Ο πόλεμος κερδίζεται στα μετόπισθεν

Σαν να στριμώχνεται το κυβερνών κόμμα. Έχει ανοίξει πολλά μέτωπα και οι αντιπερισπασμοί του μοιάζουν με μικρά πυροτεχνήματα.  Ιδιωτικά πανεπιστήμια, Επιτροπή στη Βουλή για τα Τέμπη, γάμος και τεκνοθεσία, ποινικός κώδικας. Ομοβροντία ρουκετών...

 

 Ιωάννα Δρόσου *

Σαν να στριμώχνεται το κυβερνών κόμμα. Έχει ανοίξει πολλά μέτωπα και οι αντιπερισπασμοί του μοιάζουν με μικρά πυροτεχνήματα. Ιδιωτικά πανεπιστήμια, Επιτροπή στη Βουλή για τα Τέμπη, γάμος και τεκνοθεσία, ποινικός κώδικας. Ομοβροντία ρουκετών. Πώς να την καλύψει ένας Μπλίνκεν, μία Γιόχανσον, ένα «δεν θα γίνουμε μπανανία»; Υπάρχουν παντού ενεργές εστίες και στα μετόπισθεν το πνεύμα έχει καμφθεί. Όμως, η Νέα Δημοκρατία έχει σημάνει ήδη τις σειρήνες του πολέμου και από εκεί δεν έχει γυρισμό, έχει ανοίξει πυρ.

Πρόσω ολοταχώς

 

Η «Επιχείρηση Μεταρρυθμίσεις» προχωρά, χωρίς να έχει κάνει απολογισμό ακόμα των προηγούμενων βημάτων της (εργασιακά, φορολογικά) έχει βάλει «πρόσω ολοταχώς» για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, καταπατώντας καταφανώς τις συνταγματικές εγγυήσεις. Έχει μετρήσει στις δημοσκοπήσεις ότι έχει αέρα να το κάνει. Σύμφωνα με την Prorata το 59% τάσσεται υπέρ της ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων (έναντι του 37%). Αντίστοιχα στην MRB, το 52,7% είναι υπέρ και το 44,1% κατά. Η κυβέρνηση διαμηνύει ότι δεν θα επιτρέψει να υπάρξουν αντιστάσεις, «Ποτέ δεν θα θεωρήσουμε νόμιμη πράξη μια κατάληξη», είπε Π. Μαρινάκης και εκτιμά ότι το κλίμα είναι ευνοϊκό καθώς «ευτυχώς υπάρχουν εικόνες λιγότερης προσέλευσης σε διαδηλώσεις από ό,τι στο παρελθόν», όπως τόνισε. Υπολογίζει και ευελπιστεί ότι θα πέσει το φρούριο χωρίς αντιστάσεις.

Από την άλλη, η κυβέρνηση επιχειρεί να επιστρατεύσει δυνάμεις μέσα από τη νομοθέτηση του γάμου και της τεκνοθεσίας για τα ομόφυλα ζευγάρια (αποκλείει εκ προοιμίου τα τρανς άτομα). Προσπαθεί να ενισχύσει τα μετόπισθεν και ρίχνει στο πύρινο μέτωπο της Εκκλησίας την πρώτη της γραμμή. Από 68 έως 78 εκτιμάται ότι είναι οι βουλευτές που διαφωνούν με τη νομοθέτηση αυτή. Τους δείχνει την διέξοδο διαφυγής μέσω της αποχής (η στρατηγική αυτή βοηθά στο να περάσει το νομοσχέδιο, καθώς η ψήφιση είναι επί των παρόντων, με το μίνιμουμ να είναι 120 «ναι») και επιτίθεται στην αντιπολίτευση ότι δεν θα είναι συνεπής με τα λεγόμενά της αν δεν στηρίξει το νομοθέτημα. Η κυβέρνηση πολύ θα ήθελε να αποφύγει αυτόν τον σκόπελο, ο οποίος βρίσκεται συνεχώς μπροστά της ήδη από το 2015 με την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης, καθώς πρόκειται για κοινωνικό αίτημα, όσο και αν λέει ο πρωθυπουργός ότι «είναι ένα θέμα το οποίο εγώ ο ίδιος, με δική μου πρωτοβουλία έχω ανοίξει». Δυστυχώς για τη ΝΔ -ειδικά από τη στιγμή που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης το αναδεικνύει επίμονα καθώς είναι και προσωπικό του βίωμα, επομένως γίνεται πιο οικείο για ένα μέρος της κοινωνίας- είναι ένα βλήμα που το αντίπαλο στρατόπεδο έχει ήδη ρίξει και δεν μπορεί να αποφύγει, επομένως πρέπει να εκτιμήσει τις απώλειες. Και να έχει χρόνο μπροστά της να αναδιατάξει τις δυνάμεις της, πριν τη μάχη των ευρωεκλογών.

Ακόμα καίει ο κρατήρας

Εν τω μεταξύ, στηριζόμενη και πάλι στην αδράνεια της κοινωνίας, η ΝΔ επιχειρεί να επιχωματώσει τον κρατήρα από τα Τέμπη και εφαρμόζει στην Εξεταστική Επιτροπή στη Βουλή ό,τι έκανε και στην Επιτροπή για τις υποκλοπές: την αποφυγή της αναζήτησης ευθυνών και τη διασπορά τους σε βάθος χρόνου. Έχοντας την πλειοψηφία έχει επιβάλλει να καταθέσουν ως μάρτυρες πρώην υπουργοί από το μακρινό 1997, ενώ έχει απορρίψει τον Κ. Γενηδούνια, πρόεδρο συνδικαλιστικού φορέα μηχανοδηγών, που προειδοποιούσε για μήνες πριν το τροχαίο ότι θα συμβεί, τον Κ. Σπυλιώπουλο, πρώην διευθύνοντα σύμβουλο του ΟΣΕ, ο οποίος και υπέγραψε την επίδικη σύμβαση 717, την Στ. Κολιοπούλου, η οποία συνυπέγραψε με τον πρόεδρο του ΟΣΕ τη μετάταξη του σταθμάρχη, τον Φ. Τσαλίδη διευθύνοντα σύμβουλο της Hellenic Train, ο οποίος υπέγραψε το μνημόνιο συνεργασίας με το ελληνικό κράτος, κ.ά. Η ΝΔ κατηγορεί και εδώ την αντιπολίτευση για εργαλειοποίηση, την ίδια στιγμή που συστήνει νέα δημόσια εταιρεία τη «Σιδηρόδρομοι Ελλάδος ΑΕ», στην οποία εντάσσει τον ΟΣΕ, την ΕΡΓΟΣΕ με το τμήμα τροχαίου υλικού και τους ενεργούς σταθμούς της ΓΑΙΑΟΣΕ. Εν τέλει ντύνει με νέο περιτύλιγμα τον ελληνικό σιδηρόδρομο, για να τον απαλλάξει από το βάρος των 57 νεκρών, και να τον εμφανίσει ανανεωμένο, ασφαλή και λειτουργικό, χωρίς ουσιαστικές ενέργειες.

Τέλος, η κυβέρνηση επιχειρεί να παραμορφώσει το Ποινικό Δίκαιο και τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, στο όνομα της ασφάλειας, ξεχειλώνοντας την έννοια της «επικινδυνότητας» και γεμίζοντας τις φυλακές, με διαδικασίες εξπρές. Ήδη οι δικηγορικοί σύλλογοι της χώρας βρίσκονται σε αποχή (το νομοσχέδιο δεν έχει ακόμα μπει στη βουλή), οι δικαστικοί έχουν εκφράσει τις επιφυλάξεις και αντιρρήσεις τους, ενώ αναμένεται να ξεκινήσουν κινητοποιήσεις και οι κρατούμενοι.

Εξαγωγέας ακρίβειας

Με τόσες ενεργές εστίες, η κυβέρνηση νιώθει να απειλείται η συνοχή της και η εικόνα της αποτελεσματικότητας και αποφασιστικότητας. Πριν λίγες βδομάδες πανηγύριζε που ο Economist ανακήρυξε την Ελλάδα σε χώρα της χρονιάς. Ο πρωθυπουργός στη συνέντευξή του στην ΕΡΤ περιέγραψε μια «εικόνα μιας οικονομίας η οποία βασικά πηγαίνει καλά», στηριζόμενος «στην κίνηση στην αγορά τα Χριστούγεννα που ήταν αυξημένη, στους εμπόρους που ήταν ικανοποιημένοι και τα καταλύματα στους χειμερινούς προορισμούς που ήταν γεμάτα». Ήρθε όμως η Eurostat και μας προσγείωσε ανώμαλα στην πραγματικότητα.

Η Ελλάδα καταγράφει τις υψηλότερες αυξήσεις τιμών, σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και μάλιστα και σε προϊόντα τα οποία εξάγει. Αντί για θύμα της «εισαγόμενης ακρίβειας», φαίνεται λοιπόν την εξάγει: οι ανατιμήσεις στο ελαιόλαδο φτάνουν στο 31,5% (5,9% στην ΕΕ), στα αβγά στο 8,6% (2,1% στην ΕΕ), στα ψάρια στο 9,5% (5,8% στην ΕΕ), τα τυριά στο 10,1% (2,9% στην ΕΕ), το γάλα στο 4,8% (2,3% στην ΕΕ). Το λάδι μάλιστα αυξήθηκε κατά 212% σε 14 μήνες, ενώ στην Ελλάδα το βρεφικό γάλα πωλείται 213% πιο ακριβά από την Ευρώπη. Παράλληλα, άνοδο κατά 137,9% σημείωσαν τα κέρδη 500 επιχειρήσεων το 2022, την ώρα που το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών μειώθηκε κατά 2%. Πρόκειται για αύξηση εσόδων 11,5 δισ. ευρώ σε πέντε βιομηχανικούς κλάδους στο πετρέλαιο, στα τρόφιμα, στα μεταλλικά προϊόντα και σε κατασκευές, στα φάρμακα-καλλυντικά-απορρυπαντικά και στα μεταλλουργικά προϊόντα. Οι συγκεκριμένοι κλάδοι είναι εκείνοι που στη διάρκεια της ενεργειακής κρίσης βρέθηκαν με υπερκέρδη, με την κυβέρνηση να επιχαίρει για την βελτίωση της οικονομίας της χώρας σε βάρος των πολιτών της.

Υποχρεώθηκε, τώρα, η κυβέρνηση να παρουσιάσει μέτρα για την ακρίβεια, υπενθυμίζοντας για μία ακόμα φορά ότι έχει επιβάλλει πρόστιμα αισχροκέρδειας, τα οποία βέβαια φτάνουν στο 0,1% του ετήσιου τζίρου της κάθε εταιρείας, όταν για παράδειγμα οι βιομηχανίες με είδη διατροφής αύξησαν τα κέρδη τους κατά 50,7% (718,4 εκατ.). «Η Ελλάδα δεν είναι μπανανία και ο πληθωρισμός της απληστίας δεν είναι ανεκτός» δήλωσε ο πρωθυπουργός, ξεχνώντας ότι αυτός είναι στο τιμόνι της χώρας πέντε χρόνια τώρα και επομένως εκείνος δεν έλεγξε την απληστία, ούτε την ακρίβεια. Στα μέτρα δε που ανακοίνωσε έδωσε περιθώριο εφαρμογής τον Μάρτιο (!) [«δίνουμε ένα εύλογο χρόνο για να προσαρμοστούν», δήλωσε ο Κ. Σκρέκας] αφήνοντας δύο μήνες συνέχισης της αισχροκέρδειας και τελικά εκτιμάται ότι θα αποδειχθούν αναποτελεσματικά, διότι ήρθαν πολύ αργά όταν οι τιμές έχουν κατοχυρώσει υψηλά επίπεδα. Παράλληλα δεν παίρνει κανένα μέτρο για τις εταιρείες που έχουν εμφανίσει υπερκέρδη, όπως είναι της ενέργειας ή των τηλεπικοινωνιών. Αντίθετα θεωρεί ότι με όσα κάνει «λειτουργεί εύρυθμα μια αγορά, όταν λειτουργεί ο ανταγωνισμός» (Κ. Μητσοτάκης).

Άσφαιρα

Για να αναδείξει την ικανότητά του ο πρωθυπουργός, και επομένως ότι είναι άξιος να οδηγήσει το στράτευμά του στα μέτωπα, επιστράτευσε τον Άντονι Μπλίνκεν, με τον οποίο βρέθηκε στα Χανιά στο σπίτι του Κ. Μητσοτάκη (επομένως δεν πρόκειται για πολιτική συνάντηση αλλά ιδιωτική) με θέα το λιμάνι της Σούδας, για να δηλωθεί ότι η διμερής σχέση είναι στο καλύτερο επίπεδο που υπήρξε ποτέ. Αντίστοιχα βρέθηκε στο υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου με την Ευρωπαία Επίτροπο Εσωτερικών Υποθέσεων Ίλβα Γιόχανσον για να αναδείξει την αποτελεσματικότητά του στην ανάκαμψη μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών. Αυτές οι άσφαιρες δηλώσεις πόσο να λειτουργήσουν κατευναστικά; Ειδικά όταν έχεις έναν υπουργό Υγείας να πυροδοτεί με περισσή κομπορρημοσύνη ότι είναι «ένας υπουργός που στο παρελθόν έχει κλείσει επτά νοσοκομεία»; Ή όταν φέρνεις νομοσχέδια που επαναφέρεις τη ανεξέλεγκτη δόμηση εκτός σχεδίου, την ίδια στιγμή που τα Χριστούγεννα καταργήθηκαν επτά φορείς Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών του δικτύου Natura 2000; Οι πόλεμοι κερδίζονται στα μετόπισθεν, και η κυβέρνηση νομίζει ότι μπορεί να περάσει από τα μέτωπα αλώβητη. Εκτός του ότι δεν έχει εφεδρείες, δεν έχει εξασφαλίσει την κοινωνική στήριξη. Ελπίζει μόνο στη σιωπή της. Έχει βρεθεί ξανά μπροστά σε ισχυρές αντιστάσεις, σε στιγμές που το κίνημα έγινε κύμα που την παρέσυρε. Και αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα της.

πηγή: epohi.gr

------------------------------------------

* Η Ιωάννα Δρόσου είναι δημοσιογράφος, αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Η Εποχή»

Στέλιος Ράμφος για τον γάμο ομοφυλόφιλων ζευγαριών: «Η οικογένεια βασίζεται στα δύο φύλα»

Καταστατική προϋπόθεσις γιά τήν κοινωνία ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα – Τί ἀπήντησε ὁ φιλελεύθερος διανοητής σέ συνέντευξη στό capital.gr

«Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ, ὁ μπαμπᾶς καί ἡ μαμά, εἶναι ἡ καταστατική προϋπόθεση τῆς κοινωνίας.» Αὐτό τονίζει ὁ φιλελεύθερος διανοητής Στέλιος Ράμφος σέ συνέντευξη πού ἔδωσε στόν δημοσιογράφο Ἀντώνη Κυριαζᾶνο καί τόν δικτυακό τόπο capital.gr. Ὁ Στέλιος Ράμφος ὄχι μόνον δίδει καταλυτικές ἀπαντήσεις στά ζητήματα πού ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν Πρωθυπουργό καί ἄλλους θιασῶτες τῆς θεσμοθετήσεως τοῦ γάμου γιά τά ὁμόφυλα ζευγάρια, ἀλλά ἀναζητεῖ καί τίς γενεσιουργούς αἰτίες ἄλλων φλεγόντων (ἀλλά καί συναφῶν ὅπως τεκμαίρεται) θεμάτων, ὅπως ἡ ἐφηβική βία, ἐνῷ καταρρίπτει καί τά ἐπιχειρήματα ἐκείνων πού προτρέπουν τήν υἱοθέτηση μέτρων, ἁπλῶς καί μόνον, ἐπειδή τά ἐφαρμόζουν ἄλλες εὐρωπαϊκές χῶρες.

Ἀκολουθεῖ τό πλῆρες κείμενο τῆς συνεντεύξεως τοῦ κ. Ράμφου:

• Κύριε Ράμφε, τί εἶναι γιά ἐσᾶς ὁ γάμος καί ἡ οἰκογένεια;

► Αὐτό εἶναι πράγματι τό βασικό καί κρίσιμο ἐρώτημα θά ἔλεγα, καί τό ἀφετηριακό σημεῖο ἄν θέλουμε νά μιλήσουμε μέ πιό ἀπαιτητικούς ὅρους. Ἐάν δεχτοῦμε ὅτι ὁ γάμος εἶναι τό ἐπιστέγασμα τῆς ἀγάπης ὅπως εἶπε ὁ πρωθυπουργός μεταξύ δύο ἀνθρώπων καί ταυτόχρονα ἕνα νομικό συμβόλαιο γιά τά δικαιώματα καί τίς ὑποχρεώσεις τῶν μελῶν του, θά πρέπει νά ἀναρωτηθοῦμε γιατί ἐπί τόσες χιλιετίες, καί ξεκινῶντας ἀπό τήν πατριαρχική μορφή τῆς κοινωνίας καί τήν ἀρχέγονη πατριά, ἄνθρωποι ἄγνωστοι μεταξύ τους καί παντοῦ στή γῆ αἰσθάνθηκαν καί αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη νά ἑνωθοῦν καί νά σχηματίσουν αὐτό τό παράξενο μόρφωμα πού εἶναι ἡ βάση τῆς κοινωνίας, καί λέγεται οἰκογένεια.

• Καί δέν εἶναι ὁ γάμος τό ἐπιστέγασμα μιᾶς ἀγάπης;

► Ἡ ἀγάπη πού καλῶς ὑπάρχει, δέν ἴσχυε ἐπί χιλιετίες, αὐτό εἶναι ἕνα ζήτημα πού προέκυψε –γιά νά τό πῶ χαριτολογῶντας, μετά τόν σαιξπηρικό Ρωμαῖο καί Ἰουλιέττα, εἶναι ἕνα ζήτημα τῶν τριῶν τελευταίων αἰώνων, καί στήν πραγματικότητα, ἡ ἀγάπη στόν γάμο ὡς μόνη προϋπόθεση, εἶναι μιά ὑπόθεση μερικῶν μόνο δεκαετιῶν. Ἄν δεχτοῦμε τήν σύγχρονη καί μᾶλλον ἁπλή αὐτή ἑρμηνεία, ὅτι ὁ γάμος εἶναι τό ἐπιστέγασμα τῆς ἀγάπης, τότε ἐγώ, ἄν μποροῦσα νά νομοθετήσω, θά κατέθετα ἕνα νομοσχέδιο κατά τοῦ γάμου, ἐπειδή ἄν ἔφτανε ἡ ἀγάπη, δέν θά χρειαζόταν γάμος.

• Ἄρα γιά ἐσᾶς ὁ γάμος εἶναι κάτι πολύ περισσότερο.

► Βεβαίως. Καί εἶναι τό θεσμικό ἐπιστέγασμα πού διαμορφώνει τήν οἰκογένεια. Ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι μετά τήν ἀρχέγονη πατριά ἀναγνώρισαν τήν ἀνάγκη νά διαχειριστοῦν τήν ζωή τους μ’ ἕναν τρόπο πού θά μποροῦσε νά ἐγγυηθεῖ στήν ἀνθρωπότητα ἕναν διαφορετικό τρόπο ζωῆς ἀπό αὐτήν πού ζοῦνε τά ζῶα. Αὐτό πού ἐμεῖς εἴπαμε οἰκογένεια καί πού μέ τόν τρόπο πού τήν ξέρουμε ἐμεῖς ὑπάρχει μόνο στόν ἄνθρωπο. Ἄν δεχτοῦμε ὡς προϋπόθεση μόνο τήν ἀγάπη, τότε τίποτε δέν μᾶς ἐμποδίζει νά μιλήσουμε αὔριο γιά τήν ἀγάπη ἀνάμεσα σ’ ἕναν ἄνθρωπο καί ἕνα ζῶο, ἤ ἀνάμεσα σ’ ἕναν ἄνθρωπο καί ἕνα ρομπότ, καί ποιός ξέρει τί ἄλλο θά μποροῦσε νά φανταστεῖ κανείς.

• Καί αὐτό τό περισσότερο, τί εἶναι;

► Στόν γάμο λοιπόν ὑπῆρχε πάντα ἕνα βαθύτερο αἴτημα τό ὁποῖο δέν ἦταν ἐπιπόλαιο. Μέσῳ τοῦ γάμου, δημιουργεῖται οἰκογένεια καί ὁ ρόλος της εἶναι πάρα πολύ σημαντικός, διότι μέσῳ αὐτῆς ἀναπροσανατολίζεται μέ τρόπο ποιοτικό καί μέ τρόπο ἀξιακό ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου. Ἀντί δηλαδή γιά ζωώδεις ὁρμικές πιέσεις, ἀναπτύσσουμε ἐπιθυμίες ἀξιακές πού μποροῦν νά μᾶς ἐξανθρωπίσουν. Μέ τόν θεσμό τοῦ γάμου καί μέσα ἀπό τήν οἰκογένεια, ἐπιτυγχάνουμε τήν διαφοροποίηση τῆς ἐπιθυμίας ἡ ὁποία παύει νά εἶναι μία ἐνστικτώδης ἐπιθυμία χωρίς ὅρια καί χωρίς προσανατολισμό ὅπως εἶναι στά ζῶα πού ἀδιαφοροῦν γιά τά πάντα. Αὐτός ὁ ἀναπροσανατολισμός τῆς ἐπιθυμίας ἀνεξαρτήτως τοῦ τί γίνεται στήν ζωή, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἄν ἔχουμε ἄθλιες καί κακές οἰκογένειες, ἀποτελεῖ τόν ἰδεότυπο τῆς οἰκογένειας. Αὐτό τό περιέγραψε ὁ Φρόυντ μέ τό Οἰδιπόδειο Σύμπλεγμα καί μέ τήν ἀπαγόρευση τῆς αἱμομιξίας, στό πλαίσιο τοῦ γάμου καί τῆς οἰκογένειας. Αὐτός λοιπόν εἶναι ὁ σκοπός τῆς οἰκογένειας, ὁ ἐξανθρωπισμός τοῦ ἀνθρώπου, μιλῶντας ἀνθρωπολογικά, ψυχαναλυτικά καί κοινωνιολογικά. Καί ὄχι μέ βάση τοῦ τί ἀκοῦμε γιά ἄθλιους γονεῖς πού κακοποιοῦν τά παιδιά τους ἤ ὁτιδήποτε ἀνάλογο, καί πού ὄντως ὑπάρχουν.

• Αὐτό εἶναι ἕνα ἐπιχείρημα πάντως κατά τῆς «φυσιολογικῆς» οἰκογένειας, πού ἀκούγεται συχνά…

► Εἶναι ὅμως σάν νά λέμε ὅτι διαθέτοντας τόν ἰδεότυπο τοῦ ἀριθμοῦ γιά νά κάνουμε πράξεις, καί κάνοντας ἐμεῖς λάθη στήν πρόσθεση ἤ τήν ἀφαίρεση, νά φταίει ὁ ἀριθμός. Τό θέμα λοιπόν δέν εἶναι μιά συγκεκριμένη οἰκογένεια, ἄν εἶναι καλή ἤ κακή, ἀλλά ὁ ἰδεότυπος ἐκεῖνος, αὐτό τό «δέον», ἡ καταστατική προϋπόθεση ἄν θέλετε, πού θά διαμορφώσει μιά κοινωνία χωρίς ἄγρια ἔνστικτα, ἀλλά ἀναπτύσσοντάς την μέ αἰσθήματα ἀγάπης, συντροφικότητας, ἀλληλοβοήθειας καί τά συναφῆ. Γι’ αὐτό καί λέμε ὅτι ὁ πυρῆνας τῆς κοινωνίας εἶναι ἡ οἰκογένεια. Ἐπαναλαμβάνω ὡς ἰδεότυπος καί ὄχι ὡς καλή ἤ κακή πρακτική. Καί ἔχει πολύ μεγάλη σημασία νά καταλάβουμε ὅτι ὅλη ἡ κουβέντα γίνεται γιά αὐτόν τόν ἰδεότυπο.

• Καί πού περιλαμβάνει καί τό παιδί, ὡς φυσικό ἐπακόλουθο;

► Ἀκριβῶς. Εἶναι τό μεταγενέστερο βῆμα, μέσα σ’ αὐτήν τήν οἰκογένεια καί σ’ αὐτόν τόν ἰδεότυπο. Τό σημαντικό εἶναι ἡ εἰκόνα ἑαυτοῦ πού ἀποκτᾶ τό παιδί ὡς ὑποδοχέας ἀξιῶν καί συναισθημάτων, καί εἶναι ἡ οἰκογένεια πού τό ἐξανθρωπίζει μέσα ἀπό τά μικρά καί μεγάλα «μή» καί «ὄχι», καί τίς ἄλλες ἀπαγορεύσεις. Εἶναι ἡ οἰκογένεια πού ἐξανθρωπίζει τίς ἐπιθυμίες παύοντας ἔτσι ὁ ἄνθρωπος νά ἔχει μιά ἀτελείωτη ὁρμική ἐπιθυμία. Ἐπειδή ἄν ἔχουμε μιά ἀτελείωτη ὁρμική ἐπιθυμία, τελειώνει καί ἡ κοινωνία, ἐπειδή καί ἡ βία θά εἶναι χωρίς ὅρια ὅπως τείνει νά γίνει σήμερα. Ὑπό αὐτή τήν ἔννοια, τό παιδί ἔχει ἀνάγκη μητέρας καί πατέρα, καί ὄχι ὁμοφύλων συζύγων γιά νά ἔχει μία σωστή καί ξεκάθαρη εἰκόνα ἑαυτοῦ, καί ὄχι μία θολή εἰκόνα ἑαυτοῦ, ἐπειδή τότε δέν θά μπορεῖ νά ἐκτιμήσει τί πρέπει νά κάνει καί τί ὄχι. Γιά νά ἀναπτύξει ἕνα παιδί συναισθήματα κοινωνικότητας, θά πρέπει νά ἔχει μία καθαρή εἰκόνα ἑαυτοῦ.

• Αὐτό πού ζοῦμε τώρα μέ τήν ἔξαρση τῆς μαθητικῆς βίας ἔχει σχέση μ’ αὐτό πού λέτε;

► Ναί, δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι τώρα ὀργιάζει ἡ βία τῶν παιδιῶν, ἄν καί δέν θέλω νά μπῶ σ’ αὐτό τό θέμα, ἀλλά ναί, ἔχει σχέση μέ αὐτά πού λέμε. Ἐπειδή τήν θέση τῶν γονιῶν τους τήν ἔχουν πάρει οἱ μηχανές, ἡ τεχνολογία, τά τάμπλετ, τά κινητά, οἱ ὑπολογιστές. Καί τό κῦρος τῶν γονέων ἔχει περάσει σ’ αὐτά τά μηχανήματα, ὅμως αὐτά δέν συμμετέχουν στήν ὀργάνωση τῆς κοινωνίας ὅπως συμμετέχουν τά παιδιά στήν πραγματική οἰκογένεια. Μέ αὐτή τήν θολή εἰκόνα ἑαυτοῦ, τά παιδιά ὡς ἐνήλικες θά δημιουργήσουν κοινωνίες, σκληρά ἀνταγωνιστικές, ὅπου τό μεγάλο ψάρι θά τρώει τό μικρό. Θά ἐπιστρέψουμε σέ μιά ζωώδη κοινωνία, στήν ζωώδη, πραγματικά καί κυριολεκτικά, κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου.

• Ὅμως οἱ κοινωνίες δέν ἐξελίσσονται, δέν προχωρᾶνε μπροστά, ὅπως εἶναι ἡ κοινή ἀντίληψη γιά τήν πρόοδο;

► Ἡ ἐξέλιξη τῶν κοινωνιῶν μέ τόν τρόπο πού τήν ζοῦμε σήμερα, εἶναι μιά κατακόρυφη ἐπαύξηση τῆς βίας. Εἶναι μιά ἐπιστροφή φυσικῶν ὁρμῶν καί ἐπιθυμιῶν πού δέν ἔχουν ἀναπροσανατολιστεῖ ἀξιακά. Καί μιᾶς χρονικότητας πού ζητάει ἐδῶ καί τώρα τήν ἱκανοποίησή της, ὅπως τά ζῶα. Γυρνᾶμε κατ’ εὐθεῖαν στή ζούγκλα, καί ἐπειδή ἀναφερόμαστε σέ ἀνθρώπους, θά εἶναι πιό ἄγριο. Κατανοοῦμε αὐτά τά προβλήματα εἰς βάθος καί ὄχι μέ ὅρους πολιτικούς, καί δεχόμαστε ὅτι οἱ κυβερνῶντες ἔχουν καλές προθέσεις, διαπιστώνουμε ὅμως ὅτι τά δικαιώματα πού ἐπιχειροῦν νά προωθήσουν δημιουργοῦν προϋποθέσεις ἀδιέξοδων καταστάσεων. Μιά ἀκροάτριά μου στά μαθήματα πού κάνω στό Ἵδρυμα Θεοχαράκη, μοῦ ἀνέφερε ὅτι ἀναζητῶντας νά νοικιάσει ἕνα σπίτι στό Ρόττερνταμ, ἔπρεπε νά ἀπαντήσει σέ μιά σειρά ἐρωτημάτων πού σκοπό εἶχαν νά σχηματιστεῖ ἡ ταυτότητά της –αὐτό τό ζητάει τό κράτος. Μία ἀπό τίς ἐρωτήσεις ἦταν ἄν εἶχε ἐρωτική σχέση μέ τό κατοικίδιο πού εἶχε μαζί της. Καί αὐτό ὄχι γιά νά τήν ἀπορρίψουν ἀλλά γιά νά ἔχουν μία διαυγῆ εἰκόνα τῆς ταυτότητάς της. Στήν Ὁλλανδία ἐπίσης ὑπάρχουν σωματεῖα παιδόφιλων πού κάνουν ὀργανωμένες ἐκδρομές σέ χῶρες μέ χαλαρά ἤθη. Τό ὅτι χῶρες προηγμένες οἰκονομικά ἔχουν θεσπίσει τέτοια μέτρα ὅπως ἡ Ὁλλανδία, δέν σημαίνει ὅτι δέν κάνουν λάθη. Καί τό μεγαλύτερο λάθος τῶν προηγμένων χωρῶν εἶναι ὅτι προκάλεσαν τήν κλιματική ἀλλαγή, τήν πιό ἐπικίνδυνη κρίση, στό ὄνομα τῆς ἀνάπτυξης. Ὁπότε δέν μποροῦμε νά παίρνουμε τοῖς μετρητοῖς ὅ,τι ἐκεῖνες ἀποφασίζουν. Κάνουν κι ἐκεῖνες μεγάλα λάθη.

• Καταλήγοντας λοιπόν ἡ γνώμη σας εἶναι ὅτι…

► Ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα, ὁ μπαμπᾶς καί ἡ μαμά, εἶναι ἡ καταστατική προϋπόθεση τῆς κοινωνίας. Ὄχι ὁ μπαμπᾶς-μπαμπᾶς, ἤ ἡ μαμά-μαμά, ἤ ὁ γονέας 1-γονέας 2. Ἐπειδή σ’ αὐτά τά σχήματα διαμορφώνει τό παιδί μιά τόσο θολή εἰκόνα ἑαυτοῦ πού μετά δέν θά μπορεῖ νά ἀντεπεξέλθει στίς ὁρμικές του ἐπιθυμίες καί στήν ἴδια τήν κοινωνικότητά του. Αὐτό εἶναι τό πρόβλημα. Εἶμαι βέβαιος ὅτι μέ τήν καλύτερη τῶν προθέσεων ἡ πολιτεία σκέφτηκε αὐτό τό μέτρο, κυρίως πιεζόμενη ἀπό τήν ἐπικαιρότητα τοῦ διεθνοῦς συρμοῦ. Καλύτερα θά ἦταν νά ἀκούσουμε τίς ἐνοχές μας γιά τόν ἄθλιο τρόπο πού φέρθηκε ἡ ἀνθρωπότητα ἀνά τούς αἰῶνες στούς ὁμοφυλόφιλους καί νά κρατήσουμε τήν θετική λύση, ὅπως εἶναι τό σύμφωνο ἐλευθέρας συμβιώσεως, ἕνα ἀπό τά καλύτερα πράγματα πού ἔχει κάνει ὁ ΣΥΡΙΖΑ καί εἶχαν ψηφίσει τότε καί ὀρθῶς καί ἀρκετοί βουλευτές τῆς Νέας Δημοκρατίας. Καί τό ὁποῖο καλύπτει ὅλα τά προβλήματα πού σήμερα θέλει νά ξαναλύσει τό νομοσχέδιο πού πρόκειται νά φέρει στή Βουλή ἡ κυβέρνηση. Τά καλύπτει ὅλα ἀπολύτως. Ὅπως τήν περίπτωση πού ἔρχεται ἀπό τό ἐξωτερικό ἕνα ὁμόφυλο ζευγάρι. Ἐρχόμενοι ἀπό τό ἐξωτερικό οἱ ὁμόφυλοι σύζυγοι, ὑπογράφουν τό σύμφωνο ἐλευθέρας συμβιώσεως, ὑπογράφουν καί τήν ἀναδοχή τοῦ τέκνου τοῦ ἑνός ἀπό τούς δύο συζύγους, καί προχωροῦν κανονικά. Σέ περίπτωση θανάτου, τό παιδί μένει μέ τόν ἀνάδοχο σύζυγο κανονικά καί δέν χρειάζεται νά ἀπευθυνθεῖ κανείς σέ ἵδρυμα γιά νά τό περιθάλψει.

Ὁπότε δέν ὑπάρχει θέμα ἱδρύματος, ὅπως φοβᾶται ὁ πρωθυπουργός, τό παιδί εἶναι ἀπολύτως καλυμμένο καί γιά ἄλλα κληρονομικά ἤ ἄλλης φύσεως θέματα. Ἄρα δέν ὑπάρχει κανένα πρόβλημα πού χρειάζεται τόν καινούργιο νόμο γιά νά λυθεῖ ἀπό τήν στιγμή πού ὑπάρχει τό πραγματικά φιλελεύθερο μέτρο τῆς εὐέλικτης καί ἐναλλακτικῆς λύσης τοῦ συμφώνου ἐλευθέρας συμβιώσεως. Καί ἄν ὑπάρχει κάποιο κενό ἤ κάποια παράλειψη, ἄς διορθωθεῖ ἐπί τοῦτο. Ἑπομένως, τό νομοσχέδιo περί γάμου τῶν ὁμοφύλων ζευγαριῶν περισσότερο δημιουργεῖ παρά λύνει προβλήματα.

πηγή: estianews.gr

ΣΥΡΙΖΑ: O Κασσελάκης σχεδιάζει να «εξυγιάνει» τον ΣΥΡΙΖΑ, απομακρύνοντας τον… Τσίπρα, ως «βαρίδι»!

Τα άγρια διώχνουν τα ήμερα στην Κουμουνδούρου: ο Στέφανος Κασσελάκης σχεδιάζει να «εξυγιάνει» τον ΣΥΡΙΖΑ, απομακρύνοντας τον… Αλέξη Τσίπρα, ως «βαρίδι»!

 

 

Γιώργος Λακόπουλος*

Με συμπληρωμένες τις «100 πρώτες μέρες» του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ο Στέφανος Κασσελάκης , αθροίζοντας ως απολογισμό του κομμάτια και θρύψαλα– διασπάσεις, αποχωρήσεις, διασυρμούς, γελοιοποιήσεις, εσωκομματικό χάος και προσωπικό…καισαρισμό- έπεισε και τον τελευταίο από όσους ασχολούνται ακόμη με αυτό το κόμμα για δυο πράγματα:

-  Πρώτο, το οδηγεί σε μονοψήφιο ποσοστό και διάλυση, και δεύτερο δεν προτίθεται να φύγει, υπό την πίεση του αποτελέσματος των Ευρωεκλογών, ακόμη και αν πάρει την τέταρτη θέση- προβάλλοντας ότι τελικά θα… γίνει Πρωθυπουργός.

Στην τελευταία του τηλεοπτικη συνέντευξη, είπε κατηγορηματικά: «Έχω ήδη απορρίψει διαρρήδην το σενάριο να αποχωρήσω μετά τις ευρωεκλογές».

Αυτό σημαίνει ότι η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει υπό τους κρότους και θορύβους της σύγκρουσης που αναπόφευκτα θα προκληθεί ανάμεσα στον ίδιο και τον …Αλέξη Τσίπρα. Είτε ο πρώην Πρωθυπουργός πάρει μέρος αυτοπροσώπως, είτε γίνει δια των στελεχών -που προσβλέπουν στις επόμενες κινήσεις του- η αποκαθήλωση του «κλόουν»- όπως χαρακτηρίζουν μεταξύ τους τον Κασσελάκη.

Τα πράγματα οδηγούνται σε σύγκρουση. Παρότι ο πολύπειρος Θανάσης Καρτερός προσπαθεί, με την αρθρογραφία του στην «Αυγή» να την αναβάλει για όσο γίνεται, προβάλλοντας ότι ο Τσίπρας ούτε ανακατεύεται με ό,τι κάνει ο Κασσελάκης, ούτε έχει εξουσιοδοτήσει κανέναν να μιλάει για λογαριασμό του.

Λεφτά υπάρχουν

Ο Κασσελάκης γνωρίζει ότι επίκειται η αμφισβήτηση του και σχεδιάζει την άμυνά του με… επίθεση: την….αποκήρυξη του Τσίπρα, τον οποίο θα απομακρύνει από το κόμμα «του»- του Κασσελάκη- ως… «βαρίδι».

Ήδη προλειαίνει το έδαφος αναδεικνύοντας ότι παρέλαβε «άρρωστο κόμμα», χωρίς δομή και λειτουργία για παραγωγή πολιτικής, με οικονομικά προβληματικά και υστέρηση στη στελέχωσή του, αλλά και στις αντιλήψεις και τις θέσεις του.

Για να διασφαλίσει την παραμονή του στην ηγεσία μετά τις τις ευρωεκλογές -ακόμη και αν χάσει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με νέες αποχωρήσεις βουλευτών- οργανώνει, δια του συνεδρίου, τη διαμόρφωση πλειοψηφίας στον κομματικό ιστό, ακόμη και αν χρειαστεί να βάλει πιο βαθιά το χέρι στη τσέπη.

Ήδη εκτός από πρόεδρος αυτοπροβάλλεται και ως …χορηγός. Βάζει λεφτά από την τσέπη του και θα συνεχίσει «καλύπτοντας» ακόμη και την «επαγγελματική» απασχόληση στελεχών, μετά του μισθούς των δημοσιογράφων στα δυο κομματικά ΜΜΕ και όποιες ανάγκες προκύψουν.

Αντιλαμβανόμενος το κόμμα ως προσωπική του «εταιρία» επιχειρεί να εδραιώσει τον εαυτό του ως ανέλεγκτο «διευθύνοντα σύμβουλο», έχοντας ως «ηγετική ομάδα» ένα επιτελείο που θα εξαρτάται ποικιλοτρόπως, προσωπικά από τον ίδιο και από κάτω «στελέχη» που θα αποτελούν τον κομματικό κορμό, τον οποίο θα …τηλεκατευθύνει ο ίδιος με τον iSYRIZA.

Λεφτά υπάρχουν. Όπως λέγεται, δυο εφοπλιστικοί οίκοι με τους οποίους έχει προσωπικη συνάφεια δεν θα τσιγκουνευτούν στη χρηματοδότηση της καριέρας του στην πολιτική. Ο ίδιος χωρίς να παρουσιάσει κανένα στοιχείο πόθεν έσχες, επαίρεται ότι «έχει λεφτά για να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του, χωρίς να εργάζεται».

Αντιλαμβάνεται την Κ.Ο. ως λόχο

Χαρακτηριστική της νοοτροπίας του, αλλά και των επιδιώξεών του, είναι ότι αποκαλεί πλέον τους βουλευτές «κοινοβουλευτική ομάδα του»- με το «του» τονισμένο- και τους… αναθέτει, αυτός ο εξωκοινοβουλευτικός, καθήκοντα που τους μετατρέπουν σε άβουλα όργανά του.

Η επιμονή του να τους σύρει -με πρόσκληση μέσω της Τσάγκρη, δίκην επιστάτριας στο «ράντσο » του- στις Σπέτσες για αναγκαστική φιλοξενία δείχνει ότι αντιλαμβάνεται την Κ.Ο. ως λόχο, στον οποίο μόνο η Έλενα Ακρίτα αρνήθηκε να ενταχθεί.

Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι προεξοφλεί τις αποφάσεις των βουλευτών -που εκπροσωπούν το έθνος και όχι τον ίδιο -με διάθεση εκχώρησης της υπογραφής τους σε ό,τι αποφασίσει ο ίδιος. Προκύπτει από την αντίδραση της Ντίνας Κασιμάτη, η οποια προς τιμήν την, ενημέρωσε τους αρμόδιους να μην βάζουν την υπογραφή της σε οτιδήποτε, χωρίς να τη ρωτήσουν. Για να εισπράξει μια αγοραία αντίδραση από φανατισμένο πρόσωπο του προεδρικό επιτελείου. Οι υπόλοιποι εθίζονται σε δουλικές συμπεριφορές, υπαλλήλων προς τον διευθυντή και τους προσωπάρχες του.

Ούτε καν ο Σωκράτης. Φάμελλος ως πρόεδρος της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, δεν διανοήθηκε να υπερασπιστεί την προσωπική αξιοπρέπεια και την πολιτική αυτονομία των βουλευτών -τους οποίους ο Κασσελάκης στην περίπτωση του νόμου για τα ομόφυλα ζευγάρια -τον οποίο θέλει στα…μέτρα του- απείλησε με… διαγραφές.

Σ’ αυτό το θέμα επικαλείται μάλιστα αρχές της Αριστεράς που ουδέποτε υπήρξαν- και είναι μάλλον αδύνατον να έπεσε ποτέ στα χέρια του το βιβλίο του Ενγκελς για την καταγωγή της οικογένειας- εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»

Σ’ αυτό το πλαίσιο η κυοφορούμενη- εκατέρωθεν – σύγκρουση Κασσελάκη -Τσίπρα θα είναι ό,τι πιο σουρεαλιστικό έχει συμβεί στην εγχώρια πολιτική σκηνή, από το 1974 τουλάχιστον.

Οι Κασσιλακόφρονονες ζεσταίνουν τις μηχανές και καταρτίζουν -με τη μέθοδο των επιτροπών και των «θινκ τανκς»- λίστες με τους πιστούς τους και προσηλυτίζοντας και όσους είναι πρόθυμοι να δεχθούν τους όρους του, με αντίστοιχα ανταλλάγματα. Έτσι η εσωκομματική κατάσταση παίρνει τραγελαφικά χαρακτηριστικά.

Ο Κασσελάκης απομακρύνει από «στυλοβάτες» του τον Παππά και τον Πολάκη, παρότι ο δεύτερος εκπέμπει μένος κατά του Τσίπρα, και βάζει στο περιθώριο τους Ραγκούση, Ζαχαριάδη Θεοχαρόπουλο» -ως οιονεί εκπροσώπους του Τσίπρα- δια της παραπομπής στο συνέδριο ενός ακόμη θέματος το οποίο το «σύστημα Κασσελάκη« δεν μπορεί να διαχειριστεί.

Ο ίδιος πάντως εκτός από τον «ασεβή» για προοδευτικό κόμμα ναπολεοντισμό που επιδεικνύει –μεγαλώνει τις αποστάσεις τους από την πραγματικότητα και συχνά αναφέρεται σε θέμα που αγνοεί, δημιουργώντας αντιφάσεις, επισύροντας θυμηδία, προκαλώντας εσωτερικό αλαλούμ, ή βάζοντας αυτογκόλ, όπως η… παρ’ ολίγον υπουργοποίησή του από τον Μητσοτάκη, για την οποία όμως δεν αναφέρει λεπτομέρειες…

Πρόσωπο της χρονιάς

Σε ό,τι αφορά τη διαρκή συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑ, από όλες τις δημοσκοπήσεις, ανέφερε μια που τον φέρνει δεύτερο κόμμα στις Ευρωεκλογές – ενώ οι υπόλοιπες τον κατατάσσουν τρίτο με τάση να πάει χαμηλότερα. Στον Star με στόμφο ότι «υπήρχε και μια δημοσκόπηση όπου ήμουν πρώτο στην κατάταξη άτομο, και ως πρόσωπο της χρονιάς, για το 2023″.

Οι λέξεις και οι διατυπώσεις που χρησιμοποιεί συχνά, όπως και το εύρημα της «αδιαμεσολάβητης σχέσης με τον κόσμο», παραπέμπουν σε ακροδεξιά ρητορική και «απολιτίκ» κουλτούρα. Τα δημοκρατικά κόμματα έχουν δομή και ενισχύουν την αντιπροσωπευτικά- μακριά από τους «μουσολινισμούς» του τύπου « εγώ και ο λαός, χωρίς τίποτε ανάμεσά μας».

Ο Κασσελάκης δεν ξέρει πολλά για την πολιτική και την Αριστερά, αλλά έχει πολιτικό θράσος, μεγαλομανιακές επιδιώξεις και… πόρους! Ήδη θεωρεί ιδιοκτησία του τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι “ο Στέφανος, που τον ψήφισε ο λαός» . Ότι σκέφτεται να κάνει έξωση στον Τσίπρα- τον χαρακτηρίζει. Προφανώς άκουσε με ανακούφιση ότι δεν θα πάει στις Σπέτσες- ώστε να μονοπωλεί ο ίδιος το ενδιαφέρον.

Όταν του είπε η Μάρα Ζαχαρέα «από όταν έχετε γίνει Πρόεδρος, πρέπει να έχετε χάσει αρκετά χρήματα» την άφησε άγαλμα: «Θα το έλεγε κάποιος και αριστερή στάση αυτό». Με τον παρά μου και τη κυρά μου…

πηγή: anoixtoparathyro.gr

 __________________________________

* Ο Γιώργος Λακόπουλος είναι Δημοσιογράφος-Συγραφέας, μέλος της ΕΣΗΕΑ. Έχει εργασθεί ως ρεπόρτερ, πολιτικός συντάκτης, σύμβουλος έκδοσης και σχολιαστής σε πολλά ΜΜΕ και έχει γράψει πολλά βιβλία στις εκδόσεις "Καστανιώτη"

Ο (ακροδεξιός) λύκος, στην (νεοφιλελεύθερη) αναμπουμπούλα χαίρεται

Να γιατί σε συνθήκες μεγάλων οικονομικών αλλά και υγειονομικών κρίσεων, με δουλειές να χάνονται, με ένα ασθενικό κράτος πρόνοιας, με την ελαστική και μαύρη εργασία να τείνει να γίνει ο κανόνας, με την ανασφάλεια και τον θυμό να κυριαρχούν, η καύσιμη ύλη για ακροδεξιά μορφώματα πολλαπλασιάζεται...

 

Αννέτα Καββαδία *

Είχε ενδιαφέρον η εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη να ανακοινώνει κάποια μέτρα για τον έλεγχο των τιμών, όπως πχ το πλαφόν στο περιθώριο μεικτού κέρδους στο βρεφικό γάλα. Ή να στέλνει... μήνυμα προς τις πολυεθνικές πως «η Ελλάδα δεν είναι μπανανία». Ή, με προσεκτικά επιλεγμένες λέξεις, να λέει πως «ο πληθωρισμός της απληστίας δεν μπορεί να γίνει ανεκτός». Και είχε ενδιαφέρον γιατί βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας 4,5 χρόνια τώρα. Διάστημα κατά το οποίο οι τιμές εκτοξεύθηκαν, η αισχροκέρδεια είναι κοινό μυστικό, οι έλεγχοι πρακτική προς εξαφάνιση και η ακρίβεια βόμβα στα θεμέλια της συντριπτικής πλειονότητας των νοικοκυριών.

Μόνο που ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι απλός παρατηρητής ή σχολιαστής των γεγονότων, είναι ο πρωθυπουργός της χώρας. Τώρα θυμήθηκε πως πρέπει να μπει ένα φρένο στην ασυδοσία; Κι όλα αυτά περί «εισαγόμενης» ακρίβειας που διαλαλούσαν ο ίδιος και οι υπουργοί του; Φυσικά, η μέχρι σήμερα αδράνεια, αλλά και η ατολμία η οποία χαρακτηρίζει τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν, δεν πρέπει να μας ξενίζει. Δεξιά κυβέρνηση έχει η χώρα, τη λογική του νεοφιλελεύθερου συστήματος υπηρετεί, στις αγορές υποκλίνεται.

Καύσιμο για την ακροδεξιά

Το πρόβλημα έγκειται αλλού: στο ότι σε συνθήκες τεράστιας οικονομικής δυσπραγίας, φτώχειας, διεύρυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων, ο νεοφιλελευθερισμός –που είναι ο βασικός υπαίτιος της κοινωνικής αυτής αποδιάρθρωσης– δεν επιτρέπεται να παίζει χωρίς αντίπαλο. Ποια είναι η βασική του αρχή, αξία, αλλά και προϋπόθεση; Ο λαός να ζει με επιδόματα και να λέει κι ευχαριστώ. Βασικό του εργαλείο, ο πλήρης έλεγχος των ΜΜΕ για να καλλιεργείται ο λαϊκισμός και ο φόβος. Κι εκεί ακριβώς εμφιλοχωρεί ο ακροδεξιός μύθος, που οδηγεί σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς, μισαλλοδοξία, καλλιέργεια κάθε είδους φόβου –ξενοφοβία, ρατσισμό, ομοφοβία, τρανσφοβία– και κυρίως σε πλήρη έλεγχο των διεκδικήσεων των εργαζομένων, αφού η σύγκρουση δεν αφορά πια τις σχέσεις με τα μέσα παραγωγής, αλλά τις θρησκευτικές και φυλετικές διαφορές, ενώ ο κοινωνικός αυτοματισμός γίνεται βασικό πολιτικό κριτήριο της κοινής γνώμης και η βία αποδεκτή λύση.

Κυρίαρχη ταυτότητα αναδεικνύεται η εθνική/πολιτισμική, αυτή χωρίζει «εμάς» και τους «άλλους». Γι’ αυτό η ακροδεξιά λέει «πρώτα οι Έλληνες, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί» και κατηγορεί την Αριστερά «εσείς νοιάζεστε μόνο για τους πρόσφυγες». Γι’ αυτό απαντά στον φόβο του κόσμου για τις ανισότητες, για τις περικοπές στην υγεία και την πρόνοια, με τον φόβο του «άλλου» και την απειλή πολιτισμικής αλλοίωσης. Η ακροδεξιά ξέρει καλά πώς να ντριπλάρει: εκμεταλλεύεται τη φτώχεια και τις ανισότητες, αλλά το οικονομικό θέμα δεν το αγγίζει γιατί δεν διαφωνεί με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που γεννά ακραία φτώχεια. Ξέρει πως ο άνεργος και ο συνταξιούχος πιο δύσκολα θα βγουν στον δρόμο για την κομμένη τους σύνταξη, την ανεργία, τις λίγες ΜΕΘ. Θυμώνουν όμως για το μεταναστευτικό, για τα θρησκευτικά στο σχολείο ή για τον γάμο και την παιδοθεσία για όλ@.

Να γιατί σε συνθήκες μεγάλων οικονομικών αλλά και υγειονομικών κρίσεων, με δουλειές να χάνονται, με ένα ασθενικό κράτος πρόνοιας, με την ελαστική και μαύρη εργασία να τείνει να γίνει ο κανόνας, με την ανασφάλεια και τον θυμό να κυριαρχούν, η καύσιμη ύλη για ακροδεξιά μορφώματα πολλαπλασιάζεται. Το απέδειξαν, άλλωστε, οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές: σχεδόν ένας στους δέκα (9,2%) ψηφοφόρους ηλικίας 17-34 ετών ψήφισε το κόμμα που υπαγόρευσε ένας καταδικασμένος ναζί εγκληματίας, στις λαϊκές περιφέρειες της Δυτικής Αττικής και της Β’ Πειραιά οι «Σπαρτιάτες» είχαν μεγαλύτερα ποσοστά από το εθνικό τους ποσοστό και στην υποβαθμισμένη Β’ Θεσσαλονίκης και τα τρία ακροδεξιά κόμματα πέτυχαν υψηλά ποσοστά.

Η Αριστερά προ των ευθυνών της

Κι εδώ αναδύεται επιτακτικό το ερώτημα: πώς (ξανα)παίρνει μπροστά μια «ταξική κοινωνία σε ακινησία»; (όρος του Κλάους Ντέρε, καθηγητή κοινωνιολογίας της εργασίας και της βιομηχανίας στην Ιένα). Ποιες είναι οι αριστερές προτάσεις που θα ξεπερνάνε τη λογική του κυρίαρχου συστήματος και θα καταφέρουν να γίνουν ελκυστικές σε στρώματα καταπιεσμένων, οι οποίοι αντί να διεκδικούν την αναδιανομή και την κοινωνική δικαιοσύνη, στρέφονται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση;

Στο βαρυσήμαντο βιβλίο του «Επιστροφή στη Ρενς», ο Ντιντιέ Εριμπόν, προσπαθεί μεταξύ άλλων να εξηγήσει πώς η οικογένεια του, μια εργατική οικογένεια που ψήφιζε Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας κατέληξε να ψηφίζει Εθνικό Μέτωπο, πώς η μητέρα του, μια γυναίκα που είχε κάνει εκτρώσεις στη Γαλλία όταν ήταν παράνομες, ψήφισε ένα κόμμα που ευαγγελίζεται την εκ νέου απονομιμοποίηση των εκτρώσεων. «Αυτοί οι δύο τρόποι συγκρότησης του εαυτού ως πολιτικού υποκειμένου, εδράζονται σε διαφορετικές κατηγορίες πρόσληψης και διαίρεσης του κοινωνικού κόσμου που μπορούν μάλιστα να συνυπάρχουν στο ίδιο άτομο, σε διαφορετικές χρονικότητες ασφαλώς και σε διαφορετικούς τόπους, σε συνάρτηση με τις διαφορετικές δομές της καθημερινής ζωής στις οποίες μπορεί να είναι ενταγμένο: εξαρτάται αν υπερισχύει η έμπρακτη αλληλεγγύη στο εργοστάσιο ή ο ανταγωνισμός για τη διατήρηση μιας θέσης εργασίας, αν νιώθει ότι ανήκει σ’ ένα άτυπο δίκτυο γονέων που περιμένουν τα παιδιά τους στο σχολείο ή αν είναι απελπισμένο με τις δυσκολίες της ζωής στη γειτονιά», γράφει.

Εύκολες απαντήσεις σίγουρα δεν υπάρχουν. Το σίγουρο, ωστόσο, είναι πως όσο η Αριστερά καθυστερεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες των καιρών, όσο εμφανίζεται άτολμη να κινηθεί με μια λογική πέραν της πεπατημένης και του κυρίαρχου συστήματος, όσο αποδέχεται ως κανονικότητα τη μοιρολατρία των παραδομένων στις δυσκολίες τους πολιτών, τόσο δυσκολότερα θα μπορέσει να εμπνεύσει, να συμπαρασύρει, να πείσει ως η αξιόπιστη εναλλακτική. Και ελαφρυντικά για αυτή την ολιγωρία, δεν μπορεί να επικαλεστεί κανείς. Δεν θα ακούγονταν πειστικά, άλλωστε. 

πηγή: Η εποχή 

  _____________________________________  

Η Αννέτα Καββαδία είναι Ελληνίδα δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ, και πολιτικός, πρώην βουλευτής Β΄ Αθηνών εκλεγμένη με τον ΣΥΡΙΖΑ, πρόσφατα εντάχθηκε στην Κ.Ο. της ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

2024: Να ξηλωθεί το πουλόβερ της δεξιάς ηγεμονίας

Ο κ. Μητσοτάκης εμφανίζεται παντοδύναμος και ουσιαστικά κυβερνά χωρίς αντίπαλο. Απαιτείται μια ειλικρινής συνεργασία πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων στην κεντροαριστερά, η οποία δε θα είναι ένα αντίγραφο ή μια επανάληψη του ΠΑΣΟΚ ή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κάτι νέο.

 

Γιάννης Ανδρουλιδάκης *

Το 2024 μπήκε χωρίς σοβαρές διαφοροποιήσεις σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Ο κ. Μητσοτάκης εμφανίζεται παντοδύναμος και ουσιαστικά κυβερνά χωρίς αντίπαλο. Θα έλεγε, μάλιστα, κανείς ότι δέχεται περισσότερη πίεση από το εσωτερικό του κόμματός του, παρά από την αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα. Η εικόνα που παρουσιάζει η ελληνική πολιτική σκηνή μπορεί, επομένως, να χαρακτηριστεί σαν μονοκομματισμός. 

Αυτή η ελλειμματική μορφή δημοκρατίας εκ των πραγμάτων είναι προβληματική, αφού ούτε ουσιαστικός έλεγχος ασκείται στα πεπραγμένα της κυβέρνησης, ούτε η τελευταία δέχεται πιέσεις, για να προχωρήσει σε λύσεις προς όφελος των πολλών, προς το συμφέρον της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Ο κατακερματισμός, η πολυδιάσπαση, ο ηγεμονισμός, η απουσία συνεννόησης στον χώρο της αντιπολίτευσης και κυρίως η απογοήτευση και η αποχή των πολιτών από τα κοινά ενισχύουν το πρόβλημα. Είναι φανερό, λοιπόν, ότι στον χώρο της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης υπάρχει τεράστιο κενό, το οποίο δεν μπορούν να καλύψουν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Οι δύο αυτοί πολιτικοί σχηματισμοί μοιάζουν σαν να έχουν ολοκληρώσει τον ιστορικό τους κύκλο, καθώς αδυνατούν να προβάλλουν εναλλακτικές, πειστικές και ρεαλιστικές λύσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την ανάδειξη  στην ηγεσία του κ. Κασσελάκη, βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Δεν είναι μόνο οι διασπάσεις που έγιναν, οι μαζικές αποχωρήσεις  στελεχών και μελών και τα γκάλοπ που καταγράφουν μονοψήφια ποσοστά, αλλά κυρίως το πολιτικό αλαλούμ που εκπέμπει και η αδυναμία του να διατυπώσει σοβαρό πολιτικό λόγο. Κάθε λίγο και λιγάκι βρίσκεται με αρνητικό τρόπο στη δημοσιότητα ο αρχηγός του και οι πρωτοβουλίες που παίρνει. Τη μια για την πρόταση υπουργοποίησής του από τον κ. Μητσοτάκη, την άλλη για τη συνεδρίαση της Κ.Ο. στις Σπέτσες και την τρίτη για την κομματική πειθαρχία που επέβαλε στους βουλευτές του, ενόψει της κατάθεσης του νομοσχεδίου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Καμία, ωστόσο, ουσιαστική παρέμβαση για τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας δεν έχει κάνει τόσους μήνες μετά την εκλογή του. Συνεχίζει να μηρυκάζει την εκτίμησή του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτος στις ευρωεκλογές!

Το ΠΑΣΟΚ, παρότι φαίνεται στα γκάλοπ να σταθεροποιείται στη δεύτερη θέση, δεν μπορεί να πείσει ότι θα γίνει ο αντίπαλος πόλος της Ν.Δ. Βρίσκεται μακριά από τον στόχο του, να καταγραφεί δηλαδή ως αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας και ως εν δυνάμει κυβέρνηση. Παρόλο που διαθέτει αρκετά ικανά και άφθαρτα στελέχη, δεν έχει βρει το πολιτικό του στίγμα και δεν έχει καταφέρει να καρπωθεί τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο αρχηγός του αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων και δείχνει να αδυνατεί να οδηγήσει το κόμμα του σε αλλαγή σελίδας.

Μέσα σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο, η κοινωνία στενάζει και υποφέρει από την πολιτική της Ν.Δ. Είναι επιτακτική ανάγκη, από τη μια, να ακυρωθεί η προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει ότι η κανονικότητα των πολιτών είναι η φτώχεια, η ακρίβεια, τα ψίχουλα των pass, τα υπερκέρδη των παρόχων της ενέργειας, τα Τέμπη, οι υποκλοπές, οι εκρήξεις στο στρατόπεδο της Αγχιάλου, τα βυθισμένα ελικόπτερα στο Στεφανοβίκειο, οι πλημμύρες, οι πυρκαγιές και οι καταστροφές των δασών, τα ολοένα αυξανόμενα περιστατικά βίας, οι γυναικοκτονίες, ο έλεγχος των ανεξάρτητων αρχών, της δικαιοσύνης και των ΜΜΕ, η καταστολή σε όσους αντιδρούν, η εμπλοκή της χώρας σε πολεμικές επιχειρήσεις κ.ά. Απαιτείται, από την άλλη, μια ειλικρινής συνεργασία πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, η οποία δε θα είναι ένα αντίγραφο ή μια επανάληψη του ΠΑΣΟΚ ή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κάτι νέο. Μια συμμαχία στην κορυφή και τη βάση, η οποία θα βάλει τέλος στη μονοκρατορία του κ. Μητσοτάκη και με υπευθυνότητα και ρεαλισμό θα οδηγήσει τη χώρα στην επόμενη μέρα. Υπό την έννοια αυτή, οι διεργασίες που συντελούνται στον χώρο της Νέας Αριστεράς παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον.

πηγή: 2020mag.gr

__________________________________________

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας, αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Κύρα Αδάμ: «Ο Μπλίνκεν ζητά και νέες διευκολύνσεις»

Στο επίκεντρο της συνάντησης με Μητσοτάκη πιθανότατα θα βρεθεί το Καστέλι, που βρίσκεται χιλιομετρικά πιο κοντά στα πεδία των συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή

Εκτός απροόπτου, ο Αμερικανός ΥΠΕΞ Αντ. Μπλίνκεν θα βρίσκεται το Σάββατο στην Κρήτη, όπου θα έχει συνομιλίες με τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη.

Κύρα Αδάμ *

Η συνάντηση αυτή αναμένεται να είναι η πλέον θετική και ευχάριστη για τον Αμερικανό ΥΠΕΞ, ο οποίος και πάλι εκτός απροόπτου αναμένεται να έχει δύσκολες διαπραγματεύσεις στην Τουρκία (η συνάντηση με τον Ερντογάν δεν έχει ακόμα ανακοινωθεί) και πολύ δύσκολες και περίπλοκες συνομιλίες στο Ισραήλ για την πορεία του πολέμου στη Γάζα, τον κίνδυνο περαιτέρω επέκτασης των συγκρούσεων, καθώς και τον αυξανόμενο κίνδυνο στην Ερυθρά Θάλασσα από τις επιθέσεις των ανταρτών Χούθι της Υεμένης σε εμπορικά πλοία, αν δεν συμφωνηθεί εκεχειρία στη Γάζα.

Ο κ. Μπλίνκεν αναμένεται να ζητήσει από την ελληνική κυβέρνηση επιπλέον διευκολύνσεις για προσωπικό και επιχειρήσεις εν όψει του κινδύνου επέκτασης του πολέμου στη Μέση Ανατολή. Το πιθανότερο είναι η αμερικανική πλευρά να ζητήσει διευκολύνσεις στο Καστέλι της Κρήτης, που βρίσκεται χιλιομετρικά πιο κοντά στα πεδία των συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή.

Υπενθυμίζεται ότι μόλις προσφάτως η ελληνική κυβέρνηση ανταποκρίθηκε αμέσως στο αμερικανικό κάλεσμα για δημιουργία δύναμης αποτροπής των επιθέσεων των Χούθι εναντίον εμπορικών πλοίων στην Ερυθρά Θάλασσα και συμφώνησε στην αποστολή ελληνικού πολεμικού πλοίου στην περιοχή. Η βιαστική αυτή απόφαση της κυβέρνησης επικρίθηκε -ομοίως βιαστικά- από την αντιπολίτευση, διότι ναι μεν δεν είναι ακόμα γνωστοί οι όροι και ο βαθμός εμπλοκής σε αυτή την αμερικανική πρωτοβουλία υπεράσπισης των εμπορικών πλοίων στην Ερυθρά Θάλασσα, αλλά, από την άλλη πλευρά, δεν είναι δυνατόν χώρα που υπερηφανεύεται ότι διαθέτει έναν από τους μεγαλύτερους και ισχυρότερους εμπορικούς στόλους παγκοσμίως να μην ενδιαφέρεται για την προστασία του.

Υπενθυμίζεται ακόμα ότι η κυβέρνηση μόλις προσφάτως, μετά την έναρξη του πολέμου στη Γάζα και στα… μουλωχτά, παραχώρησε, ως μη όφειλε εκ του Συντάγματος, το αεροδρόμιο της Ελευσίνας για τη διευκόλυνση αμερικανικού προσωπικού και πιθανών αμερικανικών επιχειρήσεων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Ετσι, η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατατάσσεται στις πλέον πρόθυμες απέναντι στην Ουάσινγκτον, αρχής γενομένης από την Ουκρανία, όταν η κυβέρνηση εν μια νυκτί αποφάσισε να κόψει «μαχαίρι» και χωρίς όρους την παραδοσιακή σχέση Αθήνας – Μόσχας για να εξυπηρετήσει απολύτως τα αμερικανικά κυρίως, και στη συνέχεια τα ευρωπαϊκά, συμφέροντα από τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Δύσκολη επίσκεψη

Αντιθέτως, η αναμενόμενη επίσκεψη Μπλίνκεν στην Τουρκία -και χωρίς να είναι γνωστό ακόμα αν θα συναντηθεί με τον πρόεδρο Ερντογάν- θα είναι πολύ δύσκολη για δύο λόγους. Ο ένας είναι η εκκρεμότητα στην έγκριση από την Τουρκία της εισόδου της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, αν παραλλήλως και ταυτοχρόνως η Ουάσινγκτον δεν απελευθερώσει την πώληση νέων αμερικανικών F-16 στην Τουρκία και την αναβάθμιση των υπολοίπων, μαζί με την αποστολή ανταλλακτικών τους, κάτι που έχει «δέσει τα χέρια» της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας. Η Αγκυρα απαιτεί η ανταλλαγή υποχρεώσεων να γίνεται ταυτόχρονα, κάτι που δεν μπορεί εύκολα να «καταπιεί» η Ουάσινγκτον, η οποία θα ήθελε να έχει αυτή τον τελικό λόγο στην άρση της εκκρεμότητας.

Ο δεύτερος λόγος είναι η εμπρηστική και φανερά εχθρική προς τις ΗΠΑ και το Ισραήλ υποστηρικτική στάση της Αγκυρας προς τη Χαμάς, που κόβει οποιονδήποτε δρόμο συνεννόησης, αν βεβαίως η Δύση δεν δώσει στην Τουρκία τον απόλυτο ρόλο του διαμεσολαβητή τουλάχιστον για την τύχη των Παλαιστίνιων προσφυγών από τις ισραηλινές επιχειρήσεις στη Γάζα. Η στάση της Τουρκίας υπέρ της Χαμάς στη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή και η σφιχτή συνεργασία της Τουρκίας με τη Ρωσία στον πόλεμο στην Ουκρανία έχουν επιδεινώσει υπερβολικά τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις, με την Ελλάδα να παίρνει επαίνους για τη στάση της, χωρίς όμως ουσιαστικά ανταλλάγματα.

αναδημοσίευση από dimokratia.gr

______________________________

* Η Κύρα Αδάμ είναι κορυφαία δημοσιογράφος-αναλυτής σε εθνικά θέματα. Υπήρξε διευθύντρια της εφημερίδας "ΕΛΕΥΘΕΡΙΤΥΠΙΑ". Σήμερα αρθρογραφεί σε πολλά ειδησεογραφικά portals, ιστοσελίδες και blogs.

Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία και Οικονομική Παγκοσμιοποίηση. Προς την “επικυριαρχία” της Οικονομίας επί των Θεσμών;

     Ακριβώς γι’ αυτό παραμένει πάντα επίκαιρη, καθότι κλασική, η ρήση του John Maynard Keynes -όπως του την αποδίδει ο Angus Deaton (Nobel Οικονομικών Επιστημών, το 2015)- κατά την οποία «το κρίσιμο πολιτικό πρόβλημα της Ανθρωπότητας συνίσταται στο πώς θα συνδυάσουμε τρία πράγματα: Την οικονομική αποτελεσματικότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ατομική ελευθερία». Βεβαίως, ας αντικαταστήσουμε -δίχως ν’ αλλοιώνουμε την σκέψη του Keynes- στους καιρούς μας την «ελευθερία» με τα Θεμελιώδη Δικαιώματα του Ανθρώπου, in globo.

Προκόπης Παυλόπουλος

Όσο και αν οι «πάλαι ποτέ διαλάμψασες» ακραίες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις της «Σχολής του Σικάγου» -από την δεκαετία του 1950, υπό την καταλυτική επιρροή του Milton Friedman (Nobel Οικονομικών Επιστημών, το 1976)- φαίνονται πια ξεπερασμένες, η ολοκληρωμένη σήμερα Οικονομική Παγκοσμιοποίηση, με κύριους «παίκτες» τις Αγορές και τις μεγάλες Τράπεζες, «ακόμη χορεύει στον ρυθμό» τους.

Ι. Και τούτο, διότι θέσεις όπως εκείνες περί της οιονεί «χαρισματικής» «αυτορρύθμισης» της Οικονομίας και της επιτακτικής ανάγκης «απορρύθμισης» -κατ’ ουσίαν αποδυνάμωσης- του κανονιστικού πλαισίου κρατικής παρέμβασης «καλά κρατούν» εντός της «χωρίς σύνορα» διεθνούς οικονομικής πραγματικότητας, εμπεδώνοντας με αυτό τον τρόπο ένα είδος «επικυριαρχίας» του «οικονομικού» επί του «θεσμικού». Δηλαδή μιας «επικυριαρχίας», στο πεδίο της οποίας το οικονομικό γίγνεσθαι εξελίσσεται κατ’ εξοχήν με «πυξίδα» αποφάσεις των Αγορών και των Τραπεζών που ερείδονται επί κανόνων, τους οποίους οι ίδιες «θεσπίζουν» δίχως ίχνος δημοκρατικής νομιμοποίησης. Και πολύ λιγότερο, ή και καθόλου, μέσω προσφυγής σε αποφάσεις των επιμέρους Κρατών και των Διεθνών Οργανισμών -συμπεριλαμβανομένης της διεθνούς οντότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης- που λαμβάνονται σύμφωνα με δημοκρατικώς νομιμοποιημένους κανόνες δικαίου των Εθνικών Έννομων Τάξεων, της Διεθνούς Έννομης Τάξης και της Ευρωπαϊκής Έννομης Τάξης. Ακριβώς γι’ αυτό παραμένει πάντα επίκαιρη, καθότι κλασική, η ρήση του John Maynard Keynes -όπως του την αποδίδει ο Angus Deaton (Nobel Οικονομικών Επιστημών, το 2015)- κατά την οποία «το κρίσιμο πολιτικό πρόβλημα της Ανθρωπότητας συνίσταται στο πώς θα συνδυάσουμε τρία πράγματα: Την οικονομική αποτελεσματικότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ατομική ελευθερία». Βεβαίως, ας αντικαταστήσουμε -δίχως ν’ αλλοιώνουμε την σκέψη του Keynes- στους καιρούς μας την «ελευθερία» με τα Θεμελιώδη Δικαιώματα του Ανθρώπου, in globo.

ΙΙ. Για το πώς φθάσαμε σε αυτό το σημείο πολλά και «πολυπρισματικά» επιστημονικά επιχειρήματα συγκλίνουν και στην ακόλουθη, μεταξύ άλλων, εξήγηση: Λόγω της εγγενούς ιδιοσυστασίας της Οικονομικής Παγκοσμιοποίησης είναι προφανές ότι τ’ «αντανακλαστικά» της Οικονομίας, άρα των Αγορών και των Τραπεζών, κατά την λήψη αποφάσεων κυρίως σε κρίσιμες περιόδους -όπως αυτή της παρατεταμένης βαθιάς οικονομικής κρίσης μετά το 2008, της οποίας έως σήμερα βιώνουμε τις επιπτώσεις- είναι ασυγκρίτως ταχύτερα από τ’ αντίστοιχα «αντανακλαστικά» των οργάνων των Κρατών, των Διεθνών Οργανισμών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτοθρόως δε και της Ευρωζώνης. Πολλώ μάλλον όταν η τελευταία «χωλαίνει» έναντι των Αγορών και των Τραπεζών στο μέτρο που, ενώ δημιουργήθηκε ως «Οικονομική και Νομισματική Ένωση», κινείται κατά κύριο λόγο -και σε πολλές περιπτώσεις αποκλειστικώς- ως «Νομισματική Ένωση». Κάτι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα του καπιταλιστικού συστήματος εν γένει, αφού κατά τούτο ένα νόμισμα καλείται να επιβιώσει στον «αδήριτο» παγκόσμιο οικονομικό ανταγωνισμό δίχως το σταθερό οικονομικό υπόβαθρο μιας στοιχειωδώς ενιαίας οικονομικής πολιτικής. Έτσι εξηγείται και το ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, «καρδιά» του όλου τραπεζικού συστήματος της Ευρωζώνης, συνήθως σύρεται «ασθμαίνοντας» πίσω από τα «πεπραγμένα» των Αγορών και των Τραπεζών στην διεθνή οικονομική «κονίστρα».

ΙΙΙ. Αυτό συνεπάγεται και το ότι εντός του Παγκόσμιου Οικονομικού Συστήματος οι Αγορές και οι Τράπεζες έχουν οργανώσει ένα ισχυρότατο «τραπεζοκεντρικό» οικονομικό σύστημα, κατά την λειτουργία του οποίου τα όργανά τους λαμβάνουν, και μάλιστα ανάλογα με τα δικά τους και μόνο συμφέροντα, αποφάσεις πολύ πιο γρήγορα από τα όργανα των Κρατών, των Διεθνών Οργανισμών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης. Με αποτέλεσμα οι αποφάσεις των τελευταίων, όταν εφαρμόζονται οπωσδήποτε «κατόπιν εορτής», να παίρνουν τα χαρακτηριστικά μιας απεγνωσμένης «άμυνας» έναντι των προηγούμενων «τετελεσμένων» των οργάνων των Αγορών και των Τραπεζών. «Άμυνας» η οποία, κατά κανόνα, αποδεικνύεται από ανεπαρκής έως αμελητέα. Η δε οικονομική και κανονιστική «υφή» του ως άνω «πρωθυστέρου» είναι, λόγω της αντίστοιχης, άκρως δυναμικής, «υφής» της Οικονομικής Παγκοσμιοποίησης, τέτοια, ώστε κάθε προσπάθεια των οργάνων του Κράτους, των Διεθνών Οργανισμών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης να προηγηθούν στο οικονομικό αυτό «ράλλυ» ή και να δράσουν κατασταλτικώς, ως προς τις αποφάσεις των Αγορών και των Τραπεζών, καθίσταται, a priori και σε μεγάλο βαθμό, καταδικασμένη σε αποτυχία.

ΙV. Οι προμνημονευόμενες τάσεις της Οικονομικής Παγκοσμιοποίησης δείχνουν μ’ ευκρίνεια ότι, όπως ήδη επισημάνθηκε, είναι ισχυρά ακόμη τα ερείσματα της «Σχολής του Σικάγου» περί της «θείας χάριτος» της «αυτορρύθμισης» της Αγοράς και περί της ανάγκης ευρείας «απορρύθμισης» του κρατικού κανονιστικού «πλέγματος», μιας και ο, lato sensu, κρατικός παρεμβατισμός -ακόμη και περιορισμένος, ratione loci και ratione temporis, κατά το πρότυπο του Keynes -οφείλει να «υποκλίνεται» μπροστά στην «αυθεντία» των Αγορών και των Τραπεζών. Τούτο οδηγεί, περαιτέρω, στο ότι η «επιτακτική ανάγκη» ενίσχυσης του Τραπεζικού Συστήματος και εν γένει επιβίωσης των Αγορών -με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να «πρωταγωνιστεί» στην επικράτηση τέτοιων αντιλήψεων, όπου παρεμβαίνει κατά περίπτωση- απολήγει, μοιραίως, και στην υιοθέτηση πολιτικών μακροχρόνιας λιτότητας, παρόμοιων με αυτές που εφαρμόζουν, «πειθαναγκαζόμενα», ορισμένα Κράτη-Μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης -με πρώτη την Ελλάδα- εδώ και πάνω από δέκα χρόνια. Εν είδει μοιραίου «σπιράλ», το εισόδημα των εργαζομένων εξανεμίζεται με την «συνέργεια» του «κυκλώπειου» βάρους του δημόσιου και του ιδιωτικού χρέους και ενίοτε του πληθωρισμού, οι ανισότητες -που σε διεθνή κλίμακα παίρνουν το σχήμα παρεμφερών ή ακόμη μεγαλύτερων ανισοτήτων Κρατών μεταξύ τους- διευρύνονται με «γεωμετρική πρόοδο» και το Κοινωνικό Κράτος Δικαίου, μ’ επίκεντρο τα Εθνικά Συστήματα Υγείας των πληττόμενων Κρατών, «τρέχει χωρίς φρένα» στον κατήφορο της κατάρρευσης.

V. Ποιος μπορεί, λοιπόν, ν’ αμφισβητήσει -και οπωσδήποτε στην εποχή μας- ότι η κατά τ’ ανωτέρω η «επικυριαρχία» του «οικονομικού» επί του «θεσμικού» επηρεάζει αρνητικώς, και δη πολλαπλώς, τους θεσμούς της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας ως εγγύησης της Ελευθερίας; Οι βασικοί της «πυλώνες», το Κράτος Δικαίου και προεχόντως το Κοινωνικό Κράτος Δικαίου, μαζί με την δημοκρατικώς εδραιωμένη Αρχή της Νομιμότητας, τελούν υπό συνθήκες «απώλειας στήριξης» στα οικεία κοινωνικά σύνολα. Η άσκηση των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου -με «κολοφώνα» τα Κοινωνικά Δικαιώματα που συνθέτουν τον πυρήνα της Κοινωνικής Δικαιοσύνης- αποδυναμώνεται επικίνδυνα, συμπαρασύροντας την πολύτιμη «ασπίδα προστασίας» υπέρ της αξίας του Ανθρώπου και της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητάς του. Επέκεινα, οι οικονομικώς ασθενέστεροι περιθωριοποιούνται, η ανθρωπιστική διάσταση της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας διαμελίζεται πάνω στην «προκρούστεια κλίνη» του παραμορφωτικού οικονομικού κυνισμού και η πραγματική «αριστεία» παραγκωνίζεται για χάρη της αφόρητης μετριότητας, η οποία νομοτελειακώς επιβάλει μιαν «αποπνικτική» «δικτατορία των μετρίων». Να γιατί η ρήση του Keynes, η οποία προεκτέθηκε, ήταν «προφητική» και δεν έχει χάσει τίποτα από την ικμάδα της αλήθειας και, επομένως, του «κλασικισμού» της.

Και μια πρόσθετη, καταληκτική, επισήμανση: Δυστυχώς, πολλοί εκ των οικονομολόγων σήμερα -έστω και αν φιλοδοξούν να θεωρούνται «κορυφαίοι» διεθνώς- δεν αισθάνονται την ανάγκη ν’ αντισταθούν στις «σειρήνες» των Αγορών και των Τραπεζών, προκειμένου αυτές να προσαρμοσθούν στα πρότυπα που είναι συμβατά με τους θεσμούς και τους κανόνες της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Κατόπιν τούτου, ολοένα και περισσότερο αναγκάζονται να «περιστρέφονται γύρω από τον άξονα» των αποτυχιών των προβλέψεών τους, επιχειρώντας να τις εξηγήσουν ή και να τις δικαιολογήσουν. Δίχως ν’ αντιλαμβάνονται, ή και με το να υποτιμούν, ότι η ως άνω τακτική τους υπονομεύει το κύρος τους -ακόμη και όταν «στέφεται» με Nobel- και απλώς επιβεβαιώνει το ειρωνικό απόφθεγμα του διάσημου Καναδού συγγραφέα και εκπαιδευτικού Laurence J. Peter, κατά το οποίο «οικονομολόγος είναι ο ειδικός που θα ξέρει αύριο γιατί δεν έγιναν σήμερα όσα είχε προβλέψει χθες».

Προκόπιος Παυλόπουλος τέως Πρόεδρο; της Δημοκρατίας

Θεέ μου, φύλαγέ με από τους φίλους μου

    Λάβρος για τη διαρροή που έγινε σχετικά με το δάνειο στον ΣΥΡΙΖΑ από τον πρόεδρό του, Στέφανο Κασσελάκη, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ταμειακή δυσκολία που εντοπίστηκε και να πληρωθούν οι εργαζόμενοι στο κόμμα και τα κομματικά μέσα ενημέρωσης της Κουμουνδούρου, είναι ο Θανάσης Καρτερός στο άρθρο του στο σημερινό φύλλο της Αυγής.

 Θανάσης Καρτερός* / Η ΑΥΓΗ 

Θεέ μου, φύλαγέ με από τους φίλους μου, γιατί από τους εχθρούς μου φυλάγομαι μόνος μου. Αυτή την προσευχή θα πρέπει να λέει κάθε μέρα ο Στέφανος Κασσελάκης

Μερικές φορές σκέφτεσαι τι μυαλό κουβαλούν ορισμένοι. Που αποφάσισαν χρονιάρες μέρες να δώσουν μια ωραία πάσα στην κυβέρνηση και στα παπαγαλάκια της. Μια διαρροή από «το περιβάλλον του προέδρου» του κόμματος -αυτό επαναλαμβάνουν οι διακινητές της- ότι ο Κασσελάκης συνέδραμε το κόμμα του οποίου ηγείται να πληρώσει τα δώρα στους εργαζόμενους έκανε τα εχθρικά πληκτρολόγια να πάρουν φωτιά. Έτσι που να βρεθεί πάλι στα καλά καθούμενα υπό κατηγορία η Κουμουνδούρου. Και να παρακολουθούν αμήχανοι οι αποδώ το εορταστικό πάρτι των αποκεί. Ενώ το «περιβάλλον» έχει καταπιεί το αμίλητο νερό. Μέχρι τώρα τουλάχιστον.

Η αλήθεια είναι βέβαια γνωστή, αλλά ποιος διακινητής μύθων σε διατεταγμένη και καλοπληρωμένη υπηρεσία θα τηςεπιτρέψει να χαλάσει μια ωραία αντιΣΥΡΙΖΑ ιστορία; Και η αλήθεια είναι ότι κανένα κόμμα δεν έχει τα οικονομικά του τακτοποιημένα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Η Κουμουνδούρου, μετά από 15 χρόνια προεδρίας Τσίπρα, δεν χρωστάει ούτε ευρώ, ενώ οι τροφείς των παπαγάλων χρωστούν σχεδόν μισό δισεκατομμύριο. Το δάχτυλό της στο μέλι η κυβέρνηση Τσίπρα δεν το έβαλε -αλλιώς θα το είχαν κόψει μαζί με το κεφάλι του. Οι λογαριασμοί είναι καθαροί και ποτέ δεν έχει προκύψει κάποιου είδους ζήτημα με το ταμείο ή τις οικονομικές δοσοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ.

Η πάσα, όμως, και δόθηκε και δεν έμεινε αναξιοποίητη. Κακοδιαχείριση στον ΣΥΡΙΖΑ. Υπό χρεοκοπία ο ΣΥΡΙΖΑ. Υπόλογοι οι πρώην γραμματείς Τζανακόπουλος και Σκουρλέτης. Μια ταμειακή διευκόλυνση από τον πρόεδρο και μια σειρά βουλευτές -αυτό περιέργως δεν λέγεται- έγινε βούκινο και χτίστηκαν μύθοι πάνω της. Ήθελαν κάποιοι να δείξουν πόσο καλός είναι ο Κασσελάκης; Ήθελαν να συκοφαντήσουν το «προηγούμενο καθεστώς» και κάποιους ανεπιθύμητους; Ήθελαν απλώς να βγάλουν τα απωθημένα τους; Σε κάθε περίπτωση, υποτίμησαν τη ζημιά που κάνουν στον πρόεδρο τον οποίο κολακεύει, υποτίθεται, η διαρροή τους. Και φυσικά τη ζημιά που κάνουν στο κόμμα.

 Θεέ μου, φύλαγέ με από τους φίλους μου, γιατί από τους εχθρούς μου φυλάγομαι μόνος μου. Αυτή την προσευχή θα πρέπει να λέει κάθε μέρα ο Στέφανος Κασσελάκης. Γιατί διαρροές κολακείας και μεγαλυνάρια εκθέτουν πρωτίστως τους παραγωγούς τους, αλλά εκθέτουν και τον ίδιο τελικά. Σε κάθε περίπτωση, μόνο καλό δεν του κάνουν…

___________________________________________

* Ο Θανάσης Καρτερός είναι δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1947 και δραστηριοποιήθηκε από τα μαθητικά του χρόνια στη αριστερά. Μέλος του ΚΚΕ από το 1968, φυλακίστηκε για τρία χρόνια από τη χούντα και αποβλήθηκε από το Πανεπιστήμιο. Μετά τη μεταπολίτευση ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, αναπληρωματικό μέλος του Πολιτικού Γραφείου, δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη και από το 1987 διευθυντής του. Διώχτηκε από τον Ριζοσπάστη και διαγράφηκε από το ΚΚΕ το 1991. Παραμένει στη μάχιμη δημοσιογραφία.

Άρθρο Ευάγγελου Βενιζέλου στην «Κ»: Ο θάνατος του Σόιμπλε πρόκληση αναστοχασμού

     Ο θάνατός του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι μια ευκαιρία αναστοχασμού. Δεν υποδυόταν τον ρητορικά συμπαθή. Hταν δύσκολος αλλά έντιμος συνομιλητής. Είχε προφανώς αίσθηση του διευθυντικού ρόλου της Γερμανίας υπό τα τότε δεδομένα, αλλά ήταν πιστός στη γραμμή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

 

Ευάγγελος Βενιζέλος *

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ήταν αυτός που κατεξοχήν στήριξε την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημοσίου χρέους του 2012, με βάση την οποία πορεύεται η χώρα μέχρι σήμερα.

Χωρίς την ισχυρή πολιτική παρουσία του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε η Ευρωζώνη είναι αμφίβολο αν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την ιστορική πρόκληση της οικονομικής κρίσης στο εσωτερικό της και πρωτίστως την ελληνική κρίση, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες που υπερέβαιναν το στενό πλαίσιο των Συνθηκών και απαιτούσαν τη διάθεση τεράστιων κονδυλίων.

Προσηλωμένος στη δημοσιονομική πειθαρχία και το αυστηρό κανονιστικό πλαίσιο του Συμφώνου Σταθερότητας, ο Σόιμπλε εξέφραζε την κυρίαρχη αντίληψη της περιόδου της κρίσης, που ζητούσε από την Ελλάδα να κάνει μια καθαρή επιλογή ανάμεσα στην παραμονή στην Ευρωζώνη με ισχυρή βοήθεια αλλά και επώδυνα μέτρα δημοσιονομικής και διαρθρωτικής προσαρμογής ή στην αποχώρηση από το ευρώ με ό,τι αυτή συνεπαγόταν για την Ελλάδα (αλλά και την Ευρωζώνη συνολικά).

Oταν η Ελλάδα επιβεβαίωσε σε διαφορετικές στιγμές και με διαφορετικές κυβερνήσεις την εθνική στρατηγική επιλογή της παραμονής στο ευρώ και ουσιαστικά στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ήταν αυτός που κατεξοχήν στήριξε την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημοσίου χρέους του 2012, με βάση την οποία πορεύεται η χώρα μέχρι σήμερα.

Ευτυχώς η επιλογή αυτή επιβεβαιώθηκε –αν και με αυξημένο κόστος– το καλοκαίρι του 2015 μετά και παρά τον οίστρο του δημοψηφίσματος.

Η ελληνική κοινή γνώμη δεν συμπάθησε τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε γιατί τον ταύτισε με τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα της περιόδου των μνημονίων.

Ο θάνατός του είναι μια ευκαιρία αναστοχασμού. Δεν υποδυόταν τον ρητορικά συμπαθή. Hταν δύσκολος αλλά έντιμος συνομιλητής. Είχε προφανώς αίσθηση του διευθυντικού ρόλου της Γερμανίας υπό τα τότε δεδομένα, αλλά ήταν πιστός στη γραμμή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Προφανώς όλα μπορούσαν να γίνουν πιο ήπια, πιο γρήγορα, με μικρότερο δημοκρατικό και κοινωνικό κόστος για την Ελλάδα, αλλά τότε δεν υπήρχαν οι εμπειρίες των αλλεπάλληλων κρίσεων των τελευταίων δεκαπέντε ετών και οι ευελιξίες που στο μεταξύ υιοθέτησε η Ε.Ε. χάρη και στο «εργαστήριο» της ελληνικής κρίσης.

Η κακή εθνική συνήθεια να αρνούμεθα την ανάληψη των ενδογενών ευθυνών και να αναζητούμε μια ανθελληνική διεθνή συνωμοσία με κάποιους επώνυμους πρωταγωνιστές για κάθε περίοδο ιστορικής δοκιμασίας έχει επηρεάσει και τη σχέση της συλλογικής μας μνήμης με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Ο θάνατος αυτής της ισχυρής γερμανικής και ευρωπαϊκής πολιτικής προσωπικότητας, που έχει εκ των πραγμάτων συνδεθεί με ένα σημαντικό κεφάλαιο της ελληνικής Ιστορίας, ελπίζω να μας ωθήσει σε μια πιο ψύχραιμη και ισορροπημένη αποτίμηση της δικής μας εθνικής διαδρομής και προοπτικής.

* Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών.

Γιατί η χριστιανική Δύση αγνοεί τα δεινά των Παλαιστινίων Χριστιανών;

Το Ισραήλ μπορεί κάλλιστα να εξαλείψει τη χριστιανική παρουσία στη Γάζα ως μέρος της γενοκτονίας του και οι δυτικοί ηγέτες δεν θα νοιάζονταν καθόλου.

Daoud Kuttab *


Από τις 7 Οκτωβρίου, το Ισραήλ και οι σύμμαχοί του προσπάθησαν να βάλουν τον πόλεμο στη Γάζα στο πλαίσιο του «πόλεμου κατά της τρομοκρατίας», συγκρίνοντας ενεργά τη Χαμάς με το ISIS. Πολλοί που ενστικτωδώς εξισώνουν τους Παλαιστίνιους με τους Μουσουλμάνους έχουν πράγματι πέσει σε αυτήν την ψευδή αφήγηση.

Αλλά ο βάναυσος πόλεμος που έχει εξαπολύσει το Ισραήλ στη Γάζα δεν έχει στοχεύσει «μόνο τρομοκράτες», όπως ισχυρίστηκε. Αντίθετα, έχει σφαγιάσει Παλαιστίνιους Μουσουλμάνους καθώς και Παλαιστίνιους Χριστιανούς, κάτι που οι νομικοί μελετητές συμφωνούν ότι ισοδυναμεί με γενοκτονία.

Η χριστιανική κοινότητα στη Γάζα έχει χάσει τουλάχιστον 21 μέλη μέχρι στιγμής. Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν μικρός αριθμός, αλλά δεδομένου ότι ήταν μόνο 1.000 πριν από τον πόλεμο, αυτές οι σφαγές απειλούν να εξαλείψουν τη χριστιανική παρουσία στη λωρίδα για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 2.000 χρόνια. Αναλογικά μιλώντας, το ποσοστό θνησιμότητας των Παλαιστινίων Χριστιανών είναι διπλάσιο από αυτό του συνόλου του παλαιστινιακού πληθυσμού στη Γάζα.

Κι όμως, οι ηγέτες των χωρών με χριστιανική πλειοψηφία στη Δύση παρέμειναν συγκλονιστικά σιωπηλοί για τα δεινά των Παλαιστινίων Χριστιανών. Ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Τζο Μπάιντεν, ένας πιστός Καθολικός, δεν έχει πει και δεν έχει κάνει τίποτα για να προστατεύσει τους καθολικούς συναδέλφους στη Γάζα, οι οποίοι επίσης έχουν γίνει στόχος του ισραηλινού στρατού.

Αυτό συμβαδίζει με τις δεκαετίες αταλάντευτης δυτικής χριστιανικής υποστήριξης προς το ρατσιστικό ισραηλινό κράτος, το οποίο έχει απειλήσει τη χριστιανική παρουσία στους ιερούς τόπους για δεκαετίες.

Μια ιστορία Χριστιανών στοχευμένη

Η ισραηλινή επίθεση εναντίον των Παλαιστινίων Χριστιανών γινόταν πολύ πριν καν δημιουργηθεί η Χαμάς. Κατά τη διάρκεια της Nakba του 1948, όταν οι Εβραίοι πολιτοφύλακες επιτέθηκαν σε παλαιστινιακά χωριά και πόλεις, οι Παλαιστίνιοι Χριστιανοί έγιναν στόχος όπως και οι Παλαιστίνιοι Μουσουλμάνοι.

Οι χριστιανοί Παλαιστίνιοι αναγκάστηκαν να φύγουν από τη Λύδα (αυτό που οι Ισραηλινοί αποκαλούν σήμερα Λοντ). Πολλοί κατέληξαν να καταφύγουν στη Ραμάλα, περπατώντας δεκάδες χιλιόμετρα με τα πόδια ενώ προσπαθούσαν να αποφύγουν τους βάναυσους Εβραίους μαχητές.

Στην Ιερουσαλήμ και σε άλλες περιοχές, οι Παλαιστίνιοι ανεξάρτητα από την πίστη τους εκδιώχθηκαν επίσης. Τα μέλη της οικογένειάς μου – ο μπαμπάς, ο θείος και η γιαγιά μου – έπρεπε να φύγουν για να σώσουν τη ζωή τους. Η θεία μου και η οικογένειά της που ζούσαν στη γειτονιά Musrara αναζήτησαν καταφύγιο κοντά στο καθολικό παρεκκλήσι της Notre Dame, νομίζοντας ότι θα ήταν ασφαλείς εκεί, αλλά ένας Εβραίος ελεύθερος σκοπευτής πυροβόλησε και σκότωσε τον σύζυγό της, αφήνοντάς την χήρα με επτά μικρά παιδιά.

Ο τρόμος και η καταστροφή δεν σταμάτησαν ούτε μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Για παράδειγμα, οι κάτοικοι των δύο κυρίως παλαιστινιακών χριστιανικών χωριών Iqrit και Biram , που στο τέλος του αραβο-ισραηλινού πολέμου έπεσαν στο βόρειο Ισραήλ, αναγκάστηκαν να φύγουν τον Νοέμβριο του 1948. Τους είπαν ότι μπορούσαν να επιστρέψουν «μέσα σε δύο εβδομάδες». αλλά το ισραηλινό κράτος δεν τους το επέτρεψε ποτέ.

Τις επόμενες δεκαετίες, οι Παλαιστίνιοι Χριστιανοί που παρέμειναν στο έδαφος που ισχυριζόταν το Ισραήλ αντιμετώπισαν το ίδιο καθεστώς απαρτχάιντ που αντιμετώπισαν οι Παλαιστίνιοι Μουσουλμάνοι. Έχουν υποβληθεί σε περίπου 65 ρατσιστικούς νόμους που τους στερούν τα ίδια δικαιώματα με τους Εβραίους πολίτες του Ισραήλ, σύμφωνα με έρευνα της ΜΚΟ Adalah με έδρα τη Χάιφα.

Ένας από τους πρώτους από αυτούς τους νόμους ήταν ο Νόμος της Επιστροφής του 1950, ο οποίος κατοχύρωσε το δικαίωμα των Εβραίων να έρχονται στο Ισραήλ, να εγκατασταθούν και να λάβουν αυτόματα υπηκοότητα. Αρνήθηκε το ίδιο δικαίωμα στον εκδιωχθέντα αυτόχθονα παλαιστινιακό πληθυσμό παρά το γεγονός ότι τα Ηνωμένα Έθνη είχαν διατάξει στο ψήφισμα 194 ότι οι Παλαιστίνιοι έπρεπε να έχουν τη δυνατότητα να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και να αποζημιωθούν για την απώλεια των σπιτιών τους.

Πιο πρόσφατα, η Κνεσέτ ενέκρινε το νομοσχέδιο για το εθνικό κράτος το 2018, το οποίο ανακηρύσσει επίσημα το Ισραήλ ως το έθνος-κράτος του εβραϊκού λαού, ενισχύοντας έτσι περαιτέρω τη νομική επανάληψη της εβραϊκής υπεροχής. Αυτό ενθάρρυνε ακόμη περισσότερο τα εξτρεμιστικά στοιχεία της ισραηλινής κοινωνίας και ενθάρρυνε ακόμη περισσότερη αντιπαλαιστινιακή βία.

Τα περιστατικά Εβραίων εξτρεμιστών που παρενοχλούν και εκφοβίζουν Παλαιστίνιους Χριστιανούς, τους φτύνουν και τους επιτίθενται στις πομπές τους έχουν αυξηθεί. Στο στόχαστρο έχουν γίνει χριστιανικές περιουσίες, συμπεριλαμβανομένων εκκλησιών και νεκροταφείων.

Λίγες μέρες πριν από τις επιθέσεις της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου στο νότιο Ισραήλ, μια ομάδα Εβραίων ανδρών και αγοριών παρενόχλησαν μια χριστιανική πομπή που κουβαλούσε έναν σταυρό, φτύνοντάς τους μοχθηρά. Ένα βίντεο με το περιστατικό έγινε viral και προκάλεσε διεθνή οργή, αλλά σαφώς όχι μεταξύ των δυτικών ηγετών. Οι επανειλημμένες εκκλήσεις από τους ηγέτες της χριστιανικής εκκλησίας για δράση κατά της εβραϊκής ισραηλινής βίας πέφτουν στο κενό εδώ και χρόνια.

Η σιωπή της Δύσης για τα δεινά των Παλαιστινίων Χριστιανών

Στις 17 Οκτωβρίου, λίγες μέρες μετά την έναρξη του βάναυσου πολέμου στη Γάζα, το Ισραήλ βομβάρδισε την αυλή του χριστιανικού αραβικού νοσοκομείου Ahli στη Γάζα, σκοτώνοντας εκατοντάδες ανθρώπους που είχαν βρει καταφύγιο εκεί από τους βομβαρδισμούς του. Η ισραηλινή μηχανή προπαγάνδας προσπάθησε να κατηγορήσει την επίθεση στην Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ, αλλά οι έρευνες που ακολούθησαν επιβεβαίωσαν ότι τα «αποδεικτικά στοιχεία» που είχε προσκομίσει ήταν κατασκευασμένα.

Δύο μέρες αργότερα, ο ισραηλινός στρατός βομβάρδισε την κοντινή εκκλησία του Αγίου Πορφυρίου, την τρίτη παλαιότερη εκκλησία στον κόσμο, σκοτώνοντας τουλάχιστον 18 ανθρώπους.

Το Ορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, που διευθύνει την εκκλησία, είπε ότι πολλοί από αυτούς που βρίσκονταν εκεί εκείνη την εποχή ήταν γυναίκες και παιδιά. «Η στόχευση των εκκλησιών και των ιδρυμάτων τους, εκτός από τα καταφύγια που παρέχουν για την προστασία αθώων πολιτών… συνιστά έγκλημα πολέμου που δεν μπορεί να αγνοηθεί», ανέφερε σε δήλωση .

Όμως η στόχευση των Παλαιστινίων Χριστιανών συνεχίστηκε. Στις 16 Δεκεμβρίου, δύο Παλαιστίνιες που είχαν καταφύγει στην Καθολική Εκκλησία της Αγίας Οικογένειας στην πόλη της Γάζας πυροβολήθηκαν από Ισραηλινό ελεύθερο σκοπευτή. Το Λατινικό Πατριαρχείο Ιεροσολύμων είπε ότι οι δύο γυναίκες «πυροβολήθηκαν εν ψυχρώ», ενώ ο Πάπας Φραγκίσκος καταδίκασε τη δολοφονία κατά τη διάρκεια της εβδομαδιαίας Κυριακάτικης ομιλίας του.

Η βρετανίδα βουλευτής Layla Moran, η οποία έχει συγγενείς εγκλωβισμένους στην ίδια εκκλησία, είπε ότι έχουν δει τον ισραηλινό στρατό να χρησιμοποιεί λευκό φώσφορο εναντίον της ουσίας του εκτός από τη στόχευση των ηλιακών συλλεκτών, των δεξαμενών νερού και των γεννητριών του, κάνοντας τη ζωή απίστευτα δύσκολη για όσους καταφύγουν εκεί. .

Τις τελευταίες 80 ημέρες πολέμου, οι χριστιανοί Παλαιστίνιοι δεν σταμάτησαν να απευθύνουν έκκληση στον κόσμο να λάβει υπόψη του τη δεινή θέση τους και όλων των Παλαιστινίων και να αναλάβει δράση για να σταματήσει τη γενοκτονία.

Μια παλαιστίνια καθολική μητέρα δημοσίευσε μια έκκληση προς τον Μπάιντεν, καλώντας τον να βασίσει τις πολιτικές του στις ηθικές του πεποιθήσεις. «Δεν είμαστε παιδιά ενός κατώτερου Θεού, κύριε Πρόεδρε, είμαστε οι Παλαιστίνιοι Χριστιανοί της αγίας γης όπου ξεκίνησε το μήνυμα της αγάπης για ειρήνη και δικαιοσύνη και σας καλούμε να σταματήσετε αυτή τη Γενοκτονία».

Οι ηγέτες της παλαιστινιακής χριστιανικής κοινότητας έστειλαν επίσης ανοιχτή επιστολή σε δυτικούς εκκλησιαστικούς ηγέτες και θεολόγους στην οποία προκάλεσαν «δυτικούς θεολόγους και εκκλησιαστικούς ηγέτες που εξέφρασαν άκριτη υποστήριξη στο Ισραήλ και τους [καλούσαν] να μετανοήσουν και να αλλάξουν».

Δυστυχώς, αυτές οι εκκλήσεις αγνοήθηκαν εντελώς.

Ο Μπάιντεν και άλλοι ηγέτες των δυτικών εθνών με χριστιανική πλειοψηφία έχουν επιδείξει αξιοσημείωτη περιφρόνηση για τις ζωές των Παλαιστινίων – τόσο μουσουλμάνων όσο και χριστιανών. Οι ΗΠΑ έχουν επανειλημμένα καταψηφίσει τα ψηφίσματα κατάπαυσης του πυρός στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και έχουν εμποδίσει κάθε προσπάθεια πίεσης του Ισραήλ να σταματήσει να σφάζει Παλαιστίνιους ή ακόμη και να το επικρίνει οριακά.

Ο Μπάιντεν και η κυβέρνησή του έχουν πράγματι μεταχειριστεί εμάς, τους Παλαιστίνιους Χριστιανούς, ως παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Αυτός και άλλοι δυτικοί ηγέτες που έχουν υποστηρίξει το Ισραήλ είναι πλήρως υπεύθυνοι για τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Αυτά που έχουν κάνει δεν θα ξεχαστούν.

Σήμερα δεν γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Η Βηθλεέμ, η γενέτειρα του Ιησού Χριστού, επίσης δεν γιορτάζει. Όλες οι εορταστικές εκδηλώσεις ακυρώθηκαν καθώς οι Παλαιστίνιοι χριστιανοί θρηνούν τα θύματα της ισραηλινής γενοκτονίας.

Αυτό που δίνει σε πολλούς ελπίδες σε αυτή τη σκοτεινή εποχή είναι το γεγονός ότι παρά την ισραηλινή βαρβαρότητα και τη δυτική σιωπή, οι μουσουλμάνοι και οι χριστιανοί Παλαιστίνιοι στέκονται ως ενιαίο μέτωπο. Το Ισραήλ έχει από καιρό αναπτύξει την τακτική του διαίρει και βασίλευε σε εμάς, αλλά τους τελευταίους δυόμισι μήνες, δείξαμε ότι η ενότητά μας είναι ισχυρότερη από ποτέ απέναντι στην ισραηλινή αποικιακή βία και τον ρατσισμό.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι δικές του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τη συντακτική στάση του Al Jazeera.

πηγή: aljazeera.com

_________________________________________

Ο Daoud Kuttab, ένας βραβευμένος Παλαιστίνιος δημοσιογράφος, είναι πρώην καθηγητής δημοσιογραφίας Ferris στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον.

Βασίλης Βιλιάρδος: «Ο φόβος του φόβου»

Βασίλης Βιλιάρδος *

«J. Borrell: Φοβάμαι το φόβο, φοβάμαι ότι οι Ευρωπαίοι ψηφίζουν επειδή φοβούνται. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι, ο φόβος μπροστά στο άγνωστο και την αβεβαιότητα, παράγει μια ορμόνη που απαιτεί απόκριση ασφαλείας. Αυτό είναι γεγονός. Δεν βλέπω κανένα σημάδι ότι, ο Ρώσος πρόεδρος θα ήταν πρόθυμος να σταματήσει - ή ακόμη και να συμβιβαστεί με μια συμφωνία που θα επέτρεπε στη Ρωσία να διατηρήσει την ανατολική Ουκρανία. Η Ρωσία δεν κατάφερε ποτέ να γίνει έθνος. Πάντα ήταν μια αυτοκρατορία, με τον Τσάρο, με τους Σοβιετικούς και τώρα με τον Πούτιν. Αυτή είναι μια σταθερά της Ρωσίας και της πολιτικής της ταυτότητας. Ως εκ τούτου αποτελεί απειλή για τους γείτονές της – ειδικά για εμάς. Σχετικά με τη Γάζα, η Χαμας δεν είναι απλώς μια στρατιωτική δύναμη, αλλά μια ιδέα – ως εκ τούτου, θα μπορούσε να νικηθεί μόνο με καλύτερες ιδέες, όχι με βόμβες. Έχουμε υποστεί εισβολή από έναν μιντιακό κόσμο διασποράς απειλών - όπου μαθαίνουμε καθημερινά για τα εγκλήματα του κακού ή του πολέμου, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια ορμονική δραστηριότητα που κατευθύνεται από το φόβο».

Οι δηλώσεις του επιτρόπου εξωτερικών υποθέσεων της ΕΕ στην Guardian, είχαν ως βασικές αιτίες αφενός μεν τους δύο πολέμους, αφετέρου την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων σε ολόκληρη την ήπειρο μας - προφανώς λόγω ανησυχιών για τη μετανάστευση και το συμπιεσμένο βιοτικό επίπεδο των Ευρωπαίων.

Φαίνεται δε καθαρά πως η κατάσταση στην Ευρώπη δεν είναι καθόλου καλή – γεγονός που οφείλει να μας προβληματίσει όλους.

_______________________________

(*) Ο Βασίλης Βιλιάρδος είναι Βουλευτής της Ελληνικής Λύσης, Αντιπρόεδρος της Βουλής, οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

Ο φόβος του φόβου

«J. Borrell: Φοβάμαι το φόβο, φοβάμαι ότι οι Ευρωπαίοι ψηφίζουν επειδή φοβούνται. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι, ο φόβος μπροστά στο άγνωστο και την αβεβαιότητα, παράγει μια ορμόνη που απαιτεί απόκριση ασφαλείας. Αυτό είναι γεγονός.

Δεν βλέπω κανένα… pic.twitter.com/ojftSX0DT5

— Βασίλης Βιλιάρδος (@ViliardosV) December 25, 2023

Εκατό μέρες Κασσελάκη: Δεν είναι το «νέο αίμα» που ήθελε ο Τσίπρας, αλλά «φυντάνι»!

Εκατό μέρες Κασσελάκης στον ΣΥΡΙΖΑ: Δεν είναι το «νέο αίμα» που ήθελε ο Τσίπρας, αλλά «φυντάνι». Όσο δεν του δείχνουν την έξοδο επιβαρύνουν τον Τσίπρα, την Αριστερά και την πολιτική…

 

Γιώργος Λακόπουλος

Καθως στο τέλος του έτους συμπληρώνονται εκατό μέρες από την άλογη παράδοση του ΣΥΡΙΖΑ στον Κασσελάκη, η φράση του Δημήτρη Κουτσούμπα «πού το βρήκατε αυτό το φυντάνι;» είναι η πιο έγκυρη αποτίμηση της συμπεριφοράς του.

Δεν έφερε απλώς τη διάσπαση και δεν οδηγεί μόνο στον περαιτέρω καταποντισμό το κόμμα, αλλά και σε διαρκή ευτελισμό τις ιδέες του, την πολιτική του, τα σύμβολα, τους αγώνες και τους ανθρώπους του. Μόνο κάποιοι αριβίστες, αντέχουν να τον υπερασπίζονται δημοσίως.

Το πρόσχημα της «τιμωρίας» του Τσακαλώτου και των υπονομευτών του Τσίπρα ως λόγος εκλογής του Κασσελάκη, απογυμνώθηκε πλέον. Δεν υπήρχαν υπονομευτές, αλλά στελέχη -βαρίδια τα οποία ο Τσιπρας ως φυσικός ηγέτης του χώρου και πανίσχυρος πρόεδρος όφειλε να απομακρύνει -ή τουλάχιστον να βάλει στις πίσω σειρές.

Ότι δεν το έκανε υπήρξε ο βασικός λόγος της ήττας. Ποιος θα τον ψήφιζε για να κάνει υπουργούς τους παρακμιακούς που είχε τοποθετήσει « σκιώδεις υπουργούς» στη Βουλή και «τομεάρχες» στο κόμμα; Εκχωρώντας ρόλους και δημοσιότητα που θα έπρετε να έχει η νέα κυβερνώσα ομάδα, που δεν υπήρξε ποτέ.

Το παραμύθι της υπονόμευσης δεν έχει δράκο. Μπορούσε να την έχει αντιμετωπίσει εγκαίρως- στο βαθμό που υπήρχε. Ο φραξιονισμός δεν ήταν υπονόμευση, αλλά ανεκτή εσωκομματική δραστηριότητα.

Εκτός αν εξαιρούνται από τους υπονομευτές ο Παππάς και ο Πολάκης που ηγούνται σήμερα της ομάδας που έχει στη μόστρα τον Κασσελάκη. Ή αν προστίθεται στους υπονομευτές και η Έφη Αχτσιόγλου, δημιούργημα του ιδίου του Τσίπρα.

Μην κοροιδευόμαστε. Οι ηγέτες των κομμάτων που διεκδικούν να κυβερνήσουν, απομακρύνουν τους υπονομευτές, δεν τους δίνουν αξιώματα. Γιατί στο τέλος απομακρύνουν οι υπονομευτές τους ηγέτες…

Σε κάθε περίπτωση κατά την ανάληψη της ευθύνης, ο απελθών, μετά την ήττα, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε εμπροσθοβαρή κατεύθυνση σε ό,τι άφηνε πίσω του αναφέροντας ότι παραχωρεί τα ηνία στο «νέο αίμα». Εννοούσε του κόμματος προφανώς.

Μόνο που ο Κασσελάκης, ούτε «νέο αίμα» ήταν, ούτε του κόμματος. Είχε προϋπηρεσία απέναντι στο κόμμα και τον Τσίπρα και διαδρομή με θολούρα και σε κάθε περίπτωση ασύμβατη με την ιστορία και τις αρχές της Αριστεράς.

Επίδειξη αχαλίνωτου τυχοδιωκτισμού

Η εμφάνισή του ως υποψηφίου βουλευτή, για την οποία το μυστήριο ακόμη δεν έχει διαλευκανθεί, και η υποψηφιότητα για την ηγεσία, ήταν επίδειξη αχαλίνωτου τυχοδιωκτισμού εκ μέρους του. Και απόλυτης τύφλωσης όσων τον ψήφισαν- με υπόδειξη ή όχι.

Πώς και γιατί, και κυρίως ποιοι φρόντισαν να του παραδοθεί το κόμμα, είναι υπόθεση που αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί. Το θέμα είναι ότι από εκείνη την ώρα με τον Κασσελάκη ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την ιδεολογία, τη πολιτική και την ψυχή του. Και τους οπαδούς του: όλο και συρρικνώνεται.

Είναι υπόθεση επιστημόνων με λευκές μπλούζες να εξηγήσουν γιατί τώρα που έχουν δείγματα γραφής τον ανέχονται. Τους διασύρει όχι μόνο με τις αερολογίες που αραδιάζει σε κάθε εμφάνισή του προβάλλοντας ότι η πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι …ο ίδιος, αλλά και με τις παλαβομάρες ότι θα κερδίσει τις ευρωεκλογές και μετά θα γίνει Πρωθυπουργός!

Η δημόσια παρουσία του δεν χρειάζεται ιδιαίτερη περιγραφή. Η ουσία είναι ότι ο τύπος εξελίσσεται σε βόμβα για τον ίδιο τον Τσίπρα. Όχι μόνο δεν σκοπεύει να φύγει μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, που μόνο θετικό δεν θα είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ- αλλα προετοιμάζεται να στραφεί εναντίον του Τσίπρα για ό,τι «του παρέδωσε».

Από χαρακτήρα περισσότερο, τον κολακεύσει προς το παρόν. Αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί προϋποθέσεις για να τον …καταγγείλει, επικαλούμενος την «επιλογή του «από το λαό» για να διορθώσει ό,τι του άφησε ο Τσίπρας.

Άγνοια, θράσος και αφασία…

Ακούγεται παρανοϊκό, αλλά και τι δεν είναι παρανοϊκό από όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή με πρωταγωνιστή τον «Στέφανο της Ελλάδος» και τις σουργελοειδείς καταστάσεις που προκαλεί; Από άγνοια, θράσος και αφασία…

Ωστόσο ο Τσίπρας δεν είναι μέγεθος που μπορεί να βλάψει κάποιος σαν τον Κασσελάκη, και τον Πολάκη που εξ όσων λέγεται του καλλιεργεί την αντιτσιπρική διάθεση. Ή τον Παππά που φέρεται να μεθοδεύει να υφαρπάξει ό,τι απομείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ, αφήνοντας πίσω και τον Κασσελάκη και τον Τσίπρα.

Ο πρώην πρωθυπουργός μπορεί να σκορπίσει αυτό το συνονθύλευμα, αν εγκαταλείψει τον αυτοκαταστροφικό συναισθηματισμό που τον εμπόδιζε ανέκαθεν να βάλει στη θέση τους όσους εμφανώς ζημίωναν τον ίδιο και το κόμμα του.

Η άρνηση να «χύσει αίμα» είχε κάποια βαση όταν πρόκειται για πρόσωπα με προϋπηρεσία στο κόμμα και την Αριστερά. Ο Κασσελάκης όμως δεν είναι αίμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν ο Τσίπρας δεν τον «αποκεφαλίσει», ή έστω δεν διακόψει κάθε επαφή μαζί του για να αποφεύγει την τοξικότητα που μεταδίδει, αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να αποχωρήσει ο ίδιος από το «κόμμα του Κασσελάκη». Άλλωστε, αν Κασσελάκης πήγαινε καλά, θα εχίνε τελειώσει ο Τσίπρας.

Η απόφαση ανήκει στον πρώην Πρωθυπουργό, αλλά δεν είναι προσωπική του υπόθεση. Εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ αφορά τη Δημοκρατική Παράταξη στο σύνολό της. Όπως αφορά την πολιτική και τα στοιχεία που πρέπει να συνοδεύουν τον επικεφαλής προοδευτικού κόμματος: πολιτική συγκρότηση, σοβαρότητα και αξιοπρέπεια. Τα βλέπει κανείς στη σημερινή Κουμουνδούρου;

Υ.Γ. Να του εξηγήσει κάποιος ότι ΔΕΝ είναι « αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης». Είναι κομματικός αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολιτευσης. Κοινοβουλευτικός αρχηγός της είναι ο Σωκράτης Φάμελλος.

Σύμφωνα με τον Κανονισμό της Βουλής των Ελλήνων (άρθρο 20): «Ο πρόεδρος της μεγαλύτερης κοινοβουλευτικής ομάδας που δεν συμμετέχει στην κυβέρνηση ονομάζεται αρχηγός της αντιπολίτευσης και έχει ειδικά δικαιώματα που αναγνωρίζονται από τον Κανονισμό της Βουλής και τις ισχύουσες διατάξεις».

Ο Κασσελάκης μπορεί να τσαμπουνάει ότι του κατεβαίνει, αλλά ας του μάθουν ότι δεν είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάποιος που δεν έχει τις δεσμεύσεις που περιλαμβάνει ο όρκος του βουλευτή και όσα τον συνοδεύουν ως υποχρεώσεις και προνόμια. Έχει και δικηγόρο διευθυντή του γραφείου του υποτίθεται.

αναδημοσίευση από:anoixtoparathyro.gr

__________________________________

*Ο Γιώργος Λακόπουλος είναι Δημοσιογράφος-Συγραφέας, μέλος της ΕΣΗΕΑ. Έχει εργασθεί ως ρεπόρτερ, πολιτικός συντάκτης, σύμβουλος έκδοσης και σχολιαστής σε πολλά ΜΜΕ και έχει γράψει πολλά βιβλία στις εκδόσεις "Καστανιώτη"