ότι με το πρώτο κουδούνι όλα λειτουργούν στην εντέλεια. Εξάλλου ένας από τους πρωταγωνιστές άλλαξε και ο κ. Φίλης ( ο οποίος βαθμολογήθηκε με άριστα από τον πρωθυπουργό) βρίσκεται στο σπίτι του διωγμένος μετά από απαίτηση της Ιεράς Συνόδου. Επιπλέον, δεν μπορώ να προβλέψω αν ενδιαφερθεί εφέτος για τη νηπιαγωγό στο νησάκι Θύμαινα. Αυτό που θα συμβεί, ωστόσο, (και ασφαλώς το έχει μάθει ο κ. Τσίπρας) είναι πως θα χαθούν χιλιάδες διδακτικές ώρες σε εκατοντάδες σχολεία της χώρας και ότι το δημόσιο σχολείο, το μεγάλο θύμα των μνημονίων, για μια ακόμη χρονιά θα υποβαθμιστεί και θα απαξιωθεί. Δεν ανησυχεί, όμως, αφού ο εκπαιδευτικός κόσμος χωρίς ικανή ηγεσία και με μοιρολατρική διάθεση δε φαίνεται να έχει αντιστάσεις. Έτσι ο χειμώνας για την εκπαίδευση προβλέπεται και μακρύς και βαρύς. Αν και Σεπτέμβριος έχει κιόλας ξεκινήσει.

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

πηγή: iskra.gr

Αστυνομία παντού

Μέρα με τη μέρα γίνεται ολοφάνερο ότι η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη επιχειρεί να στήσει ένα εκσυγχρονισμένο αστυνομικό κράτος...

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Η παράταξη, κυρίως, της Ν.Δ, αυτό που σχηματικά ονομάζεται Δεξιά, είναι συνδεδεμένη με την ισχυρή παρουσία και δράση της αστυνομίας παντού. Είναι η δημιουργός αυτού που αποκαλείται αστυνομικό κράτος. Έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει προδικτατορική και μεταπολιτευτική γενιά Ελλήνων που να μην δοκίμασε τις περιποιήσεις και να μη δέχτηκε τη φροντίδα της χωροφυλακής, της αστυνομίας πόλεων ή της ΕΛ.ΑΣ, όπως ονομάζεται στις μέρες μας.

Η αστυνομία διαχρονικά αποτελεί έναν βασικό κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους. Πρωτίστως γι’ αυτό υπάρχει, για να πνίγει τις φωνές διαμαρτυρίας και όχι τόσο για να προστατεύει τους πολίτες, για να διώκει το έγκλημα και την παραβατικότητα. Αποτελεί τον μεγάλο βραχίονα των κυβερνήσεων στην προσπάθειά τους να επιβάλλουν πολιτικές που πλήττουν τα εισοδήματα των μη εχόντων, που αφαιρούν κοινωνικές κατακτήσεις, που καταπατούν ατομικά και πολιτικά δικαιώματα. Είναι το ακλόνητο στήριγμα των πρωθυπουργών που αισθάνονται ανασφάλεια, γιατί γνωρίζουν πως οι αποφάσεις τους θα προκαλέσουν τις αντιδράσεις μιας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας.

Οι περιπτώσεις δε που έδειξε υπερβάλλοντα ζήλο είναι πάμπολλες. Αστυνομικοί έχουν δολοφονήσει διαδηλωτές και έμειναν ατιμώρητοι, έχουν επιφέρει βαρείς τραυματισμούς, έχουν βασανίσει, έχουν προκαλέσει με τη συμπεριφορά τους, έχουν προστατεύσει υποτιθέμενους αναρχικούς που πετούν μολότοφ, έχουν ρίξει αναίτια χημικά και δακρυγόνα. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η σκηνή που αστυνομικοί ψεκάζουν τον μακαρίτη τον Γλέζο, ο οποίος ήταν ήδη περίπου 90 ετών, μπροστά στη Βουλή. Επιπλέον, προσέφεραν βοήθεια και στήριξη στους ναζιστές της Χρυσής Αυγής. Ακόμη και σήμερα αρκετοί είναι οι αστυνομικοί που θα ξαναψήφιζαν αυτούς τους εγκληματίες. Όλο και περισσότερος κόσμος αναρωτιέται αυτόν τον καιρό αν πίσω από τον φυγόδικο Παππά, ο οποίος δεν έχει ακόμη συλληφθεί, βρίσκεται αστυνομική κάλυψη.

Μέρα με τη μέρα γίνεται ολοφάνερο ότι η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη επιχειρεί να στήσει ένα εκσυγχρονισμένο αστυνομικό κράτος. Δεν είναι μόνο οι απαγορεύσεις των συγκεντρώσεων που ανακοινώνει ο αρχηγός της αστυνομίας, ο κ. Καραμαλάκης, όταν πρόκειται να γίνουν αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Έχει παρατηρηθεί ότι κάθε φορά που δημιουργείται ένα πρόβλημα, η λύση είναι η σύσταση ενός νέου αστυνομικού σώματος. Έτσι ως απάντηση στο προσφυγικό ήρθε η πρόσληψη συνοριοφυλάκων. Για τη χωροθέτηση των διαδηλώσεων συστήθηκε η αστυνομική ομάδα Ο.Δ.Ο.Σ. Για τη φύλαξη των πανεπιστημίων θα προσληφθούν 1.000 ειδικοί φρουροί. Τέλος, εξετάζεται και η δημιουργία ενός ακόμη αστυνομικού σώματος, με αρμοδιότητα το σύνολο του συγκοινωνιακού δικτύου.

Για την επάνδρωση βέβαια αυτών των σωμάτων έγιναν ή θα γίνουν χιλιάδες προσλήψεις, για να βολευτούν και τα δικά τους παιδιά. Άραγε, άλλα υπουργεία δεν έχουν ελλείψεις; Δεν έπρεπε να ενισχυθεί η υγεία και τα νοσοκομεία, για να αντιμετωπίσουν την πανδημία; Υπάρχουν πολλές ανάγκες σε νευραλγικούς τομείς, νοσηλευτών και γιατρών, τα οποία δεν έχουν καλυφθεί. Αλλά στην κυβέρνηση ξέρουν να μιλάνε μόνο για ήρωες και να δίνουν επιδόματα – ψίχουλα στους ανθρώπους που κράτησαν όρθιο το Ε.Σ.Υ. Δεν υπάρχουν χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών γενικής αγωγής στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, στις οποίες έχουν να γίνουν διορισμοί πάνω από 10 χρόνια; Αλλά είπαμε: προσλήψεις με το σταγονόμετρο σε υπηρεσίες του κοινωνικού κράτους, αθρόοι διορισμοί για το στήσιμο του αστυνομικού.

Ο κ. Μητσοτάκης ονειρεύεται να γίνει ο Όρμπαν της Ελλάδας. Η περίοδος της πανδημίας τον ευνόησε να περνά με μεγάλη ευκολία μέτρα, να αποφασίζει απαγορεύσεις, να σχεδιάζει και να εφαρμόζει πολιτικές, στο όνομα μάλιστα της δημοκρατίας. Όμως, οι επιλογές του δείχνουν τις προτεραιότητές του και τον βαθμό της δημοκρατικής ευαισθησίας του. Αστυνομία παντού, λοιπόν, και έλεγχος των πάντων. Νόμος και τάξη. Φιλοδοξεί, άραγε, ο ίδιος και ο κ. Χρυσοχοΐδης να μείνουν στην ιστορία ως οι πολιτικοί που μετά τη μεταπολίτευση στέλνουν σταδιακά και μεθοδικά τη δημοκρατία στο απόσπασμα;

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Τρίτη Αξιολόγηση, Σκοπιανό και στο βάθος εκλογές;

Η κυβέρνηση προσπαθεί να κλείσει άρον- άρον τα εκκρεμή ζητήματα έχοντας το μυαλό της στις εκλογές. Στόχος της είναι να γίνουν (εκτός και αν υπάρξει απρόοπτο) όποτε η συγκυρία την ευνοεί και οι μετρήσεις δείξουν ότι μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις την πρωτιά από τη ΝΔ...

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Η πολιτική κατάσταση στη χώρα είναι ιδιαιτέρως ρευστή και ας μη γίνεται δημόσια λόγος γι αυτό. Τρίτη αξιολόγηση και σκοπιανό διαμορφώνουν μια συγκυρία περίπλοκη. Οι εκλογές δε θα πρέπει να αποκλειστούν οποιαδήποτε στιγμή, ιδίως δε μετά το καλοκαίρι, όταν, όπως προπαγανδίζει η κυβέρνηση, θα έχουμε βγει από τα μνημόνια.

Ένα από τα θέματα που απασχολούν την κοινή γνώμη είναι η 3η αξιολόγηση. Η κυβέρνηση για μια ακόμη φορά θριαμβολογεί στο κενό και ισχυρίζεται ψευδώς ότι η αξιολόγηση κλείνει χωρίς επιπλέον φόρους. Όμως, και νέα μέτρα υπάρχουν και γη και ύδωρ έχει δώσει στους δανειστές για να πάει στο Eurogroup του Ιανουαρίου απολύτως παραδομένη ζητιανεύοντας μια καλή κουβέντα. Η κυβέρνηση προσδοκά πολλά από την απόφαση του και κυρίως ότι θα ανοίξει ο δρόμος για απαλλαγή από τα μνημόνια μετά τον Αύγουστο. Δε θα πρέπει, ωστόσο, να μείνει ασχολίαστο το γεγονός ότι κ. Στουρνάρας, διοικητής της τράπεζας της Ελλάδας, σε ρόλο λαγού, ζήτησε ένα υβριδικό μνημόνιο μετά το τέλος του προγράμματος εκφράζοντας σκέψεις προφανώς ευρωπαίων αξιωματούχων. Ούτε να περάσει απαρατήρητο ότι στις 25 του περασμένου Δεκεμβρίου ο κ. Μαργαρίτης Σχοινάς, εκπρόσωπος της ευρωπαϊκής επιτροπής, δήλωσε ότι τελειώνει το μνημόνιο , όπως το ξέρουμε, αφήνοντας όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Το βέβαιο είναι ότι, ακόμη και αν υπάρξει καθαρή έξοδος, η επιτήρηση και η σκληρή λιτότητα θα παραμείνουν ως το 2016.

Το πιο καυτό, ίσως , θέμα για την εξωτερική πολιτική της χώρας είναι αυτό το διάστημα το σκοπιανό , το οποίο άνοιξε αιφνιδιαστικά μετά από απαίτηση των Αμερικανών, οι οποίοι θέλουν να κλείσει το ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας. Στο ερώτημα αν έτσι πρέπει να γίνει η απάντηση είναι ένα κατηγορηματικό ναι. Πρέπει να βρεθεί λύση για το όνομα. Όμως η εκκρεμότητα αυτή είναι ανάγκη να τελειώσει με τρόπο ξεκάθαρο, ο οποίος δε θα αφήσει γκρίζες ζώνες και κανένα περιθώριο για αλυτρωτισμούς , εδαφικές βλέψεις και αυθαίρετες ιστορικές ερμηνείες. Γιατί άλλο πράγμα είναι να θεωρείς ότι τμήμα του κράτους σου ανήκε στη Μακεδονία και άλλο να διεκδικείς, χωρίς ίχνος ιστορικής αλήθειας, την καταγωγή σου από τους Μακεδόνες και να προσπαθείς να θεμελιώσεις την εθνική σου ταυτότητα παραχαράσσοντας την ιστορία.

Γύρω από το σκοπιανό βλέπουμε να ξαναπαίζετε το ίδιο έργο που παίχτηκε, όταν κυβερνούσε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Να ανάβει ο εθνικισμός , να διοργανώνονται συλλαλητήρια, να γίνεται συλλογή υπογραφών και να παρεμβαίνει με τρόπο ηχηρό η Ιερά Σύνοδος πέρα από τις αρμοδιότητες και το ρόλο που έχει. Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Η πρώτη , επειδή ο εταίρος της , ο κ Καμμένος, αντιδρά ακόμη και σε γεωγραφικό προσδιορισμό με το όνομα Μακεδονία και ζητά δημοψήφισμα. Δύσκολα κανείς μπορεί να προβλέψει ποιες θα είναι οι εξελίξεις. Η Ν.Δ. , γιατί διαφωνούν πολλοί βορειοελλαδίτες βουλευτές , στελέχη και κομματικές οργανώσεις και, επιπροσθέτως , γιατί υπάρχει φόβος για τις κινήσεις του περιφερειάρχη κ. Τζιτζικώστα.

Η αντίδραση της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι χλιαρή . Πρέπει να παρέμβει πιο δυναμικά στις εξελίξεις κάνοντας σαφές ότι ένας γεωγραφικός προσδιορισμός είναι αποδεκτός υπό τον όρο ότι η FUROM θα εγκαταλείψει τον ιρρεδεντισμό μαζί με τα σύμβολα και τα ονόματα που παραπέμπουν σε εδαφικές διεκδικήσεις και ιστορικές παραμορφώσεις. Επίσης η αριστερά χρειάζεται να απορρίψει λογικές σαν και εκείνες που θεωρούν ότι καθένας μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει, γιατί είναι θολές , ανιστόρητες και τελικά επικίνδυνες.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να κλείσει άρον- άρον τα εκκρεμή ζητήματα έχοντας το μυαλό της στις εκλογές. Στόχος της είναι να γίνουν ( εκτός και αν υπάρξει απρόοπτο) όποτε η συγκυρία την ευνοεί και οι μετρήσεις δείξουν ότι μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις την πρωτιά από τη ΝΔ. Στο πλαίσιο αυτό η ριζοσπαστική αριστερά είναι ανάγκη να εργαστεί πιο εντατικά , χωρίς ηγεμονισμούς και αγκυλώσεις, με μεγαλύτερο ρεαλισμό και με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον για τη δημιουργία του Μετώπου, το οποίο θα δώσει ελπίδα και προοπτική , πολιτική διέξοδο και λύση από αριστερά. Ας μη χαθεί αυτή τη φορά, τουλάχιστον, η μεγάλη αυτή ιστορική ευκαιρία.

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

πηγή: sxedio-b.gr

Ίμια: Να μην υποτιμήσουμε τα γεγονότα

Όσοι θεωρούν ότι αυτή η προκλητική στάση της Τουρκίας είναι μια προσπάθεια να εξάγει τα εσωτερικά της προβλήματα και να συγκαλύψει την αποτυχία της στο Αφρίν της Συρίας κάνουν τεράστιο λάθος. Όσοι, ακόμα, πιστεύουν ότι η Αμερική λόγω των κακών σχέσεων με την Τουρκία θα στηρίξει τις ελληνικές θέσεις είναι ανιστόρητοι....

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Η ιστορία με τις διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο έχει παρελθόν και βάθος. Τα επεισόδια πολλά και σοβαρά. Προκλητικότητα, πολεμική φρασεολογία, παραβιάσεις εναέριου και θαλάσσιου χώρου και κυρίως κυνήγι εξοπλισμών σε μια θάλασσα με πολλά θύματα και πολεμικές συγκρούσεις από τη μυθολογική εποχή μέχρι σήμερα. Στο Αιγαίο που αντί να ενώνει, χωρίζει. Στη θάλασσα που φέρνει την άλλη θάλασσα, σύμφωνα με τον Σεφέρη, ακούγονται ξανά στρατιωτικές ιαχές εξαιτίας της ιταμότητας της Τουρκίας, η οποία επιχειρεί με οθωμανική νοοτροπία να επιβάλλει τους δικούς της κανόνες στα Ίμια δημιουργώντας μια ακόμη σοβαρή κρίση στην περιοχή.

Το ζήτημα των Ιμίων ξεκίνησε το 1996, όταν πρωθυπουργός ήταν ο κ. Σημίτης και ΥΠΕΞ ο κ. Πάγκαλος. Τότε που η ελληνική κυβέρνηση ταπεινωμένη ευχαρίστησε τους Αμερικανούς και αποδέχτηκε το γκριζάρισμα της περιοχής και την απόφαση του ΝΑΤΟ να κατεβούν η ελληνική σημαία από τα Ίμια. Τα επόμενα χρόνια οι διεκδικήσεις και οι απειλές εντάθηκαν. Έτσι φτάσαμε στο σημείο να διεμβολίσει το πλοίο ανοικτής θάλασσας του λιμενικού σώματος, «Γαύδος», μια τουρκική ακταιωρός. Τον προηγούμενο μήνα σκάφος της τουρκικής ακτοφυλακής προκάλεσε ζημιές στην κανονιοφόρο «Νικηφόρος». Όλα τα παραπάνω, αν συνδυαστούν με τον δεκαήμερο αποκλεισμό του πλωτού γεωτρύπανου της ιταλικής ΕΝΙ, η οποία θα έκανε έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ, περιπλέκουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση στην περιοχή.

Όσοι θεωρούν ότι αυτή η προκλητική στάση της Τουρκίας είναι μια προσπάθεια να εξάγει τα εσωτερικά της προβλήματα και να συγκαλύψει την αποτυχία της στο Αφρίν της Συρίας κάνουν τεράστιο λάθος. Όσοι, ακόμα, πιστεύουν ότι η Αμερική λόγω των κακών σχέσεων με την Τουρκία θα στηρίξει τις ελληνικές θέσεις είναι ανιστόρητοι. Η τουρκική διπλωματία είναι γνωστό ότι εργάζεται μεθοδικά, με επιμονή και υπομονή. Όπως τα βρήκε με τη Ρωσία, θα αποκαταστήσει και τις σχέσεις με τις ΗΠΑ. Όπως δημιούργησε τετελεσμένα στην Κύπρο, το ίδιο θα επιχειρήσει, όταν δοθεί η ευκαιρία, να κάνει και στο Αιγαίο. Ο στόχος της είναι η αλλαγή των συνόρων με την ανοχή ή και τις ευλογίες του ΝΑΤΟ και, όπως είχε πει και ο κ Ερντογάν, όταν επισκέφθηκε την Αθήνα, η αναθεώρηση και επικαιροποίηση της συνθήκης της Λωζάννης. Στη λογική αυτή αμφισβητείται και η συνθήκη των Παρισίων του 1947 με την οποία οι βραχονησίδες Ίμια δόθηκαν στην Ελλάδα. Οι κινήσεις της Τουρκίας αποδεικνύουν ότι όχι μόνο ξεπέρασε τις κόκκινες γραμμές, αλλά ότι το θέμα των Ιμίων και γενικότερα του Αιγαίου έχει μπει πολύ ψηλά στην ατζέντα της εξωτερικής της πολιτικής. Οι επόμενες κινήσεις της αναμένεται να είναι περισσότερο εχθρικές και πιο επικίνδυνες.

Η Τουρκία βρίσκει την Ελλάδα στη χειρότερη κατάσταση των τελευταίων 50 χρόνων και προσπαθεί να το εκμεταλλευτεί. Η χώρα δεν μπορεί να στηρίζεται ούτε στο ΝΑΤΟ, ούτε στα ευχολόγια, ούτε στις γενικόλογες ανακοινώσεις και στις χλιαρές προτροπές της Ε.Ε. Πρέπει, επίσης, να γίνει σαφές, σε όσους επιδίδονται σε μια πλειοδοσία πατριωτισμού και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν εκλογικά την κρίση των Ιμίων, ότι προσφέρουν χείριστη υπηρεσία στην Ελλάδα. Χρειάζεται, ακόμη, να γίνει κατανοητό ότι το «πάρθιον βέλος» θα χτυπήσει στο Αιγαίο. Εκεί βρίσκεται ο πραγματικός κίνδυνος και όχι στην ονομασία των Σκοπίων με γεωγραφικό προσδιορισμό.

Η ελληνική πλευρά (κυβέρνηση και κόμματα) είναι ανάγκη να ενημερώσουν γρήγορα τη διεθνή κοινότητα για τη συμπεριφορά της Τουρκίας και παράλληλα να στείλουν προς όλους ένα μήνυμα ενότητας και αποφασιστικότητας. Η αριστερά, επιπλέον, πρέπει να συμβάλλει σε αυτήν την κατεύθυνση χτίζοντας συμμαχίες με συγγενείς ιδεολογικά δυνάμεις στην Τουρκία και την Ευρώπη και αναδεικνύοντας τη σοβαρότητα του προβλήματος. Από την άλλη η χώρα χρειάζεται μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που θα σπάει τα στεγανά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και χτίσιμο νέων συμμαχιών. Η κρίση στα Ίμια διαρκεί 22 έτη και χρόνο με το χρόνο η περιοχή γκριζάρει ακόμη περισσότερο. Οι αντιδράσεις πρέπει να είναι άμεσες προτού αρχίζει να κοκκινίζει. Για να μην ξαναζήσουμε γεγονότα σαν και αυτά που μας αναφέρει ο νομπελίστας ποιητής στο ποίημα Αργοναύτες («….δυστυχισμένες γυναίκες κάποτε με ολολυγμούς κλαίγανε τα χαμένα τους παιδιά…..»).

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας.

πηγή: iskra.gr

Το προσφυγικό ήρθε για να μείνει

Όσα έγιναν στη Μόρια, σ’ αυτήν την ντροπή της χώρας, ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενα. Μικρή σημασία έχει πια αν τη φωτιά την έβαλαν οι μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας, οι πρόσφυγες ή οι ντόπιοι ακροδεξιοί. Το ευτύχημα είναι ότι, μάλλον, δεν υπήρξαν θύματα, ενώ θα μπορούσε να είναι εκατοντάδες, από τη στιγμή που 13.000 ψυχές, κατατρεγμένες και κυνηγημένες, θύματα πολέμου οι περισσότερες ζούσαν σε απαράδεκτες συνθήκες.

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη (*)

Η Ν.Δ., όταν ήταν στην αντιπολίτευση, κρατούσε σκληρή αντιπροσφυγική στάση και κατηγορούσε την τότε κυβέρνηση για έλλειψη σχεδίου. Φαίνεται ότι δεν είχε εκτιμήσει σωστά το πρόβλημα και δεν είχε αντιληφθεί ότι το προσφυγικό ήρθε για να μείνει. Συνέχισε να το αντιμετωπίζει με λεκτικούς εντυπωσιασμούς , μεγάλα λόγια και λαϊκισμό. Μόλις, όμως, πήρε την εξουσία βρέθηκε μπροστά στην πραγματικότητα. Επειδή δε ούτε κι εκείνη είχε ολοκληρωμένη πρόταση άρχισε τις αποσπασματικές κινήσεις(κατάργηση και επανίδρυση του υπουργείου μεταναστευτικής πολιτικής, επεισόδια στη Λέσβο κ.α.) Σήμερα εξακολουθεί να εναρμονίζεται με τις ακραίες πολιτικές των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών λες και η Ελλάδα βρίσκεται στην ίδια θέση με αυτές. Παραγνωρίζει ότι το προσφυγικό πρόβλημα είναι εδώ και όχι στην Ευρώπη, που έκλεισε τα σύνορα της και ύψωσε τείχη και φράκτες. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ , των προσφύγων που λιάζονται, αποδέχτηκε να γίνει η χώρα ένα hot spot. Η τωρινή δεν έχει πλάνο να το διαχειριστεί και μοιάζει αδύναμη να δώσει ουσιαστικές λύσεις.

Όσα έγιναν στη Μόρια, σ’ αυτήν την ντροπή της χώρας, ήταν λίγο -πολύ αναμενόμενα. Μικρή σημασία έχει πια αν τη φωτιά την έβαλαν οι μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας, οι πρόσφυγες ή οι ντόπιοι ακροδεξιοί. Το ευτύχημα είναι ότι, μάλλον, δεν υπήρξαν θύματα, ενώ θα μπορούσε να είναι εκατοντάδες, από τη στιγμή που 13.000 ψυχές, κατατρεγμένες και κυνηγημένες, θύματα πολέμου οι περισσότερες ζούσαν σε απαράδεκτες συνθήκες. Οι εικόνες που είδαμε στη συνέχεια με ανθρώπους να κοιμούνται σε δρόμους και νεκροταφεία, μικρά παιδιά να βρίσκουν καταφύγιο σε κάδους σκουπιδιών και χαρτόκουτα ταιριάζουν σε χώρα βαρβαρική κι όχι πολιτισμένη, η οποία έχει στοιχειώδη ανθρωπισμό και σέβεται εμπράκτως τα δικαιώματα των προσφύγων.

Όσο το προσφυγικό θα συνεχίσει να θεωρείται απειλή, τόσο θα βλέπουμε ανάλογες σκηνές. Κανείς, βεβαίως, δεν πρέπει να παραβλέπει ότι η Τουρκία το χρησιμοποιεί σαν όπλο για να πετύχει βραχυπρόθεσμους και μελλοντικούς στόχους και ότι θα επιχειρήσει να το αξιοποιήσει, όταν κρίνει πως η στιγμή είναι κατάλληλη, ωστόσο, τίποτα δε δικαιολογεί αυτήν την αθλιότητα που υπάρχει στα περισσότερα ΚΥΤ. Το πρόβλημα δεν επιλύεται με την παρουσία ΜΑΤ και άλλων ειδικών δυνάμεων, τη χρήση χημικών , τη βία , ούτε με τη δράση ακραίων ντόπιων, των πολιτοφυλάκων, οι οποίοι λειτουργούν με κανόνες παρακράτους. Ούτε αντιμετωπίζεται με τη δημιουργία νέου προσφυγικού καταυλισμού στο Καρά Τεπέ και με τη μετατροπή των ΚΥΤ σε κάστρα και φυλακές και κλειστά κέντρα κράτησης. Οι τακτικές αυτές θα δημιουργήσουν νέες Μόριες και θα οξύνουν την κατάσταση.

Είναι φανερό ότι η προσφυγική πολιτική πρέπει να αναθεωρηθεί και να τεθεί σε νέο πλαίσιο. Με δεδομένο ότι δεν μπορεί η χώρα να συνεχίσει να ζητιανεύει από τη «φιλάνθρωπη» Ευρώπη να δεχτεί πρόσφυγες και να παζαρεύει αριθμούς, υπάρχει λύση, εφικτή και ρεαλιστική, η οποία έχει υποδειχτεί από πολλές και διαφορετικές κατευθύνσεις. Οι πρόσφυγες και όσοι δικαιούνται άσυλο για πολλούς λόγους χρειάζεται να απομακρυνθούν από τη Λέσβο και τα άλλα νησιά της παραμεθορίου, να μετακινηθούν και να απλωθούν στην ενδοχώρα σε ανοιχτές δομές. Έτσι και τα νησιά θα αποσυμφορηθούν και θα ανασάνουν και οι άνθρωποι αυτοί θα έρθουν σε επαφή με τους ντόπιους και θα ενταχθούν ομαλότερα στην ελληνική κοινωνία. Αν η ελληνική κυβέρνηση συνεχίσει να μην αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος μιας τέτοιας απόφασης και να φοβάται τις αντιδράσεις που θα προκληθούν από ορισμένα στελέχη της και κάποιες τοπικές κοινωνίες και αν το προσφυγικό εξακολουθήσει να είναι θέμα φτηνής αντιπαράθεσης των δύο μεγάλων κομμάτων, τότε είναι ορατός ο κίνδυνος ένα πρόβλημα διεθνές και ευρωπαϊκό να μετατραπεί σε ελληνοτουρκικό και να προστεθεί στα ήδη υπάρχοντα. Και αυτό, θεωρώ, ότι καμιά υπεύθυνη πολιτική δύναμη δε θα το ήθελε.

                                                        ________________

(*) Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

**Το κείμενο εκφράζει τις προσωπικές απόψεις του αρθρογράφου

Η παραίτηση του κ. Κοτζιά

Η παραίτηση του κ. Κοτζιά και η ανάληψη του υπουργείου από τον πρωθυπουργό δε φαίνεται προς το παρόν να επηρεάζει το σκοπιανό ιδίως ύστερα από το άνοιγμα των διαδικασιών για συνταγματική αναθεώρηση που ενέκρινε το κοινοβούλιο της γειτονικής χώρας...

 του Γιάννη Ανδρουλιδάκη *

Η παραίτηση του κ. Κοτζιά και ο τρόπος που έγινε απασχολούν ακόμη και σήμερα τα ΜΜΕ. Στην κόντρα που ξέσπασε ανάμεσα στον υπουργό Εξωτερικών και τον υπουργό Άμυνας νικητής αναδείχθηκε ο δεύτερος. Στη σοβαρότερη ενδοκυβερνητική κρίση ο πρωθυπουργός διάλεξε πλευρά. Ο πολιτικός αμοραλισμός και οι εκβιασμοί επικράτησαν για μια ακόμη φορά.

Είναι χρήσιμο για να αντιληφθεί κάποιος την ποιότητα της Δημοκρατίας μας πέρα από ιδεολογικές διαφορές και πολιτικές διαφωνίες να προβληματιστεί σε ερωτήματα , όπως τα παρακάτω: πόσο έντιμο είναι, για παράδειγμα , να θυσιάζει ο πρωθυπουργός ένα επιτυχημένο, σύμφωνα με δήλωση του, συνεργάτη στο βωμό των σκοπιμοτήτων ;Πόσο ηθικό ακούγεται να τον εκπαραθυρώνει την ώρα μάλιστα που η συμφωνία των Πρεσπών εγκρίθηκε από το κοινοβούλιο των Σκοπίων; Ποιος τελικώς είναι ο ρόλος του κ. Καμμένου; Και ποιος έχει θεσμικά την ευθύνη της εξωτερικής πολιτικής ; Ο υπουργός Άμυνας ή ο υπουργός Εξωτερικών;

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Ύστερα από την άθλια αποπομπή του πρώην υπουργού Παιδείας, κ. Φίλη, μετά από πιέσεις της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και του κ. Καμμένου, ήρθε η αναγκαστική παραίτηση του κ. Κοτζιά , προφανώς μετά από απαίτηση του κυβερνητικού εταίρου. Και στις δύο περιπτώσεις η συμπεριφορά του πρωθυπουργού αντέγραψε απαράδεχτες πρακτικές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, οι οποίες καμιά σχέση δεν έχουν με την κουλτούρα και το ήθος της αριστεράς από την οποία προέρχεται ο κ Τσίπρας. Είναι ξεκάθαρο ότι στη λογική του μέτρησε η παράταση της παραμονής στην εξουσία και η πλάστιγγα έγειρε προς την πλευρά του προέδρου των ΑΝΕΛ.

Ο κ. Καμμένος φαίνεται ότι με την πρόταση του για τη δημιουργία μιας βαλκανικής συνεργασίας-ασπίδας απέναντι στη ρώσικη απειλή, εξέφρασε μια εναλλακτική λύση, την οποία γνώριζε ο κ. Τσίπρας, σε περίπτωση που δεν περπατούσε η συμφωνία των Πρεσπών. Ένα σενάριο το οποίο θα ενέπλεκε ακόμη περισσότερο τη χώρα στους πολεμικούς σχεδιασμούς και στα επικίνδυνα παιχνίδια των δύο υπερδυνάμεων στην περιοχή. Επιπλέον, ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ, όσο πλησιάζει η ο καιρός που θα επικυρωθεί η συμφωνία, επιχειρεί να κάνει πιο ηχηρή την παρουσία του με στόχο να κερδίσει ψηφοφόρους στις επερχόμενες εκλογές . Όλα τα δεδομένα δείχνουν ότι οι ΑΝΕΛ στην διαδικασία αυτή θα αποδυναμωθούν με τη διαφοροποίηση βουλευτών τους . Μια τέτοια προοπτική προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη νευρικότητα και πανικό στις κινήσεις του κ. Καμμένου. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η ομηρία του κ. Τσίπρα είναι περισσότερο από ποτέ φανερή. Το πιθανότερο, βεβαίως , είναι ότι παρά τους λεονταρισμούς του υπουργού Άμυνας η συνεργασία τους θα φτάσει έως εκεί που οι δυο τους έχουν συμφωνήσει προσδοκώντας ψήφους καθένας από διαφορετικές δεξαμενές.

Η παραίτηση του κ. Κοτζιά και η ανάληψη του υπουργείου από τον πρωθυπουργό δε φαίνεται προς το παρόν να επηρεάζει το σκοπιανό ιδίως ύστερα από το άνοιγμα των διαδικασιών για συνταγματική αναθεώρηση που ενέκρινε το κοινοβούλιο της γειτονικής χώρας. Το ερώτημα είναι τι θα γίνει με τα υπόλοιπα θέματα, όπως το Αιγαίο, τις ΑΟΖ και το Κυπριακό. Σύμφωνα με αναλυτές , αλλά και πολλά κυπριακά ΜΜΕ, η αλλαγή στο ΥΠΕΞ θεωρείται πλήγμα για την υπόθεση της Κύπρου, επειδή ο απερχόμενος υπουργός μετά το φιάσκο του Γκραν Μοντανά είχε καταφέρει να αναδείξει τις σοβαρές πλευρές του ζητήματος και να μεταφέρει τη συζήτηση από τα συνταγματικά θέματα σε εκείνα της κατοχής , της ασφάλειας και των εγγυήσεων προωθώντας το τρίπτυχο: η Κύπρος ένα κανονικό κράτος, χωρίς στρατό και εγγυήτριες δυνάμεις. Προσέγγιση παραπλανητική, κατά την εκτίμηση μου, αφού όλες οι ενέργειες και οι αποφάσεις του κ. Κοτζιά και στο κυπριακό κινούνταν πάντοτε στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και των σχεδιασμών των ΗΠΑ .

Η κυβέρνηση με ή χωρίς τον πρώην ΥΠΕΞ θα συνεχίσει την προσπάθεια της να γίνει η καλύτερη σύμμαχος της Αμερικής στην περιοχή και να συμβάλλει στη δημιουργία του αντιρωσικού τόξου που θα ξεκινά από τα Βαλκάνια , θα καταλήγει στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και θα στοχεύει στη Συρία και το Ιράν. Θα εξακολουθεί να είναι ο υπηρέτης των μεγάλων κολοσσών, οι οποίοι θα εκμεταλλευτούν τα κοιτάσματα που υπάρχουν στην περιοχή ζητιανεύοντας ψίχουλα , ματιές συμπόνιας και έναν καλό λόγο για τις ανθρωποφάγες αγορές.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 5ο ΓΕΛ Καλαμάτας

πηγή: iskra.gr