Η ανεπανάληπτη πολιτική συγκέντρωση του 50ού Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» στη Θεσσαλονίκη, με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, γιατί από το σύστημα του πολέμου, της φτώχειας, της αδικίας που συναντάμε σε κάθε μας βήμα και σε κάθε αναπνοή μας, υπάρχει διέξοδος...
Χαρά, συγκίνηση και περηφάνια! Για τα 50 χρόνια του Φεστιβάλ, για τα παιδιά της ΚΝΕ που φτάνουν από πολύ μακριά και τραβούν πολύ μακριά, για το μέγα «ναι» στη ζωή και για τον όρκο που ανανεώνεται κάθε χρόνο, για τον σοσιαλισμό!
Χαρά, συγκίνηση και περηφάνια για όλες τις γενιές αυτών των 50 χρόνων που συναντιούνται εδώ και τέσσερις μέρες στο Φεστιβάλ, μαζί με δεκάδες χιλιάδες κόσμου. Μια συνάντηση με το βλέμμα στο παρόν και στο μέλλον μας!
Όλο αυτό το συναίσθημα και τη δύναμη συμπύκνωσε η ανεπανάληπτη πολιτική συγκέντρωση του 50ού Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, γιατί από το σύστημα του πολέμου, της φτώχειας, της αδικίας που συναντάμε σε κάθε μας βήμα και σε κάθε αναπνοή μας, υπάρχει διέξοδος: «Εδώ ζωντανεύει η ελπίδα, εδώ φουντώνει η αγωνιστική αισιοδοξία και θεριεύει η πεποίθηση ότι η εργατική τάξη θα τα καταφέρει, οι λαοί όλου του κόσμου θα τα καταφέρουν, θα βγουν νικητές».
Την συγκέντρωση παρακολούθησαν οι εκπρόσωποι των 44 Κομμουνιστικών και Εργατικών Νεολαιών που συμμετέχουν στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ.
Ακόμη, ο πρέσβης της Κούβας, Αραμίς Φουέντε Ερντάντες και ο πρέσβης της Παλαιστίνης, Yussef Dorkho.
Επιπλέον, έδωσαν το «παρών»: Η Μάγδα Φύσσα. Οι ηθοποιοί Βασίλης Κολοβός, Αντώνης Ξένος, Ελένη Γερασιμίδου, Αγγελική Ξένου και ο Νίκος Καραγιώργης, πρόεδρος του ΣΕΗ. Οι καθηγητές Πανεπιστημίου Γιάννης Μηλιός και Νότης Μαριάς. Ο μαέστρος Χρήστος Κολοβός. Ο Νάσος Χαλκίδης, πρόεδρος του ΕΕΤΕ. Ο Βασίλης Παρασκευόπουλος, πρόεδρος του ΠΜΣ. Ο Κυριάκος Ρόκος, γλύπτης. Ο Βασίλης Βασιλάτος, σύνθετης - μουσικός. Ο Άκης Αποστολίδης, διευθυντής φωτογραφίας. Οι δημοσιογράφοι Δημήτρης Λιάτσος, Ιωάννα Κολοβού, Νίκος Αγγελίδης, Μιχάλης Λεάνης. Ο Βασίλης Πριμηκύρης. Οι δήμαρχοι Πάτρας Κώστας Πελετίδης, Χαϊδαρίου Μιχάλης Σελέκος, Καισαριανής Ηλίας Σταμέλος και Ικαρίας Φανούρης Καρούτσος.
Ακόμη, ο πρέσβης της Κούβας, Αραμίς Φουέντε Ερντάντες και ο πρέσβης της Παλαιστίνης, Yussef Dorkho.
Επιπλέον, έδωσαν το «παρών»: Η Μάγδα Φύσσα. Οι ηθοποιοί Βασίλης Κολοβός, Αντώνης Ξένος, Ελένη Γερασιμίδου, Αγγελική Ξένου και ο Νίκος Καραγιώργης, πρόεδρος του ΣΕΗ. Οι καθηγητές Πανεπιστημίου Γιάννης Μηλιός και Νότης Μαριάς. Ο μαέστρος Χρήστος Κολοβός. Ο Νάσος Χαλκίδης, πρόεδρος του ΕΕΤΕ. Ο Βασίλης Παρασκευόπουλος, πρόεδρος του ΠΜΣ. Ο Κυριάκος Ρόκος, γλύπτης. Ο Βασίλης Βασιλάτος, σύνθετης - μουσικός. Ο Άκης Αποστολίδης, διευθυντής φωτογραφίας. Οι δημοσιογράφοι Δημήτρης Λιάτσος, Ιωάννα Κολοβού, Νίκος Αγγελίδης, Μιχάλης Λεάνης. Ο Βασίλης Πριμηκύρης. Οι δήμαρχοι Πάτρας Κώστας Πελετίδης, Χαϊδαρίου Μιχάλης Σελέκος, Καισαριανής Ηλίας Σταμέλος και Ικαρίας Φανούρης Καρούτσος.
Η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα
«Φίλες και φίλοι,
συντρόφισσες και σύντροφοι
50 χρόνια Φεστιβάλ ΚΝΕ - Οδηγητή. 50 χρόνια η καρδιά μας χτυπά εδώ!
Γιατί εδώ, σ’ αυτή την κόκκινη νεανική πολιτεία βρίσκουν έκφραση τα συναισθήματά μας, οι σκέψεις μας, τα όνειρά μας, οι ελπίδες μας, ότι την όμορφη κοινωνία που ονειρευόμαστε θα την χτίσουμε.
Τις πιο όμορφες μέρες μας θα τις ζήσουμε...
50 χρόνια εδώ στους διαδρόμους, στις σκηνές, στα στέκια των φεστιβάλ της ΚΝΕ, συναντιούνται τα πιο ελπιδοφόρα και πρωτοπόρα στοιχεία της νεολαίας της χώρας μας.
Και όχι τυχαία! Γιατί στο φεστιβάλ της ΚΝΕ ενώνονται κάθε χρόνο οι “φωλιές” αγώνα και διεκδίκησης, αντίστασης και ανυπακοής από κάθε σημείο της Ελλάδας.
Από το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα αμέσως μετά την μεταπολίτευση, στους θυελλώδεις μαθητικούς αγώνες της δεκαετίας του ‘90, στους αγώνες της νέας γενιάς ενάντια στους πολέμους των ιμπεριαλιστών και τη συμμετοχή της χώρας μας.
Και από εκεί ξανά στους αγώνες των φοιτητών για δημόσια δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση, μέχρι τους αγώνες της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης για καλύτερες συνθήκες δουλειάς, αξιοπρεπείς μισθούς.
Το φεστιβάλ ήταν πάντα εκεί για να δίνει βήμα, χώρο, έκφραση, διέξοδο σε όλους όσοι δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, σε όλους όσοι ασφυκτιούν μέσα σε αυτό το σάπιο σύστημα, δεν το βάζουν κάτω, δε συμβιβάζονται, οργανώνονται και αγωνίζονται απέναντι στην αδικία.
Και το φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη έχει τη δική του ξεχωριστή θέση στην ιστορία αυτού του μοναδικού πολιτικού – πολιτιστικού θεσμού. Έχει διασχίσει όλη την πόλη, από το Θέατρο Κήπου και το πάρκο Νέας Ελβετίας, μέχρι το στρατόπεδο Κόδρα στην Καλαμαριά, το ΑΠΘ, τη Νέα Παραλία και φυσικά εδώ στις δυτικές συνοικίες, στις εργατογειτονιές της Θεσσαλονίκης, που έχει γράψει όλη την πιο πρόσφατη ιστορία του.
Έχει φιλοξενήσει σημαντικούς ντόπιους καλλιτέχνες, έχει δώσει βήμα σε πολλούς νέους δημιουργούς, έχει σταθεί σταθερά στο πλάι των αγώνων του λαού της περιοχής.
Το φεστιβάλ της ΚΝΕ και του “Οδηγητή” δεν είναι τυχαία το μεγαλύτερο πολιτικό - πολιτιστικό φεστιβάλ της χώρας. Έγραψε, γράφει και θα συνεχίζει να γράφει ιστορία, γιατί οικοδομήθηκε με τα πιο γερά υλικά, αυτά της οργάνωσης που με μεθοδικότητα και σχέδιο, με συζήτηση, πρωτοβουλία και καταμερισμό, προετοιμάζει για μήνες την επιτυχία και τη συμμετοχή χιλιάδων νέων στις εκδηλώσεις του.
Γιατί οικοδομήθηκε με τα υλικά της συλλογικότητας και της συντροφικότητας, που αγκαλιάζει κάθε προσπάθεια.
Από την προετοιμασία των χώρων του φεστιβάλ, από την ακούραστη εθελοντική εργασία εκατοντάδων μελών και φίλων της ΚΝΕ και του κόμματος, μέχρι την ίδια τη λειτουργία του, τη ζωντάνια των σκηνών, των χώρων του.
Πάντα με ενθουσιασμό για την πραγματοποίηση μιας πραγματικής γιορτής των ανυπότακτων, των ασυμβίβαστων με τη σημερινή βαρβαρότητα, με τον μονόδρομο της αδικίας και της εκμετάλλευσης.
Μια γιορτή για όλους και με όλους όσοι συνεχίζουν να περπατούν με το κεφάλι ψηλά.
Αλλά και με τη μαχητικότητα που χαρακτηρίζει την ΚΝΕ από την ίδρυσή της, που επέτρεψε στο φεστιβάλ να μείνει πιστό σε όλα τα ραντεβού του με τη νεολαία εδώ και 50 χρόνια ξεπερνώντας όλες τις δυσκολίες.
Φίλες και φίλοι
Είμαστε περήφανοι σαν κόμμα, γιατί μπορούμε να πούμε, χωρίς ίχνος κομπασμού, ότι πράγματι, στα 50 χρόνια του το Φεστιβάλ παρουσιάζεται πιο νέο, πιο δυναμικό, πιο μαζικό από ποτέ.
Στέκεται στο ύψος των καιρών του, μεταδίδοντας το πιο νέο, καινοτόμο μήνυμα της εποχής μας: Αυτός ο κόσμος θα αλλάξει, εμείς θα τον αλλάξουμε!
Το μέλλον μας είναι ο σοσιαλισμός.
Το φεστιβάλ έγραψε, γράφει και θα συνεχίζει να γράφει ιστορία γιατί πρώτα από όλα έγραψε, γράφει και θα συνεχίζει να γράφει ιστορία το Κόμμα μας: Το ΚΚΕ!
Ιστορία και μάλιστα με μεγάλα γράμματα δεν έγραψε το ΚΚΕ μόνο όταν καθοδήγησε την εποποιία της ΕΑΜικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και στα δύσκολα πέτρινα χρόνια που ακολούθησαν.
Αλλά και όταν στάθηκε όρθιο απέναντι στην αντεπαναστατική θύελλα του ‘89 - ‘91, όταν εξασφάλιζε την ιστορική του συνέχεια και όταν αντιμετώπιζε κατά μέτωπο και ακύρωνε την οργανωμένη προσπάθεια των οπορτουνιστών να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα, τα σύμβολα, την ιδεολογία του, ακόμα και να το διαλύσουν.
Δεν είχαν υπολογίσει ότι οι ιστορικές ρίζες του ΚΚΕ μέσα στο λαό και στην εργατική τάξη είναι πολύ βαθιές, ότι υπήρχε μια γραμμή αίματος και ζωής με τις γενιές του μεσοπολέμου, του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, που δημιουργούσε άλλης ποιότητας αντανακλαστικά, απέναντι στην προσπάθεια υπονόμευσης και διάλυσης του ΚΚΕ.
Το Κόμμα μας έμεινε όρθιο και προχώρησε, ενώ όσοι τότε παρουσιάζονταν ως οι φορείς της “ανανέωσης” σήμερα τσαλαβουτούν στα νερά του πολιτικού τους ναυαγίου, του ιδεολογικού, πολιτικού και οργανωτικού τους εκφυλισμού.
Το ΚΚΕ έγραφε ιστορία όταν η κόκκινη σημαία κατέβαινε από το Κρεμλίνο στη Μόσχα και εκείνο το ιστορικό πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη έγραφε: “Ελπίδα η πάλη των λαών!”
Κι έστελνε μήνυμα σε όλο τον κόσμο:
«Η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο κατέβηκε απ' το Κρεμλίνο. Εμείς την κρατάμε ψηλά. Εκατομμύρια κομμουνιστές στον πλανήτη την κρατάνε ψηλά. Αύριο θα υψωθεί από ακόμα περισσότερους. Σύντροφοι, ΨΗΛΑ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ».
Αυτή την κόκκινη σημαία κρατήσαμε ψηλά και συνεχίσαμε να γράφουμε ιστορία όταν σύσσωμα τα επιτελεία του συστήματος προσπαθούσαν να πείσουν τους λαούς, ότι η ιστορία εξέλιξης των κοινωνιών “τελείωσε”, ότι η ορμητική καπιταλιστική ανάπτυξη που ακολούθησε τις αντεπαναστατικές ανατροπές, δήθεν θα οδηγούσε σε ευημερία και ειρήνη τους λαούς.
Τα καταφέραμε, γιατί δεν επαναπαυτήκαμε.
Επεξεργαστήκαμε το πρόγραμμά μας, μελετήσαμε την πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, διαβάσαμε τις σύγχρονες εξελίξεις. Με όπλο την ιδεολογία μας, τον μαρξισμό - λενινισμό και με την πεποίθηση ότι τα γεγονότα της εποχής μας είναι αγγελιαφόροι της ανάγκης για μια καινούργια πραγματικότητα που πρέπει να φτιάξουν οι ίδιοι οι λαοί.
Για μια νέα κοινωνία, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, απαλλαγμένη από την καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Γι’ αυτό και μπορέσαμε να μελετήσουμε και να απαντήσουμε σε νέα φαινόμενα, από την σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης, του λαού.
Γι’ αυτό και αναπτύξαμε την ικανότητά μας να προβλέπουμε την τάση των εξελίξεων.
Γι’ αυτό και όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να λογαριάσουμε κόπους και θυσίες, βρεθήκαμε στην πρώτη γραμμή των αγώνων.
Κάτι να εμποδίσουμε, κάτι να κερδίσουμε και ταυτόχρονα να φωτίσουμε όλα όσα μπορεί να απολαμβάνει σήμερα ο λαός μας και του τα στερεί το σύστημα του καπιταλιστικού κέρδους και της εκμετάλλευσης.
Και είμαστε πραγματικά περήφανοι, γιατί την τελευταία δεκαετία, μέσα στους σύγχρονους ταξικούς αγώνες διαπαιδαγωγήθηκε, ατσαλώθηκε μια νέα γενιά κομμουνιστών, νέων αγωνιστών, αντιλαμβανόμενη πως, ό,τι μπορεί να κερδηθεί, θα γίνει μόνο με τον ανυποχώρητο αγώνα απέναντι σε κάθε λογής αστική κυβέρνηση, το κεφάλαιο και τις συμμαχίες του.
Κι αν σήμερα η ελπίδα παραμένει ζωντανή, αν σήμερα το εργατικό - λαϊκό κίνημα μπορεί να ανασυντάσσεται δυναμικά, αν η επίθεση του κεφαλαίου δεν περνάει αμαχητί, αν σήμερα μπορούμε να μιλάμε για την ενίσχυση ενός νέου ελπιδοφόρου ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, είναι γιατί το ΚΚΕ στις κρίσιμες στιγμές και χωρίς να υπολογίσει κόστος, αψήφησε τις σειρήνες της υποταγής, δεν ταλαντεύτηκε, δεν έκανε βήμα πίσω από τη θέση του.
Και η θέση του ΚΚΕ είναι να βρίσκεται και να δυναμώνει εκεί που ζει, εργάζεται η εργατική τάξη, εκεί που μεγαλώνει και μορφώνει τα παιδιά της, για να δυναμώνει η οργάνωση, ο αγώνας, η σύγκρουση με τις αιτίες που δημιουργούν τα αδιέξοδα, μέχρι την οριστική ρήξη με αυτό το σύστημα.
Εκεί το ΚΚΕ θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, ώστε να εφαρμοστεί το πρόγραμμα διακυβέρνησης και εξουσίας που έχει επεξεργαστεί, στην κοινωνία που ο λαός θα κάνει κουμάντο, που θα οργανώνει την παραγωγή για την ικανοποίηση των δικών του σύγχρονων αναγκών.
Κι αυτό είναι εγγύηση για το παρόν και ανεκτίμητη παρακαταθήκη για το μέλλον.
Αυτή η διαχρονική αντοχή του ΚΚΕ, αποτέλεσε την κινητήριο δύναμη και για το ίδιο το φεστιβάλ.
Όχι από μόνη της όμως. Το δυνάμωμα, η ανάπτυξη της ΚΝΕ στα σχολεία και στα πανεπιστήμια στη συνέχεια, στους χώρους δουλειάς, ήταν που επέτρεψε στο φεστιβάλ, χρόνο με το χρόνο να μεγαλώνει και να γίνεται πιο μαζικό, πιο πρωτότυπο, να συνδέεται και να εκφράζει με τον πιο ατόφιο τρόπο τις αγωνίες και τους προβληματισμούς της νέας γενιάς.
Να μετατρέπονται οι χώροι του σε αυτό που πραγματικά είναι, ένα ανοιχτό παράθυρο στο μέλλον της ανθρωπότητας. Στην κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, στον σοσιαλισμό!
Φίλες και φίλοι
συντρόφισσες και σύντροφοι
Σήμερα, στο 50ο ραντεβού του φεστιβάλ, είμαστε πιο αισιόδοξοι, ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, ότι τελικά θα βγούμε νικητές, κι ας είναι οι θυσίες μας βαριές!
Όλα αυτά τα χρόνια έχουν πληθύνει οι εξελίξεις, τα γεγονότα που μαρτυρούν ότι αυτός ο κόσμος και πρέπει και μπορεί να αλλάξει.
Αν δούμε την μεγάλη εικόνα της εποχής μας, αν σκεφτούμε ορισμένα στοιχεία της, θα καταλάβει ο καθένας και η καθεμιά, και ειδικά η νέα γενιά, γιατί επιμένουμε να το λέμε αυτό, ακόμα και την ώρα που ο καπιταλισμός παρουσιάζεται σαν το τέλος και η ολοκλήρωση του κόσμου.
Σκεφτείτε απλά:
Είναι λογικό, από το 2020 μέχρι σήμερα οι 5 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου να έχουν διπλασιάσει τις περιουσίες τους, ενώ, το ίδιο διάστημα, 5 δισεκατομμύρια άνθρωποι να έγιναν φτωχότεροι;
Είναι λογικό οι διευθύνοντες σύμβουλοι στη υποτιθέμενη βιτρίνα του καπιταλισμού, στις ΗΠΑ, να αμείβονται 344 φορές περισσότερο από τον μέσο εργαζόμενο;
Αλλά για να πάμε και στη χώρα μας.
Πόσο φυσιολογικό είναι το ότι, μόνο στο πρώτο εξάμηνο του 2024 - την ώρα που το πραγματικό εισόδημα των Ελλήνων μειώθηκε 2%, που οι φόροι του ελληνικού λαού, απέδωσαν συν 4 δισεκατομμύρια ευρώ, που το 75% των ενοικιαστών έχουν απλήρωτους λογαριασμούς και άλλα τέτοια - οι τράπεζες να σημειώνουν κέρδη αυξημένα πάνω από 25%; Οι ενεργειακοί όμιλοι πάνω από 770 εκατομμύρια ευρώ και πάει λέγοντας;
Είναι λογικό επίσης στην εποχή μας, οι εργαζόμενοι και με τη βούλα πλέον, να δουλεύουν μέχρι και 13 ώρες, 6 μέρες την εβδομάδα, ενώ 100 και πλέον χρόνια πριν, πάλευαν για το 8ωρο;
Δεν είναι λογικό φυσικά, αλλά εξηγείται!
Γιατί αυτές οι αντιθέσεις γεννιούνται μέσα από την ίδια τη λειτουργία αυτού του συστήματος, γεννιούνται μέσα από την εκμετάλλευση των εργαζομένων, της εργασίας τους, μέσα από την αφαίμαξη του λαού με φόρους που θα πληρώσουν τις επενδύσεις και τους στόχους τους.
Αυτές οι αντιθέσεις μεγαλώνουν, πίσω από τις φανταχτερές λέξεις τους, όπως “ανταγωνιστικότητα”, “σύγκλιση”, “εξωστρέφεια”. Έτσι βαφτίζουν οι καπιταλιστές την εκμετάλλευση.
Μήπως, επίσης, είναι λογικό, το 2024 να σκοτώνονται, να δολοφονούνται, εκατοντάδες χιλιάδες σε μεγάλες πολεμικές εστίες σε διάφορα σημεία της γης;
Η όξυνση της σύγκρουσης στο μέτωπο της Ουκρανίας, η αποφασιστικότητα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, να συνεχίσουν τη στήριξή τους στην ουκρανική κυβέρνηση, μαζί με τα σχέδια της Ρωσίας για κλιμάκωση της δικής της επέμβασης, μόνο νέο λουτρό αίματος μπορούν να γεννήσουν.
Πώς είναι επίσης δυνατόν, ανθρώπινος νους να μην ανατριχιάζει στις εικόνες που έρχονται καθημερινά από την Παλαιστίνη, από τις δολοφονίες μικρών παιδιών, αμάχων, από τους δολοφόνους του κράτους του Ισραήλ;
Και προσέξτε, οι εικόνες αυτές δεν είναι μόνο από τη Γάζα, αλλά και από τη Δυτική όχθη, γεγονός που αποκαλύπτει τα πραγματικά σχέδια των Ισραηλινών να ξεμπερδεύουν με τον παλαιστινιακό λαό με τη στήριξη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, αλλά και της ελληνικής κυβέρνησης, που συνεχίζει να στηρίζει το κράτος – τρομοκράτη του Ισραήλ.
Το κυνήγι του κέρδους όμως, των νέων αγορών και σφαιρών επιρροής, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές για την πρωτοκαθεδρία, δεν αφήνει περιθώρια για συναισθηματισμούς, που αφορούν στην ανθρώπινη ζωή, στο περιβάλλον ή στην ευημερία των λαών.
Οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους είναι αποφασισμένοι να πατήσουν επί πτωμάτων για την ικανοποίηση των συμφερόντων τους, είναι στυγνοί δολοφόνοι.
Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να το λάβει καλά υπ’ όψιν του ο ελληνικός λαός, αν σκεφτεί κανείς πόσο μπλεγμένη είναι η χώρα μας σε όλες αυτές τις αντιθέσεις με ευθύνη της σημερινής, αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Πολύ περισσότερο τώρα που η πολεμική προετοιμασία της ΕΕ, έχει ξεκινήσει.
Και δεν περιμέναμε να δούμε τον μεγαλοτραπεζίτη Ντράγκι να συστήνει επενδύσεις στην πολεμική βιομηχανία. Το ‘χουμε καταλάβει πως ο κίνδυνος μιας γενικευμένης πολεμικής ανάφλεξης είναι πιο ορατός από ποτέ.
Αλλά, ας σκεφτούμε και κάτι άλλο πολύ σημαντικό.
Η εποχή μας είναι εποχή αλματώδους ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνολογίας. Ο άνθρωπος έφτασε από τη χρήση μηχανών στη βιομηχανική παραγωγή, στη χρήση της Τεχνητής Νοημοσύνης στην καθημερινή του ζωή.
Όμως, γιατί δεν αντιστοιχίζεται αυτή η ανάπτυξη της νέας τεχνολογίας με αναβάθμιση της κάλυψης των κοινωνικών αναγκών, αλλά αποτελεί ακόμη κι αυτή πολυτέλεια για λίγους κι εκλεκτούς;
Δείτε για παράδειγμα: Την ίδια στιγμή που η ανάπτυξη της τηλεϊατρικής είναι μια πραγματικότητα, η κατάσταση στην υγεία χειροτερεύει διαρκώς με τη συνεχιζόμενη υποβάθμιση, ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση.
Ποια μεγαλύτερη απόδειξη από τις ανατιμήσεις έως 450% σε χιλιάδες φάρμακα, με τεράστια κέρδη για τις φαρμακοβιομηχανίες;
Ποια μεγαλύτερη απόδειξη από την επιβάρυνση του λαού με επιπλέον 30 εκατομμύρια ευρώ σε πληρωμές για την υγεία-εμπόρευμα;
Ποια μεγαλύτερη απόδειξη, από το ότι εδώ στη Θεσσαλονίκη, τα κενά στους γιατρούς είναι 2.000, οι ΜΕΘ παίδων για όλη τη Βόρεια Ελλάδα μόνο 10, οι κενές οργανικές θέσεις στο μοναδικό αντικαρκινικό νοσοκομείο της περιοχής σχεδόν 200;
Κι ας εκνευρίζεται ο Γεωργιάδης από την πραγματικότητα που του υπενθυμίζουν οι γιατροί. Ας το βάλει καλά στο μυαλό του. Τους μαχόμενους υγειονομικούς, και δω στη Θεσσαλονίκη και παντού θα τους βρίσκει κάθε μέρα μπροστά του.
Και μην παριστάνει ότι κάνει καμία φοβερή αποκάλυψη όταν ανακαλύπτει μέλη, στελέχη και φίλους του ΚΚΕ ανάμεσά τους.
Αυτό το ξέρει όλος ο κόσμος και πρώτοι από όλους οι νοσοκομειακοί γιατροί, που έχουν αναδείξει την παράταξη του ΚΚΕ σε πρώτη δύναμη στην Ομοσπονδία τους.
Ναι, κύριε Γεωργιάδη, είμαστε στην πρώτη γραμμή των αγώνων για την υγεία του λαού, είμαστε αυτοί που σας κάνουν πραγματική αντιπολίτευση και είμαστε παντού. Δεν πρόκειται να σας αφήσουμε σε χλωρό κλαρί, όσο ασκείτε αντιλαϊκή, εχθρική για το λαό πολιτική! Χωνέψτε το!
Τα ίδια και στην παιδεία. Τα σχολεία άνοιξαν πάλι με κενά, που οδηγούν μέχρι και σε αδυναμία πραγματοποίησης κατευθύνσεων σε ορισμένα. Πολλά από τα σχολικά κτίρια είναι ακατάλληλα, με τους δήμους να καλούνται να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.
Αλήθεια, γιατί δεν αξιοποιούνται οι μεγάλες δυνατότητες που υπάρχουν για γρήγορη και ασφαλή κατασκευή σύγχρονων σχολικών κτιρίων και υποδομών;
Ενώ, ακόμη κι όταν αυτό γίνεται, πολλά από τα έργα είναι με ΣΔΙΤ, δηλαδή επί της ουσίας με λεφτά του ελληνικού λαού, δίνονται φιλέτα στους ιδιώτες;
Η πόλη σας, η Θεσσαλονίκη βιώνει επίσης αυτές τις αντιφάσεις και σε έναν άλλο τομέα, που αφορά στα μεγάλα έργα κρίσιμων υποδομών, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
Και για να μη σταθούμε αναλυτικά σε όλα αυτά, που δείχνουν πόσο μεγάλη αναντιστοιχία υπάρχει ανάμεσα στις τεράστιες δυνατότητες και στην αδυναμία κάλυψης κοινωνικών αναγκών, όπως είναι τα αναγκαία έργα αντιπλημμυρικής και αντιπυρικής προστασίας ή η γρήγορη και σωστά μελετημένη κατασκευή σύγχρονων οδικών αξόνων κι όχι όπως γίνεται με το flyover, θα σταθούμε μόνο στο ανέκδοτο που λέγεται “ΜΕΤΡΟ Θεσσαλονίκης”.
Λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει. Ε, δεν είναι και για πανηγύρια τα εγκαίνια μιας γραμμής Μετρό 9,5 όλων κι όλων χιλιομέτρων, η οποία μάλιστα έκανε να κατασκευαστεί 18 ολόκληρα χρόνια και έχει γίνει το πιο σύντομο ανέκδοτο πανελλαδικά!
Δεν είναι και για πανηγυρισμούς το γεγονός, ότι εξαιτίας των παλινωδιών όλων των κυβερνήσεων, κόστισε επιπλέον άλλο μισό δισεκατομμύριο στον ελληνικό λαό.
Για να μη σας πούμε ότι 100 χρόνια πριν, τα πρώτα 11 χιλιόμετρα του Μετρό της Μόσχας χρειάστηκαν λιγότερο από 4 χρόνια για να κατασκευαστούν... Πριν 100 χρόνια!
Λίγο μέτρο δεν βλάπτει. Αλλά είναι ακόμη κι αυτό μια έκφραση των μεγάλων αντιφάσεων και της αδυναμίας αυτού του συστήματος να λύσει βασικά ζητήματα που αφορούν τη ζωή του λαού.
Η εποχή μας, λοιπόν, μέσα από αυτές τις αντιθέσεις, τις αντιφάσεις που γεννά το σημερινό καπιταλιστικό σύστημα, κρύβει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα γεννήσουν το νέο.
Και στη χώρα μας μπορούμε να είμαστε ακόμη πιο αισιόδοξοι, γιατί υπάρχει κάτι πολύ σημαντικό. Και αυτό είναι ότι υπάρχει μία υπολογίσιμη δύναμη για να δυναμώνει ακόμα περισσότερο η πάλη του λαού για να ανοίξει ελπιδοφόρα προοπτική για το μέλλον.
Και αυτή η δύναμη είναι το ΚΚΕ, όπως έδειξαν και οι μεγάλες αγωνιστικές κινητοποιήσεις στις οποίες πρωτοστάτησε, η αλλαγή του αρνητικού συσχετισμού σε πολλά πρωτοβάθμια σωματεία, συλλόγους, ομοσπονδίες αλλά και στις τελευταίες πολλές εκλογικές αναμετρήσεις πέρσι και φέτος.
Γι’ αυτό και τονίζουμε ότι εκφράζει ένα ευρύτερο ρεύμα αμφισβήτησης.
Είναι ελπιδοφόρο, γιατί γεννήθηκε και αναπτύχθηκε μέσα από λαϊκές, νεανικές κινητοποιήσεις, μέσα σε αγώνες σε χώρους δουλειάς.
Αγκαλιάζει πλατύτερα πολλούς που μπορεί να ήταν απογοητευμένοι, πολλούς που μπορεί και σήμερα να βρίσκονται εδώ για πρώτη φορά.
Αυτή η αμφισβήτηση πρέπει να δεθεί πιο γερά με την πρόταση διεξόδου των κομμουνιστών. Να μετατραπεί σε συμπέρασμα μέσα από τη συμμετοχή στους καθημερινούς αγώνες.
Δηλαδή, μέσα στα μεγάλα συνδικάτα, εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες στους φορείς του λαϊκού κινήματος, στους συλλόγους αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών, επιστημόνων και αγροτών, στους φοιτητικούς συλλόγους, παντού όπου οι εργαζόμενοι εμπιστεύονται τους συναδέλφους τους κομμουνιστές στις διοικήσεις για να αντιπαλέψουν την κυρίαρχη πολιτική.
Γιατί μπροστά μας έχουμε μια περίοδο που μαζί με δυσκολίες, εμπεριέχει νέες σημαντικές δυνατότητες.
Τα περιθώρια ελιγμών για την κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα στενεύουν, κάτω από τους ασφυκτικούς στόχους του εγχώριου κεφαλαίου και των στρατηγικών του επιλογών.
Από τη μία η κυβέρνηση, όσο και να θέλει να παρουσιάσει το άσπρο - μαύρο και παρά την εκλογική της μείωση, προχωράει αποφασιστικά το αντιλαϊκό της έργο.
Γιατί η πολιτική των κυβερνήσεων δεν παίρνει εντολές από τον λαό, αλλά από τα μεγάλα αφεντικά, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές που θέλουν επιπλέον ώρες απλήρωτης δουλειάς με μισθούς παγωμένους, επιπλέον πακέτα χρηματοδότησης από τη φοροληστεία του λαού, επιπλέον φοροαπαλλαγές και δωράκια για τους ίδιους.
Από την άλλη, τα κόμματα της ξεφτισμένης, «άχρωμης και άοσμης» πλέον σοσιαλδημοκρατίας, οδήγησαν στην απογοήτευση ακόμη και τους τελευταίους αμετανόητους, αφού πρώτα είχαν στείλει σπίτι τους πολλές χιλιάδες απλούς λαϊκούς ανθρώπους, που κατά καιρούς πίστεψαν σε αυτά τα κόμματα.
Οι διεργασίες που παρακολουθούμε αυτές τις μέρες στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ μπορούν να συγκριθούν μόνο με τα ριάλιτι κακής ποιότητας, που μέχρι κι αυτά μπορεί να έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Ένα μάτσο αρχηγίσκοι, που τσακώνονται για την καρέκλα, μακριά από τα λαϊκά προβλήματα, και πολλοί περισσότεροι “αυλικοί”, που σήμερα είναι με τον έναν και αύριο προσκολλώνται στον άλλον, αλλά βέβαια όταν χρειαστεί όλοι αυτοί διαθέσιμοι για να ψηφίσουν αντιλαϊκά μέτρα και συμφωνίες.
Δεν έχουν μάλιστα τσίπα και προσπαθούν να πείσουν το λαό ότι τσακώνονται για το ποιος θα “ρίξει” δήθεν τον Μητσοτάκη.
Γιατί δεν λένε την αλήθεια; Το απαραίτητο συμπλήρωμα του Μητσοτάκη και της ΝΔ είναι.
Η σύμπλευσή τους σε όλα τα στρατηγικά ζητήματα έχει δώσει αέρα στα πανιά της κυβέρνησης να ξεδιπλώνει την επίθεσή της απέναντι στο λαό!
Αυτές οι δυνάμεις είναι τα πιο χρήσιμα δεκανίκια του συστήματος, που σε κάθε εκδοχή τους ξεπλένουν μέρα-νύχτα την ΕΕ των μονοπωλίων, των λόμπι και των πολέμων, λέγοντας πως η κυβέρνηση μας απομακρύνει δήθεν από αυτή, ενώ το πρόβλημα είναι ότι κάνει ακριβώς το αντίθετο.
Προβάλλουν ότι ο καπιταλισμός, παρά τα προβλήματά του είναι το καλύτερο σύστημα που θα μπορούσαμε να ζούμε, πως δεν υπάρχει εναλλακτική στη βαρβαρότητα και προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους πως μπορούν να συμβιβαστούν τα συμφέροντα και οι ανάγκες των εκμεταλλευόμενων με αυτές των εκμεταλλευτών τους.
Τις έφαγε με το κουτάλι ο λαός τις απάτες τους, αλλά ως εδώ!
Είναι ώρα ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματά του. Να σκεφτεί:
-Θα συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο;
-Θα σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της εναλλαγής απογοήτευσης και νέων αυταπατών;
-Μήπως υπάρχει ένας δρόμος που δεν τον έχουμε δοκιμάσει ακόμη; Που πολλοί από εσάς ως τώρα, δεν τον έχετε βαδίσει;
Ναι, πιστεύουμε ότι υπάρχει! Υπάρχει ένας δρόμος που μπορεί να βαδίσει ειδικά η νέα γενιά και να αλλάξει την πορεία αυτού του τόπου.
Είναι ο δρόμος του αγώνα! Με το ΚΚΕ, με την ΚΝΕ, εδώ είναι η διέξοδος!
Μαζικά, χιλιάδες, μέσα και πλάι στις γραμμές του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, μπορούν να αντιπαρατεθούν στο σημερινό συσχετισμό.
Γιατί κανένας αντίπαλος δεν είναι ανίκητος. Τίποτα δεν παραμένει ακλόνητο και αναλλοίωτο.
Ο οργανωμένος, αποφασισμένος λαός είναι μια τεράστια δύναμη και η διέξοδος για τον λαό δεν βρίσκεται στην εναλλαγή κυβερνήσεων.
Το έργο το έχουμε δει πάρα πολλές φορές, με πολλά και διαφορετικά κόμματα και χρώματα. Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται. Η βαρβαρότητα δεν γιατρεύεται.
Γι’ αυτό και το φεστιβάλ της ΚΝΕ μεταφέρει το μήνυμα χρόνο με το χρόνο: Ότι επιλέγουμε να βαδίσουμε τον δρόμο της ανατροπής αυτού του σάπιου και γερασμένου συστήματος!
Τον δρόμο της οικοδόμησης μιας νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, χωρίς κρίσεις, φτώχεια, πόλεμο.
Σε αυτόν τον αγώνα έχει θέση κάθε νέος και νέα που βλέπει να του κλέβουν τη ζωή και ψάχνει διέξοδο από τα αδιέξοδα του συστήματος.
Η πρόταση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ είναι πραγματικά σύγχρονη και ρεαλιστική, επειδή προβάλλει τις νέες δυνατότητες που αντικειμενικά δημιουργεί στον 21ο αιώνα η ανάπτυξη της επιστήμης και της κοινωνίας, παλεύει μαχητικά για να γίνουν αυτές οι δυνατότητες πραγματικότητα, για τη λαϊκή πλειοψηφία.
Το ΚΚΕ είναι το πιο νέο κόμμα, με σύγχρονες, επαναστατικές και καινοτόμες ιδέες για την ανατροπή του παλιού και γερασμένου κόσμου της εκμετάλλευσης. Με τα πιο όμορφα ιδανικά του συλλογικού αγώνα, της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης, της ανιδιοτέλειας και της πίστης στις ανεξάντλητες δυνάμεις της εργατικής τάξης και του λαού.
Βαδίζοντας αυτόν τον δρόμο της επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας μπορούμε να κερδίσουμε μια νέα ζωή, όμορφη και δίκαιη, μια ζωή που πραγματικά αξίζει στην εποχή μας.
Φίλες και φίλοι,
συντρόφισσες και σύντροφοι,
Όταν πρωτάνοιξε τις πύλες του το 1ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - οδηγητή στην Αθήνα, στο γήπεδο του Ζωγράφου, ίσως κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα μετατρεπόταν στον πιο δυνατό πολιτικό - πολιτιστικό θεσμό σε όλη την Ελλάδα.
Σε ένα θεσμό που οι στίχοι από τα τραγούδια των χιλιάδων συνθετών, τραγουδιστών και ποιητών, τα χρώματα, οι χαρακιές από τα έργα των ζωγράφων, των χαρακτών, ο ιδρώτας των ηθοποιών, η δημιουργικότητα των σκηνοθετών που έχουν τιμήσει και έχουν τιμηθεί με τη συμμετοχή τους στο φεστιβάλ, αποκτούν άλλο νόημα και στίγμα.
Γιατί δεν είναι απλά καλλιτεχνικές δημιουργίες που παρουσιάζονται στον χώρο ενός φεστιβάλ, αλλά συνδέονται με τα βιώματα του ίδιου του λαού, της νεολαίας.
Αποκτούν στο χώρο του φεστιβάλ μια νέα ζωή γιατί αντανακλούν τις πιο ζωντανές στιγμές στις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων.
Ζωντανεύουν εκείνες τις στιγμές που νιώθεις πιο άνθρωπος από ποτέ, γιατί παλεύεις για κάτι πιο μεγάλο, ανώτερο από εσένα.
Γιατί σε εκείνες τις στιγμές δεν είσαι μόνος, νιώθεις πιο δυνατός, νιώθεις κομμάτι μιας πανανθρώπινης υπόθεσης.
Γιατί τότε νιώθεις πιο ζωντανός από ποτέ, όταν αντιλαμβάνεσαι τη δύναμη που έχει η συλλογικότητα, η συντροφικότητα, ο κοινός αγώνας.
Γιατί τότε μεγαλώνει η πίστη σου σε αυτό που λέγεται άνθρωπος.
Γι’ αυτό από αυτά τα σανίδια της κεντρικής σκηνής του φεστιβάλ, που έχουν τραγουδήσει χιλιάδες καλλιτέχνες το τραγουδάμε και το φωνάζουμε:
«Μην καρτεράτε να λυγίσουμε ούτε για μια στιγμή», γιατί «είμαστε αγύριστα κεφάλια» και θα «στέλνουμε πάντα τα χαιρετίσματα μας στην εξουσία τους», γιατί εμείς ξέρουμε καλά ότι «τίποτα» από όσα κάνει ο λαός μας «δεν πάει» και δεν θα αφήσουμε να πάει «χαμένο», γιατί μας δίνουν δύναμη και ελπίδα «τα παιδιά της ΚΝΕ που λένε κάθε μέρα στη ζωή το μεγάλο ΝΑΙ».
Δεν θα λυγίσουμε, λοιπόν, θα συνεχίσουμε. Και για τα επόμενα 50 χρόνια του φεστιβάλ. Μέχρι τη νίκη για πάντα!
Μέχρι το φεστιβάλ μας να πάψει να είναι απλά μια μικρογραφία των κόκκινων πολιτειών του μέλλοντος και να γίνει μια μεγάλη γιορτή στις κόκκινες πολιτείες του λαού μας!
Και θα τα καταφέρουμε! Γιαυτό «είμαστε ακόμα εδώ», ρίχνοντας «κόκκινο στη νύχτα»!
