Αννέτα Καββαδία: «Εσείς, πόσο ασφαλείς αισθάνεστε σήμερα;»

Ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Ασφάλεια παντού. Ασφάλεια με τη μορφή διαρκώς πολλαπλασιαζόμενων αστυνομικών σωμάτων με ευφάνταστες ονομασίες. Ασφάλεια με τη μορφή βίαιης καταστολής κάθε λογής «ταραξιών» και «μπαχαλάκηδων». Η Ελλάδα φρούριο, τα σύνορα απαραβίαστα. Δεν περνάει κανείς ξένος, αλλόφυλος, αλλόθρησκος....

Αννέτα Καββαδία *

Ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Ασφάλεια παντού. Ασφάλεια με τη μορφή διαρκώς πολλαπλασιαζόμενων αστυνομικών σωμάτων με ευφάνταστες ονομασίες. Ασφάλεια με τη μορφή βίαιης καταστολής κάθε λογής «ταραξιών» και «μπαχαλάκηδων». Η Ελλάδα φρούριο, τα σύνορα απαραβίαστα. Δεν περνάει κανείς ξένος, αλλόφυλος, αλλόθρησκος. Κι αν τυχόν περάσει –και δεν καεί με τραγικό τρόπο σε κάποια πυρκαγιά– ξέρουμε πώς να τον γυρίσουμε εκεί απ’ όπου ήρθε, χωρίς πολλά-πολλά, ακόμα κι αν αυτό δεν είναι, με την αυστηρή έννοια του όρου, απολύτως νόμιμο. Είμαστε η αδιαπέραστη ασπίδα της Ευρώπης. Κοιμηθείτε ήσυχοι, η πατρίδα φυλάσσεται, οι φύλακες έχουν γνώση και επαγρυπνούν.

Είναι γνωστό το παραμύθι που πουλάει η κυβέρνηση της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ακόμα, όμως, κι αν παραβλέψει κανείς ότι πρόκειται ακριβώς για αυτό, για ένα κακό παραμύθι, και ότι στην πραγματικότητα είμαστε όλ@ εξαιρετικά ευάλωτ@, αν όχι απροστάτευτ@, απέναντι στην υπαρκτή εγκληματικότητα (θέμα άλλου άρθρου αυτό), η ουσία παραμένει: ποτέ στην πρόσφατη ιστορία δεν νιώσαμε μεγαλύτερη ανασφάλεια απ’ όσο στις μέρες μας.

Ασφάλεια vs καταστολής

Πρόκειται, προφανώς, για μια διαπίστωση που δεν ισχύει μόνο στα καθ’ ημάς, αλλά συναντάται σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρωτοτυπεί όταν επιδιώκει να στρέψει την προσοχή της κοινωνίας στον «Άλλον» που δήθεν την απειλεί –και από τον οποίο ο ίδιος και η κυβέρνησή του, υποτίθεται, μας προστατεύουν. Το ίδιο κακόγουστο έργο παίζεται και αλλού. Μάλιστα, με τόσο μεγαλύτερη ένταση όσο μεγαλύτερη είναι η οικονομική επισφάλεια και όσο χαμηλότερο το βιοτικό επίπεδο. Και δεν είναι, ασφαλώς, η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο συμβαίνει στο ιστορικό συνεχές, μάλλον πρόκειται για τον κανόνα.

Έναν κανόνα που έρχεται να επιβεβαιώσει την ανάγκη η Αριστερά να επανανοηματοδοτήσει, πλέον, την έννοια της ασφάλειας, η οποία –στον αντίποδα της δεξιάς, νεοφιλελεύθερης θεώρησης που τη θέλει να αρχίζει και να τελειώνει στην καταστολή– οφείλει να αποτελέσει εκείνη τη συνθήκη, εκείνο το προστατευτικό πλέγμα που, μέσω της ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους, θα μεριμνήσει για την ευζωία των πολιτών. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλες τις μετρήσεις της κοινής γνώμης, το –χωρίς σειρά αξιολόγησης– τετράπτυχο: υγεία, παιδεία, εργασία, στέγη, συμπυκνώνει το τι θεωρείται σήμερα ασφάλεια. Και όχι τυχαία.

Υγεία: Υποτίθεται ότι είναι γερά εδραιωμένη στην ευρωπαϊκή έννομη τάξη και στον ευρωπαϊκό πολιτικό διάλογο η αρχή ότι ένα σύγχρονο κράτος οφείλει να εξασφαλίζει στους πολίτες του υψηλού επιπέδου υπηρεσίες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, από την πρόληψη ως τη θεραπεία, στο πλαίσιο ενός δημόσιου συστήματος υγείας που χρηματοδοτείται από τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές των πολιτών, και συνεπώς προσφέρεται δωρεάν. Η πανδημία του Covid επιβεβαίωσε με τον πλέον τραγικό τρόπο ότι αυτό, στην Ευρώπη του 21ου αιώνα, απλώς δεν ισχύει.

Παιδεία: Εδώ δεν εννοούμε μόνο την παραδοσιακή έννοια της παιδείας, δηλαδή τη δωρεάν υποχρεωτική εκπαίδευση και τα δημόσια πανεπιστήμια. Στην εποχή της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης και της αλματώδους προόδου στην επιστήμη και την τεχνολογία, η Ευρώπη –που υποτίθεται θέλει να ηγείται σε αυτούς τους τομείς παγκοσμίως– δεν επενδύει στη μόρφωση και την εκπαίδευση των ευρωπαίων. Ούτε στις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες, ούτε στις θετικές. Μας λένε ότι όλα αυτά θα γίνουν μέσω των επενδύσεων της ιδιωτικής αγοράς, αλλά αυτό είναι ψέμα. Οι ίδιες οι χώρες που πρωτοστατούν στην επιστήμη και την τεχνολογία, οι ΗΠΑ και η Κίνα, το κάνουν μέσω κολοσσιαίων δημόσιων επενδύσεων. Στην Ευρώπη, οι ήδη επιβαρυμένοι οικογενειακοί προϋπολογισμοί πασχίζουν για να μορφώσουν τις νεότερες γενιές.

Εργασία: Εδώ περιττεύουν τα πολλά λόγια, είναι η καθημερινή πραγματικότητα που βιώνουν εκατομμύρια εργαζόμενοι και εργαζόμενες, την ώρα που συνεχώς εφευρίσκονται νέες και εξαιρετικά ευφάνταστες μορφές «ευέλικτης» (δηλαδή εντελώς απορυθμισμένης) εργασίας. Συμβάσεις μηδενικών ωρών, μερική απασχόληση που στην πράξη είναι ολική, κατάργηση των υπερωριών και των πληρωμένων αδειών, μέχρι τους «freelance συνεργάτες» ψηφιακών πλατφορμών διανομής. Η εργασιακή ανασφάλεια στα ύψη, με τα εργατικά ατυχήματα, συχνά θανατηφόρα, να είναι πια καθημερινά.

Στέγη: Την εποχή του Airbnb και της βραχυχρόνιας μίσθωσης, την εποχή του gentrification –για χάρη του τουρισμού– άλλοτε οικιστικών περιοχών των ευρωπαϊκών πόλεων, την εποχή της μετεωρικής ανόδου των τιμών αγοράς και μίσθωσης κατοικίας, οι ευρωπαίοι, και κυρίως νέοι άνθρωποι, απλώς αδυνατούν να βρουν τη δική τους στέγη. Και μένουν, για όλο και περισσότερο, στο παιδικό τους δωμάτιο. Την ίδια ώρα, η Ευρώπη προβληματίζεται, υποτίθεται, για το δημογραφικό πρόβλημα και τη γήρανση του πληθυσμού και αναζητά εναγωνίως τρόπους να ενθαρρύνει την αύξηση των γεννήσεων. Με αναποτελεσματικά ημίμετρα.

Ταξική η ανάγκη

Υπήρξε εποχή που αυτά τα τέσσερα στοιχεία, που σήμερα συνιστούν επείγοντα ζητούμενα, θεωρούνταν δεδομένα και αυτονόητα. Συνιστούσαν τον πυρήνα του περίφημου και αλήστου μνήμης Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Μοντέλου, το καύχημα και το σύμβολο της μεταπολεμικής οικονομικής ευμάρειας της ευρωπαϊκής ηπείρου –ή, τουλάχιστον, του δυτικού της μέρους.

Το εν λόγω Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Μοντέλο συνδυάστηκε, και με τη σειρά του τροφοδότησε την αλματώδη οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη αυτών των κρατών. Και μπορεί, σε κάποιο βαθμό, να ήταν αποτέλεσμα της αγωνίας των κυβερνήσεων της Δυτικής Ευρώπης να μην μπουν στους πληθυσμούς τους «περίεργες» και «λίαν επικίνδυνες» ιδέες περί σοσιαλισμού, με δεδομένο το… φόβητρο της ΕΣΣΔ, κυρίως ωστόσο ήταν αποτέλεσμα της οργανωμένης διεκδίκησης από την πλευρά των ευρωπαίων εργαζομένων. Τη νέα πραγματικότητα των οποίων οφείλει να αφουγκραστεί η Αριστερά και να γίνει αυτή ο φορέας έκφρασης των αιτημάτων τους.

Σε αυτό το πλαίσιο, η ασφάλεια –επανανοηματοδοτημένη– οφείλει να απεμπλακεί από την ιδεολογική της κατάχρηση, να διαχωριστεί από την έννοια της καταστολής και να γίνει βασικό δημόσιο αγαθό και ευθύνη. Κάτι που μπορεί να ευδοκιμήσει μόνο σε συνθήκες ανασυγκρότησης και ανασύνθεσης της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

________________________________________  

Η Αννέτα Καββαδία είναι Ελληνίδα δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ, και πολιτικός, πρώην βουλευτής Β΄ Αθηνών εκλεγμένη με τον ΣΥΡΙΖΑ, πρόσφατα εντάχθηκε στην Κ.Ο. των «11».

Αννέτα Καββαδία / Η ΕΠΟΧΗ

Αννέτα Καββαδία: «Όσο πιο στρυμωγμένοι, τόσο πιο επικίνδυνοι»

Πανικόβλητος αλλά και βαθύτατα εγωπαθής, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εγκαταλείπει πλέον και τα προσχήματα. Τόσο η εμφάνισή του στη συζήτηση για τις υποκλοπές στη Βουλή όσο και στο υπουργικό συμβούλιο λίγες μέρες μετά, έδειξαν ξεκάθαρα πώς θα κινηθεί....

Αννέτα Καββαδία*

Νεύρα, πολλά νεύρα στο Μέγαρο Μαξίμου. Τίποτα δεν φαίνεται να πηγαίνει όπως τα υπολόγιζε και τα σχεδίαζε η ηγετική ομάδα της ΝΔ. Η υπόθεση των υποκλοπών είναι πολύ πιθανό να λειτουργήσει –ήδη, σε ένα βαθμό λειτουργεί– καταλυτικά στις πολιτικές εξελίξεις, με τις εσωκομματικές ισορροπίες στο κυβερνών κόμμα να μη μένουν, φυσικά, ανεπηρέαστες –η παρέμβαση του Κώστα Καραμανλή είναι, προς το παρόν τουλάχιστον, η πλέον κραυγαλέα.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για πρώτη φορά στη διάρκεια τόσο της πρωθυπουργικής του θητείας όσο και της θητείας του ως προέδρου της ΝΔ, νιώθει το δίχτυ ασφαλείας γύρω του να μην είναι και τόσο συμπαγές. Αρχίζει να αμφιβάλλει για τη διαρκή, αμέριστη υποστήριξη των ΜΜΕ και των ιδιοκτητών τους –ήδη διαπιστώνονται ρωγμές– ενώ η αποδόμηση του ευρωπαϊκού του προφίλ, μέσω συνεχών πολύ σκληρών δημοσιευμάτων στον διεθνή Τύπο, πρέπει να θεωρείται δεδομένη και χωρίς επιστροφή.

Αποφασισμένος να παραμείνει

Σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον, σε αυτή την πρωτόγνωρη για τον ίδιο συγκυρία, στριμωγμένος και λιγότερο «παντοδύναμος» –με τη δύναμη που οι κάθε λογής χορηγοί του εξασφάλιζαν με το αζημίωτο μέχρι σήμερα– αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που πόρρω απέχει από το κεντρώο, φιλελεύθερο προφίλ που επιχειρούσε να πλασάρει –εξ ου και οι εμφανείς διαφοροποιήσεις στο μέτωπο των ακροκεντρώων υποστηρικτών του– και για το οποίο τόσοι επικοινωνιολόγοι έχουν επιστρατευθεί, τόσο μελάνι έχει χυθεί, τόσα μικρόφωνα έχουν πάρει φωτιά.

Πανικόβλητος αλλά και βαθύτατα εγωπαθής, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εγκαταλείπει πλέον και τα προσχήματα. Τόσο η εμφάνισή του στη συζήτηση για τις υποκλοπές στη Βουλή όσο και στο υπουργικό συμβούλιο λίγες μέρες μετά, έδειξαν ξεκάθαρα πώς θα κινηθεί. «Εγώ δεν κάνω πίσω», ήταν η φράση με την οποία έκλεισε την πρωτομιλία του στο Κοινοβούλιο, αφού προηγουμένως είχε ταυτίσει τους μηχανισμούς των υποκλοπών με την εθνική ασφάλεια, είχε παρουσιαστεί ως ο εγγυητής της πολιτικής σταθερότητας, είχε φωτογραφίσει τις εκλογές ως παράγοντα αστάθειας!

Ο πρωθυπουργός –και πολιτικός προϊστάμενος της ΕΥΠ– θέλει πάση θυσία να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από το μείζον, για τη δημοκρατία, θέμα των υποκλοπών. Και στην προσπάθειά του αυτή, δεν έχει ενδοιασμούς. Αποφασισμένος να παραμείνει όσο το δυνατόν περισσότερο γαντζωμένος στην πρωθυπουργική καρέκλα, θα παίξει όλα του τα χαρτιά: ακραία κινδυνολογία και επίδειξη άκρατου αυταρχισμού, προκειμένου να ενεργοποιήσει φοβικά σύνδρομα των πολιτών –οι συνεχείς απαγορεύσεις διαδηλώσεων, όσο κι αν ακυρώνονται στην πράξη από τους ίδιους τους διαδηλωτές, είναι ακριβώς δείγμα αυτής της επιλογής του– συνεχής αποποίηση προσωπικών του ευθυνών – «εσείς ξέρατε ποιους παρακολουθεί η ΕΥΠ; Πείτε το ανοιχτά. Εγώ δεν το γνωρίζω. Και δεν θα έπρεπε να το γνωρίζω», ήταν το καινοφανές όσο και εξοργιστικό επιχείρημά του προς τον Αλέξη Τσίπρα, στη Βουλή – παροχολογία (η εμφάνιση στη ΔΕΘ είναι το καταλληλότερο πρόσχημα).

Επενδύει στην ακροδεξιά ρητορική και πρακτική

Επενδύει λοιπόν, απολύτως συνειδητά, στην ακροδεξιά ρητορική και πρακτική. Χωρίς ντροπή, σαν το τελευταίο ακροδεξιό τρολ, δεν δίστασε να ασχημονήσει και να βάλει στο στόμα του την πεντάχρονη νεκρή προσφυγοπούλα Μαρία, ξαναζεσταίνει τα περί «υβριδικού πολέμου» με την Τουρκία, αποφασίζει την επέκταση του φράχτη στον Έβρο, εισάγει στη δημόσια συζήτηση τον όρο «ανθρωπιστικές εισβολές», ξαναθυμάται το βγαλμένο από τις πιο μαύρες σελίδες της Ιστορίας αφήγημα του «έξωθεν» κινδύνου – «όλα δείχνουν ότι η Μόσχα προκαλεί πολιτική αστάθεια στο εσωτερικό των χωρών που αντιδρούν στα σχέδιά της. Κάνει παρεμβάσεις στα κράτη που υπερασπίζονται την ειρήνη. Ο Πούτιν δεν το κρύβει και δεν το κρύβει και ο κ. Ερντογάν που δημοσίως έχει δηλώσει ότι θα ήθελε άλλη κυβέρνηση στην Ελλάδα», είπε στο πρόσφατο υπουργικό συμβούλιο, αφήνοντας εμβρόντητους όσους τον άκουγαν να διατυπώνει δημοσίως τέτοιους ισχυρισμούς!

Είναι σαφές πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρεί πως έχει κοινό να τον ακούσει. Και προφανώς αυτό είναι αλήθεια. Η δεξιά παράταξη, ιστορικά στην Ελλάδα, έχει ένα μπετοναρισμένο ακροατήριο – που αυξομειώνεται, είναι αλήθεια, κατά περιόδους. Το οποίο, εμπλουτισμένο στις προηγούμενες εκλογές με τα «ορφανά» της ακροδεξιάς, με πορωμένους ακροκεντρώους, με ψηφοφόρους- καταναλωτές ενός κραυγαλέα μονομερούς και χαμηλού σε επίπεδο τηλεοπτικού προϊόντος, με λυσσαλέους εκφραστές του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου, έδωσε, τον Ιούλιο του ’19, αυτοδύναμο ποσοστό στην κυβέρνηση της ΝΔ.

Εκρηκτικό μίγμα

Το σίγουρο είναι πως η κατάσταση έχει αλλάξει. Η υπόθεση των υποκλοπών –με δεδομένες τις ανακατατάξεις που προκάλεσε στις σχέσεις μεταξύ των κομμάτων αλλά και τους κραδασμούς που επέφερε στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος– φαίνεται να λειτουργεί ως ο αστάθμητος παράγοντας των πολιτικών εξελίξεων αφού, όπως και στελέχη του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ πια αναγνωρίζουν, τίθεται σε κίνδυνο η ίδια η δημοκρατία. Και παρά το γεγονός ότι στις δημοσκοπήσεις αξιολογείται σχετικά χαμηλά στις απαντήσεις των ερωτώμενων, ο συνδυασμός αυτής της υπόθεσης με την ανεξέλεγκτη ακρίβεια, τις τιμές της ενέργειας, τη φτώχεια και τον ακόμα πιο δύσκολο χειμώνα που έρχεται, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα για την κυβέρνηση. Που όσο πιο στριμωγμένη θα νιώθει, τόσο πιο επικίνδυνη θα γίνεται.

Η ανασύνταξη, λοιπόν, όλων των αριστερών, δημοκρατικών δυνάμεων – εντός και εκτός Βουλής - η δημιουργία ενός ενιαίου πλαισίου διεκδικήσεων που θα αντιμετωπίζει ολιστικά, ως ενιαίο σύνολο, την κακοφορμισμένη – με ευθύνη της ΝΔ – καθημερινότητα, η επεξεργασία εφαρμόσιμων πολιτικών και ρεαλιστικών απαντήσεων με σαφές ταξικό πρόσημο, η πέρα από οποιονδήποτε αστερίσκο υπεράσπιση των δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου, δεν μπορεί να περιμένει. Η ανατροπή αυτής της κυβέρνησης, είναι ευθύνη όλων. Και προσοχή: αυτό που πρέπει να ηττηθεί είναι η σκληρή, δεξιά, νεοφιλελεύθερη πολιτική, που δεν προσωποποιείται σε ένα και μόνο άτομο – εν προκειμένω τον Κυριάκο Μητσοτάκη – αλλά αφορά το σύνολο όσων την υπηρετούν και την εφαρμόζουν.

 ___________________________________________________________

* Η Αννέτα Καββαδία είναι Ελληνίδα δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ, και πολιτικός, πρώην βουλευτής Β΄ Αθηνών εκλεγμένη με τον ΣΥΡΙΖΑ.

πηγή: epohi.gr

Αννέτα Καββαδία: Αλαζονεία και εξουσία

Προφανώς και η αλαζονεία της εξουσίας, δεν γνωρίζει από κομματικά στεγανά. Κατά τη γνωστή ρήση του λόρδου Άκτον «η εξουσία έχει την τάση να διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». Το μείζον, λοιπόν, είναι να αναγνωρίζει κανείς τα σημάδια. Και να τα απομονώνει εν τη γενέσει τους...

Αννέτα Καββαδία*

Σκηνή πρώτη: αναμονή στο ταμείο μεγάλου σούπερ-μάρκετ στο κέντρο της Αθήνας. Η εξυπηρέτηση είναι ελαφρώς αργή, καθώς οι επιβεβλημένες αποστάσεις καθυστερούν, όπως είναι φυσικό, τη ροή των πελατών. Ξαφνικά, και εκτός σειράς, παρεμβάλλεται ζευγάρι το οποίο απαιτεί να εξυπηρετηθεί κατά προτεραιότητα (χωρίς να προβάλλει κάποια δικαιολογία έκτακτης ανάγκης). Μπροστά στις εύλογες διαμαρτυρίες των υπολοίπων, και αφού το… αίτημα δεν γίνεται δεκτό, το ζευγάρι περιμένει δυσανα
σχετώντας στη σειρά του. Πλησιάζοντας την ταμία, πληροφορούμαστε ότι η κυρία (του ζευγαριού) είναι η σύζυγος πολιτικού μεγαλοστελέχους -με υπουργική θητεία στις αποσκευές του- και ο, εκτελών και χρέη μπάτλερ, κύριος που τη συνοδεύει είναι ο άνδρας της προσωπικής της ασφάλειας.

Σκηνή δεύτερη: η υπουργός Εργασίας της Δανίας, Ioah Johansson, χωρίς συνοδεία, κάθεται στο παγκάκι της αποβάθρας και περιμένει το τραίνο. Η εικόνα έκανε, πριν λίγο καιρό, το γύρο του διαδικτύου.

Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Είναι, λοιπόν, η αλαζονεία ίδιον της (όποιας) εξουσίας; Σχετίζεται με τη νοοτροπία και τη δομή κάθε κοινωνίας; Έχει να κάνει με την αντιμετώπιση της πολιτικής (μέσον ή σκοπός); Απορρέει από τον χαρακτήρα του ανθρώπου που κάποια στιγμή θα βρεθεί σε θέση πολιτικής ευθύνης; Ή είναι τελικά απότοκο του κυρίαρχου καπιταλιστικού συστήματος διαχείρισης του κράτους -εξ ου και η πρωτοκαθεδρία της Δεξιάς σε τέτοιου είδους φαινόμενα (χωρίς να απουσιάζουν και εξ αριστερών περιπτώσεις);

Προκαλούν το κοινό αίσθημα

Ακούγοντας τις τελευταίες ημέρες υπουργούς της κυβέρνησης να χαρακτηρίζουν «αχρείαστο κόστος» την επίταξη ιδιωτικών κλινικών (Βορίδης) ή να υποστηρίζουν πως «αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ανάγκη για περισσότερες ΜΕΘ» (Γεραπετρίτης), αναρωτιέται κανείς αν είναι η οίηση, η έλλειψη ενσυναίσθησης ή ο απόλυτος κυνισμός που τους οδηγεί σε τέτοιου είδους δηλώσεις.

Διαβάζοντας τις πληροφορίες που θέλουν τη Siemens να είναι η μοναδική ευρωπαϊκή εταιρία που έχει πάρει έγκριση για self test -αυτά που μετά από έναν ολόκληρο χρόνο πανδημίας μπαίνουν στη ζωή μας βιαστικά, χωρίς σχέδιο, αιφνιδιάζοντας τους φαρμακοποιούς και για την προμήθεια των οποίων υπήρξε πρόσκληση ενδιαφέροντος με διορία μιάμιση(!) μέρα- εύλογα δημιουργούνται «πονηρές» σκέψεις ως προς τη βιασύνη της κυβέρνησης (είναι κι αυτός ο Χριστοφοράκος που «στοιχειώνει» την οικογένεια Μητσοτάκη…).

Βλέποντας την εξοργιστική, αν και απέλπιδα, προσπάθεια της υπουργού Παιδείας να δικαιολογήσει το σκάνδαλο της Cisco -με την απευθείας ανάθεση, τη διαρροή προσωπικών δεδομένων και την αποκάλυψη του ψεύδους περί «δωρεάν» παροχής υπηρεσιών- αναρωτιέται κανείς για το μέγεθος του θράσους.

Διαπιστώνοντας τις γελοιότητες στο twitter με τα αγορασμένα like για τον Μεγάλο Ηγέτη και τα dislike για τους πολιτικούς αντιπάλους, συνειδητοποιεί κανείς το μέγεθος της δυσανεξίας στην όποια κριτική.

Λίγο καιρό πριν γινόμαστε μάρτυρες σκηνών, που, εν μέσω πανδημίας, προκάλεσαν το κοινό αίσθημα. Η πρωθυπουργική ποδηλατάδα στην Πάρνηθα και το ταξίδι στην Ικαρία, τα «κατ’ εξαίρεσιν» βαφτίσια του Άδωνι Γεωργιάδη, το «όχι μαγκιές σ΄ εμένα» της Λίνας Μενδώνη προς αρχαιολόγο και οι μορφασμοί απαξίας για ανθρώπους του πολιτισμού, το «αν είχαμε ακούσει τον ΣΥΡΙΖΑ για τις ΜΕΘ θα είχαμε πετάξει δεκάδες εκατομμύρια» του Στέλιου Πέτσα, οι πολυέξοδες φιέστες για τα 200 χρόνια από το 1821, λίγα μόλις μέτρα μακριά από νοσοκομεία που λυγίζουν αβοήθητα, δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Καταδεικνύουν το πώς αντιλαμβάνονται την άσκηση της πολιτικής και τη σχέση τους με τους πολίτες, οι άνθρωποι που βρίσκονται σήμερα στο τιμόνι της χώρας.

Ενεργούν χωρίς να λογοδοτούν, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι προέκυψαν στην εξουσία αυτοδίκαια. Φέρουν τα χαρακτηριστικά μιας σέκτας εξουσίας, που απλώνεται παντού και αυτοαναπαράγεται, και που με συνεχή επίκληση της εκλογικής υπεροχής της θεωρεί το κράτος ιδιοκτησία της. Ταυτόχρονα, χτίζουν μέσα τους την αυτοαθώωσή τους: η συμπεριφορά τους είναι ο τρόπος επιβίωσης και συντήρησής τους και, παράλληλα, η άμυνά τους προς όσους τους επιβουλεύονται προσωπικά.

Αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός

Θιασώτες μιας σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής, με έντονη τη μυρωδιά του αυταρχισμού, μετέρχονται κάθε πρακτικής που εξυπηρετεί το σκοπό τους χωρίς να ορρωδούν προ ουδενός. Γνωρίζουν καλά πως από την άσκηση έως την κατάχρηση της εξουσίας, η απόσταση είναι μικρή. Και ορμώμενοι από μια αίσθηση παντοδυναμίας, ατιμωρησίας, αλλά και σαφούς ιδεολογικοπολιτικής στάσης, επιλέγουν απολύτως συνειδητά να διολισθήσουν. Η κανονικοποίηση, για παράδειγμα, της αδιαφάνειας στη διαχείριση δημόσιου χρήματος, η αστυνομοκρατική επιβολή αντιφατικών μέτρων για την πανδημία, η προσπάθεια οικοδόμησης μιας κραταιάς αστυνομικής δημοκρατίας, τα εξώδικα εναντίον εφημερίδων και τα εντάλματα σύλληψης εναντίον δημοσιογράφων, είναι στοιχεία απολύτως ενδεικτικά.

Προφανώς και η αλαζονεία της εξουσίας, δεν γνωρίζει από κομματικά στεγανά. Κατά τη γνωστή ρήση του λόρδου Άκτον «η εξουσία έχει την τάση να διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». Το μείζον, λοιπόν, είναι να αναγνωρίζει κανείς τα σημάδια. Και να τα απομονώνει εν τη γενέσει τους. Να γίνεται ξεκάθαρο πού αποσκοπεί η ενασχόληση με τα κοινά. Και να υπάρχουν αντιστάσεις.

Όπως γράφει ο Κορνήλιος Καστοριάδης στο βιβλίο του «Η άνοδος της ασημαντότητας» (εκδόσεις Ύψιλον/βιβλία): «η αποσύνθεση γίνεται φανερή κυρίως μέσα από την εξαφάνιση των σημασιών και το σχεδόν απόλυτο ξεθώριασμα των αξιών. Και αυτό απειλεί μακροπρόθεσμα την επιβίωση του ίδιου του συστήματος. Όταν δηλώνεται ανοιχτά, όπως γίνεται τώρα στις δυτικές κοινωνίες, ότι η μοναδική αξία είναι το χρήμα, το κέρδος, ότι το υπέρτατο ιδεώδες του κοινωνικού βίου είναι το “πλουτίστε” (και η δόξα της δήλωσης αυτής ανήκει, σ’ ό,τι αφορά τη Γαλλία, στους σοσιαλιστές, οι οποίοι την έκαναν με έναν τρόπο που η Δεξιά δεν είχε τολμήσει να την κάνει), μπορεί να διερωτηθεί κανείς αν είναι ποτέ δυνατόν μια κοινωνία να συνεχίσει να λειτουργεί και να αναπαράγεται μονάχα σ’ αυτή τη βάση».

πηγή: commonality.gr

* Η Αννέτα Καββαδία είναι Ελληνίδα δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ, και πολιτικός, πρώην βουλευτής Β΄ Αθηνών εκλεγμένη με τον ΣΥΡΙΖΑ, και υποψήφια με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στο Βόρειο Τομέα.

Αυταρχική δημοκρατία

Θεσμοποιώντας τον αυταρχισμό και ορμώμενη από την πεποίθηση πως η αυταρχική δημοκρατία είναι η μόνη εφικτή δημοκρατία, η κυβέρνηση της ΝΔ, με τον τρόπο που πολιτεύεται, εκφυλίζει –αν δεν θέτει και σε κίνδυνο– δημοκρατικές αρχές και αξίες. Το πρωτοείδαμε να συμβαίνει στην Κεντρική Ευρώπη –στην Ουγγαρία, την Πολωνία, τη Σλοβενία– το βλέπουμε τώρα και στην Ελλάδα....

Αννέτα Καββαδία*

Με 90, 100, 110 νεκρούς καθημερινά, η χώρα θα έπρεπε να πενθεί. Ή, πάντως, να μην πανηγυρίζει. Και οι κυβερνώντες –αντί να επιδίδονται σε μια άνευ προηγουμένου προπαγανδιστική φιέστα και σε αυτή την πρωτόγνωρη, χοντροκομμένη κομματική καπηλεία της αγοράς των Rafale (την ώρα που το ΕΣΥ στενάζει)– θα έπρεπε να σκύβουν το κεφάλι και να αναγνωρίζουν –έστω προσχηματικά, έστω για το θεαθήναι– λάθη, παραλείψεις, αδυναμίες. Να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, να (φαίνεται ότι) αγωνιούν για τις βαθιές πληγές που αφήνει η πανδημία και να συμπεριφέρονται ως οι ηγήτορες μιας χώρας που δεν προλαβαίνει να μετρά καθημερινά τους νεκρούς της.

Και όμως… Όχι μόνο δεν φαίνεται κάτι από αυτά να τους αγγίζει, όχι μόνο αγνοούν επιδεικτικά την αβάσταχτη καθημερινότητα εκατομμυρίων πολιτών, αλλά σε ένα κρεσέντο άκρατης αλαζονείας συνδυασμένης με ατόφια ιδεοληψία, επιδίδονται στην εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος με ξεκάθαρα τα χαρακτηριστικά αυτού που ο Νίκος Πουλαντζάς στο έργο του «Το κράτος, η εξουσία, ο σοσιαλισμός» (μετάφραση: Γιάννης Κρητικός, εκδόσεις Θεμέλιο), ονομάζει «αυταρχικό κρατισμό». Πώς τον προσδιορίζει: «Ο εντεινόμενος έλεγχος σε κάθε τομέα της κοινωνικοοικονομικής ζωής, σε συνδυασμό με τη ριζική παρακμή των θεσμών της πολιτικής δημοκρατίας και τη δρακόντεια και πολύμορφη περικοπή των λεγόμενων "τυπικών" ελευθεριών».

Ο Πουλαντζάς διευκρινίζει ότι ο «αυταρχικός κρατισμός» δεν ταυτίζεται με τον ολοκληρωτισμό, εμπεριέχει όμως «σκόρπια στοιχεία ολοκληρωτισμού», που μπορούν να αποκρυσταλλωθούν σε παρακρατικό μηχανισμό. Μπορεί, λοιπόν, η έννοια του «αυταρχικού κρατισμού» να εφαρμοστεί στην παρούσα φάση του νεοφιλελευθερισμού; Μα, αυτό ακριβώς βιώνουμε σήμερα.

Η μόνη εφικτή επιλογή για την ΝΔ

Θεσμοποιώντας τον αυταρχισμό και ορμώμενη από την πεποίθηση πως η αυταρχική δημοκρατία είναι η μόνη εφικτή δημοκρατία, η κυβέρνηση της ΝΔ, με τον τρόπο που πολιτεύεται, εκφυλίζει –αν δεν θέτει και σε κίνδυνο– δημοκρατικές αρχές και αξίες. Το πρωτοείδαμε να συμβαίνει στην Κεντρική Ευρώπη –στην Ουγγαρία, την Πολωνία, τη Σλοβενία– το βλέπουμε τώρα και στην Ελλάδα. Οι μηχανισμοί ελέγχου περιορίζονται, τα αντίβαρα χάνουν τη ζωτική τους ισχύ, οι ανεξάρτητες αρχές –που ήταν τα αναχώματα των θεσμών και των δικαιωμάτων– γίνονται εκτελεστικοί πυλώνες, η πολιτική συμμετοχή εκμηδενίζεται και φυσικά ο έλεγχος που ασκεί η συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ είναι ανύπαρκτος. Την ίδια ώρα, δημοσιογράφοι διώκονται, ο δικαστικός μηχανισμός εκβιάζεται προκειμένου να επιβληθεί δημοσιογραφικό σιωπητήριο, πολίτες παρακολουθούνται από την ΕΥΠ, βουλευτές της αντιπολίτευσης στοχοποιούνται, η πανδημία εργαλειοποιείται σαν όπλο για την άσκηση μιας αυταρχικής και αδιαφανούς διοίκησης.

Με άλλα λόγια, βρίσκει απόλυτη εφαρμογή η έννοια του «αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού», ο οποίος αναφέρεται στον επαναπροσδιορισμό του κράτους ως δημοκρατικής οντότητας, μέσω συνταγματικών και νομικών μεταβολών που το θωρακίζουν έναντι των κοινωνικών και πολιτικών συγκρούσεων. Ειδικότερα, ο «αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός» χαρακτηρίζει την άσκηση πολιτικής από τις κυρίαρχες τάξεις, με στόχο τη διατήρηση της ηγεμονίας τους μέσω της περιθωριοποίησης και του αποκλεισμού όσων αντιδρούν, αντί της εξουδετέρωσης των αντιστάσεων μέσω συμβιβασμών.

Σε αυτή ακριβώς την αντίληψη εντάσσεται και η προ ημερών δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου. «Η Ελλάδα», είπε, «είναι φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία. Επιχείρησαν κάποιοι στο παρελθόν να το καταλύσουν αυτό με την εργαλειοποίηση των θεσμών, αλλά βρήκαν απέναντί τους την κοινωνία, βρήκαν απέναντί τους τις θεσμικές αντιστάσεις της δημοκρατίας».

Μια δήλωση με εμφανή παραπομπή στον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια προσπάθεια ανάσυρσης της παλιάς, δοκιμασμένης προπαγάνδας της εμφυλιοπολεμικής Δεξιάς. Που εξυπηρετεί άριστα την κυβερνητική αντίληψη περί νόμιμων ιδιοκτητών της χώρας, έτσι όπως αυτή έχει εκφραστεί ούτε μία, ούτε δύο αλλά πολλές φορές, με πιο πρόσφατη την αποστροφή του Άδωνι Γεωργιάδη ο οποίος, από το βήμα της Βουλής, δεν άφησε περιθώρια παρερμηνειών: «Έχουμε ιστορική ευθύνη να νικήσουμε οριστικά την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς… Αυτή η ιδεολογική επικράτηση, πάνω σε αυτή πρέπει να χτίσουμε για να μην έχει παροδικά, αλλά μόνιμα χαρακτηριστικά», είπε, θυμίζοντας παλιότερες, αντίστοιχου ύφους και περιεχομένου, δηλώσεις του ομοϊδεάτη του Μάκη Βορίδη.

Έκαστος εφ’ ω ετάχθη

Η ΝΔ δεν πολιτεύεται εν κενώ. Γνωρίζει καλά το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Η επιβολή –αντί της συναίνεσης– την οποία έχει επιλέξει ως τρόπο διακυβέρνησης, γοητεύει το συντηρητικό ακροατήριο στο οποίο προσβλέπει –η πανεπιστημιακή αστυνομία, αλλά και το μεταναστευτικό/προσφυγικό είναι από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ενώ χρησιμοποιεί την πολυεπίπεδη –κοινωνική, οικονομική, πολιτισμική, αξιακή– κρίση σαν σημαία ευκαιρίας, προκειμένου να θωρακίσει τις σχέσεις αντιπροσώπευσής της με το εν λόγω ακροατήριο.

Μόνο που αυτός ο «αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός» οδηγεί τελικά σε κρίση της ίδιας της δημοκρατίας. Και στις συνθήκες αυτές, όπως λέει ο Πουλαντζάς στο ίδιο έργο («Το κράτος, η εξουσία, ο σοσιαλισμός»), ο ρόλος της Αριστεράς είναι «όχι μόνο η υπεράσπιση, αλλά και η ανάπτυξη και επέκταση των δημοκρατικών ελευθεριών». Για τον σκοπό αυτό, η Αριστερά πρέπει να ανακτήσει την ηγεμονία στην αφήγηση της κρίσης, να πρωτοστατήσει στην προστασία του δημόσιου χαρακτήρα βασικών πυλώνων, όπως η υγεία και η παιδεία, να αποκαταστήσει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, να ανατρέψει την επιδείνωση των εργασιακών δικαιωμάτων, να προωθήσει κοινωνικά και οικολογικά βιώσιμους τρόπους παραγωγής και ανάπτυξης.

Η Αριστερά, και όχι κάποιο μόρφωμα σοσιαλδημοκρατικής κοπής εγκλωβισμένο σε αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος.

Αν, φυσικά, τελικός στόχος εξακολουθεί να παραμένει ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία.

___________________________________________________________

* Η Αννέτα Καββαδία είναι Ελληνίδα δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ, και πολιτικός, πρώην βουλευτής Β΄ Αθηνών εκλεγμένη με τον ΣΥΡΙΖΑ.

πηγή: epohi.gr

Ευρώπη και εθνικές εκλογές: χωράει στη συζήτηση;

Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες –με πρώτη τη Γαλλία– αρέσκονται συχνά να κάνουν… διαλέξεις σε άλλα κράτη για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ωστόσο, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς εάν η Ευρώπη έχει το ηθικό πλεονέκτημα για κάτι τέτοιο...

Αννέτα Καββαδία*

Λίγο πριν τις κρίσιμες εκλογές της 21ης Μαΐου, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι κεντρική πολιτική επιλογή της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι να αποφύγουν πάση θυσία οποιαδήποτε συζήτηση πολιτικής ουσίας και βάθους. Προφανώς γιατί γνωρίζουν πως σε αυτό το πεδίο θα ηττηθούν κατά κράτος, σε αντίθεση με αυτό όπου αισθάνονται απολύτως άνετα: την τοξική συνθηματολογία, τον αποπροσανατολισμό, την προπαγάνδα.

Με την πρόθυμη συνδρομή της συντριπτικής πλειονότητας των ΜΜΕ –και παρά την περί του αντιθέτου επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ– θα κάνουν ό,τι μπορούν για να μη γίνει η παραμικρή ή η ελάχιστη αναφορά στα επείγοντα και σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Τα οποία, ασφαλώς, είναι σε άμεση σύνδεση με όσα συμβαίνουν στο ευρωπαϊκό πεδίο και που η κατά τα άλλα παράταξη του «Μένουμε Ευρώπη», δείχνει να σνομπάρει επιδεικτικά.

Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν έχει την τάση να θυμάται το όνειρό του για μια ανεξάρτητη ευρωπαϊκή «υπερδύναμη» κάθε φορά που η ΕΕ –αλλά πολύ περισσότερο η Γαλλία και ο ίδιος πολιτικά– αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα αξιοπιστίας και κύρους, περνάει ασχολίαστο. Όπως ασχολίαστο περνάει το ότι είναι εντελώς παράδοξο για έναν ευρωπαίο ηγέτη να επικαλείται οράματα περί ευρωπαϊκής ισχύος, όταν δεν είναι σε θέση να κρατήσει την κοινωνική ειρήνη μέσα στην ίδια του τη χώρα.

Δάσκαλε που δίδασκες…

Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες –με πρώτη τη Γαλλία– αρέσκονται συχνά να κάνουν… διαλέξεις σε άλλα κράτη για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ωστόσο, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς εάν η Ευρώπη έχει το ηθικό πλεονέκτημα για κάτι τέτοιο.

Κι αυτό, γιατί είναι σαφές πως, ιδίως τα τελευταία χρόνια, έχει υπάρξει μια σημαντική οπισθοχώρηση σε όλους τους τομείς που χαρακτηρίζουν μια υγιή δημοκρατία.

Η κυβέρνηση Μακρόν είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μελέτης αυτού του φαινομένου: βρίσκεται σε προφανή δυσαρμονία με τις ανάγκες και τα αιτήματα του γαλλικού λαού, όπως φάνηκε τόσο με την εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων, όσο και με το σχέδιο «μεταρρύθμισης» του συνταξιοδοτικού συστήματος, στο οποίο εξακολουθεί να παραμένει προσηλωμένη παρά την ισχυρότατη αντίδραση όλων των κοινωνικών φορέων, των γαλλικών συνδικάτων και του λαού. Βλέποντας, μάλιστα, ότι απέτυχε να εξασφαλίσει την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, επέλεξε πεισματικά να το παρακάμψει.

Και μπορεί το Γαλλικό Συνταγματικό Δικαστήριο να έκρινε συνταγματικά εντάξει την παράκαμψη της Εθνοσυνέλευσης μέσω Προεδρικού Διατάγματος, τούτο όμως λέει μάλλον περισσότερα για την αποσύνδεση της τυπικής συνταγματικότητας από την ουσιαστική δημοκρατική νομιμοποίηση μιας κυβέρνησης και των πολιτικών της. Διάκριση που –όπως δυστυχώς έχουμε δει και στην Ελλάδα– είναι συχνά δύσκολο να την κάνει η Ανώτατη Δικαιοσύνη, και όχι μόνο για λόγους τυπολατρικής ερμηνείας των νόμων.

Έτσι, σε πείσμα του γαλλικού λαού και των εκπροσώπων του στο κοινοβούλιο, ο Μακρόν –διαβόητος για την περιφρόνηση και την αποστασιοποίησή του από την καθημερινότητα και τις ανησυχίες των απλών πολιτών– επέλεξε να περάσει βίαια μια αντικοινωνική πολιτική επιδεικνύοντας ένα άμετρο αίσθημα αλαζονείας. Και όταν οι πλατιές μάζες βγήκαν και πάλι στους δρόμους για να εκφράσουν την απογοήτευση και την οργή τους, αντιμετωπίστηκαν ανηλεώς. Η αναγκαστική νομοθεσία με έκτακτα μέσα και η περιφρόνηση για το λαϊκό αίσθημα, χέρι-χέρι με τη σκληρή και βίαιη καταστολή. Από την εποχή των Κίτρινων Γιλέκων μέχρι σήμερα, οποιαδήποτε διαδήλωση που κατέληγε στην επέμβαση της γαλλικής αστυνομίας, είχε ως αποτέλεσμα δυσανάλογη χρήση βίας. Τόσο κανονικοποιημένη είναι πλέον η αστυνομική βία που, τελικά, η «νόμιμη» κρατική βία έγινε ρουτίνα στη Γαλλία του Μακρόν.

Κάτι μας θυμίζει

Μήπως όμως όλα αυτά ακούγονται πολύ γνώριμα και σε εμάς εδώ στην Ελλάδα; Η Γαλλία λειτουργούσε ανέκαθεν ως προπομπός μεγάλων πολιτικών εξελίξεων στην Ευρώπη, κάτι σαν κοινωνικό και πολιτικό εργαστήριο, ενίοτε δε και σαν καναρίνι στο ορυχείο. Εν προκειμένω, είναι προφανές ότι η εκεί αναταραχή δεν έχει να κάνει μόνο με το ζήτημα της ηλικίας συνταξιοδότησης, ούτε καν με τον αντιδημοκρατικό τρόπο που επιχειρεί να το περάσει ο «μεταρρυθμιστής» Μακρόν. Οι Γάλλοι έχουν καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά στη χώρα τους και στην Ευρώπη γενικότερα. Νιώθουν ότι απειλείται ένας τρόπος ζωής και κατακτήσεις που θεωρούσαν πλέον δεδομένες μετά από αιώνες πολέμων και επαναστάσεων. Για την ακρίβεια, τα περισσότερα από αυτά τα κεκτημένα έχουν ήδη ανατραπεί.

Μήπως, όμως, είναι η Γαλλία του Μακρόν η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που βιώνει την κατάλυση κάθε έννοιας κράτους κοινωνικής πρόνοιας και συνοχής, την εργασιακή ανασφάλεια, την ενεργειακή φτώχεια και την κατακόρυφη αύξηση στο κόστος ζωής, σε συνδυασμό με την καθήλωση ή ακόμα και την πραγματική μείωση του πραγματικού εισοδήματος;

Μήπως η ίδια ακριβώς περιγραφή δεν ταιριάζει και στην Ελλάδα του Μητσοτάκη; Υπάρχει μια λεπτή κόκκινη γραμμή που συνδέει τις δύο χώρες και αυτή δεν είναι η ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία, αλλά η ενίσχυση του Ακραίου Κέντρου, η πιστή εφαρμογή του εγχειριδίου του νεοφιλελευθερισμού και η μεθοδική χειραγώγηση της λαϊκής ψήφου μέσω της μονοθεματικής «ενημέρωσης» από τα ΜΜΕ και της στρεβλής και ανιστόρητης θεωρίας των Δύο Άκρων.

Είναι τραγικά ειρωνικό –και κάπως θλιβερό– να διεκδικεί αυτή η Ευρώπη μια ισότιμη θέση μεταξύ των ισχυρών του πλανήτη, όταν η ίδια κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να ροκανίσει τα θεμέλια πάνω στα οποία είναι χτισμένη η όποια κοινωνική συνοχή και βιομηχανική βάση της έχει απομείνει μετά από τέσσερις σχεδόν δεκαετίες απορρύθμισης, ιδιωτικοποιήσεων, αποβιομηχανοποίησης. Το μόνο που καταφέρνει είναι να κάνει ακόμα πιο ανάγλυφη την παρακμή της.

πηγή: epohi.gr

______________________________________________

* Η Αννέτα Καββαδία είναι Ελληνίδα δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ, και πολιτικός, πρώην βουλευτής Β΄ Αθηνών εκλεγμένη με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τοξικός και διχαστικός, άρα επικίνδυνος

Όταν, όμως, ένας πρωθυπουργός της Δεξιάς, με τη γνωστή παράδοση αυτής της παράταξης στην πολιτική ζωή της χώρας, απασφαλίζει και καταφεύγει στον διχασμό, όταν στο όνομα της μικροπολιτικής αντιπαράθεσης βουλιάζει στην τοξικότητα και μετέρχεται μεθόδους πολιτικής ανηθικότητας, κάθε αριστερός, δημοκρατικός πολίτης έχει λόγους να ανησυχεί. Γι’ αυτό, χρειάζεται επαγρύπνηση.

Αννέτα Καββαδία

Ξοδεύει πολλούς πόρους, απασχολεί πληθώρα συνεργατών, καταναλώνει πολλή ενέργεια για την προσωπική του εικόνα ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ήδη από τον καιρό που βρισκόταν στην αντιπολίτευση, και μετά στην κυβέρνηση, επιχειρεί να χτίσει –με τη βοήθεια ειδικών και, φυσικά, με το αζημίωτο– την εικόνα του φιλελεύθερου, κεντροδεξιού ηγέτη, με απεύθυνση στους «άστεγους» κεντρώους, την εικόνα αυτού που κρατά με σταθερότητα στα χέρια του το τιμόνι της χώρας. Το κυβερνητικό πρόγραμμα της ΝΔ –απολύτως σαφές ως προς τα συμφέροντα που εξυπηρετεί, τις προτεραιότητες που θέτει και τις μεθόδους υλοποίησής του– εντάχθηκε και αυτό στο συγκεκριμένο επικοινωνιακό πλαίσιο κι έτσι, η σχεδόν απόλυτα ελεγχόμενη πληροφόρηση που φτάνει στους πολίτες, πόρρω απέχει από την πραγματικότητα που βιώνει η συντριπτική πλειονότητα του λαού. Μέχρι σήμερα, λοιπόν, πρόθυμες πένες τον έχουν πει «Μωυσή», «Ηρακλή», «Τσόρτσιλ» και «Κένεντι των Ελλήνων». Είπαν ότι παίζει «σιμουλτανέ» (σκακιστικός όρος για την ταυτόχρονη αντιμετώπιση αντιπάλων)», τον χαρακτήρισαν «αδίσταχτο τσιτάχ», τον είπαν «Φελπς», «υπέρκομψο», σχολίασαν ότι έχει «κορμί λαμπάδα», ότι είναι «γυμνασμένος» και ότι η «λάμψη του αστερισμού του τυφλώνει». Θα ήταν για γέλια αν δεν εξόργιζε το μέγεθος της δουλικότητας και η κατάντια ορισμένων εκπροσώπων του Τύπου…

Και φτάνει η περασμένη Τετάρτη. Και στο βήμα της Βουλής ανεβαίνει, εκτός προγράμματος, ο πρωθυπουργός της χώρας. Ο «μετριοπαθής», ο «κεντρώος», ο «συναινετικός», ο πρωθυπουργός «όλων των Ελλήνων», όπως αρέσκεται να κομπάζει. Και επιδίδεται –όχι για πρώτη φορά είναι αλήθεια, απλώς τώρα… ανέβηκε πίστα– σε ένα κρεσέντο τοξικότητας και ψεμάτων, στα όρια της προβοκάτσιας, κατηγορώντας, ούτε λίγο ούτε πολύ, τον ΣΥΡΙΖΑ ως ηθικό αυτουργό της εμπρηστικής επίθεσης στον δημοσιογραφικό όμιλο Real Group! Τι κι αν η αποτρόπαια αυτή πράξη καταδικάστηκε απερίφραστα από την πρώτη στιγμή; Έτσι, ξεδιάντροπα, χωρίς καμία απολύτως απόδειξη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιτέθηκε στην αξιωματική αντιπολίτευση, δείχνοντας το πραγματικό του πρόσωπο: αμετροεπής αλαζονεία, πολιτικός αμοραλισμός, μικροπολιτική σκοπιμότητα και χυδαιότητα, σε μια άκρως διχαστική και εμπρηστική παρέμβαση. Και μίλησε για «εκτσογλανισμό» της ελληνικής κοινωνίας –δεν πρωτοτύπησε, τον όρο εισήγαγε στη δημόσια σφαίρα ο Βαγγέλης Βενιζέλος όταν σε ομιλία του σε συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ στις 22/12/2013, θέλησε να επιτεθεί, και αυτός, στον ΣΥΡΙΖΑ– συσχετίζοντας την απολύτως απαράδεκτη και καταδικαστέα ανάρτηση του Χριστόφορου Βερναρδάκη εναντίον της Νίκης Κεραμέως, για την οποία ζήτησε συγγνώμη, με την πυρκαγιά στον δημοσιογραφικό όμιλο!

«Το γάντι του διχασμού, δεν πρόκειται να το σηκώσουμε, εμείς θα σας απαντάμε πολιτικά», ήταν η απάντηση του Αλέξη Τσίπρα την επόμενη μέρα στη Βουλή. «Στο δικό σας στόχο του διχασμού, εμείς προτάσσουμε την ενότητα της κοινωνίας, την πολιτική ψυχραιμία, τη νηφαλιότητα και την υπευθυνότητα», είπε, κρούοντας ταυτόχρονα τον κώδωνα του κινδύνου για όλα τα επικίνδυνα που ένα τέτοιο κλίμα ζόφου προοιωνίζεται για τη χώρα.

Γιατί, όμως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιλέγει να εμφανιστεί ως παραγωγός τοξικότητας και διχασμού; Γιατί καταφεύγει σε –έστω και ξαναχρησιμοποιημένους– όρους χαμαιτυπείου; Με ποιο σκεπτικό θολώνει, αυτοβούλως, το λούστρο της σοβαροφάνειας με το οποίο επιχειρεί να καλύψει τη σκληρά νεοφιλελεύθερη πολιτική του; Τι τον ωθεί να αποδομήσει τόσο εκκωφαντικά την εικόνα του μετριοπαθούς πολιτικού που με τόσο κόπο –και τόσους πόρους– προσπαθεί επί χρόνια να στήσει; Γιατί επιλέγει τώρα τη στρατηγική της ακραίας πόλωσης, η οποία –σύμφωνα με πληροφορίες– ξένισε αρκετούς και εντός της ΝΔ, οι οποίοι αναρωτιούνται πώς εξυπηρετείται έτσι ο στόχος της προσέλκυσης μετριοπαθών κεντρώων ψηφοφόρων, όπως με κάθε ευκαιρία διακηρύττει;

Οι επιτελείς στο Μαξίμου, και ο ίδιος προσωπικά, γνωρίζουν πως η φθορά της κυβέρνησης της ΝΔ είναι ραγδαία. Η ανάγνωση των ποιοτικών ευρημάτων των δημοσκοπήσεων δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών, καθώς ο εκτροχιασμός της ακρίβειας, οι δείκτες του πληθωρισμού και η ασφυκτική, εξ αυτών, πίεση εκατομμυρίων νοικοκυριών που αδυνατούν να βγάλουν τον μήνα, θα είναι εκ των πραγμάτων καθοριστικοί παράγοντες στην επιλογή ψήφου. Πιεσμένος και στο εσωτερικό του κόμματός του –κυρίως από εκπροσώπους της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς που μεταφέρουν την έντονη δυσφορία της κοινωνίας, αλλά και από νυν βουλευτές που βρίσκονται μπροστά στο ενδεχόμενο της μη επανεκλογής τους– ο Κυριάκος Μητσοτάκης (ξανα)χρειάζεται επειγόντως το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Και επιχειρεί να το ανασυνθέσει εκμεταλλευόμενος το –ακόμα υπαρκτό αν και αποδυναμωμένο σε σχέση με το παρελθόν– αντιΣΥΡΙΖΑ ρεύμα, το οποίο φροντίζει, πάντα με το αζημίωτο, να καλλιεργεί η συντριπτική πλειονότητα των διαμορφωτών της κοινής γνώμης.

Επιλέγει, λοιπόν, την ακραία πόλωση. Ευελπιστώντας έτσι, πέρα από τη συσπείρωση του αμιγώς δικού του ακροατηρίου, πέρα από το «χάιδεμα» των αυτιών του εκ δεξιών του κοινού, να κερδίσει τα συναισθήματα και να ενεργοποιήσει τον ηθικό πανικό –έτσι ορίζεται, σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία, η δυσανάλογη και εχθρική κοινωνική αντίδραση απέναντι σε μια κατάσταση, πρόσωπο ή ομάδα που φαντάζει σαν απειλή στις κοινωνικές αξίες, εμπλέκει στερεοτυπικές αναπαραστάσεις των ΜΜΕ και οδηγεί σε απαιτήσεις για περισσότερο κοινωνικό έλεγχο δημιουργώντας σπιράλ αντιδράσεων– των μεσαίων στρωμάτων. Αφού δεν μπορεί να φανεί συνεπής στα όσα τους έταξε, επιχειρεί να τους φοβίσει με το ενδεχόμενο απώλειας των όποιων προνομίων τους –της βολής και της ησυχίας τους συμπεριλαμβανομένων– σερβίροντας, και πάλι, το ξαναζεσταμένο φαϊ του «ταραξία» ΣΥΡΙΖΑ.

Όταν, όμως, ένας πρωθυπουργός της Δεξιάς, με τη γνωστή παράδοση αυτής της παράταξης στην πολιτική ζωή της χώρας, απασφαλίζει και καταφεύγει στον διχασμό, όταν στο όνομα της μικροπολιτικής αντιπαράθεσης βουλιάζει στην τοξικότητα και μετέρχεται μεθόδους πολιτικής ανηθικότητας, κάθε αριστερός, δημοκρατικός πολίτης έχει λόγους να ανησυχεί. Γι’ αυτό, χρειάζεται επαγρύπνηση. Και σοβαρότητα. Και υπευθυνότητα. Και κυρίως, αποφυγή ενεργειών που πριμοδοτούν την επικίνδυνη αντίληψη πως «όλοι ίδιοι είναι».

________________________________________

* Η Αννέτα Καββαδία είναι Ελληνίδα δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ, και πολιτικός, πρώην βουλευτής Β΄ Αθηνών εκλεγμένη με τον ΣΥΡΙΖΑ.

πηγή: epohi.gr

Ο (ακροδεξιός) λύκος, στην (νεοφιλελεύθερη) αναμπουμπούλα χαίρεται

Να γιατί σε συνθήκες μεγάλων οικονομικών αλλά και υγειονομικών κρίσεων, με δουλειές να χάνονται, με ένα ασθενικό κράτος πρόνοιας, με την ελαστική και μαύρη εργασία να τείνει να γίνει ο κανόνας, με την ανασφάλεια και τον θυμό να κυριαρχούν, η καύσιμη ύλη για ακροδεξιά μορφώματα πολλαπλασιάζεται...

 

Αννέτα Καββαδία *

Είχε ενδιαφέρον η εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη να ανακοινώνει κάποια μέτρα για τον έλεγχο των τιμών, όπως πχ το πλαφόν στο περιθώριο μεικτού κέρδους στο βρεφικό γάλα. Ή να στέλνει... μήνυμα προς τις πολυεθνικές πως «η Ελλάδα δεν είναι μπανανία». Ή, με προσεκτικά επιλεγμένες λέξεις, να λέει πως «ο πληθωρισμός της απληστίας δεν μπορεί να γίνει ανεκτός». Και είχε ενδιαφέρον γιατί βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας 4,5 χρόνια τώρα. Διάστημα κατά το οποίο οι τιμές εκτοξεύθηκαν, η αισχροκέρδεια είναι κοινό μυστικό, οι έλεγχοι πρακτική προς εξαφάνιση και η ακρίβεια βόμβα στα θεμέλια της συντριπτικής πλειονότητας των νοικοκυριών.

Μόνο που ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι απλός παρατηρητής ή σχολιαστής των γεγονότων, είναι ο πρωθυπουργός της χώρας. Τώρα θυμήθηκε πως πρέπει να μπει ένα φρένο στην ασυδοσία; Κι όλα αυτά περί «εισαγόμενης» ακρίβειας που διαλαλούσαν ο ίδιος και οι υπουργοί του; Φυσικά, η μέχρι σήμερα αδράνεια, αλλά και η ατολμία η οποία χαρακτηρίζει τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν, δεν πρέπει να μας ξενίζει. Δεξιά κυβέρνηση έχει η χώρα, τη λογική του νεοφιλελεύθερου συστήματος υπηρετεί, στις αγορές υποκλίνεται.

Καύσιμο για την ακροδεξιά

Το πρόβλημα έγκειται αλλού: στο ότι σε συνθήκες τεράστιας οικονομικής δυσπραγίας, φτώχειας, διεύρυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων, ο νεοφιλελευθερισμός –που είναι ο βασικός υπαίτιος της κοινωνικής αυτής αποδιάρθρωσης– δεν επιτρέπεται να παίζει χωρίς αντίπαλο. Ποια είναι η βασική του αρχή, αξία, αλλά και προϋπόθεση; Ο λαός να ζει με επιδόματα και να λέει κι ευχαριστώ. Βασικό του εργαλείο, ο πλήρης έλεγχος των ΜΜΕ για να καλλιεργείται ο λαϊκισμός και ο φόβος. Κι εκεί ακριβώς εμφιλοχωρεί ο ακροδεξιός μύθος, που οδηγεί σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς, μισαλλοδοξία, καλλιέργεια κάθε είδους φόβου –ξενοφοβία, ρατσισμό, ομοφοβία, τρανσφοβία– και κυρίως σε πλήρη έλεγχο των διεκδικήσεων των εργαζομένων, αφού η σύγκρουση δεν αφορά πια τις σχέσεις με τα μέσα παραγωγής, αλλά τις θρησκευτικές και φυλετικές διαφορές, ενώ ο κοινωνικός αυτοματισμός γίνεται βασικό πολιτικό κριτήριο της κοινής γνώμης και η βία αποδεκτή λύση.

Κυρίαρχη ταυτότητα αναδεικνύεται η εθνική/πολιτισμική, αυτή χωρίζει «εμάς» και τους «άλλους». Γι’ αυτό η ακροδεξιά λέει «πρώτα οι Έλληνες, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί» και κατηγορεί την Αριστερά «εσείς νοιάζεστε μόνο για τους πρόσφυγες». Γι’ αυτό απαντά στον φόβο του κόσμου για τις ανισότητες, για τις περικοπές στην υγεία και την πρόνοια, με τον φόβο του «άλλου» και την απειλή πολιτισμικής αλλοίωσης. Η ακροδεξιά ξέρει καλά πώς να ντριπλάρει: εκμεταλλεύεται τη φτώχεια και τις ανισότητες, αλλά το οικονομικό θέμα δεν το αγγίζει γιατί δεν διαφωνεί με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που γεννά ακραία φτώχεια. Ξέρει πως ο άνεργος και ο συνταξιούχος πιο δύσκολα θα βγουν στον δρόμο για την κομμένη τους σύνταξη, την ανεργία, τις λίγες ΜΕΘ. Θυμώνουν όμως για το μεταναστευτικό, για τα θρησκευτικά στο σχολείο ή για τον γάμο και την παιδοθεσία για όλ@.

Να γιατί σε συνθήκες μεγάλων οικονομικών αλλά και υγειονομικών κρίσεων, με δουλειές να χάνονται, με ένα ασθενικό κράτος πρόνοιας, με την ελαστική και μαύρη εργασία να τείνει να γίνει ο κανόνας, με την ανασφάλεια και τον θυμό να κυριαρχούν, η καύσιμη ύλη για ακροδεξιά μορφώματα πολλαπλασιάζεται. Το απέδειξαν, άλλωστε, οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές: σχεδόν ένας στους δέκα (9,2%) ψηφοφόρους ηλικίας 17-34 ετών ψήφισε το κόμμα που υπαγόρευσε ένας καταδικασμένος ναζί εγκληματίας, στις λαϊκές περιφέρειες της Δυτικής Αττικής και της Β’ Πειραιά οι «Σπαρτιάτες» είχαν μεγαλύτερα ποσοστά από το εθνικό τους ποσοστό και στην υποβαθμισμένη Β’ Θεσσαλονίκης και τα τρία ακροδεξιά κόμματα πέτυχαν υψηλά ποσοστά.

Η Αριστερά προ των ευθυνών της

Κι εδώ αναδύεται επιτακτικό το ερώτημα: πώς (ξανα)παίρνει μπροστά μια «ταξική κοινωνία σε ακινησία»; (όρος του Κλάους Ντέρε, καθηγητή κοινωνιολογίας της εργασίας και της βιομηχανίας στην Ιένα). Ποιες είναι οι αριστερές προτάσεις που θα ξεπερνάνε τη λογική του κυρίαρχου συστήματος και θα καταφέρουν να γίνουν ελκυστικές σε στρώματα καταπιεσμένων, οι οποίοι αντί να διεκδικούν την αναδιανομή και την κοινωνική δικαιοσύνη, στρέφονται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση;

Στο βαρυσήμαντο βιβλίο του «Επιστροφή στη Ρενς», ο Ντιντιέ Εριμπόν, προσπαθεί μεταξύ άλλων να εξηγήσει πώς η οικογένεια του, μια εργατική οικογένεια που ψήφιζε Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας κατέληξε να ψηφίζει Εθνικό Μέτωπο, πώς η μητέρα του, μια γυναίκα που είχε κάνει εκτρώσεις στη Γαλλία όταν ήταν παράνομες, ψήφισε ένα κόμμα που ευαγγελίζεται την εκ νέου απονομιμοποίηση των εκτρώσεων. «Αυτοί οι δύο τρόποι συγκρότησης του εαυτού ως πολιτικού υποκειμένου, εδράζονται σε διαφορετικές κατηγορίες πρόσληψης και διαίρεσης του κοινωνικού κόσμου που μπορούν μάλιστα να συνυπάρχουν στο ίδιο άτομο, σε διαφορετικές χρονικότητες ασφαλώς και σε διαφορετικούς τόπους, σε συνάρτηση με τις διαφορετικές δομές της καθημερινής ζωής στις οποίες μπορεί να είναι ενταγμένο: εξαρτάται αν υπερισχύει η έμπρακτη αλληλεγγύη στο εργοστάσιο ή ο ανταγωνισμός για τη διατήρηση μιας θέσης εργασίας, αν νιώθει ότι ανήκει σ’ ένα άτυπο δίκτυο γονέων που περιμένουν τα παιδιά τους στο σχολείο ή αν είναι απελπισμένο με τις δυσκολίες της ζωής στη γειτονιά», γράφει.

Εύκολες απαντήσεις σίγουρα δεν υπάρχουν. Το σίγουρο, ωστόσο, είναι πως όσο η Αριστερά καθυστερεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες των καιρών, όσο εμφανίζεται άτολμη να κινηθεί με μια λογική πέραν της πεπατημένης και του κυρίαρχου συστήματος, όσο αποδέχεται ως κανονικότητα τη μοιρολατρία των παραδομένων στις δυσκολίες τους πολιτών, τόσο δυσκολότερα θα μπορέσει να εμπνεύσει, να συμπαρασύρει, να πείσει ως η αξιόπιστη εναλλακτική. Και ελαφρυντικά για αυτή την ολιγωρία, δεν μπορεί να επικαλεστεί κανείς. Δεν θα ακούγονταν πειστικά, άλλωστε. 

πηγή: Η εποχή 

  _____________________________________  

Η Αννέτα Καββαδία είναι Ελληνίδα δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ, και πολιτικός, πρώην βουλευτής Β΄ Αθηνών εκλεγμένη με τον ΣΥΡΙΖΑ, πρόσφατα εντάχθηκε στην Κ.Ο. της ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

Και η ντροπή, ντράπηκε

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κυριάκος Μητσοτάκης –μικροπρεπής και αναντίστοιχος με τον θεσμικό του ρόλο– βγαίνει στο εξωτερικό, ή μιλά εντός συνόρων, αλλά ενώπιον διεθνούς ακροατηρίου, και αντιπολιτεύεται την αντιπολίτευση. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κυριάκος Μητσοτάκης –μικροπρεπής και αναντίστοιχος με τον θεσμικό του ρόλο– βγαίνει στο εξωτερικό, ή μιλά εντός συνόρων, αλλά ενώπιον διεθνούς ακροατηρίου, και αντιπολιτεύεται την αντιπολίτευση. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τον χαιρετισμό του στο συνέδριο του Λαϊκού Κόμματος της Ισπανίας, τον περασμένο Οκτώβρη; «Οι λαϊκιστές της Άκρας Αριστεράς, οι αντίστοιχοι των δικών σας Podemos, ηττήθηκαν στις πρόσφατες εκλογές από το προοδευτικό κεντροδεξιό κόμμα», είπε κατά λέξη.

Αννέτα Καββαδία *

Η ΝΔ είναι η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ο εκλεγμένος πρωθυπουργός. Όπως αντίστοιχα, την περίοδο 2015–2019, εκλεγμένη κυβέρνηση ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και εκλεγμένος πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας.

Γιατί τα λέμε αυτά; Μα γιατί ο σημερινός ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου φαίνεται πως δεν μπορεί ακόμη να αποδεχθεί την κυβερνητική νομιμοποίηση –δια της ψήφου του ελληνικού λαού και όχι με κάποια …κοπτάτσια– των προκατόχων του. Κι όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, θεωρεί χρέος του να τους συκοφαντήσει. Συκοφαντώντας, με αυτό τον τρόπο, τη λαϊκή ετυμηγορία και προσβάλλοντας βάναυσα τον ελληνικό λαό, ο οποίος δύο φορές ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση.

Το νέο «χτύπημα» ήρθε από το βήμα της Διάσκεψης Ασφάλειας του Μονάχου, όταν επιτέθηκε στην αξιωματική αντιπολίτευση μιλώντας για «λαϊκιστικό κόμμα, που ως κυβέρνηση είναι επικίνδυνο για τη δημοκρατία».

Πέραν του προφανούς –της απουσίας ήθους, του πολιτικού αμοραλισμού και της πολιτικής αναξιοπρέπειας που μια τέτοια δήλωση αποπνέει– είναι απορίας άξιο πώς ο εν ενεργεία πρωθυπουργός της χώρας επιλέγει ένα διεθνές ακροατήριο, προκειμένου να βγάλει τα… απωθημένα του σε σχέση με τον πολιτικό του αντίπαλο. Πώς, στο όνομα της μικροκομματικής αντιπαλότητας, και από το βήμα ενός τόσο σημαντικού φόρουμ, μιλά σαν να απευθύνεται σε κομματικό ακροατήριο. Και πώς τελικά δυσφημίζει την ίδια του τη χώρα, παρουσιάζοντάς την σαν ένα κράτος στο οποίο η δημοκρατία είναι ασταθής και λειψή, αφού η αξιωματική αντιπολίτευση έχει, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, αυτά τα χαρακτηριστικά.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κυριάκος Μητσοτάκης –μικροπρεπής και αναντίστοιχος με τον θεσμικό του ρόλο– βγαίνει στο εξωτερικό, ή μιλά εντός συνόρων, αλλά ενώπιον διεθνούς ακροατηρίου, και αντιπολιτεύεται την αντιπολίτευση. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τον χαιρετισμό του στο συνέδριο του Λαϊκού Κόμματος της Ισπανίας, τον περασμένο Οκτώβρη; «Οι λαϊκιστές της Άκρας Αριστεράς, οι αντίστοιχοι των δικών σας Podemos, ηττήθηκαν στις πρόσφατες εκλογές από το προοδευτικό κεντροδεξιό κόμμα», είπε κατά λέξη. Ή την ομιλία του, πέρυσι τον Μάη, στην εκδήλωση για τα 40 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες; «Είχαμε μόνο ένα δυσάρεστο διάλειμμα. Το 2015 επεκράτησε ο διχαστικός λαϊκισμός, τότε που η Ελλάδα βρέθηκε ένα βήμα πριν από τον γκρεμό, αλλά οι προοδευτικές δυνάμεις αντιστάθηκαν και συνέτριψαν τις δυνάμεις της δημαγωγίας», τόνισε μιλώντας σαν κομματάρχης της δεκαετίας του ’50. Φυσικά, είχε προϊδεάσει για το πώς θα κινηθεί όταν, ήδη από τον Ιούνιο του 2017 και από τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε συνέντευξή του στο Politico, δεν είχε διστάσει να χαϊδέψει ακροδεξιά αυτιά, λέγοντας πως «η Χρυσή Αυγή είναι σαν να μην υπάρχει. Η βία στην Ελλάδα προέρχεται σχεδόν αποκλειστικά από την Αριστερά».

Είναι ο ίδιος άνθρωπος που, αν και λαλίστατος στα περί λαϊκισμού, επιλέγει να ξεχνά το πώς η ΝΔ εργαλειοποίησε τα εθνικιστικά αντανακλαστικά των πολιτών την περίοδο της «προδοτικής» Συμφωνίας των Πρεσπών. Προσπερνά με άνεση το ποιος είχε κάνει βασικό του σύνθημα το «ανταλλάξατε τη Μακεδονία με τις συντάξεις», ποιος πριμοδοτούσε τα συλλαλητήρια και τις συγκεντρώσεις τύπου «Γερούν γερά» και «βάστα Σόιμπλε», ποιος έχρισε υπουργό και αντιπρόεδρο του κόμματός του άνθρωπο που ισχυρίζεται πως «αν δεν υπήρχε καθόλου Αριστερά στην Ελλάδα, θα είχαμε φτηνό ρεύμα». Είναι ο ίδιος άνθρωπος που από το βήμα της Βουλής –στη συζήτηση για τα Ραφάλ– ισχυρίστηκε πως «κάθε πολιτική διαφωνία σταματά εκεί που ξεκινά το συμφέρον της πατρίδας», ο άνθρωπος που πλειοδοτεί στις απευθείας αναθέσεις, που θεωρεί κανονικότητα τις διώξεις δημοσιογράφων και τις παρακολουθήσεις πολιτών από την ΕΥΠ, ο άνθρωπος που σφυρίζει αδιάφορα όταν η αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Βέρα Γιουρόβα παραδέχεται για πρώτη φορά ότι η Ελλάδα θεωρείται «προβληματική χώρα» όσον αφορά τα ΜΜΕ και όταν, πέφτοντας κατά πέντε θέσεις από την προηγούμενη χρονιά, κατατάσσεται, για το 2021, ακόμα πιο κάτω από την Πολωνία στον Παγκόσμιο Δείκτη Ελευθερίας του Τύπου.

Το γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιλέγει να κινηθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο –όταν, μάλιστα, η …φανέλα της «Εθνικής Ελλάδας», είναι η γνωστή καραμέλα στο στόμα των στελεχών της ΝΔ που συμμετέχουν σε διεθνείς Οργανισμούς, προκειμένου να πείσουν για την ανάγκη εθνικής ομοψυχίας, όπως βαφτίζουν την επιθυμία τους για άκριτες συναινέσεις μεταξύ των κομμάτων– επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Που έχουν να κάνουν με τον χαρακτήρα, τις καταβολές του, την ιδεολογική του συγκρότηση, το πολιτικό σχέδιο που εξυπηρετεί. Το αν έχει να κάνει και με την αγωνία του ενόψει της διαφαινόμενης κυβερνητικής φθοράς –με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το προσωπικό του πολιτικό μέλλον– μένει να αποδειχθεί. Το σίγουρο πάντως είναι πως εν προκειμένω, και παραφράζοντας τον ποιητή, «έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε».

ΥΓ.: Τον Ιούνιο του 2017, την εποχή της συνέντευξης Μητσοτάκη στο Politico, συμμετείχα –ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας– στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο. Σε μία από τις συνεδριάσεις της επιτροπής Πολιτικών Υποθέσεων, ρωτήθηκε ο τότε γενικός γραμματέας του Συμβουλίου, Θόρμπγιορν Γιάγκλαντ, αν κατά τη γνώμη του συνιστά λαϊκισμό, επικίνδυνο για τη δημοκρατία, το ότι ο άνθρωπος που διεκδικεί να κυβερνήσει την Ελλάδα, εξισώνει συστηματικά την Αριστερά με τους ακροδεξιούς φασίστες. Απάντησε κατηγορηματικά: «είναι αλήθεια ότι στην Ευρώπη ο λαϊκισμός έχει συνήθως δεξιά προέλευση, εκφράζεται με ακροδεξιά κόμματα, όπως αυτό της Λεπέν και του Βίλντερς. Σε καμία περίπτωση δεν θα αποκαλούσα την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ λαϊκιστική και τον ΣΥΡΙΖΑ ένα λαϊκιστικό κόμμα. Ουδέποτε υπήρξε επίθεση από την πλευρά της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στους δημοκρατικούς θεσμούς, στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης ή στα ΜΜΕ. Το αντίθετο. Όταν ο έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μίλησε ενώπιον της Συνέλευσης, όλοι το διαπιστώσαμε αυτό».

Αυτά, για την ιστορία…

πηγή. Η Εποχή

____________________________________________

* Η Αννέτα Καββαδία, (6/4/1966, Αθήνα), είναι Ελληνίδα δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ, μέλος Κεντρικής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ, πρώην βουλευτής Β΄ Αθηνών εκλεγμένη με τον ΣΥΡΙΖΑ, Αρθρογραφεί στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ.

ΜΕ ''ΕΝΤΟΛΗ ΣΑΜΑΡΑ'' ΔΕΝ ΠΗΡΑΜΕ ΤΗΝ ΛΙΣΤΑ ΜΠΟΡΓΙΑΝΣ!

Έκπληξη και συγκαλυμμένη οργή από την πλευρά της γερμανικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης για το γεγονός ότι το γραφείο του Σαμαρά αρνούνταν να παραλάβει τη λίστα Μπόργιανς, περιέχουν τα έγγραφα που αποκαλύπτει σήμερα η Αυγή.

Η τρικομματική συγκυβέρνηση του 2012

Τα έγγραφα, δε, που συνοδεύουν την απάντηση του ΥΠΕΞ, «καίνε» την τρικομματική συγκυβέρνηση του 2012, υφυπουργός Εξωτερικών της οποίας ήταν ο κ. Κούρκουλας.

Διαθέσιμη από το 2012 είχε η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου την λίστα Μπόργιανς, αλλά το γραφείο Σαμαρά έδωσε εντολή να μην την παραλάβουμε! Το εμπιστευτικό τηλεγράφημα του Έλληνα προξένου στο Ντύσσελντορφ Νίκου Πλεξίδα, το οποίο αποκαλύπτει η "Αυγή", αποδεικνύει ότι προσφέρθηκε η λίστα, αλλά η κυβέρνηση δεν την ήθελε. Από το έγγραφο προκύπτει ότι τόσο ο Αντώνης Σαμαράς όσο και ο Ευάγγελος Βενιζέλος γνώριζαν ότι τους δίνεται CD με λίστα καταθετών-φοροφυγάδων.

Ο γενικός πρόξενος της Ελλάδας στο Ντύσσελντορφ στις 19 Νοεμβρίου 2012 ενημερώνει τον τότε υφυπουργό Οικονομικών Γιώργο Μαυραγάνη για την λίστα Μπόργιανς. Το έγγραφο χαρακτηρίζεται "εμπιστευτικό" και αποκαλύπτει ότι ο διευθυντής του γραφείου Σαμαρά (και τότε και σήμερα…) Κώστας Μπούρας έδωσε τηλεφωνική εντολή να απορριφθεί "ευγενικά"!

Δήλωση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, Χρήστου Καραγιαννίδη και Αννέτας Καββαδία, σχετικά με τις αποκαλύψεις για τη λίστα Μπόργιανς από την απάντηση του Υπουργού Εξωτερικών.

Δυστυχώς για όσους βιάστηκαν να μιλήσουν, η απάντηση του Υπουργείου Εξωτερικών έρχεται να ανατρέψει την αφήγηση όλων όσοι μας κατηγόρησαν για λασπολόγους.

Τα έγγραφα, δε, που συνοδεύουν την απάντηση του ΥΠΕΞ, «καίνε» την τρικομματική συγκυβέρνηση του 2012, υφυπουργός Εξωτερικών της οποίας ήταν ο κ. Κούρκουλας.

Γίνεται προφανές ότι οι ηγεσίες των Υπουργείων Εξωτερικών και Οικονομικών ήταν ενήμερες για την ύπαρξη της λίστας Βεστφαλίας-Ρηνανίας ή λίστας Μπόργιανς.

Ο Γενικός Πρόξενος του Ντίσελντορφ, ήδη από τις 8 Οκτωβρίου 2012, ενημέρωσε τις εθνικές αρχές ότι ο Υπουργός Οικονομικών της Βόρειας Βεστφαλίας – Ρηνανίας Dr Norbert Walter – Borjans, τον προσκάλεσε για να συζητήσουν «θέμα οικονομικής κρίσεως και CD με στοιχεία καταθετών φοροφυγάδων», ζητώντας σχετικές οδηγίες. Σε επόμενη επικοινωνία, στις 19 Νοεμβρίου, ο Γενικός Πρόξενος απευθύνθηκε εγγράφως στον τότε Υφυπουργό Οικονομικών κ. Μαυραγάνη, ενημερώνοντάς τον ότι απέρριψε ευγενικά την πρόταση «στη συνέχεια τηλεφωνικών οδηγιών» που έλαβε από τον Διευθυντή του Πολιτικού γραφείου του τότε Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, κ. Κωνσταντίνο Μπούρα.

Τα ερωτηματικά που γεννιούνται είναι πολλά:

1. Για ποιους λόγους ο Διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Αντώνη Σαμαρά, προφανώς κατόπιν εντολών του ίδιου, δεν αποδέχθηκε την πρόταση για παραλαβή της λίστας Borjans, που είχε νομίμως αγοραστεί από τις αρμόδιες αρχές της Β. Βεστφαλίας-Ρηνανίας;


2. Για ποιους λόγους η τρικομματική κυβέρνηση, αν δεν είχε εικόνα του ποίοι περιλαμβάνονται σε αυτήν, συγκάλυψε τους εμπλεκόμενους στη λίστα; Τι φοβήθηκε;


3. Για ποιους λόγους η τρικομματική απέρριπτε προτάσεις για διερεύνηση ενδεχόμενων πηγών εσόδων και επέλεξε τον δρόμο της δραματικής μείωσης συντάξεων, την ώρα που.

Νέα Δημοκρατία και Δημοκρατική Συμπαράταξη οφείλουν απαντήσεις. Γιατί στο σπίτι του κρεμασμένου, δε μιλάνε για σκοινί.

• Χρήστος Καραγιαννίδης, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Δράμας

• Αννέτα Καββαδία, βουλευτίνα ΣΥΡΙΖΑ Β' Αθήνας

ΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΛΙΣΤΑ ΜΠΟΡΓΚΑΝΣ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ

ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΥΓΗ

 

 

 

 

 

ΣΥΡΙΖΑ: Ρεύματα, στηρίξεις και συμμαχίες των τεσσάρων "μνηστήρων"

Μολονότι το ψηφιδωτό των διεκδικητών της Προεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ δεν έχει τυπικά ολοκληρωθεί, εντούτοις η ανθρωπογεωγραφία των δηλώσεων στήριξης προς τους τέσσερις διεκδικητές του προεδρικού θώκου αποκτά ιδιαίτερη σημασία τόσο σε επίπεδο συμβολισμών, όσο και σε επίπεδο ομαδοποιήσεων...

Απελευθερωτικά λειτούργησε η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής το περασμένο Σαββατοκύριακο, καθώς βουλευτές και στελέχη παίρνουν σιγά σιγά θέση πλάι στον/στην υποψήφιο/α της αρεσκείας τους, δημιουργώντας τα πρώτα ρεύματα, αλλά και εντυπώσεις ενόψει των δύο γύρων για την εκλογή της νέας ηγεσίας του κόμματος.

Μολονότι το ψηφιδωτό των διεκδικητών της Προεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ δεν έχει τυπικά ολοκληρωθεί, καθώς δεν αποκλείονται και νέες είσοδοι μέχρι τις 3 Σεπτεμβρίου (καταληκτική ημερομηνία εκδήλωσης ενδιαφέροντος βάσει του Καταστατικού), εντούτοις η ανθρωπογεωγραφία των δηλώσεων στήριξης προς τους τέσσερις διεκδικητές του προεδρικού θώκου αποκτά ιδιαίτερη σημασία τόσο σε επίπεδο συμβολισμών, όσο και σε επίπεδο ομαδοποιήσεων, ιδίως μετά τον κατακερματισμό των δυνάμεων της «προεδρικής» πλειοψηφίας.

- Έφη Αχτσιόγλου: Προβάδισμα ως προς τον αριθμό επώνυμων στελεχών που έχουν προστεθεί στο πλευρό της φέρεται να διατηρεί η Έφη Αχτσιόγλου, καθώς νέος κύκλος δηλώσεων υποστήριξης προς το πρόσωπό της καταγράφηκε χθες από τους Γιάννη Μαντζουράνη, Γιάννη Ραγκούση, Κώστα Ζαχαριάδη, Δημήτρη Παπαδημούλη και Έλενα Ακρίτα. Η κ. Αχτσιόγλου έχει μέχρι στιγμής αποσπάσει οριζόντια τη δημόσια υποστήριξη μελών από τις περισσότερες τάσεις, καθώς υπέρ της υποψηφιότητάς της έχουν εκφραστεί ο Νίκος Βούτσης και η Θεανώ Φωτίου από την «Ομπρέλα», οι Νάσος Ηλιόπουλος και Αλέξης Χαρίτσης από την κίνηση «6 συν 6», οι βουλευτές Γιώργος Καραμέρος και Θεόφιλος Ξανθόπουλος, ο Νίκος Μπίστης από την τάση «Γέφυρα», ο Δημήτρης Χατζησωκράτης από την πρώην ΔΗΜΑΡ, η πρώην Υπουργός, Λούκα Κατσέλη, ο πρώην Υπουργός, Σταύρος Αραχωβίτης, η πρώην Υφυπουργός, Κατερίνα Παπανάτσιου, η πρώην Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Μαριλένα Κοππά, η Λούκα Κατσέλη και η υποψήφια βουλευτής, Διάνα Βουτυράκου.

Κοντά στην πρώην Υπουργό Εργασίας φέρονται ακόμη οι: Γιάννης Δραγασάκης, Ευάγγελος Αποστολάκης, Όλγα Γεροβασίλη, Αλέκος Φλαμπουράρης, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου και Θανάσης Θεοχαρόπουλος. Προς την πλευρά Αχτσιόγλου φαίνεται να κλείνει και ο πρώην Κυβερνητικός Εκπρόσωπος της διακυβέρνησης Τσίπρα, Γαβριήλ Σακελλαρίδης, ο οποίος δεν είχε αρνθεί το ενδεχόμενο να συμμετάσχει στην προεδρική κούρσα, πλάι σε κάποιον από τους υποψηφίους.

- Ευκλείδης Τσακαλώτος: Τις μεγαλύτερες δυνάμεις της «Ομπρέλας», αλλά και ονόματα εκπλήξεις συγκεντρώνει και η υποψηφιότητα του Ευκλείδη Τσακαλώτου, αρχής γενομένης από τους Χάρη Μαμουλάκη, Ανδρέα Ξανθό, Ειρήνη Αγαθοπούλου και Βιόλα Κώστη, που μετείχαν στο πάνελ της παρουσίασης της υποψηφιότητάς του. Επιπλέον, υπέρ της υποψηφιότητας του πρώην Υπουργού Οικονομικών φέρονται να τάσσονται οι πρώην Υπουργοί: Γιώργος Σταθάκης, Βαγγέλης Αποστόλου, Δημήτρης Βίτσας, Θοδωρής Δρίτσας, Τασία Χριστοδουλοπούλου, Νίκος Φίλης, Πάνος Σκουρλέτης και Κωνσταντίνος Στρατής, αλλά και πρώην Βουλευτές όπως οι Νίκος Μανιός, Νίκος Συρμαλένιος, Θανάσης Παπαχριστόπουλος και Αννέτα Καββαδία. Ακόμη, πρώην και νυν μέλη της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, όπως οι Πάνος Λάμπρου, Κατερίνα Κνήτου και Χάρις Ματσούκα, αλλά και η Ελένη Πορτάλιου και ο Στρατής Μπουρνάζος. Ακόμη υπέρ του κ. Τσακαλώτου έχουν ταχθεί συνδικαλιστικά και κομματικά στελέχη όπως οι: Κώστας Αθανασίου, Νίκος Κούτσης, Μανώλης Σαρρής, Πέτρος Καλκανδής, Νίκος Τσιγώνιας.

- Νίκος Παππάς: Στο μεγαλύτερο τμήμα της μαζικότερης «προεδρικής» τάσης, της «Κίνησης Μελών» εντοπίζονται οι περισσότερες δυνάμεις του υποψήφιου για την Προεδρία του κόμματος, Νίκου Παππά. Τον τελευταίο φαίνεται να στηρίζουν πρώην Υπουργοί και Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, όπως οι: Γιώργος Τσίπρας, Ρένα Δούρου, Τρύφων Αλεξιάδης, Κατερίνα Νοτοπούλου, Χρήστος Γιαννούλης, Ραλλία Χρηστίδου, Θάνος Μωραϊτης και Γιάννης Μουζάλας, όπως και ο Παύλος Πολάκης. Κοντά στον πρώην Υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται και στελέχη του κόμματος, όπως ο Γιώργος Παναγιωτόπουλος και η Μάγκυ Δούση. Κομβικό ρόλο θα διαδραματίσει κατά την προεκλογική περίοδο υπέρ του Νίκου Παππά και ο πρώην Βουλευτής Ημαθίας, Άγγελος Τόλκας, ο οποίος έχει αναλάβει υπεύθυνος της καμπάνιας του πρώην Υπουργού.

- Στέφανος Τζουμάκας: Στην περίπτωση του Στέφανου Τζουμάκα, μέχρι στιγμής δεν έχουν εκδηλωθεί στελέχη υπέρ της υποψηφιότητάς του, αλλά εκτιμάται ότι ο ίδιος διαθέτει ισχυρή διείσδυση σε μεσαία στελέχη «πασοκικών» καταβολών, που έχουν ενταχθεί στον ΣΥΡΙΖΑ.

Η στάση της ΡΕΝΕ

Ζητούμενο το επόμενο διάστημα για τις εσωκομματικές ισορροπίες είναι προς τα που θα κλείνει και η εσωκομματική τάση ΡΕΝΕ (Πάνος Ρήγας, Αντώνης Κοτσακάς, Νίκος Σκορίνης, Χάρης Τσιόκας κα), με δεδομένο ότι στην τάση αυτή ανήκουν τόσο ο Διονύσης Τεμπονέρας, όσο και ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτης Φάμελλος. Ο μεν πρώτος ζήτησε παράταση του χρονοδιαγράμματος μέχρι τον Νοέμβριο ως προϋπόθεση για να συμμετάσχει στον εκλογικό στίβο για την Προεδρία, ενώ ερωτηθείς χθες στον ΣΚΑΪ για το ενδεχόμενο μιας πιθανής υποψηφιότητάς του ο Σωκράτης Φάμελλος απάντησε πως «δεν το σκέφτομαι αυτή τη στιγμή να είμαι υποψήφιος για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορώ να συνεισφέρω και από τη θέση που είμαι να μην πάνε χαμένες αυτές οι 45 μέρες. Αυτή τη στιγμή υπάρχει πυκνό κοινοβουλευτικό έργο που δεν μπορώ να το σκεφτώ».

Modus operandi

Με τις πρώτες ομαδοποιήσεις να αποτελούν, ωστόσο, γεγονός, αυτό που αναμένεται τις επόμενες ώρες είναι να οριστεί ένας εκπρόσωπος από κάθε υποψήφιο, ώστε και οι τέσσερις μαζί να αναπτύξουν έναν σταθερό δίαυλο επικοινωνίας, προκειμένου η εσωκομματική διαδικασία να οδεύσει προς τις κάλπες συντονισμένα και χωρίς προβλήματα.

Στο πλαίσιο αυτό, υπήρξε μια πρώτη τηλεφωνική επικοινωνία ανάμεσα στους Νίκο Παππά, Έφη Αχτσιόγλου και Ευκλείδη Τσακαλώτο, ενώ περισσότερες τεχνικές λεπτομέρειες θα συζητηθούν στην συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του κόμματος, πιθανότατα αύριο Τετάρτη, η οποία επρόκειτο να πραγματοποιηθεί σήμερα, αλλά αναβλήθηκε λόγω των πυρκαγιών.

πηγή: protothema.gr 

ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ / Διαρκές Συνέδριο: Ημέρα κρίσιμων αποφάσεων

Αντίστροφη μέτρηση: Το Διαρκές Συνέδριο εγκρίνει τις υποψηφιότητες για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ - Στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού οι υποψήφιοι για την προεδρία θα ξεδιπλώσουν σήμερα, Σάββατο, την ατζέντα και τις προτεραιότητές τους για το μέλλον του κόμματος

Περισσότεροι από 5.000 σύνεδροι θα συμμετάσχουν στη διαδικασία, με την πλειονότητά τους, κυρίως από την περιφέρεια, να δίνει το «παρών» διαδικτυακά

Σε ρυθμούς συνεδρίου κινείται ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, καθώς σήμερα το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού ανοίγει τις πόρτες του για να υποδεχθεί τους χιλιάδες αντιπροσώπους που θα λάβουν μέρος στην εσωκομματική διαδικασία. Το συνέδριο θα είναι υβριδικό και θα ολοκληρωθεί σήμερα, και όπως είναι προφανές, όλα τα βλέμματα στρέφονται στο προγραμματικό μπρα ντε φερ των πέντε διεκδικητών. Άλλωστε, αυτοί θα πάρουν τον λόγο και θα τους δοθεί αρκετός χρόνος προκειμένου να παρουσιάσουν τις προτάσεις και τις θέσεις τους για το παρόν και το μέλλον του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η διαδικασία

Συνολικά, περισσότεροι από 5.000 σύνεδροι θα συμμετάσχουν στη διαδικασία, με την πλειονότητά τους, κυρίως από την περιφέρεια, να δίνει το «παρών» διαδικτυακά. Πρόκειται για το ίδιο «σώμα» που συμμετείχε στο 3ο Συνέδριο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον Απρίλιο του 2022.

Τα κεντρικά ζητήματα που θα απασχολήσουν το διαρκές συνέδριο είναι επί της ουσίας δύο. Το πρώτο αφορά την έγκριση των υποψηφιοτήτων, πρόταση που θα κατατεθεί ενιαία, και το δεύτερο σχετίζεται με τις ομιλίες των υποψηφίων. Μέχρι αυτή την ώρα, στην κούρσα διαδοχής του Αλέξη Τσίπρα συμμετέχουν πέντε, με τους Έφη Αχτσιόγλου, Νίκο Παππά, Ευκλείδη Τσακαλώτο, Στέφανο Τζουμάκα και Στέφανο Κασσελάκη να οδηγούνται εκ των πραγμάτων σε άτυπο ντιμπέιτ εντός του συνεδρίου. Σημειωτέον, η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου θα αναλάβει τη θέση του προέδρου του Διαρκούς Συνεδρίου έπειτα από απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας του κόμματος και εισήγηση των δύο γραμματέων.

Συνεχίζονται οι περιοδείες

Σύμφωνα με πληροφορίες, τα επιτελεία όλων των πλευρών ετοιμάζονται πυρετωδώς τόσο για τη σημερινή παρουσία των υποψήφιων προέδρων αλλά και για τις περιοδείες, οι οποίες θα συνεχιστούν. Άλλωστε, απομένουν μόλις οκτώ ημέρες μέχρι την κορύφωση της εσωκομματικής «μάχης», με το σύνολο των μελών του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., παλιών και νέων, να συμμετέχουν μαζικά στις κάλπες για να εκλέξουν τον νέο ή τη νέα αρχηγό του κόμματος.

Επίθεση Αχτσιόγλου σε Μητσοτάκη

«Να σπάσουμε τον φόβο που o κ. Μητσοτάκης εμπεδώνει στην κοινωνία» ανέφερε χαρακτηριστικά η Έφη Αχτσιόγλου κατά την ομιλία της στις Αχαρνές. Η υποψήφια πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. έκανε λόγο για ένα κράτος εγκληματικό, ενώ στηλίτευσε τη διαχειριστική ανεπάρκεια της κυβέρνησης στο ζήτημα των πυρκαγιών. Παράλληλα, τόνισε ότι «o ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. πρέπει να επανέλθει σε κυβερνητική τροχιά και να δώσει προοπτική στους πολίτες». Στο ίδιο πλαίσιο, ανέφερε τα εξής: «Είμαστε κυβερνητικό κόμμα. Αυτό σημαίνει προφανώς ότι έχουμε την αφετηρία μας, την ιδεολογία και τις αξίες της Αριστεράς, αλλά απευθυνόμαστε στον ευρύτερο δυνατό κόσμο. Επιδιώκουμε τη μεγαλύτερη δυνατή πολιτική και ιδεολογική επιρροή. Επιδιώκουμε να πείθουμε και να κερδίζουμε κάθε μέρα και περισσότερους».

Παππάς: Παράταξη νίκης

Την ανάγκη να χτιστεί μια παράταξη που θα αναμετρηθεί με τον Κ. Μητσοτάκη προέταξε ο Νίκος Παππάς, ο οποίος ξεκαθάρισε ότι η υποψηφιότητά του δεν είναι μια προσωπική επιλογή, αλλά μια συλλογική προσπάθεια. Ο ίδιος επιμένει, βέβαια, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. πρέπει να αποκτήσει τα χαρακτηριστικά μιας μεγάλης παράταξης, που θα εκπροσωπεί τους πολίτες από την Αριστερά έως το προοδευτικό Κέντρο. Την ίδια στιγμή, εκτίμησε πως αν μετά το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στείλει «σήμα αναδίπλωσης» και επιστροφής «στο ασφαλές λιμάνι της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αυτό θα υπολείπεται των προσδοκιών που έχει από εμάς ο λαός».

Τσακαλώτος: Μπορώ να κερδίσω τον Μητσοτάκη

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος παρουσίασε χθες τις προτάσεις του για τη λειτουργία του κόμματος στο θεατράκι της Πλατείας Κουμουνδούρου, όπου το «παρών» έδωσαν και οι δύο πρώην γραμματείς του κόμματος Πάνος Σκουρλέτης και Δημήτρης Βίτσας, ενώ προλόγισε ο επίκουρος καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος και συντόνισε η Αννέτα Καββαδία. Κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής του συνέντευξης στο Kontra, πάντως, αναφέρθηκε στις διαφορές που υπάρχουν μέσα στο κόμμα, υποστηρίζοντας ωστόσο πως πριν από το 2015 ήταν πολύ μεγαλύτερες. Επισήμανε δε ότι «χρειάζεται ιδεολογική και πολιτική συζήτηση και ομάδες εργασίας για όλες τις πτυχές της πολιτικής». Την ίδια ώρα, δήλωσε βέβαιος ότι μπορεί ως πρόεδρος να νικήσει τον Κ. Μητσοτάκη, ενώ ξεκαθάρισε ότι τάσσεται υπέρ της συζήτησης με τη Σοσιαλδημοκρατία.

Τζουμάκας: Επιστροφή στην πολιτική

Για το στοίχημα της χώρας να επιστρέψει «σε συνταγματική και οικονομική ευρυθμία» μίλησε ο Στέφανος Τζουμάκας, δηλώνοντας ότι η υποψηφιότητά του σηματοδοτεί την επιστροφή στην πολιτική. «Σε κάθε χώρα πρέπει να κυβερνάει η κυβέρνηση, που απευθύνεται στο Κοινοβούλιο. Στη χώρα μας έχουμε ορισμένους στην επιχειρηματική τάξη, που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική οικονομία και την παραγωγή» ανέφερε μεταξύ άλλων στις τελευταίες του περιοδείες σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα.

Απάντηση Κασσελάκη στα επικριτικά σχόλια

Από την πλευρά του, ο Στέφανος Κασσελάκης ανάρτησε νέα βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης απαντώντας στις επικρίσεις που έχει δεχθεί. Ο ίδιος υποστηρίζει πως δεν θα πολιτευόταν αν δεν υπήρχε ο Αλ. Τσίπρας, δηλώνοντας ότι θέλει να τιμήσει την κληρονομιά του, ενώ θέτει ως στόχο να δημιουργήσει έναν μεγάλο ΣΥΡΙΖΑ. Σε ένα από τα τελευταία βίντεο που ανάρτησε καταλήγει στο εξής: «Εδώ είμαι. Χτυπήστε! Όρθιος. Ανθεκτικός. Ξέρω ότι όποιος πάει να χαλάσει την πιάτσα καταδικάζεται ερήμην. Θα συνεχίσω να απαντάω στον μόνο στον οποίο οφείλω να λογοδοτώ: στον ελληνικό λαό».

Με καυστικό τρόπο σχολίασαν πάντως την υποψηφιότητα Κασσελάκη οι Στ. Τζουμάκας και Ε. Τσακαλώτος. Ο πρώτος μίλησε για «έκφραση της παρακμής και του εκφυλισμού της πολιτικής», ενώ ο πρώην υπουργός Οικονομικών ανέφερε μεταξύ άλλων ότι «το κόμμα δεν είναι επιχείρηση για να φέρεις διευθύνοντα σύμβουλο από άλλη χώρα».

Ο Ν. Παππάς τόνισε ότι κάθε νέα υποψηφιότητα είναι καλοδεχούμενη, χαρακτηρίζοντας θετικό κάθε γεγονός που μπορεί να αυξήσει το ενδιαφέρον γύρω από τη διαδικασία, ενώ προέταξε «τον ειλικρινή πολιτικό διάλογο».
Η ΑΥΓΗ

Σε... ταληράκια!

Την περασμένη Δευτέρα το βράδυ βγήκε το πόρισμα της PEGA για τις υποκλοπές στην Ελλάδα με το Predator.

Γενικά, η PEGA είναι μια Εξεταστική Επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εντελώς αναξιόπιστη. Όπως αναξιόπιστοι είναι και ο ΟΟΣΑ, και οι Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα.

Και επειδή η PEGA είναι αναξιόπιστη, η είδηση για το πόρισμά της εξαφανίστηκε από τα ελληνικά ΜΜΕ.

Γεγονός που επιβεβαιώνει και την αναξιοπιστία των Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα σχετικά με την ελευθερία του Τύπου στην Ελλάδα.

Δεν έχει σημασία τι λέει το πόρισμα. Εσείς πρέπει να θυμάστε ότι ο Τσακαλώτος με την Αννέτα Καββαδία έχουν σχέδιο να μας βγάλουν από το ευρώ.

Και να ζούμε με ένα σύστημα ανταλλαγής υπηρεσιών, που ο ένας θα βάφει τον φράχτη του άλλου και ο άλλος θα του δίνει μελιτζάνες από τον κήπο του.

Σε ό,τι αφορά τις παρακολουθήσεις, αυτά που πρέπει να γνωρίζετε είναι τα εξής:

Δεν ξέρουμε ποιος χειρίζεται το Predator στην Ελλάδα. Ο Δημητριάδης αγνοεί την ύπαρξη του Μπίτζιου και του Λαβράνου και η κυβέρνηση αγνοεί την ύπαρξη του Δημητριάδη.

Δεν υπήρξε ποτέ σκάνδαλο παραβίασης των capital controls από την Τράπεζα Πειραιώς. Ποτέ δεν δεσμεύτηκαν λεφτά του Μπίτζιου για το σκάνδαλο και ποτέ η κυβέρνηση δεν άλλαξε τον Ποινικό Κώδικα για να αποδεσμευτούν.

Ποτέ δεν υπήρξε υπόθεση φοροδιαφυγής του Λαβράνου. Κι αν ο Κουκάκης ερευνούσε αυτές τις υποθέσεις, κακώς έχωνε τη μύτη του εκεί που δεν έπρεπε.

Αρα, δεν υπήρχε κανένας λόγος να παρακολουθείται ο Κουκάκης με το Predator. Και αν παρακολουθούνταν από την ΕΥΠ, σίγουρα ήταν για λόγους εθνικής ασφάλειας.

Η τροπολογία που πέρασε η κυβέρνηση για να μην ενημερώσει η ΕΥΠ τον Κουκάκη αν παρακολουθείται ήταν άσχετη με το θέμα και αφορούσε τη θωράκιση της χώρας.

Η κυβέρνηση αγνοεί την ύπαρξη των εταιρειών Krikel και Intellexa. Έχει άλλες δουλειές να κάνει.

Η άδεια εξαγωγής του Predator σε ξένες χώρες, που δόθηκε στην Intellexa, είναι εντελώς συμπτωματική, αφού η κυβέρνηση δεν ξέρει ποιος έχει το Predator.

H μετακίνηση του Γ. Σμυρλή, που υπέγραψε τις άδειες, από το ΥΠΕΞ στο Μέγαρο Μαξίμου έγινε για λόγους αξιοκρατικούς και μόνο.

Η ΕΔΕ που διεξάγεται στο ΥΠΕΞ για το θέμα δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα γιατί δεν έχουν βρει τον Γ. Σμυρλή να καταθέσει.

Δεν υπήρχε κανένας λόγος να κληθούν ο Μπίτζιος και ο Λαβράνος στην Εξεταστική της Βουλής για τις υποκλοπές αφού η κυβέρνηση δεν τους γνωρίζει.

Το γεγονός ότι διάφοροι που παρακολουθούνται από την ΕΥΠ παρακολουθούνται και από το Predator είναι εντελώς τυχαίο.

Και είναι τυχαίο γιατί το Predator ποτέ δεν εγκαταστάθηκε και δεν λειτούργησε ποτέ στο Κέντρο Τεχνολογικής Υποστήριξης, Ανάπτυξης και Καινοτομίας της ΕΥΠ, όπως λένε διάφοροι κακόβουλοι.

Η καταστροφή των στοιχείων των παρακολουθήσεων από την ΕΥΠ οφείλεται σε τεχνικό πρόβλημα και σε πολύ σοβαρούς λόγους εθνικής ασφάλειας.

Ο νόμος που προβλέπει ενημέρωση για παρακολούθηση σε τρία χρόνια και μόνο αν το εγκρίνουν οι εισαγγελείς που την έχουν υπογράψει θωρακίζει τη διαφάνεια.

Ποτέ ο Ντογιάκος δεν παρενέβη για να εμποδίσει την ΑΔΑΕ να κάνει τη δουλειά της.

Σε κάθε περίπτωση, το θέμα ερευνάται από την ανεξάρτητη ελληνική Δικαιοσύνη. Και το σημαντικότερο:

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δώσει επαρκείς απαντήσεις για την παρακολούθηση του κυρίου Πιτσιόρλα.

Αυτά χρειάζεται να ξέρετε. Κι αφήστε την PEGA να λέει.

O Σχολαστικός / commonality.gr

Ενωτική παρέμβαση 17 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ: «Η ενότητα έχει πληγεί, όμως τη μελλοντική πορεία πρέπει να την καθορίσουμε από κοινού»

«Αναγνωρίζουμε ότι η ενότητα έχει δεχτεί σοβαρό πλήγμα, αρνούμαστε όμως να δεχτούμε τη διάσπαση σαν προαποφασισμένο γεγονός», δηλώνουν με κοινή τους ανακοίνωση 17 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. 

«Είμαστε βέβαιοι ότι η εφαρμογή του Μνημονίου δεν μπορεί να συγκροτεί σχέδιο για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, ούτε όμως ο διαχωρισμός με βάση το νόμισμα και μόνο μπορεί να αποτελέσει εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο για τις κοινωνικές ομάδες που πλήττονται, καθώς το πάση θυσία Grexit δεν συγκροτεί βιώσιμη λύση», σημειώνουν επίσης.