.png)
Η τελική ομιλία εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής στο κλείσιμο των εργασιών του 21ου Συνεδρίου του ΚΚΕ
«Η ΚΕ εκτιμά ότι τόσο η όλη προσυνεδριακή διαδικασία όσο και οι εργασίες του 21ου Συνεδρίου έδειξαν ένα Κόμμα μαχητικό, ενωμένο, αποφασισμένο να φέρει σε πέρας τα δύσκολα καθήκοντα της περιόδου.
Ενα Κόμμα με στελεχικό και κομματικό δυναμικό πιο έμπειρο, πιο σωστά προσανατολισμένο, στη βάση των αποφάσεων και επεξεργασιών του Κόμματος που στηρίζονται στο ψηφισμένο νέο Πρόγραμμα του Κόμματος, με αρχές λειτουργίας που αποτυπώνονται επίσης στο νέο Καταστατικό του Κόμματος από το 19ο Συνέδριο, στις Αποφάσεις και εκτιμήσεις για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση κατά τον 20ό αιώνα και τις αιτίες της αντεπαναστατικής ανατροπής, ψηφισμένα από το 18ο Συνέδριο.
Ενα Κόμμα εξοπλισμένο από τις Αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου και πλέον με τη λήξη του σημερινού Συνεδρίου και με τις Αποφάσεις του 21ου Συνεδρίου, που εξειδικεύουν παραπέρα και προωθούν τη στρατηγική και τακτική μας στις συνεχώς νέες εξελισσόμενες συνθήκες, έτσι όπως πρέπει να κάνει ένα επαναστατικό, ένα Κομμουνιστικό Κόμμα που αποστολή από την ώρα της ίδρυσής του έχει την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Ενα Κόμμα στηριγμένο στη μελετημένη ιστορική πείρα του Κόμματος αλλά και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, με συλλογική συζήτηση και επεξεργασία των ντοκουμέντων σε Πανελλαδικές Συνδιασκέψεις και Ολομέλειες της ΚΕ τουλάχιστον για την περίοδο από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, μετά την αστική εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του 1821 και την ίδρυσή του το 1918, έως και το 1974.
Ενα Κόμμα γνήσια πατριωτικό και διεθνιστικό, με κύρος στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα.
Και από τις διαδικασίες των ίδιων των εργασιών του Συνεδρίου μας, αυτές τις μέρες, όπως και τις Συνδιασκέψεις όλων των μεγάλων Κομματικών Οργανώσεων Περιοχής, όπως και πιο πριν από αυτές των Τομεακών Συνδιασκέψεων και εκλογοαπολογιστικών συνελεύσεων των ΚΟΒ, επιβεβαιώνεται ότι έγινε μια πολύ σημαντική δουλειά, μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, με υψηλό προβληματισμό σε όλο το Κόμμα αλλά και την ΚΝΕ.
Στη μεγάλη πλειοψηφία των στελεχών και μελών είχαμε μια πιο συνειδητή συμφωνία με τις Θέσεις της ΚΕ και στα 3 κείμενα, γεγονός που έχει να κάνει και με τα θετικά ουσιαστικά βήματα που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια, στη μεγαλύτερη ενιαιοποίηση της αντίληψης όλων των κομματικών οργάνων, στη βάση των προγραμματικών μας θέσεων και επεξεργασιών.
Η 5μηνη προσυνεδριακή δουλειά βοήθησε πριν απ' όλα τα όργανα αλλά και τις ΚΟΒ έως ένα βαθμό, για τη μελέτη των ντοκουμέντων. Δεν αρκεί αυτό όμως. Οι Θέσεις και όλα τα ντοκουμέντα που θα ψηφίσουμε σήμερα, πρέπει να ξαναδιαβαστούν από όλες και όλους πολλές φορές ακόμα. Το συνεχές διάβασμα βοηθάει, κάτι που αρχικά ίσως δεν προσέχτηκε, δεν αξιολογήθηκε, να εντοπιστεί, ώστε να μην μας διαφύγει τίποτα τελικά από τον πλούτο της συλλογικής σκέψης που αποτυπώνεται σε αυτά τα ντοκουμέντα.
Είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες, όχι μόνο αυτές τις μέρες του Συνεδρίου, αλλά σε όλη την προσυνεδριακή περίοδο, και συνολικά σε όλο το Κόμμα και την ΚΝΕ, προβληματίστηκαν θετικά για τη σημασία που έχουν ζητήματα όπως:
- Η μελέτη και αφομοίωση βασικών θέσεων της θεωρίας μας, της στρατηγικής μας, του Προγράμματός μας,
- Τα ζητήματα της ιδεολογικής πάλης και διαπάλης,
- Το θέμα της ανάγκης απασχόλησης των οργάνων στα πλαίσια της δουλειάς τους με τη συζήτηση ιδεολογικών ζητημάτων,
- Για τις θέσεις μας σε βασικά προβλήματα και επεξεργασίες μας,
- Για το ζήτημα της μελέτης του «Ριζοσπάστη», της ΚΟΜΕΠ, του «Οδηγητή», την αυτομόρφωση, το θεωρητικό μαρξιστικό, το πολιτικό και το λογοτεχνικό βιβλίο.
- Αλλά και σε ζητήματα όπως της διάταξης των κομματικών δυνάμεων, της ανάγκης καλύτερου συντονισμού, συνεργασίας και δράσης των κλαδικών με τις εδαφικές Κομματικές Οργανώσεις Βάσης και τους αντίστοιχους τομείς, σε τομείς κυρίως που αφορούν στο εργατικό, μαζικό λαϊκό κίνημα, την προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας, την καλύτερη και ουσιαστικότερη ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση του Κόμματος, μέσα σε πλατιές εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, με συσπείρωση νέων δυνάμεων γύρω από το Κόμμα, με μεγαλύτερη προσπάθεια για την κομματική οικοδόμηση και ανανέωση των γραμμών του Κόμματος και της ΚΝΕ με νέες στρατολογίες.
Ταυτόχρονα, όμως, θέλουμε ως ΚΕ να επισημάνουμε ότι πρέπει να έχουμε καθαρό ότι αυτό το πρόβλημα που έθεσε πιο έντονα το πρώτο κείμενο των Θέσεων (το οποίο φυσικά περιέχεται και στα άλλα δύο κείμενα), υπάρχει κίνδυνος να μείνει στα λόγια και στις Αποφάσεις μας, μόλις τελειώσουν οι εργασίες του Συνεδρίου μας.
Κι αυτό μπορεί να γίνει, εάν δεν το αντιμετωπίσουμε ουσιαστικά και συγκεκριμένα πρακτικά, αμέσως μετά τις Συνδιασκέψεις και το Συνέδριο, χωρίς να περιμένουμε.
Να το αντιμετωπίσουμε δηλαδή, εν θερμώ, μέσα από την ίδια την καθοδηγητική δουλειά, μέσα από τις συνεδριάσεις όλων των οργάνων και των ΚΟΒ, όσο γίνεται πιο γρήγορα.
Η ίδια η επικαιρότητα αντικειμενικά θέτει μπροστά σε όλο το Κόμμα, σε όλες τις Οργανώσεις, κάθε μέρα, κάθε ώρα, καινούργια ζητήματα, μας βάζει μπροστά σε μεγάλες ευθύνες, για μεγάλες μάχες που έχουν και βαθύ ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο, αφού πρόκειται για την ίδια τη στρατηγική του κεφαλαίου, για την καπιταλιστική ανάκαμψη κ.ο.κ.
Και ως τέτοια φυσικά πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε, παίρνοντας συνεχώς συγκεκριμένα μέτρα.
Για παράδειγμα, τα μέτωπα της ιδεολογικής δουλειάς χρειάζονται:
- Την προγραμματισμένη και ενταγμένη στο πρόγραμμα κομματικής μόρφωσης δουλειά, που να συμβάλλει στην ενίσχυση της μελέτης και της σε βάθος, σωστής αφομοίωσης των βασικών αρχών της θεωρίας μας, των επεξεργασιών μας, με βάση τις μελέτες μας και τα ντοκουμέντα μας.
- Για όλα τα ζητήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους, τον λαό, που καθημερινά μας βάζουν βασικά ερωτήματα που πρέπει να τα απαντάμε κατανοητά, εκλαϊκευτικά όσο γίνεται.
Ηδη αυτό τον μήνα ζήσαμε και ζούμε τέτοιες περιπτώσεις, τέτοιες καταστάσεις.
Για παράδειγμα, το νέο αντεργατικό τερατούργημα της κυβέρνησης της ΝΔ που ψηφίστηκε την προηγούμενη βδομάδα, ήταν και είναι τέτοιο θέμα.
Στην έντονη ιδεολογικοπολιτική δουλειά που αναπτύξαμε αυτό το διάστημα αντιπαλεύοντας το νομοσχέδιο, εντοπίσαμε και προσπαθήσαμε να αντιπαλέψουμε το γεγονός ότι δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί ευρύτερα το ζήτημα της διευθέτησης του εργάσιμου χρόνου, ιδιαίτερα σήμερα με την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών, την ψηφιοποίηση κ.λπ., εάν δεν στηριχθεί η διαφώτιση και η δουλειά μας με τον κόσμο, στη ίδια τη μαρξιστική θεωρία για τον ημερήσιο εργάσιμο χρόνο στον καπιταλισμό, την απόσπαση υπεραξίας από τον καπιταλιστή, τη μεγαλύτερη ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης, μέσω της διευθέτησης.
Τέτοιο, αντίστοιχα, θέμα είναι και το Ταμείο Ανάκαμψης, επίσης, από την εκταμίευση των κονδυλίων του οποίου τα δισεκατομμύρια του νέου δανείου θα κατευθυνθούν σε μονοπωλιακούς ομίλους, στα πλαίσια της κρατικής παρέμβασης, της επεκτατικής πολιτικής που σε αυτή τη φάση έχει επιλεγεί, έχει συμφωνηθεί από κοινού στην ΕΕ.
Και οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και ο ρόλος της Ελλάδας σε αυτούς είναι τέτοια ζητήματα...
Ιδιαίτερα, η εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς χρησιμοποιείται ως στοιχείο καθησύχασης του λαού, ότι δήθεν θα ανταμειφθεί για το όποιο κόστος ή τα αρνητικά, με την πολιτική εξασφάλισης της ειρήνης, της ασφάλειας αλλά και κάποιας οικονομικής ανάκαμψης με επενδύσεις κ.λπ.
Χαρακτηριστικό τελευταίο παράδειγμα αποτελεί η ίδια η Σύνοδος του ΝΑΤΟ με τη συμμετοχή των αρχηγών κρατών της συμμαχίας και οι αποφάσεις που πάρθηκαν εκεί και πώς αυτές με διθυράμβους προβλήθηκαν εδώ.
Ουσιαστικά, πρόκειται για τον σχεδιασμό αυτού του επιθετικού οργανισμού για την επόμενη περίοδο που αφορά όλο τον πλανήτη και τους οξυμένους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, κυρίως ανάμεσα στον ευρωατλαντικό άξονα ΗΠΑ - ΕΕ με τους κύριους ανταγωνιστές τους σε διεθνές επίπεδο, δηλαδή την Κίνα και τη Ρωσία. Η Κίνα απειλεί καταρχήν άμεσα την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στον οικονομικό τομέα, ενώ η Ρωσία στον στρατιωτικό τομέα, αλλά και οι δύο στον τομέα της κυβερνοασφάλειας που φαίνεται απασχολεί σημαντικά τα κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ, πρωταρχικά τις ηγετικές του δυνάμεις.
Η Σύνοδος έκανε σοβαρή προσπάθεια επίσης στην επίλυση των αντιθέσεων εντός του οργανισμού του ΝΑΤΟ, ανάμεσα στα κράτη - μέλη του, με επιδίωξη να εξασφαλιστεί η μέγιστη δυνατή ευρωατλαντική συνοχή σαν άμεσος στόχος.
Ταυτόχρονα, εντείνονται τα παζάρια με στόχο αμοιβαίες υποχωρήσεις σε σημαντικές διαφορές μεταξύ των κρατών συμμάχων, όπως οι διαφορές ανάμεσα στην τούρκικη αστική τάξη και τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο, αλλά και της αστικής τάξης της Ελλάδας, που αποβλέπει σε γεωστρατηγική αναβάθμισή της στην περιοχή, με στόχο οικονομικά οφέλη, γεγονός που την οδηγεί όλο και πιο βαθιά στον ΝΑΤΟικό ιμπεριαλιστικό επιθετικό σχεδιασμό.
Συνολικά, από αυτήν τη Σύνοδο φαίνεται ότι η Ελλάδα αναλαμβάνει πιο αναβαθμισμένο επιθετικό ρόλο στην περιοχή, γεγονός που πρέπει να το παρακολουθήσουμε τα επόμενα χρόνια. Κι αυτό αφορά και την τεράστια αύξηση των ΝΑΤΟικών εξοπλισμών της, που για φέτος καταλαμβάνει την πρώτη θέση πάνω και από τις ΗΠΑ, αλλά και μεγαλύτερες αποστολές των Ενόπλων της Δυνάμεων εκτός συνόρων, πιο στενή πρόσδεση με Ισραήλ και άλλα καπιταλιστικά κράτη στην περιοχή, αναβάθμιση της παρουσίας στρατιωτικών βάσεων και στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ απ' άκρη σ' άκρη σε όλη την Ελλάδα.
Ολα αυτά πρέπει να αποτελούν οργανικό στοιχείο της συζήτησης μέσα στα όργανα στην καθοδηγητική μας δουλειά, στις ΚΟΒ και θέτοντας το ιδεολογικό τους περιεχόμενο και υπόβαθρο, αλλά και που θα οδηγούν ταυτόχρονα σε διαμόρφωση στόχων πάλης, αιτημάτων, συνθημάτων πάλης, σε σχέδιο οργάνωσης της μαζικής διαφώτισης και ενημέρωσης του λαού, σχέδιο πάλης και αγώνων σε τοπικό, κλαδικό επίπεδο, σε πανελλαδικό επίπεδο.
Ολα αυτά και άλλα τόσα είναι ζητήματα για τα οποία γίνεται και μεγάλη σπέκουλα, και ψέματα πολλά λέγονται καθημερινά και η αστική τάξη περνά τις απόψεις της μαζικά, αλλά και ο οπορτουνισμός συσκοτίζει την ουσία, αποπροσανατολίζει, διαστρεβλώνει θέσεις του Κόμματος και οπωσδήποτε πρέπει συγκεκριμένα και ολοκληρωμένα να απαντιούνται, μέσα στο κόμμα, στην ΚΝΕ, κυρίως μαζικά, πλατιά.
Αλλά και άλλα πολλά ακόμα ζητήματα, που αφορούν στο ίδιο το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα και τις αντιπαραθέσεις για το ποιο κόμμα και ποια πολιτική εγγυάται καλύτερα την καπιταλιστική ανάκαμψη και την εξασφάλιση πιο σταθερά και μακροπρόθεσμα των συμφερόντων της αστικής τάξης κ.λπ.
Και με αφορμή αυτό, η ΚΕ θέλει να επισημάνει το γεγονός ότι είναι δύσκολο να κατανοηθεί ευρύτερα η θέση του Κόμματός μας για μη συμμετοχή σε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, εάν δεν στηριχθεί η προπαγάνδα μας γενικότερα, με τη θεωρητική γνώση και κατανόηση της σχέσης οικονομίας και πολιτικής, όπου η οικονομία είναι το πρωτεύον στοιχείο.
Χωρίς αυτά, πώς θα εξηγήσεις για παράδειγμα ότι και με τις νεοκεϊνσιανές συνταγές, με το χρήμα από το Ταμείο Ανάκαμψης, φορτώνονται ξανά αντεργατικά μέτρα, ενώ οι επιδοτήσεις και τα δάνεια για την «πράσινη» και «ψηφιακή» ανάπτυξη της οικονομίας θα αποπληρωθούν πάλι με κλιμάκωση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων και της φοροληστείας του λαού; Οτι σε αυτό είναι στην ίδια ρότα όλα τα αστικά κόμματα, όπως και αν εμφανίζονται, όποιο όνομα κι αν έχουν, όποιο προσδιορισμό - προοδευτικό, φιλελεύθερο, σύγχρονο ή ό,τι άλλο - χρησιμοποιούν, για να σπέρνουν σύγχυση;
Χρειάζεται συνεπώς, στη βάση αυτού, να εξηγήσουμε πειστικά γιατί δεν υπάρχουν καθαρόαιμες περιοριστικές ή επεκτατικές πολιτικές διαχείρισης. Να συνειδητοποιήσει η εργατική τάξη ότι γι' αυτό π.χ. και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα πρόβλημα να υπερασπιστεί το μνημόνιο που ψήφισε και τα αντεργατικά μέτρα που νομοθέτησε επί 4 και πλέον χρόνια ως κυβέρνηση. Οπως ακριβώς σήμερα η νεοφιλελεύθερη ΝΔ κοκορεύεται για την κεϊνσιανή πολιτική της ΕΕ που εφαρμόζει, που το προηγούμενο διάστημα την εξόρκιζε.
Ετσι διευκολύνεται να ανοίξει η συζήτηση και να αναδειχθεί ότι το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε δεν είναι ένα καπρίτσιο κάποιου κακού υπουργού, αλλά παραγγελία των εργοδοτών, ότι είναι στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου η διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου.
Ετσι μόνο μπορεί να φτάνει και η συζήτηση στο αίτημα για τη μείωση του χρόνου εργασίας, την ωριμότητα υλοποίησης σήμερα του αιτήματος αυτού, σε συνάρτηση με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, για το ποιος μπαίνει εμπόδιο σ' αυτό, ποια είναι η συνολική πρόταση του Κόμματος.
`Η άλλο παράδειγμα που προβλημάτισε σωστά ορισμένους συντρόφους στις Συνδιασκέψεις:
Πώς να εξηγήσεις για παράδειγμα, χωρίς να δείξεις τη σχέση οικονομίας και πολιτικής, το τι θα σημάνουν οι ριζικές αναδιαρθρώσεις και στη χώρα μας, με την «πράσινη» και «ψηφιακή» μετάβαση, όπου ακολουθώντας τις διεθνείς τάσεις, θα εμφανιστούν μια σειρά επιχειρήσεις που αξιοποιώντας τις τεχνολογικές υποδομές, όπως τα δίκτυα 5G, τα datacenters κ.λπ., θα βασίζονται πάνω στο λογισμικό για να υποστηρίξουν τις υπηρεσίες που προσφέρουν και θα είναι δυσδιάκριτο ακόμα και σε ποιον κλάδο δραστηριοποιούνται;
`Η ότι η ενσωμάτωση στη βιομηχανία των νέων τεχνολογιών, τόσο στη μεταποίηση όσο και στην αγροτική παραγωγή, θα φέρει μεγάλες αλλαγές;
Εχοντας όμως τη γνώση των τάσεων, από την παρακολούθηση των εξελίξεων στον κλάδο, που στην ουσία είναι η παρακολούθηση της εξέλιξης των παραγωγικών δυνάμεων που δείχνει και τις δυνατότητες αλλά και τις αντιφάσεις, έχουμε μια βάση για να ανοίξουμε τη συνολική πολιτική πρότασή μας.
Εχοντας στο μυαλό μας να ψάχνουμε συνεχώς και να εντοπίζουμε πού σκαλώνει η συνείδηση του εργαζόμενου και πώς αυτό συνδέεται με τη θεωρία μας, με το Πρόγραμμά μας.
Ισχύει εδώ απόλυτα το γεγονός ότι ο Μαρξ δεν περιέγραψε μόνο τον μηχανισμό εκμετάλλευσης του καπιταλισμού, αλλά εντόπισε και γιατί αυτός παραμένει αόρατος στα μάτια των εργατών.
Πρέπει να σκεφτούμε π.χ. πώς θα αντιμετωπίσουμε σε κρίσιμους σύγχρονους κλάδους τι οδηγεί τον εργαζόμενο να βλέπει κοντόφθαλμα, να θεωρεί ότι, παρά τη μεγάλη καπιταλιστική κρίση, μπορεί «να τη βγάλει καθαρή» κι επομένως να μην πείθεται με γενικές διακηρύξεις που του λέμε, ότι «δεν έχει και κάτι να περιμένει από τον καπιταλισμό».
Στο οπτικό μας πεδίο συνεπώς δεν πρέπει να είναι μόνο οι παραδοσιακοί κλάδοι, όχι μόνο οι επιχειρήσεις που κακοπληρώνουν και είναι σύγχρονα γκέτο, που είναι πολλές και βεβαίως κάποιες έχουν μεγάλη δυναμική, αλλά και οι νέες επιχειρήσεις, νέοι κλάδοι της επιστήμης και της τεχνολογίας που δυναμικά αναπτύσσονται.
Να σκεφτούμε πιο συγκεκριμένα, πώς θα φωτίσουμε και την ιστορική πορεία άλλων δυναμικών κλάδων στο παρελθόν, όπως η κλωστοϋφαντουργία, η ένδυση, η υπόδηση, τα ναυπηγεία πριν μερικά χρόνια, για να αναδείξουμε το εύρος της εκμετάλλευσης που κρύβεται πίσω από τους φαινομενικά ικανοποιητικούς μισθούς κ.λπ. και ότι τελικά, ανάλογη πορεία θα περάσουν και νέοι κλάδοι, όχι παραδοσιακοί, λόγω του ανταγωνισμού και των συνεπειών της εξωστρέφειας.
Δεν είναι αμελητέος ο αριθμός νέων, για παράδειγμα, που παρασύρονται και θα ήθελαν να συμμετάσχουν σε μια επιχείρηση καινοτόμα, νεοφυή, startup επιχείρηση, όπως τη λένε, παράλληλα με την εργασία τους, κάτω από την επήρεια των αυταπατών της μικροϊδιοκτησίας και του προβαλλόμενου μοντέλου από τις ΗΠΑ, ότι ίσως κι αυτοί κάποτε μπορούν να γίνουν μεγάλοι και τρανοί, την ώρα που όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι οι 8 στις 10 από αυτές τις επιχειρήσεις είτε κλείνουν εντελώς, είτε εξαγοράζονται, συγχωνεύονται με μεγαλύτερες και οι δυο που επιζούν δουλεύουν μόνο συμπληρωματικά, όπως θα λέγαμε απλά με δουλειά φασόν.
Μαζί με αυτό, βέβαια, πάει και το ότι τους πιπιλάνε το μυαλό ότι η καινοτομία και η πρόοδος «δεν γνωρίζουν ωράρια συμβατικά», «δεν γνωρίζουν Σαββατοκύριακα και 5ήμερα» και άλλα σχετικά, με αποτέλεσμα να παρουσιάζουν μεγάλη ανεκτικότητα και τάση να δικαιολογούν αντιδραστικές επιλογές της εργοδοσίας που παρουσιάζονται δήθεν ως εκσυγχρονισμός.
Γι' αυτό π.χ. είναι κρίσιμο ζήτημα να αντεπιτεθούμε με τα ζητήματα των νέων δυνατοτήτων που μας δίνει η πράσινη ανάπτυξη και ψηφιακή τεχνολογία και πώς αυτή αξιοποιείται στον καπιταλισμό, να αναδείξουμε την πρότασή μας για αξιοποίηση της τεχνολογίας και της καινοτομίας στην υπηρεσία του λαού στη σοσιαλιστική κοινωνία, κόντρα στις θεωρίες που ανάγουν την τεχνολογία σαν ουδέτερο φάρμακο για τα πάντα και ανεξάρτητα από τις σχέσεις παραγωγής. Ταυτόχρονα, χρειάζεται να ανοίξουμε ουσιαστικά τη συζήτηση και για τον παρασιτισμό του καπιταλισμού στο τελευταίο μονοπωλιακό του στάδιο, σε όλα τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη λειτουργία, την ιδιοκτησία, τα πάντα.
Με αυτή την έννοια, χρειάζεται συνεχώς να διασφαλίζουμε, ώστε η καθημερινή δράση μας να συμβάλλει στην ικανότητα προώθησης της στρατηγικής μας.
Να ανοίγει δρόμους προς τα εμπρός. Κι αυτό, ανεξάρτητα αν υπάρχουν ή όχι άμεσα, χειροπιαστά αποτελέσματα. Γιατί αυτά μπορεί και να μην υπάρχουν άμεσα.
Οχι ότι τα σνομπάρουμε, αν υπάρξουν τέτοια αποτελέσματα, αλλά αντικειμενικά, λόγω των ίδιων των σύνθετων συνθηκών, των αρνητικών συσχετισμών κ.λπ., μπορεί τα αποτελέσματα να μην φαίνονται, να μην εμφανίζονται, άμεσα.
Το κρίσιμο ζήτημα βέβαια είναι να απαντάμε, να προσπαθούμε να δίνουμε λύσεις κι όχι γενικώς να ανησυχούμε για τις δυσκολίες και τις πιέσεις που αντικειμενικά υπάρχουν και προφανώς θα οξύνονται και θα εντείνονται. Χρειάζεται περισσότερο να εξηγούμε από το να τσιτατολογούμε, να δρούμε, συνειδητά γνωρίζοντας σε βάθος κάθε ζήτημα. Γιατί όλα αυτά για τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες έχουν συγκεκριμένο θεωρητικό - πολιτικό - οργανωτικό περιεχόμενο.
Είναι κρίσιμο ζήτημα, συνεχώς να διαμορφώνουμε όρους υποδομής, για την άνοδο του καθοδηγητικού ρόλου του Κόμματος στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, στην κοινωνική συμμαχία, ως πρωτοπορία επαναστατικών ιδεών και αξιών.
Με τη συλλογικότητα, χωρίς αδικαιολόγητες αναβολές.
Στις συνεδριάσεις των οργάνων και των ΚΟΒ, τα συνεχή ΠΡΕΠΕΙ που επαναλαμβάνονται, καλό είναι πλέον να κάνουμε προσπάθεια να μεταφράζονται με συγκεκριμένα μέτρα και στόχους.
Με αλλεπάλληλα, διαδοχικά, μελετημένα βήματα που διασφαλίζουν αυτή τη βελτίωση και ανοδική πορεία που χρειάζεται, για την ενότητα ιδεολογικής και μαζικής δράσης, με ανοδική πορεία στην ιδεολογική στάθμη όλου του Κόμματος, των στελεχών και μελών μας.
Αφού, όπως έχουμε εκτιμήσει, αυτό είναι βασική προϋπόθεση και για τη βελτίωση της καθοδήγησης και την κατάκτηση μεγαλύτερης ικανότητας δράσης μέσα στις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, στο κίνημά τους, στην ταξική πάλη, όσο γίνεται πιο πλατιά.
Αυτό είναι που θα μας εφοδιάσει με μεγαλύτερη ικανότητα, για την πιο πειστική ανάδειξη της αναγκαιότητας, αλλά και της δυνατότητας σήμερα νίκης του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Ταυτόχρονα, αποτελεί και βασική προϋπόθεση για την αντοχή, τη μαχητικότητα.
Και παράλληλα, δεν πρέπει να υποτιμάμε καθόλου το γεγονός ότι την ίδια στιγμή η ιδεολογική δουλειά και η σύνδεση την οποία κάνουμε, συμβάλλει και για την αντίθετη περίπτωση, αφού προετοιμάζει τις δυνάμεις μας να έχουν ικανότητα και ετοιμότητα παρέμβασης και σε ξαφνικές, απότομες ανόδους της ταξικής πάλης και κινητοποίησης ευρύτερων, πλατιών λαϊκών δυνάμεων σε κάποια φάση.
Τον αρνητικό συσχετισμό τον ξέρουν όλοι, τον καταλαβαίνουν όλοι, τον βλέπουν όλοι. Αρα, δεν ωφελεί να τον αναμασάμε συνεχώς. Οι προτάσεις μας, τα μέτρα που παίρνουμε - ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά - με βάση και τις θέσεις και την εισήγηση, τα ντοκουμέντα μας, ξεκινάνε έτσι κι αλλιώς από αυτή τη βασική επισήμανση και εκτίμηση της κατάστασης. Αρα η συνεχής επίκληση της ανησυχίας, των κινδύνων και δυσκολιών λειτουργεί πολλές φορές άθελά μας ως διαμορφωτής κλίματος υποχώρησης, αναγκαιότητας περιορισμού, μινιμαλισμού των στόχων, αφού αυθόρμητα στην εργατική - λαϊκή συνείδηση η δυσκολία και ανησυχία για την πορεία φαντάζει ανυπέρβλητη και οδηγεί τελικά στην άποψη «δεν έγινε και τίποτα να βάλουμε νερό στο κρασί μας»!!!
Να ξεφύγουμε από το να βάζουμε στο επίκεντρο ποια θα είναι τα αιτήματα, οι στόχοι πάλης, αποσπασμένα από το βασικό πολιτικό καθήκον, από τη γενικότερη πολιτική μας γραμμή.
Εννοείται ότι δεν υποτιμάμε καθόλου τη σημασία των αιτημάτων, αφού είναι η γραμμή συσπείρωσης και όχι απλά στόχοι πάλης. Εδώ πρέπει να παίρνεται υπόψη η κατάσταση σε κάθε χώρο. Αν η συζήτηση όμως μένει, ή πάει μόνο στο να διαμορφώνουμε πιο ριζοσπαστικούς, πιο πολιτικοποιημένους στόχους πάλης, τότε δεν λύνουμε το θέμα της στρατηγικής.
Δεν φοβόμαστε αν σε έναν τόπο δουλειάς ξεκινάει η συσπείρωση για ένα ζήτημα, π.χ. για τις απολύσεις ή την απληρωσιά ή την υγιεινή και ασφάλεια κ.λπ. Το ζήτημα είναι ότι στο μυαλό των οργάνων και των στελεχών πρέπει να βρίσκεται κυρίως ποια προσπάθεια, ιδεολογικοπολιτική, οργανωτική, θα κάνουμε, για να διευρύνεται, να βαθαίνει η γραμμή πάλης.
Κυρίως, αυτή πρέπει να ενισχύεται και με την αυτοτελή δουλειά του Κόμματος, αφού δεν μπορεί όλα και τα πάντα να λύνονται με καλύτερα ή πιο επεξεργασμένα αιτήματα μέσα στο κίνημα. Π.χ. ήταν πετυχημένη η δουλειά που πέρασε μέσα από το ΠΑΜΕ, με την πρόταση νόμου για τις Συλλογικές Συμβάσεις που υπέγραψαν 500 σωματεία. Είναι θέμα της καθοδήγησης κάθε κρίκου να δει πώς αυτή η σωστή επιλογή θα βαθαίνει, θα πολιτικοποιείται.
Αναμφίβολα, είναι αρκετά δύσκολη δουλειά.
Ομως, έχουμε πλέον αποκτήσει κάποια πείρα.
Πρέπει να έχουμε καθαρό ότι θα χρειαστεί ακόμα πολλή δουλειά μετά το Συνέδριο, στο ζήτημα του τι σημαίνει ακριβώς, στην πράξη, εξειδίκευση της στρατηγικής σε συγκεκριμένες κάθε φορά συνθήκες, σε συγκεκριμένο χώρο κ.λπ.
Η ανάγκη να γενικεύεται η θετική και η αρνητική πείρα, να ενσωματώνεται στον συλλογικό πλούτο της δράσης μας
Περισσότερο να σκύψουμε και να σκεφτούμε, να δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή σε όλη την κλίμακα του Κόμματος και της ΚΝΕ, από την ΚΕ έως τις ΚΟΒ, στο πώς θα γενικεύουμε την πείρα που προκύπτει και από την αυτοτελή δράση του Κόμματος και από τους μαζικούς πολιτικούς, κοινωνικούς αγώνες.
Η γενίκευση της πείρας δεν μπορεί να εξαντλείται σε μια περιγραφή, με τη μορφή ενός απολογισμού που κάνουμε κάθε φορά που οργανώνουμε τον έλεγχο ή την αποτίμηση της δουλειάς μας.
Και προσυνεδριακά είδαμε πολλές περιγραφές, απολογιστικού χαρακτήρα. `Η και το αντίθετό του: Μια συνεχής επανάληψη γνωστών σωστών γενικών θέσεων, που δεν ακουμπούσαν όμως σε κάποια πείρα, ούτε έκαναν έστω προσπάθεια να συνδυαστεί με ζωντανά παραδείγματα και εξειδίκευση από τον τομέα δράσης τους, από τις ΚΟΒ.
Η γενίκευση της πείρας πρέπει να πατάει στη σωστή αντίληψη για τη σχέση, από τη μια μεριά, των αντικειμενικών συνθηκών που υπάρχουν έτσι κι αλλιώς, και από την άλλη, του υποκειμενικού παράγοντα, δηλαδή του Κόμματος και του κινήματος, που μπορεί να επιδράσει και να αλλάξει μια υπάρχουσα κατάσταση.
Οταν προχωράμε σε γενίκευση της πείρας, οφείλουμε να απαλλασσόμαστε από ένα πνεύμα ωραιοποίησης που μας διακρίνει κάποιες φορές.
Οπως, επίσης, υπάρχει και το άλλο, από το οποίο μπορούμε και πρέπει να απαλλασσόμαστε. Δηλαδή, από μια υποτίμηση κάποιων σοβαρών, θετικών βημάτων και επιλογών που κάνουμε, τα οποία δεν τα αναδεικνύουμε λες και είναι αυτονόητα.
Ομως, αν τα υπολογίσουμε όλα αυτά ισορροπημένα, θα καταφέρουμε κάθε φορά να ανεβάζουμε την απαιτητικότητα και από τον εαυτό μας και από τους άλλους, και ατομικά και συλλογικά.
Και να μην τα φορτώνουμε όλα στις αντικειμενικές δυσκολίες και σε αντικειμενικά προβλήματα. Ούτε βέβαια να κλείνουμε τα μάτια σε υπαρκτές, σε δικές μας αδυναμίες και ελλείψεις.
Σίγουρα, ο απολογισμός που κατά διαστήματα κάνουμε, αποτελεί πάντα έναν δείκτη.
Ιδιαίτερα, μπορούμε να δούμε καλύτερα την κριτική αποτίμηση των στελεχών, όχι μόνο σε κάθε Συνδιάσκεψη ή Συνέδριο, αλλά μέσα στην πορεία ελέγχου των Αποφάσεων, με την έννοια να αναφέρονται και η καλή εξέλιξη του στελέχους αλλά και οι ελλείψεις του κ.λπ., ώστε η κριτική και αυτοκριτική να γίνει τρόπος δουλειάς όλων, γιατί μόνο έτσι βοηθιούνται οι σύντροφοι, τους δίνεται χρόνος να βελτιώνονται.
Ομως, για να γίνει η γενίκευση της πείρας ατομικός και συλλογικός πλούτος όλων, πρέπει να ψάχνουμε συνεχώς, κάπως βαθύτερα, στο πώς δουλέψαμε συγκεκριμένα, πώς χειριστήκαμε διάφορα ζητήματα, πώς τα καταφέραμε κάθε φορά στην ιδεολογικοπολιτική διαπάλη...
Τόσο σε σχέση με τις άλλες ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων, των διαφόρων κινήσεων κ.λπ., αλλά και με τον επηρεασμό που δέχονται και έχουν οι ίδιες οι εργατικές - λαϊκές μάζες, οι δυνάμεις δηλαδή που απευθυνόμαστε σε κάθε Τομεακή και Περιοχή, σε κάθε ΚΟΒ.
Να σκύβουμε περισσότερο πάνω σε αυτά τα οποία μας λένε οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, τις επιφυλάξεις τους, τις εμμονές τους και την επιρροή που δέχονται από τον οπορτουνισμό, από την αστική ιδεολογία, από τον συμβιβασμό τους και τις φοβίες τους.
Εχει σημασία να κάνουμε αντικειμενική εκτίμηση για το πώς επίσης δουλέψαμε και τι αποτελέσματα είχαμε για τη συσπείρωση δυνάμεων στο κίνημα.
Να έχουμε σαφή εικόνα, μέχρι πού καταφέραμε κάθε φορά να διευρύνουμε την επαφή μας, την επικοινωνία μας, πού ακριβώς δυσκολευτήκαμε, τι πρέπει να ξαναδούμε, ίσως ξανά από την αρχή...
Το βάρος που δίνουμε στην ιδεολογική - μορφωτική δουλειά δεν σημαίνει ότι υποτιμάμε την οργανωτική δουλειά
Το γεγονός ότι δώσαμε τόσο μεγάλη βαρύτητα, και στις Θέσεις της ΚΕ και προσυνεδριακά και στις εργασίες του Συνεδρίου, στη συζήτηση για την ανάγκη της ιδεολογικής μορφωτικής δουλειάς μέσα στο Κόμμα και στον περίγυρο, δεν σημαίνει καθόλου ότι υποτιμούμε τη σημασία της οργανωτικής δουλειάς, της καλής οργάνωσης των συζητήσεων στα όργανα και στις ΚΟΒ, άλλα σοβαρά οργανωτικά καθήκοντα στην εσωκομματική λειτουργία και τη μαζική δράση μας.
Το αντίθετο ακριβώς θεωρούμε ότι πρέπει να συμβαίνει και αυτό εννοούμε.
Γιατί η ιδεολογική μορφωτική δουλειά αφορά και επιδρά άμεσα σε ζητήματα οργάνωσης, καθοδήγησης, καταμερισμού δουλειάς, διάταξης δυνάμεων, ελέγχου και των αριθμητικών, δηλαδή των ποσοτικών δεικτών στη δουλειά μας, οι οποίοι όμως έχουν να κάνουν και με το ποιοτικό στοιχείο της δουλειάς μας, το πώς δουλεύουμε μέσα στις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, πώς προωθούμε την κοινωνική συμμαχία. Εχει να κάνει επίσης και με την ικανότητα εκλαΐκευσης του Προγράμματός μας, των γενικότερων θεωρητικών θέσεων του Κόμματος, των επαναστατικών μας ιδεών κ.λπ.
Στο επίκεντρο της δουλειάς μας το εργατικό - λαϊκό κίνημα
Μπορούμε να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Βάζοντας συγκεκριμένους στόχους και οργανώνοντας τη δουλειά μας για να υλοποιηθούν αυτοί οι στόχοι.
Π.χ. είναι κρίσιμο αυτή την τετραετία μέχρι το 22ο Συνέδριο να μετρήσουμε βήματα στην οργάνωση της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων βιοπαλαιστών της πόλης και των αγροτών, των φοιτητών, σπουδαστών και μαθητών ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ, λυκείων, άλλων νέων εργαζομένων, γυναικών λαϊκής ένταξης ή καταγωγής με πολλές χιλιάδες εγγραφές σε σωματεία, σε συλλόγους, σε επιτροπές αγώνα, σε λέσχες και στέκια, που ήδη υπάρχουν ή που πρέπει να φτιαχτούν, όπου δεν υπάρχουν άμεσα και με σχέδιο συγκεκριμένο.
Οπου δεν υπάρχει σωματείο το φτιάχνουμε. Αν δεν μπορούμε φτιάχνουμε έναν πυρήνα, μια επιτροπή αγώνα. Οπου δεν υπάρχει σύλλογος αυτοαπασχολουμένων ΕΒΕ ή αγροτικός σύλλογος, ή γυναικείος σύλλογος αντίστοιχα, τους δημιουργούμε.
Ανάλογα, το ίδιο πρέπει να εκφραστεί και στη συνέχεια, με τη μεγαλύτερη, πιο ενεργή συμμετοχή στις διαδικασίες του κινήματος, συμμετοχή σε συνελεύσεις, σε συζητήσεις, σε δράσεις, σε κινητοποιήσεις, με πολύ στοχευμένη, συγκεκριμένη δουλειά, πρώτα απ' όλα από τους κομμουνιστές που είναι εκλεγμένοι στα σωματεία και τους άλλους φορείς, όπως και από το σύνολο των κομματικών και ΚΝίτικων δυνάμεων.
Είναι κρίσιμο να επιδιώξουμε να ανεβάσουμε τη συμμετοχή τους στις διεργασίες του κινήματος, να συμβάλουμε για να αλλάξουν δραστικά και όπου μπορούμε, με στόχο βέβαια παντού, τους αρνητικούς συσχετισμούς σε ΔΣ, σε αντιπροσώπους κ.λπ.
Να βγάζουμε συμπεράσματα από τους αγώνες, να συζητάμε διεξοδικά στα Τομεακά, στις κομματικές ομάδες των φορέων: Πώς χειριστήκαμε έναν αγώνα, πού οφείλεται το γεγονός ότι κάπου δεν τα καταφέραμε, τι συγκεκριμένα πρέπει να κάνουμε για να ανακάμψουμε και τόσα άλλα.
Να κλιμακώνουμε την πάλη, να γίνουμε πιο ικανοί να περνάμε στην αντεπίθεση.
Η αντεπίθεση βέβαια δεν είναι σύνθημα. Σημαίνει και μορφές πάλης και πλαίσια αιτημάτων και διεκδικήσεις, και όλα αυτά όσο γίνεται πολύ καλά επεξεργασμένα.
Μέσα από αυτήν τη διαδικασία θα συσπειρώνονται και νέες δυνάμεις με τη δική μας συμβολή. Κι όλα αυτά δεν πρέπει να τα βλέπουμε περιορισμένα, τοπικά, ή στα πλαίσια μόνο ενός κλάδου.
Στόχος μας ένα πανελλαδικό, συντονισμένο, ενιαίο κίνημα με αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση
Στην εισήγηση της ΚΕ, όπως είδατε, θέσαμε πιο ξεκάθαρα το ζήτημα ότι στη δράση τη δική μας δεν μπορεί παρά να στοχεύουμε, να επιδιώκουμε, οι επιμέρους κλαδικές ή τοπικές διεκδικήσεις, ο συντονισμός δράσης φορέων κάτω από συγκεκριμένο περιεχόμενο και αιτήματα, θα πρέπει να εξελίσσονται σε μια πορεία σε ένα πανελλαδικό, καλά συντονισμένο, ενιαίο κίνημα. Κίνημα με συγκεκριμένους στόχους διεκδίκησης και ενιαίες θέσεις.
Κι αυτό όχι βολονταριστικά, αλλά εκτιμώντας το κάθε βήμα.
Στόχος μας πρέπει να είναι η διαμόρφωση ενός κινήματος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, όσο γίνεται πιο μαζικού, εδραιωμένου στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, σε κάθε νομό και περιφέρεια, πανελλαδικά, με αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, εναντίωσης στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με όσο γίνεται ενιαία πανελλαδικά στην πορεία αιτήματα.
Στην εισήγηση της ΚΕ δώσαμε αναλυτικά τα χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος, δεν θα τα επαναλάβω πάλι εδώ.
Ενα τέτοιο πανελλαδικό κίνημα, που θα έχει ταυτόχρονα και διεθνιστικό χαρακτήρα, μπορεί να το εγγυηθεί μόνο το ΚΚΕ με τη δράση του, ως καθοδηγητική δύναμη για την ανατροπή του συνολικού συσχετισμού.
Δεν εννοούμε με αυτό ότι σώνει και καλά σε μαζικό επίπεδο, το κίνημα, και μάλιστα σε πανελλαδικό επίπεδο, μπορεί να υιοθετεί όλο το Πρόγραμμα του ΚΚΕ.
Αλλά η αντεπίθεση αυτή δεν μπορεί παρά να συνδέεται με ανατρεπτικά, συγκρουσιακά χαρακτηριστικά και όχι μόνο με έναν διεκδικητικό απλά χαρακτήρα επιμέρους ή γενικόλογων αιτημάτων.
Βεβαίως, ο κάθε εργατικός κλάδος, ο κάθε κλάδος αυτοαπασχολουμένων, αγροτών κ.λπ., ακόμα και κατά περιοχή, μπορεί να έχει τα ιδιαίτερα αιτήματά του.
Ωστόσο, εμείς πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο και να παλεύουμε για τη διαμόρφωση κοινών πανελλαδικών δράσεων και ενιαίων κοινών αιτημάτων που να μας πηγαίνουν μπροστά.
Να έχουμε πλήρη συνείδηση ότι δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, ούτε μπορεί να γίνει τεχνητά με μια λίστα αιτημάτων, αλλά αποτελεί βασική προϋπόθεση για την ένταση και όξυνση της ταξικής πάλης, που θα συγκρούεται εφ' όλης της ύλης με τα συμφέροντα και τις επιλογές της αστικής τάξης, των κυβερνήσεων διαχείρισης του συστήματος, με την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, την εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τις στρατιωτικοπολιτικές αναμετρήσεις.
Ιδιαίτερα οι Συντονιστικές Επιτροπές και άλλες Επιτροπές Αγώνα που λέμε στις Θέσεις μπορούν να συμβάλουν και σε αυτή την κατεύθυνση και κυρίως στην κατανόηση της σημασίας της συμμαχίας των κοινωνικών δυνάμεων και της αναγκαιότητας, με βάση την πείρα που αποκτά το κίνημα, να υιοθετούνται οι κοινοί στόχοι, παρά τις επιμέρους διαφορές που προκύπτουν από την ίδια τη διαφορετική θέση στην κοινωνικοταξική διάρθρωση και τις μικροαστικές ταλαντεύσεις που έχουν τα μεσαία στρώματα.
Οπωσδήποτε τα θέματα της κοινωνικής συμμαχίας τα έχουμε πολύ αναλυτικά στην εισήγηση και στις Θέσεις, θα υπάρχουν και στις τελικές Αποφάσεις.
Εχει κατακτηθεί στο κομματικό σώμα μια ενιαία αντίληψη μετά τα πανελλαδικά σώματα που κάναμε, έχουμε απαλλαγεί σε μεγάλο βαθμό από παλιότερες σχηματοποιήσεις που μας δυσκόλευαν. Σήμερα κατανοούμε ότι τα σχήματα φτιάχνονται για να διευκολύνουν την άνοδο του κινήματος, την προσέγγιση και συστράτευση ευρύτερων εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, υπηρετώντας τη στρατηγική μας, για την προώθηση του στρατηγικού μας στόχου και την απαραίτητη συγκέντρωση και προετοιμασία δυνάμεων για μεγάλες συγκρούσεις.
Να βελτιώσουμε την ιδεολογική πολιτική αντιπαράθεση με όλα τα αστικά κόμματα και τον οπορτουνισμό
Η ΚΕ θεωρεί απαραίτητο να τονίσει ιδιαίτερα ότι οφείλουμε να δουλέψουμε καλύτερα και να δώσουμε μεγαλύτερο βάρος στην επιχειρηματολογημένη αντιπαράθεση με τα άλλα πολιτικά κόμματα και κινήσεις.
Και αυτό ισχύει και γενικά πανελλαδικά, αλλά και τοπικά, σε κάθε χώρο.
Να ξεκαθαρίσουμε για μια ακόμα φορά τα εξής:
Τα κόμματα τα κρίνουμε με βάση το πρόγραμμά τους, τον χαρακτήρα και τη δράση τους. Είτε κυβέρνησαν κάποια από αυτά, είτε κάποια συγκυβέρνησαν με άλλα, είτε διεκδικούν να κυβερνήσουν αύριο.
Μερικές φορές, μπορεί οι διαφορές τους να οδηγούν σε εντάσεις μεταξύ τους, ενίοτε οξυμένες. Οπωσδήποτε αυτό εντείνεται σε προεκλογικές κυρίως περιόδους. Δεν ξέρουμε αν η σημερινή κυβέρνηση θα πάει για εκλογές φέτος το φθινόπωρο ή αργότερα. Αλλά το θέμα που θέτουμε ισχύει έτσι κι αλλιώς και πρέπει να το παίρνουμε υπόψη και να το υπολογίζουμε, γιατί έτσι είναι ένας αποδοτικός τρόπος για να εγκλωβίζουν εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις στα γνωστά διλήμματα.
Αυτές οι διαφορές, κάποιες φορές, προκαλούν δυσκολίες ακόμα και στην ίδια τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, κυρίως βέβαια προβλήματα σήμερα στη σταθερότητα και αποτελεσματικότητα της κυβερνησιμότητας, αφού το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν είναι ακόμα τουλάχιστον σε θέση να κλονίσει συνολικά το ίδιο το αστικό πολιτικό σύστημα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό π.χ. που έγινε κατά την περίοδο 2012 - 2015, όπου δημιουργήθηκε μια τέτοια αστάθεια, με την κατάρρευση των μέχρι τότε κυβερνητικών κομμάτων, και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, περισσότερο βέβαια με παταγώδη τρόπο του ΠΑΣΟΚ, όπως όλοι θυμόμαστε, που κατρακύλησε από το 40% στο 10%.
Παρ' όλα αυτά, τα κόμματα αυτά αποτελούν βασικό στήριγμα του συστήματος και παράγοντα διατήρησης έως και επιδείνωσης παραπέρα του συσχετισμού δυνάμεων. Κι αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα με αυτά που εμφανίζονται και ως η δήθεν εναλλακτική λύση προόδου...
Στην πραγματικότητα, τέτοιου είδους κόμματα ευνοούν με κάθε τρόπο τη συνέχιση και ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής με την εναλλαγή τους στη διακυβέρνηση...
Και αυτό άσχετα πώς εμφανίζεται αυτή η εναλλαγή... Δηλαδή πότε με μονοκομματικές κυβερνήσεις, πότε ως κυβερνήσεις συνεργασίας.
Κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΜέΡΑ25 έχουν «αποκτήσει ειδικότητα» στο να χειραγωγούν, να παραπλανούν, να καλλιεργούν στον λαό μοιρολατρία, αυταπάτες, να συντηρητικοποιούν με τη διάδοση κοσμοπολίτικων αντιλήψεων, ουτοπικών αντιλήψεων.
Ακριβώς όπως οι άλλοι «από τα δεξιά», κυρίως από τη ΝΔ, την Ελ. Λύση κ.λπ. πρωτοστατούν, καλλιεργούν - για να το πούμε και κάπως σχηματικά - τις αντικομμουνιστικές, ρατσιστικές, εθνικιστικές κ.λπ. αντιλήψεις, γεγονός που δίνει το άλλοθι σε κάποια κόμματα και ομάδες να εμφανίζονται στον πολιτικό τους λόγο ερμαφρόδιτα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ή άλλοι, παρά το γεγονός ότι αποτελούν την άλλη όψη του Ιανού στο αστικό πολιτικό σκηνικό, όπως εύστοχα επισημαίνει η εισήγηση της απερχόμενης ΚΕ στο 21ο Συνέδριο.
Συνολικά σήμερα φαίνεται ότι φτιασιδώνονται και πλασάρονται αναπαλαιωμένες όλες οι παραδοσιακές αστικές πολιτικές αντιθέσεις μεταξύ αυτού του δίπολου, με τη μορφή: «Δεξιά - αντιδεξιά», «πρόοδος - συντήρηση», «κεντροαριστερά - κεντροδεξιά» κ.λπ.
Χρειάζεται συνεπώς πολλή δουλειά να κάνουμε, καθοδηγητική δουλειά, ώστε να παρακολουθούμε πολύ καλά όλους, να παρακολουθούμε όλες τις εξελίξεις, να μην υποτιμάμε τίποτα.
Στις εισηγήσεις και αποφάσεις των Τομεακών Συνδιασκέψεων και των Συνδιασκέψεων Περιοχών σωστά αντιμετωπίστηκαν γενικά και τέθηκαν ζητήματα, που αφορούν και τον υπόλοιπο οπορτουνιστικό χώρο και τον «αριστερό» εξωκοινοβουλευτικό χώρο και τις διάφορες αναρχοαυτόνομες ομάδες, ιδιαίτερα σε χώρους νεολαίας κ.λπ. Οπωσδήποτε χρειάζεται παρακολούθηση και ιδεολογική αντιμετώπιση με επιχειρήματα για τη στάση τους, τόσο σε θεωρητικό επίπεδο όσο και σε ζητήματα πολιτικής δράσης και κινημάτων, όπου βγάζουν έναν ιδιότυπο αντικομμουνισμό και εχθρότητα απέναντι στην οργανωμένη, μαζική δράση του Κόμματος και της ΚΝΕ.
Για τον απεγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων από την αστική και οπορτουνιστική λογική
Η ΚΕ θα ήθελε να τονίσει ιδιαίτερα ένα ζήτημα που έχει ξεχωριστή σημασία για όλες αυτές τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις που μας ενδιαφέρουν να τους τραβήξουμε από την αστική και οπορτουνιστική λογική, από την εδραιωμένη σε πολλούς και πολλές αντίληψη ότι το ΚΚΕ δεν έχει πολιτική πρόταση, δεν βλέπει το ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας κ.λπ.
Είναι γεγονός ότι στη διαδικασία και την προσπάθεια που κάνουμε για επικοινωνία και δράση με ευρύτερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, συναντάμε πολλούς ανθρώπους που επηρεάστηκαν και επέλεξαν πολιτική στάση στο παρελθόν και σχετικά πρόσφατα, αφού ήλπισαν - σχεδόν οι περισσότεροι ειλικρινά - ότι υπάρχει η δυνατότητα μιας φιλολαϊκής πολιτικής από μια τέτοια κυβέρνηση «αριστερών» ή «προοδευτικών» δυνάμεων.
Και δυστυχώς, πολλοί και πολλές ακόμα επηρεάζονται. Και πάνω σε αυτή την πραγματικότητα έχει στηθεί επιχείρηση παγίδευσης τέτοιων δυνάμεων μέσα και στον περίγυρο του Κόμματος και της ΚΝΕ, με τη βοήθεια διάφορων μόνιμα και διαχρονικά διαφωνούντων με τη στρατηγική μας.
Συναντάμε και θα συνεχίσουμε να συναντάμε αντιλήψεις που έχουν καλλιεργηθεί μέσα στον λαό, ότι το ΚΚΕ με τη στρατηγική του για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και τη νίκη της εργατικής εξουσίας δεν προσφέρει άμεση πολιτική λύση υπέρ του λαού, αλλά τα αφήνει όλα στο απώτερο μέλλον, δηλαδή ποτέ, όπως λένε.
Βέβαια, στην πραγματικότητα, πίσω από τη θέση αυτή βρίσκεται η θέση και η λογική συμμετοχής σε μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού ως η άμεση πολιτική λύση.
Φυσικά καλλιεργείται προπαγανδιστικά μέσα στον λαό από τον οπορτουνισμό και τη σοσιαλδημοκρατία κυρίως, αλλά δεν πρέπει να υποτιμήσουμε το γεγονός ότι ασυνείδητα, είτε από συνήθεια κ.λπ., εμφανίζεται ως αντίληψη μαζικά μέσα στον εργατικό - λαϊκό κόσμο, στον οποίο και εμείς απευθυνόμαστε.
Κι όλα αυτά σήμερα ακόμα κυριαρχούν σε αντιλήψεις του λαού, ενώ ήδη πλέον υπάρχουν οι αρνητικές εμπειρίες, ότι δεν είναι δυνατό, δεν είναι εφικτό, μια τέτοια κυβέρνηση συνεργασίας με ένα αριστερό, προοδευτικό, αντισυστημικό προφίλ να φέρει τον λαό κοντά σε μια ριζική αλλαγή και να αλλάξουν όντως τα πράγματα σε όφελος των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων.
Αυτή η πολιτική γραμμή είναι άλλωστε δοκιμασμένη όλο τον 20ό αιώνα αλλά και πιο πρόσφατα στις δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα. Παλιότερα, από τη δεκαετία του '80, του '90 και του 2000, με το ΠΑΣΟΚ, μετά το 2010 με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ηδη ξανά γίνονται διεργασίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε πάλι να προβάλλει τις προοδευτικές κυβερνήσεις, τη συνεργασία όλων των προοδευτικών για να διώξουμε τη δεξιά κ.λπ. Διάφοροι ετοιμάζονται να φτιάξουν κόμμα με τίτλο κομμουνιστικό που θα είναι ουρά της σοσιαλδημοκρατίας, του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αποκλείεται να ενισχύεται και από μια ομάδα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, για να μην έρθει ένας κόσμος και προσεγγίσει το ΚΚΕ, του πασάρουν δηλαδή «εναλλακτική επιλογή» του χεριού τους.
Γι' αυτό χρειάζεται να δουλέψουμε και να εξηγήσουμε καλύτερα ότι το ΚΚΕ απαντά στις σημερινές ανάγκες και τα προβλήματα του λαού με τη θέση και δράση του. Τις όποιες διεργασίες τις βλέπει μέσα στον αγώνα για την αναγέννηση της ταξικής πάλης, την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, την κοινωνική συμμαχία όλων των καταπιεσμένων.
Οτι παλεύει για να αποσπάσει και να υπερασπιστεί κατακτήσεις, συγκεντρώνει δυνάμεις και μαζικοποιεί το κίνημα, ώστε να δυναμώνει ο αγώνας για την πραγματική ανατροπή, που δεν είναι άλλη από την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, τον σοσιαλισμό.
Το Κόμμα μας έχει πλέον σήμερα στα χέρια του, πολύ περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν, από κάθε άλλη περίοδο και φάση, ισχυρά επιχειρήματα.
Εχουμε επιχειρήματα που στηρίζονται στην εμπειρία του λαού στη χώρα μας αλλά και χειροπιαστές αποδείξεις σε όλη την Ευρώπη και παγκόσμια. Δέστε την Πορτογαλία, την Κύπρο, τη Βραζιλία, τη Βενεζουέλα και πάει λέγοντας. Κι αυτά πρέπει συνεχώς να τα αναδεικνύουμε, να τα προβάλλουμε. Σε ποια από αυτές ή άλλες χώρες που στήριξαν τα ΚΚ αστικές κυβερνήσεις, ή συμμετείχαν, ή έδωσαν ανοχή σε αυτές, σταμάτησαν τα αντιλαϊκά μέτρα, οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, άνοιξε έστω ένας δρόμος, ακόμα έστω ένα παράθυρο;
Σήμερα μπορούμε να προβληματίσουμε, να επιδράσουμε, να πείσουμε για τη σημασία που έχει το γεγονός ότι ο καθημερινός αγώνας για όλα τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα να κατευθύνεται και να εντάσσεται στον αγώνα τελικά για την ίδια την ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης και την αντικατάστασή της με την εξουσία της εργατικής τάξης...
Κι αυτό μπορούμε να το καταφέρουμε, παρά το γεγονός ότι κυριαρχεί η λογική του «μικρότερου κακού». Να εξηγήσουμε υπομονετικά γιατί αυτή η λογική οδηγεί στον αφοπλισμό του εργατικού - λαϊκού κινήματος, οδηγεί στη χειραγώγηση και υποχώρηση, «παγώνει» κυριολεκτικά τις ριζοσπαστικές, προοδευτικές συνειδήσεις, ενώ η άποψη του ΚΚΕ, του ταξικού κινήματος, δίνει ανάταση και πραγματική διέξοδο.
Και από αυτή την άποψη, έχει σημασία να αναδείξουμε και συνεχώς να αναδεικνύουμε την πολύτιμη ιστορική πείρα που έχει αποτυπωθεί για μια μεγάλη περίοδο, στα Δοκίμια της Ιστορίας (έχουν εκδοθεί για την περίοδο 1918 - 1949), ενώ συνεχίζεται η έκδοση, άμεσα ο αναμορφωμένος Τόμος 1949 - 1967 και ακολουθεί ο Τόμος για την περίοδο 1967 - 1974, ενώ έχει αρχίσει η μελέτη για την επόμενη περίοδο 1974 - 1991.
Η συστηματική μελέτη συνεπώς των Δοκιμίων, μαζί με τις υπόλοιπες νέες επεξεργασίες μας, είναι περισσότερο από ποτέ απαραίτητη.
Δεν υποτιμάμε καθόλου τον εξαιρετικά αρνητικό συσχετισμό δύναμης, γι' αυτό επεξεργαζόμαστε τη στρατηγική μας σε κάθε χώρο, ώστε η οργανωμένη πάλη να διαφοροποιεί συνειδήσεις, να τις αλλάζει όσο γίνεται, μαζί με τον συσχετισμό.
Ακριβώς γιατί απορρίπτουμε τον κάλπικο ρεαλισμό των άλλων, που είναι η ενσωμάτωση και η υποταγή. Συνεπώς για να ολοκληρώνω:
Η άνοδος της ιδεολογικής στάθμης του Κόμματος, και της συλλογικής και της ατομικής, η συνεχής μελέτη και αφομοίωση των επεξεργασιών που απαιτούνται, η βελτίωση της καθοδηγητικής δουλειάς και της λειτουργίας των ΚΟΒ που συζητήσαμε όλη αυτή την προσυνεδριακή περίοδο, όλα αυτά αποτελούν τον βασικό όρο ώστε να αποκτήσουμε μεγαλύτερη ικανότητα, επιτελικότητα, αποτελεσματικότητα, για να μπορούμε:
Πρώτον: Να δρούμε από κοινού με εργατικές - λαϊκές δυνάμεις που δεν συμφωνούν με το Πρόγραμμά μας.
Δεύτερο: Να συμβάλλουμε στην οργάνωση του αγώνα σε όλες τις συνθήκες, σε καμπές, είτε ανόδου είτε προσωρινής υποχώρησης.
Τρίτο: Να μπορούμε να διεξάγουμε πλέον, με πιο εύστοχο τρόπο, με πιο εκλαϊκευτικό τρόπο, την ιδεολογική διαπάλη.
Τέταρτο: Να ωθούμε με τις θέσεις και την αγωνιστική πρωτοπόρα στάση μας μέσα στο κίνημα, στη μεγαλύτερη λαϊκή πρωτοβουλία και μαχητικότητα.
Πέμπτο: Να οικοδομούμε γερές ΚΟΒ και γερές Οργανώσεις της ΚΝΕ, σε όλους τους κρίσιμους χώρους δουλειάς, σε κλάδους σημαντικούς έτσι όπως προσδιορίζονται από την εισήγησή μας.
Είμαστε σίγουροι ότι θα τα καταφέρουμε.»
Ακολουθεί η εναρκτήρια εκδήλωση του 21ου Συνεδρίου του ΚΚΕ με σύνθημα «Δυνατό ΚΚΕ. Νους - Καρδιά - Οργανωτής της εργατικής - λαϊκής πάλης για το σοσιαλισμό». Μίλησε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας και ακολούθησε διεθνιστικό μουσικό πολυθέαμα.
Ο Δημήτρης Κουτσούμπας εκλέχτηκε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
Η Κεντρική Επιτροπή, στην πρώτη της συνεδρίαση, την Κυριακή 27/6, εξέλεξε ομόφωνα Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ τον Δημήτρη Κουτσούμπα.
Νωρίτερα είχαν ολοκληρωθεί οι εργασίες του 21ου Συνεδρίου, με την εκλογή της νέας Κεντρικής Επιτροπής και της Κεντρικής Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου.
Η νέα Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ:
2. Αλέπης Πέτρος
3. Αμπατιέλος Νίκος
4. Αναστασόπουλος Λουκάς
5. Αρβανιτάκης Δημήτρης
6. Αρβανιτάκης Διονύσης
7. Βαγενάς Ελισαίος
8. Βασιλειάδης Σάββας
9. Βιτάλης Δημήτρης
10. Γαβαλά Μαρία
11. Γκιόκας Γιάννης
12. Γκιώνης Θέμης
13. Γόντικας Δημήτρης
14. Δάγκα Βιβή
15. Δημάκης Ευθύμης
16. Δημόπουλος Βασίλης
17. Δημουλάς Τηλέμαχος
18. Ιωαννίδης Κυριάκος
19. Καλύβας Γιώργος
20. Καπέτη Θεανώ
21. Καραθανασόπουλος Νίκος
22. Καραντούσας Μανώλης
23. Κατσώτης Χρήστος
24. Κλάδης Διονύσης
25. Κλιγκόπουλος Γρηγόρης
26. Κουρμούλης Περικλής
27. Κουτουμάνος Νίκος
28. Κουτσούμπας Δημήτρης
29. Κρητικός Γιώργος
30. Λαμπρινού Μαρία
31. Λιονής Γρηγόρης
32. Λουκάς Στέφανος
33. Λυμπερίδης Ζήσης
34. Μακρής Μάκης
35. Μανουσογιαννάκης Γιάννης
36. Μανωλάκου Διαμάντω
37. Μαρίνος Γιώργος
38. Μαρκομιχάλης Πέτρος
39. Μαρούδας Ρίζος
40. Μαρούπας Βαγγέλης
41. Μαυροκέφαλος Νίκος
42. Μεντρέκας Παναγιώτης
43. Μλιαρονικολάκη Ελένη
44. Μπασδέκης Κώστας
45. Μπάτσικας Κώστας
46. Μπέλλου Ελένη
47. Ξεκαλάκης Δημήτρης
48. Παναγής Γιώργος
49. Παναγιωτακοπούλου Χριστίνα
50. Παπαδάκης Κώστας
51. Παπαδόπουλος Δημήτρης
52. Παπαδόπουλος Μάκης
53. Παπαρήγα Αλέκα
54. Παπασταύρου Κύριλλος
55. Παπατολίδης Δημήτρης
56. Παρασκευάς Κώστας
57. Παρίσης Σωτήρης
58. Παρρής Φάνης
59. Παφίλης Θανάσης
60. Πέρρος Γιώργος
61. Πολίτης Παναγιώτης
62. Πρωτούλης Γιάννης
63. Ράζου Λουίζα
64. Ραπανάκης Μανώλης
65. Ρεμπάπης Νίκος
66. Σιδέρης Γιώργος
67. Σκαλούμπακα Χριστίνα
68. Σκολαρίκος Κώστας
69. Σοφιανός Νίκος
70. Συρίγος Βάλσαμος
71. Ταβουλάρη Γιώτα
72. Τασιούλας Γιάννης
73. Τάτσης Γιώργος
74. Τζαβάρας Δημήτρης
75. Τζίμας Θανάσης
76. Τριάντης Νεκτάριος
77. Τσιούτρας Γιάννης
78. Χαρίτος Γιώργος
79. Χιώνης Θοδωρής
80. Χρηστίδης Θανάσης
81. Χριστάνης Νίκος
Η Κεντρική Επιτροπή Οικονομικού Ελέγχου:
1. Κακουλίδου Χρύσα2. Λάππας Νίκος
3. Μητικάρη Ελένη
4. Ναθαναηλίδης Τάσος
5. Παπαγεωργόπουλος Παναγιώτης
6. Πλατανιά Βαγγελιώ7. Ραλλάτος Αντώνης
